Deze tweede uitzending loopt niets lekker. In die hotelcombinatie is juist een soort revolutie aan de gang. Allerlei mensen, waarmee ik te maken heb, verdwijnen. Er komen weer nieuwe figuren. Ik zwerf maar weer eens weg van de hoofdvestiging in Gaborone, ben nu weer in Lobatse. In het zwembad van het hotel daar kom ik zo moeilijk tegen een rand terecht, dat ik mijn rib kneus en daar heb ik dan weer maanden pijn aan.
De spanningen met dit project tasten ook de verhoudingen tussen ons, (Betty en ik) en het andere executive-echtpaar aan. We zitten daar maar, kunnen geen van beiden goed vooruit, zien elkaar elke dag. Met moeite houden wij vrede, zo op elkaars lip gezeten.
Tenslotte weet ik toch rapporten in elkaar te draaien en weet die in handen te spelen, ook van de uiteindelijk verantwoordelijke man van dit hele gekkenhuis. Ik ontmoet hem ook en kan alles met hem bespreken. Mijn missie is volbracht, maar o o , wat heeft dat een zweetdroppels gekost.
Inmiddels zijn we toch nog goed in de kennissen gekomen. Ik blijk in een netwerk te zitten. Een volgende job wordt al weer aangeboden. Bij een zendigshospitaal. En een van de nieuwe kennissen, een dominee, neemt Betty en mij mee, diep de bush in, echt al Kalahari.En wie schetst onze verbazing, wanneer wij daar, midden in de steppe , opeens terecht komen in een kerkje met daarop een Nederlandse tekst, op een soort vaandel: "Weest dankbaar". En daarbinnen zou je je wanen in een Veluws dorpskerkje op een warme dag. Veel mannen in oude, zwarte pakken.
En ze spreken een soort Afrikaans,(Afrikaonder), dat min of meer te volgen is. Het is geen zuiver Afrikaans, want het zijn halfbloeden, die in de vorige eeuw uit Zuid-Afrika zijn verdreven en hierheen gevlucht. Maar het is ook weer een 'Dutch reformed church' en ze hebben de Nederlandse geloofsbelijdenis uit 1637 of zo, netjes vertaald in het Afrikaans.
Ach, laat ik het hierbij maar houden. Begin december gaan we weg. Ik laat het dus maar bij November.
Met die domineee en zijn vrouw konden we leuk over het geloof spreken en ze voelden zich wel gebouwd door het contact. Dus toch nog wel iets op geloofsgebied.
En dat stoffige, hete, droge land gríjpt ons. Het land, waarin zelfs de munt 'poela' heet om de uiterste gewenstheid van water uit te drukken.
De grilligheid van de bureaucratie : de mede- executive, vlak voor mij uitgezonden, heeft de grootste moeite om zijn papieren te krijgen. Hij heeft vergeten om zijn trouwboekje van huis mee te nemen en moet op de bijbel zweren, dat de vrouw, die hem vergezelt echt zijn wettige echtgenote is sedert veertig jaren. En ik: ik wandel in enkele uren door die hele procedure heen. Dom geluk, want ik heb ook mijn trouwboekje niet bij me.
De door de eeuwen heen steeds toenemende droogte. Gebieden in het Noorden, als moerassen getekend, blijken in honderden jaren al geen water te zien te hebben gekregen.
De Zuid-Afrikaanse t.v., die wij te zien krijgen, nota bene in deze frontlijnstaat: allemaal vredige beelden van nieuwe geboorten in de diergaarden en als tegenstelling: woelingen in Oslo (!); er was daar ook eens iets aan de hand en dat werd aangegrepen voor de leus: niks aan de hand híer...en dáar : alles. Deed me zo aan Oostduitsland denken tijdens mijn bezoek enkele jaren eerder.
Dan weer: prostituees die ons hotel binnendringen en mij honen als 'This man is too old', wanneer ik niet op hun avances inga.
Een overweldigende wisseling van beelden. Een cultuurschok van je welste. En daartussendoor het moeilijke werk om een grote hoteladministratie, op de computer gevoerd, maar vol fouten, in de vingers te krijgen.
En dan ook nog Betty, die zich soms doodverveelt wegens gebrek aan contacten. Maar daar vinden we dan weer wat op. Dat hoor je dan volgende week.
