Een eigen zaak

04-02-2011 om 00:00 geschreven door Storyteller

17-01-2011 om 10:38 geschreven door Storyteller

Dodendal door regens in RJ gestegen tot 610

16/1/2011 10:17, 
Por Roberto Samora, com Reuters - de São Paulo uit de

Valmir França da Matta huilt na dat hij deelnam aan de reddingsoperatie van het lichaam van zijn 9 jarige zoon, Marcos Vinincius, slachtoffer van de aardverschuiving

Het doden aantal in de berg-regio van Rio de Janeiro als gevolg van de regens is gestegen tot 610, dit volgens het secreteriaat van gezondheid en burgelijke bescherming.
De laatse 12 uren werden 12 slachtoffers geregistreerd. Meer dan 10 duizend mensen zijn dakloos of verplaats, volgens gegevens van de regering.

'...De tragedie in de bergen achter Rio is geen duivelswerk. De regen die in een dag viel was meer dan die van een maand. De natuur is gekwetst, de goden zijn woest, maar op wie? Op de vernietigers van de natuur, wereldwijd. Het verbruik van gassen, de uitlaten van gemoderniseerde fabrieken, de kap van gote bossen. Zolang geld de hoofdrol speelt zal dit alles leiden tot catostrofale gevolgen voor de mensheid. In Brazilie is het jaarlijks rond deze tijd een treurdal. Ook in en rond Rio de Janeiro plus de favelas. De gemeentes doen totaal niets, en,- of geven vergunningen tot bouwen. Ze sluiten hun ogen voor de armoe en meestal is het deze groep die men gewoon laat bouwen op grond met gevaar. Dit is niet de laatste ramp... De natuur is verbouwereerd, de kapitalist kan het geen donder schelen, de wereld van nu is niet deze van naheen. De groot-kapitalist is een egoist, een duivelbroeder, die de mensheid niet nodig heeft. Wereldwijd zien we catastrofes, van Haiti tot Afrika, India tot Rusland.
Geld voor hulp verdwijnt als sneeuw voor de zon. Sommige mensen hebben het begrip verloren voor een beter wereld...
Er moet verandering komen willen wij de natuur in leven houden... de natuur is er voor ons, wij niet voor haar...'

Wayn

16-01-2011 om 14:48 geschreven door Storyteller

 
Het volk van de Kuntanawa in de staat Acre richt zich weer op en probeert zich te verlossen van haar wortels De inheemse etnische Kuntanawa in Acre werden als uitgestorven beschouwd, nu herboren uit hun nakomelingen vermengd met "blanken" strijden nu voor de afbakening van hun land in de staat. Er waren slechts vijf in 1911 en nu zijn ze ongeveer met 400. De Kuntanawa waren bijna uitgeroeid in de vroege twintigste eeuw met de vooruitgang van rubber winning. De Indianen werden vervolgd door gewapende mannen na het ingebruiknemen van de rubber velden rond de Acre.

Zij spreken niet meer van hun inheemse taal en behorende tot de taalkundige tak Pano. Ze spreken nu enkel Portugees. Hun cultuur is bijna verdwenen en vergeten.  "We zijn het bewijs dat je een natie kan opbouwen, terug te brengen wat er is vergeten is," zei Haru Xina Kuntanawa, wereld ambassadeur voor de vrede door de Verenigde Naties. De jonge Haru, 28, vertegenwoordigt de beweging en de articulatie van culturele en historische verlossing van zijn volk. De jonge Indiaanse leider, Flávio Jose do Nascimento (zijn geregistreerde naam) is de articulator van de 11 etnische groepen van het Pano volk. Hij ondernam de belangrijke taak om de Kuntanawa hun thuis terug te geven, hun culturele en taalkundige waarden te versterken en het bevorderen van de redding van hun heilige riten die lang verloren waren. "Ik geloofde dat het mogelijk was en ik ben er zeker van, meer dan ooit, dat mijn volk terug kan brengen wat ze hebben verloren," herinert Haru en denkt aan de afslachting  en het verleden dat gekenmerkt werd door het doden van zijn familieleden. "Het brengt me verdriet. Het is heel recent, noch geen eeuw het bloedbad van 1911. Vandaag hebben we iets meer dan 300 Kuntanawa en mijn doel is om onze mensen terug te verenigen thuis, een huis te geven. "

Ze zijn een etnische groep die op verschillende gebieden opgebouwd moeten worden: taal, body painting en zang, heilige rituelen met het gebruik van geneesmiddelen in het bos en het gevoel van verbondenheid met hun land. Eind juli, verzamelden zich meerdere mensen van de Pano taalgroep in het Kuntamanã dorp in Acre, een eerste in deze beweging die aan hun tradities een nieuw leven geven. Tijdens de week van 26 tot 31 juli 2010 hielden de Kuntanawa hun eerste culturele festival.  In dit, het was een vergadering voor een moment van zelfbevestiging van eenheid onder de etnische groepen, waren ook mensen van de Pano taalgroep: Huni Kuin, Yawanawa, Shanenawa, Shawãdawa, Jaminawa, Nukini en Marubo Katukina. "Als de mensen bij elkaar zijn hebben ze een grote kracht om te herstellen en het versterken van hun tradities. We hebben samen een consistente geschiedenis, "merkt Haru op. Op de oever van de rivier de Tego, in het extractive reservaat (Resex) Juruá Alto, vlakbij de grens met Peru, ontmoette zich 200 mensen, met inbegrip van gasten en autochtone 'witte' Brazilianen en buitenlanders. Het is door het contact met naburige etnische groepen van de taalgroepen Pano dat een strategie om de taal van zijn volk te reconstrueren door middel van andere vergelijkingen. De wederopbouw van de taal wordt tevens bewerkstelligd door en via diverse fragmenten die nog in het geheugen van de stamhoofden aanwezig is en 'ayahuasceiras' gezangen tijdens de heilige riten.

Afbakening
Het is het bevestigen de Indiaans bloed ook door de verovering van een gebied zelf. De afbakening van het land is een belangrijke reden dat Kuntanawa zich omarmen vandaag en voorbereiden op de confrontatie. De uitdaging is een gebied van 80 tot 100 duizend hectare land, dat de mensen beweren dat het volledig overlapt is door het extractive reservaat Alto Juruá waar Kuntanawa een van de belangrijkste bewekstelligers van zijn. "Wij vechten voor de afbakening van ons land. We zijn binnen een stuk land dat door onze mensen gecreerd is in de jaren 80 tot 90, toen er een voorstel was om dit reserve vast te stellen. Het werd gedomineerd door bazen, maar door Indiaanse dwangarbeid ", zegt Haru, om aan te geven dat zijn voorouders hun wortels hebben in die gebieden. Echter, de extractieve reserve model is niet de "meest geschikte" voor inheemse volkeren, stelt de hij. "Wij claimen het, maar we hebben het al afgebakend. Het is het land Kuntanawa. We hebben hier al wortels gepland. We wachten alleen nog op het officiële moment van de afbakening door de Braziliaanse overheid, "stelt hij. "Wat wij willen is het te beschermen, om de aandacht te vestigen op het ecologisch bewustzijn," belooft hij.

 De inspanning komt met de vrijgeving van de afbakening 2001, met voorlegging aan de National Indian Foundation (FUNAI). In 2003, krijgt het Kuntanawa volk de publieke steun van de Inheemse Missionaire Raad (CIMI) en de Organisatie van Inheemse Volkeren van de Rio Jurua (Opirj) om ervoor te zorgen dat Kuntanawa als zodanig herkend worden en hun inheemse land afgebakend wordt. Zij waren het die hielpen de extractieve reserve in het begin van de jaren '90 te maken. Vandaag, echter, het oneens zijn over het genot van de natuurlijke en minerale hulpbronnen hebben ze zich verzameld rond de belangrijkste plek van de groepering, het dorp Kuntamanã (bekend onder zijn oude naam 'Zeven Sterren').

Het eerste extractieve reservaat dat werd gecreerd in Brazilië, Resex doAlto Juruá heeft een oppervlakte van 506 duizend hectare. De Indianen beweren dat hun gebied de equivalent is van bijna een vijfde van het natuurgebied. In 2008, federale aanklagers in Acre diende een openbare civiele actie aan om de Funai en de Unie te dwingen tot de afbakening en registratie van grond, gelegen aan de rivier de Tego, in de buurt van het dorp Restauraçâo met ongeveer 130 huizen behorend de gemeente Marechal Thaumaturgo.  Ervan bewust dat een afbakening proces ongeveer 10 jaar of meer kan bevatten en het genereren van een controversieel debat in de samenleving, zegt Haru, in naam van zijn volk klaar te zijn: "Ik ben voorbereid met geest, lichaam, ziel en hart om te vechten voor dit land, te beschermen, onderhouden en herstellen.
Het heeft ook nieuwe bondgenoten opgedaan, "belooft hij. 

KUNTANAWA VOLK


Dit verslag van Fabiola Ortiz
heb ik vrij vertaald uit 'Portal Imbase' van 15 januari 2010

