Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt hij geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Roman over Brazilië: over het volk, Xavante Indianen, aanwezigheid van de Vikingen, Umbanda-cultus, erotiek, geschiedenis, politiek en intriges. plot: In het Xavante reservaat in de Mato Grosso worden stenenplaten met Viking schrift ontdekt door archeologen. Bij de opgravingen worden Indianen en houtkappers gedood. Er volgt de moord op een Amerikaanse Indianen beschermer. Couto, een naïve inspecteur van Japanse komaf moet de zaak onderzoeken. Het wordt een tijding van intriges en moorden, haat en liefde. Het leven van de Xavante-stam loopt centraal door het verhaal, net als de stelling dat Noormannen al in Brazilië waren vóór Cabral, terwijl de Macumba/Umbanda cultus belangrijk is in het geheel. De roman schreef ik, geinspireerd door mijn reizen, en indrukken. UItgegeven in eigen beheer; BRAWABOOKS 2005 281blz. in a-4 druk stuur een e-mail met adres en het boek wordt toegestuurd, euro 17,00,- inc. verzendkosten, u betaald met giro op bijgevoegd reken.nr opbrengst voor kleinschalig project Wayn
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
22-06-2011
NIEUWE DAM-PROBLEMEN PERU-BRAZIL - Peru schort werken aan omstreden megadam op
21/06/11,
De ontslagnemende regering van de Peruaanse president Alan Garcíaheeft het voorbereidende werk aan de omstreden Inambari-dam stilgelegd. Peru heeft over het miljardenproject een akkoord met Brazilië waar het moeilijk onderuit kan. Waarschijnlijk probeert García enkel de tegenstanders te sussen en het probleem door te schuiven naar zijn opvolger, Ollanta Humala. De Inambari-dam, een project van 3,6 miljard euro in een bosrijke streek in het zuidoosten van Peru, moet een van de grootste dammen van Latijns-Amerika worden. Volgens een eerste haalbaarheidsstudie zal het stuwmeer 37.800 hectare beslaan.
Tegenstanders zeggen dat er zeventig dorpen moeten verdwijnen voor het stuwmeer.
Brazilië en Peru sloten in juni vorig jaar een akkoord om samen vijf grote dammen met waterkrachtcentrales te bouwen op Peruaans grondgebied. De Inambari-dam is daar de grootste van. Maar nu heeft de Peruaanse regering dus een definitief einde gemaakt aan de tijdelijke concessie die het Braziliaanse elektriciteitsbedrijf Egasur had om de haalbaarheid en de milieueffecten van het project te bestuderen.
Het bedrijf had al een verlenging van een jaar gekregen van de voorlopige concessie die de studies mogelijk maakt, maar die termijn was in oktober vorig jaar afgelopen.
Hoorzittingen
Egasur heeft het vooral moeilijk met de verplichte hoorzittingen die het moet organiseren om de plaatselijke bevolking haar zeg te laten doen over het project. Er is veel verzet. De mensen die moeten wijken voor het stuwmeer vrezen dat ze niet voldoende gecompenseerd zullen worden en omwonenden zijn beducht voor de aftakeling van het milieu.
De maatregel van de ontslagnemende Peruaanse regering is het resultaat van onderhandelingen met burgemeesters en plaatselijke leiders uit Puno, de regio waar de dam komt. Die zijn zich er echter van bewust dat het project daarmee niet definitief is afgeblazen. "We alleen een wapenstilstand bereikt", zegt Hernán Vilca , de voorzitter van het Strijdcomité van de provincie Carabaya. "We willen een decreet waarin het project definitief wordt begraven. Daarop zullen we bij deze regering aandringen, en bij die van de toekomstige president Humala."
Humala wordt op 28 juli beëdigd.
De Braziliaanse dammenbouwers geven zich nog niet gewonnen. Egasur meldde in oktober vorig jaar al in een brief aan het Peruaanse ministerie van Energie dat het alle vereiste studies had ingediend. Een woordvoerder van Electrobrás, een van de twee Braziliaanse aandeelhouders van Egasur, liet al weten dat het project nog altijd kan worden gerealiseerd. En volgens Altino Ventura van het Braziliaanse ministerie van Mijnbouw en Energie toetst Peru het project nu gewoon aan de relevante wetgeving en de belangen van de betrokken gemeenschappen.
Groeiende bevolkingsdruk
Volgens de voorstanders kan de dam een oplossing bieden voor de groeiende bevolkingsdruk en problemen als illegale mijnbouw en de productie van cocaïne waar de streek mee worstelt. Peru zal ook geld verdienen met de export van stroom naar Brazilië.
Maar het akkoord tussen de twee landen verplicht Peru dertig jaar lang een vaste hoeveelheid stroom te leveren aan Brazilië. De tegenstanders voeren aan dat Peru nog niet weet hoeveel elektriciteit het zelf nodig zal hebben.
De Peruaanse regering heeft ook het voorbereidende werk aan de dammen van Mainique in Cusco en Paquitzapango in Junín stilgelegd, twee andere dammen in het Braziliaanse lijstje van vijf waartegen veel verzet bestaat.
Maar de tegenstanders van de dammenprojecten zijn op hun hoede. "De toekomstige president Humala staat erg dicht bij Brazilië, en daar maken we ons zorgen over, zegt Vilca.
INTERVIEUW MET DAVI KOPENAWA EN DE STRIJD VOOR HET AMAZONE BOS
5 JUNI 2011,
"Ik woon in de Amazone jungle, de grens van Amazonas en Roraima. Voor de inheemse bevolking bestaan er geen grenzen, want voor ons Yanomami is er maar een land! Heeft geen deling, omdat blanken hebben uitgevonden om te verdelen, elke persoon gebruikt het met behulp van de onze Schepper, "Omani", alleen hij gaf een aarde voor ons allemaal "
De strijd voor het voortbestaan van de Yanomami mensen maakte van David Kopenawa een van de belangrijkste inheemse leiders van Brazilië.
Hij is een leider en kreeg een premie, zelfs in het buitenland, door de Verenigde Naties. Op een reis naar Sao Paulo, sprak hij met een groep Eco reporters. De bijeenkomst werd gesponsord door het ISA-sociaal-milieu Institute.
David Kopenawa laat foto's zien van het dorp waar hij woont aan de voet van een grote berg in het midden van het Amazonewoud, in de gemeente Barcelos, in de staat Amazonas, om er komen kan alleen maar door met een vliegtuig:
"En deze berg is heilig, men kan hem niet vernietigen, geen brand maken, wij Yanomami, weten hoe deze berg te behouden" - zegt de Indiaanse leider.
De Yanomami zijn verspreid door Noord-Brazilië, op de grens met Venezuela. Aan de Braziliaanse kant zijn er ongeveer tot 20.000 indianen, die leven in dorpen in de staten Roraima en Amazonas. In het buurland zijn ongeveer 17 000. Hier in Brazilië hebben de Yanomami hun land officieel afgebakend in 1992. David Kopenawa heeft belangrijke rol gespeeld in dit succes: "Ons land werd erkend door de federale overheid, en was afgebakend, goedgekeurd en geregistreerd, maar we hebben geen zekerheid."
De Yanomami leider verwijst naar de goudzoekers die inheemse gebied al lange binnenvallen op zoek naar goud en een bedreiging vormen voor de gezondheid en het leven. In het verleden werden verschillende indianen gedood, tot de federale overheid een stap ondernam, zegt hij: "De mijnwerkers werden ontruimd door de overheid, maar ze kwam terug. Ze zijn vervuilen onze bossen, vervuilen ons land, rivieren, onze gezondheid." En voegt eraan toe: "de mensen altijd praten met FUNAI, (bescherm orgaan overheid, noot Wayn) en met de federale politie. Ze denken aan te moeilijkheden. Wij willen dat de federale overheid de goudzoekers van ons land verwijderen. De Yanomami zeggen dat het bos een rijkdom is van de mensen om goed te leven, met gezondheid en vrede "
NIEUWE MOORD DOOR GROOTGRONDBEZITTERS NU IN RONDONIA
ADELINO
DE MEEST RECENTE MOORD VOND PLAATS OP VRIJDAG 2 JUNI.
HET SLACHTOFFER WAS DE 57 JARIGE ADELINO RAMOS, EEN BOER EN LEIDER VAN HET 'MOVIMENTO CAMPONÊS DE CORUMBIARA (CORUMBIARA BOEREN BEWEGING) IN DE STAAT RONDONIA.
HIJ WERD NEERGESCHOTEN LANGS DE WEG WAAR HIJ GROENTEN VERKOCHT. RAMOS WAS EEN VAN DE OVERLEVENDEN VAN HET COURUBIARA BLOEDBAD IN 1995, WAARBIJ 12 LANDLOZEN BOEREN WERDEN GEDOOD.
DE MOORD OP ADELINO KWAM ENKELE DAGEN NA DE MOORDEN OP JOSÉ CLAUDIO RIBEIRO DA SILVA (52) EN ZIJN VROUW MARIA ESPIRITU SANTO DA SILVA (51) IN DE DEELSTAAT PARÁ.
'DE REGERING IS BEZORGD,' ZEGT HET HOOFD VAN HET GENERAAL SECRETARIAAT VAN DE PRESIDENT, MINISTER CARVALHO.
'ONZE TOP PRIORITEIT IS OM BESCHERMING TE BIEDEN DOOR GECOÖRDINEERDE ACTIES DOOR DE FEDERALE REGERING EN STAAT.'
