Hello evrybody

Toen we op dag 14 onze ogen openden schoof het daglicht al door het gordijn en bij het openen van deze lachte de zonbeschenen berg ons terug toe.

En toch was dag 14 anders dan de andere dagen omdat het onze laatste dag van de vakantie was.

Morgen zouden we vroeg vertrekken en dus moesten we er vandaag nog het beste van maken.

Och…en waarom geen laatste wandeling maken?

De andere zijde van de Col De La Madeleine was ons nog onbekend buiten de zware wandeling die we dan liftloos hadden moeten doorbrengen.

Maar hier dachten we eerder met de wagen de Col over te rijden tot het eerste dorpje en vandaar een wandeling te starten.

We reden de kam van de 2000m over en lieten ons zakken naar het eerste dorpje dat “Cellier” noemde.

Een tiental huizen schatte ik waar een kleine kapel aan de ingang van de straat stond en veel meer was er niet want er was maar één straat.

Voor we de wandeling zouden aanvatten zouden we de straat even doorwandelen en toen we tegen elkaar terug bezig waren over leven als God in Frankrijk en over hoe rustig het hier wel was en over hoe we het hier zouden hebben (want we zagen ons daar al wonen) wil het toch wel lukken dat we een huis tegenkomen dat te koop staat.

Redelijk groot met een schuur die zeker kon omgebouwd worden tot tweede woonst.

En wij maar dromen terwijl we terug naar de weg liepen om onze wandeling aan te vatten.

Waar we zouden wandelen was nog onbekend en dus besloten we maar om de weg naar beneden te volgen en zo belandden we in het tweede stuk van Cellier.

Ja, zoals veel kleine gehuchten had je Cellier boven en Cellier beneden.

Op zeker moment namen we een pad en liepen over een onverhard pad.

Na een half uur stappen kwamen we terug op een kleine plaats dat je zelfs geen dorp of gehucht kon noemen van zo klein dat het was.

Een paar huizen, meer niet.

En nog een half uur verder terug hetzelfde beeld.

Veel verder zouden we ons niet wagen en dus besloten we terug naar boven te klimmen met fototoestel in aanslag.

Zo liepen we terug door via de paar huizen waar we al doorgelopen waren en voor een deur zat een oude man.

Ja, waarom geen gesprek aangaan?

Het eenvoudigste is van de mensen hier een compliment te maken en te beginnen door te zeggen dat ze op een prachtige plaats wonen.

Veel impact had het niet op de man die hier al meer dan 70 jaar woonde.

Maar toch gaf hij graag antwoordt op onze vragen.

Zo kwamen we te weten dat wat in onze ogen een paradijs leek voor hem de normaalste zaak was.

Niet meer dan een paar huizen waar ook de lente komt en waar de zomer schijnt.

Een plek waar de herfst de bladeren kleurt en waar de winter een sneeuwtapijt van soms 3 meter voor zijn deur legt.

Ja, je moet begrijpen dat met drie meter sneeuw er van uw deur niet veel meer te zien is.

Voor de rest eten en drinken de mensen zoals bij ons en het enige wat verschilt is het landschap en de streekproducten.

Maar de man wist ons nog wel te zeggen dat in de steile straat ook Belgen een huis gekocht hadden en dat ze hier hun verlof kwamen doorbrengen.

Het was het moment om te zeggen dat ook wij een huis te koop hadden gezien in Cellier en dat het wel leuk was.

Hij knikte en met wat uitleg en vragen kwamen we te weten dat het huis verkocht werd voor 192.000€.

Wij waren terug aan het dromen gegaan en vonden het alvast een tof gesprek met iemand die hier zijn dagen slijt.

De oude man zat er op een stoel voor zijn deur alsof hij er gezet was voor de toeristen.

Het beeld van een oude man zoals we ze van één of andere prentkaart kennen.

Ja, hij maakte deel uit van het landschap met de kleine steile straatjes en de oude huisjes.

Hij was vooral de montagnard in levende lijve die we hier wel 100 jaar zagen worden.

We wensten hem nog een leuke en zonnige dag toe waarop hij ons een goede terugreis wenste.

Zo klommen we terug naar de volgende huizen waar een café was en waar we eens top zouden houden om een witte wijn te drinken.

En soms stel men zich de vraag wie er nu in zo een boerengat op café komt maar allen hadden ze hun cliënteel.

Voor het café liep een grote witte hond en toen we binnen stapten kwam de hond ook mee binnen en riep de baas dat hij buiten moest blijven en de mensen gerust laten.

Wij kwamen op adem met een witte wijn en toen het glas leeg was besloten we verder te trekken en straks nog even te stoppen boven op de Col De La Madeleine om daar nog even te zonnen in een ligzetel.

Zo stapten we buiten op de voet gevolgd door de hond en toen we 100m verder waren liep de hond nog steeds mee.

Ja, en blijkbaar was de hond niet aan het café verbonden want toen we bijna in het andere dorp waren liep de hond nog steeds mee en dachten we nog dat hij in de wagen zou springen om mee naar België te reizen.

Het was pas toen we aan de wagen waren dat de hond zijn wandeling verder zette zodat we dus geen hond zonder papieren hebben het land binnengesmokkeld.

Zoals gezegd stopten we nog even op de kam van de 2000m en gingen ons wat in de zon leggen waarbij ons vel zelfs op de laatste dag nog wat kleur ging bijkrijgen.

Genietend vloog de laatste dag voorbij en binnen de kortste keren was het tijd om terug te keren naar St-Francois waar we straks het laatste avondmaal zouden nemen en ook nog eens naar de winkels gaan om één of ander souvenir te kopen.

Zo geschiedde het ook en tussenin kwam er dan nog bij dat we de valiezen moesten inpakken en de wagen laden om terug naar ons klein land te vertrekken waar we ondertussen niet de enigen waren die er waren ontsnapt.

We konden niet anders dan besluiten dat het een heel plezante vakantie was waar we toch wat aan onze fysiek hadden gewerkt of was het nu eerder afzien.

Nadat we nog een glas waren gaan drinken aan het restaurant en de baas gingen vertellen dat ik zeker zijn schaatsen niet zou vergeten opsturen trokken we terug naar boven om er onze laatste nacht door te brengen.

Veel nacht zou het niet worden want voor een vertrek slaap ik meestal zeer slecht.

Ondertussen mochten we bij het opstaan ook niet vergeten van onze souvenirs uit de koelkast te halen want steeds nemen we een deel van de Alpen mee naar huis in de vorm van een paar kazen en sauccissons.

(Wat de kaas betreft zijn we ondertussen aan de laatste bezig en van de sauccissons liggen er nog vijf te drogen).

Ja, morgen nog de terugreis en dan zit het verlof er op.

Niet dat ik al moet gaan werken maar de reis bedoel ik dan.

Nee, mijn verlof startte rond 26 juli en ze loopt nog tot 7 september en dus zullen we ondertussen in eigen land nog wel wat gaan wandelen en misschien zijn deze wandelingen ook wel de moeite om op papier te zetten.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Dag 13 is de voorlaatste dag van ons verlof en dus besloten we maar om met de wagen richting Col Du Chaussy te rijden en vandaar een wandeling te starten.

Het was een ongekend domein, we waren er wel langs gereden maar telkens de andere richting uit.

Iets voorbij Montaimont besloten we de wagen te parkeren en vandaar te voet verder te gaan.

Hoever het juist was wisten we niet hoewel er ergens op een bord 15km aangeduid stond.

We zouden ons alvast niet meer laten vangen en op zeker moment terugkeren indien het ons te ver zou lijken.

In het begin ging het nogal steil naar omhoog en naarmate we hoger kwamen was de weg deels in asfalt en deels onverhard met putten.

Maar wat ons opviel was dat er af en toe een wagen, zelfs een paar moto’s en zelfs fietsers ons tegenkwamen terwijl we ze niet hadden naar boven zien rijden.

We dachten eerst dat het een doodlopend pad was maar dat bleek dus niet.

Op zeker moment liepen we een kersenboom voorbij en mijn lief heeft altijd al iets gehad met fruibomen.

Ze kan geen vrucht zien hangen of ze moet ze naar binnen spelen.

De kersen waren niet erg groot maar wel pikzwart e, ,adat ik de anderen eerst had laten proeven smaakten ze nog superzoet ook.

We plukten dat het een lieve lust was en binnen de kortste keren waren onze vingers, lippen en tong purper en lila gekleurd.

We moesten toch terug langs hier passeren en op de terugweg zouden we zeker nog eens stoppen.

We genoten zoals altijd van het landschap en het panorama en we stelden ons ook hier de vraag waarom de mens hier in afzondering kwam leven.

In de verte zagen we een paar huisjes op de flank van de berg gebouwd staan en tussen elk huis was er een hele afstand zodat je al over verre buren moest praten.

Zo slenterden we naar boven en voor één keer waren we vlugger boven dan verwacht.

Het was zeker geen 15 km tot boven en na een beetje op adem te zijn gekomen besloten we terug achter de wagen te gaan en via hetzelfde pad naar boven te komen want blijkbaar liep de weg verder.

Op de terugweg stopten we nog even aan de kersenboom en omdat het toch zeker een jaar zou duren eer we hier nog zouden terugkomen plukten we hem maar kaal.

Jawadde zeg ge had ons daar moeten zien staan met onze lippen purper en blauw en vooral onze darmen die begonnen te werken na een overdadig kersengebruik.

Terug aan de wagen waren we verplicht van even de ramen en deuren laten open te staan want binnen zat je al vlug met temperaturen boven de 40°.

Zo reden we na enige tijd de Col Du Chaussy over en kwamen we aan de andere kant van de berg terecht waar we een paar heel kleine gehuchten kruisten.

Het is er zo al stil maar onder de middag zie je daar geen mens op straat en heeft elk dorpje wel iets van een spookdorp waar je alleen het water van de beekjes of de waterbakken hoort stromen.

De zon was verschroeiend en om het uur werd de stilte doorbroken door de klokken die het uur op de kerktoren sloegen.

Hagedissen spoedden zich in veiligheid telkens we te dicht kwamen en eens we één van die dorpjes verlaten hadden kronkelde de weg zich terug via een soort van dakgoot die als weg dienst deed.

Steil en smal waar onder ons een leegte was en boven ons de rotsen die er als kap overhingen.

Op een schaduwrijke plaats besloten we nog even te stoppen om iets te eten en te drinken en daar zagen we een wandeling aangekondigd die als gevaarlijk stond aangegeven.

We hielden het bij het lezen van de waarschuwing en zouden die wandeling zeker niet gaan opzoeken op onze voorlaatste dag.

Nadat onze magen gevuld waren reden we verder naar beneden en waarschijnlijk waren dat de 15km die ze ginder boven bedoelden.

Zo reden we via verschillende kapelletjes de Col naar beneden om iets later in ST-Jean-De Mauriene uit te komen.

We volgden de weg terug naar de voet van de Col De La Madeleine en besloten onderweg nog wat boodschappen te doen voor we terug naar boven reden.

Telkens we terug bij de wagen kwamen liet de zon van zich spreken door de wagen te oververhitten en onze kaas was al vlug smeltkaas geworden.

Het is vaak moeilijk om te beschrijven wat we zagen of om op foto de landschappen en de niveauverschillen terug te geven zoals we ze daar zagen maar het was in elk geval een mooie trip met de wagen die we gelukkig niet te voet hebben afgelegd.

Ja, ’s avonds zaten we terug aan tafel met een spel kaarten en genoten van de uren die ons naar de laatste dag zouden brengen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Op dag 11 waren we nogal vroeg op en de dag zou zich heel warm aankondigen.

Zoals elke morgen liep ik achter brood en krant en bij het ontbijt namen we de wandelkaart om onze benen nog eens te folteren.

We geraakten er niet echt uit en met onze vingers volgden we een paar wandelingen waaronder één die met een rode lijn was aangeduid en ondertussen wisten we maar al te goed wat rood betekende.

De laatste rode wandeling had ons doen afzien dat we niet direct geneigd waren om ons nog te laten vangen.

Maar toch leek het eindpunt interessant want er lag een bergmeer en dat zou waarschijnlijk wel terug wat leuke en mooie beelden opleveren.

De wandeling was in tijd vermeld en een goede wandelaar zou er ongeveer 2u15 over doen om het hoogteverschil te overwinnen.

Op de kaart hadden we ontdekt dat men er ook via de weg kon geraken en dus dacht ik dat het beter was op het asvalt te stappen dan over die onverharde wegen te klimmen.

Ja, ne mens moet zijn lief een beetje sparen dacht ik en dus begonnen we voor de zon hoog aan de hemel stond aan de wandeling.

Rustig liep de weg naar beneden en bocht na bocht verdween St-Francois in de verte.

We genoten van het landschap en van de bloemen en vlinders en vooral van de onverwachte zaken zoals plots een paar Arenden die hoog boven onze hoofden vlogen.

Ze waren nog heel ver van ons verwijderd maar aan de grootte van hun vleugels te zien kon het zeker geen bergmus of zelfs geen valk zijn.

Ook de kleine houten huisjes op de rand van de afgrond leken ons speciaal en zo stapten we van ontdekking naar ontdekking en vooral kilometer na kilometer zonder er erg in te hebben dat we in feite nog ver van ons doel waren.

Het was rond de middag dat we een bank vonden en even het flesje water aan onze lippen zetten en tevens een stuk brood aten.

We namen nog even de kaart ter hand en het bleek dat de weg zodanig kronkelde dat alles wat we naar beneden waren gestapt straks dubbel zoveel bergop zou gaan.

Bocht na bocht begonnen we ons vragen te stellen en op zeker moment dachten we zelfs te liften.

De weg werd steiler en zelfs op de baan leek het niet evident om vlot naar boven te stappen.

Het lichaam voorrover gebogen met de zweetdruppels die voor onze voeten vielen.

Telkens probeerde ik mijn lief en de jongste snotter moed in te spreken door te zeggen dat het via het onverharde pad nog slechter zou geweest zijn maar echt oren hadden ze er niet naar en toen we al bijna dubbel zover hadden gestapt dan dat de wandeling via de rode lijn had aangeduid kwamen we aan een waterreservoir waar we ons even konden verfrissen en waar er daar ne slimme een bordje gehangen had met de bewegwijzering dat het meer nog op 5km lag.

Nu zonk de moed zeker in onze oververhitte schoenen en teruggaan was ook geen oplossing.

Zelfs toen we op zeker moment de weg konden afsnijden leek het nog moeilijker dan de vorige dagen.

We hadden ons niet alleen laten vangen aan de afstand maar blijkbaar ook aan de moeilijkheidsgraad.

Een wandeling die was aangeduid met 2u15 hadden wij er niet minder dan 4u voor nodig om ze via de weg af te leggen die veel langer bleek te zijn.

Het laatste stuk was afzien en ik voelde mee met mijn lief want we waren niet ver van de uitputting beland.

Ik zat vooral met de vraag hoe we zouden terugraken want via de weg zou het ons nog eens meer dan 4u kosten en dat zag niemand zitten.

Zouden we het wagen te vragen of er iemand van aan het meer terug zou rijden naar St-Francois?

Nadat we een paar ruïnes waren voorbijgelopen die vroeger huizen bleken te zijn stelden we ons opnieuw de vraag wie er nu in godsnaam in zo een verlaten gat komt wonen.

En het was niet alleen vroeger zo maar ook nog vandaag vonden we op onze weg nieuwgebouwde chalets.

Na een steile klim kwamen we aan het meer waar we ons op grote platte stenen gingen zetten om op adem te komen en hoe meer ik op adem kwam hoe meer ik dacht dat we niet te lang moesten treuzelen indien we te voet zouden terugkeren want wie weet hoelang we er nog zouden overdoen.

Het meer weerspiegelde de bergen en het omliggende landschap en gaf een rustig gevoel.

Niet echt groot en in de kleine waterspiegel zag je een blauwe lucht zonder wolken maar met een brandende zon.

Maar telkens we naar het water keken stelden we ons ook de vraag hoe de terugweg zou zijn.

We waren niet alleen, er waren nog een paar mensen naar het meer gekomen maar blijkbaar hadden ze minder afgezien want de meeste waren met de wagen tot hier gereden.

Ja, hadden we nu maar een wagen dacht ik nog bij mezelf.

Na een korte stop besloten we dan maar verder te trekken en het risico te lopen van via het rode pad terug te keren en de weg achter ons te laten.

Ongelooflijk maar waar, het pad ging in feite in dalende tred en het viel nogal mee hoewel onze voeten en benen als oververhit konden beschouwd worden.

Via een klein pad baanden we ons een weg door het bos en daar kwamen we mierennesten tegen zoals we ze nog nooit hadden gezien.

Soms met vijf zes naast elkaar en wel 1m50 hoog en ongeveer 2m breed.

De passie van mijn zoon en hij wist zelfs uit te leggen dat de nesten nog dieper onder de grond zaten en verdeeld waren in werkers en soldaten en dat in één van de nesten de koningin zat.