WAYN

15-01-2011 om 13:17 geschreven door Storyteller

'...Ik heb hun sinds lange tijd niet meer gezien. Zezer, ze heet eigenlijk Maria José Moreira, omhelst mij en is vol vreugde me weer te zien. Ze werkt als poetsvrouw in een school in Itaborai en verdiend zo iets bij. Ze is van een evangelisch kerkje wat haar doet geloven in haar deus en goedheid. Ze is een van de vele vrouwen die een houvast zoeken in hun levens filosofie, waar meestal de man de andere weg bewandeld, hij die afkerig is van de kerkgemeenschap.
          Zezer is een nakomelinge van Syrische immigranten die in Brazilië veelal als marskramers leefden en zijn opgegaan in de vele mengelingen van culturen.
                'Waar is Joëlson?' vraag ik haar. 'Aan de andere straat in de drank keet, 'bebedo' dronken,' zegt ze resoluut, maar met enige berusting. 'Hij is al om halfzes het huis uit. Hij zegt nooit waar hij heen gaat, maar meestal naar de kroeg.'
      Ze houdt van hem ondanks de harde tijd. 
 33 jaar zijn ze nu getrouwd. Ooit zag ik hun trouw foto's die ze als een schat bewaard in een oude album. Zezer in haar witte bruidsjurk en Joëlson in een maatpak, dat men dan huurt voor de gelegenheid. Hun huisje staat in Tanguá, een plaatsje op 15 kilometer van Itaborai en zo'n 70 van Rio. Het ligt in de buurt Vila Cortez. Ik denk terug aan de jaren dan ik hen nu ken, 20 jaar.
                Joëlson als drinkebroer en liefhebber van de suikerriet jenever waarvan '51' zijn favoriete merk was. En ik heb gevoelige herinneringen aan de tijd dat we stomdronken van 51 en 60cl flessen bier uit de hete drank keet kwamen en Brazilië een draaitol was, een warme planeet van mooie vrouwen, zwarte bonen reuk en liefde.            
               Zezer heeft een passie voor haar honden. Ze heeft er drie, een oude van 13 jaar ligt op de sofa in de veranda en twee uit hetzelfde nest, die als waakhond doorgaan en in de achtertuin aangelijnd liggen aan lange touwen. Ze loslaten veroorzaakte problemen met de buren vertelde ze mij, maar ze hielden zich koest tegn over mij. 
               Ze  verzorgd hen met liefde, 'Ze zijn mijn kinderen. Ik hou van mijn honden... meer als van mensen... ze zijn eerlijk en trouw dat kun je van veel mensen niet zeggen,' en ze geeft de ouwe hond een bak water. Ze verteld en verteld en vraagt mij duizend dingen. Antonio noemt ze mij en geeft me zoete koffie en maakt manga-drank van de heerlijke kleine vruchten. Een van de vele soorten manga's, maar deze zijn heerlijk en ik zuig er enkele uit en eet het vruchvlees onder schil. Ik laat niets verloren gaan. Ze wast de oude hond met cocos zeep in de zon bij de waterput, en ik zie de naiëve vrouw met liefde voor haar honden. 'Dit zijn mijn kinderen,' zei ze ooit tegn mij. Het huisje is opgeknapt en heeft nieuwe ramen, deur, tafel en stoelen.                  
            Het is klein en knus, zoals ik mij zelf wel zou wensen, met een ruime tuin erachter. Ze heeft ondertussen het eten op tafel gezet. 'Heeft Joelson gisteren gemaakt, ' zegt ze trots. 'Ja, hij kan koken,' en ze geeft mij een bord met rijst, zwarte bonen en farofa, een gebakken maniok farinha met uien. Ze maakt er een sla bij en bakt mij eieren.
                          Het is warm vandaag met 35 graden. Een uur later komt Joëlson binnen. Da Silva is zijn naam, zoals vele Brazilianen door het leven gaan.
           Hij is ouder geworden en wordt overmorgen 61. Hij omhelst mij op een manier alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. Neen, hij was niet in de kroeg, hij had gewerkt!
           'Capinar' noemt men dit hier, het wieden van gras en onkruid, een verdomd hard werk met een hak. 'Trabalhando?' zegt Zezer. 'Ik dacht dat je aan het drinken was en ze maakt gebaren met haar handen. 'Zie je Antonio hij zegt ook nooit iets. Hij staat soms op en gaat weg...'
             Joëlson neemt alles gelaten, mompelt iets en laat me de blaren op zijn handen zien. Hij is het niet meer gewend. 'Waar is je gele shirt,' vraagt ze.  'Ben ik kwijt,' zegt hij enigzins plagerig.
'Joëlson! Waar heb je het gelaten, een geel shirt, geel... dat kan je toch niet kwijtraken... ga het zoeken...'
                 En dat herhaalt ze nog vele malen. Hij is haar vriend, zoon, kind, man. Ze houdt van hem. 
                "Nog steeds aan de 51 cachaça,' vraag ik Joëlson. En hij lacht: 'Muito bom, 51... heel goed!'
'Kijk uit vriend het kan je lever verbranden.' zeg ik enigszins cynisch.
'Is allang verbrand...' en hij lacht.
          Hij drinkt noch alleen maar jenever, komt thuis, legt zich op de sofa, slaapt, en gaat weer op weg. Alleen vandaag is hij aan het werk. Hij heeft gewerkt als ober en in de bouw, en allerlei klusjes voorhanden.
             Hij heeft het tot nu toe overleefd. Hij eet een flink bord en zegt weer aan de slag te gaan, hij moet het afmaken vandaag. Zezer geeft me nog een zak met manga's mee, de vruchten die ooit engelen vanuit India moeten hebben meegenomen naar Brazilië.
                      Ik vertrek samen met Joëlson en beloof hun terug te komen. 
                  Buiten loop Zezer loopt nog een stuk achter mij aan, zwaaiend en schreeuwend: 'Chau Antonio! Chau! Vai com Deus! Chau! Antonio! Kus voor Lenita...'
Joëlson slaat rechts af... ik links.
Ik hou van haar, van haar eenvoud en openheid, het goede van Brazilië...'
Wayn

Het huisje binnen

Zezer met de oude hond

aan de tuin

waakhond

bij hun hok

Joelson

Bijlagen:
Wayn met Zezer en Joelson.jpg (54.3 KB)   
Zezer wast de ouwe hond.jpg (71.9 KB)   

Nu worden er in Brazilië velen straathonden omver gereden met fatale gevolgen. Deze honden noemt men daar 'vira-lata', een mooie benaming hetgeen 'blik-omdraaien' betekent. In Itaborai, in de buurt van Rio waar ik af en toe woon lopen er velen rond. Ze zwerven door de straten en vooral langs de hoofdweg waar de vele 'pastelarias', deeg-broodjes-zaken liggen.

Op een regenachtige november middag, wanneer ik op weg ben het centrum langs de avenida 22ste mei zie ik haar leunen tegen een ijzeren poort. Boven de poort prijkte de naam van een evangelische kerk. Ze (het is een vrouwtje) is mank en sleepte zich moeizaam voort. Ik weet dat ik hard moet zijn en loop door, ook daar ik zie dat mensen zich ermee bemoeien en het lot van het dier aantrekken. De hond blijft in mijn hoofd en op mijn terugweg naar huis heeft ze zich iets verder op gesleept. Mensen hebben haar water gegeven en iets te eten. Ik ga mijn weg naar huis met de gedachte dat het wel opgelost zal worden, maar ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Ik vertel het verhaal aan mijn vriendin die zegt dat het denkelijk een virus kon zijn. Inderdaad was twee jaar geleden haar hond Tony gestorven aan een ziekte die hem had verlamd.

 Ik ga terug naar de plek des onheils en vraag naar het gebeuren. Ze blijkt te zijn aangereden op de autoweg. Een meisje van de evangelische kerk zegt met bedroeft gezicht dat ze de brandweer hebben gebeld, maar deze doet niets tenzij het dier gevaarlijk is voor mensen, als aanvalt of bijt, hondsdolheid. Zodoende ligt ze daar. Ik kijk in de droevige bloeddoorlopen ogen van de teef misschien drie jaar lijkend op een beige-achtige Mechelse herder maar met een robuuster kop als van een dog en nog ander wat kenmerken. Dit kan niet en besluit naar een van de twee dierenartsen te gaan in de buurt. Daar aangekomen leg ik de situatie uit en vraag of het dier kon worden opgehaald. Volgens mij is het beste haar te laten inslapen, want wat moet een straathond in zo'n miserabele toestand, mank, hoe te overleven in de straathonden hel van Itaborai?

      De vrouwen achter de receptie kijken mij verwonderd aan als was ik een beul van een andere planeet en ik hoor de een tegen de ander zeggen: 'Ja,  een spuitje geven, dood...'. Na twee uur komt iemand die mij met een bestel auto en grote kooi naar de onheilsplek brengt waar het arme dier nu met haar hoofd onder een auto ligt van wegen de regen. Mensen zijn zo goed en hadden karton op haar gelegd. De man laadt de hond vakkundig in met een strop om haar nek. Hij zegt mij haar niet aan te raken, terwijl ik voordien het beest over haar hoofd geaaid had. Inderdaad wat naief van mij, maar het dier keek mij hulpeloos aan. Iets later rijden we terug naar het praktijk.

'Wat is de naam van de hond?' vraagt de vrouw achter de computer. Naam!? Het is een straathond. Ze denken blijkbaar dat het mijn hond is. 'Noem haar maar Viralata,' zeg ik. Ik vertel nogmaals dat het beste is haar te laten inslapen. Ze zeggen te wachten op de dokter, die haar zou onderzoeken. De dokter is een blanke vrouw van in de veertig. We gaan met Viralata naar de praktijkruimte waar ze vakkundig wordt onderzocht. 'Er zijn nog reacties,' zegt de blanke vrouw. Ze neemt de temperatuur op en voelt op diverse plekken aan het achterlijf van de hond. Als ze op de buik van de hond drukt zieik bloed weglopen uit haar onderste en het dier kijkt hulpeloos en angstig. 'Luister senhor... ik denk dat met een goeie behandeling ze misschien nog te redden valt... anti-biotica en meerdere medicamenten...' en ze kijkt me vragend aan. 'Ze zal wel twee tot drie weken goed verzorgd moeten worden en dan...' Ja en dan? Ik leg haar uit dat ik hier niet woon en ga reizen en mijn vriendin niet de mogelijkheid heeft om dagelijks voor het dier te zorgen. Buiten dat is in het huis nog de kleine Suzie, een straathondje. Anderzijds kon het dier hier ter plekke verblijven, de prijs was 80 reais per dag, zo'n 35 euro. Ik besluit toch met mijn vriendin te praten en beloof terug te keren. 'O senhor komt toch terug is het niet?' vraagt ze onzeker en ik geef mijn belofte.

Inderdaad het was een schot in het duister. Het kan niet, zei mijn vriendin. Ik heb mijn werk, jij bent weg en dan de kleine Suzie. Ze heeft gelijk. Ik terug naar de praktijk, mijn kop vol zorgen. Want ze zullen mij het dier terug geven, en dan? Het motregende met 28 graden. Waar moet ik met de hond naar toe. Ik had een verantwoordelijkheid op me genomen en dat is wat de mensen hier weten. Ze willen helpen, maar alle verantwoordelijkheid is voor hen, fysiek en financieel. Ik voel mij rot. Terug in de praktijk komt de dokter naar mij toe: 'En, hebt u het opgelost?' vraagt ze van de ene kant hoopvol, van de andere nieuwsgierig. 'Ik moet u teleurstellen... het kan niet, er zijn geen mogelijkheden,' en ik verklaar haar nogmaals de situatie. Dat ik de hond op straat zag liggen zoals zo vele, doch ditmaal had mij het lot van het dier aangetrokken... ik wilde helpen, maar...' Ondertussen wist ik dat ik hard moest spelen en zelfs iets provoceren. 'Dus senhor laat de hond interneren? Hij blijft hier?' vraagt ze overtuigend. 'Neen... gaat niet....' Ik zei nog dat in mijn land er voor dat soort honden, ten minste diegene die de mensen verstoten, asiels zijn. Ze kijkt mij vragend aan. "Oh...opvanghuizen voor honden?' Nu wist ik dat ook in Brazilië dergelijke huizen zijn zoals in Jacarepaguá in Rio, waar men honderden dieren opvangt, maar waar er problemen waren. De staat had steun gegeven van miljoenen maar kon niet begrijpen dat al dit geld aan de behandeling van de dieren was opgegaan en beschuldigde de organisatie van corruptie. 'Dus wat doet senhor? Blijft ze hier?' Ik ben geen antichrist, sadist of beul, maar ik zie de situatie, de gemeente die haar ogen sluit voor deze problemen. Een overreden hond is dood. Fini. Maar een aangereden dier dat moet lijden wil men geen spuit geven, anderzijds laat men ze creperen langs de weg. 'Luister,' zegt ik resoluut tegen de vrouw: 'Ik neem haar mee en leg haar hier boven in het park.' Ze kijkt me verward doch hulpeloos aan. 'Senhor, dat kunt u niet doen. Het regent, ze heeft niks eten... ze' Ze was nu op het etisch punt gekomen, haar menselijkheid en verantwoording voor het dier in welke omstandigheid dan ook. 'Disculpe, mijn excuus, maar er is geen andere oplossing... ik wil helpen maar het blijkt dat je je er beter niet mee kunt bemoeien... buiten dat zal ik schrijven naar de gemeente van Itaborai om voor een oplossing te zorgen dat mensen aangereden dieren naar een arts kunnen brengen zonder kosten hunner zijds...' De vrouw krijgt een blos op haar gezicht. Ze staat even perplex en zegt dan even resoluut als dwangmatig: 'Goed... laat ze voorlopig maar bij ons dan zien we wel verder.'

