Een waarheid als een koe! Niemand die daaraan twijfelt, want nog nooit werd iets naar boven gegooid zonder dat het terug naar beneden kwam. Gewoon de elementairste natuurwet.
Natuurwet? Hé, wijzelf behoren toch ook tot de natuur? Ons leven gehoorzaamt toch ook aan diezelfde wetten? Gek dat mensen wél bereid zijn te geloven dat we lichamelijk aan diezelfde natuurwetten zijn onderworpen maar deze wetenschap zelden of nooit doortrekken naar het leven zélf.
We geloven liever dat we van ons leven een rommeltje kunnen maken, stelen en bedriegen, de luilak uithangen, zonder dat datgene dat we opgooiden ooit terug zal vallen op ons eigen hoofd.
Daarom ook is zuiver winstbejag klinkklare onzin! Winst kun je wel maken, ja, mits er hard voor te werken, uit te zoeken wat je beste capaciteiten zijn en die tenvolle in te zetten. Dan zul je niet alleen een goede boterham verdienen, maar ook gelukkig leven.
Welnu, ofwel heb ik altijd de verkeerde mensen ontmoet, ofwel spelen de natuurwetten in ons leven een even grote rol als in de natuur. Want nog nooit heb ik mensen gekend die ik heb kunnen volgen van zeg maar van voorspel tot gevolg die aan deze wetten wisten te ontsnappen.
Met andere woorden: niets in dit leven krijg je voor niets. Voor alles wat je verwacht van dit leven wordt een tegenprestatie verwacht. Vul je die verwachting niet in, dan neemt diezelfde natuur vroeg of laat wraak, en die wraak zal je veel zuurder opbreken dan als je gewoon die verwachting had ingelost.
Wélke verwachting? Ach, er zijn er zoveel te bedenken: als je wilt eten zul je er moeten voor werken; als je iets wilt kopen zul je er geld voor moeten sparen; als je iemand besteelt zal het gestolen geld je geen geluk brengen. Zo zijn er duizenden te bedenken, en het klopt allemaal, want de natuur is eerlijk!
Er kàn geen nacht zijn zonder dag; er kàn geen zomer zijn zonder winter, noch eb zonder vloed. En je kunt ook niets krijgen zonder er iets voor te doen. Letterlijk alles heeft zijn prijskaartje.
Toch denken velen dat hen dit wél lukt. Lenen geld voor een veel te groot huis een veel te grote auto leiden een veel te luxueus leven in vergelijking met hun inkomsten
Als je die mensen maar tijdelijk, in hun welstellende periode kent zou je denken: Dit is niet eerlijk! Waarom kan ik dat niet? Maar het leven is lang, en de natuur neemt zijn tijd.
En als je ze lang genoeg kunt blijven volgen stel je vast dat ooit het tij keert. Dat ze ooit dubbel en dik zullen betalen voor alles wat ze zich onverdiend hebben gepermiteerd.
Religies plegen dan te zeggen: Dat is de rechtvaardige hand van god. Maar in feite ligt het veel simpeler, want die god waarover ze het hebben, dat is de natuur, en die natuur, of die god, of hoe je het ook wilt noemen, steekt in elk van ons. We hoéven ons bijgevolg niets te laten wijsmaken door welke religie ook. We moeten enkel maar luisteren naar die stem binnen in ons. Dàn zullen we echt wel weten wat we moeten doen en laten.
Maar okee, veel mensen raken niet zover in hun denkvermogen, en dààr nemen de religies het dan maar over. Weliswaar met soms kinderachtig aandoende sprookjesfiguren maar als ze de mensheid er op die manier kunnen op wijzen hoe ze het leven het beste aanpakken, voor mij geen probleem. En ik zal niet gauw een religie afkeuren, zo lang ze maar een vreedzame en gezonde samenleving als doel heeft.
In de eerste plaats gaat het er niet om of ik roker, ex-roker of niet-roker ben en wil ik ook geen stelling pro of contra innemen. Neen. Ik wil gewoon objectief de beweegredenen doorlichten die tot dergelijke verregaande bemoeienissen van vadertje staat hebben geleid, en bewijzen dat zulke praktijken meer en meer naar Big Brother toestanden toeneigen.
1. Waarom een parlement? In een staat moet orde heersen; mensen moeten tegen zichzelf en tegen anderen worden beschermd. Daarvoor moeten er wetten zijn, en dàt is de taak van een parlement.
