Toen ik verleden week in mijne hof stond was het weer tijd om even na te denken.
Ja, versta mij niet verkeerd, ik werk niet in de tuin dat doet mijne pa.
Ik neem gewoon een schop en zet ze op een bepaald punt in de tuin waarna ik er met gekruiste armen ga op leunen.
Ja, we hebben ooit nog zo een schilderij aan de muur gehad waar men de boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft.
Het is een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurd of juist niet meer gebeurd.
De meimaand is dan nog juist een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is hé.
Een koolmeesje logeert er in een nestkastje in de appelaar.
Ze zeggen wel “in mei leggen alle vogels een ei” maar mijn kanaries hebben weer niet kunnen wachten.
Met het warme weer hebben ze in april hun eieren gelegd en zitten ze nu al met jongen in het nest.
Maar terwijl ik zo nat in het zweet stond van op mijn schop te leunen dacht ik plots aan vroeger.
Potverdekke, ’t was ook in mei dat er meikevers te vinden waren.
Mijnen bompa die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een “stekkendooske”.
Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote bruine meikever zitten.
Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan.
Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar bompa stelde mij gerust.
Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijne poot en het andere uiteinde van het koordje bond hij dan aan een stoel.
De meikever vloog heen en weer terwijl ik er met de glimlach stond naar te kijken.
Maar mijn moeder vond het maar niks dat de meikever onze zware stoelen moest verhuizen en dus moest bompa hem terug losmaken om hem terug op te bergen in het doosje.
En ik…ik mocht de meikever eten geven!
Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het “Stekkendooske” te steken.
’s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep.
In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje.
’s Anderdaags vergezelde hij mij in mijn broekzak en aan al mijn vrienden liet ik zien dat wij thuis een echte meikever hadden.
Maar die mannen waren groen van jaloezie en kwamen mij vertellen dat ik de meikever beter losliet want dat hij zeker zou sterven.
Och…ik liet ze maar zeggen, het was mijne meikever en hij zou in dat doosje blijven zolang als…
Ja…in feite niet te lang want tegen de avond had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn “stekkendooske”.
Met tranen in de ogen liep ik dan bij bompa met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen.
Maar sinds de dood van mijn bompa heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien.
Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs.
Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken.
Het zou ook kunnen dat zoals vele zaken de meikever ook aan het uitsterven is.
Ja, als ik hier aan het sproeien ben tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking.
Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé.
Van het doodgewoonste ding tot de perfecte mens verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol.
Allé neem nu onze meikever!
Toen de meikevers niet meer te vinden waren, hebben ze daar aan den Dender toch ook het “stekskesfabriek” gesloten hé.
Ja, als je geen meikevers meer hebt moet ge ook geen “stekkendoosjes” meer hebben om ze erin te steken.
Ondertussen is ook mijnen bompa, mijn grootmoeder en mijn moeder terug naar de aarde gekeerd.
Ja, er wordt wel nieuw leven geboren terwijl je het oude in herinneringen moet zoeken, maar toch is het steeds een gemis.
En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb.
Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het fotoapparaat.
Af en toe voel ik mij dan schuldig over het verdwijnen van de meikever omdat ook ik er heb aan meegedaan.
Maar ik ben de enige niet hoor, in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond.
Jawadde, dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen hé.
Terwijl ik daar op mijn schop sta te leunen en mijn gedachten in het verleden laat dwalen ben ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan.
Och…we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen dat het diertje met zich meedroeg.
Alles is veranderd, en wij zullen ons moeten aanpassen.
Ook de maanden lijken verandert!
April nog met zomerse temperaturen en de aprilse grillen zijn dan maar verhuisd naar mei.
De communiekanten kunnen terug hun winterkleren uit de kast halen en poseren in 2007 met sjaal en skimuts om de opwarming van de aarde in beeld te brengen.
En ik…ik sta in mei met een anorak op mijn schop te leunen terwijl ik in gedachten kan terugkeren naar een betere maand mei die ik uit mijn herinneringen pluk.
’t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben.
Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een schop leunen en terugkeren in hun herinneringen.
Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn…hoewel er wel andere in de plaats komen.
Ja, elk leven heeft zijn herinneringen zoals ik ook deze aan de meikever had.
Vandaag hoor ik de kreet van de meikever!
De kreet dat herinneringen niet zouden uitsterven.