Ja, mijn geval is dan ook een uitzondering, een gringo die een aangereden manke straathond ter plekken brengt. Ik dank haar vriendelijk voor het inzicht. Men zou, als ze beter werd, Viralata proberen onder te brengen bij mensen of terug de straat op. Ten minste als ze het overleefd.

Wayn 

29-12-2010 om 00:00 geschreven door Storyteller

Braziliaan leert boeren niet op roofdieren te schieten

Als poema's, vossen en wolven in de buurt van een Braziliaanse boer komen, maken ze grote kans een kogel door hun kop te krijgen. Ze zouden kippen stelen en koeien aanvallen. Zoogdierenwetenschapper Frederico Gemesio Lemos probeert dat beeld bij te stellen. In het 'Programma ter bescherming van de zoogdieren van de Cerrado' neemt hij de boeren mee op onderzoek en laat hen de vacht van een wolf voelen.

Lemos werkt bij de Federale Universiteit van Goiás en onderzoekt sinds 2003 alle katachtigen, hondachtigen en wilde zwijnen in de Cerrado, een savanneachtig gebied in Centraal-Brazilië. Sinds 2007 legt zijn team zich erop toe dat de boeren zich van hun gedrag bewust werden. ,,We beseften dat we weliswaar alle soorten in kaart konden brengen, maar dat we daar niets mee zouden opschieten, als we de boeren er niet bij zouden betrekken.''
Hoewel het volgens de wet verboden is, wordt nog altijd volop gejaagd op wilde dieren in Brazilië. Meerdere soorten dreigen daardoor uit te sterven, zoals de Braziliaanse grijswitte 'veldvos', hoary fox (foto boven), een onschuldige termieten- en sprinkhaneneter. Lemos houdt van het mooie dier. Het is inheems in Brazilië, meer specifiek de Cerrado, en nog nauwelijks onderzocht.
De hoary fox wordt volgens Lemos snel verward met andere vossen en dan zonder nadenken afgeschoten. Het ontbreekt de boeren aan kennis, zegt hij. ,,Maar tijdens ons onderzoek merkten we wel dat er onder sommige boeren en knechten steeds meer nieuwsgierigheid ontstond. Men kwam met vragen als 'welke soorten kippen eten', en 'hoeveel terrein een poema nodig heeft'."

Vacht voelen
Tegelijkertijd merkten de onderzoekers dat de boeren heel goed weten waar de dieren rondlopen en waar bijvoorbeeld de poema slaapt. ,,We hebben hen daarom bij het onderzoek betrokken. Als we nu de vallen uitzetten of een poema uit de boom gaan schieten met een verdovend middel, nemen we de mensen mee. Zo liet ik een boer die de ene na de andere wolf doodschoot, de vacht van het dier voelen. Die ervaring werkt door.''
Een boerin met kippen, Lucia genaamd, schoot alle vossen op haar terrein dood. Lemos: ,,Ze heeft geholpen een veldvos te pakken en van een halsband met chip te voorzien. We hebben het dier Lucia gedoopt. Lucia waarschuwt nu als ze voorbijkomt."
Maar het gaat niet altijd goed, merkte de wetenschapper. ,,Een boer die had geholpen bij het pakken van hoary fox Alisa, een moeder met kleintjes, schoot dezelfde vos met halsband alsnog dood om 'te voorkómen dat ze een van zijn kippen zou doden."

Schade aan boerderijen
Samen met het ministerie van Milieu inventariseert Lemos' groep de tien boerderijen die de meeste schade van de roofdieren ondervinden. Die schade is volgens de wetenschappers zeer beperkt. Slechts een klein percentage van alle doodsoorzaken wordt veroorzaakt door de roofdieren.
Bovendien kan die schade worden voorkomen, stelt Lemos. ,,Dat kan met elektrisch geladen omheiningen of een goede waakhond. Het is een simpel en goedkoop educatief project, waardoor mens en dier kunnen samenleven. Alleen ontbreekt het geld nog."

(anp/gb)
bron 'De Morgen' BG

obrigado

27-12-2010 om 15:23 geschreven door Storyteller

26-12-2010 om 00:00 geschreven door Storyteller

25-12-2010 om 00:00 geschreven door Storyteller

Zondag 28 november,
           in de middag valt de politie het complex do Alemão binnen. Een bandiet sneuvelt nog en 20 anderen worden gearresteerd. Volgens berichten is alles zover onder controle.
           De BOPE, speciale eenheid heeft haar taak verricht, er was zelfs eentje die zei: ´hier heb ik 2 jaar op gewacht...´ Het ziet er naar uit dat hij binnenkort weer aan de slag kan. De politie nam 30 ton drugs in beslag, en een zestigtal wapen, waaronder fuzies, Fals en geautomatiseerd luchtafweergeschut.
      De bandieten die konden vluchtten hadden de bizarste ideeën, zoals vermomd als evangelische pastor met eveneens dwaalspoor begeleiders. Anderen waren verkleed in muskieten verdelger, anderen wisten te ontkomen via rioleringen.
                 De mensen in de favelas zijn opgelucht en kinderen spelen nu in de prive baden van de drugsdealers. De politie plaats met trots de Braziliaanse vlag op het hoogste punt van de favela, de overwinning was compleet.
         Doch is dat wel zo? sommigen bandieten wisten te ontkomen naar andere favelas in Niteroi en São Gançalo.
            Is het probleem opgelost? Neen. De handel in wapens en drugs zal doorgaan in vele andere favelas.
                De politie zal in de bezette wijken de UPP inzetten die zal moeten toezien dat er voorlopig geen dealer meer de favela inkomt. De mensen zijn opgelucht en hervatten hun dagelijkse gang. Er waren veel roddels over vermeende aanslagen, en dat bracht paniek te weeg. Hier in Itaborai op 50 km van Rio is het rustig, maar als de mensen midden in de nacht knallen horen zijn ze angstig, er wordt geschoten in Reta, een wijk in de buurt. Volgens mij was het vuurwerk, wat hier regelmatig afgestoken wordt, hetgeen ook bleek. De angst wordt de mensen opgedrongen en dat is het doel van de bandiet.
             De drugsdealer, wat heeft hij bedoeld met deze actie? Deze vraag houdt mij bezig. Het uitlokken van de oorlog tegen de politie, of laat ik zeggen wraak tegen de acties die de politie ondernam en drugspunten uitschakelde, moet een georganiseerde en doordachte daad zijn. De politie had er alles aan gelegen dit op e lossen met de internationale pers in de nek. Want met het voetbalspektakel en olympische spelen in het vizier zal Brazil het hard moeten spelen. Er zijn andere dingen aan de orde hier dan het organiseren van de brood en spelen. Er moet beter onderwijs komen en zieken zorg, menselijke items.
Men moet zoeken naar de oorzaak van de drugs criminaliteit in Rio, deze al begon in de jaren 1960 met de militaire bezetting, waar vele activisten werden opgepakt en in de bak plannen smeedde die zich uitte in drugshandel. De handel is te groot, en teveel geld is ermee bemoeid. Doch nu is het waarde verlies van de bandiet en het gezicht degelijk geraakt. Maar er bliven vragen. De in beslag genomen handel en vuurwapens? Vernietigen? Of komt het via rotte kanalen weer terug in de handel. In Brazilie is dit geen uitsluitsel.
              Dan is er de Braziliaanse mensenrechten organisatie die stelt dat, net als in 2007 toen eveneens in de favela do Alamão werd binnengevallen door de politie en die dag 40 doden vielen niets is veranderd.
                        Nada! Njet! Nothing!
                Nu gebeurd hetzelfde, en is het wachten op de volgende actie?

Wayn

29-11-2010 om 00:00 geschreven door Storyteller

De drugs-war heeft opnieuw toegeslagen in Rio de Janeiro. Aanleiding was de opdracht van drugs-chefs die vanuit de jail hun onderdanen bevolen paniek te stichtten en de politie te attacteren. Deze, de UPP, had de opdracht een pacifitische opdracht uit te voeren en zo de drugspunten te elemeren in de favela. De wraak van de bandieten is het gevolg en begon zondag 21 nov. schietpartijen die leken op een burger oorlog.
    De mensen?
  De favela Villa Cruzeiro ligt aan het complex van do Alamão, VC telt ong. 20.000 mensen, maar samen met de vele wijken telt het complex 400.000 inwoners. Zij zijn de dupe van de idiote oorlog en velen zijn bang om hun huizen te verlaten. 50.000 kinderen gaan niet of kunnen niet naar school, winkels dich, verwarring alom. Deze mensen zijn de slachtoffers, verdwaalde kogels en mentale angst. de politie claimd mementeel 40 doden, allen bandieten. Allen?
  Zeker is dat er onschuldigen tussen zijn, zoals een 14 jarig meisje dit achter de computer zat, en getroffen werd door een kogel.
Corruptie. Ik denk dat vele hoge fuctionarissen in het complot zitten, want waar komen de wapens vandaan, munitie? Vele zeggen uit Paraquai, onbekend bij de overheid, schijnbaar.
Bij mijn terugkeer uit Belo Horizonte werd er al op gewezen niet de ´linha vermelho´ te nemen, daar deze afgesloten was door politie. Ik zag scheurende politie wagens vol geladen met mannen met gdodelijke wapens.
Wayn

Rio, 25 nov. 2010
vrij geciteerd uit de krant 

De zege op de ´traficantes´, drugsdealers is nog niet zeker, maar de politie en leger hebben de favela vila Cruzeiro in handen. de bandieten bieden nog verzet in de vorm van het in brand steken van vrachtwagens en opwerpen van barricades, maat ten slotte vluchtten zij in paniek richting het complexo do Alamão, welk vandaag door de politie word omsingeld met zwaar geschut; 800 soldaten van het leger en 300 van de federale politie. De inval in de favela vila Cruzeiro begon vroeg met behulp van marine tanks. Wanneer de politie zich bezighoudt met tevens de favelas jacarezinho en maquinhos proberen de bandieten verwarring te stichten door autos in de fik te steken op verschillende punten in groot Rio...