VOLGENS DE PASTORALE LAND COMMISSIE VAN DE KATHOLIEKE KERK, DE CTP, BESTAAT ER EEN LIJST MET DE NAMEN VAN 125 MENSEN DIE EEN DOODSBEDREIGING HEBBEN ONTVANGEN.
DE MINISTER VAN JUSTITIE HEEFT VERMELD DAT DE MEEST URGENTE GEVALLEN OP DE LIJST ONMIDDELLIJK POLITIE BESCHERMING ZAL WORDEN GEBODEN.
'De moorden op onschuldige boeren en rubbertappers, die vechten voor hun land en overleven, zijn vele decennia gaande. De woorden van 'bescherming' zijn losse flodders vergeleken bij de kogels der moordenaarshand, die door corruptie hun weg vinden'.
De dodelijke en zeer verslavende drug, Oxi , een mix van cocaïne pasta, benzine, kerosine, ongebluste kalk en, in sommige gevallen, cement en zwavelzuur, heeft Niterói in Rio de Janeiro bereikt.
Tijdens een operatie uitgevoerd door de 79e politiedistrict van de civiele politie in Niterói , werden achttien Oxi stenen in beslag genomen en een vermoedelijke dealer gearresteerd.
De politie is ook in een gebied genaamd Cracolândia in de favela Jacarezinho in de noord zone van Rio de Janeiro, alert.
Tijdens een recente politie-onderzoek in deze arme wijk arresteerde de politie zestig vermoedelijke crack verslaafden, van wie er zestien kinderen en jongeren waren.
Door het organiseren van regelmatige politionele acties en het verwijderen van verslaafden hoopt het departement het gebied uiteindelijk te ontdoen van drugsverslaafden.
Oxi is een veel goedkopere versie van crack. Het ziet eruit als een klein steentje en wordt gerookt in een geïmproviseerde pijp of gerold in een sigaret. De prijs is ongeveer R $ 2 (US $ 1,20) per steen en veel goedkoper dan de reguliere straatwaarde van crack: R $ 10 (US $ 6.30).
Volgens psychiater Pablo Roig van de Revalidatie Kliniek Greenwood in São Paulo, bereikt Oxi de hersenen sneller dan cocaïne of crack. Hij zegt: "Cocaïne is gesnoven door de neus en moet door het bloed gaan om de hersenen te bereiken. Daarom duurt het langer om effect dan crack en Oxi, die worden ingeademd in de longen en bereiken de hersenen binnen enkele seconden ".
Experts zeggen dat Oxi eerst schade veroorzaakt aan de lippen, smaakpapillen, en tanden. Dan begint het naar andere organen over te gaan zoals de lever en nieren. Zodra de nieren stilgelegd zijn kan het lichaam de gifstoffen uit het bloed elimineren, waardoor misselijkheid, diarree en gastro-intestinale problemen zich voordoen. Bovendien, verslaafden zijn ook meer kwetsbaar voor hartaanvallen en beroertes. "Mensen kunnen gebruiken crack ten minste vijf tot zes jaar, maar dertig procent van Oxi-gebruikers misschien wel dood zijn na een jaar," voeg Roig toe.
Alvaro Mendes, een onderzoeker die heeft geholpen met het eerste onderzoek en het gedrag van Oxi in 2005, zei: "Dit kan niet langer slechts een Amazone drug voor de armen .worden genoemd.. Het is ook nu meer en meer gebruikt door de midden en hogere middenklasse."
Mendes, vult aan: "In de vijftien jaar heb ik gewerkt met chemische afhankelijkheid, heb ik nooit een geneesmiddel met een dergelijk potentieel van vernietiging als Oxi gezien."
WAYN
met dank aan Patricia Maresch, Senior Contributing Reporter in Rio
Protest tegen de geplande Belo Montedam. De Braziliaanse autoriteiten hebben woensdag groen licht gegeven voor de bouw van een megadam in het Amazonegebied, aldus de Britse omroep BBC. Milieuactivisten en inheemse volkeren hebben het afgelopen jaar fel geprotesteerd tegen de aanleg. De Belo Montedam moet de op twee na grootste waterkrachtcentrale ter de wereld worden. De aanleg kost omgerekend zo'n 7,7 miljard euro. Naar schatting 500 vierkante kilometer tropisch regenwoud komt onder water te staan. Tienduizenden mensen moeten hun woonplek verlaten. Inheemse gemeenschappen vrezen de komst van duizenden constructiewerkers in de jungle. De dam moet in de Xingú-rivier in de deelstaat Pará komen, vlakbij de stad Altamira. Volgens de Braziliaanse regering kan de Belo Montedam ruim 11.000 megawatt elektriciteit leveren. Dat is goed voor 23 miljoen huishoudens. Ook zou het project voor 18.700 directe banen zorgen.
(anp/mvdb)
Dit is een rechtstreekse aanslag op de menselijkheid, flora en Fauna! De kapitalisten zien alleen de voordelen, de corruptie heeft weer een overwinning... De volken van de Xingu zullen zich hier niet bij neerleggen...DE STRIJD GAAT VERDER!
wayn
I have just returned from the Brazilian Amazon, where Chief Raoni gathered with hundreds of Kayapo warriors, indigenous leaders from 18 ethnicities, and leaders from the Xingu Alive Forever Movement (MXVPS).
"This is the last chance we have to paralyze Belo Monte's construction," Renata Pinheiro told the indigenous assembly. "The future of the Xingu is in your hands, indigenous peoples and social movements. You succeeded in stopping Belo Monte for 30 years now more than ever we need to strengthen our resolve, joining forces to stop the beginning of construction."
It's now more important than ever that we take this campaign to the next level.
'PISTOLEIROS' KOMEN TERUG EN MOORDEN OPNIEUW IN NEDERZETTING
Zaterdag kwamen de moordenaars terug op de nederzetting bij de boeren van het agrarisch project bij Praialta Pinhareira, waar de leiders José Claudio Da Silva en zijn vrouw Maria op 24 mei werden vermoord. Ditmaal werden twee getuigen van de eerdere moorden aangevallen. Een van hen werd vermoord de andere is verdwenen.
Pastorale medewerkers vonden zaterdagmiddag het lichaam van 25 jarige Herivelto Pereira Dos Santos in het struikgewas.Hij was bewoner van de nederzetting en was getuige van de moorden. Hij had een rode motor zien wegrijden. Zaterdag vond de militaire politie en mensen van IBAMA zijn lichaam naast zijn motorfiets.Volgens het CTP, de landelijke pastorale commisie, was hij eveneens vermoord met een schot door het hoofd, en was hetzelfde wapen gebruikt als bij de moorden op José en Maria. De familie van Herivelto is bang voor represailles.
Het is de vijfde moord in vier dagen, drie gebeurde in Pará, de andere twee in de deelstaat Amazonas, doch daar zijn geen getuigen.
Wayn: de moordenaars lopen nog vrij rond....
vrij vertaald uit de krant: 'Correio do Brasil' 30mei 2011
MILIEUACTIVIST JOSÉ CLÁUDIO DA SILVA MET ZIJN VROUW MARIA DOODGESCHOTEN
José Cláudio da Silva -
a luta continua, irmâo, - de strijdt gaat verder, broeder
r.i.p
In de Braziliaanse deelstaat Pará is maandag 23 mei de milieuactivist José Claudio da Silva en zijn vrouwMaria de Espirito Santo vermoord. Da Silva had amper zes maanden eerder nog zijn eigen dood voorspeld. Volgens de lokale krant 'Diário do Pará' liepen Da Silva en zijn vrouw in een hinderlaag in de buurt van hun huis in Nova Ipixuna. Ongeveer 37 mijl van de stad Marabá. Of de moorden gepleegd zijn maandag nacht of dinsdag morgen zijn nog onduidelijk daar er, volgens een politie woordvoerder twee moorden plaatst vonden op de nederzetting Maçaranduba 2.
José en Maria werden al maanden met de dood bedreigd. Volgens de krant kregen zij geen politiebescherming. De politie gaat ervan uit dat ze vermoord zijn door 'pistoleiros', huurmoordenaars, daar bij beidde een oor was afgesneden. Eind vorig jaar vertelde Da Silva nog over zijn angst om gedood te worden. Op een toespraak in Manaus zei hij dat de houtindustrie hem tot zwijgen wilde brengen. "Ik kan hier de ene dag staan spreken voor jullie, en de volgende maand kunnen jullie het nieuws krijgen dat ik ben verdwenen', zei hij. 'Ik zal het woud beschermen tegen elke prijs. Daarom kan ik elk moment een kogel in het hoofd krijgen.'
José was er zich van bewust dat zijn gevecht tegen houthakkers en de houtskoolproducenten hem zeer kwalijk werd genomen. 'Mensen vragen mij: ben je niet bang? Ik ben een mens, natuurlijk ben ik bang. Maar die angst doet mij niet zwijgen. Zolang ik op de been ben, zal ik iedereen aanklagen die het woud vernielt.' Het nieuws van de moord kwam enkele uren voor een belangrijke stemming ging plaatsvonden over een versoepeling van de boswet. (zie eerder artikel, wayn) Daar was Roberto Smeraldi, stichter van de milieugroep'Amigos da terra' in een bespreking met president Dilma over de veranderingen betreffende de woud code, toen het nieuws van de moord bekent werd. Dilma gaf opdracht aan haar staf chef om hulp te bieden bij het moordonderzoek. Die wet houdt in vermindering van het percentage van het areaal dat als woud behouden moet blijven en voorziet in sommige gevallen zelfs in amnestie voor diegene die in het verleden illegaal ontboste. De nieuwe wet moet nog goedgekeurd worden door de Senaat en Dilma. Tegenstanders beschrijven de wet als een regelrechte 'ramp'.