Groetjes chauffeurke

’t Was den 18e mei jongstleden, dat er hier een wagen stopt aan mijn deur om mij de weg te vragen.
Het is niet de eerste maal hoor dat ze hier in onze kleine gemeente verloren rijden.
Meestal stuur ik ze met een grote boog naar hun bestemming omdat ze zeker iets van onze landelijke gemeente zouden onthouden na hun bezoek.
-Dag meneer, zou u ons de weg naar het klooster kunnen uitleggen?
Ik ging natuurlijk niet vertellen dat ge het klooster van in mijnen hof kon zien staan, en dus ging ik het wel op mijn manier uitleggen.
Wreed curieus als ik ben kom ik dan ook na enige uitleg te weten waarom de mensen in onze gemeente moeten zijn hé.
-Euh…ja laat mij eens peinzen…hmmm,awel als ge van hier naar Hemelveerdegem rijdt en daar de wegwijzer naar St-Maria-Lierde volgt, dan moet ge euh…de pijl volgen naar St-Martens-Lierde en daar hebben ze wegwijzers gezet naar Deftinge.
Als ge die weg volgt dan komt ge in het centrum van Deftinge uit en euh…daar moet ge het nog eens vragen hé.
-Oei…’t is te hopen dat we het vinden, want we moeten op tijd zijn voor een verjaardag.
-Euh…een verjaardag, en is dat dan met taart en champagne en….
-Ja, dat zal wel want ’t is voor een verjaardag van 175 jaar.
-Wablief, 175 jaar?
Ik wist nu wel dat ze in het klooster wreed oud worden, maar 175 jaar?
Ik daar direct op mijne “vélo” gesprongen en naar het klooster gereden om mijn licht te gaan opsteken.
Ja, het klooster heeft altijd een speciale indruk op mij nagelaten en dat zijn zo van die momenten waar een mens ook binnen de muren van het klooster eens kan gaan kijken hé.
Aan de gevel hingen de vlaggen uit en hoe eigenaardig het soms kan verlopen, na dagen van regen scheen de zon met volle stralen op de gevel van het klooster.
Aan de ingang stond er een zuster om de mensen te verwelkomen, en ik kon al direct zien dat ik niet alleen zou zijn om van die taart te eten.
-De goede morgen zuster.
-Goede morgen, komt u ook naar het verjaardagsfeest?
-Euh…ja ja, maar ik ben mijn uitnodiging thuis vergeten.
-Iedereen is hier welkom hoor, als ge uw “vélospelden “ hier aan de kapstok hangt mag je verder lopen naar de kapel.
Een mens kan eens lachen en zeveren, maar toen ik het klooster binnen trad stapte ik tevens een wereld van geschiedenis en herinneringen binnen.
Ik stapte niet alleen het klooster binnen maar ook de school van mijn moeder en andere familieleden die haar waren voorgegaan.
Aan de ingang van de kapel stond zuster Jeannine om de mensen een plaats te geven, maar al vlug bleek de kapel te klein.
Het was de eerste keer dat ik in de kapel van het klooster een eucharistieviering ging meemaken en dus bleef ik stil op een stoel zitten.
Ik kijk dan meestal naar de detailles en wat mij opviel was dat de kapel zeer modern geworden was door de jaren.
Een mooi kleurig glasraam in rood en geel deed er zelfs bij regenweer een warmte binnenstralen.
Vooraan namen de zusters plaats die hier na vele jaren inzet in de congregatie tot rust komen.
Ja, het was niet de verjaardag van één zuster, maar van alle zusters (het klooster).
Het begon op een 18e mei 1832 onder leiding van Johannes Van Damme.
De “armenschole” was van onschatbare waarde zoals het al meerder malen in andere geschriften beschreven is.
Het waren de jaren waar namen klonken als:Eerwaarde moeder Engelberta, eerwaarde moeder Scholastica, eerwaarde moeder Candida en zo meer.
Ik ben geen geschiedkundige schrijver en ga mij dus ook niet wagen om de evolutie met data onder ogen te brengen.
Nee, ik beschrijf de mens in onze dorpen en het leven van elke dag.
En ook hier in het klooster heerste het dagelijkse leven.
Ik zat al ver in mijn gedachten verdoken, toen plots het orgel begon te spelen en Monseigneur Van Looy naar het altaar liep om de mis voor te dragen.