"Hé Ger; niks over het geloof ?" Nou ja; we deden ons best; bezochten verschillende kerken. Maar ik kan me niet herinneren dat deze, in 'het natuurlijke' welvarende periode, in 'het geestelijke' nu óok zo welgedaan was.
Nu ja; er komen nog meerdere afleveringen, als het de Heer belieft. In Botswana zagen we veel woestijn. Maar de woestijnen in ons leven, die veel later begonnen te komen, waren in geestelijk opzicht vruchtbaar.
Daar waren we dus in Gaborone om in een groot hotel aanwijzingen te geven voor de efficiency en voor alles, wat zich zoal in een hotel afspeelt op organisatiegebied.
De eerste dagen natuurlijk overal zoeens aan snuffelen. Een stortvloed van indrukken uiteraard.
Daar was bijvoorbeeld de verhouding met Zuid-Afrika. Het was volop apartheidtijd nog en in Europa was de algemene opinie dat de republiek Suid- Zfrika en de 'frontlijnstaten', Botswana, Zimbabwe, Mozambique, Zambia 'tot de tanden gewapend' tegenover elkaar stonden, met zo weinig mogelijk contacten. Maar we keken Zuid-Afrikaanse t.v. en er waren uitvoerige handelscontacten. De grens was heel levendig met veel verkeer over en weer. Dat is me later nog dikwijls opgevallen, hoe ánders het nieuws overkomt, naarmate je er verder van af zit.
Het werk was overrompelend. En na enkele dagen moesten Betty en ik al weer tijdelijk verkassen naar Francistown, eigenlijk een grotere stad dan Gaborone. Maar om staatkundige redenen had men besloten, in het minder welvarende zuiden een nieuwe hoofdstad te bouwen, om deze streek wat op te tillen. 'Francistown had alles al'.
En laat ik nu toch in Francistown, helemaal in de tropen, meer kou geleden hebben dan in Gaborone, op de zuidelijke keerkring gelegen. We hadden in Fr. een airco, die zowel warme als koude lucht kon blazen. En nauwelijks daar; felle, koude regen en de 'airco'op warm. Het is allemaal zo anders in het verre buitenland dan je je voorstelt.
We hoopten in Botswana ook Bosjesmannen te ontmoeten, waarover in allerlei boeken zo veel werd geschreven. Maar eigenlijk waren 'zuivere oer-bosjesmannen' niet meer te vinden. Ze hadden zich te veel vermengd. Kennissen van ons hebben er in het diepste van de Kalahari nog op 'gejaagd', maar een echte bosjesman, die de kunst nog verstond om dagenlang achter een met giftige pijlen getroffen neushoorn aan te jagen en dan, na eindeloos geduld, het stilstaande, stervende beest de genadeslag te geven....nee; ze hadden de kunst van 'vergiftige pijltjes maken' verleerd. Alles was anders.
Ik maak echter de stukjes dagboek niet te lang. Ik houd het maar op september. We gingen kerken in de Anglicaanse kerk, waar we elke zondag een high-mass bijwoonden. Eerst was dat wel indrukwekkend, maar het ritueel was elke week hetzelfde. Later legden we ook contacten met gemeenten, die wat meer binnen ons gewenningspatroon lagen.
We leefden als koning en koningin. De was werd gedaan. In 'the Cattlepost'elke morgen en middag ontbijt en lunch. In ´the Brigadier´elke avond een vorstelijk diner met life music. Zwemmen in het zwembad van een ander hotel, want zo´n voorziening had ons hotel niet.. Een auto ter beschikking. In Zimbabwe waren we al in de watjes gelegd. Maar híer !!!
Achteraf ben ik met deze ervaring in ons vlakke bestaantje ervóor en erná wel blij. Begrijp me goed: 'vlak'was ons leven niet en zal het nooit worden. Maar zó geknuffeld worden; ach zo eens éen keer zo'n periode is wel goed om je later te herinneren.
En toch....en toch....goed; dat vertel ik wel in mijn relaas over oktober.
En zo gingen we dan op onze tweede missie voor Project Uitzending Managers, ditmaal naar Botswana.