Oorlog, wat voor een manier moet het werk zijn van de duivel, maar DEus waar zijt Gij?

Wayn 
wordt denkelijk vervolgd
   

26-11-2010 om 18:08 geschreven door Storyteller

De mooie horizon, BH. Het regende toen ik arriveerde, zoals meestal bij aankomst. De dag was moeilijk begonnen. In Rio misde ik de bus (door verkeersopstoppingen) van negen uur. Ik rende nog als een bezetene, maar kwam 5 minuten te laat. Moest dus een nieuw ticket kopen. De bus vertrok om halfeen. De trip van Rio naar Bh is ongeveer 7 uur, dit met een bus van het bedrijf Cometa, een oude bus met een gang van een kermisatractie. Halverwege de rit was er een harde klap. De linkervoorband spatte uiteen. We hadden geluk dat de chauffeur alert was. De reuk van verbrande en flarden rubber.
Wachten dat een bus van een andere firma langs kwam om de tocht te vervolgen. Ik arriveerde rond halftien in Bh, kocht wat kaaspastels en drank en ging op zoek naar het hotel met de bizarre naam ´Majestic´, een oud geval. Pal ernaast ligt Blitz, een motel waar men goedkoop enkele uren de liefde kan bedrijven. Ik nam als normaal een eenvoudige kamer voor 45 reais (ong. 18 eur.), met douche en wc op de gang, maar je wordt persoonlijk met een oude lift naar de etage gebracht, er is geen trap. Het regende goed die nacht en in de morgen was het ontbijt uitstekend, wat de prijs iets verzachte. Normaal zijn de hotels duur geworden en 30 eur voor een simpel kamer is normaal. Men kan natuurlijk ook een soort rusthuis vinden voor een schappelijke prijs maar daar zijn de omstandigheden soms bizar te noemen.

Belo Horizonte is in beweging, en anders dan Rio. Het is hoe dan ook rustiger. De zwervers liggen in de vreemste houdingen in portieken, onder bomen, midden op de straat. Ik zag in het centro van BH meer zwervers, of zoals men ze hier noemt ´mendigos´, wat eigenlijk bedelaar betekent, dan in Rio. Velen liggien onder de viaduct bij de avenida dos Andrades.
     Armoede die ook in de mooie horizon een rol speelt. In het grote park sprak ik met een zwerver die de weg kwijt was. Hij kwam uit de binnenlanden van Minas Gerais. Ik zei dat ik uit Rio kwam en hij zei dat de cariocas (inwoners van Rio) goede mensen waren en hem vaak hielpen. Ik gaf de man wat geld en hij bedankt me en God. Nou ja.
Het park heeft schitterende bomen en planten. Er lopen vele katten rond, net als joggers en zwervers. De katten worden verzorgd door mensen en plantten zich gestadig voort. Ik bezocht Nice, een koffie husje waar men een goede sterke cafezinho krijgt, waar geklets wordt over het leven. Het zijn veelal oudere mannen die daar rondhangen, van een bepaalde klasse, goed gekleed en decent. Doch ik kwam voor de koffie.
        Het leven in Bh dat zich ook afspeelt rond het plein 7, waar hippies hun spullen verkopen en dammers en schakers op uitdagers wachten. BH is een betonnen blokkendoos, met lijn rechte straten en men moet zich goed orienteren. Een moderne stad ten minste gesticht eind 19de eeuw tegen de heuvels, en van boven opde heuvel van het mangabeira parque ziet men de stad liggen als een betonnen blokkendoos. Alsof God met stenen geworpen heeft, met de bedoeling iets abstracts te vormen. Dit is natuurlijk mijn opvatting.

Andere dag
De regen heeft grote problemen veroorzaakt in sommige wijken van BH, waar het water meer als een meter door de straten stroomde. Ik wilde Sabará bezoeken, maar zag er vanaf, was bewolkt en was al enkele keren in het voormalige goudstadje geweest, ooit gesticht in 1674 door een flouche figuur, de bandeirante Borba Gato, die de indianen uitmoorde en zo het gebied delfklaar maakte. Ik had tevens last van mijn rug, maar die verdween toen ik in het centrum een bedelaar zag die liep als een aap op voeten en handen. De man had een enorme bochel op zijn borst, een gezwel, vier maal groter dan zijn hoofd. Hij was zwart en vettig en hield halt bij een pastel-broodjeszaak. Hij werd meteen verschopt, er naast lipen mensen als idioten met zakdoeken en handen voor hun neus om de situatie van de verschoppeling te bevestigen. Het hypocriete volk! Ik gaf de man wat geld en hij keek me verbaasd aan. Niet veel later zag ik, bij een meer menselijke kraam, dat hij een fles cola en broodje kocht. Hij trok zich op aan de balie en plofte weer neer, en kroop naar een plek langsde muur waar hij hongerig zijn maal verslond. Het leven van de man, hij was rond de vijftig, is dubbel hard, zwerven; ok, maar met een handicap als deze is het een soort hel. Niemand geeft om deze mensen, instanties? klote! De mooie vrouwtjes passeren met afkeer. Zouden zij zich afvragen, waarom? De zakenmensen zijn angstig voor hun klandizie, de hulp heeft geen optie. Bestaat er hulp? Is zag een oude vrouw de man toespreken, en ik dacht toch nog een mens naast de mens. Belo Horizonte: wolkenkrabbers, paleizen, banken, dure hotels, kerken, hoertjes, sjieke dames, mannen met aktentassen, zwervers, bedelende kinderen, politie op paarden, dronkelappen, blanken, pardos, zwarten, schakers, dammers, travesieten, gekken, hopelozen, gelukkigen, blinden, kreupelen, kleine mensen en een gringo...
De mooie horizon is als een hel voor sommigen, die denkelijk de hemel verdienen... moch die bestaan...




Wayn, BH

Bijlagen:
BELO HORIZONTE AAN EINDE AV. AMAZONAS.jpg (111.7 KB)   
centrum BH.jpg (124.9 KB)   
PARQUE bH FLOR RED.jpg (162.6 KB)   
UIT BOOM GEKAPT KUNST IN BH.jpg (159.1 KB)   
VIEW UIT HOTEL.jpg (117.4 KB)   
WAAR NAAR TOE.jpg (137 KB)   
ZWERVER MET TUMOR IN BH.jpg (105.2 KB)   

                Er leven (cijfers onduidelijk) 400.000 indianen in Brazil waarvan velen zich noodgedwongen aangepast heeft, anderen vechten als ware Onça katten terug tegen het kapitaal en idiote projecten van geldzwijnen en project ontwikkelaars zoals van de Belo Monte dam! Er staan volgens informatie nog zo´n 100 dam projecten in de kast. Verdomme! Is er hoop? 
             Tenslotte kwam ik gistermiddag een een straathond tegen, aangereden door een auto. Wankelend liep hij over de leemweg, draaide zich om en keek mij aan en was het niet dat hij leek te zeggen: 'zo is het leven amigo... kan jou ook gebeuren...'´ pisde tegen een auto en vervolgde onzeker zijn weg...
Ik dacht aan menselijkheid.

Binnenkort een bizar straathonden verhaal´ hetgeen mij overkwam in Itaborai

Wayn 

17-11-2010 om 00:00 geschreven door Storyteller

Brazilië verspilt miljoenen ton biobrandstof

Brazilië verspilt elk jaar de stroom die drie grote waterkrachtcentrales leveren door nauwelijks gebruik te maken van miljoenen ton suikerrietafval. Er is alleen meer overheidssteun nodig om die biobrandstof in te zetten bij de elektriciteitsproductie, zeggen de grote suikerriettelers.

Brazilië teelt ruim een half miljard ton suikerriet per jaar. De bladeren en de pulp die overblijft na het persen, kunnen als brandstof dienen voor elektriciteitscentrales met een totaal vermogen van 12.200 megawatt, rekent de Unica voor, een verband van suikerrietproducenten van de deelstaat Sao Paulo. De omstreden nieuwe waterkrachtcentrale Belo Monte die gepland wordt in het Amazonegebied, zal tijdens het droge seizoen maar vermogen hebben van iets meer dan 4.500 megawatt.

Water en pulp
Pulpcentrales en waterkracht vullen elkaar goed aan, argumenteren de suikerrietproducenten. De grootste hoeveelheden suikerrietafval zijn beschikbaar tussen april en november, net als het waterpeil in de rivieren laag is en waterkrachtcentrales dus minder stroom kunnen produceren.
Bovendien wordt suikerriet in de regio's geteeld waar het meeste stroom wordt verbruikt; anders dan bij de waterkrachtcentrales in het Amazonegebied zijn er dus geen lange en dure hoogspanningsleidingen nodig om de stroom bij de verbruiker te krijgen.
Suikerrietafval levert propere energie - bij de groei slaan suikerrietstengels evenveel koolstof op als er bij de verbranding weer wordt vrijgegeven. Waarschijnlijk zal er de komende jaren ook steeds meer van het afval beschikbaar zijn. Marcos Jank, de voorzitter van Unica, gaat ervan uit dat Brazilië tegen 2020 een miljard ton suikerriet zal produceren - vooral om daaruit bio-ethanol te distilleren.

Arara Indian, Pippjt met huis aapje, Brazil.
© John Miles/Survival

Groene stroom
De Braziliaanse overheid zegt geïnteresseerd te zijn in groene stroom uit suikerrietafval, maar doet te weinig om de bal aan het rollen te krijgen, zegt Zilmar de Souza, een expert van Unica. Suiker- en ethanolfabrieken, die het afval nu alleen gebruiken voor hun eigen energievoorziening, moeten dure aanpassingen doen om meer stroom te produceren en die aan het net te leveren. Die aanpassingen worden alleen rendabel bij een hogere stroomprijs.
Eventuele initiatiefnemers en de leveranciers van de nodige apparatuur moeten er ook zeker van zijn dat hun groene stroom over een lange periode gegarandeerd zal worden afgenomen. Nu voorziet de regering in haar tienjarenplan voor 2010 tot 2019 slechts een minimale verhoging van het aandeel van groene stroom in de totale stroomproductie.
De suikerrietproducenten klagen dat water- en windkracht bevoordeeld worden in Brazilië, door belastingvoordelen en andere steunmaatregelen.


