Bloginhoud 2012/ Januari tot Juni.

01-07-2012 om 16:59 geschreven door Willy

Ik heb het hier ooit al verteld: ik bracht een groot stuk van mijn jeugd door in een benzinestation. En het zien (op TV) van zo’n ouderwetse benzinepomp in een antiekwinkel, rakelde heel wat herinneringen op!

Want ja, benzinestations noemden toen service stations. En soms leek het echt wel of de benzine bijzaak, en de service hoofdzaak was. Tenminste, dat was de bedrijfsstrategie die het toenmalig merk ‘Caltex’ voerde. En of het werkte!

Tussen haakjes, Caltex was een Amerikaans merk dat aanvankelijk Texaco noemde. Omdat hun bronnen in Texas lagen. Later vonden ze ook olie in Californië en veranderden daarom de naam in Caltex. Wéér veel later, en nadat wij niet meer in dat station woonden, veranderde het merk om duistere redenen weer in Texaco, dan weer in Chevron en nog later ging het over in Total.

Ik heb al die naamsveranderingen, die tegenwoordig zo trendy lijken, nooit begrepen! Als goed merk bouw je een trouw klantenbestand op. En die klanten blijven maar komen en aangroeien zolang als het merk bestaat. Verandert de naam, meestal onder invloed van vetbetaalde ‘marketeers’… dan moet je weer van nul beginnen! Stom toch? Het laatste staaltje van die stommiteiten zagen we bij Dexia, die nu Belfius heet, maar nog vroeger ‘Gemeentekrediet’ was.

En het Gemeentekrediet had een heel goede naam in België. Het was immers de bank waar de verschillende Gemeentebesturen mee werkten, en dat wekte vertrouwen. De naam deed oubollig aan, maar demonstreerde duidelijk waar je had mee te maken. Toen werd het Dexia… is het erop vooruitgegaan? Genoot het nog datzelfde vertrouwen? Het werd door de modale burger eerder aanzien als een ‘nieuwe’ bank. En nieuwe banken moeten zich eerst bewijzen, daar waar Gemeentekrediet zich al tientallen jaren als betrouwbaar had bewezen!

Zal het er met ‘Belfius’ op vooruitgaan? Naar mijn bescheiden mening betreft het hier weer een cascade van fouten, waarin de ene fout wordt gemaakt om de andere toe te dekken. Paniekvoetbal zeg maar. En als een bank dààrmee het vertrouwen moet winnen… ik weet het niet hoor! Ik weet alleen dat miljoenen worden verspild aan ‘marketting research’ voor het bedenken van nieuwe namen, terwijl men, alleen maar voor de herkenbaarheid, veel beter bij de oorspronkelijke naam was gebleven.

En kijk… weer ben ik helemaal afgedwaald! Mijn muze is stiekem en betweterig overgeschakeld op automatische piloot en helemaal afgeweken van het onderwerp: ‘Service stations’.

Ach die tijd! Je had contact met de klant. De klant was koning. De klant reed de piste op, en jij nam het over. Je tankte de gevraagde hoeveelheid benzine, stelde voor de bandenspanning te controleren, het oliepijl en het water in de radiator. Ook het gedistilleerd water in de batterijen, dat destijds nogal snel verdampte. Tenslotte stelde je met een big smile voor om de ruiten te reinigen.

De klant vond het heerlijk. Zijn hele wagen werd in een mum van tijd gratis ‘up to date’ gemaakt en hij kon lui in zijn zetel blijven zitten. Dan betaalde hij zijn benzine en eventueel de toegevoegde motorolie, nog altijd vanuit zijn auto en jij bracht hem netjes het wisselgeld terug.

En dat alles met je vriendelijkste tronie, al was je soms doodmoe van het heen en weer lopen. Maar het loonde! Zelden vertrok een klant zonder een ruime fooi, en dat was mooi meegenomen. En om er nog wat meer honing aan te strijken liep je naar het eind van de piste, bekeek nauwlettend het verkeer, en deed hem teken als hij kon invoegen. Nog even vriendelijk uitzwaaien… en reken maar dat die vent nooit nog ons station zou voorbijrijden zonder tanken! En zonder een ruime fooi.

Op dat laatste echter, was er één uitzondering: dokters! Vraag me niet waarom, maar het was zo! Ik herinner me niet ooit van één dokter ook maar één frank fooi te hebben gekregen. Als ik het rode kruisje op de voorruit zag wist ik al dat ik een fooi op mijn buik kon schrijven. Maar niettemin liet ik me niet kennen, kregen ze net dezelfde service met dezelfde glimlach. Alleen maar daalden ze steeds sterker in mijn achting. Maar die fooi… dat werd weer ruimschoots vergoed door de andere klanten. Ik ben me steeds blijven afvragen waarom het nu juist dokters moesten zijn die zo krenterig waren! Nooit heb ik een antwoord op die vraag kunnen vinden. Maar het viel echt wel op!

Ik woonde er van mijn negende tot mijn zestiende jaar. Van mijn negende tot zestiende jaar heb ik dan ook nooit van een vakantie genoten! Alleen maar van de Kerstvakantie, want toen kwam er geen kat naar de kust! Toch niet in dié tijd.

In de zomer dan weer, haalden we het niet met ons twee. Maar Caltex had een soort ‘vliegende brigade’ in Brussel: ‘Pompisten’ zoals dat toen heette, die vanuit Brussel in het hele land konden worden ingezet waar het nodig was. En in de zomer was dat dan vooral aan de kust. We hadden er soms tot acht nodig in drukke periodes. Want ons station verkocht waarschijnlijk wel het beste van de hele kust.

En elke avond moest mijn vader ‘de boeken maken’: van elk van de vier pompen de stand opnemen, invullen in heel geleerd aandoende boeken met formulieren, het bedrag uitcijferen en hopen dat het klopte met de kas… allemaal met de hand, en in potlood omdat er drie doorslagen nodig waren en balpennen nog niet bestonden. Er kwam heel wat vermenigvuldigen, aftrekken en delen aan te pas, en dat had ik als negenjarige allemaal moeten leren aan mijn oude vader, want vooral vermenigvuldigen en delen had hij nooit geleerd op school!

Maar goed, hij trok zijn plan, al was het soms met zuchten en vloeken, en had hij een uur werk aan de klus, die ik zelf in een kwartier wist op te knappen. En natuurlijk, de goede man wist wel dat ik op die momenten met mijn huiswerk bezig was buiten de vakantieperiodes, maar toch kwam hij wel eens schoorvoetend vragen of ik de boeken niet zou kunnen maken. Of naar een fout zoeken die hij ergens had gemaakt.

En dan had ik soms zo’n medelijden met hem, dat ik het regelmatig zelf ging voorstellen. Wat hem dan weer zielsgelukkig maakte.

Voor mij waren het financieel gouden jaren. Maar emotioneel ging ik eraan kapot, al besefte ik dat pas later. Ik groeide op tussen volwassenen. Babbelde en werkte mee met die volwassenen. Telkens weer anderen, met ander dialect, meestal uit het Brusselse. En onbewust was ik niet langer een ‘kleine’, maar een kleine volwassene! Eigenlijk veel te vroeg in de volwassenenwereld gegooid. Mijn mooiste jeugdjaren bracht ik bijna letterlijk door in een gouden gevangenis zonder het echt te beseffen. En toen ik op zestien jaar werd ‘vrijgelaten’ vond ik een totaal andere wereld terug waaraan ik me maar weer eens moest zien aan te passen.

Het zal allemaal wel zijn sporen hebben nagelaten op mijn verdere levenswandel en volwassen denken. Maar al met al heb ik ook van deze levensfase geen spijt. Het hielp mee om me de mens te maken die ik nu ben. Hielp mee aan mijn eigenzinnige kijk op de dingen. Hielp mee aan het feit dat ik me soms afvraag of alle mensen om me heen dan kinderen gebleven zijn, en ik de enige volwassene!

Wat ik dan denk van die persoonlijke kwaliteiten? Ach wat… soms verfoei ik ze. Op andere momenten vind ik het heerlijk om klaar te zien, waar alle anderen blijkbaar in de mist lopen. Ik ben gewoon wie ik ben en heb daar helemaal vrede mee. Ik vraag me alleen maar soms af of ik nu een positieve of negatieve instelling heb. Als ik mijn schrijfsels herlees zou ik bijna moeten zeggen: ‘negatief’, want het lijkt wel of ik tegen alles ben.

Maar toch vind ik mezelf positief. En als ik tegen bijna tegen alles ben, denk ik dat dit komt omdat bijna alles ook behoorlijk negatief is!

Oef! Wàt een ontboezeming weer! Als ik lezers heb verveeld kan ik ter verontschuldiging enkel aanbrengen dat ik mijn blog eigenlijk voornamelijk voor mezelf schrijf. Om zelf wijs te geraken uit die gecompliceerde persoonlijkheid die ik ben. Oorzaken en gevolgen zoekend.

Willy.

30-06-2012 om 09:31 geschreven door Willy

Meestal droom ik van leuke dingen, maar deze nacht had ik toch een ware nachtmerrie! Een of andere tijdmachine moet er in geslaagd zijn me terug te katapulteren naar de jaren… midden zestig van vorige eeuw geloof ik. In elk geval, ik was pas motard geworden en er kwam een betoging aan.

Opdracht: begeleiden en in goede banen laten verlopen. Met een viertal motorrijders en een twintigtal agenten tevoet moest dat lukken. De betoging was trouwens een futiliteit: in een klein kerkje werden Franse missen gegeven om tegemoet te komen aan de vele Francofone toeristen en tweede verblijvers.

Heel logisch: juist van dié mensen leefden onze middenstanders. Dié mensen brachten geld in het laatje. En wiens brood men eet, diens woord men spreekt. De paters Dominicanen, die het kerkje runden, waren allemaal perfect tweetalig. Het kerkje lag in een gebied waar vooral rijkere Francofonen leefden, en waar de ‘inboorlingen’ die mensen graag zagen komen. Van Allochtonen was toen nog geen sprake! Vlaanderen was nog een heel brave landstreek. En ach, waarom zouden die Walen geen mis in hun moedertaal mogen bijwonen? We waren toch geen beesten?

Op een bepaald moment moeten de paters dan ook besloten hebben missen te geven in het Frans, en die beslissing werd luid toegejuicht door de bevolking. Er waren immers voldoende en grotere kerken in de omgeving om Nederlandse missen bij te wonen.

Maar T.A.K. (Taal Aktie Komité) zag het anders toen dat aan hun flamingante oortjes kwam. En er werd een betoging gepland aan het kerkje. Jankerds uit het binnenland die zich eventjes gingen moeien in zaken waar ze geen benul van hadden. Zaken die onze welvaart in stand hielden. Die mijn stad deden opbloeien als een mooie roos. Van enige twist tussen Walen en Vlamingen was er bij ons nooit sprake geweest. Wij leefden in een perfect geïntegreerde ‘duocultuur’ en wisten drommels goed waar onze welvaart vandaan kwam. Hoé gefrustreerd daar in het binnenland ook maar werd over gedacht. Ik denk dan ook dat er meer jaloersheid dan taalstrijd meespeelde in de zaak.

Wat mij betreft, ik was neutraal. Was als de meeste van mijn stadgenoten tweetalig en had met die francofonen dan ook helemaal geen probleem. Maar ik kon ergens wel begrijpen dat bepaalde heethoofden in het binnenland, misschien half en half of helemaal niét tweetalig, zich stoorden aan die toestand. Vooral ook omdat ze de klok wel hadden horen luiden, maar helemaal niet wisten waar de klepel hing. Omdat ze nooit deel hadden uitgemaakt van onze kleine gemeenschap. Omdat ze het niet begrepen. Of anders begrepen. Omdat ze vooral niet begrepen dat er geen probleem wàs! Alleen maar ongezonde heethoofdige en gefrustreerde bemoeizucht van hun kant. Maar goed, ik was tenslotte ook een Vlaming en bedekte die dwaling maar met de mantel der vaderlandsliefde.

Ze doen maar wat ze niet laten kunnen. De betoging was toegestaan en blijgezind trok ik op pad. Het was weer eens iets anders.

Toen kwam een tegenbetoging!

Toen ging het uit de hand lopen! Werden van beide zijden bommetjes en voetzoekers gegooid.

Toen kwam gelukkig ook de Rijkswacht ter hulp. Die had zich, toen de betoging bekend werd, voor alle zekerheid bescheiden op de achtergrond ter beschikking gehouden met een klein legertje gendarmes.

Het bleef niet bij voetzoekers. Het werden stenen, tomaten, eieren… Een paar ruiten gingen aan diggelen… De Rijkswacht reageerde met traangasgranaten! De straat werd een slagveld. En ik stond er middenin. Met betraande ogen vanwege het rokerige traangas dat de hele straat mistig maakte. Werd steeds woedender, net als mijn collega’s. Niét woedend op de francofonen; niét op de T.A.K. leden. Woedend op de leeghoofdige jankerds en heethoofden aan beide zijden. Het allooi dat altijd klaar staat om mee boefje te gaan spelen in betogingen en er vooral voor te zorgen dat ze aan hun trekken komen met allerlei gewelddadigheden. Voor wie of wat wordt betoogd interesseert hen geen snars!

Een van die heethoofden gooide een rauw ei nét in het gezicht van de collega die naast me stond, en rende toen snel weg. We renden hem achterna. Mijn collega kreeg hem te pakken, en hief in blinde woede zijn matrak. Flits!!! De persfotografen stonden aan de kant en verkneukelden zich al op de foto van het jaar. Ik deed nog een vertwijfelde greep naar de matrak, maar was telaat. De slag kwam wel niet meer ter bestemming, maar de foto’s waren er!

