Als een mens zo eens in ’t straat loopt, en hij komt toevallig iemand tegen, dan moet ge toch weten over wat te klappen hé.
Meestal begint het met de vraag “en hoe is ’t nog met u”, om dan meestal te eindigen over het weer.
Ja, dat zijn de grote klassiekers in de straatgesprekken als er geen verkiezingen zijn.
Awel, de laatste tijd kunnen we potverdekke elke dag over het weer klappen.
Och…er is wel altijd kritiek te geven hoor!
Vandaag is het te warm, en morgen te koud.
De aarde warmt op, en daar gaan we de fout rap bij een ander leggen om zeker niet in een slecht daglicht te komen, want ge weet maar nooit dat ge tegen ne groene aan het klappen bent.
We hebben de zomer kunnen rekken tot in december, en dan is het nog niet goed.
Vroeger zaten de mensen te klagen van hun stookkosten, en dat hun lippen aan het slot van de wagen gevroren waren tijdens een poging om alles te ontdooien.
Ja dat waren nog eens winters, waar is den tijd, dat in 1986 mijn varken dood vroor.
Ja ja, chauffeurke had ooit een varken om vet te mesten, maar het was al ingevroren voor ik het had kunnen slachten.
Ik had mijn varken “Markies Léon Charles “ genoemd, om toch iets van adel in huis te hebben, en vooral naar mijne chef die ik zo goed afkon.
Maar tijdens de winter van 86 had het niet alleen blauw bloed zoals de adel het wil, maar zagen ook de varkenspoten en zijne krulstaart blauw.
Naar het schijnt zijn de seizoenen aan het opschuiven, en begint de wereld vierkant te draaien.
Allé, neem nu de laatste stormen!
Op zee een 12 beaufort gemeten, wat gelijkstaat met orkaankracht, en in het binnenland kwamen we ook aan 9 beaufort.
Ja, de storm raasde over onze kleine dorpen!
De bronzen manen van “den dikke van sesjans” wapperden als wimpels, en op de watermolenbeek sloegen de golven bijna tegen de brug.
De storm gebruikte sommige dorpen als muziekinstrument, en floot zo een paar deuntjes door de kartuizerpoort in St-Martens-Lierde.
En de hanen op de kerktorens, konden niet rap genoeg hun gat draaien om te zien vanwaar de wind nu juist kwam.
Ja, naar het schijnt zou het één van de zwaardere stormen geweest zijn, die onze contreien te verduren kregen.
En als de storm dan gaat liggen, dan komt de mens terug naar buiten.
Eerst om de schade op te nemen, en daarna het gesprek over het weer aan te gaan met één of andere passant.
Zelfs dat is tegenwoordig een soort competitie geworden.
De één wil niet onderdoen voor de andere hé.
Als er drie dakpannen afgewaaid zijn, dan is het best van te klappen over een half dak.
Dat klinkt erger, en tegen dat het verhaal de ronde van het dorp gedaan heeft, zit ge dakloos volgens de laatste vertellers.
Ondertussen staan onze monumenten al eeuwen de weergoden te trotseren, en is het klappertanden van de dakpannen op één of andere schuur de normaalste zaak.
Lierde ligt er nu éénmaal landelijk bij, en de mens kan niet anders dan de weergoden toe te laten hé.
Hier iets verder in de kouter hebben ze met de oogst een modern monument neergezet.
Een metershoge constructie van hooi of stro, en dat hebben ze schoon ingepakt in plastiekfolie.
Ik dacht eerst dat het S.M.A.K hier een nieuwe tentoonstellingsruimte had geopend, of dat Lierde uitgeroepen was tot cultuurdorp van het jaar, maar nee, het is doodgewoon een manier van de oogst op te slaan.
Awel, met de laatste storm is de plastiek losgekomen, en ziet ge van ver dat er beweging in het kunstwerk zit.
Het is soms eigenaardig, hoe oude constructies stand houden tijdens zware stormen, daar waar de nieuwe al vlug een paar pluimen verliezen.
En over pluimen gesproken, mijn kiekenkot staat ook nog recht!
