Geen bloemen meerxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
dat ik achterblijf
en mijn vingers zich snijden
aan het oude bidden
maakt mij tot herinnering;
ineengedoken, met het hoofd
onder lakens
geboren was ik toch en bestond
ik niet als kind, dat voor handen lag
het blije gezicht afgekeerd van doodgaan
en overbodige benen
dan waren er nog steeds die borsten
ontluikend weliswaar, maar met
stom zwijgend verbod
om bloemen te openen in de lente
dat deed jij, een paar seizoenen vroeger
kerima ellouise ©