Het heethoofd werd zonder kleerscheuren geboeid en afgevoerd naar een combi. Maar ik vreesde het ergste, en inderdaad, de volgende dag stond de foto op alle voorpagina’s. Maar helaas, natuurlijk geen foto van het heethoofd toen hij het ei gooide! Dàt stond bij de persfotografen onder de categorie ‘Net Gemist’! Veelzeggend voor de pers…

Het artikel zélf berichtte nauwelijks over het T.A.K.
Berichtte nauwelijks over de tegenbetogers.
Neen! De politie was, nog maar eens, de grote schuldige!
Miljoenen mensen lezen dagelijks de krant.
Miljoenen mensen worden dagelijks geïndoctrineerd met verdraaide waarheden en tegen elke vorm van gezag!
Is het dan te verwonderen dat we in een vogelvrij land beginnen te wonen?

Toen werd ik, nog steeds woedend en helemaal bezweet, wakker! Wél wetende dat de nachtmerrie niet reëel was, maar toch gedeeltelijk gebaseerd op zelf meegemaakte toestanden! En ik vroeg me af hoe de politie zich in de tegenwoordige tijd, met de toegenomen beknotting, moet voelen in dergelijke situaties! Want daar spelen, zéker nu, drie partijen in mee:

1. De politie, aan handen en voeten gebonden door onnozele beperkingen en wetten, maar opgefokt, aangevallen en belasterd door een stel heethoofden. Verteerd door machteloze woede. Het soort blinde woede waarin je inderdaad wel dingen zou doen waar je in normale omstandigheden niet eens zou durven aan denken. Woede die als een rode lap bij een stier voor je ogen komt, en je zinnen en daden gaat beheersen!

2. De betogers, aan geen enkele wet gebonden en zo vrij als vogeltjes. Door geen enkele hogere instantie gekortwiekt. En zéker niet geviseerd door de pers! De ordediensten uitdagen is een van hun leukste spelletjes. Probeer dàn maar kalm te blijven!

3. De pers, belust op sensatie, camera’s in aanslag om vooral momentopnames te maken. Hun vizier staat niét gericht op de amokmakers, maar op de ordehandhavers. Om het minste foutje op de gevoelige plaat vast te leggen! Want daar valt sensatie uit te halen! Een ordehandhaver aan het kruis weten te nagelen brengt veel meer op dan als het zomaar een betogertje is die wat ‘kattenkwaad’ uithaalt.

Die pers? Ach jongens! Die draaien gewoon hun kap naar de richting waar het meest sensatie uit te halen is! Zo herinner ik me een heel vriendelijke journalist die een reportage kwam maken over ons korps. Ook mij interviewde hij en nam enkele foto’s. De volgende dag stond mijn foto in de krant, en een lovend artikel over het politiekorps. Alles netjes naar waarheid. Chapeau! Alles wat ik over mijn eigen taak had verteld stond er bijna woordelijk in. Niks verdraaid, niks overdreven! Dat was ik van de pers helemaal niet gewoon.

Een maand later huwde Jean Claude Vandamme te Knokke, en had ik de leiding over de ordediensten. Ik liet alles netjes afsluiten met naderafsluitingen zodat een en ander sereen kon verlopen, en voorzag voorwaar een ruimte, dicht bij de ingang van de kerk, voor de pers. Mochten ze me wel dankbaar voor zijn.

Toen die ‘persruimte’ bijna was volgelopen met vrolijk taterende en gekkende journalisten ging ik even een kijkje nemen, en zag daar voorwaar ook de man die mij had geïnterviewd. Ik kon niet nalaten hem te feliciteren met zijn waarheidsgetrouwe verslag, maar nu was hij ‘onder collega’s’, en dat ‘waarheidsgetrouw’ bleek niet erg goed aan te slaan in dat kringetje! Ik zag best hoe een aantal wenkbrauwen omhoog gingen!

Hij was dan ook niet meer de vriendelijke man waarmee ik een maand geleden had gepraat! Hij antwoordde wat ontwijkend en zuur. Beschaamd in het overige gezelschap van zijn soort! Ze waren immers vooral belust in het belachelijk maken van de ordediensten. Hoopten dat een en ander in het honderd zou lopen. En dan komt daar ‘de vijand’ plots een babbeltje maken met een van hen! Om je dood te schamen!!!

Willy.

29-06-2012 om 09:33 geschreven door Willy

Ze was mooi! Hooguit zestien of zeventien jaar oud. Een leuk blondje met een snoezig gezichtje. Het type dat zowat elke man zou kunnen aan de haak slaan. Het type dat gemaakt lijkt om gelukkig te zijn. En dat leek ze ook goed uit te spelen. Het was een warme, zonnige dag en de zeedijk liep vol toeristen in allerlei outfit. En daar had ze zich perfect aan aangepast.

Ze was gekleed in enkel een blauwe, nauwsluitende Jeansbroek, en een kleurig, piepklein behaatje. Al de rest was bloot en liet heel wat maagdelijk blanke vrouwenhuid zien. Echt een heel verleidelijk plaatje om naar te kijken, ware het niet…

Ze was zwaar gehandicapt! Haar rechterbeen was helemaal naar binnen gedraaid, en het leek bijna een mirakel dat je met zo’n been vooruit geraakt, laat staan dapper marcheren zoals zij deed.

Ik zat op een arduinblok op de Zeedijk toen ze me voorbijliep. Ze was amper 1,5 meter groot. Ik volgde haar met de ogen en zag een perfect vrouwelijke rug. Maar een rug die helemaal uit de haak was getrokken! Kompleet naar één zijde kromgegroeid. Arm kind. Die vreselijke vervormingen ontroerden me en er ging voorwaar een traan uit mijn ogen rollen. Maar tegelijkertijd moest ik haar dapperheid bewonderen. Ze was een figuur die je in een rolstoel zou verwachten. Maar neen hoor! Helemaal op haar eentje, zonder enige hulp, marcheerde ze dapper door alsof er geen vuiltje aan de lucht was! Ze straalde iets uit van:

- Gehandicapt? Ik? Neen hoor! Misschien ‘een beetje’ anders, maar dat is nu eenmaal ‘ik’ en ik zou geen andere ik willen zijn!

Ze was al lang uit het zicht verdwenen toen ik opstond en mijn wandeling met Chico verderzette. Aan het Stedelijk zwembad verliet ik de Zeedijk om naar huis te gaan. Op het pleintje aan het Zwembad staan zéker wel twintig bankjes tegen een muur, uit de wind en in de zon. En àls ik daar ooit een plaatsje vind, rook ik daar graag nog wel een sigaretje alvorens naar huis te gaan. Maar plaats vinden is moeilijk. Meestal zijn al die bankjes de hele namiddag in beslag genomen door oudjes die van de zon komen profiteren.

Maar wonder boven wonder: nu waren ze, op enkele bankjes na, allemaal leeg! Te warm voor de oudjes?

En ik profiteerde van de gelegenheid om een laatste stop in te bouwen alvorens naar huis te gaan. Enkele bankjes van mij vandaan zat een leuk meisje, maar ik besteedde er weinig aandacht aan. Ik dacht nog steeds aan dat arme blondje.

Even later stond ze op om verder te gaan, en een ijskoude rilling viel over me heen! Nu ze opstond en doorliep zag ik dat het ditzelfde gehandicapte meisje was! Zo lang ze had neergezeten was er niets aan te merken geweest. Ik kon haar nog ver met de ogen volgen tot ze een hoek omsloeg. En toen werd weer de filosoof in me wakker!

Ik herinnerde me, vele jaren geleden, een TV programma waarin een interview voorkwam met een al even erg, of nog erger gehandicapt meisje van een tiental jaar oud. De handicap leek dezelfde maar het kind liep met een looprekje en raakte amper vooruit. Op de vraag of ze blij zou zijn indien een operatie haar handicap zou kunnen wegnemen, antwoordde ze:

- Neen! Dat zou ik zelfs niet willen. Die handicap maakt deel uit van mijn persoon. Zo ben ik nu eenmaal, en zo wil ik blijven! Zonder die handicap zou ik mezelf niet meer herkennen en helemaal ongelukkig zijn!

Als dàt geen positieve filosofie was uit de mond van een tien jaar oud meisje. En terugdenkend aan het kind dat ik net had gezien, legde ik meteen de link: dat meisje dacht waarschijnlijk nét zo! Velen in haar plaats zouden zich in een slachtofferrol gaan wentelen, in een rolstoel worden rondgevoerd en daar nooit meer uitkomen.

Dàt meisje echter, had door haar positieve filosofie, waarschijnlijk besloten om tegen beter weten in een zelfstandig leven te leiden en kostte wat het kost te doen als alle normale mensen. En dat leek haar perfect te lukken!

Nog maar eens een bewijs dat je geluk in jezelf moet zoeken! Ze was daar het levend bewijs van.

Maar toch, toen ik huiswaarts keerde werd ik verteerd door medelijden: zou zo’n ding ooit op een passende partner vallen? Want dat is helemaal niet evident! Zélfs als een knappe man op haar zou vallen is daar nog altijd de sociale omgeving. Zal hij doorzetten? Zal hij gezien willen worden met ‘zoiets’ aan zijn zijde? Haar durven voorstellen aan vrienden? Ik denk het niet! En toch is die denkwijze totaal verkeerd! Toch zou ze waarschijnlijk een modelechtgenote kunnen zijn. Het soort vrouw waar een man alleen maar kan van dromen.

Maar helaas! We zijn, in onze ‘perfecte’ maatschappij, zo aan heel strakke normen gehecht, dat de minste afwijking aan de heersende normen storend gaat werken!

Ik kan dat kind dan ook maar van harte wensen dat ze een liefhebbende man tegen het lijf loopt. Een man die karakter genoeg heeft om wat anderen denken aan zijn laars te lappen. Een man die van haar houdt zoals ze is. Een man die haar bewondert om de manier waarop ze met haar handicap omgaat.

De man die ze véél meer verdient dan de vele ‘perfecte’ dametjes, die een dergelijke man nooit echt gelukkig zouden kunnen maken!

Willy.

28-06-2012 om 10:37 geschreven door Willy

Even stilstaand bij bepaalde uitdrukkingen in onze spreektaal, val ik zonet over het bijvoeglijk naamwoord ‘sociaal’. En de radertjes in mijn bovenkamer gaan aan het werk!

Reden van dat onderzoek is het feit dat ik enkele dagen geleden een mail kreeg van een vriend, die eindigt met het besluit om ondanks de regen, er te voet eentje te gaan pakken in een café op vijf kilometer afstand!

Hij heeft weliswaar een hond die veel beweging nodig heeft, maar desondanks, daar moet je toch écht wel sociaal voor zijn, zéker als je een frigo vol bier onder je neus hebt staan vond ik… en begon verder te denken.

Een sociaal iemand is dus iemand die graag in gezelschap verkeert, graag een toogbabbeltje pleegt, herinneringen, waarheden en onwaarheden graag tussen pot en pint ondergaat. Best dat er zulke mensen bestaan; anders zou de wereld maar een saaie bedoening zijn. Ik zou graag zelf zo zijn, maar dat lukt me nu eenmaal niet.

Maar dan beschouw ik de wereld weer even ‘op de keper’ en trek conclusies. Let wel: niét op de ‘keeper’, want dat is een doelman en van voetbal ken ik de ballen! Weet alleen dat die rond zijn en in een rechthoekig gat moeten worden gemikt. Waaróm dat persé moet, en waarom de een hem er in wil en de ander dat juist wil verhinderen heb ik ook nooit gesnapt. Om dat te weten te komen moet je aan de toog zijn, maar daar kom ik nu eenmaal zelden.

Maar goed. Dat tooggangers sociale mensen zijn staat buiten kijf.

Uit bovenstaande uitleg lijkt automatisch te volgen dat mensen die al die sociale dingen niét doen dan maar als asociaal moeten worden aanzien! Nou, als dat zo zit, ben ik waarschijnlijk een van de asociaalste mensen ter wereld. En toch voel ik dat niet zo aan. Ik vind mezelf integendeel juist héél sociaal, want ik leg al gauw mijn hele hart en alles wat ik denk bloot… als ik de juiste gesprekspartners vindt. Maar juist dàt is mijn probleem: die vind ik niet.

Mijn hond heeft daar enige verandering in gebracht in dié zin, dat er geen dag voorbijgaat zonder enkele babbeltjes met bekende of onbekende gezichten. Vooral de onbekende gezichten vind ik altijd heel interessant. En wat doe ik dan? Na het weerpraatje volgt het nieuws… en daar maak ik dan onbewust gebruik van om dieper te gaan peilen. Met in mijn achterhoofd: “Zal ik die babbel vijf minuten of vijf uur kunnen ondergaan?” En helaas is vijf minuten meestal het maximum. Dan gaan mijn voeten jeuken en dringen zich uitvluchten op in mijn geest. Het was leuk, saluut en tot morgen misschien. En morgen is het dan weer leuk voor vijf minuutjes.

In wezen vind ik dat wel triest en heb dan de neiging die mensen als ‘niet passend’ te kwalificeren. Maar eerlijkheidshalve moet ik dan ook toegeven: als er dan zo bitter weinig mensen passende gesprekspartners kunnen zijn, wie is dan fout? De hele wereld, of ik? Het laatste lijkt me het meest logische antwoord op die vraag.

Blijkbaar denk ik dus nogal wat afwijkend van de openbare opinie, heb een hekel aan grootspraak en gebrabbel, nog een grotere hekel aan leugens, en kan helemaal niet begrijpen waarom je gewoon niet de waarheid over jezelf of anderen mag vertellen in plaats van zomaar wat woorden in de wind te gooien en mee te huilen met de wolven in het bos. Alleen maar om sociaal over te komen? Ik zie die sociale babbels in dit geval alleen maar als milieuvervuiling en lang houd ik dat niet uit!

En bijgevolg, om al deze redenen pas ik helemaal niet aan de toog. Ik val daar in slaap omdat ik geen belangstelling kan opbrengen voor gebazel waarvan je helemaal niet weet of je het al dan niet mag geloven. Laat staan doorvertellen! Probeer mezelf dan soms te dwingen de gesprekken te volgen ‘uit beleefdheid’, maar dat lukt me hoogstens een kwartier, of tot ik op de eerste onjuistheid stuit. Dan haak ik af en gaan mijn gedachten weer hun eigen leven leiden.