Achter mijne rug hoorde ik het koor zingen, en met gesloten ogen leek het engelenkoor wel te bestaan.
Door de woorden van Monseigneur Van Looy en later ook deze van onze Burgemeester probeerde ik mij in te leven in het verleden.
In feite was elke stap in het verleden een soort van gebed op weg naar…
Het klooster, de kapel, de zusters, de leerlingen en elke mens die ermee te maken had probeerde ik een plaats te geven en voor ogen te krijgen.
Mijn moeder kon ik het beste voor ogen krijgen, en met haar in gedachten ging ik op wandel door de herinneringen.
Na, de eucharistieviering was er de receptie, maar er waren zoveel andere zaken te ontdekken voor ik een glas met bubbels aan mijn lippen zou zetten.
Ik had al een paar keer horen praten over de tuin van het klooster en dat zijn van die plaatsen die mij aanspreken.
Ik vroeg aan één van de zusters of het zou toegelaten zijn een kijkje te nemen en met haar jawoord trok ik de tuin in.
Daar stond ik dan tussen het groen, waar ooit ook mijn moeder liep.
Een paar houten banken staan er nu om de zusters rustig te laten zitten terwijl ze naar het verleden kijken.
En juist ernaast een boom die zijn takken met grote kronkels door de jaren liet groeien.
Het was een oase van rust, waar vroeger de speelplaats was.
De glijbaan en de schommel in rode kleur tekende een prachtig beeld tegen de blauwe hemel.
En telkens ik de schommel door een vlaag wind zag bewegen leek het wel of ik mijn eigen moeder zag schommelen in mijn herinneringen.
Ook zij zal hier zoals velen in schooluniform hebben gelopen.
De zon weerkaatste dan weer fel op de glijbaan, en deed ze zodanig blinken dat ze wel nieuw leek.
Het leek wel of het verleden niet zover achter ons lag.
Maar de grote eik wuifde met zijn bladeren om mij te vertellen dat hij hier al veel langer stond dan ik dacht.
Mijn wandeling door het verleden deed mij achteraan de tuin belanden, waar ik bij een grot terechtkwam met een prachtig Mariabeeld.
Toen ik haar in de ogen keek, stelde ik mij de vraag of ook zij mij niet aankeek.
Het leek wel of ze de glimlach droeg van mijn moeder en van zo velen die hier ooit langsliepen.
Misschien moet ik hier ooit wel eens terugkomen als ik wat tijd heb om mij te verdiepen in de verhalen van vroeger.
En ik had mijne rug nog maar gedraaid of ik stond terug in het verleden!
Ja, de zusters kwamen allen naar buiten om een groepsfoto te nemen, daar waar ik thuis een paar foto’s zag van de leerlingen die vereeuwigd waren in zwart wit kleuren.
175 jaar congregatie van de zusters van de H.Vincentius a Paulo van Deftinge stond hier deels in levende lijve.
De lens van mijn fototoestel leek wel te klein om ze allemaal in te zoemen.
En tijdens het opstellen hoorde ik een paar keer mijn naam vallen.
-Kijk dat is nu chauffeurke.
Sommigen hadden mij herkend, terwijl ik zeer weinig van de zusters persoonlijk ken.
Ik stond daar al rap met blozende kaken en wat zegt een mens dan tegen de zusters hé?
-Ik hoor mijne naam vallen, allé ik zal mijn haar dan maar eens goed leggen hé zusters.
Oei…zegt ge dat wel tegen een zuster?
Het toverde wel een lach op hun gezicht en zo trok ik ook de foto’s van vandaag.
Maar mijn hartje ging pas echt open toen ik te horen kreeg dat ik via “de Beiaard” elke week de zusters onder ogen kwam.
-Ja chauffeurke, ze lezen u hier graag.
En ik die dacht dat mijn schrijfsels soms niet te katholiek waren.
Ja, ieder heeft zijn manier van schrijven, en de echte reporters van dienst zullen wel het verslag brengen van het verjaardagsfeest.
Ik moet het meer hebben van de mens en zijn omgeving in woord te brengen.
Ik noem het niet schrijven, maar met woorden door heden en verleden wandelen.
Elke week moet ik dan ook op de rem gaan staan om mijn pen de 6500 schrijftekens niet te laten overschrijden.
Soms lukt het ook, maar om een verjaardag van 175 jaar te beschrijven heb ik wel wreed moeten remmen.
