Brrr! Ik vind het al met al maar een griezelig, niet erg stijlvol gedicht! Maar wat wil je? Inspiratieloze dagen kunnen er ook zijn toch? En bij gebrek aan inspiratie ging ik dan maar wat dichten! Is weer eens iets anders, al ben ik op dat gebied toch maar een cultuurbarbaar.

Rare stijl,
Maar geen verwijl.
Het staat er toch maar lekker op!

11-07-2012 om 09:17 geschreven door Willy

Parwais Sangari is dus het land uitgezet. Terug naar Afghanistan. Misdadig! Wraakroepend! Hemeltergend, vinden de humanisten. Afghanistan is onveilig!

O ja? Is het hier dan soms zo veilig met al die Afghanen en andere asielzoekers en illegalen? Durven hier de Vlamingen ’s avonds nog op straat komen?

Maar zelfs ik, puur Vlaamsvoelend persoontje, voel met die jongen mee! Lijkt me echt wel een brave vent. Maar moesten àlle brave venten van de wereld ons land komen ‘bezetten’, dan zijn we nog lang niet aan de nieuwe patatjes! Want al die brave venten zullen wel hun eigen verhaaltje hebben om hier toch maar te kunnen blijven wonen en profiteren.

Maar nogmaals, ik vind het echt schrijnend dat die jongen nu weg moest. Maar niét Maggie De Block, niét Parwais zelf is schuldig aan die schrijnende toestand! Wél de regeringen die hem hier jarenlang illegaal hebben laten verblijven, inburgeren en gewoon worden aan onze cultuur en welvaart, zijn de grote boosdoeners. Ook zijn zogenaamde ‘pleegmoeder’ had beter moeten weten!

Maggie heeft alleen maar haar plicht als minister gedaan! En als alle ministers vóór haar net hetzelfde hadden gedaan, zou er geen haan naar gekraaid hebben, en zou Parwais destijds niet eens de gelegenheid hebben gekregen hier jarenlang illegaal te verblijven!

En ik vrees dat, als Maggie haar stipt beleid op die manier verder zal zetten, er nog een heel leger illegalen zal moeten teruggestuurd worden! En dat zijn inderdaad voor sommigen, na hier jaren te hebben gewoond, schrijnende toestanden.

Maar helaas, en zoals zo dikwijls het geval is, wordt nu op de pianist geschoten! Maar die speelt enkel maar de partituur, geschreven door haar voorgangers. Al hadden die voorgangers zelf niet eens het lef om hun eigen wetten ook te laten uitvoeren! Ze treuzelden. Talmden. Staken hun kop in het zand. En maakten op die manier het drama jaar na jaar groter.

Het drama Parwais is dan ook niet het resultaat van de harteloosheid van het hedendaags bestuur, maar wél van de lafheid van het vroegere bestuur!

Want inderdaad is het dringend nodig dat paal en perk wordt gesteld aan het illegaal verblijf. Het is al erg genoeg met de legale ‘nieuwe Belgen’ (ons ook alweer opgezadeld door die sufferds van de Wetstraat), dat we het schaamteloos profiteren van onze sociale voorzieningen door illegalen ook nog moeten pikken.

Profiteren illegalen nergens van? Neen? Wel, dan moeten jullie maar eens goed uit de doppen kijken! Ik ken een Russisch gezin. Al vijf jaar illegaal aanwezig. De kinderen gaan naar school en zo... de moeder werd al verschillende malen opgenomen in de kliniek... allemaal in 'illegale toestand'! Profiterend van onze sociale voorzieningen!

Bij 'illegaal' zou ik denken aan iemand die ergens ondergedoken leeft en bij geen enkele instelling terechtkan. Maar neen hoor! Die mensen leven gewoon als wij! Lopen school, werken soms, al dan niet in het zwart, en lijken zich van geen kwaad bewust.

Van onze staat 'mogen' ze profiteren.
'Mogen' ze ook belastingen betalen? Ik vrees van niet!

En dus, wat mij betreft, en hoe harteloos het ook mag klinken: Maggie is goed bezig! Zo moesten ze allemaal zijn. Anders kan de halve wereld illegaal komen wezen in ons kleine landje en uiteindelijk onszelf verdringen uit ons vaderland.

Arme Parwais… maar ook arme Maggie. Want er staan haar waarschijnlijk bakken kritiek te wachten. Zal ze er tegen bestand blijven?

Willy.

10-07-2012 om 09:52 geschreven door Willy

Waarschuwing: de meeste van mijn lezers die dit stukje beginnen te lezen zullen denken: “Waarover heeft hij het nu? Dat interesseert me nu eens geen snars! Maar wie doorleest tot het einde zal begrijpen waarom ik het schreef, en waarom het wel degelijk op iedereen van toepassing is of kan zijn! Het gekozen onderwerp is alleen maar de drager van iets veel belangrijker!

-o-o-o-o-

Als ik vroeger het woord ‘programma’ hoorde, dan dacht ik aan een lijst met activiteiten, of aan de lijst met programmas van de bioscoop of zo. Maar we zijn in het computertijdperk beland, en nu is een programma plots iets heel anders! Of toch niet? Eigenlijk niet, want in feite is het (in binaire) code een lijst met instructies voor de pc: ‘als hiér wordt op geklikt, dan doet de pc dàt…’.

Installeer je een tekstverwerkingsprogramma, dan weet de pc wat hij moet doen als jij een bepaalde handeling, zoals typen, uitvoert. Bij een teken- of rekenprogramma gaat het dan weer eventjes anders. Eén ding blijft onveranderd: een programma zorgt ervoor dat de pc doet wat het programma voorschrijft, en dat doet hij aan de hand van wat jij met muis of toetsenbord doet. ‘Programma’ mag dan al taalkundig correct zijn, maar toch is het even wennen voor de leek om te achterhalen wat met dat woord wordt bedoeld.

Application (Engels) of applicatie, vernederlandst, komt al dichter in de buurt. Ook vertaalbaar als ‘toepassing’. En dat is het eigenlijk wel helemààl! Ongelukkigerwijs wordt het woord ‘toepassing’ weinig gebruikt (te Nederlands zeker?) en is ook ‘applicatie’ alweer veranderd in het acroniem ‘app’, zodat leken alweer niet meer weten waarover het gaat! Enfin… het is allemaal geen probleem eenmaal je weet wat bedoeld wordt met welk woord, en hoelang dat woord weer zal standhouden voor er weer een andere term voor uitgevonden wordt. Geen wonder dat veel mensen de tel gaan kwijtraken in de computerwereld!

Waarom nu precies dat stukje over programmas? Wel, verleden week was het, voor mij althans, weer raak op GOTD (Give Away Of The Day). Ze gaven een leuk muziekprogramma weg. Niet zo’n ordinaire muziekspeler waarvan je er dertien in een dozijn vindt, maar eentje om zelf muziek mee te maken! Daarvan zijn er ook wel een aantal op de markt, maar ze zijn meestal peperduur, loodzwaar, weinig intuïtief en dus hangt er wel een leerproces van vele maanden aan vast. De bekendste zijn: Q-base, Magix Musicmaker, Linux Multimedia Studio (gratis, maar toch ook zwaar en moeilijk!) en nog enkele andere. Ik heb er een paar van, maar mijn ervaring is dat de een goed is in dít, de andere in dàt, maar geen enkele die alles kan. Om partituren te schrijven bijvoorbeeld, heb ik dan weer een heel ander programma nodig, want geen van die dure programma’s kan dat! Bovendien zijn het allemaal programma’s van tussen de 40 en 200 megabytes zwaar!

Wel, wat ik nu gratis heb kunnen downloaden op GODT is amper 6 megabytes, maar het kan letterlijk àlles! Het sláát letterlijk ook alle andere met glans! Al heeft het een bedrieglijke naam: ‘Songtrix’. De naam doet vermoeden dat het om een speeltje gaat om muzikale truckjes uit te halen. Maar niets is minder waar! Je hebt een heel arsenaal aan instrumenten; je hebt een lege partituur waarop je noten kunt plaatsen. Nog makkelijker, vooral ook voor wie geen notenleer kent, of liever zomaar wat op gehoor rommelt, is de ‘track’ of ‘pianoroll’, dat veel gelijkenis vertoont met het ‘draaiboek’ van een draaiorgel. Daar vul je gewoon vakjes in die noten vertegenwoordigen. Kort of lang, net zoals je wilt. Terwijl je hem invoert hóór je hem ook, en wel met het instrument dat je zelf koos ervoor. Het pianoklavier opzij oriënteert je daarbij. En het mooiste is: als je ze invult op die track, dan kun je daarna het tabblad ‘staff’(partituur) openen, en daar staan de noten die je op die kinderlijk aandoende wijze invulde, al netjes op de partituur. Alsof Van Beethoven het had geschreven! Reuzehandig! Een volslagen leek kan nu, mits zich wat in te leven in het programma, een heel concert componeren!

Dan heb je nog de beschikking over honderden klaargemaakte begeleidingen, en kun je er ook gemakkelijk zelf aanmaken op een heel intuïtieve manier.

Al met al is het met amper zes megabytjes een enorm krachtig programma. Wat dan nog maar eens bewijst dat eenvoud het kenmerk van het ware is! Chapeau voor de programmeurs die dit alles in 6mb wisten te stouwen!

Bovendien steekt er ook nog een heel compleet, honderden bladzijden tellend leerprogramma bij over alle facetten van de muziek: noten, akkoorden, hoe het allemaal werkt en op elkaar aansluit… Helaas is dat leerprogramma enkel in het Engels, zodat het lezen toch een stuk stroever gaat dan moest het in het Nederlands zijn. Maar hoedanook, het is het meest complete muziekprogramma dat ik ooit onder ogen kreeg. Ik kan al mijn andere zwaargewichten naar de prullenbak verwijzen nu!

En eindelijk heb ik nu een stuk gereedschap waarop ik onbeperkt al mijn muzikale creativiteit kan botvieren op een heel prettige manier. Wie hieronder de bijlage aanklikt kan alvast naar een kort stukje van een compositietje van me luisteren. Het is maar heel kort hoor! Enkel om te demonstreren wat het programma kan. Een ‘demootje’ zeg maar.

En ik… in mijn oude dag dit alles nog onder de knie krijgen en verwerken? Natuurlijk! Waarom niet? Mijn hele leven heb ik van alles bijgeleerd zonder me ooit af te vragen of ik het ooit eens zou kunnen gebruiken of als het me iets zou kunnen opbrengen. Dat het me interesseerde was al meer dan voldoende om me zoet te houden. En ik zie niet in waarom ik op mijn eenenzeventigste die levensstijl niet verder zou zetten! De meeste mensen van mijn leeftijd zien zoiets als totaal zinloos, maar niets is minder waar. Mij persoonlijk houdt het jong! En dat is helemààl niet zinloos. Dat ik geen twintig meer ben zie ik alleen maar in de spiegel en aan enkele lichaamsfuncties die niet meer functioneren als vroeger, maar die me ook zonder spijt kunnen gestolen worden!

Het gaat zelfs verder: als ik met een vijftiger praat, voel ik me onbewust altijd de mindere, of jongere. Vind dat ik naar hem moet luisteren, want hij is ouder dan ik… Wel heb je ooit? En dan plots dringt de realiteit tot me door en verschiet ik me een bult! Oei! Ik ben wél twintig jaar ouder! En soms ook word ik daar plots met de neus opgedrukt! Zo heb ik me hier een vriend gemaakt die me op een bepaald moment vertelde dat hij in mij de vaderfiguur vond die hij altijd al had gemist!!! Vaderfiguur? Slik! Ik had eerder een vaderfiguur in hém gezien!

Wel, dat was eigenlijk de bedoeling van dit stukje. Aan elk die dit leest: het leven stopt niet aan 50, niet aan 60, niet aan 70. Het leven stopt als je dat zélf bepaalt door er het bijltje bij neer te leggen. Als je niets meer wilt bijleren. Niets meer wilt ondernemen. Jezelf afgeschreven voelt. Dán stopt het leven! Niet eerder. Dat heb je helemaal zelf in de hand.

En wat mij betreft: mijn longplaying mag dan al lang afgespeeld zijn, maar ik ga door tot het gaatje! Constant bijleren op elk gebied. Leergierig blijven. Creatief bezig zijn. Dát maakt dat ik me jong blijf voelen. Want nogmaals: jeugd is geen leeftijd, maar een geestesgesteldheid!

Willy.

Bijlagen:
WILLYX1.mp3 (67.7 KB)   

Eerste slaapliedje:

Enkele jaren geleden. Een leuk kroegje op de hoek van twee leuke straatjes. ’s Avonds wandelen er wat mensen rond, met of zonder hondje. Binnenin speelt zachte muziek en zit een ‘toogkliekje’ onder mekaar te brabbelen als één grote familie. Wat jonge en oudere koppels zitten aan de ouderwetse tafeltjes gezellig te kouten. Het is een zwoele zomeravond, en de deur staat helemaal open om frisse lucht binnen, en de rook buiten te halen.

Een jaar later. Kroegje failliet. (Rookverbod!)

Nog een jaar later. Een zwoele zomeravond. Het leuke kroegje op de hoek van die twee leuke straatjes wordt nu uitgebaat door een Turk. En die leuke straatjes zijn zo leuk niet meer. Binnen de kroeg zit het stampvol. Maar je ziet er geen enkel blank gezicht. Buiten lopen al evenmin nog blanke wandelaars. Ze mijden dat hoekje als de pest, want het wordt omzwermd door allerlei vreemde wezens, die allerminst op eigen volk gelijken! Het lijkt wel een hele zwerm krioelende bijen op het voetpad. Zou daar misschien honing worden verhandeld? Of… iets heel anders en minder onschuldig?

Maar Vlaanderen slaapt. Vlaanderen ziet niks.
Slaap kindeken slaap, daaarbuiten loopt een schaap…

Tweede slaapliedje.

Enkele jaren geleden. Het kleine viswinkeltje was een van de drukstbeklante zaken van de stad. Iedereen wou daar zijn vis halen, want verser vond je ze bijna niet. Bovendien was de ontvangst altijd weer hartelijk en vriendelijk. Jammer genoeg was het in een drukke handelsstraat gelegen en ging de huishuur uit de pan swingen. Onbetaalbaar geworden voor een blanke handelaar!

Een jaar later. Winkeltje sluit wegens te hoge huishuur en verhuist naar een achterbuurt!

Een week later. Winkeltje weer open. Maar het is geen viswinkel meer. Het is een nachtwinkel nu, die ook bij dag open is!!! Achter de toonbank een… Marokkaan. Tiens… ik heb altijd gedacht dat nachtwinkels overdag niet mochten open zijn? Of geldt dat enkel voor blanke handelaars? Maar open of niét maakt weinig verschil want de klandizie is toch nihil. Je kunt immers al de straten beleggen met nachtwinkels, uitgebaat door een bont allegaartje van nationaliteiten.