Ja… ik ben een geboren asociale! En let wel: ik probeer me hier niet te verdedigen hoor! Ik weet best dat ik het ben die verkeerd leeft. Het moet heerlijk zijn om te genieten van alle gebabbel en gebrabbel dat je rondom je heen hoort en er actief aan deel te nemen. Maar dat kan ik nu eenmaal niet! Fout van mij.

En by the way en over hondenbabbels gesproken: toen ik gisteren, na een fikse en zonnige wandeling langs de Zeedijk bijna thuis was en door het parkje liep, stond ik plots tegenover de 'mystery lady' waarover ik het onlangs had, en die daar in haar gebruikelijke houding in het gras zat: benen vooruit gestrekt, armen achteruit als steun, en de hond tussen die armen tegen haar rug aan. En geloof het of niet, ik kreeg voorwaar een herkennend knikje van hare majesteit!

Willy.

27-06-2012 om 10:27 geschreven door Willy

Er is eindelijk beterschap in zicht voor de schromelijk verdrukte en verwaarloosde Moslimgemeenschap in Frankrijk. Want Frankrijk maakt zich, onder het bewind van Hollande, al klaar voor de tweeëntwintigste eeuw. De voorstellen stromen binnen, onder andere hoe in de toekomst de Eiffeltoren er moet uit zien.

En nu hangt het er enkel maar van af of de volgende presidenten van hetzelfde allooi zullen zijn, zodat dit meerjarenplan op een constructieve manier kan worden verdergezet. Niet de ombouw zélf zorgt voor tijdrovende problemen, maar de nevenverschijnselen! Momenteel buigt de regering Hollande zich vooral ook over de vraag welke vlag er bovenop moet komen: de Marokkaanse, de Turkse of de Lybische?

Ook de naam van de bezieler zal moeten veranderen. Gustave Eiffel klinkt te Westers. Het lijkt wel alsof de toren gemaakt is door een Westerling en dat zou de Moslimgemeenschap niet zo’n klein beetje op de gevoelige teentjes trappen.

Er zijn al een paar voorstellen geopperd zoals Gusmed Eff - el - Kader, om toch nog een heel klein beetje naar de bezieler te refereren en de paar overblijvende Fransen met een kluitje in het riet te sturen. Autochtonen zijn immers gauw content toch? En bijlange na niet racistisch. De vorm van hun geliefde toren zal hún een zorg wezen! En eerlijk gezegd, op die manier lijkt hij ook mooier. Vrouwelijker vind ik.

Vive la nouvelle françe!

Of wat in Frankrijk gebeurt me verontrust? Natuurlijk, want Frankrijk is toonaangevend in Europa. Trendzetter zeg maar! En we hangen er aan vastgekleefd met de Europese cement!

Willy.

26-06-2012 om 10:07 geschreven door Willy

Wie, net als ik, een beetje poëtisch is ingesteld en vijf keer daags met het hondje gaat wandelen, kan niet anders dan af en toe verliefd worden! Verliefd worden op een bloem, op een struik of zomaar op een boom, of op een heel bos, maakt niet uit. Gewoon… verliefd worden op een mooie vorm of een mooi geluid!

En dan ga je dat ding een beetje verheerlijken en vliegen er poëtische gedachten door je hoofd. En plots ook word je dan, op dezelfde poëtische manier, verliefd op een mens. Maar oei! Dat is een ander paar mouwen! Hier zullen je hersenspinsels niet langer als proza worden aanzien, maar als laag bij de grondse lust.

Is dat nou niet gek? Mooi is toch mooi? Waarom zouden we een wezen van onze eigen soort niet mooi mogen vinden zonder verdacht te worden van zedenverloedering? Iets mooi vinden betekent toch echt niet dat je het wilt bespringen?

Wat volgt hoeft dan ook zeker niet te worden gelezen als het product van een ouwe bok die een groen blaadje lust! Wél van een ouwe bok die mystieke schoonheid weet te waarderen, waar dat ook maar in voorkomt.

-o-o-o-o-

Ik wandelde in het park met Chico tijdens een sanitaire uitstap.

Ze viel me al van ver op toen ze het park ook binnenstapte op een op zijn minst prominent te noemen manier. Ze deed me denken aan de woorden van de sergeant die ons, tijdens mijn opleiding, leerde marcheren: “Borst vooruit, kont naar achter. Denk aan jullie zusters!”.

Maar marcheren was wel het laatste wat ze deed. Ze was enkel maar een geheimzinnige, zwarte figuur met een fiere, heel aparte, langzame en ongenaakbare gang. Zwarte, perfect aansluitende broek. Zwarte, diep uitgesneden en spannende blouse die nauwelijks in staat was de uitdagend uitpuilende vrouwelijke uitsteeksels in toom te houden. Gitzwart, kortgeknipt, bijna mannelijk haar, scherp afstekend tegen een melkwit gelaat. Een veelzeggend, maar tegelijk nietszeggend gelaat. Iets waar je eventjes naar kijkt, probeert je er een beeld van te vormen en vast te houden, maar dat lijkt niet te lukken. Alsof je een foto wilt nemen van een fata morgana, en na ontwikkeling vaststelt dat er niets op het plaatje staat. En toch was dat melkwitte gelaat ontegensprekelijk mooi te noemen.

Haar blik stond op oneindig, en toen ze me voorbijliep keek ze dwars door me heen. En toch was ze ook een hondenbaasje. Haar hond, een Engelse Buldog, wit en bruin gevlekt, liep gedwee achter haar aan en versterkte haar ongenaakbare persoonlijkheid nog. Het duo leek voor elkaar gemaakt. Twee ongenaakbaren. Met zijn tweetjes alleen op de wereld. Zelfs de hond had geen oog voor Chico, die nochtans veel belangstelling toonde. Maar de enige blik die de Bul hem waardig achtte, was eveneens een blik die dwars door hem heen ging. Hij had alleen maar belangstelling in zijn bazinnetje.

Na die eerste keer zag ik haar nog dikwijls in het park. Meestal zittend in het gras, met de hond tegen haar rug aan gedrumd, zodat het leek alsof hij als haar liefkozende ruggensteun wilde dienen. Ze zat er zomaar. Kijkend zonder te zien. Geen blik van herkenning. Niets. Totaal ongenaakbaar. Want waar hondenbaasjes elkaar minstens even toezwaaien, komt er niets van haar kant. Nooit ook is ze in gezelschap. Lijkt haar eigen eenzaam leven te leiden met alleen de hond als trouwe metgezel.

Ze zou dertig kunnen zijn, maar dat valt moeilijk te schatten. Ik leid het af van haar lichaamsbouw, die nét een tikkeltje te zwaar is om echt slank te kunnen noemen naar de hedendaagse pannenlatnormen. Al moet ik zeggen dat die zwaarte dan vooral zit waar ze moét zitten.

En juist het feit dat ik haar zo’n mysterieuze figuur vind, maakt de poëet in me wakker, en mijn gedachten slaan op hol.

Héél af en toe zie ik haar heel eventjes enkele minuten in gesprek met een man van ongeveer haar leeftijd. Uit hun lichaamstaal kan ik dan wel afleiden dat ze het over de honden hebben, want hij heeft nét dezelfde hond. Naar ik me liet wijsmaken een heel moeilijk ras. Ze lijken dan ook wel alletwee professionele hondenbaasjes, want beide honden gehoorzamen bijna slaafs.

En zo is mijn ‘mysterieuze figuur’ uiteindelijk veranderd in ‘twee mysterieuze figuren’, want ook hij is wel een diepere studie waard. Met één verschil: hém kom ik wel eens alleen met zijn hond tegen, en dan maken we een oppervlakkig babbeltje waaruit blijkt dat hij wel een heel sociale, warme man is. Zijn hond daarentegen staat er dan gewoon bij te staan en heeft niet het geringste greintje belangstelling voor mij noch voor Chico.

Maar terug naar haar, want mannen interesseren me uiteraard minder! Maar met mijn eenenzeventig jaar is mijn belangstelling puur poëtisch. Moest ik haar leeftijd hebben zou ik waarschijnlijk stapelgek op haar worden, maar ook dàn ben ik er zeker van dat ze geen enkele belangstelling zou tonen. Neen. Het zou me eigenlijk helemaal niet verwonderen dat mannen haar totaal niet interesseren! Misschien wel is ze lesbisch… of misschien is ze in zo sterke mate een einzelgänger dat ze helemaal geen belangstelling heeft in andere mensen.

Nu ze mijn belangstelling heeft gewekt als duo ‘vrouw-hond’, valt ze me ook wel eens op op straat als ze boodschappen doet. Zonder hond dan. Maar met diezelfde typische, gracieuze gang. Onlangs zag ik haar ook staan praten met een vrouw en had ik binnenpretjes. Die andere vrouw leek haar namelijk aan de praat te willen houden, maar heel haar lichaamstaal vertelde me dat ze weg wou. Weg van dit onnozele, zinloze gesprek dat de andere blijkbaar zo interessant vond. Weg om haar eigen gedachten weer de vrije loop te kunnen laten. En ik kon het lachen niet bedwingen, want daar herkende ik nét mezelf in. Die andere vrouw had dat natuurlijk niet door, maar toch, nog vóór ik op haar hoogte kwam had ze die plakkerige praatzieke dame toch weten af te schudden.

Of ik ooit contact met haar zou willen zoeken? Een hondenpraatje maken? Neen! Of ik haar persoonlijkheid verder zou willen onderzoeken? Neen! Alleen al uit angst de mythe doorprikt te zien. Want die kans zit er dik in. En trouwens, in dat geval zou ik haar ook kwijt zijn als ‘mysterieus’ figuur, en dat is nou net wat me aan haar interesseert!

Bovendien: dat ze een einzelgänger is staat buiten kijf. En ik zou me rot voelen als ik dat niet zou weten te respecteren.

En dus: laat mij maar lekker verder fantaseren en de poëet uithangen. Daar voel ik me goed in. Meer verlang ik niet. Meer heb ik ook niet nodig!

Maar alleen omdat ze zoveel emoties in me weet los te maken, vond ik dat ik er maar eens een stukje moest over plegen.

Willy.

25-06-2012 om 09:09 geschreven door Willy

Mijn hele leven al was ik gefascineerd door muziek. En dan vooral aan het actief bespelen van instrumenten, me verdiepen in de muziektheorie, en het optimaliseren van de destijds nog povere geluidskwaliteit van radio’s, versterkers en luidsprekerboxen.

Maakte mijn versterkers zelf, probeerde het onderste uit de kan te halen met de destijds bestaande middelen. Bouwde en herbouwde ook zelf ontelbaar veel luidsprekerboxen tot het, tenminste naar de normen van de tijd, goed klonk.

Voor mij was het een kwestie van ‘zo mooi mogelijk’. Niét ‘zo hard mogeliijk’. Dertig watt luidsprekers waren toen zowat de trend voor de huiskamer, maar op normaal kamerniveau gebruikte je daar eigenlijk maar 5 à 10 watt van. Waar de honderden watt’s overschot van de hedendaagse versterkers voor dienen bij huiskamergebruik snap ik dan ook niet.

Van kleinsaf ook viel ik voor muziek die melodieus klonk. Of het nu populair was of klassiek, als het maar mooi klonk. En dan moet ik soms lachen als mensen met een heel ernstig gezicht vertellen dat ze van klassiek houden! Dat impliceert dus dat ze van ALLE klassieke muziek houden en, naar hun zeggen, helemaal niét van populaire muziek. Je reinste larie natuurlijk, want als je een beetje smaak hebt weet je drommels goed dat noch in klassieke noch in populaire muziek alles je persoonlijke smaak en goedkeuring kan wegdragen. Ook hier is het kiezen na veel wikken en wegen. Maar voor die ‘ernstige’ lui speelt dat geen rol. Van klassieke muziek houden staat voornaam, en dus ‘houden’ ze ervan.

Om van bepaalde klassieke stukken te houden moet je ze immers een tien tot twintig keer beluisterd hebben, zodat ze vertrouwd in je oren liggen. En daar zullen die lui hun tijd niet aan verspillen!

Meestal ook zijn dat fervente wijnliefhebbers, en wel om dezelfde reden. Hoe ‘gerenomeerder’, en bijgevolg duurder de wijn, hoe beter redeneren ze dan! Want ook dàt plaatst hen een stuk boven de smaak van het gewone volk dat bier drinkt! De schrik sloeg me dan ook om het hart toen ik hoorde dat de onovertrefbare kwaliteiten van sommige bieren nu ook doordringen in de hogere kringen en in de betere culinaire zaken. Dat zou wel eens de prijs van ons favoriete biertje de hoogte kunnen injagen!

Maar goed… Muziek dus. De tekst vond ik soms, maar niet altijd, bijzaak, en werd eerder verliefd op de muziek zelf. Over ‘tekst’ schiet me trouwens nog een anecdote door het hoofd, en dat komt door wat ik net op de radio hoorde:

Een stokoud nummertje. Het noemde ‘Mijn moeder was een Wenerin’. Een nummer dat ik helemaal was vergeten, maar het opnieuw beluisteren ervan bracht me direct terug naar de late jaren 40. Mijn vader had toen pas een okkazie radio gekocht; echt een lomp vierkant bakbeest met meer ruis dan muziek. En het nummertje speelde er zowat dagelijks op!

Maar ik begreep niet goed die ‘Wenerin’. Maandenlang heb ik gedacht dat dit een moeder was die veel weende. En ik had erg te doen met dat mens. Wou dat ik haar kon helpen.

Tot ik eindelijk eens vroeg aan mijn eigen moeder waarom dat mensje dan zoveel weende. Ze wist het ook niet. Had er nooit bij stilgestaan. Want op die krakende en ruisende oude radio’s was het moeilijk de tekst helemaal te volgen. Ik moest het maar eens aan mijn vader vragen! En dat deed ik dan ook maar, want mijn vader had veel gelezen en wist dus zowat alles!

En ja hoor! Hij wist het! Een Wenerin was geen vrouw die weende, maar een vrouw die in Wenen woonde. En Wenen, dat was de hoofdstad van Oostenrijk. Dat wist hij zeker, want hij had in zijn soldatentijd bij het Belgisch leger een Oostenrijker als kamergenoot gehad.