Het gebruikelijke gedoe: kinderen en kleinkinderen die ons uitwuifden. Dan: de paspoortcontrole , voor de laatste keer omdraaien. De kinderen, die uit het zicht verdwijnen en thuisgekomen tegen elkaar zeggen: "Zo...pama zitten al in de lucht. Gekke tijd om te vertrekken hè: middernacht. Maar ze moesten eens weten ! Om middernacht klinkt er een metalen stem door de megafoon: "" Vlucht nr....vertrekt morgen om 10 uur". We gaan terug langs de paspoortcontrole en daarna drommen we bij 5 graden in een bus. Met slaperige ogen kijken naar geweldige gebouwen, ons diep onbehaaglijk voelen, maar dat voelen al de andere passagiers zich ook. Om twee uur in de nacht op verdieping 13 naar een kamer van Novotel en daar slapen, zo goed en zo kwaad als dat bij deze opwinding kan. Om 7 uur een stem door de intercom: "K.L.M.-passagiers naar de eetzaal voor het ontbijt". Wéer die bus. Schiphol. Inchecken. En dan gaan we toch. Nairobi, wachten. Uren in een stilstaand, maar aldoor lawaaimakend vliegtuig, terwijl mecanicies buiten er iets aan frutselen. Dan een stem: "Uitstappen. Loopt u maar wat rond in de hal van het vliegveld. U reist verder met British Airways" Om 12 uur 's nachts in die vliegveldhal van Nairobi staan. Daar is nu echt niets opzienbarends aan. De benen strekken. Allemaal min of meer in de war. Iemand loopt als in een droom bijna tegen een uitstekend bord aan. Ik kan hem nog net wegtrekken. Een oude man is compleet van de kook en loopt allemaal verboden gangen in. Om 7 uur een stem: "Er worden nood- instapkaarten verstrekt. De namen worden afgeroepen". Een voor een verdwijnen alle passagiers. Betty en ik blijven staan in een steeds kleiner wordend groepje. Eerst waren alle ellendigen éen. Nu zijn de anderen de bevoorrechten en wij de ´zieligen´. Weer die stem: "U bent niet bekend. Later op de dag volgt nader bericht". Maar dan is er iemand, die roept: "Dit kan niet. Die laatste acht moeten ook mee" en dan is er ook voor ons de omkoestering van weer een andere vliegtuigromp.
In Johannesburg hebben Betty en ik dan weer een gelukje. Terwijl de andere transitreizigers wat rondhangen op banken, krijgen wij een kamer om uit te rusten en een maaltijd. Betty kan het ook bijna niet meer volhouden. Haar ontlasting is volslagen in de war, haar aambei steekt, haar benen zijn opgezwollen.
Maar 's avonds aan de maaltijd worden wij weggeroepen: "Uw vliegtuig wacht. U wordt overal gezocht`. In a hurry naar een afgelegen deel van het vliegveld. Daar wacht de plane voor Gaborone, de hoofdstad van Botswana. Komen we daar, dan blijkt onze bagage niet meegekomen ! Betty zegt bij de controle: `O, wat baal ik van dit avontuur . Wat ben ik dit allemaal spuugzat". Maar dan zijn daar opeens twee lieve, oude mensen, leeftijdgenoten, mede-uitgezondenen naar dit project: "O...wat zullen jullie moe zijn. Wij zijn al drie keer naa het vliegveld geweest. Maar thuis is alles in orde in jullie suite". En onbeschrijflijk 'vuil en bezweet' nemen wij eerst een bad. Betty is zo opgezwollen, dat zij er bijna niet uit kan. Dan stappen wij weer in onze verkreukte kleren en gaan naar ons eerste diner in hotel Marakenelo, landstaal voor 'ontmoetingsplaats'.
Betty vertrouwt mij toe: " Deze afschuwelijke twee dagen had ik toch telkens deze tekst , die door mijn hoofd ging: ' Dag aan dag draagt hij ons' ". ( Psalm 68 v 20).
En , als er zulke dagen nog mochten komen voor jullie, denk dan hieraan: "Geprezen zij de HERE, dag aan dag, deze God draagt ons en redt ons, onze God is een reddende God. Bij God is bevrijding uit de dood".
Daag Ger
Jullie hebben zxeker ook wel eens zoiets meegemaakt, dat als een boze droom in je herinnering blijft levdn.
Nu wil ik dan toch de rest van juli-augustus behandelen. Ach; 't zal wel lukken.
