fluister zacht tegen de nacht dat
ik je teder in mijn naaktheid wil leggen

als wind die nooit het einde van de lente kent
en hunkerend vrije dromen laat ontluiken
boven de rode gloed van rozenvelden

daal langzaam met je handen op mijn schouders
als je bloemblaadjes tot hemelbogen zaait
ik zal je haren betranen met het maanlicht
wanneer je me ontvangt, uit niets geboren

fluister zacht tegen het leven dat
mijn ziel, die om je handen vraagt
jouw lichaam op het mijne wil beroeren

in een bed dat fluistert over liefde
met zijden draden van verbondenheid
nog lang na het sterfelijk ochtendgloren


kerima ellouise ©