Miljoenen rode mieren sleurden hier met takjes en dennennaalden en als je te lang ter plaatse bleef kropen ze via je schoenen tussen het beenhaar naar de broekspijpen van de short waarna het springen en lopen was.

Stap na stap begon het door te wegen en ik denk dat het één van de zwaarste wandelingen van ons verblijf was.

Na meer dan 6u wandelen kwamen we terug aan in ons appartement en wou ik nog eens lachen door te vragen of we morgen de wandeling in omgekeerde richting zouden doen maar blijkbaar kwam de humor niet over en besloten we maar om te douchen en de avond al kaarten door te brengen waarna we als drie rotsblokken in slaap vielen.

Ja, we wisten nu al dat het de volgende dag veel kalmer zou worden en dat we geen rode of zwarte wandeling zouden kiezen maar eerder een plaats waar we konden rusten en op adem komen.

Maar toch waren we blij dat we een prestatie hadden neergezet en hoewel alles in tijd wordt uitgedrukt stel ik mij vandaag nog de vraag hoeveel kilometers we daar hebben gelopen want dat was zeker niet min.

Ja, het hoort bij het avontuur en dus hoorde je ons de volgende uren niet meer klagen en kwamen we op krachten met de sauccisons en de witte wijn.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Voor dag 10 hadden ze bewolking en opklaringen voorspeld maar toen we het gordijn opentrokken zagen we gewoonweg niets.

De mist hing zo dik dat we zelfs de straat niet konden zien en het zicht bleek hier minder dan 20m te zijn.

In e bergen kan de mist wel zeer vlug optrekken maar voor dezelfde prijs blijft hij hardnekkig hangen.

Storend was het niet was het niet dat we afspraak hadden in de kaasmakerij die 20 km lager lag en dat we de Col de La Madeleine moesten naar beneden rijden via de weg met tientallen haarspeldbochten.

Zo vertrokken we met de mistlichten aan en hadden het geluk dat een vrachtwagen voor ons naar beneden reed zodat we zijn stoplichten en zijn mistlicht als oriëntatiepunt konden nemen.

Tot ongeveer 5km van de voet bleef de mist tegen de bergwand hangen en plots was hij weg.

Beneden was het wel frisser dan andere dagen maar hier was de mist alvast opgetrokken.

Om 9u30 moesten we in de winkel van de kaasmakerij zijn en omdat we nog iets te vroeg waren bleven we maar in de wagen zitten tot 9u20.

Met fototoestel in aanslag en notitieboekje stapten we dan maar de winkel binnen en we bleken de eersten te zijn want er stond nog niemand in de winkel.

-Bonzour madam ont vient pour la visite de la fromagerie.

-Oei...monsieur madam a fait une erreur mais il-y-a pas de visite le lundi.

-Euh...wablieft une erreur qui n’est pas just et pas de visite?

-Non desolé mais pas de visite le lundi.

Potverdekke het kon ons maar overkomen maar de dame die ons had ingeschreven bij onze laatste passage had zich vergist van dag en de bezoeken begonnen maar op dinsdag.

Maar de andere dame zag dat we ermee verveeld zaten en ze legde uit dat er nog een koppel was die ze dan maar een video laten zien hadden en dat ze dan zonder begeleiding naar de kaasmakerij en de kaaskelder had laten gaan.

In feite kwam ons dat goed uit want 20km de mist trotseren om dan niets te zien zou ook wel jammer geweest zijn.

Dus kregen we een heel interessante videotape te zien waarna we naar de kaasmakerij mochten kijken vanachter een raam wel te verstaan voor de hygiëne en waarna we een kijkje mochten gaan nemen in de kaaskelder.

In feite was het zeer leerzaam en kwamen we zaken aan de weet waar je nooit bij stilstaat als je in een stuk kaas bijt.

Sinds het Gallo Romeinse rijk was er hier al kaas en deze is er altijd gebleven.

De boeren die instaan voor de landbouw en veeteelt hebben meestal een tweede job waar ze in de winter hun koeien op stal of bergstal laten staan werken ze dan als skimonitor, liftonderhoud, pisteaanleg of alles wat met de wintersport te maken heeft.

De landbouwvoertuigen zijn ook aangepast aan het berglandschap want sommige plaatsen zijn zeer moeilijk te bereiken om nog maar het voorbeeld te geven van het hooien of melken op steile weiden.

Het hooien is tevens een deel van het onderhoud van de skipistes in de zomer en zo loopt alles perfect in harmonie.

De melkmachines worden steeds verplaatst en het zijn de koeien die ter plaatse worden geroepen.

De melk wordt in koperen vaten gegoten en eerst op een temperatuur van 33° gebracht om ze daarna te verhogen naar 54°.

Ongeveer 35 minuten later wordt ze in vorm gegoten die 4x gedraaid wordt op 24 uur.

2000 liter melk zijn er nodig om vier kazen te maken tussen de 40 en 42kg.

De kaas wordt ondergedompeld in een bad om te zouten en dan laten ze hem vijf maand rijpen waarna ze een heerlijke Beaufort verkrijgen.

Iets later stonden we zelf in de kelder waar het aroma onze neus prikkelde in een zeer frisse koelkelder.

3600 kazen van elk meer dan 40kg liggen hier te rijpen voor ze in één of andere winkel belanden.

Bij het buitengaan konden we niet anders dan ook een paar kazen te kopen in de winkel en daar vernamen we dat er van de Beaufort een winter en een zomerkaas bestaat.

Alles heeft te maken met het verschil van voeding die de koeien krijgen.

De winter brengen ze door met hooi en in de zomer grazen ze niet alleen het pure Alpengras maar ook de verscheidene bloemen en dat maakt het verschil van smaak.

Ja, het was zeer duidelijk te smaken en hoewel mijn lief liever de winterkaas had kochten we toch maar een stuk zomerkaas.

Nadat we de kaasmakerij hadden verlaten besloten we een ritje te maken met de wagen en eens andere oorden te gaan opzoeken.

We reden richting Saint-Jean-De Mauriene maar daar waren we vlug doore n besloten maar om eens een ommetje te maken langs de Col Du Galibier die ook al meermaals op de wielerkalender stond.

30 km klimmen van aan de Col Du Télégraphe tot boven op de Galibier.

En ook hier reden we tientallen fietsers voorbij en hoe hoger we kwamen hoe slechter het weer.

In Valloire stopten we even om de benen te strekken en blijkbaar heeft ieder zijn eigen manier om de streek te verkennen.

Een tiental oude Citroëns reden hier ook de Col op en ik stelde me de vraag of ze de top wel zouden halen.

Ja, de Col Du Galibier bleek al vlug andere koek te zijn waarbij de Col de La Madeleine nog meeviel.

Op zeker moment reden we op een kronkelende weg waar men met geen twee wagens kon kruisen en dan was er nog de mist die terug komen opzetten was.

Op zekere momenten reden we op de rand en geen afsluiting te bespeuren.

Ja, als je ze in de Ronde van Frankrijk ziet vallen in een afdaling kan je je niet voorstellen aan welke gevaren deze renners onderworpen zijn.

Geen tientallen meters maar afgronden met honderden meters waar de mist nog een enger gevoel aan gaf.

Op zeker moment zijn we even gestopt om een foto te nemen van een kudde schapen die door twee honden gegidst werd en van uit onze positie gezien waren ze niet groter dan een groep kleine wormen of maden.

Ja, als hier je handrem losschiet dan is het best van niet in de wagen te zitten en volgens de diepte zal je de knal van aankomst zelfs niet horen denk ik.

Verder naar boven werd het nog erger en op zeker moment rij je gewoon in niemandsland.

Geen huizen meer en ook geen bomen meer, niets dan stenen en rotsen die afwisselend toppen of afgrond zijn.

En toch waren er nog die fietsers die kletsnat de uitdaging aangingen om boven te geraken.

Sommigen zelfs al zwalpend op de fiets waar het steeds opletten is om ze voorbij te rijden om ze zelf niet de afgrond in te duwen.

Onvoorstelbaar hoe de Ronde hier aan een hels tempo naar boven rijd.

Ook wij stonden na enige tijd boven en veel meer dan een souvenirwinkel en een monument voor de Ronde van Frankrijk was er niet.

Toen mijn lief even een kijkje ging nemen in de winkel waar je schapenvellen kon kopen tegen de prijs van een volledig schaap en zelfs gekweekte Edelweissbloemen sloeg ik een praatje met een paar fietsers die er ook even stopten.

’t Was in het Engels te doen en meneer en mevrouw bleken uit Australië te komen om hier hun benen te pijnigen.

Amai mijn voeten, ieder zijn vakantie zou ik zeggen.

Wij besloten alvast om de afdaling naar de andere kant te doen met de hoop dat de weg iets breder zou zijn.

Gelukkig was het ook zo en aan de andere kant bleek er ook minder mist te zijn waarvan we dus beter de diepten en het niveauverschil konden zien.

Van boven kon je de weg in de verte als een klein lint zien kronkelen door het ruwe landschap en onderweg stopten we nog een paar keer om een waterval, een paar bergbeklimmers en een stuwdam met meer te fotograferen.

We namen nog even de tijd om naar de kaart te kijken en er zat niets anders op dan de terugweg via Grenoble te doen of anders via een andere Col waarvan de lijnen nog smaller waren dan deze die we achter de rug hadden.

Om toch nog iets van het interieur van de wagen over te houden besloten we dan maar via Grenoble te reizen.

Het was nog een lange weg tot we terug in Saint-Francois waren maar wel vergezeld van een prachtig decor.

We hadden terug heel wat gezien en ontdekt en voldaan trokken we ’s avonds onze wandelschoenen uit die we niet zoveel gebruikt hadden buiten om op de rem te staan in de verschillende haarspeldbochten.

Stilletjes hoopten we op wat zonniger weer maar dat zou de volgende dag wel uitwijzen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Toen we op dag acht in ons bed kropen waren er niet teveel sterren meer te zien aan de hemel en dat kwam niet door de Calvados maar door de bewolking die komen opzetten was.

Wat ons steeds verbaasde is dat ze hier in ons kleine landje soms moeite hebben om het weer te voorspellen voor drie dagen maar dat ze ginder het weer konden voorspellen tot zelfs per uur.

Toen ze op de weerinfo vermelden dat de zon zou schijnen in de voormiddag en dat de bewolking de Col zou overtrekken rond 14u dan was dit ook zo.

Maar uit ervaring weet ik dat je met onweer in de bergen steeds moet opletten en dat het weer er vlug kan keren.

’s Avonds was het kleine dorp verlicht en het werd een heel speciaal beeld als grijze dikke wolken zich over de berg lieten rollen om af en toe de chalets in te pakken en ze onzichtbaar te maken in een wolkennevel.

Toen het echt donker was hoorden we in de verte wel wat gedonder en de bergkam werd af en toe verlicht door felle bliksemschichten.

Maar wij lieten er onze slaap niet voor en toen we ’s morgens wakker werden was het dorp in een witte nevel gehuld en lag alles wat zichtbaar was er kletsnat bij.

Het had blijkbaar geregend hoewel de mist het hier aardig nat kon maken.

Soms zagen we het dorp mysterieus opdoemen uit de nevel en iets later hulde het zich weer in stilzwijgende onzichtbaarheid.

Zelfs de koeien hoorden we niet meer bellen in de wei en het enige dat hoorbaar was in de mist waren de waterlopen die steeds met hetzelfde geruis hun weg zochten naar lager gelegen gebieden.

Dag negen was grijs voorspeld en dus besloten we maar van het een dag kalm te houden en ervan te profiteren om onze was te doen.

Ja, in het dorp hadden we een wasserette gezien en dus trokken we met onze stinkkousen en overige bezwete kledingstukken naar de wastrommel.

We namen twee machines in beslag en het was eerst even zoeken hoe we het modernisme aan de praat moesten krijgen.

Een geldautomaat waar je een paar stukken moest ingooien en met een druk op een nummer kwam een potje waspoeder tevoorschijn.

Met een druk op een ander nummer startte de machine en zo waren we zoet voor bijna een uur.

Ondertussen liepen we even de winkels af en na enige tijd liepen we terug binnen om de was uit de machine te halen en ze in de droogkast te steken.

Jawadde zeg nadat we die machine al drie keer hadden opgezet waren die kleren nog niet droog.

We hebben dan maar de thermostaat wat hoger gezet en zo kwamen na 24 minuten mijn kousen en onderbroeken tevoorschijn alsof ze uit een microgolf oven kwamen.

’t Was precies dat mijn kousen van een 43 naar een 40 waren gesprongen en dat mijn onderbroeken van een XL naar een L gekrompen waren.

Maar geen probleem ik was ondertussen toch al wat kilo’s vermagerd en zo ziet ge dat de natuur zich steeds aanpast aan de omstandigheden hé.

Na de was en de plas trokken we terug naar het appartement en besloten de dag door te brengen met een spelletje kaarten of scrabbel.

Ja, het was eens een rustige dag en ook daar hebben we van genoten.

Samen aan tafel met wat sauccison en witte wijn en af en toe kijken naar buiten hoe de wolken hun capriolen uithaalden voor ons terras.

In da namiddag was het een komen en gaan en het was een prachtig schouwspel hoe de wolken ronde de bergkammen speelden en het dorp in een nevelig deken hulden als wilden ze verstoppertje spelen.

Ja, zelfs het slechte weer heeft hier iets speciaals en zo liepen we af en toe naar het raam om het spel van de weerfenomenen gade te slagen.

Ook voor de volgende dag hadden ze nog wel wat grijs voorspeld maar wij hadden voor die dag een afspraak in de kaasmakerij en zouden dan wel zien wat we de volgende uren zouden doen.

Het weer zou alvast geen invloed hebben op onze uitstappen en dus keken we al uit naar de volgende morgen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

De vakantie is vooral genieten en op rust komen hoewel je met een wandelvakantie soms meer moe bent dan tijdens de werkdagen.

Dag acht begon alvast rustig en de voormiddag brachten we in het appartement door.

Je weet wel, de krant wat lezen om op de hoogte te blijven van het nieuws in ons kleine landje en ook de meegenomen literatuur doorworstelen.

Och…dit jaar eens iets anders dan Ernest Claes of Streuvels en dus had ik maar een boek over Nostradamus en één over Breendonk ter hand genomen omdat het niet altijd volksverhalen moeten zijn.

De zon kroop ondertussen hoog naar de hemel en het zou terug zeer warm worden.

Tegen de middag als de zon het hoogst stond besloten we toch maar onze rugzak te vullen en onze wandelschoenen aan te trekken.

Op de kaart hadden we gekozen voor een wandeling die niet ver van het appartement begon en waar we dus de wagen niet voor hoefden buiten te halen.

Steeds hetzelfde ritueel voor we vertrokken en vooral nagaan of we niets vergeten waren van de weinige dingen die we moesten meenemen.

De fototoestellen met geladen batterij, flesjes water en voor sommigen een hoed om het geen zonneslag op ons haar te krijgen.

Nog even insmeren en we konden vertrekken.

Meestal verlieten we het appartement via de garage en je voelde zo de hitte nader komen en eens je buiten was overviel de zon je in alle glorie.

We hadden gekozen voor een rode wandeling en mijn lief bleek akkoord te zijn omdat ze niet te ver van het appartement begon.

Op het plan was wel te lezen dat er een hoogteverschil was van twee maal 600m en daar had ik persoonlijk wel wat vragen bij.

“Promenade du col de Montjoie” stond met een rode lijn aangeduid en dat is steeds met zeer veel vragen.

Lang hoefden we niet op antwoordt te wachten.

Nadat we ongeveer een 500m op de weg hadden gewandeld moesten we een onverhard pad nemen waar we na enige tijd over een bergriviertje moesten.

Eens de oversteek gedaan versmalde het pad zodanig dat het zelfs onmogelijk was om nog met twee naast elkaar te lopen.

Op een afstand van ongeveer 200 m slenterde het pad zich tussen stenen en struiken en eens we terug in open vlakte kwamen ging het pad van bergop naar zeer steil.

We hebben ondervonden dat je zelfs niet op foto kan tonen hoe steil iets is of zelfs het niveauverschil.

Je moest het zien en dan nog beseften we pas goed hoeveel het niveauverschil bedroeg toen we na minuten klimwerk het pad en de weinige wandelaars kleiner zagen worden.

Op deze wandeling zouden we zeker geen tijdrecord vestigen want om de twee minuten moesten we stoppen om op adem te komen.

Sommige stukken waren zo steil dat het nodig was om voorover te hangen tijdens het wandelen en vooral te kijken waar je de voeten kon zetten om zo weinig mogelijk inspanning te doen.

De zon brandde hard en onze adem stokte.

Traag klommen we met kleine stapjes alsof we de berg met een ladder aan het beklimmen waren.

Achter ons een diepte en voor ons een smal pad waar we veel verder nog een paar mensen zagen lopen die niet groter toonden dan een paar centimeter alvorens ze achter een bergkam verdwenen.

