Mar Yakub VI/52

Vrijdag 9 – vrijdag 16 augustus

Vorige week eindigde de ramadan, de vastenmaand voor de moslims, met het zogenaamde Aid al-Fitr.  Dit werd in heel het land in eenheid, vreugde en hoop gevierd.  Er bestaan  verschillende verenigingen en bewegingen zoals “Syrië is mijn eer”,  “Syrië maakt ons een”. Vrijwilligers van deze en andere groeperingen hebben, gewonde soldaten opgezocht en geëerd, kinderen en families van vermoorde burgers geschenken gegeven e.d. Wij wilden vorige week de moslimfamilies die hier opgevangen worden gaan feliciteren, maar uiteindelijk is het pas zondagnamiddag gebeurd. Met vier man en twee flinke schalen vers gemaakte kaas als geschenk trekken we er naar toe. Door de mannen worden we hartelijk onthaald met twee omhelzingen en een kus op de schouder, zoals gebruikelijk. Sommige vrouwen en meisjes geven heel vriendelijk een hand, anderen buigen en groeten met   een brede glimlach. Samen vormen ze drie gelukkige gezinnen, die als één grote familie samen leven. De matrassen op de beddenbakken – tevens opslagruimte - dienen als zetels, waarbij nog kussens om op te leunen. De ouders komen er ongedwongen bij zitten, terwijl de kinderen heen en weer blijven lopen, totdat ze uiteindelijk ook ergens bij hun ouders neerstrijken. Direct worden glimlachend concrete vragen gesteld: wat is het beste, trouwen of alleen blijven? Gaat de oorlog nog lang duren? Welke zijn de grote steden in België? Tussenin wordt hartelijk gelachen. Ondertussen worden glaasjes gloeiend hete  thee met veel suiker geserveerd en daarna nog kleine tasjes Arabische koffie, ook met veel suiker. Mijn drie gezellen spreken vlot Arabisch en spelen  tolk voor mij. Ik moet me nog beperken tot   enkele uitdrukkingen en kan slechts hier en daar enkele woorden verstaan. Er wordt honderduit over het geloof in God gesproken. Uiteindelijk vragen ze of ik hen iets wil vertellen over Christus. Of je het nu gelooft of niet, ze hebben een heel  bijzondere eerbied voor de priester en de woorden die hij spreekt. Ik vertel over Gods grote liefde voor allen, die in Jezus mens geworden is en ons aardse leven heeft gedeeld in alles, behalve in de zonde.  Jezus Christus  kwam niet om schuldigen te straffen, zoals alle samenlevingen trachten te doen,  maar heeft de schuld zelf op zich genomen door te sterven op het kruis. Dat is het nieuwe dat  Hij bracht. Overal zijn er mensen die God en de evenmens oprecht lief hebben en naar zijn voorbeeld willen leven en zo meewerken aan het Rijk Gods op aarde. Ze reageren door te zeggen dat ze daar graag naar luisteren. Het zijn flinke gezinnen met ook mooie, lieve vrouwen in hun lange kleurrijke gewaden. Ze zijn nog vrij en hebben een natuurlijke schoonheid, die niet getekend is   door de westerse obsessie van een uitdagend en ophitsend exhibitionisme. Dat is de schoonheid en grootheid van het Syrische volk, zoals wij het gekend hebben voordat duistere machten het land in een hel begonnen om te vormen.