Kayapó Indianen dansen op een anti-dam protest in 2006
© Terence Turner


Wayn 

09-09-2010 om 20:06 geschreven door Storyteller

Op de Dag van de Amazone, Marina Silva verdedigt het einde van de bosverbrandingen.


 

Altino Machado, Rio Branco, vrij vertaald 

- De kandidaat van de PV voor het presidentschap, Marina Silva, heeft deze zondag (5 september), Dag van de Amazone, gesproken.     Tijdens de bijeenkomst die werd gehouden onder een geïmproviseerde tent aan voorzijde van het park die de naam van vakbondsleider en milieuactivist Chico Mendes, draagt in Rio Branco, Acre. Ze zei dat de mensen vrij zijn om te stemmen in wie ze geloven. 
                  "Vandaag is het de Dag van de Amazone, we willen vrij zijn van de Amazone branden, vrij van de roofzuchtige model dat al een groot deel van de binnenlanden heeft verwoest en al heeft afgerekend met een deel van het Atlantische bos. Dat dit zich hier in de Amazone niet mag herhalen', bevestigde ze.

 Ze zei dat het tijd is om te investeren in duurzame ontwikkelingsagenda. voor Amazonas 
              'Daarvoor moeten we een gemiddelde van 20 miljard dollar extra voor tien jaar, zodat Amazonas eindelijk vrij zal zijn van brandhaarden, en het onproductieve gebruik van grote gebieden voor vee wordt gebruikt. Marina Silva bekritiseerde de onordelijkheid op de territoriale grond in de Amazone en verdedigde de ecologisch-economische zonering als een manier van bevordering van de diverse economische activiteiten voor de mensen woonachtig in de regio.
                  Tevens verdedigd zij zware investeringen in technologie, onderwijs, vervoer en energie, en voerde aan een duurzame ontwikkeling mogelijk te maken, maar met zorg voor lokale gemeenschappen en het milieu.
               "Met deze investeringen veranderen we het ontwikkelings model en zal zich niet herhalen in Amazonas wat is gebeurd met het Atlantische regenwoud, en wat er nu gebeurt in het binnenland. Ik bedoel, dat hier in het land van Chico Mendes, de duurzame ontwikkeling nu een aanvang neemt."
Volgens Silva, zal dit betekenen dat de regio welvarender wordt, cultureel diverser en rijk op hetzelfde moment, en tegelijkertijd een sociale rechtvaardigheid ter de bescherming van het milieu.
 "De vrijheid van een nieuw ontwikkelingsmodel, vrij van de oude opvatting, die zegt dat de natuur de vijand is van de mensen. Het is de basis waarop wij ontwikkelen, groeien en het leven verbeteren van de  mensen. "
      Ter bestrijding van de brandhaarden in het Amazonegebied, heeft Marina Silva reeds de ervaring opgedaan in de Akko organisatie, het WWF en Vrienden van de Braziliaanse Amazone land, waar mensen met behulp van nieuwe praktijken, zoals graslandbeheer, duidelijk gemaakt wordt dat het bos niet hoeft  te worden verbrand.
                Ze zei dat Embrapa deze technologieën al gebruiken, maar een gebrek hebben aan technische bijstand in de regio.
              Marina Silva:"De meeste van de technische antwoorden die we hebben moeten komen van een politieke beslissing en de ethiek van het maken van voldoende middelen om deze nieuwe praktijken uit te voeren. Dat is de reden waarom elk jaar de luchthavens zijn gesloten wegens rook. Dit door gebrek aan visie en ethiek, en aan investeringen in de goede richting."

Tijdens de manifestatie, vroeg Maria Luiza, 6 jaar, kleindochter van Chico Mendes, de microfoon en zei:.- Ik ben Marina Silva van de toekomst -.

06-09-2010 om 16:30 geschreven door Storyteller

schilderij dat ik ooit van hem maakte, 1999 (olie op papier) Hij heeft het niet meer mogen zien, en zou zich zeker geamuseerd hebben, naast twee hout bewerkte figuurtjes die hij ooit uit Duitsland meenam, ik noem ze Friedrich der kleinkunstler en Goethe
Tum stierf in oktober 1998 te Brazilië

DE BIJNA NAAKTE PATER

De pater was een, laat ik stellen, naïeve man. Verstrooid is ook een benaming, doch ook het goede geloof in de mensen. Hij hield van een, zoals hij het noemde badje nemen' in de zee. Eenmaal gebeurde het, ergens in de jaren '80,  dat hij naar de stad Niteroi, gelegen aan de overzijde van Rio aan de baai, ging en aldaar aan het strand van de heilige Franciscus zijn kleren uittrok, op een hoopje legde en in zijn zwarte onderbroek de baai in liep. Hij had dan meestal een petje op om zijn hoofd te beschermen tegen het zoute water. Nooit zag ik hem kopje onder gaan, en zijn rood gebrand gelaat blonk dan boven de waterspiegel. Hij had denkelijk een soort hoofd-huidziekte. Tot het gebeurde dat hij op een dag terug het warme zand opliep en ontdekte dat zijn kleren gestolen waren door altijd op de loer liggende dieven. Zijn broek, hemt, sokken (want hij had immer schoenen aan) wat papieren en natuurlijk zijn geld was verdwenen. '

Nondesju!' zal hij wel geopperd hebben in zijn Maastrichtse geboorte taal , 'Noe zit iech miech in de rats!'
         Wat te doen, hij liep naar de straat en probeerde mensen aan te spreken om hem naar het centrum van Niteroi te brengen, daar waar het aards-diocese zich bevond, doch de meesten met auto vonden hem maar een vreemde paljas. De naakte pater raakte lichtelijk in paniek, hij kon toch niet zo een bus in, buiten dat hij had geen enkele centavo meer. Maar of de heilige geest hem bijstond, de heilige John de dooper of de patroon heilige van Brazilië de zwarte maagd van Apericida, daar stopte een auto met kennissen.     
         Deze geloofden hun ogen niet. Is dat niet padre Thomas? Daar! in die zwarte onderbroek! Ze verschrokken zich danig, de goede pater Thomas zonder kleren en alleen in zijn hangende iets te grote onderbroek, hij had zelfs geen medaille van een of andere heilige om. 'Roubado,' (beroofd) zei hij met zijn armen zwaaiend. Hij vroeg hun dan ook terstond om hem naar het diocese in de stad te brengen. In dat god-instituut stonden de ogen uitgepuild. Dat was niet te beschrijven. Dat had men nog nooit mogen ervaren. Een bedelaar die geld kwam vragen? o.k. Een dronkenlap die de weg kwijt was. Ok. Maar een padre... nota bene... Pater Thomas, die ondertussen een hemt gekregen had stond er enigszins grijnzend bij: 'Ik mag toch zeker wel een bad nemen,' zal hij gedacht hebben. De overste maakte hem duidelijk dat dit een niet te accepteren situatie was. Tum vroeg gewoon om een broek, hemt, schoenen en wat geld om de bus te nemen terug naar Tanguá waar hij woonde, zo'n 60 kilometer verder. De plaatsvervangende bisschop weigerde en zei hem dat dit probleem maar op zijn manier opgelost moest worden! Ja, dat soort mensen zijn helaas door God gezonden, helaas! Gelukkig hadden de mensen in de auto hem al aangeboden hem terug te brengen naar zijn huis. Ooit zei hij tegen mij: 'nu zie je maar, zelfs de bisschop verdomde het om een arme pater te helpen, aha!'
                    Zijn vertrouwen in het geloof instituut kreeg weer een harde klap. Niet dat hij er al danige problemen mee had gehad, maar dat men een mens gewoon aan zijn lot overliet, pater, zwerver, straatkinderen of wat dan ook. Ja, hij was toch enigszins rebels en in het zuiden van het land had men hem ook al een verplaatst daar hij niet luisterde naar de nonnen of zijn overste. Ook omtrent de vrouwen had hij zijn eigen inzichten: ' ze moeten het concilie veranderen in Rome, ze zijn veel te ouderwets'! riep hij dan. 
                'Een geestelijke is ook maar een man! aha..'  Hij was eigen-wijs, een goed eigenschap, maar in Brazilië? Daar kwam dit in zijn geval alleen de arme ten goede. Hij gaf en hielp, een arme moeder, een zieke of en alcoholist, het zijn mensen, was zijn gezegde. Hij zal wel ronddwalen, daar boven bij het hooggelegen Titacaca meer in Bolivia, of in de bossen van Santa Catarina. Misschien zit hij wel in een paradijselijke bar aan een caipirinha (suikerriet-jenever met limoen, honing en ijsblokjes) zijn favoriete mix of gewoon aan een fles bier met een bord friet en mayonaise, wachtend op zijn terugkeer naar het menselijke.
Ja, hij had eigenlijk geen pater moeten worden, doch maatschappelijk werker.