Da silva en zijn vrouw Maria waren ooit actief in de organisatie van Chico Mendes, vermoord in 1988 door veeboeren. Da silva had zich een reputatie opgebouwd als spreker op lokale en internationale bijeenkomsen rond de bescherming van hat Amazonewoud. Hij nam het op voor de kleine arbeider in het woud, die leeft van de rubbertap en verkoop van noten en fruit. Een rapport van Braziliaansemensenrechtengroeperingen noemde Da Silva in 2008 al als een van de tientallen activisten in het Amazonegebied wier leven gevaar liep. 'We hebben nu een nieuwe Chico Mendes,' zegt Felipe Milanez, journalist in Sâo Paulo, in de Britse krant 'The Guardian'. Hij had onlangs nog telefonish contact met Maria, die hem zei dat de situatie 'erg lelijk aan het worden was'. De aanslag doet tevens denken aan de moord op de Amerikaanse non Dorothy Stang in 2005, die zich ook verzette tegen de vernietiging van het regenwoud in de staat Pará. mede dank aan de kranten 'De Morgen'.
'The Guardian' , 'Diario do Pará'
bewerkt door storyteller
p.s ... de strijd gaat voort en wie word de opvolger van José? De corruptie heeft een degelijke invloed op het besturen van het Amazone gebied. De regering kan wetten maken en zelfs de goede worden 'kapot gemaakt'... de macht is het geld en voor het afvuren van een amazonekogel wordt goed betaald... De moordenaars lopen vrij rond. En hebben de moorden niet te maken met het intimideren van parlementariërs en autoriteiten? Een waarschuwing van de kapitalistische zijde en macht misbruikers; oppassen voor een kogel. Weten wij wat er met het woud gebeurd? Wat doen wij eraan? Het is niet controleerbaar, hoewel de Braziliaanse regering daar een instituut voor heeft het IBAMA, het instituut voor milieu zaken... maar het woud is te omslachtig... en wie zijn afnemers van het hout? Voor wie zijn er de worstenkoeien? Ik vertrouw alleen nog op de 'bosgeesten' zij die misschien de corrupte handelaren en moordenaars een halt kunnen toe roepen... rechtvaardigen hoeven géén angst te hebben voor geesten... Wayn
DE BRAZILIAANSE KAMER VAN AFGEVAARDIGDEN HEEFT MET 410 STEMMEN VOOR EN 63 TEGEN INGESTEMD MET EEN WET DIE HET KAPPEN VAN MEER REGENWOUD IN HET AMAZONE GEBIED MOGELIJK MAAKT. MILIEUBESCHERMERS ZIJN FEL GEKANT TEGEN DIT BESLUIT DAT NOG DOOR HET SENAAT MOET WORDEN GOEDGEKEURD.
Volgens de huidige regelgeving zijn de landeigenaren verplicht bij ontginning van grond voor agrarisch gebruik 80% van het regenwoud intact te laten. De nieuwe wet voorziet, naargelang de grootte van het bedrijf, in lagere percentages. Natuur beschermers waarschuwen voor een milieuramp.
AMNESTIE
Tevens voorziet de wet, die mede door aandringen van grootgrondbezitters in aangenomen, in amnestie voor mensen die afgelopen decennia de regels aan hun laars lapten. Volgens de linkse oppositie partij PSOL zijn er parlementariërs die zich hebben laten omkopen door de grootgrondbezitters. Volgens belangenorganiaties van agrariërs hebben ongeveer 90% van de boeren in het verleden de regels geschonden.
President Dilma is tegen de versoepeling van de Código Florestal. Zij dreigt haar veto te gebruiken en de wet niet te tekenen als die wordt aangenomen door de Senaat. Brazilië probeert de ontbossing tegen te gaan in het belang van het klimaat. Uit recente cijfers blijkt echter dat de houtkap verder toeneemt.
Crisiskabinet moet ontbossing Amazonewoud afremmen 19/05/11
De Braziliaanse minister van milieu, Izabella Texeira, heeft de oprichting van een crisiskabinet aangekondigd dat de ontbossing van het Amazonegebied moet tegengaan.De minister deed haar uitspraak naar de verontrustende cijfers over de ontbossing. Zo bleek dat in maart en april 593 km2 werd weg gekapt, dat is bijna zes maal meer als in dezelfde periode het jaar ervoor. Toen werd 104 km2 regenwoud vernietigd, vooral de deelstaat Mato Grosso word het ergst getroffen. Het kabinet zal worden gevormd door experts van de federale overheid...het ministerie van milieu en vertegenwoordigers waar het bos het meest te lijden heeft zei Izabella Texeira tijdens een persconferencie.
Chico Mendez R.I.P 1988 Xapuri, Acre
p.s Het woord 'zei' moet ik ruimtelijk interpreteren
In Brazilie zijn uitspraken van ministers en het functioneren van organen onvoorspelbare dagdromen. Ik hoop (wederom) dat de corruptie niet de boventoon voert, want de geesten der bossen zullen zich beraden en gevolgen zullen niet uitblijven.
INDIANEN PROTESTEREN TEGEN CRIMINALITEIT EN POLITIE MISHANDELING
IN BRASILIA PROTESTEREN INDIANEN TEGEN, BUITEN DE GROOTSHALIGE PROJECTEN IN HET LAND, DAT HUN LEIDERS LANDELIJK WORDEN GEINTIMIDEERD,EN PERSOONLIJK BEDREIGD. 500 INDIANEN LEIDERS HEBBEN HUN KAMP SINDS MAANDAG 2 MEI OPGESLAGEN OP EEN GRASVELD TEGENOVER HET NATIONALE CONGRES IN BRASILIA. ZE BLIJVEN DAAR ENKELE DAGEN EN VRAGEN AANDACHT VAN DE REGERING. DIT ALLES WORDT GESTEUND DOOR HET CIMI, DE PASTORALE RAAD VAN INDIAANSE AANGELEGENHEDEN. DE PROBLEMEN DOEN ZICH VAAK VOOR IN AFGELEGEN GEBIEDEN WAAR DE OVERHEID GEEN VAT OP HEEFT OF HAAR OGEN SLUIT. NATUURLIJK ONTKENT DE OVERHEID DAT ZULKE ZAKEN PLAATSTVINDEN. DE STRIJD VAN DE INHEEMSE BEVOLKING IN BRAZILIË ZAL VOORTGAAN.
Amnesty International klaagt politiegeweld Brazilië aan
RIO DE JANEIRO -- De Braziliaanse regering moet eerst op orde op zaken stellen in eigen huis, dan pas zal het kans maken op een permanente zetel in de VN-Veiligheidsraad, zegt Amnesty International. Volgens Salil Shetty, secretaris-generaal van de mensenrechtenorganisatie, gebruikt de politie in Brazilië nog altijd buitensporig veel geweld.
Dilma Rousseff, sinds begin dit jaar president van Brazilië, kondigde aan dat mensenrechten tot de prioriteiten van haar beleid zouden gaan horen. Maar "woorden zijn één zaak, concrete actie is nog iets anders", zegt Salil Shetty.
De secretaris-generaal van Amnesty International is op bezoek in Brazilië omdat daar de komende maanden een kantoor van de mensenrechtenorganisatie wordt geopend. Hij had ontmoetingen met familieleden van Brazilianen door omkwamen door politiegeweld.
VN-Veiligheidsraad
"Brazilië kent een lange geschiedenis van misdaden door politiemensen", zegt Shetty. "We volgen de mensenrechtensituatie in het land al veertig jaar, nu gaan we er ook permanent een team hebben."
Volgens gegevens van Amnesty International komen in Rio de Janeiro alleen al jaarlijks duizend mensen om door buitensporig politiegeweld. Vaak zijn de slachtoffers zwarten, vrouwen en armen, "mensen die geen stem hebben, de meest kwetsbaren van de samenleving", zegt Shetty.
Volgens Amnesty heeft Brazilië na de laatste dictatuur (1964-1985) "belangrijke vooruitgang" geboekt op het vlak van de mensenrechten. Maar er blijven nog punten van grote bezorgdheid, vooral de openbare veiligheid en de situatie in de gevangenissen. Brazilië moet eerst deze zware problemen aanpakken als het een permanente zetel wil verwerven in de VN-Veiligheidsraad, zegt Shetty.
Net zoals in andere landen vinden in Brazilië nogal wat mensen "dat het nodig is een keuze te maken tussen mensenrechten en openbare veiligheid", zegt Shetty.
Politiegeweld in favela's
"Niemand heeft het recht iemand te doden", zegt Joelma, tante van de 21-jarige Júlio César Menezes Coelho, die op 18 september 2010 gedood werd bij een politieoperatie in de favela (arme buitenwijk) Cidade Alta. 'Alstublieft, dood mij niet, ik woon hier", waren zijn laatste woorden, voordat hij doodgeschoten werd door zes leden van de militaire politie, vertelt Joelma.
Júlio César had niets met de criminaliteit te maken. "Dat is hier routine", zegt Joelma, die haar verhaal deed aan Salil Shetty van Amnesty International.