We vieren feestelijk het hoogfeest van de Tenhemelopneming van Maria (15 augustus). De oorsprong van dit feest ligt in de wijding van een Mariaheiligdom tussen Jeruzalem en Bethlehem, dat vereerd werd als de plaats waar Maria zou gerust hebben op weg naar Bethlehem. Het werd in het begin van de VI e eeuw in Antiochië gevierd en uitgebreid over gans het byzantijnse rijk. Midden VII e eeuw werd het in Rome ingevoerd. De oude patristische traditie, gedeeltelijk in apocriefen bewaard, spreekt van de “dormitio”, het inslapen van Maria. Deze rijke traditie heeft onder meer haar uitdrukking gevonden in de iconen. We hebben getracht na de plechtige vespers van woensdagavond deze overlevering als “levende icoon” uit te beelden. Een zuster had alles netjes voorbereid en voor ieder de nodige teksten voorzien met een voldoende hoeveelheid kleding. Maria verneemt dat haar Zoon en Heer haar weldra bij zich roept. De apostelen komen van over heel de wereld naar haar toe. Noodgedwongen zijn er enkele vrouwelijke apostelen bij, maar verder toch geen andere abnormaliteiten meer. Johannes viert de eucharistie (met lekker vers brood). Petrus geeft een toespraak. De apostelen zijn bedroefd en tegelijk bidden en loven ze God. Ze vragen nog aan Maria dat ze haar beeltenis achterlaat. Uiteindelijk sterft Maria. Dit wordt op de iconen uitgebeeld met een klein kind als beeld van haar ziel  die opstijgt en door Jezus opgenomen wordt. Deze rol wordt meesterlijk vertolkt door de baby Fadia, helemaal als een engeltje verpakt. De apostelen leggen Maria in het graf en elk spreekt nog een gebed of getuigenis uit. Een van de apostelen komt helaas drie dagen  te laat toe en weent bitter. Petrus beveelt het graf te openen opdat ook hij Maria nog kan zien, maar het graf is ledig en er zijn twee engelen. De kinderen waren door versierde kartonnen vleugelen voor en achter zo ingepakt dat ze zich wil stil moesten houden. Deze apostel krijgt dan de icoon met de afbeelding van Maria. Met lofzangen eindigt dit prachtige “mysteriespel”. Bij het avondmaal (met de rest van het lekkere brood) wordt nog aangenaam nagepraat en worden verbeteringen voorgesteld voor een volgende keer.

De feestdag zelf wordt met een plechtige eucharistie gevierd, waarbij we de bijzondere tussenkomst van Maria in Syrië afsmeken. Hierna een feestmaal met eenvoudige middelen maar wel twee gebakjes. Het gelegenheidskoortje (dat iedere dag na de mis twee liedjes zingt!) viert zijn eenjarig bestaan, voert een heel repertorium op  en de leden, inclusief Fadia,  krijgen allen een geschenkje. In de late namiddag houden we nog een uur aanbidding met het uitgestelde Allerheiligste Sacrament.

Syrië is al een ware verrijzenis aan het beleven, te midden van de blijvende onveiligheid en de tragische  gevolgen van de oorlog. De wereld ontwaakt uit een  roes en erkent steeds meer de waarheid. Vele landen betuigen hun steun aan het Syrische volk. Andere landen, die Syrië mee wilden ontwrichten, krijgen af te rekenen met interne protesten. De overheersing van de moslimbroeders en andere fanatieke groepen wordt niet vanzelfsprekend  meer geduld, wat een hoogtepunt bereikt in Egypte.  Kemal Kilicdaroglu, leider van de Turks Republikeinse Volkspartij beschuldigt eerste minister R.T. Erdogan van moorden en aanslagen in Syrië, terwijl een Turks comité voor mensenrechten de regering eveneens beschuldigt van alle mogelijke financiële en militaire hulp aan gewapende groepen, inclusief al Nousra. Als klap op de vuurpijl wordt dit nog eens ondubbelzinnig bevestigt door de voormalige Turkse minister van buitenlandse zaken, Sukru Sina Gurel. Op het terrein zijn er steeds meer rebellen die inzien dat ze zich vergist hebben. Ze wilden het volk beschermen. Dan kwam een vloedgolf van buitenlandse fanatieke strijders, die niet met hen wilden spreken, niet met hen wilden eten of samen zijn.  Zij gaven hen enkel bevelen om zonder genade te moorden en te verwoesten. De onschuldige strijders zijn overgestapt en blijven overstappen naar de regering en het leger, dat hen genade schenkt, opnieuw inschakelt in het leger of in charitatief opbouwwerk. Volk en leger vechten steeds meer in eenheid tegen de terreur en de heropbouw van de samenleving is volop bezig. Mgr. Atallah Hanna, Grieks-orthodox aartsbisschop van Sebasta zegt dat Syrië het land is van de vriendschap en het in vrede samen leven van alle godsdiensten. Syrië zal overwinnen. Op 5 augustus gaf de Syrische president nogmaals een hoopvolle toespraak waarin hij moedig en eerlijk de huidige problemen aanpakt. Zij die het volk blijven uitmoorden en het land verwoesten zullen worden uitgeschakeld en zij die aan een vredevolle samenleving mee willen opbouwen zullen daartoe de kans krijgen.