Maar ik kom zeker terug naar het klooster, de speelplaats en de tuin, al was het maar om verleden terug te zien.

Groetjes chauffeurke
Ps
Ik wil via deze weg alle zusters danken en proficiat wensen voor hun inzet met drie dikke kussen.

De verkiezingen zijn achter de rug en ik zou ook mijn cursiefje aan het stemkot kunnen wijden.
Maar nee ik ga het niet doen.
Toen ik daar achter het gordijn stond deed het potlood mij aan schrijven denken en had ik wreed veel goesting om een schoon gedicht of een verhaal op het stemformulier te schrijven.
Maar de namen die er op vermeld stonden konden niet als personages dienen voor een leutig verhaal en om een thriller te schrijven had ik niet veel goesting in dat kleine kot waar je zelf het gordijn niet kon op slot doen.
Thuisgekomen hoorde ik mijn lijster fluiten en ook zij deed mij aan een schrijver denken.
Ja, er was zoveel te doen geweest over het “Lijsternest”.
Het “lijsternest” was de woonplaats van Stijn Streuvels en als chauffeur is het maar een stap om tot ginder te rijden hé.
“Ingooigem” zou evengoed Deftinge,Hemelveerdegem of Gemeldorp kunnen zijn.
Maar ik wou mij niet baseren op de klank maar mij eerder inleven door de plaats op te zoeken en het met mijn eigen ogen te ontdekken.
Het “Lijsternest” doet dienst als museum.
Hoewel…toen ik er aankwam zag ik een gewoon huis en binnen waren het juist de houten panelen met foto’s uit vervlogen tijden die mij aan een museum deden denken.
Voor de rest liep ik door het huis zoals waarschijnlijk ook Streuvels er had gelopen.
Ik probeer mij steeds in de plaats te zetten van…en af en toe lukte het ook.
Ik probeerde zaken te vergelijken met de andere woonsten die ik had bezocht van de grote Vlaamse schrijvers zoals Gezelle en Claes.
Geboren in 1871 ging Streuvels in 1905 in het “Lijsternest” wonen.
Een riante villa voor die tijd!
Binnen kreeg ik dan weer een portie geschiedenis en heel wat weetjes uit het verleden te lezen.
Zo vernam ik dat Streuvels in feite nonkel moest zeggen tegen Gezelle.
Ja, door op bezoek te gaan bij een ander komt een mens nog eens iets te weten hé.
Maar ik had meer interesse voor wat de man deed en hoe hij het deed.
De villawoonst was ingedeeld in verschillende plaatsen en het was pas in de plaats waar hij schreef dat ik mij echt kon inleven.
Zijn schrijftafel stond voor een groot raam die uitzicht gaf op de velden van Ingooigem.
Een inktstel dat nog een erfenis van Gezelle was sierde de schrijftafel met daarvoor zijn pijp die al jaren gedoofd was.
Maar wat nog meer aan leven en dood deed denken was het kalenderblok waarvan de datum op 15 augustus 1969 was blijven staan en een afdruk van zijn hand die wit als de dood als contrast op de donkere houten tafel lag.
Streuvels stierf op 15 augustus 1969 en het was alsof hij zelf het laatste blaadje van de kalender had omgedraaid.
Steunend op zijn schrijfstoel keek ik door het grote raam naar buiten en zag wat ook Streuvels zag.
De natuur en het dorpse leven dat in zijn boeken tot leven kwam.
Het was iets dat we gemeen hadden, en hoewel ik de persoon nooit in levende lijve heb ontmoet, kon ik mij best inbeelden hoeveel waarde het leven had dat door zijn raam te zien was.
Het glooiende landschap van Ingooigem leek op dat van Lierde in vervlogen tijden
De boeren trokken met zeis en riek naar het veld en brachten kleur in het landschap.
Vandaag een bruin omgeploegde akker en morgen een donkergroen veld waar de maïs zijn gele koppen laat zien.
Tijdens de oogst zag hij waarschijnlijk paard en kar naar de windmolen rijden die boven het glooiende landschap lag.
De boeren zaaiden niet alleen hun oogst voor Streuvels raam, maar ook een deel van zijn inspiratie.
Ik had veel goesting om mij in zijn schrijfstoel te zetten en zijn pen ter hand te nemen om het verhaal na zijn dood verder te schrijven.