Maar het winkeltje blijft maar open! Waar wordt van geleefd? Wie betaalt huishuur? Wie betaalt de belastingen? Wie doet de boekhouding? Waarom swingen nu al die bijkomende kosten de pan niet uit? Nog maar een witwasserijtje misschien? Nog maar eens klant bij een gewiekste boekhouder die de weg weet?

Maar Vlaanderen slaapt verder. Ziet niks.
Slaap, Vlaanderen slaap… daarbuiten gaat je winst naar een schaap!

Derde slaapliedje.

Je wandelt op straat in een authentiek Vlaamse stad. Je verwacht Vlamingen te zien, desnoods Walen, maar neen hoor! Hoofddoekjes en kinderwagentjes vol bruine kopjes. Of op zijn minst blanken die heel vreemde talen spreken. Geen breiende vrouwen aan de voordeuren. Geen Vlaamse mannen op de bankjes in het park. Ook hiér weer een heel vreemde mengelmoes van culturen, religies, talen en rassen! Van intelligent of crimineel over halfgek naar helemaal geschift!

Slaap, Vlaanderen slaap!
Daarbuiten loopt een schaap,
Je vaderland is compleet om zeep,
Maar dat interesseert je toch geen reet!
Slaap, Vlaanderen slaap!

Zo kan ik nog wel doorgaan tot ik duizend en een verhaaltjes heb bijeengesprokkeld, maar wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil?

Willy.

08-07-2012 om 09:31 geschreven door Willy

Wel, ik had het nooit gedacht, maar blijkbaar mag ik er fier op zijn West-Vlaming te zijn! Lees dit maar even na:

West-Vlaanderen is de regio met het op zes na laagste werkloosheidscijfer van Europa. Dat blijkt uit cijfers van het Europese statistiekbureau Eurostat. De werkloosheidscijfers in de verschillende Europese regio's variëren van 2,5 procent in Salzburg en Tirol, tot 30,4 procent in het Spaanse Andalousië.

West-Vlaanderen komt met 3,2 procent na Salzburg en Tirol, het Nederlandse Zeeland, en het Duitse Oberbayern, Niederbayern en Freiburg. In totaal hebben 44 regio's een werkloosheidscijfer lager dan of gelijk aan 4,8 procent, de helft van het Europese gemiddelde. Daarvan liggen er vier in België.

Negen van de tien regio's met de hoogste werkloosheid liggen in Spanje. Het Griekse West-Macedonië staat op de negende plaats. In het Spaanse Ceuta bedraagt de jongerenwerkloosheid liefst 65,8 procent.

Bron: De standaard 4/7/12.

-o-o-o-o-

En toch… dat is niet echt wat ik zie als ik om me heen kijk op straat. Zou Oostende dan misschien de uitzondering zijn die de regel bevestigt?

Maar voor de gehele regio zullen de cijfers wel kloppen, want ik heb het altijd al geweten dat we naarstige werkpaarden waren. En blijkbaar blijven we dat, ondanks alle pogingen van de syndicaten om ons lui te maken en met uitkeringen in bed te houden.

Veel werklozen heb ik trouwens nooit ontmoet in mijn leven, tot de dag… dat ik in Oostende kwam wonen! Dat Oostende, weer volgens de statistieken, het hoogste werkloosheidscijfer van de kust heeft wist ik toen wel al. Maar dat dit zo duidelijk te merken zou zijn op straat en in de kroegen vormde voor mij toch een kleine cultuurschok! Zelfs het waaróm merk je onmiddellijk op in bepaalde middens!

En toch heeft Oostende potentieel! De haven en alle nevenverschijnselen bijvoorbeeld, het strand met zijn toeristische aantrekkingskracht… Het heeft ook een luchthaven met zeer goede infrastructuur… maar de wachtplaatsen en balies blijven het grootste deel van het jaar leeg!!! De inwoners horen immers ook al niet graag vliegtuigen boven hun hoofd! Noch bij nacht noch bij dag, want dan kunnen ze geen oog dichtdoen! En dus gingen ze janken. En werden de vliegbewegingen tot een strikt minimum beperkt. Zodat de werklozen niet worden wakker gemaakt! Want morgen hebben ze weer zo’n hele werkloze dag voor de boeg en dat is heel erg vermoeiend!

En ondanks al die geldverslindende infrastructuur toch de hoogste werkloosheid van de kust? Hoe zou dàt nu komen? Ik kan een tiental redenen bedenken, maar laat ze in het midden. Elke Oostendenaar moet maar zelf zijn conclusies zien te trekken. Die van mij heb ik al lang getrokken.

Toch een kleine anekdote die een en ander duidelijk maakt:

In het eerste jaar dat ik hier woonde stond ik plots voor de gesloten deur van een normaal drukbeklante bakkerij. Er hing nu een bordje voor: ‘Gesloten wegens gebrek aan gemotiveerd personeel’. En dat in een stad met het hoogste werkloosheidscijfer van de kust? Toen ging ik het snappen! Al was dat maar het topje van de ijsberg.

En ik ging ook het woord ‘werkloosheid’ vanuit een heel ander standpunt bekijken! Het ging ook sterk meewerken aan mijn afkeer van bepaalde aspecten van onze pampermaatschappij.

Enfin, wat er ook van zij, West-Vlaanderen heeft toch lekker het laagste werkloosheidscijfer!

Er zouden ook nog drie andere regio’s met laag werkloosheidscijfer in België liggen, maar het artikel vermeldt niet welke dat zijn. Die zullen ook wel ergens in het Vlaamse landsgedeelte liggen, maar blijkbaar mogen ze niet worden vermeld om Wallonië niet helemáál in zijn blootje te zetten. De Vlamingen zouden wel eens kunnen gaan nadenken!

Conclusie: West Vlaanderen is het trekpaard van het Vlaamse landsgedeelte; het Vlaamse landsgedeelte is het trekpaard van het land, en het land is een (klein maar dapper) trekpaardje van Europa! Voelen jullie al een beetje waar de vruchten van onze inspanningen heenvloeien? Is het eerlijk dat een fabriek die kwaliteit levert en succesvol is, zwaar moet meebetalen aan fabrieken die er helemaal niks van bakken? Wel, ik vind van niet! Want de vergelijking met de andere Europese landen gaat perfect op! Maar ofwel wordt dat niet gesnapt in de Wetstraat, ofwel snap ik niets van de Wetstraat!

Voor mij komt het over alsof een plus een plots drie moet zijn in plaats van twee.

Nou ja, misschien snap ik ook helemaal niks van wiskunde!
Domme jongen! Zal ik maar terugkeren naar de lagere school?
Noemt wiskunde nog wel wiskunde, of noemt het nu huichelkunde?
En kom je daar verder mee?
Blijkbaar wél!

Willy.

07-07-2012 om 10:23 geschreven door Willy

Gisterenmorgen ging ik mijn brievenbus ledigen en stelde vast dat de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zijn. De show werd gestolen door een mooi foldertje van open VLD waarop zelfs nog een cadeautje gekleefd zat! Een kleurenpotlood! Whaauw! Zo’n cadeau is zéker waard om onmiddellijk voor open VLD te stemmen!

De slogan was: ‘kleur je gemeente!’!

Slik! Is mijn gemeente dan soms nog niet genoeg gekleurd? Ik zie op straat toch een bonte mengeling van allerlei kleurtjes, waaronder vooral het bruin opvalt? En zéker in de buurt van het OCMW kantoor zie je bijna geen andere kleur. Want daar zitten de ‘weldoeners’!

Het kleurpotlood? Was, héél bedrieglijk, BLAUW natuurlijk! Om de ware bedoelingen te camoufleren? Waarom het niet eerlijk spelen en een bruin potloodje schenken? Kunnen we meteen heel Oostende bruin kleuren, want dàt is toch uiteindelijk het doel van die stemmenronselaars?

En nu ben ik benieuwd met welk cadeautje de andere partijen zullen uitpakken: een hoofddoekje? Een halal snoepje? Een ceedeetje met kakofonische middeleeuwse ‘dansmuziek’? Of een stukje proza uit de Koran?

Maar neen! Ook zij zullen daarover wel zwijgen in alle talen. Het probleem negeren is de beste strategie om er niets tegen te moeten doen!

Enfin, ze doen maar. En gelukkig stak er ook een anticlimax tussen mijn post. Een foldertje van het Vlaams belang. Geen kleurenpotloodje cadeau. Alleen maar de harde, maar realistische waarheid!

Kleurenpotloodje in de vuilbak, en ik weet al direct voor wie ik stem: voor de ‘sanitair gecordoneerden’. Hopende dat meer Vlamingen de ogen zullen openen. Wat mij betreft hoéven ze niet voor Vlaams Belang te zijn. Als ze maar tegen ondemocratische trucjes zijn zoals het verzinnen van een cordon sanitaire! Want ook dan blijft er maar één keuze over: net op dié partij stemmen!

Willy.

06-07-2012 om 08:52 geschreven door Willy

We kunnen het niet ontkennen en we kunnen er niet omheen: de wereld gaat er op vooruit op technologisch gebied. De voordelen zijn ontelbaar. Het resultaat op de mens is anderzijds twijfelachtig!

Neem nou de geneeskunde. Een huisdokter was vroeger een alleskunner. De man had een praktijkruimte waarvan je de schrik om het lijf sloeg. Glazen kasten vol foltertoestellen die zó uit een griezelfilm leken te komen! Maar wàt je ook maar mankeerde, je kwam ofwel genezen buiten, ofwel toch goed op weg naar genezing.

Je stapte de praktijk binnen, en daar zat meneer doktoor. Aan een leeg bureau, met hoogstens een voorschriftenboekje naast zich. Je zei je naam als hij twijfelde, en dan trok hij een lade open en voorwaar, daar wist hij je medische fiche van tussen de vele andere fiches te halen. Allemaal met de hand geschreven, allemaal netjes alfabetisch gerangschikt. Je vertelde wat je mankeerde, en je zag zijn hersenen letterlijk aan het werk gaan. Toen haalde hij uit zijn griezelkast een hamertje. De schrik sloeg je al om het lijf! Maar je werd gerustgesteld: het diende enkel om even op je knieën te kloppen om je reactie te zien.

En klop… daar ging het hamertje. Was altijd een twijfelachtig moment voor mij: wat moet ik nu doen? Ik voelde wel het hamertje, maar wist niet wat hij nou van me verlangde. Been vooruitzwaaien? Zal hij dan tevreden zijn? Vooruit dan maar… been vooruitzwaaien maar als hem dat gelukkig kon maken. En ja hoor! Er verscheen een tevreden glimlachje op zijn gezicht. Ha! Ik had het goed gedaan. Nu het verder onderzoek: de stethoscoop die heel geleerd om zijn nek hing te bengelen moest toch ook zijn kostprijs opbrengen hé?

- Diep ademhalen! Braaf volgde ik het bevel op.

- Nu uitademen. En dat ging maar door. Ik vond het gek, maar trok het me niet aan. De brave man zal wel weten wat hij doet zeker?

Eeuwen later, toen ik verpleger was in het leger, had ik ook zo’n ding. Luisterde en luisterde nog… maar hoorde zoveel als niets. Zaten de buisjes verstopt? Zaten mijn oren dicht? Neen hoor! Het ding was alleen maar hopeloos ouderwets. Zo ouderwets als een koffergrammofoon. We leefden toch in het tijdperk van micro’s en hoofdtelefoons? Waarom ons dan nog opzadelen met zulk voorbijgestreefd instrument dat zoveel als niets versterkte? Ik snapte het niet!

We zijn een halve eeuw verder… en die antieke stethoscoop bengelt nog altijd over de nek van de dokters! Blijkbaar willen ze er geen afstand van doen. Statussymbool? Zou goed kunnen!

Maar goed, ik denk dat die vroegere dokters het ding vooral gebruikten om tijd te winnen. Tijd winnen terwijl hun hersenen koortsachtig bezig waren al het op de univ geleerde in snel tempo te overlopen en zich een diagnose te vormen. Het hamertje zal wel hetzelfde doel hebben gehad.

Maar hoedanook, een halve eeuw geleden stak hij dan nog een sigaretje op en nog vóór de rook om zijn hoofd was verdwenen had je een diagnose en stapte je na al die mysterieuze handelingen buiten met een voorschrift. En al spoedig bleek dat hij de nagel op de kop had geslagen en je kwaaltje verdween als sneeuw voor de zon.

Anno 2012 stap je een dokterspraktijk binnen en er wacht je een anticlimax. Bureau vol met technische snufjes, de obligate pc, de folterkast is verdwenen maar toch is er nog… die oude stethoscoop! Het hamertje is waarschijnlijk verhuisd naar een of andere schoenmakerswerkplaats. De riten van de moderne medicijnman zijn ongeveer dezelfde gebleven, maar het hersenwerk is er niet meer bij! Dat is vervangen door wat getokkel op het toetsenbord van de pc, kijken wat dat geleerde ding er van brouwt, op een knopje drukken en daar rolt je voorschrift uit de printer. Volgende patiënt a.u.b.

Ja, de pc heeft ons heel wat werk uit handen genomen, maar slimmer zijn we er niet op geworden. Op school is het niet anders. Waar we het vroeger met lei en griffel deden staat nu de laptop. Om ouders op kosten te jagen en de jeugd dom te houden?

De pc op school zal ondertussen wel een aantal onmisbare functies zijn toegewezen, zoals het ophalen van bepaalde lessen en ander studiemateriaal. Allemaal heel interessant, maar is dat alles de nevenverschijnselen waard? Hoe zit het met rekenen zónder pc of rekenmachine? Hoe zit het met handschrift? En wat wordt, totaal buiten het lessenpakket om, uitgespookt met die pc? Het succes van ‘asociale’ netwerken zoals facebook liegt er niet om! En dan spreken we nog niet over pornosites!

Of het vroeger beter was weet ik niet zo zeker! Maar ik weet wél zeker dat het nu bij lange na niet zo ideaal is als het lijkt. Want zoals bij alles het geval is: bij elke stap vooruit van de technologie staan gewetenlozen al klaar om ons twee stappen achteruit te laten zetten door het internet vol te stouwen met allerlei rommel die we best kunnen missen. Toeval? Neen! Het eeuwige principe van positief en negatief die naar evenwicht zoeken.

Willy.