Toen we eindelijk op een plat stuk kwamen waar ooit een steenlawine moet geweest zijn besloten we van even te rusten en op adem te komen.

Iets eten en drinken en ondertussen genieten van het landschap terwijl we de fysiek met elkaar vergeleken en moesten toegeven dat het niet meer was wat het geweest was.

Zittend op een grote steen genoten we van de vlinders die rond ons kwamen fladderen en mijne kleine snotter had ondertussen een heel speciale spin ontdekt waar we stilletjes zaten naar te gapen hoe ze hier hoog in de Alpen haar web kwam maken.

We namen ook nog even de kaart ter hand en toen we iets later terug vertrokken beseften we dat al onze inspanningen nog maar een deel van de route hadden gedaan.

De 600m niveauverschil hadden we nog maar deels gedaan en achter de kam wachtte nog zo’n stuk waar je een geoefende bergbeklimmer moest voor zijn.

Nee…het lag niet in onze aard maar vandaag zouden we de wandeling voor bekeken houden en rechtsomkeer maken.

Te uitputtend, te warm, te zwaar en vooral nog te ver om verdere risico’s te nemen.

De weg liep verder over grote stenen die door de jaren van de berg waren gestort en die willekeurig verspreid lagen.

Wel mooi om zien hoe de verschillende vetplantjes hier een thuis vonden en de fauna en flora hier ongestoord hun weg konden gaan.

Het was pas op de terugweg dat we tijdens de afdaling goed konden zien waar we opgeklommen waren en waar een paar wandelaars evenveel moeite hadden om naar boven te klimmen.

Denk niet dat afdalen een makkelijkere klus is want het is ook je evenwicht bewaren en vooral zien van op de steile stukken niet te struikelen of je voeten te verstuiken.

Toen we terug beneden aan het bergriviertje stonden vonden we het triest dat we de wandeling niet hadden kunnen afmaken en dus stelden we ons de vraag of we niet een ander pad zouden nemen om een andere wandeling te doen die we voorheen al hadden gedaan.

Mijne jongste snotter hield het voor bekeken en terwijl hij terug naar het appartement trok besloten wij nog de andere wandeling af te maken.

Zo belandden we na lange tijd onze voeten en kuiten te hebben gegeseld terug in het dorp en besloten om nog een terrasje te doen niet te ver van het appartement.

In feite stond het aangeduid als Bar-Restaurant waar we moe in de schaduw achter wat beschutting zochten.

Een witte sangria liep er vlot naar binnen en de “patron” was een zeer joviaal en vriendelijk iemand.

Altijd leuk om bediend te worden met mensen die overweg kunnen met de klanten en die met wat vriendelijkheid en humor de bestellingen afleveren.

Het is vaak ook de aanzet om even naar de menukaart te kijken en ook deze sprak ons wel aan.

Mijn lief sprak van trakteren en of we hier niet eens zouden komen eten en zo reserveerden we voor ’s avonds.

Terug in het appartement gingen we allen onder de douche en ’s avonds trokken we naar restaurant “La Grange”.

Prachtig interieur waar de tijd precies was blijven stilstaan en waar vele zaken uit een oude schuur waren opgeslagen.

En hoewel we in het begin nog dachten van er alleen te zitten liep de zaak stilletjes vol en was het werken geblazen voor de baas en één dienster.

Maar het was iemand met kennis en die vooral zijn zaak met veel plezier en inzet runde.

De specialiteiten uit de Savoi werden er op een leuke en originele manier opgediend en vooral zeer lekker.

Hoewel ik niet echt een taarteter ben nam ik als dessert een stuk taart omdat de “Patron” mij had gezegd dat ze uniek was in de streek.

Hij straalde wel vertrouwen uit en dus nam ik maar taart.

Een rabarbertaart met zwarte bessen!

Ik heb nu al veel taart gegeten in mijn leven maar zo iets lekker nog nooit wat taart betreft.

De combinatie kon niet beter passen en dus heb ik duimen en tenen afgelikt.

Na de koffie neem ik nog al eens een Calvados maar heb ook de neiging van te vragen of het wel Calvados is en geen bijgewerkte appelwijn.

Maar de baas wist welk vlees hij in de kuip had en dus toverde hij in een groot glas een heerlijke Calvados uit een stenen kruik.

Aan de muur hingen ook nog een paar oude ski’s en in feite kwam alles hier tot zijn waarde.

En toch vond ik dat er iets ontbrak!

Het zou hier zeker niet misstaan van een paar oude schaatsen te hangen en toen ik de baas de vraag stelde waarom er geen hingen wist hij ons te vertellen dat hij zelf nog geschaatst had maar nooit echte oude schaatsen gevonden had om hier in zijn zaak te hangen.

Geen probleem…van het één kwam het ander en ik vertelde hem dat ik er thuis nog een paar honderd hangen had en dat ik met veel plezier een paar zou opsturen.

Voldaan kropen we na de afrekening terug de berg op naar ons bed en terwijl onze benen al aan het uirusten waren ging de naam en de bediening van het restaurant nog vaak over onze lippen.

Ja, het was zeker voor herhaling vatbaar.

Maar eerst zouden we de nacht ons laten toedekken op weg naar…..

Groetjes chauffeurke

Dag 7 de broodoven van Montraimont

De dag begon met een paar nevelslierten boven de bergtoppen maar het waren vooral onze spieren die zich nog deden voelen na de zware wandeling van eergisteren.

Mijn lief was nog stijver dan gisteren en ook bij mij trok het op sommige plaatsen wreed tegen.

Maar we zouden zeker niet opgeven wat het wandelen betrof en dus zouden we ook vandaag op zoektocht trekken naar wie weet wat.

Op de kaart hadden we een blauwe wandeling uitgekozen en het blauw stond voor niet te moeilijk.

Zoals de skipistes in kleuren zijn ingedeeld zijn ook de wandelpaden ingedeeld van makkelijk tot zeer moeilijk.

Het was eerst een stuk rijden met de wagen om vandaar de weg te verlaten en pas na een paar uur en met zweetdruppels op het voorhoofd terug op onze vertrekplaats aan te komen.

We hadden gekozen voor “le lac du loup” wat in het Nederlands niet meer is dan het “ meer van de wolf”.

Op de kaart was het aangeduid als een klein bergmeertje en zoals de meeste van die bergmeertjes zijn ze inderdaad niet groot maar brengen ze het landschap tot leven door de weerspiegeling van de prachtige omgeving.

Het was terug via kronkelende smalle wegen dat we ons naar boven begaven en onderweg stopten we verschillende keren om of het landschap te fotograferen of een andere bezienswaardigheid zoals er hier velen gezaaid lagen.

Een van die bezienswaardigheden was de kapel van Montraimont die volgens de grootte eerder op een kerk ging lijken als we het met het dorpje moesten vergelijken.

Een kapel die op de rand van het ravijn lag met ongeveer 700m lager het stadje La Chambre.

Nadat we een paar foto’s van de kapel hadden genomen reden we verder en kwamen we ook in het dorpje Montraimont aan.

Och…vele van die dorpjes trekken op elkaar hoewel ze toch allemaal iets verschillend hebben.

Meestal zijn het gehuchten met niet meer dan een paar huizen en schuren maar allen hebben ze een kerk en een gemeentehuis.

Maar dit dorpje straalde wel iets uit en dan heb je zo al vlug iets van”hier zou ik nu willen wonen om mijn oude dagen te slijten.

Het si vooral de rust die een mens aanspreekt in die kleine dorpen en we zouden er later nog zo wel een paar ontdekken.

Het viel ons zelfs op dat we af en toe bleven staan bij een huis dat te koop was alsof we ons eigen wat dichter bij onze droom wilden brengen en ons toch de hoop geven dat we ooit zelf “montagnards zouden worden.

Wat ons vooral was opgevallen bij het doorrijden van Montraimont was een grote oven waar twee personen bezig waren met brood te bakken.

Opgelet niet één of twee broden maar een twintigtal lagen aan de zijkant van de oven.

Het leek ons de moeite om te stoppen en mijn lief sprak al direct van een brood te kopen en van eens een babbel te gaan doen met de mensen van hier.

Zo geschiede het ook en eens de wagen geparkeerd in de smalle straat liepen we richting oven.

De beleefdheid gebood ons van toch eerst te vragen of we wel een foto mochten nemen van de oven en het brood en dat was in feite de aanzet van een heel leuk en interessant gesprek met “ de montagnard” die als warm en vriendelijk persoon kan bestempeld worden.

-Bonzour monsieur, je veut prendre foto si je peut du four a pain Francais.

-Mais bien sur monter jusque au four.

De oven was te bereiken met een paar trapjes waar twee personen onder het grote gewelf stonden en waar een zwartgeblakerd stalen luik toegang gaf tot de oven.

We stonden nog niet goed boven dat we die mensen al bestookten met een paar vragen als ware journalisten en wat me vooral opgevallen was waren het aantal broden voor zo een klein gehucht.

-Euh… vous cuire du pain pour tout le village?

Of hij brood bakte voor gans het dorp deed hem eerder glimlachen en terwijl mijn lief met de oudste van de twee aan de babbel sloeg nam ik de jongste kerel voor mijn rekening die waarschijnlijk iets ouder dan ik moet geweest zijn.

Nee, het brood werd gebakken omdat er de zondag “la féte de l’alpage” doorging in de kapel die 700m hoger lag.

Vriendelijk beantwoorden ze alle vragen en kregen we zelfs de uitleg van hoe alles volgens traditie bleef verlopen.

De oven werd nog regelmatig gebruikt maar met het feest worden er meer broden gebakken omdat deze dan per opbod worden verkocht waarna met het geld het onderhoud van de kapel bekostigd word.

Maar ook over de oven viel heel wat te vertellen.

Vroeger werd de oven op regelmatig tijdstip gebruikt en werden er broden gebakken volgens het seizoen.

In de winter elke maand en in de zomer om de drie weken omdat het brood in de winter langer bewaard kon worden door het koel te houden.

Ja, ik hoor het u al zeggen dat ze bij ons al vlug de neus zouden ophalen als men niet om de twee dagen bij de bakker stopt.

Het was ook niet zo dat het steeds dezelfde personen waren die het brood bakten maar ieder op beurt en ook dat had een speciale reden want zelfs de volgorde van de oven aan te steken had belang.

Er was in feite een beurtrol om de oven aan te steken omdat de eerste die hem aanstak ook meer hout moest verbruiken.

Het eerste brood kon ook niet verkocht worden omdat het niet volledig aan de normale vorm voldeed, hoewel het juist dat brood was dat ik zou gekocht hebben.

En terwijl we daar stonden kwam één van de kleinkinderen aanlopen die onder het waakzame oog van de grootvader het laatste brood uit de oven mocht halen.

Ambachtelijk, prachtig, mooi,lekker en zo eenvoudig verwijderd van al ons modernisme dat we hier bij ons kennen.

We stelden ons vaak de vraag wat een mens nu bezielt om hier zo afgelegen te komen wonen en of ze geen gebrek hebben aan alles wat ons in ons klein België voorgeschoteld wordt aan modernisme.

We gingen er van uit dat de meeste mensen hier geboren waren en hier dus ook waren blijven wonen maar ook daar kregen we al vlug een verrassend antwoordt op.

De oudste man was 80 jaar en had tot zijn 60 jaar in Parijs gewoond en gewerkt waarna hij naar Montraimont gekomen was om het ouderlijk huis te bewonen.

En of hij geen heimwee had naar de lichtstad?

Nee…hij dacht er zelfs niet meer aan.

Ik kon hem goed geloven want tijdens onze dagen hier zat ik ook niet aan Deftinge of Geraardsbergen te denken.

Ja, het is iets heel eigenaardig hoe je hier anders gaat leven en zelfs de dingen die je ook bij ons vindt ga je hier anders bekijken.

Het valt ons op hoeveel keren we al niet zijn blijven stilstaan om een koe te fotograferen of zou het nu juist aan die bel of aan die bergen liggen.

Hoeveel keer zijn we niet gestopt om een sprinkhaan of een vlinder te fotograferen daar waar we er bij ons aan voorbijlopen.

Al een paar keer liet ik me bijna wijsmaken dat “les montagnards” koele mensen waren en ik moet zeggen dat het dan ene zal geweest zijn die naakt in de sneeuw moet gestaan hebben want tot nu hebben we het anders ervaren.

Daar waar we bij ons vijftig man moeten voorbijlopen voor er al eens ene spontaan goedendag knikt knikken hier alle voorbijgangers met een welgemeende bonjour of bonsoir.

Ja, er zijn dagen dat we zoveel knikten dan die negertjes die als spaarpot op de toonbank bij bakker of beenhouwer stonden.

Ja, monsieur Claude wees er ons zelfs op dat we een kwartier te laat waren om iets mee te drinken terwijl hij naar een pan en twee glazen wees waar de restanten van rode wijn in te zien waren.

Maar hij nodigde ons wel uit voor het feest van zondag en voegde er nog aan toe dat we verder nog een paar prachtige locaties zouden tegenkomen.

Dat was ook zo want we verlieten het gehucht dat op 1100m lag om ons te begeven naar “le lac du loup op 1635m van waar we onze wandeling begonnen.

Een bergmeer met groene kleur door de weerspiegeling van de weiden er rond en waar een paar eenden zeker niet mensenschuw waren en zelfs stukken boterham met choco kwamen eten van mijne jongste snotter.

Bij een bergmeer moet men zich nu ook niet het meer van Annecy voorstellen want vaak is het niet meer dan een grote plas.

Wel gezellig en romantisch maar groot zijn de bergmeertjes niet hoewel ze een zeer speciaal tintje aan de ongeving geven en vooral alle soorten dieren en insecten lokken.

We aten er onze picknick op en vetrokken daarna om de weg te verlaten en via kleine paadjes plekken te ontdekken waar Jezus zijn vakantie nog moet komen doorbrengen maar waar God alvast in Frankrijk leeft.

Zo kwamen we in “Taramur” waar het eerste huis aan de weg lag en de volgende negen waarvan we soms moeilijk konden raden of het huizen of schuren waren aan een pad dat niet meer was dan een stuk platgereden gazon.

En telkens we er als vreemden langskwamen werden we steeds begroet met “bonjour” ook al kwamen we soms langs tijdens hun middagmaal dat sommigen om 14u of later namen.

Ja, we ontdekten zelfs verlaten huizen die nu in ruïne gevallen waren maar waar nog wel een antiek bed aan de vroegere bewoners deed denken op een half uur van de eerst begaanbare weg.

Allemaal zaken waar we ons vragen bij stelden, want geen elektriciteit en het water werd in holle boomstammen of zinken buizen afgeleid van bergstroompjes naar het huis.

Voor ons een avontuur maar voor de mens uit de streek de normaalste zaak.

En ja, wat ons ook steeds opviel is de rust en de stilte.

Soms hoor je niets en als we dan al eens onnozel wilden doen en in het gebergte plots “Lééééoooooo” gingen roepen om te zien of er hier purperen koe zou opduiken waren we soms gegeneerd dat we de stilte verbroken hadden.

Ja, op de terugweg waren we er ook van bewust dat onze eerste week er bijna opzat en dat wou zeggen dat op plaatsen waar de tijd leek stil te staan hij toch even vlug vliegt dan bij ons.

Morgen trekken we er terug op uit en met een weekend voor de deur stellen we ons de vraag of de mens hier tijdens het weekend anders gaat leven en de koeien anders grazen.

Nee ik denk het niet en dus kunnen we verder op avontuur trekken zolang onze benen maar mee willen.

Groetjes chauffeurke

-

Hello evrybody

Toen we op dag zes uit bed stapten was het alsof we op een strijkplank gebonden lagen.

Ja, zo stijf voelde mijn lichaam en vooral mijn kuiten deden mij aan de wandeldag van gisteren denken.

Een wandeling van meer dan zes uur blijft nog wat nazinderen en met een paar uurtjes slaap is dit niet zomaar verdwenen.

Op weg achter de krant en koffiekoeken woog de kleinste helling door en het ergste was dat er daar geen kleine hellingen waren maar dat het zelfs tot bij de bakker steil bergaf ging om daarna terug te moeten klimmen.

Mijn kuiten lieten mij alvast weten dat we het vandaag wat kalmer aan zouden mogen doen en ook mijn lief en de jongste snotter waren volmondig akkoord.

We besloten dan maar om ons eens te laten zakken tot in La Chambre aan de voet van de Col de La Madeleine.

Onderweg waren vele fietsers terug bezig de beklimming aan te gaan en soms vroegen we ons af wat een mens er nu toe aanzet om zo een inspanningen te leveren bij zo een warm weer.

20km klimmen waar het lichaam zich in alle bochten moet wringen en waar de kuiten gespierd zitten te vloeken bij een mens die het verstand op nul probeert te zetten om toch de top te halen.

Och…hoe was ik zelf dacht ik toen ik zelf nog in de sport zat en elke uitdaging wou aangaan.

