Parels en Parelvissers
Toen ik veertien jaar oud was, in 1975, mocht ik met mijn moeder ze was toen vijftig - naar het voedingssalon in een van Heizelpaleizen te Brussel. Bekaf gingen we naar het laatste paleis, waar er ook een stand was met parels. Ze was nieuwsgierig naar de prijzen. Ze vroeg aan de verkoopster: En madame, zijn dit echte parels? Natuurlijk, ik verkoop geen plastic parels. Omdat je mijn laatste klant bent, wil ik een speciaal prijsje voor je maken.
Mijn moeder keek naar de ketting die ze mooi vond. Ze deed de ketting even op haar hals. en dan stak ze een parel in haar mond.
De verkoopster riep: 'Madame, heb je vandaag nog niet gegeten misschien? Geef die ketting maar.'
Ik dacht dat ik door de grond ging zinken.
We gingen vlug weg, zonder een woord te zeggen.
Als we buiten de zaal kwamen, zei mijn moeder: Het waren echte parels. En ze vertelde me dat ze bij haar juwelier vorig jaar een parelketting had laten herstellen, een erfstuk van haar meter. Mijn moeder die een gezonde dosis kritisch vermogen had en haar meter kende die eerder aan de gierige kant was - vroeg: En Louis, zijn dat echte parels?
Louis zei Mevrouwtje, het is makkelijk om echte parels te herkennen van namaak. Ze komen van oesters uit de zee. Vroeger haalden de parelvissers ze op uit de zee, nu worden de parels gekweekt. Echte parels zijn een product van de natuur: ze hebben geleefd, ze hebben kleine oneffenheden door te groeien. Als je een parel met je tong betast, voel je de kleine oneffenheden. Bij een plastic parel is dit helemaal effen. Ze deden de proef op de som. Toen verstond ik waarom mijn moeder een parel op haar tong had gelegd.
Als ze nu haar ketting draagt, vraag ik aan mijn moeder: Ma, geen parels opeten want je hebt al genoeg gegeten.
En dan vertelt mijn moeder de anekdote opnieuw en ze kan er goed mee lachen. (anekdote verteld door LM, opgetekend en bewerkt door siti4).
|