Ja, ik moet zeggen dat mijne pa ook steeds werkt met oude materialen, en op een ambachtelijke manier hé.
Ja, waar is den tijd van vroeger hé.
We zitten nu wel te klappen over dienen storm, maar met dubbel glas en een perfecte isolatie is daar niet veel meer van te merken.
Vroeger moest het zelfs niet stormen!
Nee, dan lag ik in mijn bedde dood van schrik te luisteren hoe de wind zijn deuntjes floot tussen de kieren van deur of raam.
En in de gang voelde je zelfs hoe de koelte op je schouders viel, en hoe de wind door je haren blies door de dakpannen van de zolder.
Er was zelfs een jaar, dat er op onze zolder sneeuw lag, omdat de stofsneeuw gewoon onder de dakpannen werd geblazen.
’s Morgens waren er op mijn kamerraam mooie ijstekeningen te zien, en onderaan schreef ik dan mijn naam alsof ikzelf de kunstenaar was.
Buiten kraakte het gras onder je voeten, en in een zinken emmer stond een grote klomp ijs.
En daar waar we vroeger water dronken van de pomp, daar was het dan tevergeefs pompen, want alles was bevroren.
Ja, zelfs in de stal stonden de glazen flessen met een ijslaag.
Och…de weergoden geven mij de kans om eens terug te blikken naar vroeger, en dat is een enorme waarde.
Of het weer door de jaren veranderd is, of dat het plots unieke weersverschijningen zijn zou ik niet durven zeggen.
Als ik vroeger mijnen bompa hoorde praten, werd er niet gezegd dat het weer aan het veranderen was, en was het dan eens een jaar van extremen, dan moest de mens er maar tegen kunnen.
In de zomer stonden de boeren ook onder de brandende zon te oogsten.
De jonge gasten kwamen helpen in hun bloot vel, om ’s avonds met een rode rug aan tafel in een dikke boterham te bijten.
Maar de echte boeren hielden hun hemd aan, en na een paar sikkelslagen veegden ze hun zweet aan de mouw van hetzelfde hemd.
In de winter deden ze een paar scheppen kolen op de stoof, en af en toe staken ze hun voeten tegen de stoof tot hun kousen begonnen te dampen.
Ze lieten de stoof uitbranden, en kropen ingeduffeld of met een warme waterkruik in het bed.
En ondertussen gierde de wind tussen de spleten, en maakte kunstenaar winter zijn ijstekeningen.
Ja, waar is den tijd.
Vandaag giert de wind wel, maar de ijstekeningen blijven achterwege.
’t Is zelfs wreed warm voor de tijd van het jaar.
Ja, het is al een paar jaar op rij, dat we een weersverandering zien, maar of daarom alles gaat veranderen?
De geleerden praten over het weer in termen die we niet altijd verstaan, en als we dan al eens iets verstaanbaar opgevangen hebben, dan is het om schrik van te krijgen.
Ja, de vraag is wat we nu juist willen hé.
De mensen willen een warme zomer, en trekken zelfs naar de heetste landen op vakantie.
Anderen kunnen dan weer niet tegen de warmte, en zitten een ganse zomer onder de parasol.
Sommigen willen een echte winter, met een witte kerst en bevroren meren waar ze de schaatsen kunnen onderbinden.
En anderen houden niet van de kou, en willen de stookkosten beperken, en kijken telkens uit naar een zachte winter.
Voila, hier zitten we weer met het probleem dat we telkens ontmoeten bij de mens.
Goed doen voor iedereen is onmogelijk, en daarom zullen de weergoden zelf af en toe aanpassingen doen zekerst.
Och…het weer is altijd een wreed spel geweest in de volksmond, gewoon omdat iedereen het anders aanvoelt hé.
Ik zou zeggen, laat de zon schijnen voor iedereen, en het mag af en toe ook eens waaien.
Nee, over het weer moeten we in Lierde zeker geen spel maken!
Integendeel, Lierde heeft zijn eigen spel.
Ja, “’t spelleke van Lierde” doet het ook af en toe eens stormen, met lachbuien tijdens het jaaroverzicht.
Wedden dat er daar in “Molierde” zal gezweet worden tijdens de storm!