Langs de kronkelende weg duurde het ongeveer een half uur om beneden te raken en dan stelden we ons de vraag hoelang een beklimming met de fiets wel zou duren.

Eens we beneden waren was het juist markt in La Chambre maar veel stelde dat niet voor en er was zelfs geen vergelijk met de markt in Annecy.

Vijf of zes kraampje en meer stond er niet.

We slenterden dus maar wat rond in de voornaamste straat waar ook een parking lag waar de fietsers hun wagen konden achterlaten om van hier direct aan de col te beginnen.

Iets verder in de straat zagen we een reclamebord tegen een gevel hangen van een coöperatieve die kaas maakte en op de deur konden we lezen dat de kaasmakerij ook te bezoeken was.

We staken dus maar eens ons licht op maar het bezoek was juist voorbij en dus waren we te laat.

De dame wist ons wel te vertellen dat er elke dag bezoeken waren en dus namen we maar een afspraak voor de volgende maandag.

Om 9u30 moesten we in de winkel staan die een heerlijk aroma verspreidde van verschillende soorten kazen.

Buiten een paar oude huizen was er in La Chambre niet veel te ontdekken of we zouden er moeten aan voorbijgelopen zijn.

We slenterden dus maar wat in de kleine straatjes waar we langs een kerkhof liepen en waar de salamanders op de witte muur zaten te zonnen.

Tegen de middag gingen we ons dan maar op een terras zetten van een hotel dat gespecialiseerd was om fietsers en motorrijders te logeren.

Ja ook de motoren zoefden hier met honderden door de streek en in mijn binnenste hoopte ik van ook mijn motor nog eens tot hier te krijgen om de verschillende cols te doen wat dit moet wel een heel leuke ervaring zijn.

Tijdens onze wandeling hadden we gemerkt dat we via een andere kant ook terug naar St-Francois konden rijden en om eens iets anders te zien besloten we dan maar om die weg te nemen.

Zoals meestal begon ook deze weg tussen een paar huizen en was dus breed genoeg om twee wagen naast elkaar te laten passeren maar na een paar bochten ging de weg over naar een steil pad dat als een dakgoot tegen de berg hing.

Mijn lief neep de rest van de armleuning stuk en telkens ik vroeg of ze het mooie landschap had gezien riep ze met haar ogen toe dat ik voor mij moest rijden en vooral niet te rap en zeker niet tegen de afgrond.

Ja, en terwijl ik niet te rap mocht rijden wou ze dan zo rap mogelijk dat pad verlaten…vrouwen hé.

In “Montgellafrey” een klein bergdorpje tegen de wand van de berg hielden we nog even halt om een paar foto’s te trekken en ook hier hadden de 15 huizen een kerk en een gemeentehuis.

Toen we nog iets verder reden verbreedde de weg terug en besloten we om nog even te stoppen en de benen wat te strekken.

Ja, als ge zo 15km met de billen dichtgeknepen zit van de hoogtevrees kan dat wreed deugd doen hé.

Maar de kuiten lieten mij toch nog aan de dag voordien denken en dus hielden we het rustig.

Op zeker moment zagen we een pijl staan naar een bergmeertje en we zouden het zeker eens opzoeken op de kaart om het later op de week te gaan verkennen.

Wat ons hier op deze korte wandeling opviel waren de verschillende soorten vlinders.

Soorten die ik nog nooit had gezien en waar ik me afvroeg of het wel vlinders waren en of we soms geen nieuwe soort hadden ontdekt.

Eens terug aan de wagen besloten we van terug naar het appartement te rijden en na het koken wat te kaarten en te scrabbelen.

Zo trokken we rustig de avond in waar de nacht een zwart deken over de toppen hulde en waar de bergdorpjes hun lichten als glinsterende ogen liet schijnen.

Dorpjes die wel tien kilometer verder lagen kon je zo ontdekken in de nacht.

Maar ook de hemel had heel wat te bieden.

De sterren hingen er te flikkeren tegen een pikzwarte achtergrond alsof ze allemaal op de afspraak waren.

Zo trokken wij naar bed om onze ogen te sluiten en in het donker te reizen naar de volgende morgen met de vraag wat de volgende dag zou brengen.

Er was hier nog zoveel te ontdekken en te bewonderen dat we soms gehaast waren om in slaap te vallen en dus met een trein vroeger aan te komen de volgende morgen.

Ja, dag zes verliep alvast veel rustiger en zo mocht er ook wel eentje tussen zitten.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Na een heel leuke en mooie wandeling aan het meer van Annecy konden we na dag vier ook dag vijf inzetten.

De ganse week hadden ze nog zeer warm weer voorspeld en sommige wandelingen liggen dan op de grens van de uitputting.

Het hoogteverschil begint al vlug parten te spelen en het lichaam raakt vlugger vermoeid.

Maar op 100m van het appartement was er een zetellift en elke dinsdag en woensdag zou die in gebruik zijn volgens de toeristische dienst.

We zouden het ons dan maar eens gemakkelijk maken door met de zetellift naar boven te gaan, daar onze wandeling af te werken en daarna met dezelfde lift terug naar beneden.

Toen we inlichtingen gingen vragen kwam het er op neer dat we inderdaad met twee liften in St-Francois naar boven konden voor 18€ en dat we voor 39€ een andere lift konden nemen naar Valmorel.

Ja, het leek ons wel leuk om ook eens een andere plaats te zien en dus besloten we maar om het totale pakket te nemen.

Met ons drietjes namen we plaats in de zetellift en binnen de kortste keren hingen we meters boven de grond.

De zon scheen al hard op ons bleek vel en van in de hoogte hadden we een prachtig zicht op de Alpenweiden en de verschillende pieken.

In een rugzak hadden we voor elk een flesje water en wat boterhammen meegenomen zo konden we onder de middag nog wat picknicken in openlucht.

De dame aan de lift had ons wel gevraagd om het uur in de gaten te houden want de laatste lift terug was om 16u.

Toen we met de eerste lift aangekomen waren vroegen we de weg om naar Valmorel verder te reizen en een vriendelijke jongeman toonde ons een lagergelegen lift waar we na een afdaling die al in de benen kroop terug een hoogteverschil mee konden overwinnen zonder ons moe te maken.

Eens boven stelden we dezelfde vraag en daar zou onze miserie beginnen.

Aan de volgende lift verwees de man ons naar een klein stipje in de verte dat ook een lift zou moeten zijn en vandaar konden we dan naar Valmorel dalen.

In feite waren we toen al beland op de andere zijde van de Col de La Madeleine en zelfs een afdaling op wegen die meer uit stenen dan aarde bestaan kruipt al vlug in de kuiten.

Ongeveer een uur hadden we nodig om het andere punt te bereiken en daar vonden we inderdaad terug een zetellift.

Wat ons wel verwonderde was dat hij niet werkte en dus stonden we daar schoon met onze mond vol Alpenlucht.

Maar toen we op onze horloge keken zagen we dat ze 12u15 aangaf en dat verklaarde blijkbaar veel want onder de middag ligt hier in de streek alles stil.

Er zaten nog een paar mensen te genieten in de zon en dus dachten we dat ze ook op de lift zaten te wachten en dat dachten we ook van de volgende die aankwamen en zich in het gras nestelden om te eten of te drinken.

De wachttijd konden we inkorten door van de mooie vergezichten te genieten waar in de verte de Mont-Blanc zijn witte kop liet zien en van de vele soorten vlinders en insecten die hier landen op de verschillende soorten bloemen.

Ook de koeien liepen hier op twee meter van ons vandaan en hun bellen brachten een middagserenade telkens we in onze boterhammen beten.

Om 13u was er nog geen beweging in de lift en dus zou het waarschijnlijk wel 13u30 worden en begonnen we te tellen of na de afdaling naar Valmorel er nog genoeg tijd zou zijn om de afstand in omgekeerde richting te overbruggen en de zetellift van 16u nog te halen.

Och…het zou ons wel lukken.

Maar om 13u30 nog geen beweging te zien en dus vroegen we aan een paar werkmannen die de schuilhut als refter gebruikten om hoe laat die lift nu terug begon te werken.

De man keek ons een beetje verwonderd aan en volgens hem zou de lift helemaal niet werken want zijn waren juist bezig met er onderhoudswerken aan uit te voeren.

Volgens hem stonden we gewoon aan de verkeerde lift te wachten en moesten we nog een paar honderd meter lager zijn.

-Wablieft….encore plus bas???

Vriendelijk nam hij zijn verrekijker en tuurde naar de andere lift waar blijkbaar ook geen beweging was.

Hij stelde ons zelfs de vraag of de liften wel werkten en daar moesten we hem op antwoorden dat ze ons van de andere kant naar hier hadden gestuurd en dat 39€ voor een lift die niet werkt wel veel geld was als je alles te voet moet afleggen.

Hoewel hij van de streek was verschoot hij zelf van het bedrag en zelfs zijn collega’s kwamen hem op zeker moment bijstaan en onze ontmoediging groter maken toen ook zij vertelden dat we misschien beter nog tot 14u konden wachten maar dat het niet zeker was dat die liften wel zouden werken.

Daar stonden we nu schoon gevangen in een prachtig landschap waar de zon ons wreed aan het uitlachen was en de komende uren ons lichaam zou kwellen en folteren.

Om 14u zagen we in de verte ook geen beweging in de liften en dus besloten we maar om onze moed bij elkaar te nemen en een besluit te nemen.

We hadden de keuze van op onze stappen terug te keren of anders de lift te nemen volledig onderaan de berg waar we zaten en waar de werkmannen ons bevestigden dat hij wel werkte omdat ze er langsgereden waren.

Er was maar één probleem en dat was dat we de ganse afdaling naar de lift te voet moesten doen en dat de lift waar we 39€ voor betaald hadden nooit zouden zien zoals we ook Valmorel nooit zouden zien.

Het kwam er vooral op aan van ons dan nog eens te haasten ook om benden op tijd de lift te nemen om zo boven voor 16u de andere liften te nemen die ons terug naar St-Francois zouden brengen.

Al vlug bleek het geen ideale keuze te zijn want het pad naar beneden was na een paar honderd meter onderbroken en dus waren we verplicht van ons over een ganse afstand een weg te banen over hopen aarde en stenen om af en toe in het hoge gras te verdwijnen waar de sprinkhanen tegen ons aansprongen omdat we hun slaap verstoorden en waar muggen en vliegen ons lichaam als landingsplaats aanschouwden.

En zoals het in de bergen vaak is denk ja na elke bocht dat je er bent maar moet je beseffen dat het nog een heel eindje verder is.

Maar eindelijk zagen we onder ons de lift in werking en deze zou ons terug en hopelijk op tijd naar boven brengen.

Onze kuiten stonden gespannen, de dijspieren puilen als deze van een bodybuilder van onder onze short en onze benen en voeten waren niet echt gebruind op vijf dagen maar zagen pikzwart van het droge stof waar we door gegaan waren.

Fier lieten we aan de bediende van de lift ons ticket zien met de vraag of we via deze weg terug naar St-Francois konden en toen hij ja knikte waren we plots al veel geruster gesteld.

Meters boven de grond bengelden zes vermoeide benen en de drie gestelde lichamen waren al aan het berekenen hoe ver de lift nu nog zou liggen die ons terug naar beneden zou brengen.

Mijn lief hare permanent op hare kop hing halfstok, mijne jongste snotter had waarschijnlijk liever een pc of tv vakantiegewenst en ik moest toegeven dat de fysiek uit mijn jonge jaren verleden tijd was.

Na enige tijd kwamen we boven aan en de andere lift lag maar een paar honderd meter verder en was nog in werking.

Oef…van een opluchting gesproken.

We namen nog een paar foto’s en na een paar minuutjes kwamen we aan de andere lift en hoewel ik zeker wist dat we met deze lift naar boven gekomen waren stelde ik toch nog eens de vraag of het wel deze naar St-Francois was al was het maar om onze aankomst te melden.

-Bonzour.

-Bonjour monsieur.

-C’est bien le lift pour St-Francois?

-Oui.

-Ha bon allors ca va.

-Oui mais on ne peut pas le prendre pour descendre.

-Wablieft???

-Oui descendre est défendu avec le lift seulement en hiver avec des ski.

Potverdekke ‘t zal toch geen waar zijn zekerst.

De man vroeg zelfs of ze ons beneden niet hadden ingelicht en nee daar hadden ze niks over gezegd en straffer nog ze hadden ons wel 39€ aangerekend om alles te voet te doen blijkbaar.

-Et alors?

Vroeg ik de man nog die blijkbaar wat verveeld zat om ons de weg naar St-Francois uit te leggen.

We hadden keuze uit twee verschillende trajecten een moeilijk of een iets makkelijker.

Ik weet niet wat zij onder moeilijk of makkelijk verstaan maar toen we de makkelijkste weg genomen hadden bleek deze al vlug zeer moeilijk te zijn.

Het pad was wel redelijk breed maar steil en met stenen bezaaid.

We flitsten af en toe onze miserie weg met een groene lach en wat zwarte humor tussen de bruine koeien die we op ons pad kruisten en ook door foto’s te nemen en af en toe een adempauze in te lassen.

Ondertussen stonde de zon hoog boven de bergtop en leek het wel alsof we ze konden aanraken.

Terug hetzelfde als daarnet dachten we na elke bocht dat we er waren en er leek geen einde aan te komen.

Onze benen stonden gezwollen de ruggen deden pijn en onze mond plakte tegen het gehemelte omdat onze drinkflessen leeg waren en we nu toch al 5uren onderweg waren.

Maar blijkbaar zou onze miserie nog niet ten einde zijn want toen we na een heuvel zicht kregen op het onderliggende gedeelte bleek dat we helemaal niet in St-Francois zaten maar op de Col de La Madeleine zelf vanwaar het nog 5km was tot aan ons appartement.

Boven op de col besloten we eerst iets te drinken en dan onze laatste moed bij elkaar te schrapen.

Mijn lief droeg ondertussen een paar blaren mee op haar voeten mijne jongste snotter had het al uitgeschreeuwd dat het morgen rustdag zou zijn en ik hoopte maar dat die 5km vlug voorbij zouden zijn met mijn schoenen waar de rook uitkwam.

Na een drankje besloten we de weg te volgen en zo kwamen we na een wandeling van meer dan 6 uren aan het appartement aan en vielen we uitgeput in de zetel alvorens een zeer kalme avond aan te vatten.

Nee, we hebben die avond niet meer naar de kaart gekeken om de volgende wandeling te plannen en besloten maar om het de volgende dag wat kalmer aan te doen.

Dat ze ons daar goed liggen hadden om de lift te betalen om meer te voet dan zittend te doen kwam nog vaak over onze lippen maar anderzijds hadden we weer een avontuur achter de rug en avonturen kunnen nu eenmaal vermoeiend zijn hé.

’s Anderdaags bleek de wandeling wel heel wat mooie foto’s opgeleverd te hebben en daar konden we het dan mee stellen.

Echt lang zijn we die avond niet opgebleven en als marmotten hebben we het eerste deel van de nacht doorgebracht.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Zoals elke dag liep ik ’s morgens achter brood en een krant en de dag kondigde zich zeer warm aan.

Ja, om hier een Vlaamse krant te vinden ben je best bij de eerste klanten om de eenvoudige reden dat ze er maar één exemplaar van binnenkrijgen.

Och…zelfs hier klinkt het nieuws niet anders dan dat we het bij ons zouden lezen.

Een paar ontsnappingen omdat gevangenen nu ook éénmaal graag op vakantie willen of nog een paar politieke geschillen, in feite niks om nog van te verschieten of van verwonderd te zijn.

Nee de krant was er gewoon om ons een beetje op de hoogte te houden van het nieuws van bij ons maar dan ook niet meer dan dat en soms waren we meer met het kruiswoordraadsel bezig ’s avonds dan met het nieuws zelf.

Omdat we ook een paar uitstappen gepland hadden leek dag vier ons daarvoor geschikt.

Onze benen een dag rust gunnen zou zeker geen kwaad kunnen en met de voorspelde hitte konden we beter iets opzoeken waar er ook wat schaduw te vinden was.

We besloten dan maar naar Annecy te rijden ongeveer 125km van ons logement.

Onderweg was het al genieten van het landschap en in de Alpen is het zo dat men tijdens wandelingen om de tien meter een ander zicht krijgt en dat met de wagen om de kilometer de bergen een ander uitzicht krijgen.

Na enige tijd reden we aan de oevers van het meer van Annecy dat ons zou gidsen tot in Annecy zelf.

Het was ook rond dit meer dat een tijdrit van de Ronde van Frankrijk werd gereden en zo waren er niet alleen de namen van renners die er nog geverfd stonden op de weg maar ook de vele geverfde fietsen die er langs de weg stonden als versiering.

In Annecy zelf was het een plaatsje zoeken voor de wagen te parkeren en dat leek makkelijker gezegd dan gedaan.

Blijkbaar waren we niet de enigen die naar deze stad waren afgezakt en dus zochten we maar een plaats in een ondergrondse parking.