Maar eerst nog even een gebeurtenis terughalen van het kamperen bij Salzburg, ( daar ga je al). Op een avond zat ik daar naar die bergtoppen te kijken en bij dat stille zitten en mediteren, realiseerde ik me opeens, dat ik de laatste tijd wat tegenslagjes had. En toen schoot me opeens te binnen, dat er in mijn belastingaangifte over 1985 een oneffenheidje zat, bewust gemaakt. En daardoor had ik mijn inkomen f.300,-- te laag aangegeven. En ik zag een verband. Thuisgekomen was het een van mijn eerste daden om een verbeterde aangifte in te dienen. En de tegenspoeden verdwenen. Dat wilde ik nog even kwijt,. We hebben een morele plicht van zorgvuldig behandelen VAN onze medemensen individueel, maar ook collectief.
Na die 6000 kilometer en twaalf campings was daar weer de thuiswereld: - met onze Mariëtta, die een 9.9 scoorde voor éen van haar 'meester'-examens. - met Betty, nu weer hevig lijdende aan een aambei; maar weer vurig gebed. Dit euvel verdween ook weer. - Willie en haar ex-man, die lachend voorrijden met in een reiswiegje de baby van Willie en haar tweede man. Ik werd er even duizelig van: hoe zat het nu ook weer ? - met Ida's tweede man, die uit zijn totaal andere leefwereld ons met ons 'blijde geloofsleven' 'prettig gestoord' noemt. Dat doet 'een heel klein beetje zeer....zomaar een heel klein beetje zeer, ( naar Jules de Corte). - met een kleinzoon van veertien, ( van Harry), die mij een vlieg ziet doodslaan en zegt: "En dat gelooft dan in God". En Betty en ik maar denken: "Hij denkt in ieder geval over de dingen ná", (Ras-optimisten).
En dan is er opeens dat uitzendbureau voor managers, dat laat weten: "Jullie gaan naar Botswana".
En na alle heerlijke uitstapjes, al of niet met kinderen en kleinkinderen, is deze voortreffelijke zomer voor ons voorbij en wenkt september met nieuwe uitdagingen.
Wel; in het begin al iets van 'Gods leiding'en verder weg in het verhaal zie je toch ook wel aanknopingspunten. "Toch z'n best gedaan", zullen jullie wel zeggen. Maar e-mail me eens met jullie gedachten over dit werk, dat nu al doorgaat vanaf 2005.
Halfweg de grote reis waren we dus. Maar juli zag ons terug in München. Daar was juist, tijdens een zwaar onweer nog veel radioactief stof van de Tsjernobil- ramp neergeslagen. En ik heb in zo'n radioactief besmet beekje nog heerlijk gedarteld. En terwijl heel West- Europa van alles deed om de volksgezondheid te beschermen, zei de Sovjet-tv, dat de vijandige Westerse pers en politiek het 'incident Tsjernobil' aangreep om 'ons dierbaar Communisme' te bezoedelen. Zo éng allemaal. Maar wij genoten van die grotestadscamping aan de Isar met die vele nationaliteiten.
En daarna ging de tocht naar Passau. Natuurlijk waren wij gefocust op 'het grootste orgel van de wereld' met zijn 18.000 pijpen. En we genoten ook daar van de omgeving, gingen ook nog naar Schärding in Oostenrijk. Mooie gebouwen en huizen ook daar. Maar later hoorden we, dat het nog steeds een broeinest was van Nationaal-socialisme. Terwijl de U.S.S.R. nog zwelgde in de glorie van Lenin en Stalin, waren daar nog de nostalgieën uit de Hitlertijd aanwezig.
Maar in Passau werd het weer te slecht. En toen we daarvandaan opbraken, werd het Betty opeens te veel. Zes weken bijna al in de tent, met regen hier en regen daar en wind en storm en al die tegenheden, die je ook in zo'n kostelijke vacantie kunt hebben. We hadden zoveel beleefd: mooie, geestelijke gesprekken, dronken campinggasten, autoschade, verkeerd rijden, adembenemende schoonheid van de natuur....ach noem maar op. En opeens zei Betty: "Ik wil naar huis. Twee lieve baby-kleinkinderen, éen lekkere kleuter, een lagereschoolkind, een tiener...ik wil nu weer van hén genieten."