2. Wat moet een parlement? In de eerste plaats wetten maken en goedkeuren die een eerlijk beleid mogelijk maken en diegenen die buiten de lijntjes lopen kunnen straffen.
3. Wat is buiten de lijntjes lopen? Wel, stelen, vechten, moorden, enz. En bovendien, als bepaalde stoffen of middelen tot deze wandaden kunnen leiden, die middelen verbieden. Drugs bvb kunnen zowel tot diefstal (om aan drugs te komen) als tot moord (niet meer beseffen wat je doet) leiden. Alcohol eveneens, maar in mindere mate.
Maar wat zien we gebeuren? De gevaarlijkste dingen worden meer en meer gedoogd (drugs) omdat het probleem te moeilijk en te complex lijkt voor die arme parlementaire hersentjes
Andere, ongevaarlijke gewoontes (roken), worden dan weer draconisch streng beteugeld (als compensatie voor hun machteloosheid tegenover échte problemen?) Toch heb ik nog nooit iemand een moord weten plegen omdat hij gerookt had, noch er een auto-ongeval door weten veroorzaken. Waar steekt dan de logica? Gewoon in het feit dat de roker een gemakkelijker, gewilliger en minder complex doelwit is dan de drugsverslaafde en veel andere personas non gratas. Bovendien zijn rokers meestal geen jankers, en worden dus niet gehoord. De openbare opinie lijkt aan hun kant te staan, verkozenen wagen er dus hun zitje niet mee en kunnen het klusje in een handomdraai klaren.
Is roken gezond? Neen. Zeker weten. MAAR: Is eten gezond? (met de tegenwoordige fastfoodproducten?) Is ademen gezond? (uitlaatgassen e.d.) Is autorijden gezond? (Verminkingen door ongevallen?) Is leven uiteraard wel gezond? (blijkbaar niet, want niemand heeft dit ooit overleefd)
Waarom wordt dan juist een heuse heksenjacht ontketend op alleen maar die onschuldige roker?
Leef je langer als je niet rookt? Ik denk het niet! Veel rokers roken gewoon de stress van het dagelijks leven weg, en wàt intellectuelen hier ook over verkondigen: dat wérkt. Je relativeert meer je trekt je minder aan van wat niet jouw probleem hoeft te zijn en richt je meer op jouw eigen taak je kniest minder, kortom, je geestesleven vaart er wel bij en komt tot rust. En een geruste gemoedstoestand is juist een garantie voor een lang leven.
En nu komt de hamvraag: wie zal langer én beter leven? De vrolijke roker die gods water over gods akkers laat vloeien en nooit kankert, maar misschien, héél misschien, ooit aan een longaandoening 'zou' kunnen sterven? Of de eeuwige kankeraar die nooit tevreden is en op alles en nog wat gaat vitten? Niet kan relativeren maar integendeel van élk probleem 'zijn probleem' maakt en in letterlijk àlles inspraak eist, ook al kent hij er geen snars van? Die zijn leven grondig verpest met problemen die hij beter aan deskundigen zou overlaten? Ooit al eens stilgestaan bij de relatie tussen de ziekte 'kanker' en het werkwoord 'kankeren'?
Het antwoord op die hamvraag ken ik niet. Daar zou eens uitgebreid onderzoek moeten naar gedaan worden. Maar feit is: het is niét de taak van het parlement om ons als een big brother voor te schrijven hoe we ons leven moeten inrichten en welke keuzes we moeten maken om zo lang en zo gezond mogelijk te leven, zo lang we met die keuzes niemand kwaad doen.
Een goed alternatief voor het rookverbod had kunnen bestaan in een wet die de horeca- uitbaters er toe verplicht een keuze te maken: ofwel de hele zaak rookvrij, ofwel roken toegelaten, zélfs als er gegeten wordt.
Dan ligt de keuze bij het publiek zélf en dat moet iedereen dan maar voor zichzelf uitmaken. Maar ik vrees dat de niet-rokers zaken minder aantrekkelijk zullen zijn, zelfs voor de niet-rokers. Omdat er niet gerookt wordt? Neen! Omdat het een pak minder gezellig is om tussen de uitgestreken gezichten van de kankeraars te gaan zitten eten.