Eens terug bovengronds liepen we naar de oude stad van Annecy en al vlug wist deze stad ons te bekoren.

Het was er juist markt en dus prijsden de marktkramers de streekproducten aan waar je hun waren kon ruiken.

Het kraam met olijven, worsten of kazen geurde door de massa die langzaam door het oude centrum trok.

Op zeker moment trokken we van de massa weg en liepen we een oud pad naar boven dat ons tot bij een kasteel zou brengen.

Maar het was ons vooral te doen om de kleine steegjes er rond waar de kleine huisjes tegen elkaar stonden en waar je boven op de top een prachtig uitzicht had over Annecy maar vooral over de daken die als paddestoelen tegen elkaar waren geplakt.

De huisjes en steegjes leken ons voor ogen zijn geschreven als in een sprookje en met mijn lief aan de ene hand en mijne kabouter (die groter is dan mij) aan de andere hand was het ook een sprookjesdag onder een zon die het volk deed puffen.

We slenterden terug naar beneden en het was heerlijk wandelen en vooral genieten van het uitzicht op de kleine oevers van de rivier die zich een weg baande door het oude centrum.

De terrasjes zaten overvol en daar waar wij om 14u30 de afwas al zouden gedaan hebben begonnen ze hier pas aan het middagmaal.

Wij trokken op zeker moment naar het meer en zoals je bij ons een waterfiets kan huren kon je hier een echte motorboot huren.

Tientallen kraampjes aan het water met telkens een paar personen die je vriendelijk begroetten en tevens vroegen of we het niet leuk zouden vinden van een bootje te huren.

Voor iets meer dan 40€ kon je zelf al kapitein spelen en met een paar euro meer kon je zelfs de luxe bepalen van de boot.

Ja, ik moet zeggen dat er een paar prachtexemplaren bijlagen.

Maar we zouden de zeeziekte niet gaan opzoeken en besloten maar aan land te blijven en de terugweg aan te vatten via de andere oever van het meer.

Een meer met een lengte van om en bij de 14 km en waar je 38km op de teller hebt als je volledig rond bent gereden.

Met een gemiddelde diepte van 41m en op het diepste punt zelfs 80m moet je al een goede zwemmer zijn om hier de oversteek te wagen.

We hadden een goede keuze gemaakt want deze oever was veel mooiere met schilderachtige dorpjes.

Eén van die dorpjes was”Talloir” waar we even zouden halt houden om nog eens op verkenning te gaan.

Kleine straatjes met romantische namen en gevels gidsten ons tot aan het meer waar we plots ondergedompeld werden in een zekere luxe.

Prachtige villa’s wisselden af met een oud klooster dat als restaurant fungeerde en ook de hotels mochten er zijn.

Zoals elk jaar gingen we onze nieuwsgierigheid ook dit jaar loslaten op de prijzen die de gewone of ongewone mens moet betalen om hier te logeren.

Dat we hier 5€ voor een pintje zonder schuim moeten betalen verwonderd ons al lang niet meer en daarom zijn we ook overgestapt naar de wijn.

Ook een klein brood van 4,50€ is normale kost, vooral als ze je zeggen dat er in de bakkerij geen snijmachine staat en dat je dus verplicht bent van eerst een broodmes te gaan kopen.

Maar bon dat zijn nu eenmaal de prijzen en geen haan die er hier over kraait om ze te veranderen.

Ja, nu we toch over hanen bezig zijn kom ik tot onze nieuwe vondst wat de prijzenslag betreft.

Aan een chick hotel tegen de oevers van het meer leek het ons leuk om eens naar de prijzenkaart te gaan kijken.

Omdat het geen uitgebreide kaart was hadden we vlug een overzicht en was het prijzenrecord gesneuveld bij het eerste gerecht.

Men kon er een Forel krijgen voor 40€ en toen dacht ik plots dat je voor deze prijs bij ons twee vislijnen bij kon krijgen.

Maar toen we onze ogen lieten zakken stegen de prijzen.

-Poulette de Bress     100€

-Carré d’Agneau       100€

Ik wil nog wel geloven dat “les poulets de Bresse” wereldberoemd zijn in Frankrijk maar 100€ voor een kieken vonden we toch aan de prijzige kant.

Opgelet het was wel voor twee personen en je kreeg er ook een takje estragon bij

Ook het lamsvlees werd aan dezelfde prijs geserveerd en dan dacht ik al vlug in oude Belgische franken en stelde mij de vraag wat ik nu voor wijn zou nemen bij een kieken van 4000Bf.

Natuurlijk zal het wel in orde geweest zijn en gaat niet iedereen kamperen.

Waarschijnlijk zal er wel een ober in zwarte rok en wit hemd naast u staan met een servet voor moest uw kiekenbil uit uw handen springen.

Het was in elk geval een mooie locatie en een prachtig decor en ook dat zal betaald moeten worden.

We slenterden nog even door het mooie dorpje en na twee witte wijnen en een frisdrank begaven we ons terug naar de wagen.

Via de oever van het meer reden we terug richting Albertville en het was ons al opgevallen dat er tientallen deltavliegers in de lucht hingen.

Een paar kilometer verder landen ze juist naast de weg en besloten we ook daar een kijkje te gaan nemen.

Fabuleus hoe de mens zich van de bergen gooit en vrij als een vogel meters vliegt en zich laat gidsen met de wind.

Sommigen dalen en anderen stijgen en lijken maar puntjes in het blauwe luchtruim.

Alleen of met twee landen ze minuten later om hun vleugels op te plooien en iets later te herbeginnen.

Maar wij hielden de voeten en de wielen op de grond en zo reden we na een zeer warme dag terug richting St-Francois waar mijn lief iets lekker zou klaarmaken en waar ik veel minder in mijn portefeuille zou moeten tasten dan voor dat kieken dat ginder op het menu stond.

Ja, ook dag vier was geslaagd en moe maar voldaan kropen we ’s avonds in bed nadat we de gordijntjes hadden dichtgetrokken over het massief van de Alpen.

Morgen zou het waarschijnlijk terug een wandeldag worden en dus waren we maar best uitgerust.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Het opstaan op de derde dag verliep niet anders dan de vorige dagen en telkens was het ontwaken met een zonbeschenen berg met in de verte de besneeuwde top.

Maar elke dag ontdekten we wel iets nieuws en zo was het ons ook opgevallen dat hier op 1650m hoogte enorm veel zwaluwen aanwezig waren.

Ja, als we er bij ons nog twee zien kunnen we al van veel spreken maar hier ging het over honderden.

Vooral ’s morgens kwamen ze de jongeren voeden in de nesten en was het een speciaal beeld van ze zien aan en af te vliegen naar het appartement rechtover ons.

Iets verder in het dorp zaten ze soms met honderd of meer op de reling van een appartement of gewoon naast elkaar op de rand van de dakgoot.

Maar we waren niet alleen gekomen om de rondvliegende zwaluwen te zien we wilden ook de rest van de prachtige natuur verkennen en dus trokken we op de derde dag terug onze wandelschoenen aan om daarna op de wandelkaart een route uit te kiezen.

De wandelroutes zijn aangegeven in kleuren zoals de skipistes om de moeilijkheidsgraad aan te duiden met het enige verschil dat je op ski’s altijd naar beneden glijd en dat je al wandelen heel wat te stijgen hebt.

Groen en blauw stonden als makkelijk aangeduid en rood en zwart voor moeilijk tot zeer moeilijk.

We zouden de eerste dagen onze benen nog wat proberen te sparen en dus besloten we maar voor een blauwe wandeling te gaan.

“le sentier des paquiers”, iets verder dan het appartement begon de wandeling via een klein smal pad dat ons iets later door het bos zou gidsen.

Onderweg liepen we ook langs een avonturenpark waar veel jeugdigere snotapen over kabels van boom naar boom kropen en zo een gans parcours aflegden waar ja alvast geen hoogtevrees mocht voor hebben.

Ons pad kronkelde zich een weg tussen de verschillende soorten bomen waar we regelmatig één of ander bergriviertje ontdekten waar het ene al vlugger stroomde dan het andere.

In feite bracht de wandeling ons van St-Francois 1650 naar St-Francois 1450 en ja wat is nu 200 m hoogteverschil hé.

Ter hoogte van het laagst gelegen dorpje klauterden we het bos uit en stonden we oog in oog met “les Demoiselles Coiffées”.

Opgelet het waren geen juffrouwen die juist naar de kapper geweest waren maar in feite de benaming die de montagnards hier aan een zeer speciaal natuurfenomeen gegeven hadden.

Een paar steile rotsen die na erosie als hoge schouwen zijn blijven rechtstaan en waar bovenop een grote steen is blijven in evenwicht liggen.

De hoogste juffrouw was niet minder dan 38m hoog en droeg een hoedje in de vorm van een rotsblok van 6x 3’5m en zo maar 130 ton.

Ja, het kan tellen als ge dat op uwe teen krijgt en vroeg of laat zal door het afslijten ook de steen wel naar beneden komen.

Na onze resem foto’s te hebben genomen en onze boterhammen naar binnen te hebben gespeeld konden we onze wandeling verder zetten en dus van 1450m terug naar 1650m gaan.

Wie had er hier juist gezegd dat 200m niks leek.

Amai mijne frak,hoewel we de terugkeer op een brede weg konden afleggen voelden we stap na stap onze benen opstijven.

Gelukkig hadden we tijd en oog voor alle details en zo stopten we af en toe om de vele vlinders of soorten sprinkhanen te fotograferen en zo even op adem te komen.

Waar we ook naar uitkeken waren de marmotten hoewel we deze in ruiger gebied dienden te zoeken en we waren nu al nieuwsgierig of we er ook dit jaar zouden zien zoals we ze soms met tientallen zagen verleden jaar.

De brandende zon die ons op onze wenken had bediend omdat we toch achter goed weer hadden gevraagd deed de zweetdruppels op ons lichaam parelen en af en toe moesten we wel even stoppen om toe te geven dat onze fysiek niet meer was wat het geweest was.

Och…na een paar dagen zouden onze benen wel terug in vorm zitten en om onze wandeling te zegenen besloten we maar na aankomst om het eerste beste terras uit te kiezen om ons lui in een stoel te laten vallen en ons te laten bedienen met een sangria.

Ja, sangria was nu wel geen specialiteit van de Savoi maar om daar direct een “Génepi” of twee naar binnen te kappen daar was het echt te warm voor.

Moe maar voldaan lieten we ons daarna terug afzakken naar het appartement waar we ons nog op een glas witte wijn trakteerden en waar mijn lief met volle moed aan het eten begon.

Lange avonden zouden het hier alvast niet worden.

In feite konden we het zeer goed stellen zonder tv en computer en was het vooral de vermoeidheid die ons naar bed lokte.

Lang duurde het meestal niet dat de bergen de echo van ons gesnurk weergalmden op weg naar de volgende morgen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Na een rustige en volgesnurkte nacht trokken we onze gordijnen van de slaapkamer open en hadden we zicht op een zonovergoten bergdal aan de ene kant en de groene bergweiden aan de andere kant waar de koeien en op de top aan het grazen waren.

Och…in Deftinge hadden we ook wel zicht op de koeien en de weiden maar hier was het totaal anders.

Nadat we ons uitgerokken hadden en de longen gevuld met zuivere lucht op het terras konden we aan het ontbijt beginnen en beslissen hoe we onze dag zouden indelen.

Het leek ons interessant van het dorp eerst te gaan verkennen en zo geschiede het ook nadat we ons aangekleed hadden.

Op 1650m hoogte was een short en een T-shirt zonder mouwen meer als voldoende en zo trokken we de straten van het dorp in.

Leuke winkeltjes allerhande die nog de solden aanprijsden en er was buiten onze verwachtingen ook een apotheker.

De sportwinkels zullen waarschijnlijk in de winter te doen hebben want het skimateriaal was alom zichtbaar.

Maar het dorpje herbergde in de zomer heel wat wandelaars en dus leefden de meeste sportwinkels ook op geoefende of niet geoefende wandelaars.

Waar we vaak halt hielden waren de vitrines waar de lokale specialiteiten te vinden waren.

De verschillende soorten “saucissons” deden ons al watertanden en we waren nog maar goed één winkel ver als ze ons daar al lagen toe te lachen.

Je kan het zo zot niet bedenken of ze maken er hier saucissen van.

Van geiten, runderen,varkens en zelfs ezels en bij deze laatste voelde ik mij plots bedreigd.

En dan waren er nog de verschillende smaken met noten, peper, tartiflette, Genepi en nog zoveel andere aroma’s die men hier voor het smaken krijgt.

En dan waren er nog de kazen zoals een “Tome de Savoi” of de Reblochon” waar men zelfs de Alpen en de koeien in ruikt.

Lang zou het allemaal niet duren voor we met worst en kaas naar het appartement zouden trekken en ons tegoed doen aan de lokale geneugten bij een fles witte wijn uit de streek die ons eerder wat zuurder leek dan andere jaren.

Na ons bezoek aan het dorp en de toeristische dienst besloten we om de wagen te nemen en tot op de Col de la Madeleine te rijden die niet verder lag dan 5 km van waar we logeerden.

We hoorden er vaak over spreken in de Ronde van Frankrijk en dus besloten we maar even te gaan kijken naar dat monument waar menig coureur zijn kuiten op stuk beet.

Maar ook nu reden we verschillende renners voorbij die het blijkbaar plezant vonden om hier komen af te zien.

Onder een drukkende zon en met temperaturen van om en bij de 30 graden gingen ze de strijd aan met de berg.

20km klimmen zonder ook maar één stuk plat, laat staan dat we stukken vals plat zouden ontdekt hebben.

Nee, het ene stuk al steiler dan het andere waar zelfs bij de geoefende renner de zweetparels met stromen op het hete asfalt vielen.

We waren zelfs mee aan het zuchten in de wagen als we ze bezig zagen.

Een paar nog redelijk vlot maar bij de meeste ging bijna het licht uit en zwalpten ze zigzaggend naar boven.

Eens boven op de col viel het ons op hoeveel wagens er geparkeerd waren en ook hier stonden verschillende kraampjes met lokale producten waar de toerist wel oog voor had maar waar de renners aan voorbijreden.

De meeste stopten wel op de top om hun fiets aan het bord van de Col de La Madeleine te plaatsen en er tijdens de rustpauze een foto van te nemen voor ze de afdaling zouden aanvatten en hun leven op het spel zetten tijdens een afdaling tegen hoge snelheid over smalle en kronkelende wegen waar het richting Moutiers zelfs moeilijk is om met twee wagens te kruisen.

Maar wij besloten om op de Col de La Madeleine onze eerste wandeling te beginnen.

Achter een café met terras liep een kronkelend pad naar boven en hoe verder we liepen hoe smaller het werd.

Onze fysiek liet zich al vlug voelen en de kuiten van een chauffeur lieten al vlug weten dat je hier niet teveel gas moest geven om buiten adem te geraken.

Ook mijn lief pufte met kleine longinhoud naar boven terwijl mijne jongste snotter als een berggeit naar boven huppelde.

Och…ver zouden we niet geraken want de hoogtevrees begon mijn lief parten te spelen en ons pad liep van smal naar smaller en van steil naar steiler waar we op zeker moment een schoon zicht hadden op de afgrond maar waar mijn lief liever rechtsomkeer maakte.

Via dezelfde weg trokken we dan voorzichtig naar beneden en belanden zo op het terras van het café waar we ons wat moed zouden indrinken met een lokaal wijntje.

Maar hoewel de Euro voor iedereen gelijk is zagen we toch nog een prijsverschil.

Met de warmte waren niet alleen hun glazen gekrompen maar vonden we de wijn een beetje aan de zure smaak.

We zouden de col later nog wel tegenkomen en dus besloten we maar om terug naar beneden te rijden.

Tussen de top en ons appartement konden we de wagen parkeren en we besloten om daar nog even te gaan wandelen.

Via een breed aarden pad kwamen we aan een splitsing waar we plots op een veel smaller paadje liepen en waar we na enige tijd een kabbelend bergriviertje moesten oversteken.

Om de vijf meter hadden we een ander panorama en dus was het vaak stoppen om op een paar meter tijd tientallen foto’s te trekken.

De sprinkhanen sprongen voor onze voeten in een landschap waar de rust zich liet horen.

Ja, een bloem zag er hier anders uit dan bij ons en vooral de achtergronden waren spectaculair.

Vlinders vergezelden ons van bloem naar bloem en zo liepen we het bergpad af in dalende richting om op zeker moment aan een splitsing te komen waar juist een dame aankwam lopen en waar we in ons beste Frans de weg konden vragen.

-Euh…bonzour madam, par ou va le chemin?

-Si vous aller tout droit vous pouvez rejoindre St-Francois en par l’autre coté il vous faut 2 heures pour rejoindre le lac.

Euh...die twee uren dat boezemde ons wat schrik in voor de eerste dag en dus besloten we maar om verder te stappen naar St-Francois.