De ouders van Fawad, getuigen van verzoening. De christelijke wijken van Homs waren de eersten waarvan de media fier aankondigden dat ze door rebellen waren ”bevrijd”. Er werd gemoord, geplunderd en verwoest. 130.000 christenen werden verdreven. Ook moslims leden zwaar onder de gruwel van de “bevrijding”. In een samenkomst van de musalaha, de verzoeningsbeweging, vertelt nu een soennitische  vader hoe zijn enige zoon Fawad student was aan de universiteit van Homs. Op een dag keerde hij niet terug, hij was gekidnapt. Alle zoeken bleef zonder  resultaat. Na een tijd kregen  de ouders een telefoon: “Wilt ge uw  zoon terug zien?” Hij beloofde alles te geven of te doen om hun zoon terug te krijgen. ’s Anderendaags werd er op de deur geklopt. De ouders kregen een foto van hun zoon en een plastiekzak, waarna een auto in grote vaart wegreed. In de zak zat het in stukken gehakte  lichaam van hun zoon. En de vader spreekt verder met grote overtuiging: “Wij vergeven hen die onze zoon hebben vermoord. Laten we vergeving schenken omwille van Fawad en omwille van God. Dat is de prijs die wij moeten betalen voor de vrede.”

Jongeren samen in Aleppo. Terwijl drie miljoen jongeren op het strand van Copacabana  in Brazilië samen met paus Franciscus het slotfeest vieren van de Wereldjongerendagen, komen  op dezelfde zondag 28 juli 2013  jongeren uit alle christelijke gemeenschappen, met vier bisschoppen en een aantal  priesters samen in de wijk al Sabeel van Aleppo, onder impuls van paters Salesianen. In dezelfde geest als de jongeren in Rio zijn ze vanuit het christelijk geloof samen in gebed, gesprek en ontspanning. Ze willen met skype verbinding krijgen met de jongeren van de WJD in Rio, maar het lukt niet. Aleppo, een van de mooiste steden van het Midden Oosten, is inmiddels verwoest, terwijl de bevolking voor een groot deel werd verdreven of uitgemoord. In het hart van deze stad van martelaren komen nu 850 jonge christenen samen om te bidden, te zingen en eucharistie te vieren. Onbevreesd getuigen ze van hun  geloof en hun hoop op de toekomst. De dag eindigt met een toewijding van de jongeren van Syrië aan het Onbevlekt Hart van Maria. De Armeense katholieke bisschop  Boutros Marayali vertelt hoezeer hij getroffen is door de houding van deze jonge christenen. Ze leven vanuit een innerlijke vrede en kracht,  door de oorlog en het lijden gelouterd. Ze willen zich onverdeeld inzetten voor God en de medemens. Ondanks het dreigende gevaar en de blijvende onveiligheid hebben ze voor deze samenkomst geen enkele bescherming of verdediging voorzien. Alles verliep in de grootste vrede.

17-08-2013 om 08:33 geschreven door Gust A.

Op zaterdag 14 september is er de gezinsdag rond het thema "Het licht van het geloof". E.P. Benny Berrens o.praem, Norbertijn van de abdij van Postel, gastenpater, opleidingsverantwoordelijke en professor theologie, zal deze dag begeleiden. Het zal een dag worden gevuld met gebed en ontmoeting, geloofsverdieping en gesprek. De deelnemers  vieren samen met de abdijgemeenschap de H. Mis  en nemen deel aan het avondgebed van de abdijgemeenschap. Er is biechtgelegenheid voor oud en jong. Er is catechese en opvang voor de kinderen. Iedereen mag deelnemen, men hoeft niet in gezinsverband te komen.