De 17-jarige Andreu Carvalho, zoon van Deize da Silva de Carvalho, werd op 31 december 2007 aangehouden. "'s Anderendaags kreeg ik te horen dat mijn zoon doodgefolterd was", vertelt Silva de Carvalho aan Shetty. "Doordat men ervan overtuigd is dat de misdaden onbestraft blijven, blijven de politiemensen armen en zwarten doden."
Meeste politiegeweld van Latijns-Amerika
Nergens anders in Latijns-Amerika is er zoveel politiegeweld als in Brazilië, zegt Maurício Campos dos Santos, van het Netwerk van Gemeenschappen en Bewegingen tegen het Geweld, die de ontmoetingen van de nabestaanden met Shetty heeft georganiseerd.
"De families vechten voor gerechtigheid, door de ontmoeting met de secretaris-generaal van Amnesty willen we deze zaken zichtbaar maken. We weten dat de vooroordelen in Brazilië zeer groot zijn. Zonder twijfel heeft de aanklacht in het buitenland meer gewicht."
- - - - - - - -
Auteur: Fabíola Ortiz
De international commissie voor mensenrechten (IACHR)van de organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) heeft de Braziliaanse overheid onmiddelijk en officieel verzocht tot opschorting van de vergunningverlening voor de Belo Monte dam, in het Xingu rivier gebied in de staat Para. Het doel is de bescherming van de inheemse mensen in het rivier bekken. De rechtbank stelt dat er geen aanvang mag worden gemaakt zolang er nog gesprekken zijn met met de betrokken Indiaanse gemeenschappen, de beschikbaarheid van milieu impact studies voor de Indianen, en de goedkeuring omtrent het leven en de integriteit van de Indianen te beschermen, en de verspreiding van epidemieën en ziekten te voorkomen. Ze willen dat de regering binnen 15 dagen informatie hierover geeft. Na het aanhoren van de partijen zal het IACHR besluiten of er wordt verder onderhandelt. Het besluit van het IACHR is een reactie op een klacht uit november 2010 door vele organisaties waaronder het COIAB, de organisatie van Inheemse het Inheemse organisaties van het Braziliaanse Amazone gebied, de beweging XINGU LIVE FOREVER en de CIMI, de Inheemse missionaire raad. Volgens de klachten werden de Indianen en rivier bewoners niet goed geïnformeerd en geraadpleegd over de project. De Belo Monte dam zal de grootste worden (buiten het gegeven dat de Itaipú dam binacionaal is) en de derde in omvang ter wereld. Het geheel heeft een capiciteit van 11,2 mil megawatt en een gebied omvang van 516 vierkante kilometer. Zou het project doorgaan dan betekent dit een rechtstreekse aanslag op de menselijkheid en flora en fuana.
Tot heden heeft de onderneming slechts een gedeeltelijke licentie van het IBAMA, het Braziliaans Instituut voor Milieu en Natuurlijke hulpbronnen om het project te starten.
Orlando Villa-Boas, één van de vele strijders voor de rechten van de Indianen (1914-2002)
Wayn Pieters
RAONI
SPANNING ESCALEERT OMTRENT DE Amazon Mega Dam
Inheemse communiteiten stellen dat het $10 billion reservoir in Brazilies grootste regenwoud hun manier van leven zal vernietigen
April 7, 2011 | Al Jazeera
"Wij willen Belo Monte niet want het zal onze rivieren vernietigen, onze jungle en onze manier van leven," vertelde Raoni, een indigenous leider van de Kaiapo stam aan de BBC. Ireo Kayapo, een andere leider, vertelde reporters dat als de stam verdreven wordt van hun land, "dan zal er oorlog zijn en bloed zal vloeien".
UMBANDA VIERING IN SANTO ANDRÃ, SÃO PAULO - NOV. 2010 deel 3 slot
Het derde deel van de viering ging beginnen. Drumslagen en gezang brachten de geesten wederom in veroering. Ditmaal waren het de geesten van noordoost Brazilië. De Orixas van Bahia. De kleine vrouw werd nu bevangen door een bahiana en er werd gezongen: Maria gaat naar Bahia... De mensen in de kring klapten in hun handen en zongen luidruchtig mee met de tekst... De kleine vrouw danste in het rond, tilde har witte rok omhoog en lachte... en de blonde drumster was haar vriendin op deze lange weg, zij die was verworden tot Zé de coco uit Paraiba. Ze droegen nu ook de typische bahia hoofddeksels en zongen, dansten en maakten grapjes. Ondertussen werd er cocos-rum gedronken uit cocosschalen en mij werd met overvloed gegeven, denkelijk dat er al verteld was over mijn rugproblemen. De kleine vrouw, die nu Severina heette, kwam geregeld naar me toe en gaf mij te drinken. Ze vroeg of ik last van mijn rug had waarna ik fantaserend. en meewerkend in de dolle sfeer die er heerste, zei dat ik ooit van een paard was gevallen en lange tijd last had van die kwaal. 'Waar kom hij vandaan,' vroeg ze aan de man in het witte judopak. 'Holanda,' zei deze. 'Waar is dat? In ons land Bahia?' 'Neen, in een land aan de andere zijde van de zee.' 'Over het water... zee... dat is verweg!' En ze danste verder, maakte grappen met de blonde Zé de coco, die dronken scheen en zongen nog enkele liederen en kwam geregeld bij me voorbij om iets te drinken te geven. Daarna keerde ze weer terug naar de werkelijkheid van de dag. Ze wankelde en moesten haar vasthouden, want de geest van Severina was standvastig en wilde haar lichaam niet meteen verlaten. Ze viel voor de grond en na enige tijd verdween de geest uit haar lichaam en keerde ze terug naar de werkelijkheid.
Ze ging zitten, stak kaarsen aan en legde bladeren in een kom, waarna zij tot de orixas sprak. Ze werd opnieuw bevangen door de indiaanse geest en zette haar groene veertooi op. Ze werd weer gids in de geesten wereld van het verleden, de Indios, het spirituele van de indiaan, die alles af wist van de planten en kruiden, zij die de zwarte slaven bijstonden toen ze in het 'land van de papegaai' aankwamen. Nu werden een vrouw en jongen ingewijd in de groep, die moesten op hun buik gaan liggen. Orixa Jupira zong en sprak spreuken en legde een witte doek over hun hoofden. Andere leden van de groep raakten ook weer in trance en tekenden cirkels op de lemen grond, zette kaarsen en legden bloemen. We konden nu op een klein briefje een wens schrijven en deze in de grootste cirkel leggen, een wens naar de goden van de umbanda. Daarna ging de kleine vrouw, de caboclo Tupira, de cirkel rond met de blonde vrouw. Ze hadden kaarsen bij hun en een kom met water. Een voor een werden de mensen in de grote cirkel hun voorhoofd gewassen en kregen een kaars van een bepaalde kleur die hun vader of moeder der orixas voorstelde. De een kreeg en witte, een blauw kaars of zoals ik een rode. Die rode vertelde en betekende dat ik de zoon was van Ogum. In het Yorubá-gebied, in Afrika, is Ugum de godheid van het ijzer, de smeden en tevens ieder die met ijzer van doen hebben, zoals landbouwers, jagers, slagers. In Brazilië is Ogum vooral fameus als de god van de krijgers. Zijn aanhangers dragen halskettingen met donkerblauwe en soms groene glazen kraaltjes. Zijn dag is de dinsdag. Wanneer de neergedaalde Orixás binnenkomen in hun symbolische kostuums dan is het Ogum die immer voorop loopt. Dit om de 'weg te openen' voor de andere goden. Dus ik ben de zoon van Ogum, die ook vergeleken wordt met Sâo Jorge, oftewel de heilige Joris op zijn wit paard. Op een gegeven moment stapte de kleine vrouw op mij toe, nam me bij de hand en leidde me naar het midden van de hut. De blonde vrouw vergezelde haar en ze zei mijn hemd op te stropen. Ik deed mijn jas uit, die ik nog steeds aanhad vanwege de frisse middag, en wilde mijn hemd uittrekken, maar dat was schijnbaar ontoepasselijk. Ze stroopte het vanonder op, met de opmerking: 'wat is dat voor een wit vlees' en maakte er een knoop in. Ik kreeg 2 witte kaarsen die ik moest aansteken en in mijn handen houden. Ze vroeg me waar de pijn zat en begon er een zalf op te smeren. De andere vrouw stond achter mij met een kaars die ze langs mijn rug wreef. Caboclo Jupira had een dikke sigaar in haar mond en blies nu en dan de rook over mijn buik en rug. Ze zei woorden die ik slecht verstond en ze zong. Daarna bond ze mij een geel en wit lint om (dat moest ik drie weken moest aan houden). Ik stond daar zeker een half uur voor een einde kwam aan de healing. Ze zei me in rap tempo wat ik moest doen en een meisje was zo goed dit alles op een papier te schriven. Ik moest vier weken lang een kuur volgen. D.w.z baden nemen met de kruiden die ik voordien moest laten trekken in enkele liters water als thee en later, na mij eerst gewassen te hebben met cocoszeep, over mijn hoofd moest uitgieten. Ze wees me er nogmaals op dit alles strikt te volgen en het lint aan te houden. Nadat ik weer in de cirkel terug was vonden er nog enkel ceremonies plaats waarna het einde in zicht kwam. Het was ondertussen vier uur geworden. De kleine vrouw stond op en begon opnieuw te schudden, rond te draaien en wankelen. Het duurde nu langer voor dat de orixa Jupira haar geest verliet. Daarna hield ze nog een ferme toespraak, bedankte ons en en zei dat we naar waterval moesten in het park om daar een bad te nemen. Achterwaarts verliet ik de houten hut. Ik moest eerst mijn bundel met negen kaarsen die ik bij het begin had verkregen aansteken in een grote bak, gericht aan de goden. Daarna gingen we naar het hoger gelegen gedeelte van het bos via een glibberige stenen pad waar enkele watervalletjes waren. Er stonden honderden mensen te baden, ze gingen met kleren en al onder het vallende water. Ze zongen en trommelde op hun drums. De anderen stonden in een lange rij wachtend op zijn of haar beurt. Ten slotte kwam men ons vertellen dat het park om halfzes zou sluiten en wij dus geen tijd hadden om te baden. Ik vond het niet zo erg en wreef over mijn stijve rug. We liepen terug naar beneden en in de grijze bewolkte lucht zag ik de urubus, tientallen aasgieren wachtend op de maaltijd. Ook zaten ze in bomen als zwarte doodsgravers met hun lange nekken als uitgstekte zwarte kippen. Want al het tentoongestelde en geofferde voedsel zou rotten, want de orixas hadden het voedsel allang geestelijk verorberd. De mensen verlieten het park. Ze waren opgelucht, bevrijd van een soort last. De goden hadden naar hun geluisterd, hun versterkt. Ze hadden naar de goden gezongen, ze hadden geofferd en gesmeekt. Het was de spirituele kracht van de umbanda die hun verder deed gaan in de harde wereld van de 'niet goden'.