WAYN

27-08-2010 om 14:46 geschreven door Storyteller

Het toeristische pad dat natuuronderzoeker Charles Darwin betoverde en een van de meest belangrijke historische routes in het gebied, heeft wegen vol kuilen en vuilnis. Ze worden voor  toeristische mogelijkheden slecht onderhouden. Zowel in Niterói als in Marica, gaat het pad dat naturalist Charles Darwin betoverde in 1832,  door hobbelige en slecht onderhouden wegen. Volgens het Instituut voor Milieu (INEA), is er een project van herstel van het gebied, maar de verantwoordelijkheid voor wegen is de gemeenten, aangezien de verzoeken buiten de grenzen zijn van het Parque da Serra da Estadual Tiririca.
 "Momenteel doen we twee keer per dag regelmatig onderzoek in het park. Wij zijn aan het verkennen van nieuwe mogelijkheden voor uitbreiding van Darwin paden die de situatie van de grenzen zou moeten verbeteren", zegt de directeur van de biodiversiteit en beschermde gebieden van de INEA.
                   Een van de eerste door Darwin in Rio de Janeiro bezochtte gebieden waren de Tiririca bergen. De natuuronderzoeker kwam uit de richting van Niterói Marica, via een pad van 2,2 km, dit onlangs gerestaureerd werd door de wetenschappelijke gemeenschap. 
              In Niteroi wordt de belangrijkste weg doorkruist door Darwin de Rua Sao Sebastiao, deze weg is in zeer slechte staat van onderhoud. Volgens de voorzitter van de Gemeenschapsraad van Oceanic regio Niterói (Ccron), Guilherme Flach, is de locatie van het gebied niet in overeenstemming met de toeristische mogelijkheden.
                    "Er is geen zorg door de stedelijke overheid. De weg wordt volledig opgegeven. De ogen van de regering zijn zeker niet gericht op de regio ", aldus Flach.
                     In Marica, is de situatie nog erger. Toegang tot de routes van Darwin gaat via de Itaocaia weg, een strook van bijna zes kilometer in het behouden gebied van Sierra Tiririca. Naast talloze gaten en kraters in de gehele lengte van de route, worden de bezoekers geconfronteerd met afval en open riolen. 
 Op sommige punten moeten we ervoor kiezen om de weg te volgen in de tegenovergestelde richting om de constante gaten te ontsnappen. In andere gebieden zijn de kraters zo diep dat de bewoners waarschuwing tekens maakten  van takken om de bestuurders op het gevaar te wijzen. 
"Het gebied dat bezocht werd door Charles Darwin dient te worden gewaardeerd. " 
 
foto die ik nam in mijn woonplaats ITABORAI, waar Darwin eveneens voorbij trok - punt 1 is Rio de Janeiro

Vertaling van tekst  op plaquete: 'We zagen mooie huizen en gelukkig als we de stad naderden. Gedurende de dag, gingen we door een woud van acacia bomen waarvan de bladeren een delicate sluier vormden tegen de hemel en projecteerde op de grond een soort mooie schaduw. Vanwege de fijnheid van de bladeren, was geen enkel geritsel hoorbaar als de bries ze beroerde...'
Darwin

Dit relaas heb ik verleend en aangepast van een artikel uit de krant Fluminense. Darwin bezocht in 1832 het gebied. Hij zal in die tijd een ander gebied gezien hebben (ten minste op vele plaatsen). Op de map (boven) loopt zijn route vanaf punt 1: Rio - Niteroi -Marica - Saquarema - araruema - Sâo Pedro de aldeia - Cabo Frio - C. deAbreu - Rio Bonito - Itaborai - Niteroi - Rio

enkele plek langs de Darwin route
 

Wayn

Bijlagen:
dar1.jpg (16.3 KB)   
dar2.jpg (19.8 KB)   
fotos brasil 2009 210.jpg (66.4 KB)   
steen van Indiaan -Niteroi.jpg (105 KB)   

'ROOTS' van FRIDA KAHLO

DE VROUWEN HATER

Anno 2000

Er was eens een man die zijn vrouw, Maria, zo haatte dat hij haar doodsloeg  met een enkele bijlslag. Zijn naam was Sextus; afstammeling van een Italiaanse clan uit Sâo Paulo. Hij was niet geletterd, maar dacht een genie te zijn in zijn kleine wereld. De verkeerde. Nadat hij zijn vrouw gedood had begroef hij haar onder een  manga boom. De buren waren verrast dat zij de vrouw al enige tijd niet gezien hadden. Sextus verklaarde dat ze vertrokken was na de zoveelste ruzie. Ja, ze was

een satan slang, een gebroed,  een zwarte heks en hij miste haar totaal niet, integendeel!

Zo ging bijna een jaar voorbij, de man had een nieuwe liefde, de discrepantie van zijn eerste vrouw.

Luziazinha, zo was haar naam. Ze was gehoor,- en lijdzaam, maar na drie maanden haatte hij haar

zodanig dat ze hetzelfde lot onderging als haar voorgangster. Hij begroef haar onder dezelfde manga boom. Ondertussen was op de plek waar zijn eerste vrouw begraven was een plant tevoorschijn gekomen, en deze nam naarmate ze groeide de vorm aan.van een vrouw. Het was de snelle resurrectie van zijn eerste vrouw. Dit was nog niet het ergste, maar de plant begon te spreken. Hij pakte uit waanzin en angst een bijl en hakte als een gek, maar het was alsof hij tegen

staal stond te slaan. Daar de boom in zijn achtertuin stond bleef dit de buurt bespaart. Hij werd neerslachtig en krankzinnig. Hij delfde hij zijn tweede vrouw op en besloot haar te verbranden, bang dat ook zou terug komen als een plant-vrouw.

              Maar dan riep zijn eerste vrouw tot hem: 'het help je geen donder Sextus, haar plaag zal erger zijn dan de mijne.' Toch verbrande hij het ontbindend lijk en de mensen in het stadje spraken schande over  de diep zwarte rookwolken en de vreemde reuk die dit verspreidde. Het vuur bleef smeulen en hoe meer water hij erop gooide des te meer rook werd veroorzaakt. Zijn eerste vrouw sprak wederom: 'overal zal ik bij je zijn, overal zal ik groeien, in de tuinen, in huizen, zelfs in de gevangenis., mijn lieve man...' Dan opeens hoorde hij de stem van zijn tweede vrouw Luziazinha. Ze was verworden tot een kakkerlak., een dikke vettige bizarre kakkerlak, die in zijn bed kroop en  met een rochelende stem zei: 'je hebt mij vernederd, ik was goed voor je, waarom haatte je mij, nu ben ik het mindere voor jou, een kakkerlak, doch ik kom je liefhebben.' De man schopte en sloeg op het dikke vettige koffie bruine geval, maar hij kon haar niet doden.

Ze leek van ijzer, een stalen kakkerlak. Hij stak vuur aan en probeerde haar te verbranden, helaas!

Wat moest hij beginnen? Hij moest weg! Hij pakte zijn koffer en vertrok naar Salvador de Bahia, daar woonde een oude indiaan, een page, hij zou hem kunnen helpen, raad geven.

Aangekomen in Salvador aan de Allerheilige Baai luisterde de oude Indiaan  aandachtig naar zijn verhaal en kwam tot de conclusie dat dit warempel een moeilijk geval was. 'Ik kan je niet helpen voor de moorden die je hebt begaan, het is een plaag, een straf. Om verder te leven zonder achtervolging is er maar een oplossing, je moet je ex-vrouwen koesteren en verzorgen, iedere dag weer. Je zult de plant elke dag moeten kussen en haar verhalen vertellen en de kakkerlak zal je leven lang in je buurt zijn. Toch er is één manier om van dit alles af te komen.' Sextus viel op zijn knieën en sprak een smeekbede uit, hij bad tot de oude indiaan om raad. Op de een of andere manier had de page deernis met hem en hij zei: 'Ik brouw je een drank, als je deze drinkt zul je in een diepe slaap vallen... een diepe slaap'

Hij dronk de zwijmel drank en werd vervoerd naar een buitenissige vreemde wereld.: hij zag vreemde wezens, ging naar de maan, speelde in het nationale voetbal elftal naast Garrincha en Vava, schudde de hand van president Cardoso, was werkzaam bij de Funai en de organisatie ter integratie van de Braziliaanse indiaan. Hij had seksuele omgang met zangeres Carmen Miranda in de samba school van Beija Flor, en een naspel met Xuxa, deBraziliaanse televisie ster met de blauwe ogen, hij  viste samen met de Xingu indianen en sprak hun taal en ze ving honderden Pirarucu  reuzen vissen, hij ontmoette de paus in Rio op het strand van Copacabana,  die werd omringd door vrouwen in tanga, die dansten op muziek van Xangó, en werd bijna leider van een straatbende, maar was incapabel, had een lange conversatie met Tiradentes, sprak met Carlos Marighela over een eventuele op hand zijnde revolutie, had een korte ontmoeting met ChicoMendes, die zei dat zijn moordenaar zich ergens in Brasilia bevond, hij sprak met engelen die vanuit China kwamen en danste een tango met een vrouw, die uit het schilderij 'Mulatas'  van Cavalcanti was gestapt en hem meenam naar een circus-piste waar, rondom hen, twaalf Argentijnse Falabella paardjes galoppeerden, de kleinste ter wereld. Dan zong hij samen met Gilberto Gil, en danste met Astrid Gilberto op 'The girl from Ipanema', zat in een lemen hut en speelde domino met Mohammedaans kluizenaar, een Maraboet, discussieerde met Lampiâo, de outlaw uit het noordoosten over een betere wereld. en de vernietiging van het kapitalisme. Dan moest hij op de vlucht voor een Mastodont, stond gebonden aan een martelpaal, waar de moederlijke Martha, zuster van Lazarus, zijn van zweepslagen smartelijke rug verzachtte met een zachte vochtige lap, hij sprak met Nietzsche, die hem zei: 'iech lehre auch den Übermenschen. Der mensch ist etwas, das uberwunden werden soll!' Hij luisterde naar een gedicht van Carlos Drummond Andrade die hem boeiend en huilend uit 'Menino Antigo', 'Ouderwets Jongentje' voorlas, hij kwam in wild west film terecht en zat in een post koest naast mannen die zich Roy  Rogers en John Wayne noemden, terwijl duizenden indianen schreeuwden over gerechtigheid, hij werd prins carnaval van Rio, liep de zee in en kuste de godin Imanja, vocht een tai-kwan-do met Exú de duivel paljas, ging opnieuw de zee in, dook en kwam op een lange weg terecht die hij volgde naar een dorp waar men koeterwaals sprak, waar eenCerberus, een hellehond met drie koppen waakte, daar waar mensen met witte kappen over hun gezicht de macht hadden en die hem vast bonden aan een kruis, dit oprichtte en in brand staken.