Want dàt is juist waar de niet-rokers hebben op aangestuurd: ze hielden wel van de gezellige drukte, maar ach die rook. Met andere woorden, ze wilden wél mee profiteren van de gezelligheid die de rokers meebrachten maar dan liefst zonder rook.
Sorry jongens, het is het een of het ander!
De media maken ons wijs dat de horeca het goed blijft doen, ondanks het rookverbod. O ja? Vanwaar dan die vele faillissementen? Waarom moet je tegenwoordig zo ver zoeken naar een gezellig cafeetje, daar waar je er vroeger op elke hoek van elke straat een had?
Gewoon: door de roker te bannen, ban je ook grotendeels de gezelligheid. De rokers blijven thuis en de niet-rokers kunnen enkel nog zitten staren in een cleane inrichting die eerder de sfeer en de geur van een kerk oproept, ofwel ook thuisblijven.
Jawel het heeft geen zin te ontkennen: ik rook. Niet véél, maar toch een tiental sigaretten per dag. En ik zou er helemààl geen probleem mee hebben als ik uit rookvrije zaken zou geweerd worden. Integendeel, ik zou weer, en méér dan vroeger, eens naar een rokersrestaurant kunnen gaan eten waar niemand een zuur gezicht zou trekken als ik na het eten een sigaretje rook.
Want dat niét-rokers het niet leuk vinden als er tijdens of na het eetmaal wordt gerookt, dat heb ik altijd al begrepen en gerespecteerd. Daarom alleen al zou ik een rokers-restaurant waar ik me niet moet gegeneerd voelen als ik er eentje opsteek, toejuichen.
Tja op die manier zou de zaak mooi opgelost geweest zijn. Maar over zoveel gezond verstand (lees: boerenwijsheid) beschikken de parlementen blijkbaar niet.
Let wél: ik scheer noch alle rokers, noch alle niet-rokers over dezelfde kam! Niet-rokers zijn niet altijd kankeraars, maar heel dikwijls mensen die gewoon geen nicotine nodig hebben om wat minder op scherp te staan en te relativeren.
En ook hebben niet alle rokers de beleefdheid om niét te roken waar dat niet gewenst is.
Alleen: er dient keuze te zin voor iedereen, en dat had gekund als het parlement zich er op een verstandiger wijze had mee bemoeid in plaats van in een zuiver discriminerende manier!
Door een toevallige samenloop van omstandigheden werkte ik de laatste 20 jaar van mijn actieve carriere heel dicht bij de politiek. Zeg maar: als adviserend ambtenaar en na 18 jaar veldwerk.
Zo komt het dat ik het klappen van de zweep heel goed heb leren kennen en politici heel anders heb leren beoordelen. Niét slecht, maar ook niet goed. Het draait hem, simplistisch gesproken, in de eerste plaats inderdaad om de stemmen. Weldoen voor de mensen krijgt hierdoor eigenlijk een egoistische bijsmaak, want als je geen sinterklaas speelt haal je geen stemmen en kun je het vergeten.
Resultaat:
1. Knuffelbeleid, dat de motivatie om te werken teniet doet bij de bevolking. Er wordt immers toch wel voor je gezorgd, of je nu lui in je bed blijft of je in het zweet werkt. Ons landje zit volgestouwd met allerlei sociale vangnetten (die ons hopen geld kosten). Hoé je het ook hebt verkolven je kunt altijd wel ergens op een of ander vergoedinkje rekenen.
2. De bevolking van haar kant, staat er niet bij stil dat al die cadeautjes die bepaalde politici met gulle hand uitdelen, met gemeenschapsgeld (dus uw en mijn geld) worden betaald, en dat die cadeautjes op de duur de staatsschuld naar astronomische hoogtes drijven. Die staatsschuld wordt dan eigenlijk een tijdbom die vroeg of laat moet ontploffen en daarmee vergeleken zal de huidige financiele crisis een peulschilletje lijken! (Foei niet gaan doemdenken nu Willy)
Maar goed, politici worden tegenwoordig verondersteld te luisteren naar de mensen en ze zoet te houden. Hoe doen ze dat? Wel, voor elk probleem bestaat eigenlijk maar één oplossing: de goede. Dié oplossing die het best aan het algemeen belang voldoet. Wie kan een dergelijke oplossing aanreiken? De ambtenaren, gespecialiseerd in dié bepaalde materie. Dat doén ze dan ook.
