Op zaterdag 12 april ging de derde gezamenlijke catechesebeurt door. Deze keer ging de beurt niet door in het Sint-Janszaaltje, maar gingen vormelingen, catechisten en enkele ouders letterlijk en figuurlijk samen op weg: bestemming Dadizele. De voormiddag was terug ingedeeld om via een doorschuifsysteem enkele onderwerpen aan bod te brengen. Na de picknick stond de pastoor van Dadizele, E.H. André Mostery klaar en bezorgde de vormelingen een aangename en leerrijke rondleiding doorheen de Basiliek. Als kers op de taart nam de pastoor de vormelingen ook nog mee voor een bezoek aan de toren. Daarna volgde nog een gezamenlijk slotmoment. De dagtocht werd afgesloten met het bijwonen van de eucharistieviering in de Sint-Jan de Doperkerk.
In de voormiddag werd er dus terug gewerkt via een doorschuifsysteem. De thema's die er aan bod kwamen waren o.a. het verhaal van 'De Man die zichzelf weggaf'. Dit verhaal gaat over een man die alles wat hij bezat, maar ook zijn lichaam weggaf aan zijn vrienden. Hij deed dat omdat hij zijn vrienden heel belangrijk vond. Op die manier leeft hij verder onder zijn vrienden. In dit onmogelijke verhaal blijkt dat houden van mensen eigenlijk hetzelfde is als je voortdurend weggeven. Er werd ook een theelichthoudertje gemaakt met een Chinees symbool erop, het symbool staat voor: 'Geloven gaat verder'. De theelichtjes zullen ook tijdens de vormselviering gebruikt worden. Rik Meersman stond terug in voor het aanleren van de liederen en ook de vredesdans werd aangeleerd. Deze dans zal in de dankviering verwerkt worden. Om 13.00 u was het tijd voor het verorberen van de picknick en omstreeks 14.00 u werden de vormelingen, catechisten en medewerkers verwacht in de Basiliek voor een rondleiding.
Schakel eerst de muziek van het blog uit
De pastoor E.H. André Mostrey ontving de vormelingen met de vraag wie van hen Dadizele kende. Natuurlijk gingen er onmiddellijk stemmen op en kenden een aantal onder hen het Dadipark. De pastoor vertelde dat het pretpark momenteel gesloten is en binnen een maand zal afgebroken worden. Binnen een goed jaar zal er een totaal nieuw pretpark zijn in Dadizele.
Na een korte inleiding begon de pastoor met een boeiende maar aangename rondleiding. Hij wist te vertellen dat de basiliek ieder jaar door duizende mensen bezocht wordt. De basiliek is sinds de 12de eeuw een bedevaartskerk om te bidden tot Maria. Bij het binnenkomen van de basiliek ziet men dan ook centraal het beeld van O.L.V. van Dadizele staan, het miraculeus beeld genoemd. Een beeld dat reeds vele eeuwen oud is en al heel wat meemaakte. Zo is het beeld in een grote doos op de vlucht geslagen tijdens WOI. Naast het miraculeus beeld staat het beeld van O.L.V. van Lourdes.
Waarom heb ik het daar gezet, vraagt de pastoor. Een beetje uit jaloersheid omdat het hier geen Lourdes is, gaat de pastoor verder, maar dat het hier wel Lourdes had kunnen zijn. In 1854 heeft de Paus een titel gegeven aan Maria en deze is Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen. De bisschop van Brugge had aan het kiezen van deze titel meegewerkt in Rome. Eenmaal thuisgekomen gaf de toenmalige bisschop aan het bedevaartsoord Dadizele ook de titel van Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen. Hij zou een nieuwe kerk bouwen ter ere van Maria, een praalkerk. De oude kerk werd afgebroken en op 8 september 1857 werd de eerste steen van de nieuwe kerk gelegd. Een jaar na de eerste steenlegging is Maria verschenen in Lourdes en daarom heb ik dat beeld voor een jaar hier gezet, vertelde de pastoor.
De kerk moest normaal veel groter geworden zijn en de toren veel hoger, maar er was geen geld genoeg. De bisschop is (heel jong) enkele jaren na de eerste steenlegging gestorven en zijn opvolger zag het niet zitten om zoiets groots af te maken. Na dit stukje geschiedenis wees de pastoor op de prachtige doopvont en de levensboom die er sinds een 14-tal jaar staat. Hij wist ook nog uitleg te geven over het altaar dat geschonken werd door de vlassers in de tijd dat het slecht ging in de vlasnijverheid. In WOII is Dadizele en omstreken gespaard gebleven van schade. Slechts één bom trof de hoek van de kerk. Uit dank is er toen heel wat zilverwerk ingeleverd bij de pastoor, dat zilver werd samen met wat lood gesmolten en sindsdien siert het, het miraculeus beeld. Daarna ging het naar de crypte, daar ligt Ridder Jan Van Dadizele samen met zijn vrouw begraven. Er zijn ook nog enkele oorspronkelijke attributen van Ridder Jan te bezichtigen, nl zijn sporen, zijn handschoenen en zijn zwaard. Ook heel wat Franse bedevaarders vinden hun weg naar het bedevaartsoord te Dadizele. Er werd dan ook even stilgestaan bij het altaar waar deze bedevaarders wassen beeldjes, speelgoed of fotos ophangen.