Hoe die Oostenrijker bij het Belgisch leger was geraakt vertelde hij er niet bij, maar dat interesseerde me ook geen snars! Mijn probleem was opgelost! Oef! Die moeder weende dus niet. Wat een opluchting voor mijn kindergeest. Makkelijk toch hé als je een vader hebt die alles weet? Of toch niet? Neen! Want in één adem door vroeg ik hem wat een ‘prater’ dan wel was. Want zo eentje stak ook in die tekst. Ik dacht dat het een meneer was die veel praatte, maar dat klopte niet echt met de tekst.

Wel, daarop moest hij het antwoord toch schuldig blijven! Pas veel later ontdekte ik wat de Wiener Prater is.

Nu, toen ik dat nummertje opnieuw hoorde, vond ik het nog altijd even mooi. Gek toch dat de de meeste mensen alles zo gauw beu zijn? Wat ze ooit zo graag hoorden vinden ze nu hopeloos ouderwets. Wat mij betreft: wat eens mooi was, blijft mooi! En dat geldt zowel voor klassieke als voor moderne muziek. Over smaak valt dan misschien wel niet te twisten. Over modern doen om ‘in’ te zijn wél! En wat in is, dat bepalen de trendzetters. Veel publiciteit en zo, en de jeugd loopt er in. Weet al direct over wat ze moet praten om modern over te komen.

Wat mij betreft: van alle nieuwe muziek kan ik al direct bepalen wat over twintig jaar nog steeds zal aanslaan, en wat gedoemd is in de vergeetput te verdwijnen. Voor de jeugd echter, zijn het allemáál eendagsvliegen. Blijven hoogstens klinken tot weer voor een nieuw soort lawaai publiciteit wordt gemaakt. Want echt muziek maken is de moeite niet meer waard. Publiciteit maken loont veel meer! Met lege handen publiciteit maken voor… lege handen. En reken maar dat het zal verkopen!

En daarom wordt van het soort muziek waarvan ik onmiddellijk zeker weet dat het de tand des tijds zal doorstaan, steeds minder uitgegeven. Eén of hoogstens twee nummertjes per jaar? Of niet eens? Ach ja… het is een buisiness zoals een ander, en alles waarvan men denkt dat het ‘oud’ klinkt en dus niet zal aanslaan bij de jeugd, ziet dan ook nooit het daglicht. En al met al ben ik blij dat ik nog een onbeïnvloedbare smaak heb. Of het nu om klassiek of modern gaat: ik vind het mooi of ik vind het lelijk. Punt. En wat anderen ook over die smaak mogen denken interesseert me totaal niet. Ik verplicht niemand om met mij mee te luisteren toch?

Toch vind ik die hele mentaliteit jammer. Ik speel ook graag eens iets nieuws op mijn keyboard, maar dat nieuwe klinkt dan weer zó onmuzikaal dat ik maar weer naar mijn oude partituren grijp.

Willy.

24-06-2012 om 09:01 geschreven door Willy

(R.M.T.= Regie voor Maritiem Transport.)

Er was een tijd, nog lang vóór de eerste allochtoon een voet aan land zette in Oostende, dat de R.M.T. (veerdienst Oostende-Dover) een volwaardig alternatief was voor het O.C.M.W. Want wie op droog zaad zat had twee mogelijkheden: OCMW of RMT. Allebei via ‘pistons’ van de plaatselijke politici.

De RMT was immers ook een staatsdienst, en zoals bij alle staatsdiensten het geval is, hadden de politici het er voor het zeggen. En daar maakten ze natuurlijk ook gretig gebruik van.

Wie in Oostende werkloos was en hm… tenminste wilde werken, én het geluk had een politicus te kennen, kon naar hem stappen om naar tewerkstelling te vragen. En gegarandeerd zat hij enkele dagen later bij de RMT. In elk geval beter dan bij het OCMW, want daar moest je als blanke steeds minder van verwachten naarmate andere huidskleuren binnenstroomden! De OCMW’s kleurden als het ware mee met de ‘nieuwe Belgen’. De oude Belgen hadden afgedaan als sterksten onder de Galliërs.

Maar eerst en vooral, en alvorens sommige Oostendenaren de wenkbrauwen gaan fronsen: het spreekt vanzelf dat op de schepen gekwalificeerd personeel zat dat niet moest onderdoen voor welke andere rederij ook. En dan heb ik het over de officieren, machinisten, walpersoneel en alles wat essentieel was voor een goede en veilige werking van de lijn.

Maar daarnaast waren er natuurlijk nog een massa bijberoepen die niet echt specifieke kennis vereisten: kelners, stewardessen, poetsdiensten enz. voor het varend personeel, en dan ook nog sommige taken bij het personeel aan wal.

Ook daarop heb ik geen kritiek. Het werkte allemaal pico bello. MAAR… ze waren met véél te veel! In de job gepistoneerd door politici. In de al overvolle zak gestouwd! Om werk te doen waarvoor er eigenlijk al meer dan genoeg personeel was! En het aantal groeide maar. Als ik me goed herinner waren er op het eind zowat drieduizend werknemers om enkele schepen in de vaart te houden.

Maar goed, het leek allemaal nog mee te vallen en op wieltjes te lopen, al was de voornaamste zorg van veel van de werknemers enkel maar het zien door te komen van de werktijd. Zich desnoods ergens gaan wegstoppen! Maar toen… werd de kanaaltunnel opengesteld! En bereikte de concurrentie hoge toppen! Toén pas bleek het wanbeheer en ging het gehele zaakje failliet, mede door veel te veel personeel voor veel te weinig werk.

Bovendien was pas een nieuw en super-de-luxe schip in de vaart genomen: de ‘Prins Filip’! Een kanjer van een schip. Maar hij werd besteld toen de kanaaltunnel al heel lang in de ontwikkelingsfase stak. Toen al had men kunnen ruiken dat er hevige concurrentie op komst was, en eerder wat terugschakelen en de kat uit de boom kijken in plaats van onverantwoorde uitgaven te doen! Het was heel voorspelbaar dat de transportsector van de tunnel zou gebruik maken vanwege de tijdwinst. Andere passagiers zagen de trip dan weer een beetje als een mini-cruise, en dàt publiek zou wel blijven bestaan. Maar daarvoor hadden ze dan ook meer dan voldoende met de bestaande vloot en hoefden ze er die kanjer niet bij te bestellen!

Maar ja… het was een staatsbedrijf, en wat kun je van staatsbedrijven verwachten? Ze worden immers ook rechtstreeks aangestuurd door politici, en het IQ van die lieden hebben we ondertussen al allemaal kunnen vaststellen. Denk maar aan SABENA, ooit dé Belgische trots! Waarschijnlijk ongeveer hetzelfde scenario, plus de Zwitserse inmenging als laatste doodsteek. Ja! Zó stom kunnen politici zijn! Dàt is wat er gebeurt als je met de stroom meedrijft en nergens op anticipeert.

En ja hoor! Na hoop en al een paar jaar vaart (met verlies) moest de Prins Filip eraan geloven en verkocht worden met natuurlijk veel verlies. En het was gedaan met de RMT. De personeelsleden? Nou… eigenlijk waren het staatsbedienden en veel ervan benoemd. Die kon je niet zomaar de laan uitsturen. En dus werden er jobs gezocht voor hen, zonder verlies van wedde.

‘Veiligheidsbeambten’ bijvoorbeeld leek voor de hand te liggen. En goed, ze vervulden die job in de meeste gevallen ook wel naar behoren. Maar voor de zoveelste keer ook was de stop uit de Belgische staatskas getrokken. Door de zoveelste stommiteit vloeide ONS geld weer nog maar eens over de straat!

Maar nu komt het: het zijn wél diezelfde politici die ons nu opzadelen met vreemden van allerlei allooi en, net als bij RMT en SABENA, denken goed bezig te zijn. Is het verwonderlijk dat logisch denkende mensen helemaal niet meer geloven in de politiek? Zij? Zij die in de laatste decennia alles in het honderd lieten lopen… zouden nu plots geloofwaardig moeten zijn in hun multicultureel denken? Kom nou!

En toch wordt vrolijk verder gestemd voor die marionetten! En hebben we, in al ons ongeluk, toch nog één geluk: ondertussen zijn talloze staats- en stadsdiensten geprivatiseerd. Denk maar aan Belgacom, elektriciteitsmaatschappijen, vuilnisomhaling, reparatie van het rioolstelsel enzovoort.

Gelukkig maar dat de politici hun onkunde in bedrijfsbeheer hebben ingezien en veel van die dingen hebben geprivatiseerd. Laat ze nu toch eindelijk eens ook hun onkunde in het bestuur van een land toegeven! Zouden ze het hele bestuur van het land ook niet moeten gaan privatiseren? In handen geven van mensen met betere capaciteiten dan zijzelf? Mensen die er worden op afgerekend als ze grove fouten doen? Mensen die weten wat verantwoordelijkheid betekent?

Want politici worden nergens op afgerekend! Dat leerde ons trouwens het verleden: mooie huisjes van mensen die daar hard voor gewerkt hadden zomaar laten afbreken met de bulldozer, en enkele jaren nadien bij de verkiezingen een monsterscore bekomen! Dat kan er bij mij nu echt niet in, en ik blijf erop terugkomen, want het is typisch voor de Belgische kiezer: hij onthoudt hoogstens enkele weken, en als je daarna je charmantste smoel opzet, dan stemt hij je naar de Wetstraat. ONGELOOFLIJK !!!

En als die charmante smoel toch niet zondermeer zou werken, nou, dan geef je ze maar gratis openbaar vervoer hé? Ja! Het is ongelooflijk dat dergelijke miskleunen toch altijd weer de meeste stemmen weten te behalen. Zal de Vlaming dan nooit leren van zijn fouten?

Destijds, toen die huizen werden afgebroken door een cafébaas, openbaar vervoer voor 65 plussers gratis werd, en die cafébaas daardoor nog beter in het zadel wist te komen, interesseerde politiek me niet veel. Ik had andere katjes te geselen dan me in de politiek te gaan verdiepen.

Maar dié afschuwelijke absurditeit kon me toch niet onberoerd laten. Dat leek me toch wat teveel van het goede. En toen die vent bovendien een dikke vinger in de pap kreeg in het verkeer, en het helemaal naar de bliksem hielp, toen ja… toén pas stelde ik vast welke domme kiezers we hebben in België! Kiezers die altijd weer hun eigen graf weten te graven in het stemhokje! Ik had minstens gedacht dat ze hem na die moorddadige aanslag op ‘onwettelijke huizen’ geducht zouden afstraffen, maar neen hoor! Een cadeautje (dat we allemaal meebetalen) uit de mouw schudden bleek voldoende om het hem allemaal te vergeven. De rest was ondertussen alweer vergeten! Uitgezonderd natuurlijk voor die enkelingen die nog jarenlang in een tentje moesten leven, daar waar ze gezwoegd en gezweet hadden voor een eigen huis!

Maar ons hoogaangeschreven kiezerskorps zorgde ervoor dat hij er niet van moest wakker liggen.

Toén viel mijn frank! Toén pas besefte ik wat we van de politiek konden verwachten. Toén wist ik dat het kiesvee gewoon een bende stomme koeien was.

En reken maar dat de partijen dat ook weten, en ernaar handelen door steeds meer dergelijke komedianten op de kiezerslijsten te plaatsen.

Vlaanderen, in godsnaam! Wordt toch eens wakker? Zié toch eens wat er gebeurt? Stém toch niet langer voor die onbenullige klootzakken?

Maar om terug te komen op de R.M.T. , SABENA, RTT (nu Belgacom) en nog vele andere staatsbedrijven: de een na de andere is de grond ingeboord of moest geprivatiseerd worden door onverantwoord bestuur… door de staat! Waarom? Omdat de directie (de politici dus) telkens weer blijk gaven geen kaas te hebben gegeten van het leiden van een succesvol bedrijf! Het allemaal totaal verprutst hebben! Het allemaal hebben moeten van de hand doen voor een appel en een ei, of het privatiseren. Is er een beter bewijs van het kleutergehalte in de Wetstraat? Is het verbeterd de laatste jaren? Integendeel! Het gaat steeds verder bergaf.

Wel, nu is mijn vraag: als ze niet eens behoorlijk een paar bedrijven kunnen leiden, zijn ze dan echt wel in staat het hele land te leiden? Wie positief op die vraag antwoordt moet toch eens zijn I.Q. laten onderzoeken!

Letterlijk àlles waar die kinderhandjes naar grepen is in het honderd gelopen, en dat blijft maar doorgaan. En nu kijken ze verwonderd op dat er geen geloof meer is in de politiek? Wel, dat werd hoogtijd! De Vlaming moet toch wel héél stom zijn om het tot op heden lijdzaam te hebben aanzien en geduld!

Zal ik bijvoorbeeld eens uitleggen hoe het komt dat we ondertussen zowat de meeste files van Europa hebben? Wel, door het scheefgelopen verkeersbeleid werden honderden volwaardige viervaksbanen in belachelijk aandoende tweevaksbaantjes herschapen met strenge snelheidsbeperkingen, verkeersdrempels en alle mogelijke ‘schildpadmaatregelen’. Voor pendelaars was daar geen doorkomen meer aan. Gevolg: alle pendelverkeer werd naar de autowegen gedwongen. Soms bijna dubbel zoveel kilometer afleggend naar hun bestemming! En dan nog over autowegen die zonder dat extra verkeer al tegenaan hun verzadigingspunt zaten. Maar die autowegen dan maar verbreden, zoals elke normaal denkende mens zou doen? Daar was geen denken aan! Gevolg: veel meer kilometer per pendelaar, en verdubbeling van de filevorming. Neem daarbij nog de hoge pakkans als je éventjes wat harder op het pedaal trapt, en de rest laat zich raden.