Groetjes chauffeurke

                                      Er was eens…

Toen ik onlangs bij den beenhouwer stond te wachten, trekt er daar ineens ne kleinen aan mijn mouw.

-         Dag chauffeurke, ik moet u eens iets vragen.

-         Euh…jamaar voor gekapt en trippen moet ge bij die madam achter den toog zijn hé.

-         Nee nee, mijn mama leest elke avond één van uw schrijfsels voor als ik ga slapen, maar ik kan daar geen oog van toedoen.

-         Ja manneken, dat is serieuze zever, en dat is normaal dat ge daar niet kunt van slapen hé.

-         Maar zou ge dan voor ene keer geen sprookje willen schrijven chauffeurke, want er zijn waarschijnlijk nog kindjes die van sprookjes houden in Lierde en omstreken hé.

-         Ja manneken, sprookjes dat zuigt ge zomaar niet uit uwen duim hé, maar ik zal eens zien wat ik kan doen.

Ja, ik kan nooit nee zeggen, en om dienen kleine snotter zijn nachtrust te gunnen die heb ik dan maar een sprookje geschreven hé.

Och…misschien houden volwassenen ook wel van sprookjes, en slapen ze er ook beter van.

Vaak gaan sprookjes over prinsen of kabouters, en dus moest ik even mijn fantasie laten werken om het geloofwaardig te brengen hé.

Euh…wat ik ook nog moet melden, “iedere gelijkenis met bestaande personen is louter toeval”.

Er was eens…lang geleden, een wreed schoon en groot kasteel.

En in dat grote kasteel, woonden een koning en een koningin met hun drie kinderen

Twee prinsen en een prinses liepen er in de lange gangen, en speelden en ravotten in het grote park.

Maar in feite waren ze afgesloten van de buitenwereld, en vaak stonden ze te kijken op de grote muur die het park omringde.

Het was de grens met de buitenwereld, waar andere kinderen speelden.

Soms maakten de koning en de koningin zich ongerust dat hun kinderen moesten opgroeien in een andere wereld.

Ja, als prins en prinses, moet je natuurlijk met schoner en groter speelgoed spelen, want anders kan je evengoed een gewoon kind zijn .

En hier in het grote kasteel was het niet anders!

Ze picknickten op een groot laken, in de schaduw van de serres en de hoge bomen.

Maar af en toe gingen de prinsen en de prinses ook op bezoek bij een tante en een nonkel in een ander groot kasteel, en daar was de opvoeding veel strenger.

Tante Fabi at een Ola ijsje, terwijl nonkel Bou de wijn dronk.

Prins Lo – Rent zat hem daar te vervelen voor de open haard, en was aan het wegdromen naar later.

Hij droomde van schone auto’s en moto’s, en van mooie prinsessen die een boontje voor hem hadden.

Maar de prins stond niet echt stil, dat een prinselijk leven alleen tussen de muren van een groot kasteel kon, en dat eens er buiten, moest betaald worden zoals ieder van ons.

Het leek allemaal zo gewoon, en dus groeiden ze op als echte prinsen en prinses.

Voor het slapengaan, ging het zoals bij de gewone kinderen, hoewel zij wel telkens iets speciaals kregen.

Zo kreeg de prinses elke avond een rood kruisje voor het slapengaan en kwamen ze bij prins Flup een sprookje lezen over koningskinderen, waarop deze telkens riep, pa hola “kik wil konink wort”.

Toen ze bij prins Lo-Rent aan zijn bedde kwamen, lag deze telkens al te ronken, en was hij al ver in prinsenland.

Maar zoals alle kinderen, groeiden ook de prinsen en de prinses, en na enige tijd volgden ze de weg van de sprookjes die hun vroeger werden voorgelezen.

De prinses volgde de weg van het rode kruisje op haar voorhoofd, kreeg vele kinderen en leefde lang en gelukkig.

Prins Flup kreeg ook een sprookjeshuwelijk, en ook hij vulde de leegstaande wiegjes, waarna hij nog telkens riep “kik wil konink wort”.

Prins Lo-Rent, dat was een ander paar mouwen, want nu iedereen het kasteel uit was, bleef hij eenzaam en verlaten achter.

Het was in die eenzaamheid dat hij soms verdwaalde in de lange gangen, en dat hij droomde van een gewoon leven zoals zijn broer en zuster.

Maar niet getreurd, op een dag kreeg de prins een peperkoeken villaatje voor zijne verjaardag, met lanen zo ver als hij maar kon turen.

De prins leerde al vlug op eigen benen staan, en wist wel van wanten.

Zo ging hij elk jaar met Driekoningen zijn dotatie bij elkaar zingen voor “nen nieuwe hoed”, maar omdat hij geen hoeden droeg, kon hij dus het geld besteden aan andere zaken hé.