MAAR nu komt de kat op de koord. Meestal begrijpt de verantwoordelijke policicus wel dat die oplossing de juiste is, maar omdat de bevolking het anders lijkt te zien vreest hij voor zijn stemmen.
Ho ho de bevolking? Dan spreken we toch al gauw over een tiental miljoen mensen met een tiental miljoen meningen!
Ten eerste: die bevolking is niet gespecialiseerd in dié bepaalde problemen, noch geïnteresseerd in de ellenlange lijst pros en contras die bij een bepaalde beslissing moeten worden overwogen. Het betreft heel dikwijls dossiers van vele honderden bladzijden. Hoe kan men dàt de hele bevolking aan het verstand brengen? Met andere woorden:
Inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht.
Daardoor alleen al is het spijtig genoeg niet gewenst om leken inspraak te geven in problemen die veel complexer zijn dan de massa zich ook maar kan indenken. Maar die leken eisen nu juist inspraak! Wat nu?
En er is méér: de politici horen enkel maar de eeuwige ontevredenen, want het zijn meestal dié die het hardste janken. Hun gejank bereikt dan natuurlijk ook direct de media, die er snel wereldnieuws gaan van maken en de indruk wekken dat de hele natie op dezelfde manier denkt. En dat terwijl het in werkelijkheid maar een minderheid betreft, maar dan wél een bijzonder hard jankende minderheid.
Is het jullie nooit opgevallen dat veel meningen die in de media worden verkondigd, eigenlijk het tegengestelde zijn van wat je zélf op straat hoort? Van wat de bevolking écht denkt? Jawel! De oorzaak van dit fenomeen is gewoon het feit dat ook de media op de luidste jankers afgaan, en daardoor soms een totaal vertekend beeld van de werkelijkheid scheppen.
Samenvattend kunnen we stellen dat een democratie dan misschien wel een van de meest rechtvaardige regeringsvormen is, maar op langere termijn eigenlijk niet meer haalbaar zal blijven. Want op de duur staan politici machteloos, moéten wel luisteren naar de jankers, omdat ook de media dat doen, en kunnen daardoor eigenlijk niets anders dan de ene foutieve beslissing na de andere nemen.
En zoals het meestal gaat in dergelijke gevallen: de grote, gekende problemen die de doorsnee bevolking écht raken, worden opzij geschoven om aan de belangen van de jankers te voldoen met betutelende wetjes en reglementjes voor allerlei domme futiliteiten waarmee een parlement zich eigenlijk niet zou mogen te bemoeien hebben.
Het rookverbod is daar een schoolvoorbeeld van. Was dat nu echt de taak van het parlement om hier draconische maatregelen te nemen? Kon de horeca dat probleem niet beter zélf oplossen door te kiezen voor een rookvrije zaak of een zaak waar rokers welkom zijn? Dan had iedereen zijn eigen keuze en moest niemand zich gediscrimineerd voelen. De rokerige kroegjes hadden dan niet failliet hoeven gaan, en de niet-rokers konden ook naar een zaak van hun gading trekken.
Als er dan toch zoveel niet-rokers zijn als de media ons willen doen geloven, dan zou hier een prachtig handelsterrein voor ondernemende horeca-uitbaters uit hebben kunnen ontstaan, zónder anderzijds de roker zijn gezellig kroegje te ontnemen.
Maar neen de regering moest zich er mee moeien.
By the way ik wil geen lans breken voor rokers noch voor niet-rokers. Beide strekkingen hebben hun voor- en nadelen denk ik, waarop ik later nog terugkom. Ik geef dit hier enkel als voorbeeld van hoe het niét moet.
Oud of jong, Je bent wat je bent, wàt er ook gebeurt. Eerst was er verlangen, dan is het jouw beurt, Je vecht en je vrijt, Je werkt en kent nijd.
Dan komt het bezinnen, Je wordt rijper vanbinnen. Maar je blijft wat je zijt, Want zijn kent geen tijd.
Alles gaat voorbij, maar niets gaat verloren! Het blijft je steeds bij en wordt telkens herboren. Want elke dag van het heden Wordt ooit een herinnering uit het verleden.
Niets was voor niets, want alles wat je deed Maakt deel uit van jou, zowel je lief als je leed.