Maar ja ik ben geen Streuvels en in de stoel stond een karton waarop te lezen stond “verboden in te zitten”.
Ik stapte dus maar verder door de verschillende plaatsen en wat vooral in het oog viel was de indrukwekkende bibliotheek.
Kasten van vloer tot plafond waren bemand met honderden boeken.
Niet alleen Nederlandstalige, maar ook Frans en Duitstalige want Streuvels was meerdere talen meester.
In één van de kleinere plaatsen viel het op hoe de slijtage door de jaren invloed hadden gehad op het “Lijsternest”.
De muren vertoonden dikke scheuren en volgens de persoon die er als gids fungeerde zouden ze het huis weldra restaureren.
Het zou niet de eerste keer zijn want met de oorlogsjaren was het nest al zwaar beschadigd geweest en ook in de jaren tachtig was het al eens onder handen genomen.
Het huis was namelijk op een ondergrond van klei gebouwd en naar het schijnt zou Streuvels moeder het hem afgeraden hebben daar een huis te bouwen.
De kleigrond zal wel een rol gespeeld hebben, maar vandaag daveren er ook grootte vrachtwagens voorbij de eens zo rustige woonst van Streuvels.
Om alles nog beter voor ogen te krijgen wandelde ik de Stijn Streuvels route af en daar kon ik pas echt vergelijken met mijn Lierde.
Dezelfde velden, dezelfde kapelletjes onder dezelfde hemel die eens grijs en dan weer blauw naar beneden lacht.
Regendruppels die zijn inktpot aan inspiratie vulden om het trieste te beschrijven en de zon die dan weer het leuke volksleven in de schijnwerpers zette.
Buiten de kilometers die het “Lijsternest” met “chauffeurkes home” verwijderen zijn er niet zoveel verschillen merkbaar.
Hij zag door zijn raam wat ik door mijn ramen zie.
En tijdens zijn wandelingen nam hij ontelbare foto’s zoals ook ik het fototoestel in aanslag houd om het dorpse leven te fotograferen.
Zijn pen bracht niet alleen het panorama voor zijn raam in beeld maar ook de mens met wie hij omging en, de plaatsen waar hij kwam.
Sommige titels van zijn meesterwerken hadden zelfs op ons Lierde van toepassing kunnen zijn.
“De teleurgang van de waterhoek, had bij ons de teleurgang van de watermolen kunnen zijn.
En titels als “Lenteleven”, “Langs de wegen”, “dagen”, “dorpsgeheimen”,”stille avonden” en “grootmoederken” hadden evengoed een beschrijving van ons verleden kunnen zijn.
Zoals bij Ernest Claes speelde de natuur en de mens een grote rol.
Vele schrijvers klampen zich vast aan hun streek en de verhalen die er borrelen.
En als elke schrijver een beetje zijn streek op papier zet krijgen we een prachtige landkaart in woord voor ogen.
Een beschrijving met veel meer detailles dan gewoon maar lijnen om wegen aan te duiden en plaatsnamen waar men langskomt zonder er het leven te kennen.
Ook ik ga mijn inspiratie zoeken bij de mens in de straat en probeer met inkt en pen een woordenpalet op papier te zetten.
Eigenaardig hoeveel woorden en zinnen kunnen verschillen terwijl zoveel mensen over hetzelfde schrijven.
Maar ja, ook vele schilders zetten een landschap op doek en ook dit was steeds verschillend.
Telkens ik op bezoek ga bij één van onze Vlaamse meesters kom ik met veel bagage terug.
Niet hun lange onderbroeken of de vergeelde “onderlijvekes” maar eerder de kunst van hun prachtige schrijfsels waar ik lessen uit trek.
Toen ik terug thuis was ging ik ook voor mijn raam zitten en keek naar mijn Lierde…
Hoe zou Stijn Streuvels onze dorpen in woord gebracht hebben?
Vroeg of laat ga ik zeker terug naar het lijsternest om een antwoord te vinden.


Lierde,


Dorps landschap
waar akkers en velden
glooiend dansen
door verleden en heden

duivenmelkers constateren
en vinken fluiten lijntjes
op stokken
waar hanen kraaien


boeren zaaien
oogsten maaien
vlegels slaan
opgebonden schoven


helderblauwe inkt
stroomt verhalen
bij de teleurgang
van de watermolenbeek.