Voor wie op zoek is naar meer; wie dieper wil kennismaken met andere jonge gezinnen; wie met andere jonge gezinnen wil bidden; wie even in stilte met Maria bij Jezus wil vertoeven tijdens de Aanbidding; wie gezellig wil napraten... is er de mogelijkheid om het ganse weekend te komen: van vrijdag 13 september (vanaf 19u) tot zondag 15 september.

Op zondag 15 september wordt aangesloten  bij het “Feest van de Gezinnen” te Scherpenheuvel met o.a. mgr. Lemmens en mgr. Léonard. www.vierhetleven.be

Inschrijving en inlichtingen via:
pater Benny
abdij van Postel
Abdijlaan 16
2400 Mol
(0032) 0496 50 15 23
gastenkwartier@abdijpostel.be

17-08-2013 om 08:29 geschreven door Gust A.

16-08-2013 om 08:41 geschreven door Gust A.

14-08-2013 om 11:20 geschreven door Gust A.

09-08-2013 om 16:27 geschreven door Gust A.

07-08-2013 om 10:47 geschreven door Gust A.

 De algemene betekenis van 'Rekwisiet' in onze taal is  ‘benodigdheid’ .  Voor  toneel en film is het de benaming voor allerlei voorwerpen die bij een toneelvoorstelling nodig zijn, zonder tot de decoratie of de garderobe te behoren, toneel(film…)attributen.

 Als naam voor het Reties bier vind ik hem wel klankrijk (e, i), en het eerste deel van ‘Retie’ zit erin.

Inhoudelijk kan je hem als biernaam , het best benaderen vanuit de basisbetekenis ‘benodigdheid’ voor de echte alcoholliefhebbers, je hebt het bier echt nodig. En de specifieke betekenis is ook wel interessant: enkele Rekwisieten in je kraag kunnen wellicht soms een ‘benodigdheid', een 'noodzakelijke voorwaarde' zijn om je komedierolletje naar behoren voor het voetlicht van de boze buitenwereld te kunnen brengen.
 
Wedden dat in een van de volgende toneelvoorstellingen van 'De Brug', een bak Rekwisiet een belangrijk rekwisiet zal zijn?

Schol!

01-08-2013 om 08:11 geschreven door Gust A.

30-07-2013 om 07:46 geschreven door Gust A.

De scoutse manier om pater Jaak te feliciteren

Toen pater Jaak op 14 juli zijn gouden priesterjubileum vierde, waren de scouts op kamp.

Maar zij vergaten die feestdag niet. Ze hebben op 'geheel scoutse wijze', pater Jaak, hun Moeze (scoutswoord voor 'aalmoezenier', in de bloemetjes gezet.

Pater Jaak heeft altijd veel steun verleend aan het jeugdwerk in het algemeen. Bij de oprichting van de scoutsgroep van Retie, speelde hij een cruciale rol. En hij heeft sinds de start ook al heel wat kampdagen meebeleefd.

23-07-2013 om 00:00 geschreven door Gust A.

20-07-2013 om 22:46 geschreven door Gust A.

Door het Regionaal Landschap Kleine en Grote Nete werd dit jaar 43 ha fauna-akker ingezaaid. Het is een interessant alternatief voor dieren die er een schuilplaats in vinden of er nectar halen: vlinders, hommels, solitaire bijen, akkervogels, enz.

Van die 43 ha bevinden zich meer dan 2 ha in Retie. Het kerkbestuur van Sint-Martinus stelde 2 ha in het Broek ter beschikking van de Retiese biebond. Later deed ook het gemeentebestuur zijn duit in het zakje met enkele aren in de buurt van de windmolen. De Biebond ging in samenwerking met het Regionale Landschap enthousiast aan de slag. En het resultaat mag gezien worden: een kleurrijk stukje platteland en een paradijs voor de fauna. De Biebond denkt ook reeds aan het opstarten van een educatief luik in verband met bijen en hun belang, voor scholen en verenigingen.

Een fauna-akker groeit in verschillende fasen waardoor de overheersende kleur steeds wisselt en gedurende de hele zomer nectarplanten aanwezig zijn. In het najaar sterven alle planten af en er blijft een akker achter die de hele winter voedsel geeft aan o.a. akkervogels. Omdat het dood plantenmateriaal op de akker blijft tot het voorjaar, biedt het in de wintermaanden ook beschutting tegen roofdieren, wind en koude.