Want oud méér dan jong, Je blijft wie je bent, en je kent nu je waarde: De som van alles wat je deed op aarde!
Wie een tijdlang, en dan spreek ik over een aantal decenia, het leven op aarde oplettend heeft geobserveerd, kan er niet onderuit: steeds weer wordt een grote slingerbeweging duidelijk in wat mensen doen en denken door de jaren heen!
Een voorbeeld: vóór wereldoorlog 2 was de wereld zondermeer preuts naar het horen van de oudere generatie (slinger helemaal naar de andere kant). Meneer pastoor had het helemaal voor het zeggen. In de sixtees werd sexuele vrijheid het sleutelwoord. Alles kon en alles mocht. Hier en daar verschenen pornobladen in de krantenwinkels werden aanvankelijk prompt uit de rekken gehaald door de overheid, maar uiteindelijk werd het gedoogd. Op de stranden verscheen de monokini zelfde scenario vanwege de overheid. En op de duur kon en mocht bijna alles.
Maar de slinger slingerde langzaam voort en vanaf zijn hoogtepunt begon hij te keren naar een hoogtepunt aan de andere kant. Ik denk dat we momenteel halfweg die andere kant zitten: veel dingen die vroeger gewoon waren, worden langzaam maar zeker weer taboe, of eigenlijk nog erger: in de sixtees kon je als jongeman achter de meisjes aan zitten,wat eigenlijk een natuurlijke drang is van de man, met als voornaamste bedoeling een passende partner te vinden om een gezin te vormen. Doe je nu datzelfde, dan moet je heel erg opletten niet als een stalker te worden gedoodverfd of in het ergste geval veroordeeld!!!
En dit is, nu al, toch wel nét een brug te ver: moeten jongeren dan hun natuurlijke drang vervangen door een kunstmatige regel, opgedrongen door de huidige trend van de maatschappij?
Het hierboven vermelde is maar één voorbeeld, maar die slingerbeweging zie je in elke vorm van de samenleving. Zo heb je de slinger oorlog en vrede. Oorlogen zijn van oudsher pogingen om het grondgebied te beschermen, of uit te breiden. Extreme oorlogsjaren doen mensen walgen van die opgelegde moordpartijen. En ja hoor, de slinger gaat weer dalen en overslaan naar weer een extreme overkant. Het gevolg daarvan is dan weer: laat maar betijen. Laat vreemden maar vredig (?) binnen op het grondgebied waarvoor onze voorouders hun bloed, zweet en tranen hebben gegeven. Laat die mensen toch ook profiteren van de welstand waarvoor onze voorouders hebben gevochten en geef ze gelijke (of meer) rechten dan onszelf.
Let wel: ik ben totaal geen rascist en heb respect voor elk ras of nationaliteit. Elke mens heeft recht op een menswaardig leven. Maar dit leven gaan claimen bij anderen, die er hard hebben moeten voor vechten, mist toch elke logica. Dergelijke mensen zouden toch beter eerst in eigen land kijken wat de oorzaak van hun onmenswaardig bestaan is, en dààr iets proberen tegen te ondernemen in plaats van te vluchten naar een land dat welvarend is geworden door het bloed van vele duizenden gesneuvelden.
De schuld van deze toestand ligt dan ook niet bij de inwijkelingen, maar bij onze eigen regeringen, die door dit migratiebeleid niet het minste greintje respect tonen voor de meedogenloos gruwelijke oorlogen die onze voorvaderen hebben moeten doorstaan om hun nakomelingen een menswaardig bestaan te verzekeren.
Maar enfin, ik had het over slingers. En wat me toch maar blijft verwonderen: eigenlijk zou je, logischerwijze gesproken, moeten verwachten dat die slingers, net als in de natuur, toch steeds minder ver gingen uitslaan, om uiteindelijk in het midden te blijven hangen: de gulden middenweg dus. Géén preutsheid, maar ook niet alles toegelaten. Geen rascisme, maar ook geen knuffelbeleid voor vreemdelingen. Waarom doen ze dat niet? Welke energie drijft hen telkens weer verder van dit middenpunt af, zowel naar links als naar rechts?
Simpel: generatieverwatering! De jongeren weten niet, of zijn vergeten, wat hun voorouders hebben moeten lijden om hen de huidige levensomstandigheden te schenken. Ze denken dat het er allemaal vanzelf is gekomen en vinden dat het nog veel beter zou moeten worden. Hoe??? Zéker niet op de manier waarop ze nu bezig zijn.