Groetjes chauffeurke

Elk jaar is verdeeld in jaargetijden en andere perioden.
Sommige zijn wreed plezant maar anderen zijn het dan weer veel minder.
Toen ik onlangs naar mijn zoon belde om te vragen wat hij wou doen in het weekend en om hoe laat ik hem zou komen halen wist hij mij te antwoorden dat hij niet zou komen.
-Allo fiston, ’t is papa hier hoe is dat daar?
-Ppfff ca va.
-Euh…oei ’t is precies maar een kleine ca va.
-Ja het gaat wel.
-Zeg wat gaan we dit weekend eens doen en wat wilt ge eten, zal ik achter trippen gaan bij den beenhouwer en zullen we eens gaan fietsen of willen we eens “bellekentrek” doen aan de poort van ’t klooster of….
-Hola pa…dit weekend kan ik niet komen hoor.
-Hoe niet komen…?
-Ha nee hé pa het zijn examens en dan moet ik studeren.
-Euh…Ja maar wacht eens gij zijt toch al slimmer dan uwe pa en dan weet ge toch alles.
-Het is allemaal zo gemakkelijk niet en de tijden zijn veranderd pa.
Het ventje had zelfs niet veel tijd om aan de telefoon te blijven en daar bleef ik dan achter met mijn vaderschap.
Ja ik heb ze ook gekend de examens!
Een periode van stress en spanning in elk huishouden waar studerende kinderen lopen.
Ik kan het niet genoeg herhalen dat mijn schoonste schooltijd deze aan de universitaire kleuterschool van Gemeldorp was en daarvoor kan ik juffrouw Magda niet genoeg bedanken.
Daarna ging het bergaf voor aleer ik echt begonnen was.
Vooral lichamelijk was het zeer zwaar.
De broeders tikten mij op de vingers, de leraars trokken aan mijn oren de juffrouwen riepen hun decibels naar mijn hoofd en mijne pa moest mij ’s avonds een paar lappen op mijne kop geven om alles terug op zijn plaats te zetten.
Om nog maar te zwijgen van al de bedreigingen die men in dienen tijd als jonge gast moest ondergaan.
Ik hoor het hem nog zeggen.- Als ge uw best niet doet die zult ge aan de vuilkar staan of moet ge naar de koolmijnen en als ge echt niks kunt zult ge misschien wel in het Parlement terechtkomen.
Potverdekke hij had nog gelijk ook!
In de familie zaten er wel een paar slimmeriken maar die hadden ook niet echt gestudeerd, al moet gezegd worden dat men vroeger niet altijd de kans kreeg om te studeren.
Ik wou de eer van de familie hoog houden door daar zeker niet als afgestudeerde te staan stoefen met al mijn diploma’s en heb dus wreed mijn best moeten doen om zo geen papier in handen te krijgen.
Maar blijkbaar was niet iedereen van hetzelfde gedacht en was het toch van moeten in ’t school.
Aardrijkskunde en geschiedenis, rekenen en tekenen, Frans en Nederlands enz…
Jawadde zeg mijne kop was zelfs nog niet volgroeid om zoveel verstand in op te slaan.
-Chauffeurke het is de laatste keer dat we het u gaan zeggen en uitleggen.
Maar na de laatste keer kwamen ze terug en hielden ze weer en litanie.
Ik kon maar niet begrijpen dat zij niet begrepen dat ik niet begreep wat ze wilden dat ik begreep.
En zij begrepen dan weer niet dat ik niet wilde begrijpen wat ze wilden dat ik begreep.
Ja, als ge met twee personen zo simpele zinnen al niet verstaat dan is er nooit een echte verstandhouding hé.
Een gans jaar spelden ze mij de les buiten de lesuren dat ik tijdens de lesuren zelfs geen goesting meer had om les te volgen.
Daarbij ik had andere zaken aan mijne kop.
Mijn kleine beentjes moesten door de velden huppelen en daar bloeide ik pas open.
Maar de grote school lag in het Brusselse en veel velden waren er daar niet te bespeuren.
Ne mens moest al zien dat zijn verstand daar niet omvergereden werd door tram of bus.
Eerlijk gezegd heb ik nooit ons leersysteem begrepen.
Een gans jaar doet ge wreed uw best om niets te kennen en dan komen ze af met examens waar ge ondervraagd wordt over uw kennis van het voorbije jaar ppfff.