05-07-2012 om 08:55 geschreven door Willy

Toen Vlaanderen nog een brave en veilige landstreek was en ik naar de lagere school ging, leerden we, zo tussen de regels door, over economie. Iets dat, zoals ontelbare zaken, waarschijnlijk helemaal niet op het leerprogramma stond. Leerprogramma’s waren toen nog niet zo in trek! Er waren natuurlijk de noodzakelijke en verplichte dingen, maar daarnaast, en véél leerrijker dan de verplichte stof, was er de leraar zélf, die naar eigen goeddunken alles wat hij in zich had en interessant vond, overbracht op de leerlingen. Hij was niet de robot die hij nu is en die strikt gehoorzaamt aan wat de Wetstraat hem inprent. Neen! Hij was een soort tweede vader voor zijn leerlingen. Als het nodig was een strenge vader, maar een vader die het beste voorhad met zijn kinderen, en hen alles wat hij in zich had probeerde over te brengen.

Wij keken dan ook veel meer uit naar zijn wijze levenstips dan naar de verplichte leerstof.

En zo komt het dat een van die leraren ons als tussendoortje wat wegwijs maakte in de economische doolhof van de maatschappij. Zoals hij het vertelde, was het allemaal poepsimpel, logisch en begrijpelijk. Zo had hij het over belasting betalen. Legde uit dat het heel veel Frankjes kostte om een land te onderhouden en vooral veilig te houden. De staat moest dan ook een massa betalen aan onderhoud van de wegen, vuilnisomhaling, postbedeling, riolering, betalen van veiligheidsdiensten, het helpen van armen en werklozen, enzovoort.

Noteer: armen waren toen écht arm, en werklozen slaagden er écht niet in werk te vinden of deugden écht voor niets!

En dus, besloot hij, met ons allen helpen we door het betalen van onze belastingen, mee aan het verwezenlijken van een land waarin het goed is te leven. Hoe harder we zouden werken, hoe meer we zouden verdienen, en ook… meer belastingen betalen om een nóg betere samenleving mogelijk te maken.

En sterk gemotiveerd gingen we naar huis, vastbesloten om ons steentje bij te dragen om dit land minstens op niveau te houden, en zo mogelijk te verbeteren.

En toen we volwassen werden en in het arbeidscircuit werden opgenomen deden we ons best zoveel mogelijk te verdienen en niet te morren als we daar een groot gedeelte moesten van afstaan aan de staat. De staat deed daar immers goede werken mee. De staat zou er immers ook voor zorgen dat we van een goed pensioen zouden genieten als we oud werden. Zou er ook voor zorgen dat we, als we ziek werden, op een goede financiële ondersteuning konden rekenen.

Jawel hoor! We waren goed op weg. Beter kon niet. De klas had de oren gespitst, en het was niet in dovemansoren terechtgekomen! Werken en zwoegen maar voor ’s lands welvaart. Ja toch? Of… kon het ook anders uitlopen? Helaas wél.

Naïef als ik was, dacht ik dat ik gehoord had wat iedereen had gehoord. En dat was ook wel zo, maar niet iedereen had het op dezelfde manier geïnterpreteerd! Het minder werklustige of ondernemende gedeelte van de klas had vooral begrepen dat wie geen werk vond, ook op staatshulp kon rekenen. En ook dàt was bij dat soort niet in dovemansoren gevallen. Die begonnen al uit te zoeken hoe ze het aan boord konden leggen om vooral geen tewerkstelling te vinden! De staat zou er immers toch voor zorgen dat ze niet van honger omkwamen!

Die kleine anekdote is, denk ik, tekenend voor wat in heel België is gebeurd: de goeien werden gemotiveerd om hard te werken om onder andere de minderbedeelden van ONS volk te helpen. De slechten echter werden met diezelfde woorden gemotiveerd om manieren te zoeken om van uitkeringen te kunnen leven: je oliedom voordoen zodat geen enkele werkgever iets met je kon aanvangen, of ziektes fingeren, of de boel saboteren waar je toch een tewerkstelling was opgedrongen… enfin, er waren voldoende manieren om op de werkende bevolking te gaan parasiteren.

Dat het zo niet kon blijven duren lag voor de hand. Steeds meer doppende werklozen en gefingeerde zieken, en toch steeds meer arbeidsplaatsen die niet werden ingevuld… en het sprookje van de multicultuur begon.

Door laffe regeringen die niet durfden ingrijpen tegen de vele misbruiken door luigekweekte Vlamingen.
Door regeringen die geen boeman durfden spelen en dan maar arbeiders in het buitenland gingen zoeken.
Steeds verder, steeds vreemder. Tot het vreemde ook letterlijk als ‘héél vreemd’ kon worden beschouwd. Héél vreemd, zowel in cultuur, in doen en laten, als in religie! En voor we het goed en wel door hadden, gingen we werken voor dié lui! Werden onze belastingscentjes vooral aan dié lui besteed.

Ja, kregen dié lui het zelfs helemaal voor het zeggen in ons land en werden wijzelf door de Wetstraat aanzien als de ‘quantité négligeable’. Als een kruid in de soep dat er helemaal niet in hoort. Een kruid dat dan misschien wel met kop en schouders bovendrijft, maar dat ze er toch liefst zouden van afscheppen! We zijn niet halal genoeg! We bidden met onze gevouwen handen, maar niet met de kont naar de hemel! En dat neemt de hemel ons blijkbaar kwalijk! De Wetstraat ook.

Maar het kwam allemaal heel geleidelijk: eerst een beetje vreemd, dan steeds vreemder, tot het niet vreemder meer kon. En zo had de Vlaming eigenlijk niet door wat aan het gebeuren was! Zéker niet toen hij zelf al geboren werd in een land dat op zijn minst, en letterlijk, ‘héél vreemd’ kon worden genoemd. Een land dat vergelijkbaar is met een krachtig oorlogsschip, maar helaas bestuurd door middeleeuwse piraten! Piraten die piraat geworden zijn uit opportunisme! En een piratenschip dat steeds meer met de kont omhoog gaat liggen! Want blijkbaar is die hemel verzot op die geurtjes!

En zo komt het dat de ouderen moesten leren leven in een vreemde omgeving, en de jongeren van niets beter wisten. Vaderlandsloos geboren in het vaderland!!! Terwijl hun felbegeerde nationaliteit als zoete broodjes over de toonbank ging… naar vreemden! Terwijl die vreemden ook nog eens hun eigen nationaliteit mochten behouden. Om van twee walletjes te kunnen eten!

En de Wetstraat… die werkte naarstig verder aan volksvreemde wetten! Wetten, geëist door vreemden. Wetten vóór vreemden. Wetten tégen het vaderland. En vooral aan wetten om de Wetstraat zelf tegen elke vorm van kritiek te beschermen.

En de eeuwige jankerds… die jankten mee.

En ondertussen betalen de brave Belgen braaf verder en steeds meer belastingen. Alleen betalen ze die niet langer tot grotere glorie van het vaderland, maar aan een stel Sinterklazen die het wegschenken aan de aller-vreemdste en vooral achterlijkste culturen. Aan ‘kansarmen’ die geen kansen vonden in hun eigen cultuur, maar nu wél diezelfde cultuur naar ons proberen te importeren! Proberen ons ook aan die cultuur te laten wennen door verloedering, terrorisme en vandalisme.

En ja hoor! Hoe gek het ook mag klinken, het schijnt ze nog te lukken ook! We kijken niet meer op van een overval min of meer. We vinden het normaal dat we onze woningen moeten beveiligen als middeleeuwse burchten. En de smerige troep die onze mooie steden en straten aan het oog onttrekt? Ach jongens… dat zien we al lang niet meer! In sommige steden leeft men in het vuil als ratten in riolen, maar niemand lijkt het nog te zien! Zelfs onze eigen jeugd moet in niets meer onderdoen voor die middeleeuwse bende! Gooi je afval maar op straat! De gemeentes plaatsen dan wel duizenden afvalbakjes langs de wegen, maar daar hebben die gozers geen boodschap aan. Achterlaten waar je het gebruikte. Ontmenselijking en verdierlijking: laat je drol maar achter waar je hem scheet! Eigenwaarde? Totaal verdwenen. Opgelost in vreemde culturen.

En dan moet ik terugdenken aan die schoolmeester: we betaalden (let wel: verleden tijd!) belastingen onder andere om onze steden veilig en proper te houden en op te fleuren! Om onze levensstandaard omhoog te helpen. Maar nu? Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat tegenwoordig andere prioriteiten zijn weggelegd voor die zuur verdiende centjes!

En nu daag ik elke ‘jankerd om humaniteit’ uit om eens heel goed te gaan uitvissen waar elke cent belasting die hij betaalt voor gebruikt wordt. Wedden dat hij achterover slaat van schaamte en zijn grote muil door de eerste de beste chirurg laat dichtnaaien?

Men zou die kerels eens een film moeten kunnen laten zien van hoe Vlaanderen er nu zou hebben uitgezien als de Vlamingen allemáál zelf waren blijven werken. Als ze geen vreemde culturen hoefden aan te trekken om zelf lekker in bed te blijven liggen. Als het belastingsgeld zou worden gebruikt waar het voor bedoeld is! We zouden ondertussen in een heerlijk paradijs hebben kunnen wonen!

Maar één enkele straat heeft dat hele paradijs verhinderd om tot volle ontplooiing te komen: de Wetstraat. Doordat ze steeds meer werd bevolkt door domme charmeurs in plaats van door leiders met ballen aan het lijf!

Willy.

04-07-2012 om 09:24 geschreven door Willy

Voor gevoelige lezers: dit stukje is gepleegd onder invloed van het zwoele weer, gebrek aan inspiratie, en door een onderonsje met de verkeerde muze! Kruidje-roer-me-nietjes kunnen nu maar beter overschakelen naar de fabeltjeskrant.

-o-o-o-o-

Wel, die muze fluisterde me het volgende in het oor:

“Het huwelijk is een bedrieglijke vorm van prostitutie: de man denkt seks te krijgen en de vrouw denkt geld te krijgen!

Het bedrog zit hem in het feit dat de man wel degelijk seks, en de vrouw wel degelijk geld krijgt waar het om échte prostitutie gaat.”

Voilà! Het staat erop.

Wat zou die muze nu eigenlijk hebben bedoeld?

Wel, als het om een huwelijk gaat, mag je gerust van een gevaarlijke gok spreken, en weet je helemaal niet waar je zult in terecht komen:

1 Ofwel komen beide partners aan hun trekken;

2 Of geen van beiden komt aan zijn / haar trekken;

3 Of één van beiden blijft op zijn / haar honger zitten.

Punt 1 behoort tot de ‘zeldzaamheden des volks’.

Punt 2 lijkt wel ver gezocht, maar je weet nooit met de leugentaal die als ‘introductie’ moet dienen!

Punt 3 is de populairste combinatie, want hoe gek het ook mag klinken, liefdespartners slagen er telkens weer in om hun complete tegenpool te zoeken en nog te vinden ook! Soms vraag ik me af of veel mensen dan toch niet beter met de teerlingen zouden gooien in plaats van doelbewust die éne, unieke, maar helaas verkeerde partner te gaan zoeken. Wedden dat ze dan meer kans op succes zouden hebben? Wedden dat er minder echtscheidingen en meer gelukkige huwelijken zouden bestaan?

Enfin, blijkbaar mogen we ons nog gelukkig achten dat prostitutie bestaat: daar weet je tenminste bij voorbaat wat je zult krijgen en hoeveel het je zal kosten na aftrek. Euh… van de BTW bedoel ik. Er is immers geen toegevoegde, maar afgetrokken waarde! En dus wordt de BTW afgetrokken.

Eén van de flagrantste, vooral vrouwelijke onhebbelijkheden bestaat er in dat ze als single bijna allemaal de charmante, begrijpende en naar liefde hunkerende engeltjes zijn. Méér kan een man zich echt niet wensen, en met de ogen dicht loopt hij er in.

Maar getrouwde vrouwen houden al heel snel op engeltjes te zijn! Ze ondergaan een complete metamorfose. En de man voelt zich gruwelijk bedrogen! Jawel hoor! Erger bedrogen zelfs, dan als hij moest horen dat ze een buitenechtelijke verhouding heeft! Want het resultaat is hetzelfde: hij voelt zich bekocht, en niet zelden uit zich dit vroeg of laat door zélf in een buitenechtelijke liefde verzeild te raken. Het is dan maar de vraag wie van beiden de schuldige is!

En bovendien wordt in dergelijke situaties nog een derde, en meest getroffen slachtoffer gemaakt: de verboden liefdespartner!

Jawel, ik weet het hoor! Dat is een heel eenzijdige benadering. Ook mannen kunnen hun echtgenote zodanig verwaarlozen dat ze ook in een dergelijke situatie tuimelt.

Ik zei het trouwens toch al bij punt 3: in de meeste gevallen komt maar één van beiden aan zijn / haar trekken! Bij mannen ligt het meestal anders: die zijn dan zó hongerig naar seks en variatie dat één vrouw nooit kan volstaan. Ook hun natuurlijk jachtinstinct kan hier dan een grote rol spelen!

Veel narigheid zou al kunnen vermeden worden door eerlijkheid bij de partnerkeuze. Niks beloven, tenzij je ook kunt doén wat je belooft. Want met beloven zonder geven kàn het nu eenmaal nooit goed aflopen in een relatie.

Willy.

03-07-2012 om 09:59 geschreven door Willy

Iemand zei ooit dat elke man van boven de vijfenveertig verantwoordelijk is voor zijn eigen gezicht. Waar of niet waar?

Wat mijzelf betreft lijkt dat wel te kloppen. Ik heb altijd al een groot rechtvaardigheidsgevoel, gepaard aan een zekere strengheid gehad. Streng in de eerste plaats op mezelf, maar ook op mijn omgeving als ik zie dat het daar zou kunnen gaan ontsporen. Werd me niet altijd in dank afgenomen op korte termijn. Op langere termijn moest men me dikwijls schoorvoetend gelijk geven. Als men daartoe tenminste de moed had!

En ja, inderdaad, het liet zijn sporen na op mijn gezicht. En dat komt vooral nu tot uiting, nu ik veel wandel met Chico. Mensen die me vroeger gewoon voorbijliepen, maken nu een hondenbabbeltje, en nogal dikwijls hoor ik de opmerking dat ze vroeger niet durfden praten met me, ‘omdat ik er zo streng uitzag’.

Nou ja. Uitstraling hé? Je gezicht bepaalt meestal de eerste indruk, en die indruk strookt niet altijd met de werkelijkheid. En toch denk ik dat die uitdrukking steek houdt! Door altijd streng te zijn geweest heb ik een streng gezicht gekregen. Maar helaas koppelt men strengheid toch zo graag aan ‘een koele kikker’. En niets is minder waar in mijn geval.

En dan trek ik dat gezegde even door op de mensen om me heen. Ik zie veel zuurpruimen. En reken maar dat die ook écht zuur doen. Ik zie veel ontevreden gezichten. Ik zie mensen waarvan de uitstraling al direct zegt dat ze nergens kunnen van genieten. Ik zie ook vrolijkerds en ik zie dwazen.

