boezemverblijf

 

 

 

 

het is niet de schuld

van de regen

 

ook niet het geluid van

binnendeuren

 

dat ik zei, diep in versregels,

dat de stilte

brak

 

knarsend

zoals schaduwen

zonder spiegelbeeld

 

tegen muren en

op uitgebarsten straten

waar de kinderwagen krijsend

angst vergezelde

 

om de naam te horen

van de leugen, van doden

bevuild door stenen

 

van de moeder en haar buik

in de kamer van haar aangeklede

lichaam

 

ik zei, het is de buitendeur

die ik hoor





kerima ellouise ©

illustratie: froukje vos ©

spreken

 

verlangen breekt het zwijgen

draagt de nacht tot ver omhoog

 

maar niet het kind dat alleen in stilte

wachtend op de dans van gekleurde aarde

dichtgevouwen langs de zee

 

niet het  kind, de tere bloem

verdronken tussen schaduw, tussen nooit

en flinterdun









breekbaar

 

zal ik je fluisteren
over het water, de spiegelgrond
stiller dan nooit

zal ik jou zingen
van woorden zachter dan donker
brozer en broos in zilverdiep




Froukje Vos ©




dank je wel Froukje !!!!!!!!!!!

zware stemmen

 

 

 

 

ik deed het voor jou

en telkens weer

die moeheid

 

op zoek naar slaap

achter het bekraste engelenraam

kriskas kruipend door de uren

 

die alleen ’s nachts de spiegels

bedekten met stenen

van opgestapelde zondes

 

en na afloop 

wanneer wind mijn naam deelde

met de dood, het dorstend antwoord

gaf

 

zonk de stilte opnieuw

in bomen en in mijn grondloze

lichaam

 

dat het rustbed werd

van radeloze tijd, wit de wimpers

in het stof van de maan

 

Ik deed het voor jou en droeg

je geweten

 

immer toekomstig

Zwart-wit foto/fotolinnen

Jan Dibbets, Persperctive Correction, My Studio I
3-Square on Wall, 1969

het beloofde landschap 

 

 

 

 

 

ik zou op sokken kunnen glijden

om binnen te komen

of buiten

 

voetstappen horen uit

het landschap van kinderen

hen luidkeels het licht noemen

 

doorheen muren

van de ochtend, naast het park

en de lindebomen

 

ik zou mijn buik

op houten planken kunnen leggen

en het zachtjes laten waaien

 

in de eik en in mijn armen

wanneer het snel donker

wordt

 

ik zou jou kunnen beschrijven

maar wie kent zichzelf

in dat moment

 

waarin niemand fluistert

je bent thuis



kerima ellouise ©

kronkeling

 

 

 

 

 

ik heb de tijd weggegooid

niet omdat ze wit was

of zwart

 

of kapotgewaaid tegen het

raam

 

dat steeds weer gedichten uitstootte

in de kamer, koud en eentonig

tegen het nachthout

van mijn lijf

 

wanneer ik schimmen droeg

naar beide spiegels onder

mijn schedel

 

en mezelf haastig aan de stilte

ophing; het zwijgzame van

een woord

 

dat ik dan weer anders ging

vasthouden

 

omdat het

mij koos als geliefde waardoor

ik weer ging geloven in jou en de tijd

tussen halfopen deuren

 

soms denk ik wel eens :

had dat nou maar niet

gedaan

 

misschien zou ik dan

de diepte hebben begrepen



kerima ellouise ©