Sextus schrok wakker badend in het zweet. Zijn ogen puilden uit en hij trilde over zijn hele lichaam, waar was hij? De oude indiaan klopte hem gemoedelijk op de schouder. 'Waar ben ik, wie ben ik?' klaagde hij met angst. Je bent hier zojuist aangekomen. Je zei dat je naam Ché was,' sprak de oude indiaan. "Ché?' klonk niet gek en hij krabde zich achter zijn oor. De oude man bracht Ché in contact met enkele jezuïeten, die een klooster bewoonden langs de rivier in de buurt van Salvador.  Ché bleek daar een volwaardig mens. Zijn verleden was voorgoed uit zijn gedachten, hij was nu Ché, genoemd naar Guevara, de vrijheidsstrijder. De paters zagen dat hij nu een wellevend mens was, want zij wisten af zijn afgrijselijk verleden. Ché werd ten slotte lekenbroeder en werkte onder de  bevolking in de sloppenwijk van Salvador. Het enigste dat hij wist was wat de oude indiaan hem verteld had: dat hij Ché Aldir Trinidade heette en was geboren in Santa Catarina in 1959 als zoon van een arme boer die een infectie kreeg in zijn hersenen en op zijn veertigste stierf. Zijn moeder was gedood tijdens een onweer toen de flitsen haar raakten en opnamen naar een nieuwe wereld.. Ché had geen vragen meer aan zijn eigen ik. Hij wist niets meer van een kakkerlak, niets meer van de planten vrouw. Zijn nieuwe ego begon met het werk voor de armen. Alles ging voorbarig voor precies twee jaar, toen kwam de macht van de genen, zijn bloed had weer de stroming van zijn oude ik hernomen. Zijn cerebraal was nooit veranderd, integendeel, nu kwam de vergelding van de levende hersencellen. Zijn gevoelens van voor de wonder drank van de oude indiaan kwamen terug.  In de krottenwijk ontmoette hij Zelita en de vrouw was zijn genot, ja, ik zeg genot, want het had totaal niets te maken met enige liefde. Ze was mooi, gelijk een meermin, met een lichaam slank als een paling. Hij bleef zijn werk doen in de favela, maar er veranderde langzaam ets in het leven van Ché, de voormalige Sextus. Hij ging Zelita verfoeien en in een louche nacht nam hij haar mee naar het strand, neukte haar en sneed haar keel over, haalde het hart naar  buiten en at het op. Vervolgens overgoot hij haar met kerosine en stak haar in brand. Hij lachte om zijn afschuwelijk doen en ging beseffen dat hij niet Ché was, maar wie dan wel? Hij was van zijn stuk. Hij ging biechten bij pater Jon, en vroeg om barmhartigheid. Het werd hem niet gegeven, hij werd verbannen uit het klooster en overgeven aan de politie. In zijn cel wachtte hij op zijn lot. Hij werd veroordeeld tot vier maal levenslang. In diezelfde cel werd hij op een dag gestoken door een mug, hij kon het verdomde insectje in dat de vorm van een miniatuur draakje aannam niet doden. Hij sloeg, achtervolgde het mormel in zijn cel, schreeuwde en brulde als een aap, maar de draken mug was snel en hoonde hem. En het kon spreken, de mug kon lachen en huilen. Het was Zelita, de vermoorde Bahiaanse schone: 'je zal sterven Ché, ik heb je besmet met een dodelijk virus, erger dan malaria, erger dan de pleuris en de tyfus samen! Je bent dood over een uur,' en lachend verdween ze door het tralie raam.

                      Ché was bang, bang voor de dood,

Bang voor het lijden. En hij vroeg zich af waarom God hem dit leven geschonken had, was hij een slachtoffer van de erfzonde? Had hij dit verdiend? Hij was toch altijd een Godvruchtig mens geweest. Hij die niet wist hoe zijn jeugd was geweest, een donkere ruimte, vol bloed en moord, een niets. Ché kreeg pijnen. Doch Sextus? Hij was manmoedig en stierf als vrouwenhater met een kakkerlak die zijn mond binnendrong en een mooie plant die tussen zijn benen groeide.




fim

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Storyteller

oud Rio de janeiro

Wie hem zo zag, zou niet zeggen dat hij huiseigenaar was, maar zijn woorden maakten goed wat aan zijn uiterlijk ont­brak, en de arme Candido Neves verkoos zwijgen boven tegenspreken. Hij boog zijn hoofd, bij wijze van belofte en smeekiene tegelijk. De huisbaas zwichtte niet.

'Vijf dagen, of d'r uit!' herhaalde hij, terwijl hij de grendel terugschoof en de deur uitging.

Candinho ging een andere deur uit. Op zulke kritieke momenten raakte hij nooit in vertwijfeling; hij rekende op een of andere lening, hoe of waar wist hij niet, maar hij rekende erop. Bovendien ging hij de annonces weer na. Hij vond er verscheidene, enkele waren oud, betroffen slaven die hij al lang vergeefshad gezocht. Hij bracht enkele uren op straat door en keerde onverrichter zake naar huis. Na vier dagen had hij nog niets verdiend; hij probeerde het via invloedrijke relaties, vrienden van de huiseigenaar, maar alles wat hij kreeg was de opdracht te verhuizen.

De situatie was acuut. Ze vonden geen huis, konden evenmin rekenen op iemand die hun tijdelijk woonruimte zou kunnen afstaan; ze stonden praktisch op straat. Ze hadden echter buiten tante Mónica gerekend. Die was zo handig geweest onderdak voor hun drieën te vinden in het huis van een oude rijke dame. die haar toegezegd had een paar benedenkamers af te staan, achter het koetshuis, aan een binnenplaats. Ze had zelfs de nog groter handigheid gehad het echtpaar hiervan niets te zeggen, opdat Candido Neves, door wanhoop gedreven, zou beginnen met irn kind naar het vondelingenhuis te brengen en zou eindigen met het vinden van een vaste, regelmatige bron van inkomsten; kortom, zijn leven zou beteren. Ze hoorde Clara's jammerklachten aan, weliswaar zonder ermee in te stemmen, maar ook zonder haar te troosten. Op de dag dat ze gedwongen zouden worden het huis te verlaten, zou ze hen met het goede nieuws verrassen en zezouden beter slapen dan ze hadden gedacht.

 Zo gebeurde. Uit huis gezet, gingen ze naar het hungoedgunstig ter beschikking gestelde onderkomen, en twee dagen later werd het kind geboren. De vreugde van de vader was grenze­loos, zijn droefenis ook. Tante Mónica drong erop aan het kind naar het vondelingenhuis te brengen. 'Als jij het niet wilt doen, laat het dan maar aan mij over; ik ga wel naar de Rua dos Barbonos.' Candido Neves vroeg haar niet te gaan, te wachten, hij zou het kind zelf brengen. Het zij vermeld dat de baby een jongenwas, en dat beide ouders daarop hadden gehoopt. Ze hadden hemal wat melk te drinken gegeven, maar omdat het die avond regen­de, besloot de vader hem de volgende avond naar het vondelingenhuis te brengen.                                  

                         De rest van de avond nam hij zijn aantekeningen van weggelo­pen slaven nog eens door. De beloningen waren merendeels ge­formuleerd als beloften; enkele vermeldden een mager bedrag. Eén echter ging tot honderd mil-réis. Het betrof een mulattin, en er was een beschrijving bij van haar voorkomen en kleding. Can-dido Neves had al eerder vruchteloos naar haar gezocht, en de zaak toen opgegeven; hij vermoedde dat een minnaar haar verborgen hield. Nu echter, het grote bedrag opnieuw ziend en zich realise­rend hoezeer hij het nodig had, besloot hij tot een laatste, grote poging. De volgende ochtend ging hij de deur uit, om te kijken en te informeren in de Rua da Carioca, Largo da Carioca, Rua do Parto, Rua da Ajuda, waar zij, volgens de annonce, zich moest be­vinden. Hij zag haar niet; slechts een apotheker in de Rua da Ajuda herinnerde zich honderd gram van een of ander poeder te hebben verkocht, drie dagen tevoren, aan iemand die aan de be­schrijving beantwoordde. Cândido Neves deed zich voor als de eigenaar van de slavin, en dankte vriendelijk voor de inlichting. Met andere vluchtelingen, waarvoor de beloning onzeker of gering was, had hij even weinig geluk.

Hij keerde terug naar het trieste leenhuis. Tante Mónica had voor de jonge moeder een maal bereid volgens het door haarzelf samengestelde dieet, en stond klaar om het kind naar het vonde­lingenhuis te brengen. De vader kon, ondanks de gemaakte af­spraak, nauwelijks zijn verdriet bij deze aanblik verbergen. Hij weigerde te eten wat tante Mónica voor hem had bewaard; hij had geen honger, zei hij, en het was waar. Hij overwoog duizenden manieren om het kind te behouden, en geen enkele deugde. Ont mocht hij hun armzalige behuizing niet vergeten. Hij raadpleegde zijn vrouw: ze berustte erin. Tante Mónica had haar de toekomst van het kind geschilderd: de ellende zou alleen maar groter den, waarschijnlijk was de jongen ten dode opgeschreven. Cândido Neves zag zich gedwongen zijn belofte na te komen; hij vroeg zijn vrouw hun zoon de laatste melk te geven die hij aan zijn moeders borst drinken zou. Zo gebeurde; de kleine viel in slaap, de vader nam hem op en vertrok, in de richting van de Rua dos Barbonos.


Dat hij er meer dan eens aan dacht terug te keren, is zeker; niet minder zeker is dat hij het kind koesterde, kuste, zijn gezicht be­dekte om het tegen de avondlucht te beschermen. Toen hij de Rua da Guarda Velha insloeg, vertraagde hij zijn tred.

'Ik zal hem zo laat mogelijk brengen,' mompelde hij.

Maar aangezien de straat niet oneindig, of zelfs maar lang moest hij wel aan het eind komen; toen kreeg hij het idee door een van de stegen te gaan, die die straat met de Rua da Ajuda ver­bonden. Hij bereikte het eind van de steeg, en juist toen hij rechtsaf wilde slaan, in de richting van het Largo da Ajuda, zag hij aan de overkant van de straat een vrouwengedaante: het was de weggelopen mulattin. Ik zal hier niet Candido's opwinding be­schrijven, omdat ik de intensiteit van de werkelijkheid niet kan benaderen. Moge één adjectief volstaan: grenzeloos. De vrouw liep de straat af, hij deed hetzelfde. Een paar passen verder be­vond zich de apotheek waar hij de bovenvermelde inlichting had gekregen. Hij ging naar binnen, trof de apotheker, en vroeg hem zo vriendelijk te zijn even op het kind te passen; hij zou het aan­stonds ophalen, zonder  mankeren. .

'Maar...'

Candido Neves liet hem niet de tijd iets te zeggen; hij rende de winkel uit en stak de straat over, naar een punt waar hij de vrocw kon grijpen zonder opschudding te veroorzaken. 

kiosk in het centro

Aan het eind van de straat, waar zij de Rua de Sao José wilde inslaan, naderde hij haar. Zij was het, het was de weggelopen mulattin.

'Arminda!' riep hij, zoals haar naam was volgens de annonce. Arm i n da, geen kwaad vermoedend, draaide zich om. Pas toen hij, na het stuk touw uit zijn zak te hebben gehaald, de slavin bijde armen pakte, begreep deze wat er gebeurde en probeerde ze te vluchten. Het was te laat. Candido Neves, met zijn gespierde handen, bond haar polsen aan elkaar en zei haar door te lopen. De slavin wilde schreeuwen, stootte zelfs een geluid uit dat harder was dan normaal, maar begreep meteen dat niemand haar zou komen bevrijden, integendeel. Toen smeekte ze hem, om Godswil, haar los te laten.:

'Ik ben zwanger, senhor!' riep ze uit. 'Als u edele een kind hebt, dan smeek ik u, bij uw liefde voor uw kind, mij los te laten; ik zal  uw slavin zijn, ik zal u dienen zolang u wilt. Laat me los, senhor, mijn meester!'

'Doorlopen!'herhaalde Candido Neves.