En ik moet toegeven dat die eerste indruk meestal helemaal klopt. Tenminste, als het over oppervlakkigheden gaat. Maar of je daarmee de mens achter de uitstraling herkent? Dàt is een ander paar mouwen! Ook een zuur gezicht kan een misschien een warme ziel camoufleren. Maar dan een ziel die door bepaalde levenservaringen verzuurd is. Dieper contact met die persoon toont dan meestal een heel andere ingesteldheid!

En dan komen we tot de kern van de zaak: eigenlijk is je uitstraling waarschijnlijk wel de som van alles wat je meemaakte. Tot hier is die uitdrukking correct. Maar ze is geen referentie voor je ziel. Want je ziel is wat je wezenlijk bent. Wat je uitstraalt refereert eerder naar alles wat je hebt meegemaakt.

En wat heeft de modale burger allemaal meegemaakt? Het gaat hem vooral over alles wat hij in de krant heeft gelezen. Alles wat hem werd geïndoctrineerd op school. Alles wat de regering hem probeert wijs te maken om hem op hén te doen stemmen. En dan… last but not least… alle negatieve ervaringen die hij had met zijn medemensen! Ervaringen die hem in de meeste gevallen deden besluiten dan maar te gaan meehuilen met de negatieven, om sociaal over te komen. En als die negatieven zuurpruimen waren, dan werd hij dat ook maar. Waren het jankerds, dan jankte hij mee. Om aanvaard te worden in zijn kringetje. En op de duur werd hij niet langer een product van zichzelf, maar een product van zijn omgeving!

Wel, mij niet gezien! Ik ben wie ik ben. Ik ben het product van mijn eigen ziel. Misschien wel streng, misschien té rechtvaardig, maar zelfs als die eigenschappen me persoonlijk eerder verlies dan winst opbrengen, heb ik ze nooit laten verdoezelen door me te dwingen te denken zoals anderen denken. Dat is hún probleem. Maar hoé sterk een en ander soms ook op me inwerkt, een massaproduct wil ik nooit worden! De openbare opinie kan me gestolen worden, want ze is een opinie die ontdaan is van elke persoonlijkheid. Enkel gebaseerd op meehuilen met de wolven in het bos. Op het verloochenen van de eigen ziel ten voordele van andere zielen! En dat kan nooit de bedoeling van het leven zijn geweest! Integendeel, ik vind dat een dergelijk leven een zinloos leven is. Je kunt dan net zo goed tot een kudde koeien behoren!

Met dit alles heb ik eigenlijk maar één probleem: die verwerpelijke eigenschap van de mens om, liever dan zijn eigen ingesteldheid te volgen, naar de openbare opinie te luisteren! Dat maakt dat clowns, charlatans en volslagen debielen de macht kunnen grijpen. Mét de onverantwoorde hulp van de pers, die al uit hetzelfde soort debielen bestaat! Want wie beter dan de pers is in staat de bevolking te indoctrineren? Te kneden naar hun eigen beeld en gelijkenis? Is het niet leuk ’s morgens snel de krant te lezen, dan naar de kroeg te trekken, en daar alles wat je las uitgebreid te gaan herkauwen onder vrienden? Aldus meehelpend aan het blinddoeken van de bevolking en totaal onwetend te blijven van de werkelijkheid?

Ik geef toe: voor Jan met de pet is het moeilijk waarheid van leugens te onderscheiden. Vooral ‘als het in de gazet staat’, lijkt het allemaal waarheid! Want Jan met de pet lijkt niet te kunnen oordelen! Lijkt niet in staat de waarheid te distilleren uit een artikel vol leugens. En dat is spijtig. Want zo laat Jan met de pet zich de pet afrukken door een stel opportunisten die op onverantwoordelijke wijze bezig zijn zichzelf te verrijken!

Neem daarbij dan nog de ‘wetten’, gemaakt door hetzelfde soort opportunisten, die verbieden om onder andere racistisch (lees: vaderlandslievend) te schrijven, en je kunt al op voorhand bepalen hoé bepaalde wraakroepende situaties in de pers zullen worden vertaald. En toch gaan we er prat op in een vrij, censuurloos land te leven! De ongerijmdheid vliegt hier wél de pan uit!

En nu stel ik mezelf toch even een paar vragen:
1. Als de regering verbiedt om vaderlandslievend te schrijven…
Hoe vaderlandslievend is die regering dan wel?
2. Als de regering achthonderd cafés op één jaar laat failliet gaan door het rookverbod…
Hoe dicht staan die lui dan bij de bevolking?

Terug naar het onderwerp. Wég muze! Het is weer aan mij!

Concluderend zouden we dus kunnen stellen dat je gezicht je karakter verraadt? Helaas, zo eenvoudig blijkt het ook weer niet te liggen. Ik denk dat die vlieger in veel, maar lang niet in alle gevallen opgaat. De zuurpruimgezichten die ook ooit zag, wàren meestal ook wel zuurpruimen. Maar anderzijds heb ik ook veel ‘gladde jongens’ meegemaakt die je de absolutie zou geven zonder biecht, maar in werkelijkheid potentiële gewetenlozen waren die geen leugen, bedrog of vervalsing uit de weg gingen om zichzelf te verrijken!

Mijn conclusie is dan ook dat die stelling heel dikwijls klopt, maar dat toch altijd weer de nodige voorzichtigheid is geboden. Je hebt nu eenmaal mensen die helemaal niéts goed in zich hebben, en de natuur zoekt dan maar naar een compenserend evenwicht. Als die compensatie dan in bepaalde gevallen uit een charmante persoonlijkheid bestaat is het wel degelijk opletten geblazen!

Waar je de meeste kans loopt dergelijke persoonlijkheden te vinden? Niet moeilijk! Toppolitici, advocaten, vastgoedmakelaars, enfin, al die beroepen waar je ofwel niets moet voor kunnen, ofwel het weinige dat je kunt schromelijk kunt misbruiken. Dàt zijn de beroepen waar die lui als aasgieren op afkomen. De minderbedeelden uit die categorie moeten het dan weer stellen met jobkens als vertegenwoordiger of reis- of verzekeringsmakelaar. Of geraken met wat ellebogenwerk in de gemeentepolitiek. De verdiensten hier zijn dan wel een stuk minder, maar daar hoef je dan ook helemààl niks voor te kunnen! Hier moet je het uitsluitend van je charme hebben.

Dat was dus ook eventjes een beknopte beschrijving van de maatschappij waarin we leven. Voor wie het nog niet door mocht hebben!

Welvaartmaatschappij? Misschien. Voorlopig toch nog wel.

Huichel- en leugenmaatschappij? Heel zeker! We verzuipen er letterlijk in!

Willy.

02-07-2012 om 09:18 geschreven door Willy

Bloginhoud 2012/ Januari tot Juni.

01-07-2012 om 16:59 geschreven door Willy

Ik heb het hier ooit al verteld: ik bracht een groot stuk van mijn jeugd door in een benzinestation. En het zien (op TV) van zo’n ouderwetse benzinepomp in een antiekwinkel, rakelde heel wat herinneringen op!

Want ja, benzinestations noemden toen service stations. En soms leek het echt wel of de benzine bijzaak, en de service hoofdzaak was. Tenminste, dat was de bedrijfsstrategie die het toenmalig merk ‘Caltex’ voerde. En of het werkte!

Tussen haakjes, Caltex was een Amerikaans merk dat aanvankelijk Texaco noemde. Omdat hun bronnen in Texas lagen. Later vonden ze ook olie in Californië en veranderden daarom de naam in Caltex. Wéér veel later, en nadat wij niet meer in dat station woonden, veranderde het merk om duistere redenen weer in Texaco, dan weer in Chevron en nog later ging het over in Total.

Ik heb al die naamsveranderingen, die tegenwoordig zo trendy lijken, nooit begrepen! Als goed merk bouw je een trouw klantenbestand op. En die klanten blijven maar komen en aangroeien zolang als het merk bestaat. Verandert de naam, meestal onder invloed van vetbetaalde ‘marketeers’… dan moet je weer van nul beginnen! Stom toch? Het laatste staaltje van die stommiteiten zagen we bij Dexia, die nu Belfius heet, maar nog vroeger ‘Gemeentekrediet’ was.

En het Gemeentekrediet had een heel goede naam in België. Het was immers de bank waar de verschillende Gemeentebesturen mee werkten, en dat wekte vertrouwen. De naam deed oubollig aan, maar demonstreerde duidelijk waar je had mee te maken. Toen werd het Dexia… is het erop vooruitgegaan? Genoot het nog datzelfde vertrouwen? Het werd door de modale burger eerder aanzien als een ‘nieuwe’ bank. En nieuwe banken moeten zich eerst bewijzen, daar waar Gemeentekrediet zich al tientallen jaren als betrouwbaar had bewezen!

Zal het er met ‘Belfius’ op vooruitgaan? Naar mijn bescheiden mening betreft het hier weer een cascade van fouten, waarin de ene fout wordt gemaakt om de andere toe te dekken. Paniekvoetbal zeg maar. En als een bank dààrmee het vertrouwen moet winnen… ik weet het niet hoor! Ik weet alleen dat miljoenen worden verspild aan ‘marketting research’ voor het bedenken van nieuwe namen, terwijl men, alleen maar voor de herkenbaarheid, veel beter bij de oorspronkelijke naam was gebleven.

En kijk… weer ben ik helemaal afgedwaald! Mijn muze is stiekem en betweterig overgeschakeld op automatische piloot en helemaal afgeweken van het onderwerp: ‘Service stations’.

Ach die tijd! Je had contact met de klant. De klant was koning. De klant reed de piste op, en jij nam het over. Je tankte de gevraagde hoeveelheid benzine, stelde voor de bandenspanning te controleren, het oliepijl en het water in de radiator. Ook het gedistilleerd water in de batterijen, dat destijds nogal snel verdampte. Tenslotte stelde je met een big smile voor om de ruiten te reinigen.

De klant vond het heerlijk. Zijn hele wagen werd in een mum van tijd gratis ‘up to date’ gemaakt en hij kon lui in zijn zetel blijven zitten. Dan betaalde hij zijn benzine en eventueel de toegevoegde motorolie, nog altijd vanuit zijn auto en jij bracht hem netjes het wisselgeld terug.

En dat alles met je vriendelijkste tronie, al was je soms doodmoe van het heen en weer lopen. Maar het loonde! Zelden vertrok een klant zonder een ruime fooi, en dat was mooi meegenomen. En om er nog wat meer honing aan te strijken liep je naar het eind van de piste, bekeek nauwlettend het verkeer, en deed hem teken als hij kon invoegen. Nog even vriendelijk uitzwaaien… en reken maar dat die vent nooit nog ons station zou voorbijrijden zonder tanken! En zonder een ruime fooi.

Op dat laatste echter, was er één uitzondering: dokters! Vraag me niet waarom, maar het was zo! Ik herinner me niet ooit van één dokter ook maar één frank fooi te hebben gekregen. Als ik het rode kruisje op de voorruit zag wist ik al dat ik een fooi op mijn buik kon schrijven. Maar niettemin liet ik me niet kennen, kregen ze net dezelfde service met dezelfde glimlach. Alleen maar daalden ze steeds sterker in mijn achting. Maar die fooi… dat werd weer ruimschoots vergoed door de andere klanten. Ik ben me steeds blijven afvragen waarom het nu juist dokters moesten zijn die zo krenterig waren! Nooit heb ik een antwoord op die vraag kunnen vinden. Maar het viel echt wel op!

Ik woonde er van mijn negende tot mijn zestiende jaar. Van mijn negende tot zestiende jaar heb ik dan ook nooit van een vakantie genoten! Alleen maar van de Kerstvakantie, want toen kwam er geen kat naar de kust! Toch niet in dié tijd.

In de zomer dan weer, haalden we het niet met ons twee. Maar Caltex had een soort ‘vliegende brigade’ in Brussel: ‘Pompisten’ zoals dat toen heette, die vanuit Brussel in het hele land konden worden ingezet waar het nodig was. En in de zomer was dat dan vooral aan de kust. We hadden er soms tot acht nodig in drukke periodes. Want ons station verkocht waarschijnlijk wel het beste van de hele kust.

En elke avond moest mijn vader ‘de boeken maken’: van elk van de vier pompen de stand opnemen, invullen in heel geleerd aandoende boeken met formulieren, het bedrag uitcijferen en hopen dat het klopte met de kas… allemaal met de hand, en in potlood omdat er drie doorslagen nodig waren en balpennen nog niet bestonden. Er kwam heel wat vermenigvuldigen, aftrekken en delen aan te pas, en dat had ik als negenjarige allemaal moeten leren aan mijn oude vader, want vooral vermenigvuldigen en delen had hij nooit geleerd op school!

Maar goed, hij trok zijn plan, al was het soms met zuchten en vloeken, en had hij een uur werk aan de klus, die ik zelf in een kwartier wist op te knappen. En natuurlijk, de goede man wist wel dat ik op die momenten met mijn huiswerk bezig was buiten de vakantieperiodes, maar toch kwam hij wel eens schoorvoetend vragen of ik de boeken niet zou kunnen maken. Of naar een fout zoeken die hij ergens had gemaakt.

En dan had ik soms zo’n medelijden met hem, dat ik het regelmatig zelf ging voorstellen. Wat hem dan weer zielsgelukkig maakte.

Voor mij waren het financieel gouden jaren. Maar emotioneel ging ik eraan kapot, al besefte ik dat pas later. Ik groeide op tussen volwassenen. Babbelde en werkte mee met die volwassenen. Telkens weer anderen, met ander dialect, meestal uit het Brusselse. En onbewust was ik niet langer een ‘kleine’, maar een kleine volwassene! Eigenlijk veel te vroeg in de volwassenenwereld gegooid. Mijn mooiste jeugdjaren bracht ik bijna letterlijk door in een gouden gevangenis zonder het echt te beseffen. En toen ik op zestien jaar werd ‘vrijgelaten’ vond ik een totaal andere wereld terug waaraan ik me maar weer eens moest zien aan te passen.

Het zal allemaal wel zijn sporen hebben nagelaten op mijn verdere levenswandel en volwassen denken. Maar al met al heb ik ook van deze levensfase geen spijt. Het hielp mee om me de mens te maken die ik nu ben. Hielp mee aan mijn eigenzinnige kijk op de dingen. Hielp mee aan het feit dat ik me soms afvraag of alle mensen om me heen dan kinderen gebleven zijn, en ik de enige volwassene!