Ja, het is niet omdat ge niets kent dat er daarom geen examenstress is hoor.
De eerste van de klas heeft daar natuurlijk geen last van, maar bij de tweede begint het al van “potverdekke kost ge nu uwen eerste niet zijn” en hoe verder je in het klassement staat hoe erger het wordt.
Kunt ge u een beetje in mijn plaats stellen als ge daar als rode lantaarn vanachter hangt.
Het komt er dan op neer om een uitvlucht te vinden waarom al die slimmeriken daar voor u staan en dat is zeer stresserend.
Het examen moest plechtig worden afgelegd en dat was in stilte en zonder te mogen afkijken van uwe buurman.
Naar het schijnt kunnen ze dat zien bij het verbeteren of een mens afgekeken heeft of niet.
Ja ’t is niet moeilijk als den dienen naast u ook fouten schrijft!
Zo was er ooit de vraag wie de slag om Waterloo verloor en daar had ik op geantwoord dat het Jean Van de Velde was.
Potverdekke ik had toch wel de naam van de leerling naast mij afgeschreven in plaats van de naam van den dienen met zijn hand in zijne frak en zijne scheve hoed erop te zetten.
En dan nog die vraag over de hoofdstad van Duitsland terwijl ik nog veel te klein was om over diene muur ginder te kijken en te zien welke hoofdsteden er ginder juist lagen.
Ja, nu ze hem afgebroken hebben is het gemakkelijk, terwijl er waarschijnlijk niemand van die leraren zou geweten hebben welke de hoofdstad van Lierde was.
(Moest ge ooit die vraag tegenkomen het is Deftinge)
Ik moet zeggen dat ik meer bezig was met uitvluchten zoeken tegen dat ik mijne bulletin moest afgeven thuis.
Eerst moest ik hem gaan halen met de prijsuitreiking en gelukkig hadden mijn ouders geen tijd omdat ze de winkel moesten openhouden.
Azo een klucht zeg…de eerste kreeg daar een kus van de juffrouw en drie boeken om zijn vakantie door te brengen terwijl zijn moeder stond te bleiten omdat ze fier was dat haar zoontje de eerste van de klas was.
Ik moest daarvoor niet de eerste van de klas zijn want mijn moeder weende ook vaak om mijn resultaten hoor.
Als dan eindelijk de vakantie voor de deur staat en ge van al die moeilijke vragen af bent, dan gaan ze thuis nog wat vragen stellen waar ge ook moeilijk kunt op antwoorden.
-Awel chauffeurke hoe is het met uwe bulletin?
-Euh…zeer goed ik heb hem goed weggestoken zodat hij niet beschadigd geraakt en als ge hem eens kunt aftekenen tegen ’t volgend schooljaar is het goed.
-Ja maar zo gemakkelijk gaat ge er u niet vanaf maken zenne, kom geef uw rapport eens hier.
Dat was de tijd waar ik mijn broek moest opvullen met gazetten omdat ik het de witte van Zichem ooit had zien voordoen en tegen de examenperiode liet ik ook altijd mijn haar wat langer groeien om mijn oren te beschermen.
-Wablief lees ik dat goed…een 9 voor wiskunde?
- ja goed hé pa!
-Ha gij noemt dat goed?
-Euh…ge hebt mij toch altijd gezegd dat alles boven de 5 goed was hé pa.
-Ja kieken maar niet als het op 50 is!
Ja zo is het natuurlijk nooit goed hé.
Maar ja mijne kleine snotter zal wel gelijk hebben de tijden zijn veranderd.
Vroeger was er werk en had je geen diploma nodig en vandaag is er geen werk meer en vragen ze uwe diplome ppfff.
Ja dat noem ik nu eens een omgekeerde wereld zie.
Maar mijne pa had ook gelijk dat ik zonder studeren in de koolmijnen of in het parlement zou moeten gaan werken.
Awel ik heb nog wreed veel geluk gehad dat de koolmijnen dicht zijn en in het parlement is het nog zo slecht niet hoor.
Nee nee, moest ge eens weten hoeveel er daar zitten die bijna zo slim zijn als ik.
Maar stiekem hoop ik toch dat mijne snotter zijn studies lukt want ge weet maar nooit dat ze vroeg of laat zoals de koolmijnen ook het parlement afschaffen hé.


Groetjes chauffeurke