Prachtige vergezichten en een overdonderend natuurschoon vergezelden onze moegestapte benen en zo kwamen we na een vermoeiende beklimming terug ons dorp.

Straffer was dat de wagen er nog een heel eind vandaan stond en dat ik daar nog eens achter kon om hem terug naar onze locatie te brengen.

Maar de start was alvast gegeven voor een mooie wandelvakantie hoewel ieder van ons zeker wist dat de fysiek zou moeten bijgewerkt worden.

Terug thuis was het koken en vlug in bed om de nacht aan te vatten naar een volgende dag.

Groetjes chauffeurke

 Dag 1 Deftinge – Saint-Francois-Longchamp

Na een slechte en korte nacht was het om drie uur opstaan geblazen en kon onze jaarlijkse vakantie eindelijk beginnen.

Op vrijdag 24 juli hadden we pak en zak gepakt en ook de wagen geladen.

Het is telkens een zenuwachtige bedoening en toch kijken we er elk jaar naar uit.

Van uit de keuken wordt er naar de badkamer geroepen van “hebt ge dat niet vergeten” en “hebben we de papieren mee” en “moeten we de friteuse niet meenemen” en, en ….

Elk jaar opnieuw gaan we minder meenemen en elk jaar opnieuw stel ik me bij het laden de vraag of ik beter geen grotere wagen zou kopen.

Om 3uur loopt de wekker af en is het startschot gegeven richting Frankrijk en meer bepaald Saint-Francois-Longchamp een bergdorpje gelegen op 1650m hoogte  en volgens de brochure gelegen op de col de la Madeleine die beter bekend is in het wielermilieu.

Normaal gezien trekken we al jaren naar dezelfde plaats maar dit jaar was alles al volgeboekt en boekten we “residence du mont blanc”.

In feite was dat mijn eerste vergissing omdat ik dacht dat alles wat met de Mont Blanc te maken had ook daadwerkelijk in de omgeving lag en dus aan de voet van de Mont Blanc in “Chamonix” maar eens terug thuis zag ik al vlug mijn vergissing in toen mijn lief mij de vraag stelde of ik toch nog iets op de kop had kunnen tikken.

-En bolleke hebt ge nog iets kunnen reserveren?

-Ja ja, we gaan naar de Mont Blanc.

-Ha, naar Chamonix?

-Euh ja zekerst wacht ik zal eens kijken op het papier,ha hier staat het “residence du Mont Blanc”

-Och dat gaat tof zijn zo aan de voet van de hoogste berg van Europa.

-Euh…maar wacht eens ik zie hier nergens Chamonix vermeld staan.

-Hoe?

-Euh…nee, de residentie noemt zo maar…

-Zeg manneken ’t zal toch weer geen waar zijn zekerst want u kennende, laat mij eens kijken.

-Euh…

-Maar kieken…residentie “Mont Blanc” ligt in Saint-Francois-Longchamp!

-Euh…dat zal daar dan dicht tegen liggen zekerst!

Toen we op de kaart van Frankrijk gingen kijken zagen we rond de Mont Blanc geen Saint-Francois liggen en moesten we al 120 km verder kijken om het bergdorpje te vinden.

Ja lap…nu stonden we daar schoon.

Maar bon zoals met al mijn avontuurlijke vergissingen zouden we er ook hier het beste van maken.

Het zou alvast een goedkope vakantie worden want we betaalden 370€ voor twee weken.

Ja, u leest het goed, voor twee weken en dat deed bij mij een beetje de schrik naar boven komen dat we of in de aap zouden gelogeerd zijn of in een boerendorp waar vijf huizen stonden.

De reis verliep vlot en het was pas in de laatste kilometers dat ik me nog van weg vergiste terwijl ik de weg al 20 jaar had afgelegd.

Maar geen probleem want het waren mooie kilometers langs schilderachtige dorpjes.

Na meer dan 930 km zagen we eindelijk het bordje staan naar Saint-Francois-Longchamp en dat was tevens de beklimming van de Col de La Madeleine.

Kronkelende wegen die ons van “La Chambre” (en dan bedoelen ze niet de kamer van volksvertegenwoordigers) van 450m boven de zeespiegel naar 1650m hoogte zouden brengen.

Mijn lief versteef  bij elke bocht en telkens er ons een auto voorbij moest in tegenovergestelde richting sloot ze de ogen om met een ongekende kracht mijn armleuning af te breken.

Ja, als ge u wilt ontspannen moet ge eerst wat gespannen zijn en dus was ze goed bezig.

Na bijna een half uur klimmen zagen we voor ons het vakantieoord opdoemen en het leek op het eerste zicht best mee te vallen.

Maar omdat onze reizen steeds een avontuurlijk en vaak ongewild tintje hebben wou het toch wel lukken zekerst dat ze “residence Mont Blanc” in “residence les 4 vallées” hadden omgedoopt.

Maar bon, wie zoekt die vindt en zo kwamen we eindelijk op het goede adres terecht en begaven we ons naar de balie van het vakantieoord.

-Bonjour monsieur.

-Bonzour madam je viens en vacances avec ma fiancé et mon jongste snotter.

-Ha, vous étes Belge ?

Ongelooflijk hoe die mannen u direct herkennen hé.

We kregen de sleutels en eens we de deur van het appartement openden was het een hele opluchting en viel de stress van mijn schouders.

Veel beter dan ik had verwacht en dus waren we niet verplicht van te kamperen.

Mijn lief begon met alle kasten open te trekken terwijl mijn zoon en ik de wagen begonnen uit te laden.

Na een uurtje was de klus geklaard en daar stonden we op ons terras met uitzicht op een paar bergen waarvan één nog een wit deken van sneeuw droeg en de anderen als een grijs en groen gebit getand boven het dal uittoornden.

Het was tijd om het dorp even te verkennen en het viel ons al vlug op dat onze weinig getrainde spieren het hier zwaar te verduren zouden krijgen in een dorp waar ze geen vlakke wegen kennen.

Naar de bakker was het eerst dalen en dan terug klimmen en ook voor een fles wijn of de krant zou het dalen en klimmen worden.

Om nog maar te zwijgen dat de wandelingen meestal nog andere koek zijn langs paadjes waar Jezus pas de dag ervoor langs geweest is om het gras plat te trappelen.

We ontdekten de winkeltjes en we waren nog geen uur ter plaatse of we vonden toch al een winkel waar ik blijkbaar goedkoop aan een paar ski’s zou geraken voor de volgende vakantie die in de winter zou gepland zijn.

Wat ons opviel waren de vele fietsers die de Col de La Madeleine wilden temmen en vaak leek het andersom.

Bij elke pedaaltrap parelde bij mij het zweet op het voorhoofd, juist van die mannen te zien afzien.

Jawadde, ge moet er veel goesting voor hebben dachten we luidop terwijl sommigen zwalpend over de kronkelende wegen reden met gelaatsuitdrukkingen die alles vertelden.

Op onze verkenning gingen we ook even aankloppen bij de toeristische dienst en die mannen verkochten ons een kaart met alle mogelijke wandelingen in het gebied waarvan sommigen voor zeer geoefende wandelaars zouden blijken.

Ja, in het hooggebergte telt men niet per kilometer maar in uren en dat hangt dan vooral af van hoe snel je stapt want den dienen die de kaart ontworpen had was blijkbaar een goed wandelaar.

Buiten konden we nog even het weerbericht nalezen en ook daar waren we met ons gat in de boter gevallen want de zon zou ons de ganse week vergezellen.

Ons appartement lag volledig bovenaan het dorp en tegen dat we terug thuis waren hing onze tong al tot aan onze knieën en moesten de wandelingen in feite nog beginnen.

Maar bon “l’aventure c’est l’aventure” en dus zouden we na een lange rit vroeg in ons bed kruipen om de volgende morgen echt op verkenning te trekken.

De donkere nacht omhulde de bergen waar een halve maan knipoogde naar drie Belgen met een plattekaasvel en waar de sterren flikkerden om ons te verwelkomen.

Maar ja, eens in een ander bed is het soms moeilijk de slaap te vatten en als ge op 1650m hoogte logeert is het best van er niet uit te vallen hé.

Maar bon, we doken de nacht in op weg naar de volgende morgen.

Groetjes chauffeurke

Vergeten poëzie

Vergeten

hoe mooi

poëzie kan zijn

op wegen

soms gerijmd

soms met hersenkronkels

vergeten

door alle hersenspinsels

hoe woorden te schikken

in strofen

parkeer ik op regels

vergeten gedachten

groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Vergeetachtigheid, ik dacht er geen last van te hebben en toch…

Ze hadden mij altijd gezegd dat het vergeten te linken was aan de ouderdom en dus dacht ik maar, ik heb nog tijd.

Maar wanneer ben je nu oud en vooral oud genoeg om te vergeten?

Ik ben nog geen 50 en gisteren vergat ik iets op de werkvloer.

Och…het kan gebeuren.

Maar nu ik er aan denk, verleden week was ik ook al een paar zaken vergeten en zelfs de week ervoor.

Ik herinner me zelfs dat ik verleden jaar verschillende zaken op het programma of in mijn agenda staan had die ik totaal vergeten ben.

En zelfs verder in de tijd vergat ik niet van iets te vergeten.

Naar het schijnt vergat ik zelfs mijn huiswerk te maken in ’t school en vergat ik thuis zelfs te luisteren naar mijne pa.

Ja, als ik zover moet terugkeren in de tijd dan wil dit zeker zeggen dat ik al oud was op jonge leeftijd.

Och…het compenseert dat ik me vandaag zoveel zaken herinner die ik vroeger vergeten ben.

Hoewel, vandaag is het te laat en vergeten is vergeten.

Te laat om nu nog te doen of te hernemen wat al veel vroeger moest gedaan zijn.

Ja, ik moet toegeven dat ik al gans mijn leven wreed vergeetachtig ben.

In feite is het de weekopdracht die mijn vergeetachtigheid in beeld brengt want anders had ik er misschien nooit aan gedacht.

In feite zet het mij aan het denken en stel ik mij de vraag of ik sommige zaken nu echt vergeten ben of dat het bewust gewist was uit mijn geheugen.

Ik hoor het de meester in ’t school nog zeggen “chauffeurke ge moet echt een kieken zijn om voor de vijfde maal uw huiswerk te vergeten deze week”!

Als hij gelijk had was ik inderdaad een kieken wat het huiswerk betreft maar van beesten wist hij dan weer niks af want kiekens kunnen niet vergeten en dus was de vergelijking niet in de juiste context geplaatst.

Misschien was het wel een vergeetachtigheid van de leraar die niet meer op de naam van een dier kon komen dat zodanig veel verstand had dat het kon vergeten.

Nee, ik denk dat ik niet echt vergat!

Integendeel, ik wist zeer goed dat ik een pak straf zou krijgen en er thuis nog eens een pandoering bovenop.

Uren zat ik te denken aan wat ik niet vergeten was maar bewust wou overslagen.

Straffer nog, vandaag zit ik nog steeds te denken aan wat ik vroeger zogezegd vergeten was.

Zo zal ik later misschien denken over wat ik vandaag wil vergeten.

En toch is er geen zekerheid want wie weet vergeet ik straks of later wel echt.

Twijfelen, vergeetachtig, vergeten en totaal niet meer weten, ze hebben er een woord voor uitgevonden…”dementie”!

Mijn grootmoeder was dement en volgens de dokter was dit een ernstige ziekte.

Maar mijn grootmoeder kon het blijkbaar niet schelen dat ze dement was want ze vergat dat ze ziek was.

Ze vergat zelfs dat haar dochter overleden was en soms vergat ze wie ik was als ik naast haar bed stond.

Ja, dat was pas vergeten, niet meer weten van welke planeet je bent.

En soms stel ik me de vraag of ik ook zo zal worden.

Ga ik binnen een paar jaar nog weten naar wie ik schrijf of ga ik gewoon vergeten van te schrijven.

Wie weet binden ze mij wel vast in een bed met op het voeteinde de diagnose van mijn dementie.

De mens rond mij zou mij dan helpen van niks te vergeten.

Ze zouden niet vergeten van mij te wassen en van mijn pilletjes te brengen en van mij eten te geven en met mij te gaan wandelen tot voor het raam.

Ja, in feite zit ik er zo aan te denken….

Vergeetachtig zijn is helemaal niet erg want dan denkt er een ander wel aan in je plaats.

Stel je nu voor dat ik deze tekst zou vergeten te schrijven zijn dan zou er waarschijnlijk wel iemand anders aan gedacht hebben.

Hoe meer ik er zit aan te denken hoe meer ik besef dat vergeten niet bestaat.

Als men iets vergeet is dat men er vroeg of laat terug aan denkt en dus is men het niet helemaal vergeten hé.

En herinnert men zich helemaal niets dan is het er misschien nooit geweest en hoeft men nog geen schrik te hebben van iets vergeten te zijn.

En toch twijfel ik soms….soms denk ik…mijn verstand draait op volle toeren om mij toch iets te herinneren dat ik misschien had moeten doen.

Maar nee er komt niets en blijkbaar ben ik het dan echt vergeten?

Nee…ik noem dit niet vergeten, en zolang ik het niet zeker wet of mij kan herinneren noem ik het “twijfelen” of “onzekerheid”.

Ik kan dus besluiten dat men zeker niet mag twijfelen of onzeker zijn wil men echt vergeetachtig zijn!

Groetjes chauffeurke

50 jaar geleden

Toen ik begin april mijne nonkel Gerard tegen het lijf liep na bijna veertig jaar ben ik in feite wreed beginnen nadenken over het leven en het begrip tijd.

Ik was een week thuis met het Paasverlof en dus had ik in feite tijd genoeg om na te denken.

Volgens wat er op mijn “ziekenboekske” en ook op mijn identiteitskaart staat zou ik geboren zijn in april 1959.

Potverdekke zeg toen ik daar op onze almanak plots 2009 zag staan heb ik rap mijn telraam genomen om alles eens uit te rekenen volgens de universitaire studies die ik in Gemeldorp had gelopen en ik kreeg daar het getal 50 voor ogen.

50 jaar stel u voor!

Hoewel ik nooit mijn eigen verjaardag vier uit principe en nog een paar andere redenen was ik er toch wreed van verschoten.

De mensen spreken altijd iets meer over bepaalde jaartallen en 50 is er zo één.

Ja, onlangs had er mij nog iemand gevraagd van welk jaar ik was en dienen mens had geantwoord dat ik dan in de helft van mijn leven zat.

-Euh…in de helft?

-Ha ja chauffeurke 50 is de helft van 100 hé.

-Euh…jamaar dan moet ik al 100 jaar worden.

-Awel dat is toch geen probleem voor u, ge ziet er nu al 90 uit.

Ja, in feite was ’t meer om te lachen dan dat hij dat serieus vertelde en hij zal ook wel geweten hebben dat er nog niet teveel zijn die 100 kaarsen kunnen uitblazen zonder dood te vallen.

Nee eerlijk gezegd zie ik mij ook geen 100 worden en dus ben ik sinds deze week aan het aftellen.

Elke dag verschuif ik een bolletje van het telraam des levens en ik zie wel hoever ik kom.

In feite was het tijd om aan mijn 50^ste een retrospectieve van mijn leven te maken maar dan had ik “De beiaard” moeten vragen om een speciale editie te laten drukken.

Ik was tijdens al mijn nadenken begonnen bij het begin en ik moet zeggen dat ik een wreed goed zwemmer was.

Ja, nadat ik negen maanden gezwommen had in warm water zag ik daar in 1959 het licht van een paar tl lampen in het hospitaal van Opbrakel.

Den doktor had mij daar direct een paar lappen op mijn billen gegeven om mij aan mijn toekomst te laten wennen.

Maar mijn moeke verzorgde mij met de beste zorgen en zo werden we allebei uit het hospitaal ontslagen.

De eerste maanden van mijn leven hadden ze mij op mijne rug in een wieg gelegd om mij niet te moe te maken voor wat er mij te wachten stond en zo groeide ik langzaam tussen het eenvoudige leven van vroeger en de goede zorgen van mijn ouders.

Al vlug kon ik zelf op mijn korte beentjes staan en eens aangekleed met korte broek en klak op mijne kop trok ik op avontuur in de contreien van Deftinge.

Maar de tijd vloog zo snel dat het binnen de kortste keren tijd was om naar ’t school te gaan en daar had ik van de eerste dag een wrang gevoel bij.

Mijn ouders waren ondertussen naar Brussel vertrokken en daar zat ik nu onder oma’s vleugels en bompa zijne blauwe overall die me om beurten naar de universitaire kleuterschool van Gemeldorp brachten.

De liefde en de zandbak van juffrouw Magda maakten veel goed en zo kwam ik daar na enige tijd met grote onderscheiding buiten.

Maar dan werd ik daar op een dag ontvoerd van Deftinge naar Brussel en zou mijn leven een andere wending krijgen.

Van de één op de andere dag moest ik naar de grote school waar broeders in lange zwarte kleren mij stonden op te wachten.