De fauna-akker werd ingezaaid met verschillende populaire nectarplanten zoals Gele Mosterd  en knol- en zaaddragende planten als Zonnebloem en Bladrammenas. Er  werd eveneens aandacht besteed aan oude ‘vergeten’ gewassen als Boekweit en Vlas.

18-07-2013 om 09:21 geschreven door Gust A.

17-07-2013 om 14:21 geschreven door Gust A.

 Pater Jaak Van Heeswijk, norbertijn van Postel, 50 jaar priester, pastoor van Sint-Martinus en van Sint-Job

 

Beste lezer,

Toen pater Jaak een aantal weken geleden op een vergadering vertelde dat hij op een sobere manier zijn gouden priesterjubileum zou vieren, werd er voorzichtig gesuggereerd of er tijdens of na de eucharistieviering, geen feestwoordje vanwege de parochie bijhoorde. Hij blokte dat voorstelletje resoluut af en zei: ‘Het gaat niet om mij, maar om God en Christus’.

Het tekent pater Jaak. Oog voor de kern, de essentie. Op zijn uitnodiging stond het ook: een invitatie om samen met hem God te danken. En bescheidenheid, nederigheid. Ik maak nu graag misbruik van die deugden om het erop te wagen: een artikel op het net na het feestgedruis, dat in alle rust gelezen kan worden en dat ook pater Jaak met de hem kenmerkende bescheidenheid wel zal willen doornemen.

Een geschreven woordje. Want het woord is belangrijk. In het begin was het Woord. In de  eucharistieviering hoorden we  het Woord van God. In deze tekst weerklinkt  een wat wereldlijker geluid. Het was overigens een sfeerrijke én sobere jubileummis. Een goed gevulde kerk, de Gregorianen en Samen op Weg, onder leiding van Herman Verwaest met aan het orgel Felix Van Hees, op hun best, en honderden mensen die de kerkruimte vulden met hun samenzang. En pater Jaak, die in zijn homilie God en de mensen dankte voor al de kansen, voor al de engagementen die hij gedurende een halve eeuw als priester kreeg en op zich mocht nemen.

Geschreven woorden om een aantal kwaliteiten en verdiensten van pater Jaak in het licht te stellen. De positieve kenmerken. Bezit hij dan geen gebreken? Natuurlijk. Zoals iedereen. Maar alleszins, en nu moet ik op mijn woorden tellen, hij heeft m.i. veel MINDER minder goede kenmerken dan ik en mijn naasten,  in mijzelf voortdurend ontdekken.

De goeie dus. Pater Jaak heeft zijn fundamentele priesterlijke taken altijd met grote verantwoordelijkheid en gedrevenheid en volharding op zich genomen: de eucharistie, de sacramenten. Wat een van die sacramenten betreft, gaat de kennismaking met pater Jaak voor heel wat Retiese parochianen terug tot de beginjaren van zijn priesterschap. Hij functioneerde namelijk een tijd als de zgn. ‘vreemde’ biechtvader in de linkerzijbeuk van onze parochiekerk. Die 'vreemde' biechtvader' had om een of andere reden altijd het meeste werk. Sinds pater Jaak in 1991 pastoor van onze parochie werd, heeft hij met volharding, ondanks het afkalvende aantal pratikerenden, de talloze eucharistievieringen, doopvieringen, eerste communie- en vormselvieringen, uitvaartplechtigheden en huwelijksmissen mee voorbereid en is hij er in voorgegaan.

Volharding ook in zijn bekommernis om de kinderen en de jongeren. Dat was zo in de jaren dat hij les gaf en daarnaast ook actief was in het jeugdbewegingswerk. En dat is zo altijd geweest tijdens zijn pastoorschap. Parochie en kerkbestuur hebben altijd volop het jeugdwerk gesteund. Al tientallen jaren worden kerkgronden ter beschikking gesteld van de Chiromeisjes en –jongens. En pater Jaaks  rol in de oprichting van de scoutsafdeling in Retie is cruciaal geweest. Maar ook de begeleiding en morele steun van pater Jaak ten aanzien van het jeugdwerk, zijn vaak van zeer groot belang geweest.
 