Eén voorbeeld uit de honderden: Oostende-Knokke via de viervaks Kustbaan was ongeveer een half uur rijden. De Kustbaan werd verpauperd tot een tweevaksbaantje met draconische en steeds wisselende snelheidsbeperkingen, en je rijdt er nu een groot uur op! Geen pendelaar denkt er nog aan die baan te nemen, maar rijdt om via Brugge en enkele autowegen. Bijna dubbel zoveel kilometer, maar je wint toch een kwartier tijd.

Jawel hoor! Ze zijn écht wel goed en economisch bezig!

Willy.

22-06-2012 om 08:42 geschreven door Willy

Gisteren zat ik heel toevallig met een oude kennis te praten op een bankje. Recht vóór die fameuze Koninklijke stallingen natuurlijk, want daar zit die vent zowat altijd. Tenminste… als het zonnetje schijnt. Een barometer of iets dergelijks heb ik zelfs helemaal niet meer nodig: als die vent er zit dan is en blijft het mooi weer. En ik? Ik loop daar vijf maal per dag voorbij, zon of niet. We moéten elkaar dus wel regelmatig ontmoeten.

Het gesprek ging over vroeger. De man was vóór zijn recente pensionering namelijk gedurende dertien jaar veiligheidsbeambte geweest in Knokke. Wél een Oostendenaar, ooit tewerkgesteld bij de R.M.T. (veerdienst Oostende-Dover). Maar toen die failliet ging werden de werknemers verspreid over allerlei andere staats- en stadsdiensten in West Vlaanderen. Over die R.M.T. wil ik ook nog wel eens een woordje kwijt, maar dat is voor later!

En zo komt het dat ik hem in mijn drie laatste dienstjaren nog had gekend. Hij was met een zevental anderen toegewezen aan de politie van Knokke als veiligheidsbeambte.

Nu. Het ging over vroeger en nu. De veranderingen die hij had gezien in ‘gezag’. Ook, en vooral bij de politie. Over de tijden dat alles wat aan staat of stad was gebonden, ook het gezag en respect van de bevolking had. Maar die tijd is voorbij! En ik moest hem gelijk geven. Zondermeer. Maar het fenomeen bleef in mijn hoofd spoken. Hoe zou dat eigenlijk gekomen zijn? En ik was vertrokken voor weer een grote kluif: het analyseren van gezag, en wat ermee is gebeurd. Dat alles gekoppeld aan mijn persoonlijke filosofie. En dat leidde tot heel logische conclusies. Conclusies die altijd wel in mijn hoofd hadden gespookt, maar nu heel erg concrete vormen gingen aannemen!

In de eerste plaats is ‘Gezag’ helemaal niet iets dat je in de schoot wordt geworpen alleen maar omdat je een bepaalde positie bekleedt of een bepaald uniform aantrekt! Misschien was dat héél lang geleden wel zo, maar dié tijd heb ik ook niet meer gekend. Gezag heb ik altijd ervaren iets wat je moet verdienen! En daar zijn verschillende manieren voor. Van doodsimpel naar moeilijk ziet dat er dan zo uit:

1. Een uniform aantrekken of een bepaald politiek zeteltje bemachtigen.

2. De ‘bullebak’ uithangen, maar dat is lang niet de manier die het beste werkt. Dat is eerder de manier voor de primaire mens, die weinig of geen intelligentie bezit, en dat tekort dan maar probeert aan te vullen door de bullebak uit te hangen. Dat kan soms wel werken, maar echt efficiënt is het niet! Het is een vorm van angst zaaien om je eigen persoontje te laten respecteren. Een soort vorm van ‘verdediging’! Maar met alleen verdediging raak je niet ver als je nooit zelf in de aanval gaat!

3. Doen alsof. Weinig geven maar veel beloven. Proberen geloofwaardigheid af te kopen met woorden, daar waar je daden sterk tekort schieten. Dat werkt al wat beter. Werkt zelfs héél goed bij de simpelen van geest! Dat is dan ook de favoriete manier van de politici geworden.

4. Zalven. Potentieel zware criminelen met het vermanende vingertje naar het juiste pad te wijzen en dan nog denken dat je dat lukt ook! Veel stommer kan het niet, en bijgevolg werkt het ook niet. Tenzij natuurlijk weer, in de ogen van simpelen van geest. Want die heb je ondertussen ook al zodanig omgeschoold dat ze onvoorwaardelijk geloven in dat magische vingertje.

5. Geloofwaardigheid. Als je hebt weten te bewijzen dat je geloofwaardig bent, volgt gezag vanzelf. En dan vooral in de vorm van respect. Maar daarvoor moet je veel zelf doen in plaats van alles door anderen te laten opknappen. En dat valt voor veel lieden helemaal niet mee!

6. Strengheid. Dat kán goed werken, mits het gekoppeld is aan correctheid en rechtlijnigheid. Gestoeld op een gezond beoordelingsvermogen. Maar hier is dan wél de eerste regel: wees in de eerste plaats minstens even streng voor jezelf, en leg anderen nooit iets op dat je zelf niet zou willen of kunnen waarmaken. De generaal, die telefonisch vanuit zijn bed het bevel geeft ten strijde te trekken is al bij voorbaat verloren. Het enige wat hij op die manier bereikt is complete demotivatie van zijn strijders.

Dit alles geldt voor diegene die gezag moet uitoefenen. En dat heeft die persoon helemaal zelf in de hand naar gelang zijn ingesteldheid. Maar wat hij ook doet, hij staat nergens als de maatschappij zelf geen gezag meer aanvaardt!

Het zo onontbeerlijke gezag in de samenleving is dus op zowat alle mogelijke manieren spaak gelopen!

De bevolking aanvaardt geen gezag meer omdat ze van in de wieg veel te veel verwend werd.

De tegenwoordige ‘gezaghebbenden’ zijn ondertussen ook al uit dezelfde soort gerekruteerd en blijven er maar van overtuigd dat bepamperen een volwaardig alternatief is voor opvoeden.

En toch is gezag onontbeerlijk in elke maatschappij!

Het totaal verlies aan gezag werd vooral door twee partijen sterk afgebouwd:

1. Verwennende mamaatjes;

2. Regeringen die willen behagen om stemmen te ronselen, en daardoor vergeten te regeren. Bovendien nog sterk beperkende maatregelen nemen (weeral om te behagen) om kleine en grote criminaliteit te beschermen en de politie te dwarsbomen.

Het resultaat is een stuurloos geworden maatschappij waarvan elk onderdeeltje zijn eigen kant op wilt!

Wat nu?

Nu? Niks meer. Men is begonnen met alles uit de hand te laten lopen, en nu kan het alleen maar verder uit de hand lopen met het soort marionetten die we als leiders hebben! Meer kàn gewoon niet meer worden gedaan, want er is geen stok meer achter de deur. Alle stokken werden verbannen uit onze moderne en ‘humane’ wereld. Verbannen met pietluttige, maar strenge wetten voor de politie. Verbannen door criminelen alle mogelijke voordelen toe te gooien. Maar helaas werd met één zaak geen rekening gehouden: het is niet omdat je alle wapens hebt weggegooid dat er nu plots geen criminelen meer zullen geboren worden! Wel integendeel. De stokken van achter elke deur weghalen geeft juist aanleiding aan mensen die het anders nooit zouden doen, om het er toch maar op te wagen. Straffeloosheid, weet je wel?

Moet ik mijn theorie hier ook nog bewijzen? Daar bedank ik voor, want het bewijs loopt op straat. Het bewijs zien we dagelijks op TV. Een maatschappij die ooit een modelmaatschappij was, is nu verloederd tot de hoogste graad van onveiligheid! Nooit voorheen in de geschiedenis was de straffeloosheid zo hoog! Nooit voorheen ook zwiepte de criminaliteit in dergelijke ongeremde vormen de pan uit. En het ergste is: het was allemaal volkomen voorspelbaar! Maar diegenen die het hadden moeten zien wilden het gewoon niet zien!

Wie dat alles niet gelooft en ook niet wil zien, zou dan ook zijn tijd niet horen te verspillen op mijn blog, maar liever op zoek gaan naar ‘bloemetjes en bijtjes’ blogs.

Slotrede: Of ik wel weet waarover ik spreek?

Natuurlijk weet ik dat. Want zonder het ooit te hebben willen zoeken behoorde ik plots tot de ‘gezagdragenden’. Maar gezag was helemaal niet wat ik zocht in mijn job! Gezag dragen kon ik missen als de pest. Ik had andere prioriteiten. Maar het hoorde er nu eenmaal bij en werd me op de schouders gegooid van zodra ik mijn eerste uniform aantrok.

Voor mij was ‘gezag uitstralen’ iets waar ik nooit had bij stilgestaan. Ik wilde gewoon mijn job naar best vermogen uitvoeren. En als gezag dragen daar onverbrekelijk deel van uitmaakte, dan moest dat maar en moest ik me maar leren aanpassen.

Wel, ik leerde al gauw dat gezag dragen geen sinecure is! En als het niet is aangeboren, dan moet je je eigen intelligentie maar ter hulp roepen om het tot een goed einde te brengen! En dat laatste is wat ik deed. En niet zonder succes. Maar zelfs dat succes kon me niet bekoren. Ik was niet op zoek naar lauweren. Ik was op zoek naar een manier om mijn capaciteiten tenvolle te kunnen benutten voor de goede zaak. Voor zaken waaraan de hele samenleving iets had, en niet alleen een stel jankerds. En ik leerde objectief oordelen en daarnaar handelen. Against all odds! Niét voor eigen glorie. Wél voor eigen voldoening. Zowel gedurende mijn motorjaren als gedurende mijn functie in het verkeersbeleid.

Op de motor was ik verplicht de boeman te spelen op straat; later in eindeloze vergaderingen, en zelfs tegen hogergeplaatsten in. Maar in beide gevallen was mijn handelswijze gestoeld op menselijk en logisch denken en niet op het uithangen van de bullebak.

En de sterkste les die ik uit dit alles heb getrokken, is:

Gezag dragen is een van de ondankbaarste taken op aarde! Want altijd weer trap je op gevoelige teentjes en moet je heilige huisjes afbreken. Maar iémand moet het doen als we onze maatschappij gezond willen houden.

Helaas, niemand blijkt dat nog te willen doen! Iedereen lijkt ervan overtuigd dat je eieren kunt bakken zonder de schaal te breken.

En daar zetten ze nu marionetten aan! Lakse ellebogenwerkers die geen benul hebben van waar ze mee bezig zijn! Hoé naïef moet je wel zijn om nog te geloven in het vermanende vingertje? In een maatschappij waarin elke vorm van gezag zoveel mogelijk beknot is geworden? Leven ze daar in de Wetstraat wel nog op onze planeet?

Arme, verwaterde Wetstraat toch!

Arm, verwaterd België!

Willy.

21-06-2012 om 08:45 geschreven door Willy

Onlangs gehoord: Vlaanderen zou volgens bepaalde bronnen een onverdraagzaam volk herbergen. Dat zou ergens in de Europese Unie zijn gezegd. Wel, dat is mooi meegenomen! Laten we die opinie maar rustig de wereld rondgaan. Laat ze maar een waarschuwing inhouden voor al wie hier de vruchten van onze werklust wilt komen stelen!

Zouden we verdorie geen reden hebben onverdraagzaam te zijn? We zijn al door zowat iedereen onder de voet gelopen! Hoe meer we streden voor een maatschappij waarin het goed leven was, hoe meer opportunisten er op af kwamen! En zelden kwam ons dat ten goede! Romeinen, Fransen, Spanjaarden, Duitsers, Nederlanders… allemaal hebben ze geprobeerd om ons dat kleine stukje vaderland af te pakken. We hebben ze allemaal met succes weten buiten te borstelen en zijn er uiteindelijk in geslaagd een gezonde samenleving te scheppen door ons noeste werk.

En nu komt zich een nieuw fenomeen aanbieden aan onze (vervaagde) grenzen. De vijand komt niet langer openlijk als veroveraar, maar vermomd als asielzoeker, gastarbeider en weet ik veel. Als het paard van Troye van de eenentwintigste eeuw!

En waar onze (héél) vroegere leiders zich hevig gingen verzetten tegen de vijand, moedigen onze huidige leiders dit alles aan. Ja, maken zelfs wetten om Vlamingen die nog patriottistisch denken de mond te snoeren! Schaffen grenzen af. Schaffen dienstplicht af. Doen er alles aan om van de nieuwe jeugd toch vooral geen patriotten meer te maken! Vaderlandsliefde is uit. Multicultuur is in! Hoé dat onze cultuur en levensstandaard ook maar omlaag haalt.

En de politici die dat allemaal hebben veroorzaakt hebben dan nog de pretentie zich leiders te noemen! Voor mij is een leider iemand die zijn volk op strenge, maar correcte manier naar een succesvolle staat weet te leiden. Een staat die zijn zelfverworven welvaart met hand en tand verdedigt. Met een door de bevolking lang niet altijd in dank afgenomen beleid, maar met een duidelijk streefdoel voor ogen. Een streefdoel dat op langere termijn een land schept waarin het aangenaam en veilig leven is.

Maar heden ten dage zitten er geen leiders meer in de Wetstraat. Enkel maar lijders:

- Lijders die lijdzaam toezien hoe de situatie zich ontwikkelt en daarnaar handelen.

- Lijders die niet bijsturen naar de juiste kant van de weg, maar zich gewoon laten meedrijven met de stroom.

- Lijders die lijdzaam toezien hoe we veroverd worden, en de andere kant uitkijken. Maar ondertussen wél profiteren van een meer dan royale wedde! Dat laatste is nu het streefdoel geworden. Al de rest kan de boom in! Ze hebben trouwens maar vier jaar de tijd om schandalig rijk te worden, dus moeten ze geen seconde verliezen met aan een gezond bestuur te denken!

Maar anderzijds, dat is nou net wat de domme bevolking vraagt! Gezag mag er niet zijn! Zo zijn ze niet opgevoed! Want dat lijkt op beperking van de vrijheid en dat kan dus niet! Iedereen wil zijn eigen ding doen. Wie strenge wetten maakt om het algemeen belang te dienen wordt de grond ingeboord. Persoonlijk belang moet gediend worden. Anders niets!