Wat ik dan denk van die persoonlijke kwaliteiten? Ach wat… soms verfoei ik ze. Op andere momenten vind ik het heerlijk om klaar te zien, waar alle anderen blijkbaar in de mist lopen. Ik ben gewoon wie ik ben en heb daar helemaal vrede mee. Ik vraag me alleen maar soms af of ik nu een positieve of negatieve instelling heb. Als ik mijn schrijfsels herlees zou ik bijna moeten zeggen: ‘negatief’, want het lijkt wel of ik tegen alles ben.

Maar toch vind ik mezelf positief. En als ik tegen bijna tegen alles ben, denk ik dat dit komt omdat bijna alles ook behoorlijk negatief is!

Oef! Wàt een ontboezeming weer! Als ik lezers heb verveeld kan ik ter verontschuldiging enkel aanbrengen dat ik mijn blog eigenlijk voornamelijk voor mezelf schrijf. Om zelf wijs te geraken uit die gecompliceerde persoonlijkheid die ik ben. Oorzaken en gevolgen zoekend.

Willy.

30-06-2012 om 09:31 geschreven door Willy

Meestal droom ik van leuke dingen, maar deze nacht had ik toch een ware nachtmerrie! Een of andere tijdmachine moet er in geslaagd zijn me terug te katapulteren naar de jaren… midden zestig van vorige eeuw geloof ik. In elk geval, ik was pas motard geworden en er kwam een betoging aan.

Opdracht: begeleiden en in goede banen laten verlopen. Met een viertal motorrijders en een twintigtal agenten tevoet moest dat lukken. De betoging was trouwens een futiliteit: in een klein kerkje werden Franse missen gegeven om tegemoet te komen aan de vele Francofone toeristen en tweede verblijvers.

Heel logisch: juist van dié mensen leefden onze middenstanders. Dié mensen brachten geld in het laatje. En wiens brood men eet, diens woord men spreekt. De paters Dominicanen, die het kerkje runden, waren allemaal perfect tweetalig. Het kerkje lag in een gebied waar vooral rijkere Francofonen leefden, en waar de ‘inboorlingen’ die mensen graag zagen komen. Van Allochtonen was toen nog geen sprake! Vlaanderen was nog een heel brave landstreek. En ach, waarom zouden die Walen geen mis in hun moedertaal mogen bijwonen? We waren toch geen beesten?

Op een bepaald moment moeten de paters dan ook besloten hebben missen te geven in het Frans, en die beslissing werd luid toegejuicht door de bevolking. Er waren immers voldoende en grotere kerken in de omgeving om Nederlandse missen bij te wonen.

Maar T.A.K. (Taal Aktie Komité) zag het anders toen dat aan hun flamingante oortjes kwam. En er werd een betoging gepland aan het kerkje. Jankerds uit het binnenland die zich eventjes gingen moeien in zaken waar ze geen benul van hadden. Zaken die onze welvaart in stand hielden. Die mijn stad deden opbloeien als een mooie roos. Van enige twist tussen Walen en Vlamingen was er bij ons nooit sprake geweest. Wij leefden in een perfect geïntegreerde ‘duocultuur’ en wisten drommels goed waar onze welvaart vandaan kwam. Hoé gefrustreerd daar in het binnenland ook maar werd over gedacht. Ik denk dan ook dat er meer jaloersheid dan taalstrijd meespeelde in de zaak.

Wat mij betreft, ik was neutraal. Was als de meeste van mijn stadgenoten tweetalig en had met die francofonen dan ook helemaal geen probleem. Maar ik kon ergens wel begrijpen dat bepaalde heethoofden in het binnenland, misschien half en half of helemaal niét tweetalig, zich stoorden aan die toestand. Vooral ook omdat ze de klok wel hadden horen luiden, maar helemaal niet wisten waar de klepel hing. Omdat ze nooit deel hadden uitgemaakt van onze kleine gemeenschap. Omdat ze het niet begrepen. Of anders begrepen. Omdat ze vooral niet begrepen dat er geen probleem wàs! Alleen maar ongezonde heethoofdige en gefrustreerde bemoeizucht van hun kant. Maar goed, ik was tenslotte ook een Vlaming en bedekte die dwaling maar met de mantel der vaderlandsliefde.

Ze doen maar wat ze niet laten kunnen. De betoging was toegestaan en blijgezind trok ik op pad. Het was weer eens iets anders.

Toen kwam een tegenbetoging!

Toen ging het uit de hand lopen! Werden van beide zijden bommetjes en voetzoekers gegooid.

Toen kwam gelukkig ook de Rijkswacht ter hulp. Die had zich, toen de betoging bekend werd, voor alle zekerheid bescheiden op de achtergrond ter beschikking gehouden met een klein legertje gendarmes.

Het bleef niet bij voetzoekers. Het werden stenen, tomaten, eieren… Een paar ruiten gingen aan diggelen… De Rijkswacht reageerde met traangasgranaten! De straat werd een slagveld. En ik stond er middenin. Met betraande ogen vanwege het rokerige traangas dat de hele straat mistig maakte. Werd steeds woedender, net als mijn collega’s. Niét woedend op de francofonen; niét op de T.A.K. leden. Woedend op de leeghoofdige jankerds en heethoofden aan beide zijden. Het allooi dat altijd klaar staat om mee boefje te gaan spelen in betogingen en er vooral voor te zorgen dat ze aan hun trekken komen met allerlei gewelddadigheden. Voor wie of wat wordt betoogd interesseert hen geen snars!

Een van die heethoofden gooide een rauw ei nét in het gezicht van de collega die naast me stond, en rende toen snel weg. We renden hem achterna. Mijn collega kreeg hem te pakken, en hief in blinde woede zijn matrak. Flits!!! De persfotografen stonden aan de kant en verkneukelden zich al op de foto van het jaar. Ik deed nog een vertwijfelde greep naar de matrak, maar was telaat. De slag kwam wel niet meer ter bestemming, maar de foto’s waren er!

Het heethoofd werd zonder kleerscheuren geboeid en afgevoerd naar een combi. Maar ik vreesde het ergste, en inderdaad, de volgende dag stond de foto op alle voorpagina’s. Maar helaas, natuurlijk geen foto van het heethoofd toen hij het ei gooide! Dàt stond bij de persfotografen onder de categorie ‘Net Gemist’! Veelzeggend voor de pers…

Het artikel zélf berichtte nauwelijks over het T.A.K.
Berichtte nauwelijks over de tegenbetogers.
Neen! De politie was, nog maar eens, de grote schuldige!
Miljoenen mensen lezen dagelijks de krant.
Miljoenen mensen worden dagelijks geïndoctrineerd met verdraaide waarheden en tegen elke vorm van gezag!
Is het dan te verwonderen dat we in een vogelvrij land beginnen te wonen?

Toen werd ik, nog steeds woedend en helemaal bezweet, wakker! Wél wetende dat de nachtmerrie niet reëel was, maar toch gedeeltelijk gebaseerd op zelf meegemaakte toestanden! En ik vroeg me af hoe de politie zich in de tegenwoordige tijd, met de toegenomen beknotting, moet voelen in dergelijke situaties! Want daar spelen, zéker nu, drie partijen in mee:

1. De politie, aan handen en voeten gebonden door onnozele beperkingen en wetten, maar opgefokt, aangevallen en belasterd door een stel heethoofden. Verteerd door machteloze woede. Het soort blinde woede waarin je inderdaad wel dingen zou doen waar je in normale omstandigheden niet eens zou durven aan denken. Woede die als een rode lap bij een stier voor je ogen komt, en je zinnen en daden gaat beheersen!

2. De betogers, aan geen enkele wet gebonden en zo vrij als vogeltjes. Door geen enkele hogere instantie gekortwiekt. En zéker niet geviseerd door de pers! De ordediensten uitdagen is een van hun leukste spelletjes. Probeer dàn maar kalm te blijven!

3. De pers, belust op sensatie, camera’s in aanslag om vooral momentopnames te maken. Hun vizier staat niét gericht op de amokmakers, maar op de ordehandhavers. Om het minste foutje op de gevoelige plaat vast te leggen! Want daar valt sensatie uit te halen! Een ordehandhaver aan het kruis weten te nagelen brengt veel meer op dan als het zomaar een betogertje is die wat ‘kattenkwaad’ uithaalt.

Die pers? Ach jongens! Die draaien gewoon hun kap naar de richting waar het meest sensatie uit te halen is! Zo herinner ik me een heel vriendelijke journalist die een reportage kwam maken over ons korps. Ook mij interviewde hij en nam enkele foto’s. De volgende dag stond mijn foto in de krant, en een lovend artikel over het politiekorps. Alles netjes naar waarheid. Chapeau! Alles wat ik over mijn eigen taak had verteld stond er bijna woordelijk in. Niks verdraaid, niks overdreven! Dat was ik van de pers helemaal niet gewoon.

Een maand later huwde Jean Claude Vandamme te Knokke, en had ik de leiding over de ordediensten. Ik liet alles netjes afsluiten met naderafsluitingen zodat een en ander sereen kon verlopen, en voorzag voorwaar een ruimte, dicht bij de ingang van de kerk, voor de pers. Mochten ze me wel dankbaar voor zijn.

Toen die ‘persruimte’ bijna was volgelopen met vrolijk taterende en gekkende journalisten ging ik even een kijkje nemen, en zag daar voorwaar ook de man die mij had geïnterviewd. Ik kon niet nalaten hem te feliciteren met zijn waarheidsgetrouwe verslag, maar nu was hij ‘onder collega’s’, en dat ‘waarheidsgetrouw’ bleek niet erg goed aan te slaan in dat kringetje! Ik zag best hoe een aantal wenkbrauwen omhoog gingen!

Hij was dan ook niet meer de vriendelijke man waarmee ik een maand geleden had gepraat! Hij antwoordde wat ontwijkend en zuur. Beschaamd in het overige gezelschap van zijn soort! Ze waren immers vooral belust in het belachelijk maken van de ordediensten. Hoopten dat een en ander in het honderd zou lopen. En dan komt daar ‘de vijand’ plots een babbeltje maken met een van hen! Om je dood te schamen!!!

Willy.

29-06-2012 om 09:33 geschreven door Willy

Ze was mooi! Hooguit zestien of zeventien jaar oud. Een leuk blondje met een snoezig gezichtje. Het type dat zowat elke man zou kunnen aan de haak slaan. Het type dat gemaakt lijkt om gelukkig te zijn. En dat leek ze ook goed uit te spelen. Het was een warme, zonnige dag en de zeedijk liep vol toeristen in allerlei outfit. En daar had ze zich perfect aan aangepast.

Ze was gekleed in enkel een blauwe, nauwsluitende Jeansbroek, en een kleurig, piepklein behaatje. Al de rest was bloot en liet heel wat maagdelijk blanke vrouwenhuid zien. Echt een heel verleidelijk plaatje om naar te kijken, ware het niet…

Ze was zwaar gehandicapt! Haar rechterbeen was helemaal naar binnen gedraaid, en het leek bijna een mirakel dat je met zo’n been vooruit geraakt, laat staan dapper marcheren zoals zij deed.

Ik zat op een arduinblok op de Zeedijk toen ze me voorbijliep. Ze was amper 1,5 meter groot. Ik volgde haar met de ogen en zag een perfect vrouwelijke rug. Maar een rug die helemaal uit de haak was getrokken! Kompleet naar één zijde kromgegroeid. Arm kind. Die vreselijke vervormingen ontroerden me en er ging voorwaar een traan uit mijn ogen rollen. Maar tegelijkertijd moest ik haar dapperheid bewonderen. Ze was een figuur die je in een rolstoel zou verwachten. Maar neen hoor! Helemaal op haar eentje, zonder enige hulp, marcheerde ze dapper door alsof er geen vuiltje aan de lucht was! Ze straalde iets uit van:

- Gehandicapt? Ik? Neen hoor! Misschien ‘een beetje’ anders, maar dat is nu eenmaal ‘ik’ en ik zou geen andere ik willen zijn!

Ze was al lang uit het zicht verdwenen toen ik opstond en mijn wandeling met Chico verderzette. Aan het Stedelijk zwembad verliet ik de Zeedijk om naar huis te gaan. Op het pleintje aan het Zwembad staan zéker wel twintig bankjes tegen een muur, uit de wind en in de zon. En àls ik daar ooit een plaatsje vind, rook ik daar graag nog wel een sigaretje alvorens naar huis te gaan. Maar plaats vinden is moeilijk. Meestal zijn al die bankjes de hele namiddag in beslag genomen door oudjes die van de zon komen profiteren.

Maar wonder boven wonder: nu waren ze, op enkele bankjes na, allemaal leeg! Te warm voor de oudjes?

En ik profiteerde van de gelegenheid om een laatste stop in te bouwen alvorens naar huis te gaan. Enkele bankjes van mij vandaan zat een leuk meisje, maar ik besteedde er weinig aandacht aan. Ik dacht nog steeds aan dat arme blondje.

Even later stond ze op om verder te gaan, en een ijskoude rilling viel over me heen! Nu ze opstond en doorliep zag ik dat het ditzelfde gehandicapte meisje was! Zo lang ze had neergezeten was er niets aan te merken geweest. Ik kon haar nog ver met de ogen volgen tot ze een hoek omsloeg. En toen werd weer de filosoof in me wakker!

Ik herinnerde me, vele jaren geleden, een TV programma waarin een interview voorkwam met een al even erg, of nog erger gehandicapt meisje van een tiental jaar oud. De handicap leek dezelfde maar het kind liep met een looprekje en raakte amper vooruit. Op de vraag of ze blij zou zijn indien een operatie haar handicap zou kunnen wegnemen, antwoordde ze:

- Neen! Dat zou ik zelfs niet willen. Die handicap maakt deel uit van mijn persoon. Zo ben ik nu eenmaal, en zo wil ik blijven! Zonder die handicap zou ik mezelf niet meer herkennen en helemaal ongelukkig zijn!

Als dàt geen positieve filosofie was uit de mond van een tien jaar oud meisje. En terugdenkend aan het kind dat ik net had gezien, legde ik meteen de link: dat meisje dacht waarschijnlijk nét zo! Velen in haar plaats zouden zich in een slachtofferrol gaan wentelen, in een rolstoel worden rondgevoerd en daar nooit meer uitkomen.

Dàt meisje echter, had door haar positieve filosofie, waarschijnlijk besloten om tegen beter weten in een zelfstandig leven te leiden en kostte wat het kost te doen als alle normale mensen. En dat leek haar perfect te lukken!

Nog maar eens een bewijs dat je geluk in jezelf moet zoeken! Ze was daar het levend bewijs van.

