De Lourdesbedevaart die Beverse Weetjes dagelijks volgde is tot een goed einde gebracht. Toen het achttal op zaterdag 29 juli in hun definitieve bestemming Lourdes-Aucun aangekomen waren, penden ze allen hun eerste indruk van deze tocht neer. Deze indruk kan en mag Beverse Weetjes de vele bezoekers niet onthouden. We beginnen met de jongste, maar dappere en hulpvaardige begeleidster.

Soraya schrijft: De start was heel leuk. In de volgwagen was het nu en dan lastig door de warmte. Helpen bij het vullen van de flessen voor de renners was heel leuk. Ik vind de natuur hier heel mooi en ik leerde veel bij over de salamanders. Het eten was lekker en telkens anders, de kaas als dessert was lekker. Ik heb ook enkele woordjes Frans bijgeleerd. Ik heb een nieuwe familie bij.. Het spijt me niet dat ik meemocht, jammer dat Jonas er niet was, aldus Soraya.
Rita schrijft: Ik was heel zenuwachtig voor de start want ondanks de vele voorbereidingen weet je niet wat je te wachten staat. Om Tony te helpen in goede banen te leiden was het even wennen om de kaart te lezen. Het was wel vermoeiend, heel warm, ik sliep niet veel, alles moest volgens planning verlopen enz...Overdag hadden we geen tijd om aan ontspanning te denken, de voldoening was des te groter als we gezellig samen konden tafelen en genieten van de rustige avonden. Die druk is pas van mij afgevallen toen we ons doel hadden bereikt. De sfeer in de groep was zeer goed, ik heb er een pak nieuwe vrienden bij. Ik kon er goed mijn mannetje staan en leerde heel wat bij tijdens deze tocht. Ik zou dit zeker nog eens overdoen, maar niet onmiddellijk.
Tony schrijft: Ik ben er eigenlijk aan begonnen zonder de draagwijdte ervan te beseffen. De eerste dagen waren de zwaarste en niet te onderschatten. De fietsers volgen, dan een eindje voorop rijden, wachten enz...Na een paar dagen kwam de routine er wel in. Wat de te volgen route betreft kreeg ik eigenlijk alles op een schoteltje. Alles was tot in de puntjes uitgestippeld en mijn co-pilote heeft haar werk voortreffelijk gedaan.
Dominique schrijft: Na de eerste rit die 215 km telde was ik enorm tevreden. Mijn knie was goed en ik voelde me goed. Toen ik die stuurbreuk kreeg en er geen herstelling mogelijk was vond niemand het leuk. Maar ‘t is niet omdat er één uitvalt dat de anderen eronder moeten lijden. Ik ben geen slechte verliezer, winnaars zijn verliezers die nooit opgeven. Ik kon mij nuttig maken als begeleider niettegenstaande mijn gedachten nu en dan eens afdwaalden naar mijn fiets. En de sfeer, die mocht er gewoonweg zijn.
Kürt, Stefaan en Heinz schrijven: Zo’n tocht ondernemen is niet te onderschatten. Gelukkig waren we allen goed voorbereid. Er moet ook een goede groepsgeest zijn. Zich kunnen aanpassen aan elkaars tempo is zeer belangrijk want de ene dag is de andere niet. De ene trok al eens meer de kop dan de andere. In dit warme weer waren er extra stops nodig en het contact met de volgers was dan ook zeer belangrijk. Zij zorgden immers dat er altijd koel water voorhanden was onderweg en het koele pintje bij aankomst was meer dan welkom. De begeleiders zorgden ook dat onze bagage reeds op de kamer stond toen we in het hotel aankwamen, dus meestal geen gesleur voor ons. Ondanks de heel goede zorgen van de crew kun je zo'n tocht niet ondernemen zonder afzien, maar dat besef je maar al te goed van voor je aan zoiets begint besluiten ze eensgezind.
 
Iedere schrijver sluit met ongeveer een gelijkaardige zin af die als volgt kan samengevat worden: we zijn blij dat we ons steentje konden bijdragen voor de intentie van Philip en hem konden steunen door deze tocht samen te ondernemen.  (RS)