Sportieve volharding ook. Pater Jaak en zijn fiets zijn bijna onafscheidelijk. Vroeger dag na dag vanuit Postel naar o.a. Turnhout, en nu al meer dan 22 jaar, normaliter vier keer per dag het traject Postel-Retie. Je moet het toch maar (kunnen)doen! Nu ligt er een 'fietsostrade' tussen Retie en Postel. Maar wat heeft het hem gekost aan inspanning en lekke banden en valpartijen, in de periode dat er van behoorlijke fietspaden van en naar Postel helemaal geen sprake was.

Wat me ook opgevallen is: zijn religieuze belezenheid. Als pater Jaak eens wat vrije tijd heeft, is hij op de pastorie een of ander religieus boek aan het lezen. En recent werk. Paus Franciscus was nog maar enkele dagen paus of pater Jaak had zich een pas verschenen interviewboek met Franciscus toen hij nog kardinaal was, aangeschaft.

Maar Jaak heeft nog een ander talent: hij houdt van bouwwerken en van stevige handenarbeid. Zijn tuintje in Postel en zijn tuintje achter de pastorie in Retie: hij koestert ze als paradijsjes. Hij heeft de grote restauratie van de Sint-Martinuskerk in 1994, op de voet gevolgd. En dat geldt ook voor de pastorie en het parochiecentrum. Met veel kennis van zaken overigens.

Het zou zonde zijn, een echte zonde wellicht, bij deze gelegenheid met geen enkel woord te reppen over de toekomst van de parochies, van onze parochie. We hopen dat pater Jaak nog geruime tijd actief kan blijven. We kunnen ons verheugen in de vele medewerkers  in onze Sint-Martinusparochie. Maar hier op deze aardbol heeft niemand van ons het eeuwig leven.

Vele sociologen, psychologen, filosofen en politici wijzen geregeld op de gevaren  voor persoon en gemeenschap, van een te sterk individualisme en op de middelen om dat tegen te gaan: het versterken van het gemeenschapsleven in buurten en verenigingen. Het is evenwel opvallend dat zeer vaak de kerkgemeenschappen niet vernoemd worden, hoewel de Kerk nog altijd over een uitgebreid netwerk en over dichte accommodatie beschikt. Bovendien richt de Kerk zich tot alle leeftijds- en sociale groepen van de bevolking. Kortom, de Kerk, de parochie, biedt nog altijd enorme mogelijkheden op het socio-culturele vlak.

Maar een parochie is natuurlijk meer dan een socio-culturele club. Het moet een geloofsgemeenschap zijn, waarvan de leden proberen te beleven wat de essentie van hun christelijke geloof is en daar desnoods vrij en vrank voor uitkomen.

Wij allemaal, ieder op zijn of haar manier en met zijn of haar mogelijkheden, moeten verantwoordelijkheid nemen. Dan  kunnen we bergen verzetten. Bergen beklimmen. Zonder doping. 

Priester Jaak Van Heeswijk geeft al vijftig jaar het beste van zichzelf. Hij volhardt daarin, ook al moest hij, net als iedereen, constateren dat het religieuze leven en de godsdienstige praktijk, gaandeweg de voorbije decennia, meer en meer in de verdrukking kwamen.

Die moed, dat diepe geloof en vertrouwen, kunnen ook ons inspireren tot inzet in het parochieleven. Veel tekenen wijzen erop, dat heel wat mensen, ook jongeren, het steriele en uitzichtloze van een extreem individualisme inzien. Het warme en diepe gemeenschapsgevoel in een religieuze viering met mensen uit alle leeftijdsgroepen, sociale klassen, en ja ook in een landelijke gemeente, uit verschillende rassen, kan, daarvan ben ik vast overtuigd, het best tot uiting komen en bloeien, in een parochie. 

Pater Jaak, van harte gefeliciteerd met uw jubileum en dank u wel voor uw inzet en al uw werk!

15-07-2013 om 15:02 geschreven door Gust A.