het moment dat caboclo Jupira en Zé de Coco mij behandelen (tekening die ik nadien maakte)
UMBANDA VIERING IN SANTO ANDRÃ, SÃO PAULO - NOV. 2010 deel 2
November 14 2010,
Om vijf stonden we op om ons klaar te maken voor de reis naar Santo André, een plaats die is gelokaliseerd in de metropolitano van Sâo Paulo. De naam van de stad stamt af van een oud dorp met de naam Santo André da Borba do Campo en werd gesticht door een zekere Joâo Ramalho, een Portugese avonturier die trouwde met de indiaanse Bartira, dochter van de cacique (chef) Tibiriça van de beruchte stam Guaianases. Hier is een boek over te schrijven. Alwel. Zo ver de geschiedenis. Terug naar het heden. We moesten vanuit Bela Vista, waar we logeeerde bij de zoon van mijn vriendin, naar de wijk Saara om daar enkele medebezoekers en leden van de umbanda groep op te pikken. Mijn vriendin had mij verteld over het bezoek aan de umbanda viering in het bos ter ere van de caboclos, de sprituele geesten der indianen. Ik had enkele weken voordien in Sâo Paulo deze umbanda bezocht, juist nadat ik de dag ervoor in Brazilié was aangekomen. Het was regenachtig die morgen en met 17 graden fris. Na een uur kwamen we aan bij de estrade do Pedroso en het park do pedroso. Hier was de ingang van het park, dat was het, niet het bos van mijn gedachten waar we met alleen de groep umbandistas zouden vertoeven om de viering te doen. Neen, dit was een waar park het 'Santuário Nacional De Umbanda', het nationale heiligdom van de umbanda gelegen was. Na het betalen van 15 reais, zo'n 6 euro konden we naar binnen. de parkeerplaats stond vol met wagens en bussen. De mensen kwamen van verre om vandaag de vieren. Het was schitterend gelegen tussen wouden. Overal had men ter ere van de orixas (heiligen) grote beelden geplaatst op enorme sokkels.
beeld van een Caboclo bij het betreden van het Santuario
Het was een schouwspel van mensen die leurden met kleding,stoelen, kippen of hanen, atributen, eten en drinken. Het was zeven uur. Honderden mensen liepen over de paden op weg naar hun heiligdom. Bij onze hut stond parmantig het beeld van Ogum, wat later bleek mijn spirituele vader, dit volgens de moeder van de heilige. Dit was een verrassing voor mij daar ik al jaren leefde met de wetenschap dat ik een zoon van Xango was, dit volgens een oude zwarte vrouw in Salvador. Hier kom ik later op terug. Ik zag mensen op weg naar hun cabana, want iedere groep had zijn eigen hut. Die van ons had nr 24. Het was een soort houten open kraal met strodak van 20 bij 30 meter. Op de lemen grond was een wit kleed gesprijd waar al benodigheden op lagen, bloemen, kaarsen en eten voor de geesten. De kleine vrouw die de ceremonie ging leiden heette Gil (haar eigen naam), maar wanneer ze 'aan het werk was', werd ze in het geval van de indiaanse spirit 'cabocla Jupira', in een ander geval verwerd ze tot nordestina, en transformeerde geestelijk gezien in 'Severina do Gançago', Severina van de bandieten (laat ik dit zo omschrijven daar de cangaceiros bendes waren die in het noordoosten van Brazilië rijken en grote fazendas overvielen. De bekenste Gaganceiro was Lampiâo waar ik later een apart hoofdstuk aan zal besteden). Ze was tegen de zestig (mijn schatting) en klein misschien 1.40 meter, maar vol energie. Na dat geconstateerd was dat iedereen aanwezig was, zo'n vijftig mensen, begon het ritueel. Het was 8 uur. Allereerst gingen we naar een soort heuveltje. We moesten de hutdeur achterwaarts lopend verlaten, als een soort respect voor de het woonhuis van de geesten. We liepen een glibberig stenen trappen pad op, ook achterwaarts. Boven op de heuvel was een open plek waar de ceremonie plaatsvond. Er waren verder andere, laat ik het gezelschappen noemen. Ik zag mannen met kippen onder de arm, denkelijk offerandes. Daar umbanda dit dit slachtritueel niet meer praktizeerd, vermoed ik dat er ook andere groepen aanwezig waren zoals macumba, die nog wel instaan voor een offerande der dieren. Overal hoorde ik trommen en zingen, de liederen die ver terug gingen naar Afrika. Ik zag een vrouw gekleed in een soort rode baljurk met een dikke sigaar in haar mond zingend en lachend. Zij was het medium van de pomba-gira, de vrouw van Exu, zij spotte met een zekere bizarre gekte met alles. Af en toe dronk ze aan een fles rum. Wij stonden in een cirkel. De leden van de umbanda groep hadden geschenken meegenomen. Veelal was dit cachaça en mais, maar ook een gebrade kip. Kaarsen werden in de grond gestoken aangestoken en het zingen begon. De kleine vrouw werd bevangen door de indaanse caboclo. Om Exú goed te stemmen ging ze met een fles rum naar een achter haar gelegen boom en plaatste die daar met sigaren en voedsel. (Later vernam ik dat ze ook een kledingstuk van een alcoholist om de fles draaide en dit meenam en offerde om vraag en verlossing voor die persoon van de rum). Exú is een belangrijk iemand, met hem valt niet te spotten. Hij is onderhandelaar tussen de mensen en de goden. Er werd meer gezongen. Anderen raakte in trance. Mijn vriendin kwam in een wankelende toestand en moest recht gehouden worden. We moesten onze schoenen uitdoen en er kwam een vouw langs die onze voeten waste en er sigarenrook over blies. De offerande aan de caboclo duurde twee uur. Toen we terug gingen moesten we wederom achterwaarts de trap af. Terug in de hut begon de ceremonie opnieuw en de kleine vrouw werd opnieuw bevangen door Jurema. Een blonde meisje sloeg de trommel. Andere raakten eveneens bevangen door een orixa en tekenden cirkels op de vloer. Tekenden cirkels en pijlen en zetten kaarsen rondom. De kleine vrouw, mooi gekleed in het wit met een soort tulband op haar hoofd was de 'gids' der geesten en zong uit volle borst.
...Caboclo van het groen blad
Dit zo prachtig is
begelijd het feest in het bos
Hoor het geluid van de waterval
En de prachtige lied van de sabiá (vogeltje)
Wat een mooie avond
een nacht van mooi maanlicht
een schittering van de maan
Wat ik zag, is dat de caboclo van het het groene blad aankomt Het bos is in feest
Alles overdekt met bloemen
Zelfs de vogels zingen, mijn caboclo
Ze zingen voor uw lof
Ô, ô, ô, ô, hoeveel schoonheid
Ô, ô, ô, ô, mooie pracht
Hoe goed om er zeker van dat Uw caboclo van het groene blad mijn beschermer zijt...
En de drum van het blanke meisje gaat voort met harde slagen in goede ritme context.