We probeerden nog even een camping in Würzberg, reden door naar Limburg a.d.Lahn, lieten ons niet verlokken om die stad nog te bezichtigen, namen een 'bed- and- breakfast'.
En toen: ons huis, de tuin, een prediker die op de eerste zondag zei: "Wat mogen we dankbaar zijn voor deze prachtige zomer, die nog maar steeds doorduurt....haast on-Nederlands". En wij dachten nog wel even terug aan: - de zuigende leem van drassig Avalon - de gure wind op die berg bij Genua - het 'eilandje-springen' in dat Florence-moeras'. - de teleurgestelde campinghouder in Passau, die "Scheisze" riep, toen we allemaal voor de gutsende regen wegvluchtten.
Lui, mijn 'twee maandenplan' sneuvelt nu al. Maar we zien wel, waar het schip strandt. ' Misschien zeg je: "bij het begin van dit dagboek, lang lang geleden, zei je, dat je de weg die God met je ging door he hele leven wilde volgen. Wat komt daar nu van terecht ?: Orange, Monaco, Pisa, Salzburg, Wangen...mooi allemaal, maar God hoor ik je niet noemen.
Heus; hij was erbij: - Betty met haar wankele gezondheid in al die grillige weersomstandigheden; en na elke aantasting van haar situatie gebed en herstel - die auto in Montecarlo, die ons bijna schepte - ...en zoveel meer omstandigheden. En wat jullie betreft: je hebt misschien al wel eens de indruk gekregen, dat ik- als overtuigd volgeling van Jezus- nog minder lol in mijn leven had dan anderen. Maar nu zie je dan toch, wat ik mijn hele leven ook gedaan heb, maar niet altijd vermeldde: dingen beleven, avonturen meemaken, schik hebben en ook daarin Gods hand over onze levens zien.
In mei plannen wij onze grootste vacantie tot dusver.In Juni gaan Betty en ik met z'n tweeën vertrekken en we denken zes weken weg te blijven. Niets staat helemaal vast. We gaan met die bungalowtent van ons van camping tot camping en behalve het plan om lang weg te blijven, ligt niets vast. We zien wel.
Maar voor we weg zijn, gebeurt zoveel. - Mariëtta´s rechten-examens gaan goed. Uit het onzekere tienertje van vroeger, altijd gepest op school, is een ´ferme tante ´gegroeid. - Haar man is weer aan het werk, Ook weer opgelost. - Een oudere zus van mij is erg in de war - Willie komt haar zoon presenteren. Alles nu met de jongen in orde na de moeilijke start - De kinderen trekken geregeld in hun vacantie in ons Spaanse huis, waar wij overwinteren, precies zoals wij het ons hadden voorgesteld - Ida is een poosje kwaad met de familie en dat is nog geenszins bijgetrokken, wanneer wij op vacantie gaan - En een kernreactor in Tsjernobyl ontploft. We mogen een tijdlang geen sla eten,stralingsgevaar - En de Amerikanen bombarderen Tripolis in Lybië
Met dat hele vrachtje gaan we op weg. Maar we vergeten het al gauw.
En daar gaat-ie: - Compiègne, Avalon, Avignon - Le Fréjus, Genua, Florence - Verona, Innsbrück,Ulm ......en dan is het al weer juli .
Wat we toch allemaal meegemaakt hebben. Regen, hitte, prachtige natuur, de Méditerranée, meedogenloze snelwegen, oeroude monumenten, belommerde camping-plekjes, hooggebergte.
Voor mijzelf herleeft dit alles. Maar aan jullie kan ik dit niet overbrengen; dat kamperen in een tent op kampeer terreinen, nog lang niet zo goed ingericht als nu. Al die dingen, die herinnerden aan de eerste wereldoorlog, toen in éen seizoen van juni tot oktober éen miljoen jonge jongens stierven. Of die pauselijke paleizen in Avignon, waar zich eeuwen lang een 'tegenpaus'handhaafde. En dan al die boven niet-genoemde plaatsen|:Arles, Nimes, Monte Carlo,Pisa, Wangen, Ottobeuren. En dat we toch gewoon met de auto over de Ponte Vecchio konden rijden in Firenze, (Florence). Kan je nu je niet meer voorstellen.
En toch...en toch: gisteren zette ik een 'pastoral'op mijn Amerikaanse column, 'Ask Ger' en binnen twee uur kwam er bericht uit ???? kan zelfs'down under'zijn: "Ger....zo gebouwd, dit had ik nu nét nodig".