Europa subsidieert nieuwe ‘zintuigenpaal’

Jan Cuypers, de promotor van de zgn. zintuigenpaal, bezorgde nog tekst en foto's over de inhuldiging van de zintuigenpaal enkele weken geleden. Het project van de gemeente Retie werd gesubsidieerd door de leaderregio Regio Midden-Kempen.

 Aan de watermolen in Retie werd een unieke paal ingehuldigd: een ‘zintuigenpaal’. De kleurrijke zuil werd betaald met Europees geld.

De nieuwe paal is een halve meter dik en 2,5 meter hoog. Hij ziet eruit als een bloem, met een grote stamper en drie meeldraden. De romp is bekleed met tien kindertekeningen die verzameld werden via een scholenwedstrijd.

De gekleurde paal doet dienst als startplaats van een educatieve wandeling doorheen de Witte Netevallei, waarbij je onderweg met al je zintuigen leert genieten van de natuur. Via tal van leuke spelletjes en opdrachten kun je de dingen van de natuur letterlijk zien, horen, voelen, ruiken en proeven. De paal maakt deel uit van een uniek ‘zintuigenproject’, dat tot stand kwam met subsidies van de provincie, de Vlaamse overheid en zowaar ook van de Europese Unie.

Tijdens het schooljaar zullen alle scholen in Retie om beurt langs gaan in de Witte Netevallei, vlakbij het Prinsenpark, waar de leerlingen eerst een rugzak met ‘waarnemingsmaterialen’ ophalen en daarna het bos intrekken om er te wandelen, te spelen en hun zintuigen te prikkelen. Er zijn aparte routes uitgestippeld voor de kleuters en voor de leerlingen van de verschillende graden van de lagere school.

12-07-2013 om 21:40 geschreven door Gust A.

Grote deelname en drie jubilarissen bedevaart Werbeek

De  jaarlijkse bedevaart  Eersel – Werbeek  kan terugkijken op een grote deelname. Elk jaar sluiten er meer pelgrims aan bij deze mooie traditie. Ook waren er dit keer meer pelgrims die te voet de tocht aflegden van Eersel naar Retie.

Patrick Geuens, de nieuwe burgemeester van Retie, bood wederom een gastvrije ontvangst aan op het raadhuis en harmonie de Goede Hoop en het Gilde zorgden voor de serenade en de vendelgroet voor de pelgrims en het bestuur van Retie.

Het  Eersels Herenkoor Gaudeamus  luisterde de H. Mis en de bidstonde op met de aloude gezangen en  de Marialiederen en de  bruidjes uit Eersel gaven acte de présence. Pater Jaak en zijn koster waren in de parochiekerk van Retie weer de voortreffelijke  gastheren.

Diaken Johan van Olmen ging voor de eerste keer voor in de H. Mis en de bidstonde  en gaf aan dat hij de datum van de laatste zaterdag van juni voor de komende jaren in zijn agenda zou vastleggen.

In de kapel van Werbeek werden drie jubilarissen gehuldigd voor hun vijftigste deelname aan de jaarlijkse bedevaart. Dit jaar werd de medaille uitgereikt aan  Toos de Haas-Bierens, van de Lage Heide, Frist v.d. Broek, van Schadewijk en Trees Maas-Groenen van Stokkelen . De laatste kreeg de medaille thuis opgespeld.

Het VVV van Retie zorgde voor de bankjes bij de kapel en wist de pelgrims na afloop weer warm te onthalen door te trakteren op de traditionele schuimpjes en Ambrosiuswijn.

Met een tevreden en voldaan gevoel keerde iedereen weer huiswaarts richting Eersel, nagenietend van een mooie dag  van ontmoeten, devotie, traditie en gezelligheid.

Henk Van de Klundert

07-07-2013 om 11:48 geschreven door Gust A.

06-07-2013 om 12:15 geschreven door Gust A.

05-07-2013 om 22:53 geschreven door Gust A.

02-07-2013 om 00:00 geschreven door Gust A.

01-07-2013 om 21:54 geschreven door Gust A.

28-06-2013 om 00:00 geschreven door Gust A.