Als de huidige jonge generatie zo oud geworden is als de onze, zal waarschijnlijk de slinger weer helemaal naar de tegenovergestelde kant zijn overgeslagen als het tegen dan niet te laat is!
Spijtig in al die zaken is ook het feit dat steeds meer jonge mensen in het parlement gaan zetelen. Goedbedoelende jongeren, maar ach toch zo naief en zonder levenservaring. Met slechts een heel geringe notie van de geschiedenis van hun eigen volk. En zelfs àls ze al die notie al hebben, kunnen ze toch echt nog niet vatten wat hun voorouders hebben moeten doorleven en hoe dat aanvoelde. Menselijkerwijze gesproken komen ze nog maar net kijken hoe de wereld er uit ziet, en ze willen al regeren!
Is het een wonder dat de beste samenlevingen altijd dààr zijn ontstaan waar de ouderen het voor het zeggen hadden en de jeugd moest luisteren naar dié mensen die op jarenlange ervaring konden bogen alvorens ze zelf aan de bak konden komen?
Als we die slingers ooit willen stilhouden op de enige juiste en natuurlijke plaats: het midden, kan dat maar op één manier: terug luisteren naar de ouderen. Niét omdat ik zélf zon oudere ben. Maar omdat ik medelijden heb met de jongere generatie, die haar eigen graf aan het delven is op de manier waarop ze nu bezig is.
Als je tegenwoordig spreekt over gestructureerd leven krijg je al gauw het deksel op de neus, want het herinnert de hedendaagse mens aan militaire toestanden in het gareel lopen vrijheidsbeperking, enz.
Het tegendeel is echter waar! Ongestructureerd leven beperkt jouw vrijheid én de vrijheid van anderen enorm.
Vooral voor kinderen is het aanleren van een gepaste structuur heel erg belangrijk! In tegendeel tot wat men denkt, betekent gestructureerd leven bewust leven. Ongestructureerd leven betekent: je làten leven.
Want kijk: meer en meer vrijheidslievende mensen eten als ze honger hebben, slapen als ze slaap hebben en werken als ze goesting hebben. Kinderen zien dat voorbeeld, doen het na en komen al gauw in de problemen!
Welke problemen? Wel, ze groeien op, weten niet beter, en lopen onaangekondigd en op een uur dat het hén past, even binnen bij vrienden. Dat uur kan middag zijn, als een normaal gezin aan tafel zit of als iedereen het druk heeft met koken, of naar het nieuws kijkt er zijn ontelbare momenten te bedenken dat je als welopgevoed mens niét zomaar ergens onuitgenodigd binnenvalt.
Maar die mensen weten dat gewoon niet. Het kan ze dan ook niet kwalijk worden genomen. Ze zijn geen structuur gewoon. Hebben het thuis nooit gezien en zijn dan héél verwonderd als de ontvangst maar koeltjes is en ze zich niet welkom voelen.
Hetzelfde gebeurt op straat: gewoon wandelend op het voetpad kun je al gauw de mensen die manieren en structuur werden bijgebracht onderscheiden van de anderen. Want die anderen die lopen zomaar wat rond als kippen zonder kop (noemen dat vrijheid). Maar dan komen wat tegenliggers aan, en je ziet het gebeuren: ze kijken naar mekaar hoé zal die me kruisen? Links? Rechts? Van weerszijden wordt wat heen en weer uitgeweken, en uiteindelijk botsen ze bijna!
Gestructureerde mensen zullen, net als op de rijbaan, zo veel als mogelijk rechts wandelen, en dan kàn er geen probleem optreden bij het kruisen van een andere wandelaar. Dan wéét je, als de ander tenminste ook manieren heeft, naar waar je moet uitwijken.
Op zebrapaden is het dikwijls nog erger: aan weerszijden van een kruispunt met verkeerslichten vormt zich een groep voetgangers, wachtend op groen licht. En dan lopen ze van beide zijden over de volle breedte van het zebrapad en weten in het midden, waar ze mekaar moeten kruisen, niet meer waar gelopen om niet te botsen. En toch het is zó makkelijk: rechts houden natuurlijk.