Het probleem is echter dat we met zowat negen miljoen Belgen zijn, en dus ook negen miljoen verschillende persoonlijke belangen hebben. En zolang we geen boodschap hebben aan het algemeen belang, delven we ook de ondergang van ons persoonlijk belang!

Want het belang van de dief is: stelen! Dus moet de wet dat makkelijker maken!
Het belang van de azijnpisser is: niet roken! Snel een wetje voor maken!
Het belang van de fietser is: geen rijbanen, maar fietspaden. Auto’s dan maar verbieden?
Het belang van de asielzoeker is: OCMW en CGKR. Laat de centjes maar vloeien!

En zo kun je doorgaan, maar telkens weer kom je tot de conclusie dat iets of iemand al die persoonlijke belangen opzij moet zetten en vervangen door een rechtlijnig bestuur. Een bestuur dat weet waar het vandaan komt, en weet waar het naartoe wilt. En óf er dan op teentjes moet getrapt worden! Hoe zou het anders kunnen?

Maar helaas wordt dat niet meer begrepen. Omdat de mensen niet meer op die manier worden opgevoed. Omdat de mensen niet langer een boodschap hebben aan de vele voorbeelden in de geschiedenis… kortom… omdat de mensen dooie vissen geworden zijn die zich laten meedrijven met de stroom.

Willy.

20-06-2012 om 10:29 geschreven door Willy

Op de keper beschouwd beschouw ik de dingen graag op de keper!

Foei, wat een uitdrukking hebben ze daar ook voor uitgevonden! Voor zover ik weet is een keper een houten balk. En wie gaat nu op een houten balk gaan zitten om de dingen om hem heen te beschouwen? Daar bestaan toch comfortabelere meubels voor? Anderzijds, zo’n keper wordt ook gebruikt om plankenvloeren te stutten… en ook voor dakspanten geloof ik. Nou, dan wordt het al een stuk beter te begrijpen: vanaf de nok van een dak heb je toch wel een betere kijk op de dingen om je heen. Maar dan zit ik weer met een nieuwe vraag: waarom zegt men dan niet ‘op de nok beschouwd’? Neen. Mijn denkpiste loopt ook hier dus dood.

Bovendien zit ik met hoogtevrees geplaagd! Naar mij zullen ze nooit moeten roepen: “Kom van dat dak af!” Ik hou me liever veilig op de begane grond. Vandaar dat ik mijn biertjes ook liefst uit de fles drink. Ik word namelijk al duizelig van in een bierglas te kijken. Zéker als het bijna leeg is. De diepte ervan maakt me dan bovendien ook nog depressief en doet me naar een volle verlangen! Met een fles merk je dat zo niet op. Je zit op de bodem voor je er erg in hebt, en met een beetje geluk is het etenstijd en denk je aan andere dingen.

Maar goed. Gedaan met deze uitgebreide inleiding. Back to the point! Ik analyseer dus graag wat ik rondom me zie. En niet enkel hoe het er uit ziet, want dat zie je zó en dat onthult meestal maar bedroevend weinig! Neen! Wél hoe het gemaakt is, hoe het werkt, hoe het denkt, wat het voelt… En dat doe ik dan liefst niét vanop een keper, maar vanuit een luie zetel.

En dan kan het ook niet anders als je toevallig een man bent… voor je het weet ben je de denkwereld van de vrouw aan het analyseren! Misschien niet leuk voor haar, want dan zet je haar eigenlijk in haar blootje (figuurlijk dan toch). Maar waarom je het doet ligt zó voor de hand: voor een man is het aanvankelijk uiterst boeiend te zien hoe dat vrouwelijke wezen perfect aanleunt tegen de mannelijke filosofie. Helaas! Later, en na voldoende negatieve ervaringen, vind je het bijna ondenkbaar dat een wezen zó onlogisch kan handelen! Als het ware het eigen graf delven. Zoiets doe je toch niet? Als man? Zéker niet! Als vrouw? Reken maar!

Aanleiding tot dit column was eigenlijk het herkauwen van een bezoekje dat we, weeral enkele jaren geleden, brachten aan bekenden. Wij waren vergezeld van een charmant meisje van achttien; vrij, en dus volop in de ‘zoek- en selecteerfase’!

Die bekenden hadden een knappe zoon van dezelfde leeftijd, en mijn opmerkingsvermogen stelde al direct vast dat het meisje hem ‘de max’ vond. Maar na de eerste en spontane reactie, ging haar houding helemaal veranderen. Ze was niet meer het joviale meisje dat ik kende. Neen! Het was een heel ander dametje dat daar preuts zat te zijn! Ze ging zich heel afstandelijk opstellen, neus wat omhoog als om aan te geven: ‘maak je maar geen illusies. Voor mij ben jij te min’!

Terwijl ik drommels goed wist dat ze hunkerde naar een bepaalde blik of woord van hem.

Vreemd hoe jonge meisjes zo raar uit de hoek kunnen komen met een soort aangeboren acteertalent. Datgene wat ze het meeste willen bijna letterlijk van zich afstotend. Wat is de (vrouwelijke) filosofie die daarachter steekt? Wel, ik denk dat het zo zit:

1. Van oudsher wordt het normaal, en zelfs verplicht gevonden dat de jongen de eerste stap zet. Dat hij het meisje moeizaam moet veroveren. Voor het meisje geeft dat een pak voordelen: niet zij, maar HIJ heeft het gewild. Dus, tot welke feeks ze zich ook maar ontwikkelt, het is niet haar schuld dat ze hem met haar hoog heksengehalte heeft opgezadeld. Hij was het die het wou! En die wetenschap geeft haar dan weer een aantal privileges. Zo hoeft ze zich niet in te houden in haar handelswijze. Hoeft ze helemaal niet beschaafd te doen. Kan ze haar frustraties en/of boosaardigheden de vrije teugel laten. Ze volop tegen hem uitspelen. Hij moest haar maar niet gewild hebben! Eigen schuld, dikke bult!

2. Met die afstandelijke houding probeert ze ook te bekomen dat de jongen zich inspant om tot haar charmante persoontje door te dringen. Dat hij er intense moeite voor doet! Dat geeft haar zelfbeeld dan weer een enorme boost en zet haar er toe aan om nog meer met zijn voeten te gaan spelen. En die mentaliteit zet zich, en helemaal ongeremd nu, verder in het huwelijk! Onder het motto: ‘I have the pussy, I make the rules’, waarover ik hier ooit eens een cartoontje publiceerde.

En de jongeling, arm schaap, loopt er telkens weer in! Vraagt haar ten huwelijk en springt een gat in de lucht als ze ja zegt. Vindt zich heer en meester van de schepping. Fier dat hij zelf het initiatief wist te nemen. Zo trots als een pauw dat hij haar wist te ‘veroveren’.

Nog niet beseffend dat het van haar kant een ‘gewilde’ verovering was!
Nog niet beseffend dat hij het is die het wild was en zij de jaagster!
Nog niet beseffend dat hem een pijnlijk lang en ongelukkig leven wacht!

Of ik er destijds ook in liep? Eh… neen! Echt niet! Ik vond het ergens niet kunnen me zo minderwaardig op te stellen, enkel maar omdat ik een broek vol goesting had. En zo liep ik dergelijke meisjes, die helaas telkens weer de mooiste waren, helemaal mis! Ze werden voor mijn neus weggekaapt door macho’s wiens gevoelens van eigenwaarde totaal werden overstemd door de dringende goesting in hun broek.

Of ik daar spijt van heb? Neen hoor!

Of die macho’s daar ondertussen spijt van hebben? Dat zal wel!!!

Willy.

19-06-2012 om 09:05 geschreven door Willy

Voor mij zal 2012 de geschiedenis ingaan als ‘grijs en droog’. Want aan de kust althans, hebben we echt geen last gehad van water. Van naargeestig bewolkte luchten des te meer. En als dergelijke dagen op zich dan misschien wel geen enkele charme hebben, ze zorgen er wél voor dat we dubbel gretig weten te genieten van elk zonnestraaltje.

Het najaar van 2011 anderzijds, bleef lang warm en zonnig, maar dat is niet echt hetzelfde! Dat is mosterd na de maaltijd. Een zonnige lente brengt immers ook hoop mee, en uitkijken naar de zomer. Van een zonnig najaar kan best worden genoten, maar de hoop op nog beter ontbreekt. Je kunt dan enkel uitkijken naar een koude winter. En of die nu al dan niet koud wordt doet er niet toe. Het hoopvol uitkijken is er in ieder geval niet bij in de herfst.

En kijk: nu maak ik me er ook schuldig aan: als je nergens meer weet over te praten, dan het weer maar hé?

Het lijkt er dit jaar trouwens ook heel goed op dat het weer, en vooral de sombere wolken, een afspiegeling is van onze politici: grijze muizen die daar alleen maar grijs zitten te zijn. Om dan af en toe, heel sporadisch, een veel te zware regenbui op ons te laten neerkomen. Meestal ook alleen maar zure regen! Niks productiefs. Wat opgeblazen kleingeestige vitterijtjes van jankerds een lekker laagje vernis geven om te behagen. Het roken verbieden bijvoorbeeld. Of hondjes aan de leiband houden en nog meer van dergelijke futiliteiten.

Ondertussen angstvallig dat ene monsterachtig groot geworden probleem voor ons vaderland helemaal negerend! Het zelfs steeds groter laten worden. De bevolking zodanig manipulerend dat ze het spelletje helemaal gaat meespelen en normaal vinden!

Hebben we hier problemen? Welneen heren politici, problemen in de meervoudsvorm hebben we niet echt! En als we ze wél lijken te hebben, dan hebben de jankerds ze uit de mouw geschud.

We hebben in werkelijkheid maar één probleem. Maar dàt probleem… dat hebben jullie onbespreekbaar verklaard. Omdat jullie heel goed weten dat jullie niet het leiderskarakter hebben om het aan te kunnen. Niet eens de moed hebben er ook maar aan te beginnen! En dus moest het dan maar onbespreekbaar verklaard worden. En kunnen jullie op rozen blijven zitten. Fictieve futiliteiten oplossen! Burgerlijke onverdraagzaamheid en kleine onderlinge vitterijtjes stimuleren door met draconische maatregelen de vitters en azijnpissers in het gelijk te stellen!

En ja hoor! Het werkt! Nu kunnen jullie vrolijk het enige probleem dat zich écht voordoet in dit land op de lange baan schuiven. Daar hebben jullie trouwens toch geen tijd meer voor. Kankeraars gelijk geven en daardoor nog meer kanker uitzaaien is véél belangrijker! Want dat lijkt te werken in het stemhokje! En op meer komt het er voor jullie toch niet op aan hé? De schone schijn ophouden. En trouwens, wat voorspelde ik enkele dagen geleden over Belkasim? Ze zouden even snel een voorbeeld stellen, de zaak als ‘extremisme’ afdoen en dan verder slapen. Ik dacht er even aan, maar vergat het nadien te vermelden, dat ze zich nu zouden verdringen op TV om hún persoonlijke goedkeuring van die maatregel te laten zien. Wel, dat is ondertussen al gebeurd en zal nog wel verder doorgevoerd worden.

Maar opgelet heren! Nu hebben jullie Belkasim enkel nog maar in een (Belgische) gevangenis! Vergeet niet dat met Hitler ooit hetzelfde gebeurde!!! En pas toen hij er uitkwam ging het helemaal ontsporen! Belkasim is bijgevolg nog steeds een ernstig te nemen bedreiging!

Hitler zag in de gevangenis kans om ‘Mein kampf’ (mijn strijd) te schrijven. Wedden dat Belkasim nu vrolijk hetzelfde zit te doen? In het Arabisch natuurlijk, zodat geen enkele bewaker snapt wat hij aan het schrijven is. Hopelijk hebben de politici nu ook nog de schamele moed om die vent naar zijn thuisland te sturen! En hopelijk horen we daarna niets meer van hem.

En kijk… wat begon als een stom weerpraatje, schiep toch weer inspiratie! Waaruit blijkt dat zelfs, en vooral, een grijze hemel tot het aanklagen van onze droevige politieke toestand kan leiden.

Willy.

18-06-2012 om 09:00 geschreven door Willy

Neen! Die letters staan niet voor de initialen van mijn naam, maar voor 'Water Closet' en hoe onze toekomst er zal uitzien als we doorgaan zoals we bezig zijn:

Zelfs ons plasje zal dan tenminste Halal worden, en we zullen niet meer verwonderd moeten opkijken als we een vreemd wezen, vermomd in bourka zien! Niet langer moeten denken dat het een non is die met een teletijdmachine vanuit het begin van de vorige eeuw naar onze tijd is geslingerd, maar een volwaardig vrouwmens met alles (goed verborgen) er op en er aan.

Of héél misschien… een mannelijke overvaller die vermomd als bourkawijf van plan is een overval te plegen! Of erger nog, vrouwen te gaan lastig vallen in dat kleine plaatsje dat we heel beleefd met W.C. aanduiden. Why not hé? De politie mag hem, volgens sharia4belgium althans, toch niet naar zijn identiteitskaart vragen! De Wetstraat stemt daar nog wel niet mee in, maar laten we ons geen illusies maken! Ooit gebeurt dat wel! Enkel Vlamingen zullen zich niet mogen vermommen. Kwestie van huidskleur zeker? Maar ook daarvoor is een oplossing te vinden: overstappen naar de Islam! En eenmaal in bourka vermomd weet toch niemand meer welke huidskleur je hebt.

Eigenlijk heeft het me altijd al verwonderd hoe overvallers telkens weer zo’n onnozele bivaksmuts op hun stomme kop willen! Een bourka is toch veel handiger? Het verbergt je hele wezen en onder die bourka kun je uitspoken wat je wilt. Messen, pistolen, machinegeweren, het is allemaal perfect gecamoufleerd. Kan een crimineel zich iets beters wensen? En dan vinden die onnozelaars nog dat een stomme bivakmuts meer ‘cachet’ geeft!

Oei! Hier houd ik er maar mee op of ik zou bepaalde lieden op ideeën kunen brengen!