Mensen vielen in als zij de liederen hoorden. De vrouw maakte kruiden klaar, drank en rookte voortdurend. De orixa was allang tot haar gekomen. Ook de mede umbadistas, die in het wit gekleed ronddwaalden op het leem bereikten een bepaalde sfeer en werden bevangen door een geest. De meeste werden 'oude zwarten'. Zo liep daar een blank meisje van vijentwintig rond met gekromde rug en een dikke sigaar in haar mond, en bazelde een taal die van ver scheen te komen. De bevangen mediums liepen langs de aanwezigen in de cirkel en drukten hun linker en rechter schouder tegen hen op als teken van begroeting. En uitten daar bij een kreet. Anderen raakten in trance en dreigden neer te vallen. Een blanke man in het wit, hetgeen leek op een judo-pak, was een soort 'bewaker' en moest de onder invloed zijnde mensen in de kijk houden. Er was ook een spastische en verstandelijk gehandicapte jongen in een zelfde judo-pak, die als een soort 'knecht' optrad. D.w.z, hij hielpt de mediums, zette kaarsen recht en hield een oogje op de mai do santo. Er werden nog vele liederen gezongen als het tegen 12 uur loopt. Er werd een pauze ingelast. Ik was verheugd, daar ik last had van mijn onderrug. Het lange staan deed mij geen goed. Ik moest lopen en ging naar de toiletten aan de ingang. Buiten op het pad was het een drukte alsof de carnaval der geesten was begonnen. Ik liep langs de cabanas, mensen zongen, ik hoorde doordringende drums, er werd gedanst. Ik kwam verkleedde mensen tegen in de schitterendste kleuren en rokken en mannen met vrouwen kleren. Kinderen zwart als de nacht in gekleurde kostuums. Het was wonderbaarlijk schouwspel. Buiten bij de hutten werden offers gelegd, meestal voedsel, gebraden kalkoenen, kippen, bakken vol met mais, taarten met dikke room, kommen vol met druiven en ander fruit, manga, papajas. Allemachtig en ik maar denken aan de arme hongerige mensen in Sâo Paulo, de grote steden of binnenlanden, die niks te eten hadden. Dit was in mijn ogen een verkwisting. Ja, het was voor de orixas, het was voor goden te eren. Verdomme, en ver weg in de grijze lucht zag ik al de urubu's, de zwarte aasgieren, die zich straks te goed zouden doen aan dit feestmaal.
wordt vervolgd....
OFFERPLAATS, met beeldjes van katholieke heiligen, caboclos en preto velho's, mais, bekertjes met drank en zoet...
UMBANDA VIERING IN SANTO ANDRÃ, SÃO PAULO - NOV. 2010 deel 1
Ik was op de 13 de november samen met mijn vriendin afgereisd naar Sâo Paulo om daar een Umbanda bijeenkomst mee te maken. Het zou plaatst vinden in een bos en opgedragen aan de 'Caboclos', de Indiaanse geesten in de cultus. Voor als eer moet ik stellen dat Umbanda, Macumba en het allerhoogste Candomblé veel overeen komsten hebben, waardoor het voor de leek soms moeilijk wordt er een duidelijke lijn in te zien. Daarom wil omtrent de Umbanda enige uitleg geven. Dit wil ik doen via het gedetailleerde boek 'De Goden reisden mee' 1997, van Prof. mr. dr. G. Meuleman, (1931-1994), hij voltooide het manusscript van zijn boek kort voor zijn overlijden, die een naukeurige beschrijving geeft. Hiervoor mijn dank. In zijn boek haalt hij vaak uitspraken aan van schrijvers of ingewijde in deze stof, die ik aangeef met 'noot'.
"... De eerste macumba-evenementen vonden waarschijnlijk plaats aan het begin van deze eeuw in Rio de Janeiro. De samenleving bestond vooral uit Bantoes met een theogonie en rituelen, die veel minder ingewikkeld waren dan die van de Yoruba's. Het ging voornaamelijk om de vereniging van overledenen en de zielen van voorouders. De beweging zelf en de plaats van samenkomst noemde men macumba. Volgens McGregor (Pedro, noot Wayn) had de cultus van de geesten der doden, afkomstig van de Bantoes uit Kongo en Angola, vooral veel invloed rond Rio de Janeiro, waaruit de macumba is ontstaan. Door vermenging met spiritisme en candomblé kwam er een nieuwe tak, de umbanda.
DE VERSCHILLEN TUSSEN MACUMBA EN UMBANDA
De umbanda heeft de meeste aanhangers in Rio en Sâo Paulo, maar ook in Rio Grande de Sul (uiterste zuiden van Brazilië, noot Wayn). De beweging wordt in 1933 nog niet door Freyre (Gilbert, nt) genoemd, hoewel hij wel melding maakt van tovernarij en seksuele magie. Deze waren er al, verbonden aan de figuur van de mucama, de 'zwarte min', die sinha-moça, 'net-volwassen meisje', vaak moest vervangen. Het spiritisme van Kardec (spirituele beweging die in Brazilië veel aanhang heeft, ook reincarnatie stelling, noot Wayn) kreeg dus invloed op de candomblé, waarna de nieuwe beweging ontstond, de umbanda, want bij de bantoes waren er genoeg geesten. men noemde ze ma-Bamba in Angola en Kilulu in Kongo. Volgens Saint-Cair (David, nt) gebruikt de umbanda naast Afrikaanse goden geesten om zieken te verzorgen en te genezen. De beweging had in 1972 tweeëneenhalf miljoen aanhangers. De umbanda wordt volgens hem vaak door niet-ingewijden macumba genoemd, terwijl dit woord slechts 'plaats van samenkomst voor Afrikaanse riten' zou betekenen. Verderop in zijn boek zegt hij echter: 'Vreemdelingen gebruiken vaak het woord macumba, maar dit slaat alleen maar op een muziekinstrument gemaakt uit een eenvoudige houten plank met een gat erin, die op een langwerpige kist op korte pootjes is gespijkerd. De musicus beweegt een houten stokje in het gat heen en weer en veroorzaakt zo een schurend geluid dat erg melodieus klinkt. Als het stokje sneller wordt bewogen of meer druk wordt uitgeoefend, veranderd het geluid.' Mc Gregor is een andere mening toegedaan. Hij zegt: 'Pas aan het begin van de twintigste eeuw verschijnt het woord umbanda voor de cultus. Ramos gebruikt het woord echter voor de priester, maar blijft de cultus macumba noemen, evenals Joâo do Rio. Veel doorgaans goed geïnformeerde schrijvers gebruiken trouwens het woord macumba. Zo heeft Hutin (Serge,nt) het er over dat veel grote voetbalclubs in Brazilië een officiële macum-beiro,macumba priester, in dienst hebben die de overwinning moet bewerkstelligen. Bernard (Jean-Loouise,nt) ziet de macumba als een Braziliaanse vorm van tovenarij en erotische magie, derhalve gebaseerd op het gebruik van tellurisme, waarvan de maagdelijke wouden in het binnenland een condensator zouden zijn, en de seksualiteit. Zij, die ermee vertrouwd zijn, zegt hij, beoefenen occulte wetenschappen waarbij de betovering een doorslaggevende rol speelt. Hierbij is ook de suggestie van belang, ondersteund door het doordringende ritme van de trommen, dans en kleurenmagie. Volgens Gregor (Paul,nt) zouden er in Brazilië kloosters van tovenarij bestaan, waar novicen worden ingewijd in tovenarij en waar een tijdlang, soms onvrijwillig, gehypnotiseeerde vrouwen zouden worden vastgehouden. Het lidmaatschap of de leertijd zou reizen naar het inwendige inhouden en het bestuderen van een farmacopee, die de Europese farmacopee uit de middeleeuwen zou overtreffen. Door de eigenschappen van sommige planten zouden macumba-tovenaars de jeugd van rijke vrouwen weten te verlengen. Ook werd er een vampirisme aan verbonden dat ten koste ging van jonge minnars. Wortels en mandragoorsoort zouden het pronkstuk vormen van de macumba-farmacopee. Wat er ook van zij, de stellingen van Kardec hadden hun invloed op de publieke opinie. Het was mogelijk gebleken in contact te komen met geesten en hierbij ging het niet alleen om geneeskunde, liefde, weldadigheid, nederigheid en wijsheid, maar er moest ook voorzien worden in gevoelsmatige of finaciële problemen en er was behoefte aan magie. Dit vonden althans de bezoekers van de macumbas in Rio, die zo konden communiceren met geesten van Afrikanen en Indianen. Bij de umbanda horen alle gebruikelijke Afrikaanse geesten en nog een tiental Indiaanse, maar ook Jezus en de maagd Maria spelen een grote rol. Geesten van de doden worden volgens Saint-Clair niet gebruikt, want die weten niets. Alleen geesten, die nooit in menselijke gedaante hebben bestaan, spelen een rol. Er zijn zeven verschillende soorten geesten. Een gelovige kan bij zijn geboorte tot een bepaalde klasse behoren, maar later tot een hogere overgaan als hij levenservaring heeft gekregen. Iedere klasse heeft een vier-sterren-generaal, die bevel voert over zeven divisies. Iedere divisie heeft een drie-sterren-generaal, die bevel heeft over zeven bataljons. Ieder bataljon heeft een twee-sterren-generaal aan het hoofd van zeven subdivisies.
Al deze gezagsdragers hebben de voorkeur voor bepaalde soorten voedsel, kleuren, dagen van de week, speciale namen, speciale namen, liederen, magische symbolen, parfums, wierook, kruiden en worden allemaal verschillend begroet. In weerwil van de algemene opvatting, dat de umbanda rechtstreeks voortkomt uit de candomblé, is het volgens Moraes (Ari,nt) mogelijk aan te tonen, dat de umbanda zijn oudste invloeden ontleent aan het inheemse rituaal van de catimbo. Daar voegden zich later Afrikaanse, katholieke en spiritische elementen bij, met een steeds groter aantal gelovigen uit alle volkeren en sociale geledingen in Brazilië, zodat men kan spreken van de eerste godsdienst van Brazilië.