Prinsen op een wit paard waren al lang uit de mode, en dus kocht hij maar een wagen zoals iedereen.

Om de eenzaamheid te breken, ging de prins af en toe eens naar een bal, en daar kreeg hij op een dag een glazen muiltje.

Potverdekke, de prins was zo blij, vooral omdat hij het volledige paar had gekregen, en dat er zijn toekomstige prinses inzat.

De prins hield er niet van om in de schijnwerpers te staan, en toch was het juist bij hem dat de fotografen dagenlang stonden te flitsen, zodanig dat de suiker van zijn poort al gaan smelten was.

Maar ook hij kon zich niet blijven verschuilen, en dus moest hij ook wel trouwen zoals een prins.

Jaren had hij in het donker van de eenzaamheid moeten leven, maar vandaag zag hij eindelijk “Clair”.

De jaren gingen voorbij, en elke dag knabbelden ze een beetje van het peperkoeken huisje.

Toen ook zij twee kleine prinsesjes kregen, riep de prins al op voorhand tegen de fotografen, “ge moet ze niet komen trekken, want ’t zijn toch twee lelijke”

In feite was het een noodkreet uit zijn kinderjaren, en wou hij de pers op afstand houden, om de prinsesjes niet te overbelasten.

Dag na dag, ging het leven voorbij, en de prins besefte maar al te goed dat het leven niet zo prinselijk was als in zijn leven.

Met een paar monden meer, waren de binnenmuren van het peperkoeken villaatje al vlug kaal geknabbeld, en met een paar speculaasdakpannen minder was het ook wreed aan het tochten in de slaapkamers.

Ja, zo een villa is nu éénmaal geen paleis, en omdat het in feite een geschenk was, kon de prins er zelf ook niet teveel gesuikerde verbouwingen aan doen.

Maar een geluk komt soms met een ongeluk, en op een dag waren de vijvers van Tervuren zodanig overstroomd, dat de boten van de marine tot voor de prins zijnen villa kwamen varen.

Potverdekke dat was nog eens een geluk zie!

Uit dankbaarheid, omdat de kapitein zijn schip met het slechte weer in de garage van de prins mocht parkeren, zou hij daar rap eens wat speculaas en peperkoek leveren om een paar herstellingen uit te voeren.

Ja, het klonk zoet in de oren, en de prins stond er niet echt bij stil, dat het in feite peperkoek en speculaas was voor de gewone mensen.

Het peperkoeken huisje zag er al vlug terug netjes uit.

Maar toen op een dag, Sinterklaas vroeg waar zijnen speculaas gebleven was dat op het schip lag, dan gingen de zwarte pieten pas echt aan het dansen.

Jawadde zeg…azo nen ambras dat het daar was.

De kapitein gaf zelfs de prins de schuld, en vertelde dat hij zelf gene speculaas at, want dat hij er buikpijn van kreeg.

Daar zat de prins dan voor de zoveelste maal als zwart schaap, en kon niet anders dan zich beschaamd af te sluiten van de buitenwereld.

Ja, de prins heeft het al lang begrepen,dat prins zijn, alleen kan in een paleis met hoge muren rond.

Maar hoe moet het nu verder?

De prins durft zelfs geen Driekoningen meer te gaan zingen voor zijn dotatie.

En toen kwam er een varken met een lange staart, en was het prinselijke leven niets meer waard.

Moraal van het verhaal:

Ik heb vroeger ook vaak gedroomd van speculaas en prinsessen, en ik heb er rotte tanden aan overgehouden en dotatiegeld betaald voor de prinses.

Het komt er dan op aan, van eens van iets anders te dromen, en je zal zien dat elke droom anders is, vooral deze van de realiteit.

Mensen kunnen een prinselijk leven hebben, maar of prinsen een menselijk leven kunnen hebben…?

Groetjes chauffeurke

                                  Eetfestijn en tombola’s

Toen ik van Brussel naar Deftinge ben komen wonen, waren de magere jaren voorbij.

In ons landelijke Lierde en omstreken, is het nog grote mode van eetfestijnen en tombola’s.

Om de vijf minuten staan ze aan uw deur om een kaart te kopen voor één of andere maaltijd ten voordele van……

En meestal is er dan nog eens een tombola aan verbonden.

Bbq, spaghetti, beenhesp, koude schotel, steak…..

Van sportploeg tot politieke partij.