Na het bezoek aan de crypte ging het terug naar boven en kregen de vormelingen te horen en te zien waaraan een basiliek te herkennen is. In 1939 erkende de paus de kerk te Dadizele als basiliek. Een basiliek heeft twee symbolen, een paraplu en een belletje. De bel om te verwittigen als de Paus komt en de paraplu om hem te beschermen tegen zon en regen. Het bisdom Brugge telt 2 basilieken, ook de H. Bloedkapel is een basiliek.
De pastoor vertelde ook de legende van de rode draad, de twee ossen en de analfabeet die koster werd. Dat was in het kort wat de vormelingen tijdens de rondleiding te horen en te zien kregen. Tot slot mochten ze de 200 treden beklimmen om de toren te bezoeken en konden ze genieten van een prachtig vergezicht.
1. De legende van de twee witte en de twee zwarte ossen: Heel lang geleden, woonde er te Dadizele een rijk en vroom man. Zijn rijke veestapel telde ondermeer twee prachtige pikzwarte ossen. En juist die twee ossen leken op zekere morgen spoorloos... Hoe de landbouwer en zijn knechten ook de omgeving afzochten, van de ossen vonden ze niet één spoor. Het nieuws kwam ook een kluizenaar ter ore. De brave man besloot tot Maria te bidden, die een heel bijzondere plaats in het leven van de kluizenaar bekleedde. En toen gebeurde het. Maria verscheen in een visioen en zei: "Ga naar de meester van de boerderij en vertel hem dat hij nooit meer zijn twee zwarte ossen zal terugvinden. Maar... vraag hem naar het elzenbos te gaan. Aan de rand van het bos zal hij twee sneeuwwitte ossen vinden. Die zijn voor hem. Vraag de meester ook op die plaats een kapel te bouwen, die aan Onze Lieve Vrouw moet worden toegewijd. Zeg hem dan dat Onze Lieve Vrouw dit alles gevraagd heeft." De kluizenaar bracht de boodschap over. Men ging naar het elzenbos en daar stonden twee sneeuwwitte ossen... Diezelfde dag nog begon de landbouwer met de plannen om er aan de rand van het bos een kapel op te trekken. Toen de kapel klaar was, kwamen er mensen van heinde en ver naar de kapel om er tot Maria te bidden.
2. De legende van de rode, zijden draad: Toen de kapel helemaal opgetrokken was ging een afvaardiging van de notabelen naar het bisschoppelijk paleis in Doornik om aan de bisschop te vragen om de kapel in te wijden. Op weg naar de bisschop, ontmoetten ze een vrome vrouw die zei: "Het is niet nodig om de bisschop te vragen uw kapel te wijden. Zij is immers al gewijd door Onze Lieve Vrouw zelf." Toen de vrouw enige twijfelende gezichten zag, ging ze verder: "Omdat u zou geloven wat ik u vertel, zal ik een teken geven. Keer terug, u zal er een rode, zijden draad vinden gespannen rondom de kapel. De plaats binnen de draad is gewijd..." Ogenblikkelijk keerde men terug. Rondom de kerk vonden ze een rode, zijden draad. En die draad kende begin noch einde. En, vertelt de legende verder, die rode, zijden draad had een bijzondere genezingskracht. Zieken kregen er een stukje van mee, maar de draad verminderde nooit. Helaas raakte die rode draad verloren in de loop der tijden. Vandaag de dag wijdt de pastoor de rode draad, die nog altijd door de pelgrims meegenomen wordt naar huis.
3. De legende van de analfabeet die koster werd: Kerstmis stond voor de deur en de metten moesten gezongen worden. Helaas! De koster was ziek en daardoor ze de pastoor de dienst moeten afgelasten. De nacht ervoor kreeg Jan Onraet, een analfabeet die geen noot muziek kende in een droom een visioen van Onze Lieve Vrouw die hem zei: "Sta op, ga naar de pastoor en zeg hem dat jij de dienst zal zingen!" Jan werd wakker maar dacht dat hij slechts gedroomd had: hij kon immers lezen noch schrijven en kende bovendien geen noot muziek. Daarom ging hij gauw weer slapen. Onze Lieve Vrouw verscheen echter een tweede keer en zei: "Jan, sta op en kijk onder jouw hoofdkussen. Neem dat boek en ga er mee naar de pastoor. Met dit boek kan je het wel!" Jan nam het boek, ging naar de pastoor en zong foutloos de Metten. Hij schijnt daarna nog vele jaren in dienst te zijn geweest. Bron legendes: www Dadizele
Na het bezoek aan de basiliek trok de groep terug naar het park van Mariënstede voor de laatste activiteit: de vormselestafette. Deze stond in het teken van water en vuur. Aan de hand van het oplossen van heel wat vragen over o.a. het vormsel, het doopsel, de evangelisten.... kregen de vormelingen een vlammetje waarmee ze een parcours moesten afleggen zonder dat het doofde. Na de activiteit stond er nog een vieruurtje op het programma om daarna huiswaarts te keren voor het bijwonen van de eucharistieviering in de Sint-Jan de Doperkerk. Na de viering werd deze boeiende maar aangename dag afgesloten met een ijsje. Vooraleer echter een punt te zetten achter deze dagtocht willen we nog een gelukkige verjaardag wensen aan catechist Marc die net op deze dag verjaarde Hier sluit ook dit nogal lijvig verslag en gaat het nu in rechte lijn naar het H. Vormsel dat zal plaatsvinden op zondag 18 mei. (BL2008)