Uren heb ik tijdens de lessen zitten denken aan mijn Deftinge en mijn vrienden terwijl ondertussen de lessen voorbijgingen en de straffen zich opvolgden.

Ik was verplicht om tijdens het eerste schooljaar al een paar weken ongeleerd verlof te nemen en mij een paar weken op de ziekenkas te zetten.

Om nog maar te zwijgen dat ze in Brussel de deftige taal van Deftinge niet kenden en dat ik daar verplicht was om een hete patat in mijne mond te steken om tegen die mannen ginder te kunnen klappen.

Oui oui,’t was er allemaal in ’t Frans te doen en de enige Frans die ik kende was onze buurman op de hoek van de Elleboogstraat in Deftinge.

Och…goede raad kreeg ik genoeg!

-Maar manneke ge moet zelf Frans spreken want anders gaat ge het nooit leren!

Hoe kunt ge nu Frans spreken als ge amper Vlaams kunt klappen en u zelfs daar nog verstuikt over sommige woorden.

We woonden op een laan met bomen maar het landschap zag er totaal anders uit dan de plaats die ik had verlaten.

In Deftinge kon ik mij al eens op straat leggen naast onze kat en dan was het wachten tot een boer met paard kwam aangedraafd om op het laatste moment weg te springen maar dat moest je in Brussel niet proberen.

Af en toe zag ik er zelfs een kat liggen die wat te lang had gewacht met springen.

Auto’s vlogen er voorbij en voor onze deur sprongen mensen gehaast op de tram.

Nee, het rustige Deftinge lag 45km verder en ik zou er nog juist in het weekend de rust vinden.

Zo groeide ik op in de schaduw van de brouwerij “Wielemans” en aan de andere kant het sportpaleis van Vorst waar ik heel wat uren sleet op de ijsbaan om mij wat af te koelen.

Ja, en zo volgden de dagen zich op met ups en downs zoals ze bij velen onder ons te beleven zijn.

De dagen die elkaar opvolgden en waar ik mijn jaren sleet zoals ook anderen ze sleten.

Na 50 jaar zit je dan te denken wat je is bijgebleven en ik moet zeggen dat de dood van bepaalde personen mij steeds in gedachten is gebleven.

Mijn grootouders langs beide kanten maar ook bepaalde tantes en nonkels waar ik mee verbonden was en zeker mijn moeder die me hier op deze wereld heeft gezet.

En dan zijn er nog die vrienden die het zolang niet mochten trekken en waarvan ik van sommigen al op zeer jonge leeftijd moest afscheid nemen.

Natuurlijk waren er ook de leuke momenten waarvan ik ze niet allemaal kan opnoemen.

Maar in feite was mijn leven niet echt anders en liep ik door de jaren om hier nu over mijn 50^ste zitten na te denken.

Ik zou bladzijden kunnen schrijven en misschien zouden er zich wel velen in herkennen.

Om een juist beeld te geven van mijn leven ben ik beter van elke week een stuk te schrijven en alles in detail uit te leggen.

De jaren moet ik indelen in maanden en de maanden en weken om zo bijna dag na dag op papier te zetten.

Allé neem nu de periode van Pasen!

Ja, ook bij ons was het vroeger Pasen en misschien kan ik er deze dag al eens uitnemen om een beeld te schetsen van één van die dagen uit mijn 50jaar dat ik hier al rondloop.

Er was eerst witte donderdag en waarschijnlijk noemden ze dat zo omdat mijn overgrootvader die dag de kelder witte terwijl mijn overgrootmoeder de Paaskuis deed.

De dag erna was er goede vrijdag en of die dag nu beter of slechter was dan anderen zou ik echt niet weten.

Meestal kreeg ik op goede vrijdag ook een paar lappen op mijn oor maar ze zullen dan misschien Heiliger geweest zijn.

Och ja…er was ook nog “de vastentijd” in die periode waar men moest afzien en scheel zien van de honger.

Geen karamellen, geen ijsjes, geen chocolat…niks!

Zelfs tijdens de gewone malen zat er verschil op, geen boterhammen met centimeters dik gekapt op of ook geen trippen als ontbijt.

Maar dan kenden ze chauffeurke nog niet want als iedereen zijne rug had gedraaid dan liep ik soms met bolle wangen rond.

Maar mijne pa den dienen zag dat allemaal en dus kreeg ik een paar Heilige lappen op mijne kop en kon ik nog eens naar de kerk om te gaan biechten.

Ppfff…ik was potverdekke verplicht van te liegen in dienen biechtstoel om wat geloofwaardig over te komen.

En dan was er Pasen!

De dag waar we ’s morgens opstonden en dat opa mij meenam naar het raam.

-En chauffeurke…zijt ge braaf geweest?

Dezelfde vragen als deze die ze stellen om Sinterklaas en de kerstman te laten verschijnen.

-Ja ja…gisteren ben ik zeer braaf geweest.

-Kom we zullen eens gaan kijken of de klokken geweest zijn.

Omdat we thuis geen mand hadden zoals alle kinderen er mee afgebeeld staan op foto’s of postskaarten kreeg ik de zinken emmer mee om mijn paaseieren in te leggen.

-Goed zoeken hé chauffeurke!

Daar liep ik dan als een paaskieken zonder kop van struik naar struik van boom naar boom.

Maar de paasklokken in de vorm van mijnen bompa hadden er werk van gemaakt om ze zeker niet snel te vinden.

Ja, bompa wist zelfs hoeveel eieren de klokken hadden gebracht en af en toe nam hij mij bij de hand om me te gidsen tot dicht tegen de plaats waar het ei in één of andere bloempot verstopt lag.

En omdat ik toch nog maar een kleine snotter zonder zoekervaring was mocht ook onzen “Blackie” helpen zoeken.

Onze “Blackie” was onze hond, een echte Duitse scheper, hoewel het een herder moest zijn.

Ja, onze Blackie had een fijnere neus dan ik en dus kwam hij daar binnen de kortste keren met een paasgeschenk af.

Euh…’t was maar toen hij naast ons kwam staan dat we zagen dat hij een paaskuiken in zijn muil had en dat opa zijnen bril eens moest goed zetten en dat ik al bleiten terug naar binnen liep omdat de hond het rapper gevonden had dan ik.

Het enige zwarte kuiken dat ik op de markt had gekozen tussen de honderden gele en ’t was al klaar voor de pan voor het een kieken was.

Maar omdat ge juist op Pasen achter eieren mocht zoeken moest de zoektocht verder gaan.

Ik sleepte de zinken emmer achter mij en af en toe vond ik een ei of een stuk chocolat dat zeer goed leek op de stukken chocolat dat grootmoeder meebracht als ze met bompa eens op café geweest was.

Na wel een half uur zoeken was het zowel voor mij als voor bompa tijd om iets anders te doen en dus kreeg ik wat hulp.

Fier mocht ik de emmer gaan tonen aan ma en pa en ook oma keek even naar mijn vondst maar niemand leek echt verwonderd.

Het was alsof het de normaalste zaak was dat de klokken in onze hof waren geland.

-Pa mag ik nu een ei eten?

-Nee gij, ge gaat eerst een boterham eten!

En toen mijn boterhammen met choco op waren stelde ik de vraag nog eens opnieuw.

-Pa…mag ik nu een ei ete. ….?

-Zeg manneke ge gaat toch niet om de vijf minuten zagen op een paasdag hé, we gaan eerst naar de kerk zoals iedereen.

Zo trokken we in stoet naar de kerk en in plaats van een ei moest ik daar een hostie gaan eten aan het altaar die dan nog een half uur tegen mijn gehemelte bleef plakken.

Toen de mis gedaan was kwam de pastoor van iedereen afscheid nemen en ons een zalige Pasen wensen en toen hij mij over mijn haar wreef met zijn handen vol wierookgeur vroeg hij nog of ook de klokken bij ons gekomen waren.

-Ja ja ze zijn geweest!

Met een snok aan mijne arm wist ik dat mijn antwoordt niet goed was.

-Ja wie…?

-Ja meneer pastoor.

Mijne pa liet mij de eerste vijf minuten niet meer los en met gans de familie moesten we ons ook even laten zien in het café aan de kerk.

De mannen zaten allemaal met een pint voor hunne neus en de vrouwen met een limonade of een stuk chocolat.

De kleine snotters die liepen daar rond met een ei dat er hun kaken bruin van zagen.

-Pa…krijg ik nu een ei?

-Zeg manneken begin niet te zagen hé, we gaan straks naar huis en daar kunt ge eieren eten tot ge zwart ziet!

Na een uur gingen we naar huis en daar stond de emmer.

Mijn hand nam er het grootste ei uit omdat ik al lang moeten wachten had.

-Awel…wat gaat ge doen?

-Euh…awel een ei eten hé pa.

-Leg dat eens rap terug want we gaan eerst eten en als ge nu weer chocolat gaat eten hebt ge weer geen honger mee en heeft bomma haar paasspruiten voor niks gemaakt.

Ppfff…in mijn eigen hoopte ik dat de klokken volgend jaar ergens zouden in panne vallen en dat ze bij ons mochten overvliegen want Pasen beelde ik mij totaal anders in.

’s Avonds voor tv schoot het mij weer te binnen dat ik nog een emmer eieren had en dus moest ik ervan profiteren voor het straks kerstmis zou zijn.

-Pa…mag ik nu een…

-Zeg manneke pak u een ei als ge goesting hebt maar stop ne keer met zagen want het nieuws is juist bezig en straks heb ik er helft van gemist.

Voorzichtig deed ik er het gekleurde papier van rond en daar zat ik braaf in de zetel met het chocolatten ei.

Mijn tanden beten er een gat in en langzaam werkte ik het naar binnen.

Pasen was wel bijna voorbij maar ik had toch een ei kunnen eten en zo had ik er ook nog iets aan hé.

-Zeg manneken wat is dat daar…?

-Euh…waar?

-Potverdekke ’t zal toch geen waar zijn zekerst?

-Euh..

Pa kwam mij een beetje helpen om uit de zetel te geraken en wreef mij met mijne neus op twee bruine plekken.

-Miljaar,miljaar…een plek op uwe pyjama en dan nog een plek op den overtrek die dient om bomma hare zetel niet vuil te maken!

-Maar pa…ik…

-Ge moet gij just niks…naar uw bed moet ge gaan en ge moet niet meer zagen achter eieren want ’t zijn uw laatste geweest.

Ja, meestal liep ik een ganse morgen te zoeken om één ei te eten en de rest zouden de grote mensen wel naar binnen spelen.

Ja nu komen de klokken bij de bakker en brengen ze chocolat in alle vormen.

Een paashaas of een ei in een kartonnen doos met een schone strik rond.

Het is een kost die een mens maar ene keer moet doen want als ge er niet van eet kunt ge elk jaar dezelfde doos buiten zetten.

Ja na een paar jaar begint de chocolat wel wat wit uit te slaan maar ik heb mij laten wijsmaken dat chocolat nooit slecht wordt.

Och…na zeven jaar is het misschien tijd dat we de doos toch eens openen als er volk komt.

Weet ge wat als er eens volk komt geef ik het bij de koffie en kunnen we eens klappen over andere zaken die me tijdens die 50 jaar zijn bijgebleven.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Ja, de communies komen eraan, april, mei klinken al Heiligen maanden hé

Ja, mijn communie heb ik moeten doen met de nadruk op moeten.

Sommige van die kleine snotters stonden te springen om hun communie te doen maar eerlijk gezegd voelde ik mij al heilig genoeg.

Ja, thuis waren we zo katholiek dat ik op zeker moment dacht dat we familie waren van Jezus of dat die twaalf apostels allemaal nonkels waren van mij.

’t Was nog niet genoeg dat ik in mijn kinderjaren mijn slaap of speeltijd moest onderbreken om met oma naar de mis te trekken dat ze mij later nog bij de broeders in ’t school gestoken hebben waar ik bijna drie jaar misdienaar ben geweest (ook van moeten).

Had ik daar op het Belgisch kampioenschap offeranderinkelen of wijn inschenken mijn uiterste best niet gedaan om te mislukken was ik nu waarschijnlijk pastoor geweest of wie weet misschien al kardinaal met een lange…euh…lange arm.

Natuurlijk moest ik ook mijn communie doen ppfff.

Mijn eerste communie om te trainen en daarna mijn plechtige communie om alles plechtig te laten verlopen hé.

Voor de familie bleek het wreed voornaam te zijn en het kwam er op aan van vooral de anderen de ogen uit te steken met schone kostuums en dus liep iedereen maar bij de kleermaker en bij de coiffeur om er op zijn paasbest uit te zien in mei.

Jawadde die mannen hadden nogal wat over voor mij, hoewel ik in feite maar een onderdeel leek te zijn want het leek al vlug dat de samenkomst van de familie veel belangrijker was om de voeten onder tafel te schuiven en dat ik gewoon de reden van hun samenkomst was.

Mijn plechtige communie herinner ik mij nog alsof het gisteren was.

Dat moest allemaal tot in de puntjes geregeld zijn en er mocht zeker niets fout lopen op de weg naar het heiligdom en dus moesten we op retraite.

Een paar weken voor we onze communie gingen doen moesten we met een paar man onze woensdagnamiddag opofferen om daar stijf bij één of ander madam te gaan zitten die ons dan wegwijs maakte in alles wat we nog niet wisten van mens en bijbel.

Potverdekke zeg het kwam er vooral op aan van ons daar wakker te houden.

Eén keer zijn we ook met broeder leo op reis geweest en ook dat maakte deel uit van onze retraite.

Leren omgaan met zijne medemens en onze naaste waar we nog niet goed op den bus zaten en elkaar al in de haren vlogen om te zien wie er nu juist vooraan of achteraan mocht zitten.

En dan is er de dag van de communie.

Voor mijn plechtige communie moest ik dan achter een schoon en spiksplinternieuw kostuum en het schoonste van al was dat we er een lang wit kleed moesten over aan trekken zodat er van dat kostuum niks meer te zien was.

Iedereen had plaats genomen in de kerk en op psalm ik weet niet meer hoeveel moesten we twee aan twee onze intrede doen.

De jongens rechts en de meisjes links.

Strafste was dat er bij ons geen meisjes zaten en we die dus van haar of pluimen kenden.

Een lang wit kleed dat beter aan dat vrouwvolk stond dan aan mezelf want om de vijf voet moest ik opletten van mij niet te verstuiken over den boord van mijn kleed dat extra lang was door mijn korte beentjes.

Op onzen buik droegen we een groot houten kruis aan een koordje en onze handen moesten we in bidhouding gevouwen houden en tevens schoon recht voor ons kijken.

En serieus dat al dat volk daar in de kerk zat.

Wel vier of vijf pastoors en er was ook een hogere in graad die zeker al kolonel of generaal van de pastoors was want dienen had ook een ander kleur van rok aan.

En daar zaten we dan op onze knieën zoals ik vaak als straf al op mijn knieën had gezeten maar dan zonder rok aan.

Op zeker moment moesten we dan allemaal vooraan voor het altaar gaan staan en daar gingen we gezalfd worden.

Jawadde dat had ge moeten zien!

Daar liep daar zo nen heilige met een kommeke zalf en iedereen kreeg op zijn voorhoofd een kruis getekend met die zalf.

Voila nu waren we ingeënt tegen de mazelen en tegen de pokken en ook tegen al het kwaad dat ons heilig lijf ook maar zou proberen te betreden.

Na de zalving mochten we rechtstaan en op ritme van psalm ik weet nog niet hoeveel achter onze communiekaars gaan die we gratis en voor niks kregen omdat onze ouders ze al hadden afbetaald.

Dat had ge daar moeten zien!

Door het zweten liep dat vet van uw voorhoofd en als ge voor het ongeluk geboren waard liep het juist op uw kaars waardoor de vlam groter werd en uw coiffure binnen de kortste keren zwartgebrand was.

Nadat iedereen aandachtig naar de preek had geluisterd over goed en kwaad en dat we onzen buik hadden dik gegeten met het lichaam van Christus mochten we eindelijk naar buiten waar de familie u ronde de nek vloog met felicitaties en waar ge verplicht waard van te lachen tegen elke tante die met u op de foto wou.

Meneer pastoor werd nog eens hartelijk bedankt voor zijn goede zorgen en voor de twee strepen vicks die hij op uw voorhoofd had gezet en dan moesten we ons haasten om rap in de auto te zitten zodat de familie niet te lang moest wachten op de aperitief.

In feite was dat het interessantste moment van de dag want het was dan dat ik de geschenken kreeg.

Miljaar zeg ppffff.

Mijn eerste horloge waar er werd bij gezegd dat ik ze juist op zondag mocht dragen want daarom was het ook een zondagshorloge.

En dan kreeg ik daar twee schone doosjes, één met een vulpen omdat ik niet graag schreef in ’t school en één met een armband met mijn naam in gegrift.