INDIANEN PROTESTEREN TEGEN BOUW BELO MONTE DAM IN XINGU
Raoni
Honderden indianen hebben in de Braziliaanse hoofdstad Brasilia geprotesteerd tegen het plan een waterkrachtdam in het Amazonegebied te bouwen. Volgens de actievoerders komt door de aanleg van de Belo Monte dam ruim 500 vierkante kilometer land onder water te staan.Ongeveer 50.000 indianen en boeren zouden van hun grond worden verdreven. "We willen Belo Monte niet, want die maakt een eind aan onze rivieren, het oerwoud en ons leven'', zei het inheemse stamhoofd Raoni Metykire in Brasilia. De actievoerders overhandigden een lijst met de handtekeningen van ruim 600.000 tegenstanders van het project aan de minister van Energie, Edison Lobao. De bewindsman toonde zich niet onder de indruk. Hij zei dat de bouw van de dam snel gaat beginnen. Xingu indianen in Brasilia
Verder zei de minister dat de mensen die door het project worden getroffen compensatie krijgen. Ook krijgen bewoners die moeten vertrekken, een aanbod om zich elders te vestigen. De dam moet in de Xingú-rivier in de deelstaat Pará komen, vlakbij de stad Altamira. Volgens de Braziliaanse regering kan de Belo Monte dam ruim 11.000 megawatt elektriciteit leveren. Dat is goed voor 23 miljoen huishoudens. Ook zou het project voor 18.700 directe banen zorgen. De aanleg kost 10.6 miljard dollar (7,7 miljard euro). Na de Chinese Drieklovendam en de Itaipudam, die wordt beheerd door Paraguay en Brazilië, moet Belo Monte de grootste waterkrachtdam ter wereld worden.(anp/odbs)
op de poster president Dilma: 604317 personen zeggen: stop Belo Monte
Cornelis Verolme wordt in 1900 geboren als zevende zoon van een boerengezin in het dorpje Nieuwe-Tonge op het Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee. Hij doorloopt de Ambachtsschool in Middelharnis en vindt emplooi bij machinefabriek Stork als hoofdingenieur. Na de oorlog schrijft hij een interne notitie waarin hij pleit voor een ingrijpende productievernieuwing om de 5700 schepen die tijdens de oorlog vernietigd zijn te vervangen. Het stuk valt niet op vanwege de inhoud maar des te meer door zijn aanbeveling hem op te nemen in de hoofddirectie. Als hem dit geweigerd wordt begint hij in 1946 in IJsselmonde een machinefabriek. Naar eigen zeggen met een startkapitaal van 15.000 dollar, zo vertelt hij aan interviewster Phyllis Night in het Amerikaanse praatprogramma Smalltalk, maar hardnekkig is het gerucht dat hij tijdens de oorlog scheepsmotoren voor de bezetter had verstopt om deze na de oorlog met veel winst en een even ruime persoonlijke courtage door te verkopen.
Economisch heeft hij de wind mee en zijn bedrijf groeit snel. In de eerste helft van de jaren 50 koopt hij werven in Alblasserdam en Heusden en in 1956 wordt de eerste paal geslagen voor de werf in de Botlek die zal uitgroeien tot de grootste en modernste van Europa. Het adagium van Verolme is: groot, groter, grootst en het tonnage van zijn schepen loopt op van 10.000 ton naar 30.000 ton. Maar bij Verolme moet het altijd groter. Hij voorziet dat er vraag zal ontstaan naar schepen van 100 en zelfs 250 duizend ton. Hij wil in de Botlek een superdok bouwen waar hij supertankers kan maken en op een gegeven moment heeft hij 80% van de Nederlandse scheepsbouw in handen. Verolme heeft lef en een neus voor innovatieve oplossingen. Een helling bouwt hij gelijk met een schip en het ene schip wordt gefinancierd met het andere. In de jaren 50 haalt hij de prestigieuze opdracht, om een Braziliaans vliegkampschip te moderniseren, binnen. Drie jaar lang wordt er op de Botlek aan de Minas Gerais geschaafd, geschuurd en gelast - een tijd die Verolme gebruikt om de contacten met de Braziliaanse ministerpresident Kubichek nauwer aan te halen. Deze wil een eigen koopvaardijvloot oprichten met in Brazilië geproduceerde schepen en Verolme wil dolgraag voet aan de grond krijgen in Latijns Amerika. Al in 1936 reist hij voor Stork naar Brazilië en wordt verliefd op het land. De inspanningen van Verolme bij Kubichek hebben succes: net als een Japans en een klein Braziliaans bedrijf krijgt het Verolme concern een voorlopige vergunning voor de bouw van een werf in Brazilië.
Ik had reeds enig succes, maar nu stond ik voor de vraag: waar moet die werf komen, schrijft Verolme in zijn memoires. Per boot onderneemt hij een oriëntatietocht die hem langs de oceaankust voert en in de baai van Jacuacanga valt hem de uitzonderlijke schoonheid van het gebied op. Hij vindt het hier zo mooi dat hij beslist aan land wil gaan. De zee was kalmer geworden en samen met twee anderen zwom ik naar het strand om op onderzoek uit te gaan (...) en reeds gedurende deze korte inspectie raakte ik er meer en meer van overtuigd dat dit een geschikt oord voor onze eerste buitenlandse vestiging van ons concern kon zijn. Tenslotte waren onze indrukken zo gunstig dat wij, terug in Rio, de stoute schoenen aantrokken en in beginsel de regering het voorstel deden aan de baai van Jacuacanga een werf te vestigen, Op deze voorslag wilde men wel ingaan, aldus Verolme in zijn memoires.
In de bedrijfsfilm Werf in de Wildernis wordt de keuze van de plaats nog heroïscher voorgesteld. Op het achterschip staat Verolme in tropenuniform de blik een weinig omhoog gericht, de begeleidende tekst luidt:niemand heeft iets in dit plekje gezien, alleen een Nederlander, een scheepsbouwer. 100 kilometer is hij langs de kust gevaren en tot hij zag wat hij zocht. Hij zag een baai ruim genoeg om een werf te bouwen en een nieuwe stad. Hij zag een werf in volle werking op de plaats van het oerwoud.
De waarheid omtrent de vestiging is helaas minder romantisch dan Verolme wil doen voorkomen. Manager op de werf Jan Broekhoven: Ik denk dat dit tot de legendes behoort want niet Verolme besliste waar die werf kwam maar de Braziliaanse overheid en de Brazilianen wilden hun zware industrie spreiden. De Japanners hadden net al een plek in Rio gekregen dus Verolme heeft deze plek gewoon toegewezen gekregen. Het is een prima plek zo aan diep vaarwater maar het was een slechte keuze voor een zakenman want alles moest aangevoerd worden over weg en water,aldus Broekhoven. Hij was een handig zakenman maar ook zeer naïef, zegt zijn vriend Ferry Hoogendijk thuis in zijn serre. Hij had met president Kubichek afgesproken dat de regering een weg van Angra dos Reis naar de werf zou aanleggen, 25 kilometer lang, en hij gelooft dat en vervolgens gebeurt dat pas in de jaren 70. Hij was gewoon te goedgelovig. Zo kwam het dat voedsel en voorraden uit Angra dos Reis, staalplaten uit Villa Redonda, en onderdelen uit Sao Paulo worden ingevaren. Daarnaast laat hij voor de bouw van de werf 2 miljoen kilo staal vanuit Angra naar Jacuacanga vervoeren. Kranen en persen komen uit Nederland net als de werknemers.
Pionieren in de rimboe
Zeventig Nederlandse werknemers en hun gezinnen vertrekken dat eerste jaar naar Jacuacanga. Voor de mannen is het een uitgelezen kans. Het is een avontuur en er is goed geld te verdienen. Maar als de mannen en masse bezwijken voor de verlokkingen van de Braziliaanse vrouwen die volgens oud lerares Ria Cruijssen lief, dienstig en zeer heet zijn, is het besluit om ook de gezinnen te laten overkomen snel gemaakt. Maar aangezien er wel een werf is en geen nederzetting, levert dit veel problemen op. Er zijn geen wegen, overal ligt modder, er is geen school en geen vertier. De gebouwde, A-, B-, C-huizen zijn status afhankelijk. De C-huizen zijn voor de ingenieurs bestemd. De B-huizen zijn voor de voormannen en de A-huizen zijn voor de arbeiders. Alle huizen hebben hetzelfde interieur. Alleen de kleur wisselt soms. Waren de vrouwen bij elkaar op de koffie zaten ze toch in hetzelfde huis. A home away from home.
Voor de kinderen is Brazilië het paradijs. Altijd mooi weer, het hele jaar door zwemmen in zee. Spijkers zoeken op de werf en geen school tot wanhoop van de moeders die steeds meer problemen krijgen met de vrijheid van hun kinderen. Ze kwamen in de tropen met kinderen van 12, 13, 14 jaar oud, weet Tine Reesink, die er een jaar verbleef. Ze kwamen in de tropen met kinderen die in de pubertijd waren en dan die mooie Braziliaanse mannen en dat mooie weer, houd dat maar eens in bedwang. Pas als er een school wordt gebouwd en een lerares wordt aangesteld gaat het beter. Zes klassen van gemiddeld 4 kinderen per klas. Kinderen van leeftijden van 6 tot 12 jaar zitten in een lokaal. De een leert lezen terwijl de ander al in de brugklas zit. Bij toerbuurt krijgen ze les van de lerares. De kinderen volgen het lesprogramma van de Nederlandse school zodat ze terug in Nederland gelijk weer de draad konden oppakken.