Maar toch, toen ik huiswaarts keerde werd ik verteerd door medelijden: zou zo’n ding ooit op een passende partner vallen? Want dat is helemaal niet evident! Zélfs als een knappe man op haar zou vallen is daar nog altijd de sociale omgeving. Zal hij doorzetten? Zal hij gezien willen worden met ‘zoiets’ aan zijn zijde? Haar durven voorstellen aan vrienden? Ik denk het niet! En toch is die denkwijze totaal verkeerd! Toch zou ze waarschijnlijk een modelechtgenote kunnen zijn. Het soort vrouw waar een man alleen maar kan van dromen.

Maar helaas! We zijn, in onze ‘perfecte’ maatschappij, zo aan heel strakke normen gehecht, dat de minste afwijking aan de heersende normen storend gaat werken!

Ik kan dat kind dan ook maar van harte wensen dat ze een liefhebbende man tegen het lijf loopt. Een man die karakter genoeg heeft om wat anderen denken aan zijn laars te lappen. Een man die van haar houdt zoals ze is. Een man die haar bewondert om de manier waarop ze met haar handicap omgaat.

De man die ze véél meer verdient dan de vele ‘perfecte’ dametjes, die een dergelijke man nooit echt gelukkig zouden kunnen maken!

Willy.

28-06-2012 om 10:37 geschreven door Willy

Even stilstaand bij bepaalde uitdrukkingen in onze spreektaal, val ik zonet over het bijvoeglijk naamwoord ‘sociaal’. En de radertjes in mijn bovenkamer gaan aan het werk!

Reden van dat onderzoek is het feit dat ik enkele dagen geleden een mail kreeg van een vriend, die eindigt met het besluit om ondanks de regen, er te voet eentje te gaan pakken in een café op vijf kilometer afstand!

Hij heeft weliswaar een hond die veel beweging nodig heeft, maar desondanks, daar moet je toch écht wel sociaal voor zijn, zéker als je een frigo vol bier onder je neus hebt staan vond ik… en begon verder te denken.

Een sociaal iemand is dus iemand die graag in gezelschap verkeert, graag een toogbabbeltje pleegt, herinneringen, waarheden en onwaarheden graag tussen pot en pint ondergaat. Best dat er zulke mensen bestaan; anders zou de wereld maar een saaie bedoening zijn. Ik zou graag zelf zo zijn, maar dat lukt me nu eenmaal niet.

Maar dan beschouw ik de wereld weer even ‘op de keper’ en trek conclusies. Let wel: niét op de ‘keeper’, want dat is een doelman en van voetbal ken ik de ballen! Weet alleen dat die rond zijn en in een rechthoekig gat moeten worden gemikt. Waaróm dat persé moet, en waarom de een hem er in wil en de ander dat juist wil verhinderen heb ik ook nooit gesnapt. Om dat te weten te komen moet je aan de toog zijn, maar daar kom ik nu eenmaal zelden.

Maar goed. Dat tooggangers sociale mensen zijn staat buiten kijf.

Uit bovenstaande uitleg lijkt automatisch te volgen dat mensen die al die sociale dingen niét doen dan maar als asociaal moeten worden aanzien! Nou, als dat zo zit, ben ik waarschijnlijk een van de asociaalste mensen ter wereld. En toch voel ik dat niet zo aan. Ik vind mezelf integendeel juist héél sociaal, want ik leg al gauw mijn hele hart en alles wat ik denk bloot… als ik de juiste gesprekspartners vindt. Maar juist dàt is mijn probleem: die vind ik niet.

Mijn hond heeft daar enige verandering in gebracht in dié zin, dat er geen dag voorbijgaat zonder enkele babbeltjes met bekende of onbekende gezichten. Vooral de onbekende gezichten vind ik altijd heel interessant. En wat doe ik dan? Na het weerpraatje volgt het nieuws… en daar maak ik dan onbewust gebruik van om dieper te gaan peilen. Met in mijn achterhoofd: “Zal ik die babbel vijf minuten of vijf uur kunnen ondergaan?” En helaas is vijf minuten meestal het maximum. Dan gaan mijn voeten jeuken en dringen zich uitvluchten op in mijn geest. Het was leuk, saluut en tot morgen misschien. En morgen is het dan weer leuk voor vijf minuutjes.

In wezen vind ik dat wel triest en heb dan de neiging die mensen als ‘niet passend’ te kwalificeren. Maar eerlijkheidshalve moet ik dan ook toegeven: als er dan zo bitter weinig mensen passende gesprekspartners kunnen zijn, wie is dan fout? De hele wereld, of ik? Het laatste lijkt me het meest logische antwoord op die vraag.

Blijkbaar denk ik dus nogal wat afwijkend van de openbare opinie, heb een hekel aan grootspraak en gebrabbel, nog een grotere hekel aan leugens, en kan helemaal niet begrijpen waarom je gewoon niet de waarheid over jezelf of anderen mag vertellen in plaats van zomaar wat woorden in de wind te gooien en mee te huilen met de wolven in het bos. Alleen maar om sociaal over te komen? Ik zie die sociale babbels in dit geval alleen maar als milieuvervuiling en lang houd ik dat niet uit!

En bijgevolg, om al deze redenen pas ik helemaal niet aan de toog. Ik val daar in slaap omdat ik geen belangstelling kan opbrengen voor gebazel waarvan je helemaal niet weet of je het al dan niet mag geloven. Laat staan doorvertellen! Probeer mezelf dan soms te dwingen de gesprekken te volgen ‘uit beleefdheid’, maar dat lukt me hoogstens een kwartier, of tot ik op de eerste onjuistheid stuit. Dan haak ik af en gaan mijn gedachten weer hun eigen leven leiden.

Ja… ik ben een geboren asociale! En let wel: ik probeer me hier niet te verdedigen hoor! Ik weet best dat ik het ben die verkeerd leeft. Het moet heerlijk zijn om te genieten van alle gebabbel en gebrabbel dat je rondom je heen hoort en er actief aan deel te nemen. Maar dat kan ik nu eenmaal niet! Fout van mij.

En by the way en over hondenbabbels gesproken: toen ik gisteren, na een fikse en zonnige wandeling langs de Zeedijk bijna thuis was en door het parkje liep, stond ik plots tegenover de 'mystery lady' waarover ik het onlangs had, en die daar in haar gebruikelijke houding in het gras zat: benen vooruit gestrekt, armen achteruit als steun, en de hond tussen die armen tegen haar rug aan. En geloof het of niet, ik kreeg voorwaar een herkennend knikje van hare majesteit!

Willy.

27-06-2012 om 10:27 geschreven door Willy

Er is eindelijk beterschap in zicht voor de schromelijk verdrukte en verwaarloosde Moslimgemeenschap in Frankrijk. Want Frankrijk maakt zich, onder het bewind van Hollande, al klaar voor de tweeëntwintigste eeuw. De voorstellen stromen binnen, onder andere hoe in de toekomst de Eiffeltoren er moet uit zien.

En nu hangt het er enkel maar van af of de volgende presidenten van hetzelfde allooi zullen zijn, zodat dit meerjarenplan op een constructieve manier kan worden verdergezet. Niet de ombouw zélf zorgt voor tijdrovende problemen, maar de nevenverschijnselen! Momenteel buigt de regering Hollande zich vooral ook over de vraag welke vlag er bovenop moet komen: de Marokkaanse, de Turkse of de Lybische?

Ook de naam van de bezieler zal moeten veranderen. Gustave Eiffel klinkt te Westers. Het lijkt wel alsof de toren gemaakt is door een Westerling en dat zou de Moslimgemeenschap niet zo’n klein beetje op de gevoelige teentjes trappen.

Er zijn al een paar voorstellen geopperd zoals Gusmed Eff - el - Kader, om toch nog een heel klein beetje naar de bezieler te refereren en de paar overblijvende Fransen met een kluitje in het riet te sturen. Autochtonen zijn immers gauw content toch? En bijlange na niet racistisch. De vorm van hun geliefde toren zal hún een zorg wezen! En eerlijk gezegd, op die manier lijkt hij ook mooier. Vrouwelijker vind ik.

Vive la nouvelle françe!

Of wat in Frankrijk gebeurt me verontrust? Natuurlijk, want Frankrijk is toonaangevend in Europa. Trendzetter zeg maar! En we hangen er aan vastgekleefd met de Europese cement!

Willy.

26-06-2012 om 10:07 geschreven door Willy

Wie, net als ik, een beetje poëtisch is ingesteld en vijf keer daags met het hondje gaat wandelen, kan niet anders dan af en toe verliefd worden! Verliefd worden op een bloem, op een struik of zomaar op een boom, of op een heel bos, maakt niet uit. Gewoon… verliefd worden op een mooie vorm of een mooi geluid!

En dan ga je dat ding een beetje verheerlijken en vliegen er poëtische gedachten door je hoofd. En plots ook word je dan, op dezelfde poëtische manier, verliefd op een mens. Maar oei! Dat is een ander paar mouwen! Hier zullen je hersenspinsels niet langer als proza worden aanzien, maar als laag bij de grondse lust.

Is dat nou niet gek? Mooi is toch mooi? Waarom zouden we een wezen van onze eigen soort niet mooi mogen vinden zonder verdacht te worden van zedenverloedering? Iets mooi vinden betekent toch echt niet dat je het wilt bespringen?

Wat volgt hoeft dan ook zeker niet te worden gelezen als het product van een ouwe bok die een groen blaadje lust! Wél van een ouwe bok die mystieke schoonheid weet te waarderen, waar dat ook maar in voorkomt.

-o-o-o-o-

Ik wandelde in het park met Chico tijdens een sanitaire uitstap.

Ze viel me al van ver op toen ze het park ook binnenstapte op een op zijn minst prominent te noemen manier. Ze deed me denken aan de woorden van de sergeant die ons, tijdens mijn opleiding, leerde marcheren: “Borst vooruit, kont naar achter. Denk aan jullie zusters!”.

Maar marcheren was wel het laatste wat ze deed. Ze was enkel maar een geheimzinnige, zwarte figuur met een fiere, heel aparte, langzame en ongenaakbare gang. Zwarte, perfect aansluitende broek. Zwarte, diep uitgesneden en spannende blouse die nauwelijks in staat was de uitdagend uitpuilende vrouwelijke uitsteeksels in toom te houden. Gitzwart, kortgeknipt, bijna mannelijk haar, scherp afstekend tegen een melkwit gelaat. Een veelzeggend, maar tegelijk nietszeggend gelaat. Iets waar je eventjes naar kijkt, probeert je er een beeld van te vormen en vast te houden, maar dat lijkt niet te lukken. Alsof je een foto wilt nemen van een fata morgana, en na ontwikkeling vaststelt dat er niets op het plaatje staat. En toch was dat melkwitte gelaat ontegensprekelijk mooi te noemen.

Haar blik stond op oneindig, en toen ze me voorbijliep keek ze dwars door me heen. En toch was ze ook een hondenbaasje. Haar hond, een Engelse Buldog, wit en bruin gevlekt, liep gedwee achter haar aan en versterkte haar ongenaakbare persoonlijkheid nog. Het duo leek voor elkaar gemaakt. Twee ongenaakbaren. Met zijn tweetjes alleen op de wereld. Zelfs de hond had geen oog voor Chico, die nochtans veel belangstelling toonde. Maar de enige blik die de Bul hem waardig achtte, was eveneens een blik die dwars door hem heen ging. Hij had alleen maar belangstelling in zijn bazinnetje.

Na die eerste keer zag ik haar nog dikwijls in het park. Meestal zittend in het gras, met de hond tegen haar rug aan gedrumd, zodat het leek alsof hij als haar liefkozende ruggensteun wilde dienen. Ze zat er zomaar. Kijkend zonder te zien. Geen blik van herkenning. Niets. Totaal ongenaakbaar. Want waar hondenbaasjes elkaar minstens even toezwaaien, komt er niets van haar kant. Nooit ook is ze in gezelschap. Lijkt haar eigen eenzaam leven te leiden met alleen de hond als trouwe metgezel.

Ze zou dertig kunnen zijn, maar dat valt moeilijk te schatten. Ik leid het af van haar lichaamsbouw, die nét een tikkeltje te zwaar is om echt slank te kunnen noemen naar de hedendaagse pannenlatnormen. Al moet ik zeggen dat die zwaarte dan vooral zit waar ze moét zitten.

En juist het feit dat ik haar zo’n mysterieuze figuur vind, maakt de poëet in me wakker, en mijn gedachten slaan op hol.

Héél af en toe zie ik haar heel eventjes enkele minuten in gesprek met een man van ongeveer haar leeftijd. Uit hun lichaamstaal kan ik dan wel afleiden dat ze het over de honden hebben, want hij heeft nét dezelfde hond. Naar ik me liet wijsmaken een heel moeilijk ras. Ze lijken dan ook wel alletwee professionele hondenbaasjes, want beide honden gehoorzamen bijna slaafs.

En zo is mijn ‘mysterieuze figuur’ uiteindelijk veranderd in ‘twee mysterieuze figuren’, want ook hij is wel een diepere studie waard. Met één verschil: hém kom ik wel eens alleen met zijn hond tegen, en dan maken we een oppervlakkig babbeltje waaruit blijkt dat hij wel een heel sociale, warme man is. Zijn hond daarentegen staat er dan gewoon bij te staan en heeft niet het geringste greintje belangstelling voor mij noch voor Chico.

Maar terug naar haar, want mannen interesseren me uiteraard minder! Maar met mijn eenenzeventig jaar is mijn belangstelling puur poëtisch. Moest ik haar leeftijd hebben zou ik waarschijnlijk stapelgek op haar worden, maar ook dàn ben ik er zeker van dat ze geen enkele belangstelling zou tonen. Neen. Het zou me eigenlijk helemaal niet verwonderen dat mannen haar totaal niet interesseren! Misschien wel is ze lesbisch… of misschien is ze in zo sterke mate een einzelgänger dat ze helemaal geen belangstelling heeft in andere mensen.

Nu ze mijn belangstelling heeft gewekt als duo ‘vrouw-hond’, valt ze me ook wel eens op op straat als ze boodschappen doet. Zonder hond dan. Maar met diezelfde typische, gracieuze gang. Onlangs zag ik haar ook staan praten met een vrouw en had ik binnenpretjes. Die andere vrouw leek haar namelijk aan de praat te willen houden, maar heel haar lichaamstaal vertelde me dat ze weg wou. Weg van dit onnozele, zinloze gesprek dat de andere blijkbaar zo interessant vond. Weg om haar eigen gedachten weer de vrije loop te kunnen laten. En ik kon het lachen niet bedwingen, want daar herkende ik nét mezelf in. Die andere vrouw had dat natuurlijk niet door, maar toch, nog vóór ik op haar hoogte kwam had ze die plakkerige praatzieke dame toch weten af te schudden.