En dan zeg ik tóch, dankbaar overigens voor het vele wat ik in mijn leven heb mogen zien: "Wat gedaan is uit liefde tot Jezus.... dat houdt zijn waarde en zal eeuwig bestaan".
Overigens geldt dat ook, wanneer er niet zo gauw een dankbare reactie komt, wat mij ook maar weinig overkomt, net genoeg om er de moed in te houden.
En dan is er het gebeuren, waarvoor wij na de geboorte van een tweede kleinkind bij Ida en haar tweede man zijn thuisgebleven: de geboorte van een kleinkind bij Willie en haar tweede man.
Binnen vier maanden twee kleinkinderen erbij. Opeens van vier naar zes. Deze zesde kwam echter wel met allerlei moeilijkheden. Het hoofdje bleef te lang binnen bij deze stuitgeboorte. De verpleegkundigen waren nogal enige tijd bezig voor de eerste kreetjes kwamen. Toen mijn vrouw en ik kwamen, was het nog maar een verdrietig couveuse-geval. Wel een flink knaapje, maar iedereen vreesde nog voor hersenbeschadiging. De ouders zaten er nog verslagen bij na de eerste diepe schrik. Betty legde gauw haar hand door een opening in de couveuse op het voetje van het zachthuilende hoopje mens en deed een kort gebed.
Nu ja; na enkele weken mocht het jongske naar huis en kon de opvoeding beginnen. En een paar weken later zitten Betty en ik om beurten het ventje de fles te geven. Echt wel grootouder-weelde.
En wat er dan verder alzo gebeurt; ...zoveel: - bij een verkiezing stemmen onze kinderen merendeels op de verkeerde partijen - een schoonzoon wordt werkloos, doordat zijn baas failliet gaat. Mariëtta is daarover zeer bezorgd, maar hij komt al gauw weer aan de gang. - internationaal gebeuren opzienbarende dingen. Een space-shuttle ontploft. Voor de ogen van miljoenen kijkers, sterven 8 astronauten een droeve dood. - mijn aspiraties om 'een boek'te schrijven, lopen op niets uit. Eén boek flopt, de uitgever begint zelfs niet meer aan een gereedliggend tweede. Overigens verschijnen ze, vele jaren later toch op 'Blogs', bij jullie zogezegd, alleen in een eindeloos aantal afleveringen, ( dat is dus niet híer).
Vanaf vandaag gooi ik de reportage op 'mijn leven'weer eens om. Er is een uitgebreid dagboek. Wanneer ik daar elke verslagperiode twwe maanden van verwerk in een verkort bericht op hoofdzaken, dan levert dat - denk ik nu- steeds wel voldoende stof op voor een vast artikeltje. 'Heenwijzingen'naar het evangelie zul je niet altijd vinden. Daarvoor zal de verslagperiode zo nu en dan te kort zijn.
Ach, hoe dikwijls heb ik de aanpak al niet veranderd. We zullen maar eens zien:
Januari-februari 1986 dus:
Het dreunende oudjaarsfeest te onzen huize gaat moeilteloos het nieuwe jaar binnen, terwijl buiten de 'pagara's van de Chinees groot lawaai maken. Om half twee zoeken Betty en ik dood vermoeid onze legerstede op. Mieke, Narijke en Mariëtta met partners en kind, althans Mieke, moeten het nu verder met oliebollen doen. Om half vier klappen er deuren en klinkt er gestommel op de trap van de slapen-blijvers.
En dan is er januari met kantoorreceptie, vergaderingen en plannen. Betty wil sociologie gaan studeren, nu we zo maar met z'n tweetjes zijn overgebleven en er ergens een 'zwart gat' is.
Met de kinderen bomen we in die maanden veel over het geloof. Ze staan daar steeds vrijblijvender tegenover, vinden het wel wat sneu voor ons. Harry voelt veel voor reïncarnatie.
En de gewone dingen gaan verder door. De dollar, waarvan ik er enkele honderden heb, kan ik inruilen tegen een koers van ( omgerekend) Euro 1.30. Tegenwoordig ( 2009) staat de dollar op 70 Eurocent. Ik ben in die jaren nog druk met het het maken van jaarstukken. We moeten nog helemaal naar de kop van Noord-Holland reizen om Willie en haar tweede man op te zoeken. Zij verwachten hun kleine tegen maart en voelen wel voor een keizersnede,omdat Willie bij deze eerste geboorte toch al 37 zal zijn.