Toch nog een toemaatje:

Een Moslim komt bij de dokter met 39° koorts.

Dokter: “Heb je al iets gepakt vanmorgen?”

Moslim: “Euh… alleen maar een fiets om hier naartoe te komen!”

Willy.

17-06-2012 om 09:23 geschreven door Willy

De Inkspots zongen destijds dat in elk leven wat regen moet vallen, en als ik door het raam kijk is dat nu ook wel het geval! Maar dit keer lijkt die regen wel een muze mee te brengen om mijn inspiratie wat op te peppen en het even over de bergen en dalen van het leven te hebben!

Want jawel, het leven bestaat wel degelijk uit bergen en dalen. Ik kreeg zeven decennia lang de tijd om het te ondervinden, en het is inderdaad zo. Je kunt er niet onderuit: ups worden altijd weer afgewisseld met downs. En als je dat ook zomaar zondermeer over je heen zou laten komen als de regen, zou je leven toch maar povertjes zijn. En dat is nou net wat veel mensen doen. Ze raken eventjes wat downstairs en gaan al direct klagen en zich onbewust gretig gaan wentelen in zelfbeklag. Dat zelfbeklag ook gretig en luidop delen met wie het ook maar horen wilt, versterkt het nog. Want je omgeving geeft je gelijk uit beleefdheid en drukt je daardoor onbewust nog verder in de diepte.

Resultaat: die mensen raken steeds dieper in de put en blijven er, juist door hun zelfbeklag, ook steeds langer in zitten. En dan komt er plots een meevaller en gaan ze al direct euforisch en onverantwoord handelen. De vreugde kan niet op! De hoorn des overvloeds wordt gretig leeggevreten.

Gevolg: binnen de kortste keren slaat het alweer tegen, net dóór dat onverantwoord gedrag. En moeten ze zich weeral gaan overgeven aan mateloos zelfbeklag: ze hebben toch nooit eens echt geluk hé?

Op dié manier? Natuurlijk niet!

Wel, het goede nieuws is dat je een en ander zelf in de hand hebt.

Het slechte nieuws is dat je daar iets moet voor doen!

Werkeloos blijven toekijken en jezelf beklagen helpt niet. En nochtans is het eenvoudig. Het is enkel maar een kwestie van mentaliteit. Aanvaarden dat tegenslagen bij het leven horen; onvermijdelijk, en zelfs leerzaam zijn. Je tegenslagen bijgevolg nét zo gretig koesteren als je geluk. Uitzoeken waar de les in steekt, en die les ter harte nemen. Bedenken dat na elk dal een berg komt. En als die berg zich aanbiedt, er mondjesmaat van genieten. Als een geboren fijnproever: niet teveel ineens op je bord scheppen. Niét de slokop spelen. Er heel doordacht, bescheiden en met mate van genieten. Denk aan de ’Jupiler bier’ waarschuwing: geniet, maar met mate!

Onbewust heb ik, dat denk ik tenminste, altijd naar die regel geleefd. En ze heeft me geen windeieren gelegd. Ik heb hele lange levensfases gekend die eigenlijk, achteraf beschouwd, hels waren. Tegenslagen en verkeerde keuzes die veel mensen nooit meer te boven zouden komen. Maar ik heb het allemaal aanvaard met de positieve gedachte: ik moet erdoor, het leven gaat verder, en zolang ik dat niet zélf wil kan niemand me vanbinnen klein krijgen. En vooral: waarin steekt de levensles van dit soort leven? Wat is de bedoeling ervan? Wat moet ik er van leren?

En ik moet erkennen: dat werkte telkens weer. Niemand kreeg me klein, hoe hard ze ook hun best deden. Een droevig leven doe je gewoon jezelf aan. Roei met de riemen die je hebt. Leef met het vele dat je hebt en sta nooit stil met wat je niét hebt. Aanvaard je verlies in dezelfde verhouding als je winst. Want je hebt ze beiden nodig. Het eeuwige en volkomen natuurlijke evenwicht tussen positief en negatief! Zie het positieve als een kostbaar bezit, en het negatieve als de prijs die je ervoor betaalt.

Een leven dat enkel maar uit positief bestaat zou namelijk géén leven zijn! Alleen maar een soort van vegeteren zonder ziel.

Je persoonlijke geluk ligt in een klein hoekje. Dat hoekje is helemaal niet verborgen! Het zit ingebakken in jezelf. Iedereen kan het onmiddellijk vinden. Als hij tenminste de moeite doet eventjes te zoeken! Niét in de buitenwereld in de vorm van troostende woorden die niks helpen. In jezelf zoeken! Je hebt het helemaal zelf in de hand. Dàt is mijn boodschap voor vandaag.

En kijk, terwijl ik dit schrijf klaart de hemel al een beetje op. Komt de zon, omfloerst nog, al een heel klein beetje door de wolken schijnen. Alsof ze me eventjes een teken wilt geven: “Je hebt gelijk jong”.

En de muze? Samen mét de regen is ze weer verdwenen. Heeft haar taak verricht, en dus stop ik er hier ook maar mee. Uit respect voor de muze. Met mate schrijven, weet je wel?

Willy.

16-06-2012 om 10:27 geschreven door Willy

Wat een mooie leuze! Wat een mooie formule zou dat zijn voor een gezonde samenleving waarin logischerwijze het eigen volk eerst komt?

‘SAMEN-leving’ zeg je toch? Wie leeft nog ‘samen’ in dit Vlaanderenland? Wie laat zich niet telkens weer versnipperen door gewiekste partijen?

Vlaanderen was langzaam maar zeker op weg om ‘één land, één volk’ te worden. Dat bewees het steeds groeiende succes van het Vlaams Belang. Het scheelde op een bepaald moment maar weinig meer of het had een volstrekte meerderheid en dan konden alle andere partijen de boom in.

Maar helaas, juist dat succes heeft het ook kapotgemaakt. Want succes… daar komt men op af. Daar probeert men een graantje van mee te pikken. Succes, dat wordt door alle opportunisten in een heel wijde omgeving geroken. Daar komen ze op af als de bijen op de bloempjes. Gretig profiterend van het feit dat ze een volk ‘bespelen’ dat niet verder kijkt dan de neus lang is.

En lap! Voor we goed en wel doorhadden wat aan het gebeuren was, stond daar plots NVA om die graantjes, en met overdonderend succes trouwens, weg te graaien van voor de neus van VB. Walen en vreemden konden zich geen mooier cadeau indenken! En al lijkt het of NVA ongeveer dezelfde idealen heeft als VB, het verhindert toch maar weer dat Vlamingen één volk zouden worden met één streefdoel, en één enkele partij die op de duur zo hoog zou hebben gescoord dat er wel rekening moést mee worden gehouden.

Maar daar heeft NVA een stokje weten voor te steken. Om ook te helpen er Vlaanderen bovenop te krijgen? Bijlange niet! Ze hebben het alleen nog maar eens verder weten te versnipperen. Waarom dan wél? Om persoonlijk belang eerst te behartigen natuurlijk! De gier uithangen: lijken pikken!

En het huidig resultaat is alweer: één volk, twee meningen. Vlaanderen nog maar eens in twee kampen verdeeld. Tot overmaat van ramp twee kampen die blijkbaar de handen niet in elkaar willen slaan. Met als gevolg dat het Vlaams belang de volstrekte meerderheid nu wel op de buik kan schrijven, en het kopstuk van de NVA niet eens de premierzetel ambieerde maar hem liever cadeau deed aan een waal! Uit altruïsme? Welneen! Bang de kiezers teleur te stellen en roemloos af te gaan!

Dat? Nieuwe Vlaamse Alliantie? Laat me niet lachen! Alliantiebréker zou beter gepast hebben.

Is het dan echt zo moeilijk voor de Vlamingen om, net als trouwens de Walen, allemaal aan één touw te trekken? Moet dat touw dan telkens weer, zodra het te sterk wordt, in twee worden gesneden? Is het dan verwonderlijk dat de Walen, ondanks hun minderheid, het blijven voor het zeggen hebben in dit land? Vlamingen hebben nog heel veel te leren van de Walen!

Iedereen is natuurlijk vrij van mening. Zoveel mensen, zoveel meningen. Onderlinge verschillen zijn er altijd en het ‘grote gelijk’ bestaat niet. Niet iedereen kan écht gelijkdenkend zijn met alle anderen, en ‘gelijk’ hebben.

Die vlieger kan opgaan, als het over je favoriete restaurant, voetbalclub of zanger gaat. Maar als het om de toekomst van je nageslacht gaat zou iedereen toch eventjes kleine persoonlijke verschilletjes opzij moeten kunnen zetten om het grote belang van het volk op de eerste plaats te laten komen en als één blok naar het stembureau te trekken? Bewijzen dat we inderdaad één kunnen zijn?

Is dat teveel gevraagd voor de Vlaming? Of ziet hij gewoon niet welke ramp NVA heeft veroorzaakt in de Vlaamse eendracht, alleen maar door ‘te bestaan’? Is de Vlaming dan soms de domste onder de Galliërs? Of de meest manipuleerbare? Dat hadden de Romeinen destijds toch ook moeten opmerken en gretig gebruik hebben gemaakt van die eigenschap? Of waren Vlamingen in die tijd nog zo dom niet als nu?

Arm, dom Vlaanderen! Nog maar eens verraden door eigen volk… en eigen schuld!

Willy.

15-06-2012 om 09:04 geschreven door Willy

De geschiedenis herhaalt zich toch telkens weer, en de kenmerken daarvan zijn zo duidelijk zichtbaar dat bijna niemand ze ziet! Laat staan ze herkent!

Het volgende pikte ik eventjes uit “De Standaard”, uit een debat tussen Filip Dewinter en Pascal Smet:

Smet beet hem toe dat hij niet alle moslims in dezelfde zak mag steken. 'Ja, er zit krapuul bij de moslims, er zijn onnozelaars bij, fanatici. Maar heel veel moslims bij ons zijn gematigde mensen die niets te maken hebben met Sharia4Belgium en aanverwante organisaties.'

Zal ik die uitspraak eventjes vertalen naar de jaren dertig van vorige eeuw, en à la Chamberlain van Engeland? Wel, dat zou dan zo geklonken hebben:

‘Je mag niet alle Duitsers in dezelfde zak steken. Ja, er zit krapuul bij de Nazis. Er zijn onnozelaars bij, fanatici. Maar heel veel Duitsers zijn gematigde mensen die niets te maken hebben met de Nazis en aanverwante organisaties’.

Waartoe heeft dergelijke ontwijkende prietpraat uit de mond van Chamberlain geleid?

En toch zit er een zweem van waarheid in dat soort uitspraken. Er ZIJN gematigde Moslims en er WAREN gematigde Duitsers. Heel veel zelfs. Maar:

- Hoe lang bleven de Duitsers gematigd? Hoe lang duurde het alvorens ze de vele voordelen gingen inzien van het toetreden tot de Nazi-partij? Wat waren de gevolgen? ‘Nicht gewussen’? Kom nou!

- Hoe lang zullen de ‘brave’ Moslims gematigd blijven als extremisten telkens weer straffeloos een stap verder kunnen gaan en succesvol worden? Zo zal het ook hier gebeuren, en is trouwens al aan het gebeuren. In het geval van de Moslims komt daar trouwens nog de zware geestelijke handicap bij van het onvoorwaardelijk geloof in hun religie! Het is enkel wachten op de juiste vlam om de lont aan te steken. In Duitsland was Hitler die vlam. Hier lijkt Belkasim voorlopig gebuisd als ‘Fuhrer4Belgium’, maar wees gerust! Vroeg of laat staat de juiste Moslim op, profileert zich als de nieuwe profeet, en zal het er bovenarms opzitten!

Als Pascal Smet zichzelf wil beschermen tegen kritiek van de jeugd zou hij best de geschiedenislessen laten afschaffen in de scholen. Dan pas zal hij de jeugd helemaal kunnen bespelen naar zijn persoonlijk wereldbeeld. Als ze niet weten waar ze vandaan komen, kunnen ze immers ook niet goed bepalen waar ze heen willen!

Geschiedenis laten leren is dus gevaarlijk voor dat soort politici!

Want de geschiedenis herhaalt zich telkens weer.

En wie de tekenen aan de wand weet te herkennen zal niet langer voor dergelijke lakse marionetten stemmen!

Hoe het allemaal werkt is heel eenvoudig uit te leggen: een extreme partij, in hoofdzaak uit potentiële misdadigers bestaand, begint zich te profileren met dom en bruut geweld. De brave bevolking lacht er aanvankelijk mee. Het is trouwens maar een minderheid. Maar zodra het ernstig lijkt te worden én een beter leven lijkt te voorspellen, grijpt die ‘brave’ bevolking zijn kans waar en gaat meespelen. Gewetensbezwaren verdwijnen als sneeuw voor de zon als er voordeel te bekomen is!

In Duitsland gebeurde aanvankelijk alles nog in eigen land en onder eigen volk. De volgende stap om andere volkeren te veroveren en te verknechten noodzaakte harde, maar open strijd om van Duitsland uit andere landen te veroveren. De Blitzkrieg dus.

Maar hier? Hier zit de vijand al lang binnen. Mist alleen nog de juiste vonk om de lont aan te steken. En nu kunnen we twee richtingen uit: de ‘burgerstrijd’ zou kunnen uitgaan van de indringers zélf, maar evengoed van onze eigen extreme groeperingen die het gestuntel van de regering hartgrondig beu zijn!

Willy.

14-06-2012 om 10:56 geschreven door Willy

VTM nieuws 10.06.12:

2500 inbraken in december 2011. Het swingt de pan uit. De brave burger wordt het beu, maar blijkbaar nog niet beu genoeg om het gehele Wetstraatzootje weg te stemmen. Een woordvoerder van Justitie noemde ons wegennet (slik!) als hoofdschuldige omdat je overal makkelijk wegkomt! Maar zweeg in alle talen over de straffeloosheid. Gelukkig deed de nieuwslezer dat niét! Maar de hoofdoorzaken noemde hij toch ook niet! Natuurlijk niet. Hij zou op zijn kop krijgen van de Wetstraat.

