|
Enkele weken geleden stierf Ursula Roppe, weduwe van Jozef Spaepen. Het echtpaar woonde vele jaren langs de Geelsebaan in Retie.
Tijdens de uitvaartplechtigheid in Leuven, hield de oudste zoon, Frans Spaepen, de lijkrede. Dat deed hij ook bij de uitvaart van zijn vader in 2007. Frans Spaepen is getrouwd met Monique Steemans en zij wonen in de VS.
Frans Spaepen bezorgde de twee toespraken aan priester Paul Stappaerts en gaf ook de toestemming om ze online te plaatsen.
------------------------------
Bij de uitvaart van Moeder
Ursula Roppe (1916-2015)
-----------------------------------------------------
Beste familie, waarde vrienden,
Het bijbelcitaat uit de eerste lezing: "De sterke vrouw, wie zal haar vinden"
is Moeder ten voeten uit.
Want naast haar fysieke sterkte, die haar 98 jaren onder ons gegeven heeft, had Moeder een intellectuele, affectieve en morele sterkte die zij volledig ten dienste stelde van allen om haar heen.
Wie dat het beste wist, was de man die haar "gevonden" heeft: Vader.
Zeven jaar geleden, toen we hier stonden bij de begrafenis van Vader, was het eenvoudig zijn verwezenlijkingen in alle aspecten van het leven op een rij te zetten. Als we die nu overlopen zien we meteen hoeveel hij (en wij) daarbij aan Moeder te danken hadden.
Daar was zijn professioneel success als fysicus en als wetenschappelijk leider. Het wordt dikwijls gezegd, zeker voor mensen van zijn generatie, dat achter elke succesvolle man een vrouw staat. Vader was de eerste om daarmee in te stemmen. Aan moeder had hij een bedachtzame partner voor belangrijke beslissingen, en met haar was hij altijd gerust, als het werk zijn volle tijd en aandacht vroeg, dat het thuisfront in de best mogelijke handen was.
Daar was zijn vreselijk verkeersongeval in 1967, dat het einde betekende van zijn carrière. Het is in die periode dat Moeders sterkte voor ieder in het oog gesprongen is: een ongeval met zware verwondingen, met zoveel hersenschade dat het een mirakel wasdat Vader overleefde; grote onzekerheid over de financiële en medische toekomst; het vooruitzicht van jaren rehabilitatie; en dit alles in een gezin met vijf tieners. Het is Moeders onafgelaten, liefdevolle inzet die Vader weer te been gebracht heeft -- fysiek, mentaal en emotioneel, en hen nog 40 mooie, lange jaren tesamen gegeven heeft. Het was ook zij, die toen de zachte maar stadige impuls was die al de kinderen gelanceerd kreeg naar succesvolle universitaire studies.
Daar was Vaders passie voor de vogels en het ringwerk. Moeder begreep hoe belangrijk dat voor hem was, vooral na zijn ongeval toen het ook zijn bezigheidstoevlucht werd, en zij heeft hem er altijd bij gesteund. Eén voorbeeld blijft me bij: de netten die ze voor hem gedurende vele uren gerepareerd heeft waren pareltjes van vakmanschap.
Daar was de muziek. Die kwam van Vaders kant, met een lange familietraditie van zingen en kamermuziek. We horen in deze viering nog de verdere generaties aan het werk. Moeder was niet muzikaal actief (de pensionaatpiano was lang achterwege gelaten), maar zij had een diepe appreciatie voor ernstige muziek, en, allerbelangrijkst, zij zorgde voor de nodige familiale discipline bij het oefenen -- essentiëel voor succes in muzikale opvoeding.
Daar was Vlaanderen. Het streven van ons volk naar volwaardige ontplooiing in een rechtvaardige staat was een van de waarden die onze ouders heeft samengebracht. Moeder bleef fier op haar Limburgse afkomst -- de melodieuze Haspengouwse klanken van de conversaties met haar Heerse familie hangen ons nog in de oren, en met haar overtuiging, haar tact en haar intelligentie was zij een toonbeeld van de nieuwe Vlaamse elite in wording.
Daar was het christelijk geloof, dat voor Moeder centraal stond in het gezin, en dat een een pijler was van haar buitengewone sterkte in moeilijke omstandigheden. Een bijkomend voorbeeld: toen haar vijfjarig zoontje Ivo na een zware aanrijding dagen bewusteloos in het ziekenhuis lag heeft ze er geen ogenblik aan getwijfeld dat haar gebed en inspanning hem erdoor zouden krijgen.
Kort voor Vader overleed, toen hij Moeders zorgen laatst nodig had, zei hij mij eens: "Ons Moeder is een heilig mens". Nu is het echt zo ver, en hij en Ivo hebben haar mee verwelkomd.
Voor de kleinkinderen is het een buitengewoon voorrecht geweest van hun grootmoeder zo lang, dus ook als volwassenen, te kunnen kennen en appreciëren. In de conversaties van de laatste dagen met mijn kinderen kwam er een detail ter sprake dat ze zich allemaal herinneren -- een perfecte illustratie van hun Omoe's warmte en humor: haar knipoogje. Daarbij voelden ze zich echt speciaal, omdat het was alsof ze met Omoe een geheimpje hadden. Nu kijkt Moeder op ons neer -- en knipoogt.
-------------------------------------------------------------------
13-02-2015 om 08:37
geschreven door Gust A.
|