Vooral in autovrije winkelstraten leidt dit ongestructureerd wandelen tot grote ergernis van iedereen, terwijl het zo gemakkelijk zou zijn als iedereen zich aan de rechterzijde van de straat hield. Zéker bij grote drukte.
Structuur beperking van vrijheid? In tegendeel! Als iedereen zichzelf een klein beetje structuur veroorlooft zouden we het zowel voor onszelf als voor de anderen héél gemakkelijk maken.
'Rijkdom is de voornaamste oorzaak van armoede' ?!? (Tolsoi) MIS !!! Armoede is de voornaamste oorzaak van rijkdom!!! (Willy) Dikwijls erger ik me aan mensen die verkondigen dat de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer. Natuurlijk! Maar wie mààkt er die rijken rijker? De armen zélf natuurlijk! Door luxe-artikelen te kopen die ze echt niet nodig hebben; door dure parfums te kopen en merkkledij met klinkende namen van modebaronnen.
Die rijke fabrikanten zelf verwijt ik niets! Ze maken exclusieve luxe-artikelen voor mensen die het zich kunnen permitteren exclusief te doen.
Het is niet hún schuld dat tegenwoordig iederéén exclusief wil doen; met eigen of met geleend geld, het doet er niet toe. Tot op een dag de deurwaarder ten tonele verschijnt!
Mensen die het zich kunnen permitteren vind ik ook oke. Ze hebben er nogal dikwijls hard moeten voor werken om eindelijk succes te kennen, en dat willen ze laten merken door hun kledij, parfums en levensstijl.
Ik verwijt wél de naamloze massa, die het gewoon goed zou kunnen hebben, maar het slecht heeft vanwege buitensporige uitgaven die totaal niet in overeenstemming zijn met hun inkomsten.
Armoede? Soms door pech, maar heel dikwijls zelf gezocht. Want het leven op zich hoeft echt niet duur te zijn tegenwoordig. Kledij is er te kust en te kuur te koop tegen belachelijk lage prijzen, zonder dat de kwaliteit in het gedrang komt. Er mankeert maar één ding aan: er staat geen snob-merk op en je kunt niet aan vrienden en vriendinnen gaan opscheppen over de schandalig hoge prijs die je ervoor moest neertellen.
Is dàt het dan dat telt? Doen alsof je je meer kunt permitteren dan je buurman? Arme hedendaagse mens! Jawel; je maakt inderdaad de rijken rijker en wordt zelf steeds maar armer.
Persoonlijk ben ik er fier op als ik een leuke outfit heb kunnen op de kop tikken en voor een belachelijk klein bedrag en dat ga ik ook aan iedereen verkondigen. Dàt vind ik iets om fier op te zijn. Maar door fier te pronken met de hoge prijs die je betaalde voor een paar merkvodden demonstreer je enkel maar je gebrek aan smaak. De hoge prijs, de merknaam, en het feit dat het in de mode is, moeten de persoonlijke smaak dan maar vervangen. Triest!!!
Maar als je dergelijke mensen daar opmerkzaam op maakt, hebben ze hun antwoord al klaar: Jamaar die goedkope spullen zijn na enkele wasbeurten versleten! Kom nou ten eerste is niets minder waar (als je tenminste uitkijkt), en ten tweede, de meeste mensen zijn na enkele wasbeurten toch al uitgekeken op die kledij, en ze vliegt sowieso in de vergeethoek. De buren mogen toch niet zien dat je twee keer hetzelfde draagt?
Zo ben ik er bvb fier op dat ik welgeteld 1 euro per maand betaal bovenop mijn telefoonrekening, aan internet. Om geen reclame te maken noem ik de firma en de formule niet. Maar het kàn!!! Weliswaar met beperkingen: trage verbinding, en max. 1 Gb per maand te downloaden. Maar hoewel ik enorm veel programma's en andere voor mij interessante dingen download, kom ik héél zelden boven de 700Mb! Ik kàn me een supersnel internet met hoog downloadlimiet permiteren, maar waarom zou ik betalen voor iets dat ik niet verbuik? Velen betalen zich blauw aan een enorm downloadlimiet. Maar doen ze wel de moeite een meter te installeren en in de gaten te houden wat ze écht verbruiken? Soms niet een tiende van waar ze voor betalen!
Dit is maar een klein voorbeeld, maar zo zijn er duizenden zaken op te noemen die veel, en véél goedkoper kunnen!