Waarom straffeloosheid? Wel, ten eerste zijn er de vele beschermende maatregelen voor criminelen, en sterk beperkende maatregelen voor de politie. De logica op zijn kop dus. Ten tweede is er het schrijnende plaatstekort in de gevangenissen.

Wel, dat plaatstekort kan ik nog begrijpen. Want zoals de criminaliteit nu de pan uitswingt valt het gewoon niet meer te volgen in de bouw van nieuwe gevangenissen. Maar is nieuwe gevangenissen bouwen dan de enige mogelijkheid? Zijn er geen andere denkpistes? Als we nu eens een stuk van de vogelvrijheid in België sterk terugschroefden?

Om te beginnen de file asieltoeristen behandelen zoals in Australië:

- Kun je bewijzen dat je een meerwaarde betekent voor onze samenleving? Neen? Dan kom je er niet in. Sorry!

Vervolgens het ronselen van arbeidskrachten in het buitenland stoppen. We hebben zelf werklozen genoeg die aan het werk kunnen worden gezet. Want die vreemde arbeidskrachten komen alleen maar kijken hoelang en hoeveel ze moeten werken om van dop, OCMW en pensioen te kunnen genieten en zichzelf tot Belg te laten verklaren.

En last but not least: onze eigen jeugd totaal anders gaan opvoeden zodat ze niet langer opgroeit voor galg en rad.

Geen makkelijke opgave? Natuurlijk niet! De verantwoordelijken die het allemaal zover hebben laten komen, moeten nu ook maar eens hun verantwoordelijkheid opnemen en eventjes boeman gaan spelen in plaats van Sinterklaas! En hoe langer ze daarmee talmen, hoe zwaarder die klus wordt.

Een voorbeeld van aanpak bij de jeugd? Ziehier:

Het is begonnen met het lui en dus waardeloos en werkloos kweken van de jeugd. Op dit punt is het beginnen spaak lopen, naar dit punt moeten we dus terug! Door:

1. Hersenspoelen van het gehele lerarenkorps. Alle vuil dat zich in de loop der jaren in die hersenen heeft kunnen ophopen er uitspoelen. In een soort heropvoedingscursus dus. Back to the fifties.

2. De school terug zijn waardigheid geven als enig instituut om van onmondige kinderen intelligente mensen te maken.
Inspraak van de ouders? De deur uit!
Ouderavonden? Ja. Maar dan als eenrichtingsverkeer waarin de school het voor het zeggen heeft en de wetten stelt. Waarin het de taak van de school is de ouders op hún verantwoordelijkheden ten opzichte van hun kinderen te wijzen. Willen ze er hangjongeren van maken of volwaardige mensen?

3. Spijbelen niet te vermijden door de school? Inderdaad niet. Want ook dàt moet de taak van de ouders zijn. Die hebben maar één of enkele kinderen te controleren. De school heeft er honderden en kan ze niet allemaal gaan schaduwen.
Elke onwettige afwezigheid zou dan ook een boete voor de ouders moeten inhouden. Wedden dat ze dan plots wél zullen kunnen controleren of hun kind wel degelijk naar school gaat? Wedden dat dergelijke jongeren er dan niet zo makkelijk meer mee zullen wegkomen? Wedden dat die ouders het schaamteloos partij kiezen voor, en verwennen ván hun kind wel zullen opgeven als er wekelijks een boete in de bus valt?
Natuurlijk… een school is in de huidige wetgeving niet bevoegd om een boete te geven. Maar men kan de wetgeving wél aanpassen en ze die bevoegdheid, én de plicht geven, een proces verbaal op te stellen en aan het parket over te maken. Het parket kan, en moet dan beboeten. Desnoods scheppen ze dan maar een afdeling in het parket dat zich met niets anders hoeft bezig te houden. Op de duur zou dat eigenlijk de nuttigste afdeling van het gehele parket kunnen worden, want dààrvan hangt de toekomst van het land af. De rest van het parket functioneert enkel als het kwaad al geschied is. Dié afdeling zou er kunnen voor zorgen dat het kwaad geen kans krijgt te geschieden!

Ja! Het is drastisch! Zou in aanvang maar op weinig bijval kunnen rekenen. En wat erger is: het zou tot stemmenverlies kunnen leiden! Maar ooit zal het moéten gebeuren. Zachte dokters maken etterende wonden! Het is héél diep in het vlees snijden, of nog jarenlang met steeds verder etterende wonden lopen tot hele ledematen moeten geamputeerd worden.

Is het onderstaand, en héél realistisch beeld van de huidige werkelijkheid dan soms niet schrijnend?

De voornaamste reden voor dergelijke wantoestanden is dat de scholen bang zijn leerlingen kwijt te raken aan de concurrentie. Dat is dus ook alweer een mentaliteit die op een of andere manier de kop moet worden ingedrukt.

En nu zou je kunnen zeggen dat mijn betoog het ei van Colombus is. Maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat het een utopie is! Dokters die durven pijn doen voor het goede doel bestaan er niet meer. Worden niet meer geduld in onze samenleving. Zelfs de verdovingsprik is er nog teveel aan.

En dus, waarde landgenoten en volksgenoten, zullen we moeten leren leven met die stinkende etter! Tenzij er ooit een échte Vlaamse Leeuw wakker wordt, zijn tanden in de Westraat zet, en het venijn er uithaalt!

Willy.

13-06-2012 om 09:51 geschreven door Willy

Dit stukje is eigenlijk bedoeld om even stil te staan bij alles wat we hebben, terwijl sommigen onder ons vinden dat ze helemaal niets hebben!

Zeven uur. Mijn radiogestuurde wekker ging naargeestig piepen, maar ik durfde de ogen niet te openen. Het was weeral een van die morgens van zo’n dag die de weerman de dag voordien als waardeloos, bewolkt en regenachtig had voorspeld. De moeite niet waard uit bed te komen. Ik had dus ook niet de minste verwachting over die dag en had niets gepland.

De wekker kan de boom in. Ik blijf liggen!

Toch maar, nét toen ik me met de ogen dicht van het raam wilde afwenden, voorzichtig één oog geopend en meteen verwonderd ook de tweede erbij gehaald. Zag ik goed? Stralende zon! Niet mogelijk! Weerlui vergissen zich toch nooit? Toch dus… Zal ik het dan echt nooit afleren om tegen beter weten in, in die prietpraat te geloven?

Na de gebruikelijke ochtendrituelen met stofzuiger en zo zet ik de computer aan. Mails checken, blogje aanvullen, andere interessante blogs besnuffelen of besproeien (geleerd van Chico), kijken of er vandaag een leuk gratis programma valt te downloaden op G.O.T.D. Neen dus. Niets dat ik kan gebruiken. Toch maar eens de commentaren van andere pc gebruikers lezen over het vandaag aangeboden programma. Dacht ik al. Niets nieuws onder de zon. Niks dat mijn pc niet met een paar muisklikken zélf kan. Maar zag ik wel goed? Kost dit programma normaal 79 euro? Mens! Hoe gek moet je zijn om dit ook nog eens te willen betalen?

Over dus maar naar creatieve actie. Wat spelen we vandaag? Ach ja, gisterenavond componeerde ik nog een liedeke op mijn keyboard. Misschien is het nu het moment om daar even een partituurtje van te maken? Niet op perkament met een ganzenveder op de wijze van Mozart natuurlijk, maar op de pc nu, met het programma ‘Forte Free’, ook al eens ergens gratis op de kop getikt. Prachtig en gebruiksvriendelijk programma overigens. Beter dan sommige dik betalende programma’s.

Ben dan een paar uurtjes zoet met het netjes schikken van de nootjes op de balkjes. Nu even een instrument kiezen, op ‘play’ klikken, en daar loopt het tangootje over de notenbalk. Niet slecht, maar voor verbetering vatbaar. Nog hier en daar wat aanpassen, maar ik blijf het Eddy Wally-achtig vinden klinken en word het beu. Met één klik opslaan in de map ‘verder af te werken’. Tegen beter weten in trouwens, want ik weet heel goed dat die map gelijk staat met een vergeetput. Ach wat… ik heb me toch weer een paar uurtjes geamuseerd!

En nu? Nu loopt het al geleidelijk naar de middag en dus is het ‘Chico-time’. De zon straalt nog steeds, tot grote schande van alle weervoorspellende wezens, van welke planeet ze ook maar afkomstig zijn, en ik besluit maar om er in één adem door ook ‘me-time’ van te maken. Zal wel ergens een zonnig terrasje vinden zeker?

Beetje geld geschooid van moeder de vrouw… Ja, want dat heb ik jullie nog niet verteld: ik heb een hekel aan geld! Heb niet eens een geldbeugel. Als ik niet heel zeker ben dat ik ergens iets zal moeten betalen heb ik NOOIT geld bij! Stom eigenlijk, maar zo steek ik nu eenmaal in elkaar! Anderzijds, mijn bankkaart heb ik wél altijd bij. Maar daar betaal je jezelf toch geen Scotch mee hé?

Maar goed… een zonnige wandeling van een goed uur bracht me weer in de buurt van mijn woning, en wat zie ik? Een leeg tafeltje, lekker in de zon, op het terras van ‘Le Chatelet’. Een leuk historisch gebouwtje dat dienst doet als cafetaria.

Voilà! Beter kon het niet passen om de rest van mijn tijd te verdoen. Want moeder de vrouw had me op het hart gedrukt om vooral een goeie te drinken en niet al te vroeg thuis te komen. Ze wou nog een en ander grondig kuisen (ach die vrouwen!) zonder Chico in haar buurt en daarna het eten klaarmaken. Liet ik me natuurlijk ook geen twee keer zeggen, en trouwens, het was vaderdag. En welke vader van drie zou dan niét eventjes willen genieten?

De Scotch was zalig koud, de nootjes heerlijk zout, Chico zat, genietend van de zon en de zeelucht, op mijn schoot, en met de gedachte aan de verse frietjes straks kon de dag niet meer stuk.

Enfin, waarmee ik maar zeggen wil: slechte tijden? Crisis? Ach jongens, jullie moesten de jaren onmiddellijk na de tweede wereldoorlog eens hebben meegemaakt! Toén kon je terecht zeggen dat je ‘niets’ had. Een tafel, wat stoelen en een kolenkachel. Niet eens een zetel! Alleen een oude koffergrammofoon als ‘luxe’. Maar toen betekende dat ‘niets’ toch zoveel voor ons! Want door dat ‘niets’ werden we gemotiveerd om te werken en te komen waar we nu zijn. Hadden er trouwens ook geen idee van dat de Wetstraat al onze moeite ooit weer teniet zou doen!

Willy.

12-06-2012 om 08:51 geschreven door Willy

Altijd weer komt in een relatie het woordje ‘begrip’ naar voor. Of beter gezegd, de vraag, of in het slechtste geval de eis tot begrip. Vrouwen zoeken vooral naar een man die hen begrijpt. Jonge mannen kijken dan een beetje schaapachtig. Stomverbaasd dat die vraag gesteld wordt. Want mannen zelf vragen dat zelden of nooit. Vinden het vanzelfsprekend. Als je een relatie wilt aangaan met iemand, dan zul je immers toch niet nét iemand kiezen die je niet begrijpt? Stomme vraag dus.

Of toch niet? Want naarmate je vrouwen beter leert kennen, ervaar je steeds meer dat zij het is die jou niet begrijpt! En dan snap je eindelijk wat ze bedoelen met “begrijp jij me wel?”

Eigenlijk bedoelen ze: “Begrijp je wel dat ik mannen niet kan begrijpen?” Maar voor je daarachter bent gekomen heb je al lang je handtekening gezet onder ‘tot de dood ons scheidt’. En neen… hoé erg ze ook lijken te hunkeren naar ‘begrepen worden’, zélf doen ze totaal geen moeite om mannen te begrijpen! Het is en blijft eenrichtingsverkeer. En zoals elke vorm van eenrichtingsverkeer, is het ook daarmee gedoemd om spaak te lopen. En dan komt er inderdaad een moment dat de man er de brui aan geeft. Niks geen moeite meer doet om de vrouw te begrijpen.

Als zij hém niet wilt begrijpen, dan doet hij dat ook niet meer voor haar. En het liefdesverkeer valt stil, maar stilstaand verkeer is in dit geval nog altijd beter dan eenrichtingsverkeer. Want hoe meer moeite de man aan de dag legt om de vrouw te begrijpen in al haar nukken en kuren, hoe minder energie zij eraan verspilt om haar man te leren kennen en hem te appreciëren met al zijn verschillen ten opzichte de vrouw.

Voor de man daarentegen zijn die verschillen in het wezen boeiend. Een puzzel die hij graag ontrafelt. Maar als zijn eigen puzzel op zijn honger blijft zitten, dan gooit hij ook maar de stukken op tafel en speelt niet verder mee.

Welnu, dames, jullie kunnen op beide oren slapen! Er wordt geen mannelijk wezen geboren dat in de wieg al weet hoe de vrouwelijke ‘onlogica’ werkt. Maar er wordt ook geen man geboren die er niks voor over heeft om zich daar, als de tijd gekomen is, grondig in te verdiepen. Of, misschien worden er wél dergelijke wezens geboren, maar die rangschik ik liefst niet onder de noemer ‘man’.

Maar daar komen vrouwen wel al heel vroeg achter! En daar profiteren ze wel van! Met die vraag willen ze zich er alleen maar van verzekeren dat de man zal begrijpen dat zij hem niet begrijpt! En dus, als ze op die ‘begripsvraag’ een positief antwoord krijgt is ze gerustgesteld en hoeft ze verder geen moeite te doen om hém te leren begrijpen!

Resultaat: slechte relatie, slechte seks, slecht begrip, moeilijk gezin. En de man blijft achter met een niet op te lossen vraag: als ze zo op begrip gesteld is, begrijpt ze dan écht niet dat de enige mogelijkheid voor een gezonde relatie wederzijds begrip moet zijn?

Hoeveel levens moet een vrouw dan wel leven om daar achter te komen?

Willy.

11-06-2012 om 09:36 geschreven door Willy