Leo van Steijn en Kor Verburgh werken sinds 1960 op de werf. Van Steijn (74) werkte de eerste 6 jaar op de helling voor hij de leiding kreeg van de leerschool op de werf, het opleidingscentrum van de arbeiders. Kor Verburgh (62) heeft gelast, stellingen gebouwd en aan de draaibank gestaan voordat hij als leerling-werkvoorbereider in de werkschool terechtkwam. De werkschool is een ruim schoolgebouw met leslokalen en een praktijkruimte. Vier gangen met kleine werkplaatsjes waar een paar Braziliaanse studenten leren solderen en lassen. Fonteinen van vuur geven aan waar leerlingen aan het werk zijn. Vroeger gaven we les aan 85 man tegelijk nu mogen we blij zijn als het er 20 zijn, zegt Leo van Steijn. Aan het eind van de gang heeft hij een kantoor waar aan de muur het statieportret van Verolme hangt. In de rechterhoek van de lijst is een klein bloemetje van lasdraad gestoken. Het portret is het beroemde statie portret van Verolme dat in de hoogtijdagen overal ter wereld op elk kantoor hing. Verolme -strak in pak- kijkt schuin omhoog, schipper naast God. Ome Cor, zegt Verburgh met ontzag in zijn stem. Als Leo met pensioen gaat of wordt ontslagen dan neemt hij dit portret mee naar huis, vervolgt hij. Het portret is niet het enige dat nog aan de oprichter doet denken. In het dorp naast de werf zijn twee winkels naar Verolme genoemd. Het zijn een sportwinkel en een café. Tandarts Paulo, boven de apotheek, afficheert zich nog steeds als ex-werknemer van Verolme en in de Avenida Cornelis Verolme staan de leukste huizen van Jacuacanga. Maar sinds de werf in buitenlandse handen is overgegaan worden de huizen niet meer geverfd en de werkgelegenheid is ook minder.
Als Bernhard (hier wordt denkelijk de corrupte prins bedoeld, noot storyteller) in 1959 de werf opent wordt de verwachting uitgesproken dat binnen twee jaar het eerste schip van stapel zal lopen. Door werknemers wordt vreselijk hard gewerkt om dat te halen. Nederlandse en Braziliaanse arbeiders beginnen om 6 uur s ochtends en gaan door tot 10, 11 uur s avonds om dan midden in de nacht weer opgehaald te worden om een probleem op te lossen. Er zijn onvoldoende kranen en meermalen komt het voor dat een groot stuk metaal door meerdere mannen opgetild moet worden. Ook zijn de wegen na regenbuien onbegaanbaar en worden de mannen in de bak van een shovel van huis naar de werf vervoerd.
Er zijn ook grote tegenslagen. Het is in eerste instantie de bedoeling de hellingen op het strand te bouwen maar als blijkt dat dit één groot moeras is, waar heipalen spoorloos verdwijnen, besluit Verolme het eiland Ilha de Moreno dat voor de kust ligt met dynamiet tot de grond toe gelijk te maken en de baai met het puin te dempen. Het dagelijks leven op de werf wordt de eerste jaren bepaald door twee maal daags een doffe klap voorafgegaan door een luide sirene.Na de explosie doken die gasten in het water en haalden de vissen, door de klap verdoofd, naar boven. Zo hielden ze er een lekker maaltje vis aan over, weet Kor Verburgh nog. Zoals toen gebruikelijk worden bij Verolme helling en schip tegelijk gebouwd. Vanuit het midden werden schip en helling naar voren en achteren afgebouwd. Waarbij de explosies natuurlijk een complicerende factor zijn. Oud-directeur Ton Resink: Het is natuurlijk wel een beetje lawaaierig en je moet ook wel oppassen, want bij elke ontploffing springt het steen in het rond en dan moesten we het schip weer steenvrij maken.Af en toe zijn de springladingen een beetje te zwaar en wordt de net gelaste dubbele romp van een schip door luchtdruk uit elkaar geblazen. Persoonlijke ongelukken doen zich niet voor.
De werf groeit naar 40 hectare en op de plaats van het eiland verreizen twee hellingen. Op de grootste kunnen schepen van 100.000 ton gebouwd worden, terwijl op dat moment in Alblasserdam het grootste schip slechts 35.000 ton meet. Dagelijks zijn er 5000 arbeiders aan het werk en de hele streek profiteert van de werkgelegenheid. Economisch gaat het goed in Jacuacanga maar voor Verolme is de scheepsbouw slechts van de inkomensstromen. Jan Broekhoven zegt: Misschien is er in sommige jaren meer verdiend op de geldmarkt dan op het bouwen van schepen want door de enorme inflatie en speculeren op de overnight markt konden er kapitalen mee verdiend worden. Kijk, de betaling van een schip gaat in delen. Als de romp ligt, als de spanten staan en als je zoveel ton staal bestelt dan krijg je geld en dan werd er vaak gezegd Dit target mogen we pas over een paar weken realiseren want dan komt er een correctie op de financiering en zo werd er handel gedreven. En daarom denk ik dat de werf gedurende een paar jaar secundair was terwijl het verdienen op de termijnmarkt primair was, aldus Broekhoven.
Hoewel de dagelijkse leiding van de werf in handen is van een Nederlandse en een Braziliaanse directeur komt Verolme 2 maal per jaar voor zes weken langs om zijn investering te bekijken. Niet alleen voor zaken maar ook voor zijn eigen plezier. Hij heeft een prachtige villa in Camorin, een kilometer of zes van de werf en bijna dagelijks gaat hij met gasten varen.Aan boord waren dan een aantal kelners en eten en veel drank weet Ria Cruijssen. Dan gingen we zwemmen en barbecuen op een van de 365 eilandjes in de buurt. Hoewel Kor Verburgh nooit mee is geweest bij zon natte lunch, zoals hij het met Rotterdams accent noemt weet hij dat Verolme dan altijd veel vis ving. Die werden door een Braziliaan aan zijn haak gehangen om Ome Kor het idee te geven dat hij veel gevangen had, lacht hij.
Bijna dagelijks maakte Verolme een inspectierondje over de werf. Gekleed in licht tropenkostuum met pet op het hoofd liep hij over de werf. Altijd een paar passen voor de rest van zijn entourage uit. Als hij langsliep stopten de arbeiders met werken, Verburgh: Ze gingen nog net niet in de houding staan maar ze hadden respect voor de man. Hij sprak met de mensen in het Nederlands maar ook in gebroken Portugees. Ik kende hem wel, zegt een man die leeft onder de bijnaam Canella Preto, zwart scheenbeen. Hij praatte met ons en vroeg of de lunch lekker was en dat we hem moesten waarschuwen als dat niet zo was. Verolme genoot van deze contacten en volgens vriend Ferry Hoogendijk was hij zeer gesteld op de werknemers die in meerderheid in het dorp naast de werf woonden. De eerste jaren betalen ze huur noch elektriciteit en zijn scholing en gezondheidszorg gratis. Door dit soort voordeeltjes dragen de (oud-)werknemers hem nog steeds op handen en tussen het poetsen van de buste door geeft Fernando Nacsiamento aan dat hij alles aan Verolme te danken heeft. Als hij hier niet naartoe was gekomen zouden we allemaal nog vissers zijn. Verolme brengt welvaart in de regio. Duizenden zijn financieel afhankelijk van de werf en zelfs nu nog, ruim 20 jaar na de verkoop van de werf heeft Verolme de status van halfgod onder de ouderen. niemand zal iets negatiefs over Verolme zeggen, waarschuwt Leo van Steijn: Werknemers zeggen niet ik werk bij Brasfels, zoals de werf nu heet, maar nog steeds zeggen ze ik werk bij Verolme en vroeger kon je zelfs op krediet kopen als je zei dat je bij Verolme werkte.En bij het standbeeld in het centrum van Angra dos Reis treft Nasciamento regelmatig kaarsjes aan. Er zijn mensen die hem vereren, hier komen bidden en hem zelfs om werk vragen. En op de werf wijst Ribeiro lachend naar het borstbeeld, dat bij het 25 jarig bestaan van de werf in 1974 is opgericht. Papa, dat is papa Verolme.
God geeft de vogels eten maar ze moeten er wel voor vliegen
Het motto van Verolme heeft een duidelijk christelijke signatuur. Voor de buitenwereld leeft hij naar de bijbel en verwijst er regelmatig naar maar volgens Ferry Hoogendijk wist hij zijn geloof te koppelen aan een gezonde dosis pragmatisme. Zijn relatie met zijn secretaresse, Anneke, zette hij na twaalf jaar om in een huwelijk waardoor het volgens Hoogendijk wel mocht en ook het zakendoen in Brazilië gaat hem goed af. Jan Broekhoven: Zaken doen op bijbelse gronden in Brazilië is onmogelijk zeker niet in een bedrijf zoals hij dat had. Want omkopen is volgens mij niet bijbels. Maar voor zichzelf kan hij verantwoorden omdat hij het over favoras, voordeeltjes, heeft. Maar volgens Broekhoven moet hij overal van geweten hebben want hij was alleen eigenaar waarbij ik niet denk dat hij persoonlijk geld, of iets anders, in de hand van een minister heeft gestopt, dat zal door iemand anders gedaan zijn.
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog
ADELINO
kaalslag
Ogum de god van het ijzer, mijn spirituele vader. 
)
)