De financiële crisis? Grotendeels geschapen door verstokte leners!!! Miljoenen mensen leven met een rekening in het rood kunnen hun leningen niet afbetalen maar de banken moeten ook hún schuldeisers betalen en kunnen dat op de duur ook niet blijven doen als ze zelf niet terugbetaald worden. Maar toch de man in de straat schuift de schuld voor de financiële crisis gemakshalve in de schoenen van de banken! Of van de rijken, of van wie dan ook.
Maar toch heeft die crisis ook zijn voordelen meegebracht! Verstandige mensen zijn na gaan denken over hun koopgedrag, en hopelijk hebben velen van hen hun lesje nu wel geleerd en de weg gevonden naar goedkopere warenhuizen in plaats van rond te hangen in chique boutiques.
De moraal van het verhaal?
Zet de tering naar de nering. Je kúnt nu eenmaal geen 2000 euro per maand blijven uitgeven als er maar 1000 verdiend wordt. Dat tart elke logica en is roofbouw op je eigen toekomst!
Even voorstellen: ik woon te Oostende, ben gelukkig getrouwd, gelukkig gepensioneerd, en word binnen enkele maanden 70 jaar. Foei!!! ZEVENTIG!
Een ouw peeke dus? Helemààl niet, maar zo dachten we, toen we zélf pas 17 waren, over dergelijke oude ventjes. Nu weten we wel beter, want jeugd is geen leeftijd maar een geestesgesteldheid. En wat mij betreft, ik geloof wel dat ik de geestesgesteldheid van een zeventienjarige heb behouden, maar dan wèl vermeerderd met de ervaringen van al die jaren daartussen, en dat is een heel pak.
En het is juist over dit pak ervaringen dat ik wil berichten. Want in al die jaren is er heel veel veranderd. Zéker heel veel ten goede, maar er is ook veel verloederd en verwaterd. En ik kan de gedachte niet van me afzetten dat de meerderheid van de mensheid in die jaren er eerder dommer dan slimmer is op geworden.
O jawel, de jeugd kan goed met computers en zo overweg ze leren, als ze dat tenminste willen, hopen theorieën en schoolwijsheden, maar hebben ze ook handen aan het lijf? Kunnen, of willen ze nog werken? Hébben ze wel iets aan die schoolwijsheid? Kunnen ze een gezin runnen en onderhouden? Het gezinsbudget op een gezonde wijze beheren? Kinderen écht opvoeden in plaats van de hedendaagse gemaksoplossing die bestaat uit de kinderen volstoppen met snoep om ze zoet te houden? Zal die opvoedingswijze tot gezonde, verantwoordelijke volwassenen leiden?
Sommigen wél; anderen niét. En zelfs een universitair diploma kan me niet meer imponeren. Ik heb in de loop van mijn leven zoveel stommiteiten gezien van zogenaamde intellectuelen, dat ik over het algemeen veel meer respect heb voor een vakman dan voor een intellectueel.
En ik heb evenveel respect voor een straatveger die zijn straat nét dat tikkeltje properder maakt dan van hem verwacht wordt, dan voor een van die zeldzaam geworden dokters die nog een juiste diagnose kan stellen voor een minder banale ziekte.
Guido Gezelle heeft het ooit héél mooi gezegd:
Wijsheid leert men in de boeken; Wijs zijn moet men verder zoeken.
Echt twee zinnetjes om even goed bij stil te staan. Wat mij betreft: mijn leerproces is niet gestopt met het verlaten van de schoolbanken. Integendeel, toen begon het pas. Ik kan me geen enkele dag in mijn leven herinneren waarvan ik niets heb geleerd of opgestoken. En tot op heden leer ik nog steeds bij. Oh nee, niet altijd boekenwijsheden. Gewoon, door het observeren van de natuur en het luisteren naar mensen slim of dom ze hebben allemaal wel ergens iéts bij te dragen aan ons leerproces. En dat is juist wat ik universitairen verwijt: ze weten het al allemaal, ze luisteren naar niemand die ze als minder dan zijzelf beschouwen, en blijven dus tja menselijkerwijze gesproken dom!!!
Wel, over dit en allerlei andere dingen zullen mijn columns verhalen.
Hopelijk zijn er mensen van mijn leeftijd die er kunnen van genieten, en hopelijk zijn er jonge mensen die er kunnen uit leren.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