Of ik ooit contact met haar zou willen zoeken? Een hondenpraatje maken? Neen! Of ik haar persoonlijkheid verder zou willen onderzoeken? Neen! Alleen al uit angst de mythe doorprikt te zien. Want die kans zit er dik in. En trouwens, in dat geval zou ik haar ook kwijt zijn als ‘mysterieus’ figuur, en dat is nou net wat me aan haar interesseert!

Bovendien: dat ze een einzelgänger is staat buiten kijf. En ik zou me rot voelen als ik dat niet zou weten te respecteren.

En dus: laat mij maar lekker verder fantaseren en de poëet uithangen. Daar voel ik me goed in. Meer verlang ik niet. Meer heb ik ook niet nodig!

Maar alleen omdat ze zoveel emoties in me weet los te maken, vond ik dat ik er maar eens een stukje moest over plegen.

Willy.

25-06-2012 om 09:09 geschreven door Willy

Mijn hele leven al was ik gefascineerd door muziek. En dan vooral aan het actief bespelen van instrumenten, me verdiepen in de muziektheorie, en het optimaliseren van de destijds nog povere geluidskwaliteit van radio’s, versterkers en luidsprekerboxen.

Maakte mijn versterkers zelf, probeerde het onderste uit de kan te halen met de destijds bestaande middelen. Bouwde en herbouwde ook zelf ontelbaar veel luidsprekerboxen tot het, tenminste naar de normen van de tijd, goed klonk.

Voor mij was het een kwestie van ‘zo mooi mogelijk’. Niét ‘zo hard mogeliijk’. Dertig watt luidsprekers waren toen zowat de trend voor de huiskamer, maar op normaal kamerniveau gebruikte je daar eigenlijk maar 5 à 10 watt van. Waar de honderden watt’s overschot van de hedendaagse versterkers voor dienen bij huiskamergebruik snap ik dan ook niet.

Van kleinsaf ook viel ik voor muziek die melodieus klonk. Of het nu populair was of klassiek, als het maar mooi klonk. En dan moet ik soms lachen als mensen met een heel ernstig gezicht vertellen dat ze van klassiek houden! Dat impliceert dus dat ze van ALLE klassieke muziek houden en, naar hun zeggen, helemaal niét van populaire muziek. Je reinste larie natuurlijk, want als je een beetje smaak hebt weet je drommels goed dat noch in klassieke noch in populaire muziek alles je persoonlijke smaak en goedkeuring kan wegdragen. Ook hier is het kiezen na veel wikken en wegen. Maar voor die ‘ernstige’ lui speelt dat geen rol. Van klassieke muziek houden staat voornaam, en dus ‘houden’ ze ervan.

Om van bepaalde klassieke stukken te houden moet je ze immers een tien tot twintig keer beluisterd hebben, zodat ze vertrouwd in je oren liggen. En daar zullen die lui hun tijd niet aan verspillen!

Meestal ook zijn dat fervente wijnliefhebbers, en wel om dezelfde reden. Hoe ‘gerenomeerder’, en bijgevolg duurder de wijn, hoe beter redeneren ze dan! Want ook dàt plaatst hen een stuk boven de smaak van het gewone volk dat bier drinkt! De schrik sloeg me dan ook om het hart toen ik hoorde dat de onovertrefbare kwaliteiten van sommige bieren nu ook doordringen in de hogere kringen en in de betere culinaire zaken. Dat zou wel eens de prijs van ons favoriete biertje de hoogte kunnen injagen!

Maar goed… Muziek dus. De tekst vond ik soms, maar niet altijd, bijzaak, en werd eerder verliefd op de muziek zelf. Over ‘tekst’ schiet me trouwens nog een anecdote door het hoofd, en dat komt door wat ik net op de radio hoorde:

Een stokoud nummertje. Het noemde ‘Mijn moeder was een Wenerin’. Een nummer dat ik helemaal was vergeten, maar het opnieuw beluisteren ervan bracht me direct terug naar de late jaren 40. Mijn vader had toen pas een okkazie radio gekocht; echt een lomp vierkant bakbeest met meer ruis dan muziek. En het nummertje speelde er zowat dagelijks op!

Maar ik begreep niet goed die ‘Wenerin’. Maandenlang heb ik gedacht dat dit een moeder was die veel weende. En ik had erg te doen met dat mens. Wou dat ik haar kon helpen.

Tot ik eindelijk eens vroeg aan mijn eigen moeder waarom dat mensje dan zoveel weende. Ze wist het ook niet. Had er nooit bij stilgestaan. Want op die krakende en ruisende oude radio’s was het moeilijk de tekst helemaal te volgen. Ik moest het maar eens aan mijn vader vragen! En dat deed ik dan ook maar, want mijn vader had veel gelezen en wist dus zowat alles!

En ja hoor! Hij wist het! Een Wenerin was geen vrouw die weende, maar een vrouw die in Wenen woonde. En Wenen, dat was de hoofdstad van Oostenrijk. Dat wist hij zeker, want hij had in zijn soldatentijd bij het Belgisch leger een Oostenrijker als kamergenoot gehad.

Hoe die Oostenrijker bij het Belgisch leger was geraakt vertelde hij er niet bij, maar dat interesseerde me ook geen snars! Mijn probleem was opgelost! Oef! Die moeder weende dus niet. Wat een opluchting voor mijn kindergeest. Makkelijk toch hé als je een vader hebt die alles weet? Of toch niet? Neen! Want in één adem door vroeg ik hem wat een ‘prater’ dan wel was. Want zo eentje stak ook in die tekst. Ik dacht dat het een meneer was die veel praatte, maar dat klopte niet echt met de tekst.

Wel, daarop moest hij het antwoord toch schuldig blijven! Pas veel later ontdekte ik wat de Wiener Prater is.

Nu, toen ik dat nummertje opnieuw hoorde, vond ik het nog altijd even mooi. Gek toch dat de de meeste mensen alles zo gauw beu zijn? Wat ze ooit zo graag hoorden vinden ze nu hopeloos ouderwets. Wat mij betreft: wat eens mooi was, blijft mooi! En dat geldt zowel voor klassieke als voor moderne muziek. Over smaak valt dan misschien wel niet te twisten. Over modern doen om ‘in’ te zijn wél! En wat in is, dat bepalen de trendzetters. Veel publiciteit en zo, en de jeugd loopt er in. Weet al direct over wat ze moet praten om modern over te komen.

Wat mij betreft: van alle nieuwe muziek kan ik al direct bepalen wat over twintig jaar nog steeds zal aanslaan, en wat gedoemd is in de vergeetput te verdwijnen. Voor de jeugd echter, zijn het allemáál eendagsvliegen. Blijven hoogstens klinken tot weer voor een nieuw soort lawaai publiciteit wordt gemaakt. Want echt muziek maken is de moeite niet meer waard. Publiciteit maken loont veel meer! Met lege handen publiciteit maken voor… lege handen. En reken maar dat het zal verkopen!

En daarom wordt van het soort muziek waarvan ik onmiddellijk zeker weet dat het de tand des tijds zal doorstaan, steeds minder uitgegeven. Eén of hoogstens twee nummertjes per jaar? Of niet eens? Ach ja… het is een buisiness zoals een ander, en alles waarvan men denkt dat het ‘oud’ klinkt en dus niet zal aanslaan bij de jeugd, ziet dan ook nooit het daglicht. En al met al ben ik blij dat ik nog een onbeïnvloedbare smaak heb. Of het nu om klassiek of modern gaat: ik vind het mooi of ik vind het lelijk. Punt. En wat anderen ook over die smaak mogen denken interesseert me totaal niet. Ik verplicht niemand om met mij mee te luisteren toch?

Toch vind ik die hele mentaliteit jammer. Ik speel ook graag eens iets nieuws op mijn keyboard, maar dat nieuwe klinkt dan weer zó onmuzikaal dat ik maar weer naar mijn oude partituren grijp.

Willy.

24-06-2012 om 09:01 geschreven door Willy

(R.M.T.= Regie voor Maritiem Transport.)

Er was een tijd, nog lang vóór de eerste allochtoon een voet aan land zette in Oostende, dat de R.M.T. (veerdienst Oostende-Dover) een volwaardig alternatief was voor het O.C.M.W. Want wie op droog zaad zat had twee mogelijkheden: OCMW of RMT. Allebei via ‘pistons’ van de plaatselijke politici.

De RMT was immers ook een staatsdienst, en zoals bij alle staatsdiensten het geval is, hadden de politici het er voor het zeggen. En daar maakten ze natuurlijk ook gretig gebruik van.

Wie in Oostende werkloos was en hm… tenminste wilde werken, én het geluk had een politicus te kennen, kon naar hem stappen om naar tewerkstelling te vragen. En gegarandeerd zat hij enkele dagen later bij de RMT. In elk geval beter dan bij het OCMW, want daar moest je als blanke steeds minder van verwachten naarmate andere huidskleuren binnenstroomden! De OCMW’s kleurden als het ware mee met de ‘nieuwe Belgen’. De oude Belgen hadden afgedaan als sterksten onder de Galliërs.

Maar eerst en vooral, en alvorens sommige Oostendenaren de wenkbrauwen gaan fronsen: het spreekt vanzelf dat op de schepen gekwalificeerd personeel zat dat niet moest onderdoen voor welke andere rederij ook. En dan heb ik het over de officieren, machinisten, walpersoneel en alles wat essentieel was voor een goede en veilige werking van de lijn.

Maar daarnaast waren er natuurlijk nog een massa bijberoepen die niet echt specifieke kennis vereisten: kelners, stewardessen, poetsdiensten enz. voor het varend personeel, en dan ook nog sommige taken bij het personeel aan wal.

Ook daarop heb ik geen kritiek. Het werkte allemaal pico bello. MAAR… ze waren met véél te veel! In de job gepistoneerd door politici. In de al overvolle zak gestouwd! Om werk te doen waarvoor er eigenlijk al meer dan genoeg personeel was! En het aantal groeide maar. Als ik me goed herinner waren er op het eind zowat drieduizend werknemers om enkele schepen in de vaart te houden.

Maar goed, het leek allemaal nog mee te vallen en op wieltjes te lopen, al was de voornaamste zorg van veel van de werknemers enkel maar het zien door te komen van de werktijd. Zich desnoods ergens gaan wegstoppen! Maar toen… werd de kanaaltunnel opengesteld! En bereikte de concurrentie hoge toppen! Toén pas bleek het wanbeheer en ging het gehele zaakje failliet, mede door veel te veel personeel voor veel te weinig werk.

Bovendien was pas een nieuw en super-de-luxe schip in de vaart genomen: de ‘Prins Filip’! Een kanjer van een schip. Maar hij werd besteld toen de kanaaltunnel al heel lang in de ontwikkelingsfase stak. Toen al had men kunnen ruiken dat er hevige concurrentie op komst was, en eerder wat terugschakelen en de kat uit de boom kijken in plaats van onverantwoorde uitgaven te doen! Het was heel voorspelbaar dat de transportsector van de tunnel zou gebruik maken vanwege de tijdwinst. Andere passagiers zagen de trip dan weer een beetje als een mini-cruise, en dàt publiek zou wel blijven bestaan. Maar daarvoor hadden ze dan ook meer dan voldoende met de bestaande vloot en hoefden ze er die kanjer niet bij te bestellen!

Maar ja… het was een staatsbedrijf, en wat kun je van staatsbedrijven verwachten? Ze worden immers ook rechtstreeks aangestuurd door politici, en het IQ van die lieden hebben we ondertussen al allemaal kunnen vaststellen. Denk maar aan SABENA, ooit dé Belgische trots! Waarschijnlijk ongeveer hetzelfde scenario, plus de Zwitserse inmenging als laatste doodsteek. Ja! Zó stom kunnen politici zijn! Dàt is wat er gebeurt als je met de stroom meedrijft en nergens op anticipeert.

En ja hoor! Na hoop en al een paar jaar vaart (met verlies) moest de Prins Filip eraan geloven en verkocht worden met natuurlijk veel verlies. En het was gedaan met de RMT. De personeelsleden? Nou… eigenlijk waren het staatsbedienden en veel ervan benoemd. Die kon je niet zomaar de laan uitsturen. En dus werden er jobs gezocht voor hen, zonder verlies van wedde.

‘Veiligheidsbeambten’ bijvoorbeeld leek voor de hand te liggen. En goed, ze vervulden die job in de meeste gevallen ook wel naar behoren. Maar voor de zoveelste keer ook was de stop uit de Belgische staatskas getrokken. Door de zoveelste stommiteit vloeide ONS geld weer nog maar eens over de straat!

Maar nu komt het: het zijn wél diezelfde politici die ons nu opzadelen met vreemden van allerlei allooi en, net als bij RMT en SABENA, denken goed bezig te zijn. Is het verwonderlijk dat logisch denkende mensen helemaal niet meer geloven in de politiek? Zij? Zij die in de laatste decennia alles in het honderd lieten lopen… zouden nu plots geloofwaardig moeten zijn in hun multicultureel denken? Kom nou!

En toch wordt vrolijk verder gestemd voor die marionetten! En hebben we, in al ons ongeluk, toch nog één geluk: ondertussen zijn talloze staats- en stadsdiensten geprivatiseerd. Denk maar aan Belgacom, elektriciteitsmaatschappijen, vuilnisomhaling, reparatie van het rioolstelsel enzovoort.

Gelukkig maar dat de politici hun onkunde in bedrijfsbeheer hebben ingezien en veel van die dingen hebben geprivatiseerd. Laat ze nu toch eindelijk eens ook hun onkunde in het bestuur van een land toegeven! Zouden ze het hele bestuur van het land ook niet moeten gaan privatiseren? In handen geven van mensen met betere capaciteiten dan zijzelf? Mensen die er worden op afgerekend als ze grove fouten doen? Mensen die weten wat verantwoordelijkheid betekent?

Want politici worden nergens op afgerekend! Dat leerde ons trouwens het verleden: mooie huisjes van mensen die daar hard voor gewerkt hadden zomaar laten afbreken met de bulldozer, en enkele jaren nadien bij de verkiezingen een monsterscore bekomen! Dat kan er bij mij nu echt niet in, en ik blijf erop terugkomen, want het is typisch voor de Belgische kiezer: hij onthoudt hoogstens enkele weken, en als je daarna je charmantste smoel opzet, dan stemt hij je naar de Wetstraat. ONGELOOFLIJK !!!

En als die charmante smoel toch niet zondermeer zou werken, nou, dan geef je ze maar gratis openbaar vervoer hé? Ja! Het is ongelooflijk dat dergelijke miskleunen toch altijd weer de meeste stemmen weten te behalen. Zal de Vlaming dan nooit leren van zijn fouten?

Destijds, toen die huizen werden afgebroken door een cafébaas, openbaar vervoer voor 65 plussers gratis werd, en die cafébaas daardoor nog beter in het zadel wist te komen, interesseerde politiek me niet veel. Ik had andere katjes te geselen dan me in de politiek te gaan verdiepen.