De vulpen heb ik maar twee keer meegedaan want als ge dat niet gewoon zijt van met verse inkt te schrijven en ge daar te lang op zit te zabberen al nadenken die zien uw lippen binnen de kortste keren blauw en de meester dacht dat ik daar met de blauwtong opgescheept zat.

Dienen armband dat was om met mij een beetje te lachen denk ik want op mijn jonge jaren kon ik wel nog mijn naam onthouden hoor.

Ik moet zeggen dat ik daar iedereen hartelijk bedankt heb voor de wreed schone cadeaus omdat mijne pa het mij al zes keer herhaald had maar echt veel had ik er ook niet aan.

Och ja…er waren natuurlijk ook nog de centen die we verstopt in een schone wenskaart kregen.

100Fr van tante Iréne,50 fr van nonkel Frans,75fr van tane Maria en een supplement van 25fr van hare man om het af te ronden naar 100 en zeker niet de 20fr vergeten van tante Amandine die als een klok op haar centen zat te broeden.

Tegen ’s avonds had ik daar een schoon pak centen in mijne zak en het was op dienen moment dat mijne pa ze kwam halen voor op mijn spaarboekske van Foertis te zetten en dus stond ik daar weer platzak.

Maar bon…ze kwamen om aan tafel te zitten en het was al opgevallen dat ze bij ons in de familie niet wilden onderdoen voor elkaar.

Dus was het ook voor mijn communie grote chique.

Een lange tafel waar ik als eregast in het midden moest zitten tussen ma en pa.

Ma was er vooral om mij te zeggen welke lepels en vorken ik moest gebruiken bij de ingewikkelde gerechten en mijne pa zat ernaast om mij een paar lappen te verkopen als ik daar teveel zat te brosselen.

De gerechten droegen allemaal ingewikkelde en moeilijk uitspreekbaren namen maar ’t klonk wel schoon in ’t Frans.

Coquilles saint-Jaques en dat terwijl we helemaal geen jaak in de familie hadden.

Och…voor mij was het niet meer dan een teloor soep en een kleine teloor met wat sla en speciale dinges waar mijne pa mijn vieze lip af en toe rechttrok.

En omdat al die andere kleine snotters waarvan een paar die hun communie nog niet hadden gedaan omdat ze of te klein of te socialist waren hun daar ook wreed zaten te vervelen had nonkel Isidoor gezegd dat zijne kleine buiten mocht gaan spelen waarop de anderen hun ook gingen recht zetten en schampavie waren.

Ik dacht hetzelfde maar een eregast mag zomaar niet de tafel verlaten en ’t was maar na veel zagen dat mijn ma mij het goed vond tegen de zin van mijne pa.

Opgelet voor ik buiten was kreeg ik daar den tweede preek van den dag dat ik moest opletten en mijn kostuum niet vuil maken en zien dat we niet te ver liepen en dat we voorzichtig moesten zijn en dat ik vooral niks verkeerd meer mocht doen omdat ik nu in Gods kringen was opgenomen.

Ja, ik kan nog uren tetteren over mijn communie en binnen een paar weken moeten we terug naar een communiefeest waar het er waarschijnlijk anders zal aan toegaan.

De kinderen hebben wat meer in de pap te brokkelen en of ze hun er later nog iets van zullen herinneren is nog de vraag.

Ik heb op zolder zelfs nog de foto staan waar ik als Heilig chauffeurke opsta met dat kruis op mijnen buik en waar mijn haar zesendertig keren gekamd is dienen dag.

Ja, zoals ik zei…het was van moeten want ik was in blijde verwachting van al mijn heiligkennis.

Ik weet één ding zeker…toen er voor mijn kinderen ook sprake was van hun communie te doen ben ik daar ook met mijn verhaal naar boven gekomen en iedereen buiten de pastoor kon er wreed mee lachen.

Toen mijne kleine naar huis kwam met duizend vragen was er één vraag die ik kon beantwoorden.

-Pa…wat ga ik moeten aandoen want mijn vrienden gaan mij daar toch niet uitlachen met een middeleeuws kostuum hé.

-Nee manneke ik zal u tonen hoe ge er gaat uitzien op uw communie.

Ik ben naar boven getrokken en heb daar het kleed van mijn Tante Amelie zaliger (dat we gehouden hadden voor karnaval) over mijne kop getrokken en met het kruis dat boven ons voordeur hing en met een Heilig en rimpelloos gezicht en met mijne serieuste kant voor hem gaan staan.

-Voil!

-Hoe..?

-Ja manneke…ge moet u dat kleed inbeelden zonder bloemen maar in ’t wit en dat koperen kruis zal in ’t hout zijn en als ge wreed braaf zijt krijgt ge nog een grote kaars in uw pollen voor als het licht uitvalt en nadat ze u daar gezalfd hebben krijgt ge een horloge en een vulpen.

-Euh…pa ik heb al een horloge en een vulpen!

-Ha…ja dan moet ge uw communie niet meer doen hé manneke als ge alles al hebt.

Voila dat spel was daar vlug opgelost.

Ja, de communie is prachtig maar eerlijk gezegd heb ik liever dat het anderen overkomt.

Allé…had ik mijn communie niet gedaan dan had ik het nu ook niet kunnen navertellen héJ

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Toen ik deze morgen voor het raam stond was de winter langsgekomen.

Het kwik was al zo kwik niet meer dan gisteren en het was terug dicht bij elkaar gekropen in het kleine bolletje met nog een klein streepje achter te laten waar ik kon lezen dat het bijna 0 graden was.

Ik heb in ’t school altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus is er volgens mij ook geen temperatuur als het nul graden is.

In elk geval was het landschap volledig veranderd en was de weide omgetoverd met een wit gras tapijt.

Een spinnenweb hing aan onze druivelaar op het terras en ook de tuinmeubels en het terrashout was prachtig wit.

En iets verder zag ik het kerkhof liggen, ook iets witter dan gisteren.

En zoals meestal ’s morgens zat ik te denken en vragen te stellen voor mezelf waar ik dan meestal tegen mezelf moet klappen om antwoorden te geven.

-Zou een dode ook kou hebben of zouden het juist de nabestaanden zijn die met de kilte van het verlies blijven zitten?

-Zou de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn met zo’n weer?

-En dan is er nog het vagevuur en zouden ze dat wel kunnen brandend houden in deze crisis?

Tientallen vragen schieten dan door mijne kop en met een warme tas koffie in de hand waarvan het aroma in de vorm van een stijgende wasem me voor de ogen stijgt verdwijn ik in mijn fantasie.

Ja chauffeurke, hebt ge er al eens bij stilgestaan waar ge het liefst zou naartoe trekken na uw dood?

Potverdekke ’t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld maar met zo’n weer had ze precies meer impact op mij.

Stel dat ze mij toch Heilig zouden verklaren en dat ik als engel zou mogen rondfladderen ginder boven dan zal het waarschijnlijk niet te warm zijn.

Ik heb al vaak horen zeggen door gasten die het vliegtuig nemen dat het ginder wreed kan vriezen en als ge dan juist gekleed zijt met een wit laken en een paar vleugels dan zal ik toch niet zweten denk ik.

Met zo een weer zou een mens de neiging hebben om naar warmere oorden te trekken en dan zat ik plots te denken aan de hel.

Opgelet ’t is ook maar van horen zeggen en van te lezen dat ik weet dat het ginder wreed warm kan zijn want ik heb nog niemand in mijn kenniskring die er mij verslag van komen brengen is.

Mijnen bompa wist mij vroeger te zeggen dat iedereen die iets uitgestoken had of wreed stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels u daar een ganse dag zouden het geroosterd vlees van onder uw nagels pesten.

Zijn verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook het bleek er steeds wreed heet te zijn.

Ja, te heet moet het nu ook niet zijn en in feite was er nog het vagevuur waar ik zoveel over hoorde vertellen.

Naar het schijnt een plaats tussen hemel en aarde waar ge op de rooster gelegd wordt om de zonden die u nog niet vergeven zijn en waar ge na boetedoening toch nog naar de hemel kunt.

In feite zo dit voor mij de perfecte oplossing zijn.

In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.

’t Is maar na een slok van de koffie te nemen dat ik mijn lippen verbrande en dat ik daar terug wakker schoot uit al mijn fantasie.

Denkend dat eens ik dood zal zijn niks te kiezen zal hebben.

Ja, begraven in koele aarde of gecremeerd dat kunnen de twee temperatuurverschillen zijn na mijn leven waar ik waarschijnlijk niets meer zal van weten.

Geef mij dan maar het kerkhof waar ik mijn zerk zal dragen zoals vele anderen.

De laatste maanden heb ik er heel wat naar hun laatste rustplaats vergezeld en straks brengen we ze terug een bezoek.

Een bezoek vergezeld met vragen en vooral die ene vraag “waarom”.

Waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar….

Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die misschien wel het vagevuur zijn dat ik brandend wil houden.

Naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat hij steeds zo schoon beschreven is.

En de hel…daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.

Maar ja…ik zal wel met vragen blijven zitten en misschien stap ik straks eens tot aan het kerkhof, ’t is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan mijne goeie vriend “Rogéke” die ginder boven waarschijnlijk naar mij zit te lachen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

De betekenis van een dier in een huisgezin is hedendaags totaal anders dan vroeger.

De tijden dat men een hond had om te helpen is vervlogen tijd en vandaag komt het er vaak op aan van een hond of wat dan ook te hebben.

Het kleine salonhondje is ondertussen uitgegroeid tot de volwassen Deense dog die uit de zetel puilt of de Yorkschire die de voeten warmt.

De hond weerspiegelt vaak het imago van het baasje, maar het baasje is vaak in de dierenliefde de betekenis van het woord baasje vergeten.

De laatste weken hebben we ons vaak bedenkingen gemaakt bij het woord baasje en ook bij het woord hond .Soms denk ik dat het baasje de hond is en dat de hond het baasje vervangt.

Toen we onlangs (ik en mijn lief) rustig zaten te genieten van een zomerse dag op een bank aan de gavers keken we ook naar de voorbijgangers en hun huisdier.

Ja, want het maakt nu deel uit van het landschap en dan kan je er niet naastkijken hé.

Vooral wanneer het storend is.

Wat dacht je van de hond die aan de lange leiband liep en tot aan onze bank kwam om gewoon zijn poot op te heffen tegen de bank waar de urine tot op mijn broek en schoenen spuitte.

Toen ik mij wegtrok trok ook het baasje aan de leiband en haalde de hond wat dichter met de sussende woordjes van wat doe je nu, terwijl de rest van het gezin de lach op het gezicht kreeg van het had toch iets leuks en het zou passen in een programma van de verborgen camera.

En ik, ik keek gewoon met boze blik om niet te hervallen in mijn verleden want anders had ik de hond waarschijnlijk een stamp tegen zijn kl..en gegeven het baasje zou waarschijnlijk een duik in de gavers genomen hebben.

Maar nee, ik hield mij koest zoals het een hond ook zou aangeleerd moeten zijn.

Natuurlijk zijn alle honden de braafste en zijn alle baasjes de beste.

Ik stel mij juist de vraag wat koest nog voor betekenis heeft als het baasje gewoon zijn ding doet.

Toen we onlangs op het strand liepen (waar honden verboden zijn of op bepaalde plaatsen aan de leiband moeten gehouden worden) viel het ons op hoeveel honden er vrij liepen.

Het was makkelijk te tellen want er liep geen een aan de leiband.

Eerst dachten we nog dat aan onze Belgische kust de “Bruine dolfijn” zijn intrede had gedaan, maar in feite was het niet meer dan de zoveelste str..t die tussen de schelpen lag en waar de vliegen zich tegoed aan deden.

Och…we kunnen ons ongenoegen eens uiten en de zaken van op afstand bekijken.

In feite is het zoals vele zaken, iedereen betekent voor zijn huisdier wat hij wil en het huisdier is voor velen het perfecte huisdier als men de ogen sluit voor wat niet kan.

Iedereen is dan baas en elke hond blijft hond.

Moet men nu de baasjes gaan opvoeden om de hond uit te laten?

Nee hoor, want ik ken er verschillenden die naar school gaan om te leren.

Ik bedoel dan wel de hondenschool hé, en deze haalt blijkbaar niet veel uit als het over de mentaliteit van de mens aankomt.

Nee, laat de mens zijn ding maar doen en ook de huisdieren passen zich wel aan bij de mentaliteit van zijn baasje.

Ik ben ondertussen naar ’t school geweest om te leren hoe ik met bepaalde zaken moet omgaan.

Heel eenvoudig….ik zwijg en probeer met mijn ogen mijn ongenoegen te uiten.

Ja, stel je voor dat ik iets zou willen zeggen, dan zou ik terug naar ’t school moeten om te weten tegen wie ik iets zou moeten zeggen.

Tegen de hond?

Tegen het baasje?

Tegen de twee?

Och…ik heb geleerd van te relativeren en te filosoferen en onlangs kreeg ik te horen dat het trappen in een hondenstront geluk brengt op financieel gebied.

Wel ik heb deze morgen staan springen in een str..t voor mijn deur voor ik mijn lottoformulier heb binnen gedaan.

Ik hoop maar juist dat hij groot genoeg was, want anders zal ik het baasje eens moeten aanpakken om te vragen of hij zijn hond geen grotere kan laten sch....n want mijn financiele toekomst hangt er toch maar vanaf héJ)).

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Deze morgen zouden we eens lekker ontbijten.

Niet dat we iets speciaals in huis hadden hoor en meestal is het ontbijt beperkt door wakker te worden aan de keukentafel en elkaar aan te kijken met slaperige ogen terwijl ik in een boterham met hesp of choco bijt en mijn lief haar kommetje ontbijtgranen uitlepelt.

Maar onlangs kregen we zo’n soort keukenrobot cadeau.

Ge kent dat wel, een spel dat iedereen wil maar waar ze na een paar jaar op moe gekeken zijn.

Of teveel werk om het in elkaar te zetten of teveel werk om het af te kuisen of te ingewikkeld.

Mooi op papier en prachtig als ge de verkoper op de markt er mee aan het werk ziet.

Het lijkt wel of de keukenrobot je leven zal veranderen en vereenvoudigen.

Deze morgen deed mijn lief ook die doos eens open en we zouden eens vers appelsiensap persen.

Een plastiek spul met 36 aparte stukken.

Je kon er niet alleen appelsienen mee persen maar ook vlees mee malen en komkommers mee schillen en aardbeien mee ontpitten en puree mee maken en fruit mee pletten en…en…allé teveel om op te noemen.

Met de handleiding te nemen kon ik eraan beginnen en ik moet zeggen dat er na vijf minuten knutselen een appelsienpers voor mijne neus stond.

Nog juist de prise in het stopcontact steken en iets onder de tuit steken om het sap op te vangen.

Omdat er geen opvangbeker bijzat namen we dan maar onze maatbeker maar die was iets te groot en dus moesten we hem er schuin onder steken wat al niet evident was.

Op de zijkant stond een knopje on en eens dat ingedrukt konden we beginnen persen.

Toen dat spel daar aan het draaien was duwde ik de halve appelsien op het toestel en plots begint dat daar te draaien dat de maatbeker er vanonder schuift en dat het toestel rare kronkels maakt.

Het sap vloog niet in de beker maar op het aanrecht, de vloer de muurtegels en het elektrische vuur.

Amai mijne frak!!

-Awel bollie wat steekt gij hier allemaal uit.

-Euh…’t is hier precies wat uit mijn handen geschoten!

-PPfff ja, weer een man in de keuken ja!

-Jamaar da spel draait langs alle kanten en ik…

-Ja ja…kom laat mij maar doen!

Mijn lief plaatste de maatbeker terug en ging op haar beurt ons ontbijt voorzien van vers geperst appelsiensap.

Ook zij duwde op on en eens ze de appelsien op de keukenrobot duwde vloog het sap niet alleen op de grond maar ook op mijne vers gestreken pyjama en in mijn plat geslapen haar.

Potverdekke zeg het sap liep daar van onze benen terwijl we in de maatbeker nog maar twee druppels hadden opgevangen.

Er zat niet anders op dan dat er één persoon de robot vast hield en de andere de maatbeker.

We moesten dan nog wel de kleine gaan wakker maken om op het knopje on te drukken en om de appelsienen op het toestel te duwen.

Ja, nu hebben we het verstaan.

In feite dient zo’n toestel om allemaal samen aan het ontbijt te zitten en met minstens drie man te gebruiken om geen ongelukken te hebben en niet verplicht te zijn na het persen van twee appelsienen om je keuken te herbehangen of te verven.

Allé..we hebben een schoon en lekker ontbijt gehad waar we met drie aan een half glas appelsiensap zitten slurpen hebben.

Morgen ga ik ontbijten op ouderwetse wijze en de appelsienen met de hand persen ver van het modernisme.

Gelukkig dat we het automatische toestel voor onze boterhammen te smeren niet hebben boven gehaald of we hadden nog niet gegeten.

Allé ik wens ieder van u een mooie dag toe en vooral lekker en eenvoudig eten toeJ)

Groetjes chauffeurke