'Laat me los!'

'Geen oponthoud. Doorlopen!'

Het kwam hier tot een worsteling, want de slavin probeerde, jammerend en kreunend, zichzelf, mét haar ongeboren kind, los te rukken. Iedereen die langsliep of in een winkeldeur stond, be­greep wat het was en kwam vanzelfsprekend niet te hulp. Armin­da bezwoer Candinho dat haar meester heel gemeen was, en haar waarschijnlijk zou laten geselen-wat, in haar toestand, nog meer pijn zou doen dan anders. Ja, zeker, hij zou haar laten geselen.

'Dat is dan je eigen schuld. Waarom moet je ook kinderen ma­ken en daarna weglopen?' vroeg Candido Neves.Hij was niet in de stemming voor grappen, vanwege zijn eigen kind, dat in de apotheek op hem wachtte. Bovendien was hij geen man van veel woorden. Hij sleepte de slavin door de Rua dos Ourives, in de richting van de Rua da Alfândega, waar haar meester woonde. Op de hoek van de straat volgde een tweede, nog heftiger worsteling; de slavin zette zich met een voet schrap tegen de muur en trok met alle kracht terug-vergeefs. Al wat ze be-reikte was dat ze, ondanks dat het huis dichtbij was, er langer over deed daar te komen dan anders. Ten slotte bereikte ze de deur, meegesleurd, wanhopig, snakkend naar adem. Ook daar viel ze nog op haar knieën, maar het mocht niet baten. Haar meester was thuis, en kwam aanlopen op het lawaai en het roepen van zijn naam.

'Hier is de wegloopster,' zei Candido Neves.     ,

'Zij is het.'                                                                                 :           •     .                       . -i

'Vooruit, naar binnen...'

In de gang viel Arminda. En daar, ter plaatse, opende de eige­naar zijn portefeuille en haalde er de honderd mil-réis beloning uit. Candido Neves borg de twee biljetten van elk vijftig mil-réis op, terwijl de eigenaar zijn slavin nogmaals sommeerde naar binnen te gaan. Op de grond, op de plaats waar ze was neergevallen, ge­dreven door angst en pijn, en na een korte strijd, kreeg de slavin een miskraam.

De vrucht van enkele maanden kwam levenloos op deze wereld. onder het gekreun van de moeder en de wanhopige gebaren van haar eigenaar. Candido Neves zag het allemaal aan. Hij wist op da: moment niet hoe laat het was, maar hoe vroeg of laat het ook was, hij moest zich nu dringend naar de Rua da Ajuda haasten, en dat was wat hij deed, zonder zich te bekommeren om de gevolgen van het ongeval.

Toen hij daar aankwam trof hij de apotheker alleen in de win­kel, zonder spoor van het kind. Hij wilde de man wurgen, maar gelukkig legde deze alles bijtijds uit: het kind was binnen, bij zijn gezin; beiden betraden het achterhuis. De vader nam zijn zoon in ontvangst met dezelfde furie waarmee hij kort tevoren de ge­vluchte slavin gegrepen had-een andere furie uiteraard, furie van liefde. Hij bedankte haastig en summier, en rende weg, niet naar het vondelingenhuis maar naar het geleende huis, met ziin kind en de beloning. Nadat tante Mónica Candido's verklaringen had aangehoord, vergaf ze hem de terugkeer van het kind, aan­gezien hij met de honderd mil-réis was thuisgekomen. Wel richtte ze een paar harde woorden aan het adres van de slavin, minder vanwege het weglopen dan vanwege de miskraam. Cândido Neves, het gezicht van zijn zoon overdekkend met kussen en oprechte tranen, zegende de slavin vanwege het weglopen en bekommerde zich niet om de miskraam.
'Niet alle kinderen halen het,' bonsde zijn hart.

fim

15-08-2010 om 19:53 geschreven door Storyteller

Carolina, de liefde van Machado

Daar ging hij prat op; hij sprak over de hoop op wat komen moest als over een kapitaal dat hij had. Even later lachte hij al­weer, en maakte hij ook tante aan het lachen, die nu eenmaal vro­lijk van aard was en een doopfeest in het verschiet zag.

Candido Neves had toen reeds zijn beroep van houtsnijder op­gegeven, zoals het was gegaan met vele andere beroepen, slech­tere, en betere. Weggelopen slaven vangen was iets geheel nieuws voor hem. Hij hoefde niet uren achtereen te zitten. Het vergde slechts spierkracht, een wakker oog, geduld, moed en een stuk touw. Candido Neves las de annonces, schreef ze over, stak ze in zijn zak en ging op jacht. Hij had een goed geheugen. Met de be­schrijving van uiterlijk en gewoonten van de slaaf ingeprent, kostte het hem weinig tijd die te vinden, te grijpen, te boeien en mee te nemen. Het kwam vooral aan op kracht, en ook lenigheid. Meer dan eens gebeurde het dat hij, op een straathoek over koetjes en kalfjes pratend, een slaaf als elke andere voorbij zag komen, en onmiddellijk wist dat het een weggelopen slaaf was, wie hij was, wie zijn meester, wat het adres en welke de beloning; dan brak hij het gesprek af en ging achter de vluchteling aan. Hij greep hem niet meteen; hij wachtte de juiste plek en het juiste moment af, en met één sprong had hij de beloning in handen. Hij kwam er niet altijd zonder kleerscheuren af, de ander had ook nagels en tanden, maar bijna altijd wist hij ze te overmeesteren zonder een schrammetje op te lopen.

Op een dag werden de inkomsten minder. Weggelopen slaven wierpen zich niet meer zo gretig in Candido's handen als vroeger. Er waren andere, even bekwame handen. Naarmate de handel bloeide, nam meer dan één werkloze een besluit en een stuk touw, liep naar de kranten, schreef de annonces over en ging op jacht. In zijn eigen buurt had Candido Neves nu concurrenten. Wat be­tekende dat zijn schulden toenamen, zonder de onmiddellijke, of bijna onmiddellijke verdiensten van de eerste tijd. Het leven werd moeilijk en hard. Ze aten op de pof, en weinig; ze aten op on­regelmatige tijden. De huisbaas zond om de achterstallige huur.

Clara had nauwelijks tijd de kleren van haar man te verstellen, zo groot was de noodzaak om buiten de deur te naaien. Tante Mónica hielp haar uiteraard. Wanneer Candido 's avonds thuis kwam, was aan zijn gezicht te zien dat hij geen cent verdiend had. Hij at, en ging opnieuw de deur uit, op zoek naar een of andere gevluchte slaaf. Het overkwam hem zelfs al, een enkele kerr, dat hij zich in de persoon vergiste en een trouwe slaaf greep, die een boodschap voor zijn meester deed; zozeer was hij door nood verblind. Een andere keer ving hij een vrije neger; hij putte zich uit in verontschuldigingen, maar kreeg van familieleden van de man een flink pak rammel.

'Dat ontbrak er nog maar aan!' riep tante Mónica uit:, thuiskwam en vertelde van zijn vergissing en de gevolgen daarvan. 'Hou daar toch mee op, Candinho; probeer ander vinden, een ander leven.'

Dat zou Candido inderdaad wel willen, niet vanweg raad, maar om het plezier van verandering van baan; het was een manier om in een andere huid te kruipen, of zelfs in eern ander mens. De moeilijkheid was alleen dat hij niet zo gauw een beroep kon vinden dat in een handomdraai te leren was.De natuur had haar loop, het embryo groeide, tot het, nog voor de geboorte, de moeder tot last werd. De achtste een maand van angst en nood, alhoewel toch nog minder dan de negende, waarvan ik u de beschrijving eveneens bespaar. Beter is het, slechts van de gevolgen te spreken: die konden niet bitterder zijn.

'Nee, tante Mónica!' riep Candinho uit, een advies verwerpend dat het mij zwaar valt neer te schrijven—hoeveel te meer niet de vader om het aan te horen. 'Dat nooit!'

Het was in de laatste week van de laatste maand dat tante Mónica het echtpaar de raad gaf het kind, dat elk moment verwacht werd, naar het vondelingenhuis te brengen. Geen woord kon er ger klinken in de oren van twee jonge ouders die met ongeduld hun kind verwachtten, om het te kussen, te koesteren, het te zien lachen, groeien, dik worden, huppelen... Te vondeling leggen? Hoezo te vondeling leggen? Candinho staarde haar, met uitpuilende ogen, en sloeg ten slotte met zijn vuist op de eettafel. De tafel, die oud en gammel was, stortte bijna in. Clara kwam tussen­beide: 'Tante bedoelt het niet slecht, Candinho.'

'Niet slecht?' antwoordde tante Mónica. 'Slecht of goed bedoeld, wat doet het ertoe, ik wil alleen maar zeggen dat het 't beste is dat jullie kunnen doen. Je hebt overal schulden; vlees en bonen raken op. Als er geen geld binnenkomt, hoe kan dan een gezin groeien? En bovendien, er is nog alle tijd; later, wanneer Candinho een meer geregeld leven heeft, zullen de kinderen die dan komen met dezelfde liefde ontvangen worden als dit kind, of nog meer. Dit kind zal het goed hebben, het zal hem aan niets ontbreken. Is het vondelingenhuis soms een smerig stuk strand of een vuilnisberg? Daar maken ze heus niemand dood, daar sterft niemand zo maar, terwijl hij hier, als hij van de lucht moet leven, zeker zal sterven. Enfin...'Tante Mónica besloot haar zin met een schouderophalen, keerde het echtpaar de rug toe en trok zich terug in haar slaapkamer. Ze had deze oplossing al eerder gesuggereerd, maar dit was de eerste keer dat ze er zo openhartig over had gesproken en met zoveel overtuiging—of wreedheid, indien u wilt. Clara reikte haar man de hand, als om hem te bemoedigen; Candido Neves trok een ge­zicht en schold zijn tante zachtjes uit voor 'niet goed wijs'. De tederheid van het tweetal werd verstoord door iemand die op de buitendeur klopte.'Wie is daar?'vroeg Candido.'Ik.'Het was de huisbaas, die drie maanden huur te goed had, en nu persoonlijk zijn huurder kwam bedreigen. Deze vroeg hem binnen te komen.'Dat is niet nodig...''Alstublieft.'                                
De schuldeiser kwam binnen maar weigerde een stoel; hij liet zijn ogen over het meubilair gaan om te zien of het bij beslagleg­ging iets zou opleveren, en concludeerde dat het weinig zou zijn.
Hij kwam de achterstallige huur innen, hij kon niet langer wachten; als hij niet binnen vijf dagen zijn geld had, zou hij hen op straat zetten.-

word vervolgd door: einde

15-08-2010 om 10:22 geschreven door Storyteller