En dan is er Elfstedentocht. Na 1963 22 jaar lang niets. En nu opeens: 1985, 1986.
Wel, dat was de oogst. Zoveel dingen, die telkens terugkomen. Maar treffend is wel, dat wij dan nog dikwijls geloofsdisputen hebben met sommige kinderen. Dat is nu helemaal voorbij. Zo gaan die dingen soms.
De kleinkinderen zijn tot dusver maar aarzelend gekomen: - Mieke en haar man zorgden voor een dochter , in 1969 - Ida en haar tweede man zorgden voor een zoon, in 1983 - Harry en zijn vrouw zorgden voor een zoon , 1972 en een dochter : 1977
Vier kleinkinderen, terwijl het nageslacht van mijn iets oudere broer zich welhaast oeverloos lijkt uit te breiden.
Maar in 1985 is het opeens weelde: Willie en haar tweede man kondigen aan dat er een eersteling op stapel staat en Ida komt met de mededeling, dat de tweede onderweg is.
We willen er in ieder geval bij zijn als Ida's tweede komt en gaan daarom al in september naar Spanje. Het plan is om in november terug te komen en in januari weer terug te reizen.
Maar alles loopt toch weer anders. Eigenlijk heb ik vrijwel altijd meegemaakt, dan dat 'het toch weer anders liep'. Men zegt toch ook: "De mens wikt, maar God beschikt".
Wanneer we eind november terugrijden, is het al erg koud in Nederland. En Betty heeft last van haar rug. En dat wordt zo ernstig, dat ze op kraamvisite bij Ida om het dochterje te bezien, op een soort krukje moet zitten om het nog even 'te harden te maken'.
En daarna is ze zo gebroken, dat ze te bed moet . Op de duur gaat het wel weer over, maar dan zijn we al zo dicht bij Willies eersteling, dat ons terugreizen naar Spanje wordt uitgesteld en uitgesteld , totdat van uitstel uiteindelijk afstel komt. Een kort seizoen in Spanje ditmaal, maar in dat korte poosje daar houdt ik toch nog lezingen over mijn tochten naar Zimbabwe en zo . En ook word ik in een bestuur van een Hollandse Vereniging gekozen.
En Ida en haar zoon komen, ondanks de al vrij ver gevorderde zwangerschap, in september nog een heerlijk weekje vacantie bij ons doorbrengen in ons Spaanse huis.
En ondertussen zwermt die ondernemende kinderschaar van ons maar uit en doet van alles. Mariëtta en haar man besluiten op een avond: `Dit is onze laatste sigaret´. Ze hebben daarna ook nooit meer gerookt tot op de huidige dag. Na veel strijd zo nu en dan zijn al onze kinderen met roken gestopt, op Harry na.
En ze zoeken hun weg door het leven: - Marijke stopt met haar studie letteren - Mariëtta begint haar rechtenstudie - Willie en haar nieuwe metgezel trouwen in december, zodat de 'komende'een wettige basis krijgt. - Mieke brengt eten rond in het - dan nog communistische- Polen; haar man promoveert naar een baan bij dezelfde firma in Japan.
Er gebeurt genoeg. Maar jullie hebben alle reden om te zeggen: " Toch niet allemaal even feestelijk. Ik lees niets van werkzamheden voor het evangelie, alleen maar van bestuursbanen en lezingen bij gezelligheidsverenigingen. In Zimbabwe deed hij uiteindelijk nog wel eens íets voor ' het geloof'. - een dochter, die de studie opgeeft, een paartje , dat ijlings trouwt, omdat het 'moet'. Het is allemaal zo....gewoontjes. Ger en Betty brengen het er eerlijk gezegd, niet zo best van af, terwijl ze toch , met dat geloof van hen, zouden moeten stralen als sterren temidden van een in het duister wandelend mensengeslacht, ( Filipp. 2 v 15)".
Nu ja, het getuigen zat er in en het kwam er uit. Tegenwoordig mag ik met gulle hand uitdelen van het blijde evangelie, door de genade van God. Maar dat komt later ter sprake.