Maar dié afschuwelijke absurditeit kon me toch niet onberoerd laten. Dat leek me toch wat teveel van het goede. En toen die vent bovendien een dikke vinger in de pap kreeg in het verkeer, en het helemaal naar de bliksem hielp, toen ja… toén pas stelde ik vast welke domme kiezers we hebben in België! Kiezers die altijd weer hun eigen graf weten te graven in het stemhokje! Ik had minstens gedacht dat ze hem na die moorddadige aanslag op ‘onwettelijke huizen’ geducht zouden afstraffen, maar neen hoor! Een cadeautje (dat we allemaal meebetalen) uit de mouw schudden bleek voldoende om het hem allemaal te vergeven. De rest was ondertussen alweer vergeten! Uitgezonderd natuurlijk voor die enkelingen die nog jarenlang in een tentje moesten leven, daar waar ze gezwoegd en gezweet hadden voor een eigen huis!

Maar ons hoogaangeschreven kiezerskorps zorgde ervoor dat hij er niet van moest wakker liggen.

Toén viel mijn frank! Toén pas besefte ik wat we van de politiek konden verwachten. Toén wist ik dat het kiesvee gewoon een bende stomme koeien was.

En reken maar dat de partijen dat ook weten, en ernaar handelen door steeds meer dergelijke komedianten op de kiezerslijsten te plaatsen.

Vlaanderen, in godsnaam! Wordt toch eens wakker? Zié toch eens wat er gebeurt? Stém toch niet langer voor die onbenullige klootzakken?

Maar om terug te komen op de R.M.T. , SABENA, RTT (nu Belgacom) en nog vele andere staatsbedrijven: de een na de andere is de grond ingeboord of moest geprivatiseerd worden door onverantwoord bestuur… door de staat! Waarom? Omdat de directie (de politici dus) telkens weer blijk gaven geen kaas te hebben gegeten van het leiden van een succesvol bedrijf! Het allemaal totaal verprutst hebben! Het allemaal hebben moeten van de hand doen voor een appel en een ei, of het privatiseren. Is er een beter bewijs van het kleutergehalte in de Wetstraat? Is het verbeterd de laatste jaren? Integendeel! Het gaat steeds verder bergaf.

Wel, nu is mijn vraag: als ze niet eens behoorlijk een paar bedrijven kunnen leiden, zijn ze dan echt wel in staat het hele land te leiden? Wie positief op die vraag antwoordt moet toch eens zijn I.Q. laten onderzoeken!

Letterlijk àlles waar die kinderhandjes naar grepen is in het honderd gelopen, en dat blijft maar doorgaan. En nu kijken ze verwonderd op dat er geen geloof meer is in de politiek? Wel, dat werd hoogtijd! De Vlaming moet toch wel héél stom zijn om het tot op heden lijdzaam te hebben aanzien en geduld!

Zal ik bijvoorbeeld eens uitleggen hoe het komt dat we ondertussen zowat de meeste files van Europa hebben? Wel, door het scheefgelopen verkeersbeleid werden honderden volwaardige viervaksbanen in belachelijk aandoende tweevaksbaantjes herschapen met strenge snelheidsbeperkingen, verkeersdrempels en alle mogelijke ‘schildpadmaatregelen’. Voor pendelaars was daar geen doorkomen meer aan. Gevolg: alle pendelverkeer werd naar de autowegen gedwongen. Soms bijna dubbel zoveel kilometer afleggend naar hun bestemming! En dan nog over autowegen die zonder dat extra verkeer al tegenaan hun verzadigingspunt zaten. Maar die autowegen dan maar verbreden, zoals elke normaal denkende mens zou doen? Daar was geen denken aan! Gevolg: veel meer kilometer per pendelaar, en verdubbeling van de filevorming. Neem daarbij nog de hoge pakkans als je éventjes wat harder op het pedaal trapt, en de rest laat zich raden.

Eén voorbeeld uit de honderden: Oostende-Knokke via de viervaks Kustbaan was ongeveer een half uur rijden. De Kustbaan werd verpauperd tot een tweevaksbaantje met draconische en steeds wisselende snelheidsbeperkingen, en je rijdt er nu een groot uur op! Geen pendelaar denkt er nog aan die baan te nemen, maar rijdt om via Brugge en enkele autowegen. Bijna dubbel zoveel kilometer, maar je wint toch een kwartier tijd.

Jawel hoor! Ze zijn écht wel goed en economisch bezig!

Willy.

22-06-2012 om 08:42 geschreven door Willy

Gisteren zat ik heel toevallig met een oude kennis te praten op een bankje. Recht vóór die fameuze Koninklijke stallingen natuurlijk, want daar zit die vent zowat altijd. Tenminste… als het zonnetje schijnt. Een barometer of iets dergelijks heb ik zelfs helemaal niet meer nodig: als die vent er zit dan is en blijft het mooi weer. En ik? Ik loop daar vijf maal per dag voorbij, zon of niet. We moéten elkaar dus wel regelmatig ontmoeten.

Het gesprek ging over vroeger. De man was vóór zijn recente pensionering namelijk gedurende dertien jaar veiligheidsbeambte geweest in Knokke. Wél een Oostendenaar, ooit tewerkgesteld bij de R.M.T. (veerdienst Oostende-Dover). Maar toen die failliet ging werden de werknemers verspreid over allerlei andere staats- en stadsdiensten in West Vlaanderen. Over die R.M.T. wil ik ook nog wel eens een woordje kwijt, maar dat is voor later!

En zo komt het dat ik hem in mijn drie laatste dienstjaren nog had gekend. Hij was met een zevental anderen toegewezen aan de politie van Knokke als veiligheidsbeambte.

Nu. Het ging over vroeger en nu. De veranderingen die hij had gezien in ‘gezag’. Ook, en vooral bij de politie. Over de tijden dat alles wat aan staat of stad was gebonden, ook het gezag en respect van de bevolking had. Maar die tijd is voorbij! En ik moest hem gelijk geven. Zondermeer. Maar het fenomeen bleef in mijn hoofd spoken. Hoe zou dat eigenlijk gekomen zijn? En ik was vertrokken voor weer een grote kluif: het analyseren van gezag, en wat ermee is gebeurd. Dat alles gekoppeld aan mijn persoonlijke filosofie. En dat leidde tot heel logische conclusies. Conclusies die altijd wel in mijn hoofd hadden gespookt, maar nu heel erg concrete vormen gingen aannemen!

In de eerste plaats is ‘Gezag’ helemaal niet iets dat je in de schoot wordt geworpen alleen maar omdat je een bepaalde positie bekleedt of een bepaald uniform aantrekt! Misschien was dat héél lang geleden wel zo, maar dié tijd heb ik ook niet meer gekend. Gezag heb ik altijd ervaren iets wat je moet verdienen! En daar zijn verschillende manieren voor. Van doodsimpel naar moeilijk ziet dat er dan zo uit:

1. Een uniform aantrekken of een bepaald politiek zeteltje bemachtigen.

2. De ‘bullebak’ uithangen, maar dat is lang niet de manier die het beste werkt. Dat is eerder de manier voor de primaire mens, die weinig of geen intelligentie bezit, en dat tekort dan maar probeert aan te vullen door de bullebak uit te hangen. Dat kan soms wel werken, maar echt efficiënt is het niet! Het is een vorm van angst zaaien om je eigen persoontje te laten respecteren. Een soort vorm van ‘verdediging’! Maar met alleen verdediging raak je niet ver als je nooit zelf in de aanval gaat!

3. Doen alsof. Weinig geven maar veel beloven. Proberen geloofwaardigheid af te kopen met woorden, daar waar je daden sterk tekort schieten. Dat werkt al wat beter. Werkt zelfs héél goed bij de simpelen van geest! Dat is dan ook de favoriete manier van de politici geworden.

4. Zalven. Potentieel zware criminelen met het vermanende vingertje naar het juiste pad te wijzen en dan nog denken dat je dat lukt ook! Veel stommer kan het niet, en bijgevolg werkt het ook niet. Tenzij natuurlijk weer, in de ogen van simpelen van geest. Want die heb je ondertussen ook al zodanig omgeschoold dat ze onvoorwaardelijk geloven in dat magische vingertje.

5. Geloofwaardigheid. Als je hebt weten te bewijzen dat je geloofwaardig bent, volgt gezag vanzelf. En dan vooral in de vorm van respect. Maar daarvoor moet je veel zelf doen in plaats van alles door anderen te laten opknappen. En dat valt voor veel lieden helemaal niet mee!

6. Strengheid. Dat kán goed werken, mits het gekoppeld is aan correctheid en rechtlijnigheid. Gestoeld op een gezond beoordelingsvermogen. Maar hier is dan wél de eerste regel: wees in de eerste plaats minstens even streng voor jezelf, en leg anderen nooit iets op dat je zelf niet zou willen of kunnen waarmaken. De generaal, die telefonisch vanuit zijn bed het bevel geeft ten strijde te trekken is al bij voorbaat verloren. Het enige wat hij op die manier bereikt is complete demotivatie van zijn strijders.

Dit alles geldt voor diegene die gezag moet uitoefenen. En dat heeft die persoon helemaal zelf in de hand naar gelang zijn ingesteldheid. Maar wat hij ook doet, hij staat nergens als de maatschappij zelf geen gezag meer aanvaardt!

Het zo onontbeerlijke gezag in de samenleving is dus op zowat alle mogelijke manieren spaak gelopen!

De bevolking aanvaardt geen gezag meer omdat ze van in de wieg veel te veel verwend werd.

De tegenwoordige ‘gezaghebbenden’ zijn ondertussen ook al uit dezelfde soort gerekruteerd en blijven er maar van overtuigd dat bepamperen een volwaardig alternatief is voor opvoeden.

En toch is gezag onontbeerlijk in elke maatschappij!

Het totaal verlies aan gezag werd vooral door twee partijen sterk afgebouwd:

1. Verwennende mamaatjes;

2. Regeringen die willen behagen om stemmen te ronselen, en daardoor vergeten te regeren. Bovendien nog sterk beperkende maatregelen nemen (weeral om te behagen) om kleine en grote criminaliteit te beschermen en de politie te dwarsbomen.

Het resultaat is een stuurloos geworden maatschappij waarvan elk onderdeeltje zijn eigen kant op wilt!

Wat nu?

Nu? Niks meer. Men is begonnen met alles uit de hand te laten lopen, en nu kan het alleen maar verder uit de hand lopen met het soort marionetten die we als leiders hebben! Meer kàn gewoon niet meer worden gedaan, want er is geen stok meer achter de deur. Alle stokken werden verbannen uit onze moderne en ‘humane’ wereld. Verbannen met pietluttige, maar strenge wetten voor de politie. Verbannen door criminelen alle mogelijke voordelen toe te gooien. Maar helaas werd met één zaak geen rekening gehouden: het is niet omdat je alle wapens hebt weggegooid dat er nu plots geen criminelen meer zullen geboren worden! Wel integendeel. De stokken van achter elke deur weghalen geeft juist aanleiding aan mensen die het anders nooit zouden doen, om het er toch maar op te wagen. Straffeloosheid, weet je wel?

Moet ik mijn theorie hier ook nog bewijzen? Daar bedank ik voor, want het bewijs loopt op straat. Het bewijs zien we dagelijks op TV. Een maatschappij die ooit een modelmaatschappij was, is nu verloederd tot de hoogste graad van onveiligheid! Nooit voorheen in de geschiedenis was de straffeloosheid zo hoog! Nooit voorheen ook zwiepte de criminaliteit in dergelijke ongeremde vormen de pan uit. En het ergste is: het was allemaal volkomen voorspelbaar! Maar diegenen die het hadden moeten zien wilden het gewoon niet zien!

Wie dat alles niet gelooft en ook niet wil zien, zou dan ook zijn tijd niet horen te verspillen op mijn blog, maar liever op zoek gaan naar ‘bloemetjes en bijtjes’ blogs.

Slotrede: Of ik wel weet waarover ik spreek?

Natuurlijk weet ik dat. Want zonder het ooit te hebben willen zoeken behoorde ik plots tot de ‘gezagdragenden’. Maar gezag was helemaal niet wat ik zocht in mijn job! Gezag dragen kon ik missen als de pest. Ik had andere prioriteiten. Maar het hoorde er nu eenmaal bij en werd me op de schouders gegooid van zodra ik mijn eerste uniform aantrok.

Voor mij was ‘gezag uitstralen’ iets waar ik nooit had bij stilgestaan. Ik wilde gewoon mijn job naar best vermogen uitvoeren. En als gezag dragen daar onverbrekelijk deel van uitmaakte, dan moest dat maar en moest ik me maar leren aanpassen.

Wel, ik leerde al gauw dat gezag dragen geen sinecure is! En als het niet is aangeboren, dan moet je je eigen intelligentie maar ter hulp roepen om het tot een goed einde te brengen! En dat laatste is wat ik deed. En niet zonder succes. Maar zelfs dat succes kon me niet bekoren. Ik was niet op zoek naar lauweren. Ik was op zoek naar een manier om mijn capaciteiten tenvolle te kunnen benutten voor de goede zaak. Voor zaken waaraan de hele samenleving iets had, en niet alleen een stel jankerds. En ik leerde objectief oordelen en daarnaar handelen. Against all odds! Niét voor eigen glorie. Wél voor eigen voldoening. Zowel gedurende mijn motorjaren als gedurende mijn functie in het verkeersbeleid.

Op de motor was ik verplicht de boeman te spelen op straat; later in eindeloze vergaderingen, en zelfs tegen hogergeplaatsten in. Maar in beide gevallen was mijn handelswijze gestoeld op menselijk en logisch denken en niet op het uithangen van de bullebak.

En de sterkste les die ik uit dit alles heb getrokken, is:

Gezag dragen is een van de ondankbaarste taken op aarde! Want altijd weer trap je op gevoelige teentjes en moet je heilige huisjes afbreken. Maar iémand moet het doen als we onze maatschappij gezond willen houden.

Helaas, niemand blijkt dat nog te willen doen! Iedereen lijkt ervan overtuigd dat je eieren kunt bakken zonder de schaal te breken.

En daar zetten ze nu marionetten aan! Lakse ellebogenwerkers die geen benul hebben van waar ze mee bezig zijn! Hoé naïef moet je wel zijn om nog te geloven in het vermanende vingertje? In een maatschappij waarin elke vorm van gezag zoveel mogelijk beknot is geworden? Leven ze daar in de Wetstraat wel nog op onze planeet?

Arme, verwaterde Wetstraat toch!

Arm, verwaterd België!

Willy.

21-06-2012 om 08:45 geschreven door Willy