Van wielrenner tot motorcrosser.

Ge kunt het zo zot niet bedenken, of ze organiseren een eetfestijn of een tombola.

Niet dat er iets mis aan is hoor, want ik moet zeggen dat ik steeds met veel plezier naar zo’n eetfestijn ga.

Het is een onderdeel van sociaal contact hé.

Maar tot over twee weken, lagen er vijf kaarten op mijn kast om naar zo een eetfestijn te gaan.

Omdat ze meestal doorgaan in het weekend, kunt ge u best organiseren hé.

Ge gaat dan eten voor de voetbal van 11u30 tot 12u30 en bij een wielrenner van 13u tot 14u.

’s Avonds gaat ge dan naar het eetfestijn van één of ander politieke partij, en omdat er verschillende partijen zijn, kunt ge ook twee keer gaan eten op een avond.

Landelijk wonen, wil zeggen landelijke kost, en dus staat ge ’s anderdaags al blozen op uw weegschaal.

Ik moet zeggen, dat ik de laatste maanden met een gespannen buikvel sta, dat ik er niet veel meer moet bijduwen.

Onlangs kwamen de jehova’s ook aan mijn deur, en ik moet zeggen dat die mannen niet aandringen.

Ik had bij het openen van de deur direct gezegd dat ik niet kwam eten, en ze vonden dat niet erg.

Ja, het is niet te doen om zo elke week te gaan eten zenne!

Ik moet elke week mijne zetel achteruitschuiven om nog achter mijn stuur te kunnen, en mijne kleermaker is ook bijna zot geworden.

Omdat de meeste middagen en avonden volzet zijn, hebben ze nu ook nog eens het ontbijt ingevoerd.

Jawadde, als ge na zo een weekend naar de markt gaat in Geraardsbergen, en ge moet van aan de Dender naar de vesten achter een sla voor uwe régime, dan kan ik u verzekeren, dat ge boven gene pap meer kunt zeggen.

Op zo een eetfestijn komen ze dan ook af en toe eens rond voor een lot van de tombola, en meestal hebt ge altijd prijs.

Ik moet zeggen dat ik na al die tombola’s al wreed schoon dingen op mijne zolder heb staan.

Maar ik peis dat die mannen ons goed aan het uitlachen zijn.

Na zo een maaltijd waar ik gene pap meer kon zeggen, win ik daar toch wel een boek zekerst.

“ Hoe hou ik mijn gewicht op peil”?

Awel, dat is nu een titel waar ik het boek beter voor de maaltijd had gewonnen.

Maar in feite is zo een tombola nog niet slecht gezien van de organisatoren hé.

Allé, ge wint een badkamermat, of een sleutelhanger, een stylo of een aansteker.

Allemaal zaken die ge niet direct kunt bezigen, of waarvan de kleuren niet passen bij uw interieur.

Dus zet ge alles op de zolder, en na een paar maand komen ze u wel vragen of ge niets liggen hebt voor een tombola.

Ge geeft uwe brol dan terug, en met wat geluk zijt ge een paar weken later terug eigenaar van wat ge zelf voor de tombola geschonken hebt.

Ja, ’t is niet meer te doen de laatste tijd.

Ik durf ook nooit nee zeggen, want ze komen aan uw deur met de woorden, dat het weeral eens een jaar geleden is dat ge nog een kaart gekocht hebt.

Zo zijn ze ook een paar keer aan mijn deur geweest om een kaart te kopen voor een gebakken kieken of een taart.

Ge moest de kaart kopen, en het kieken brachten ze u de week erna.

Ja, ge kunt dan uw verlof of uwe uitstap opzeggen en thuisblijven voor dat kieken hé.

Ik moet zeggen dat ik de laatste keer niet thuisgebleven ben, maar dat zij ook niet blijven wachten zijn tot ik terug was.

Dus geen taart, en ook mijn kieken was gaan vliegen.

Awel ’t zijn straffe toeren.

Ik peis dat ik niet kan achterblijven, en dat ik ook maar eens een eetfestijn moet organiseren.

Ik moet nog juist een reden vinden hé.

Hoewel ik niet zeker ben dat men een reden moet hebben hoor.

Ik zal eens een eetfestijn geven, om eens bij mezelf te kunnen eten, en als tombola, geef ik de prijzen die ik op al die andere eetfestijnen gewonnen heb.

Groetjes chauffeurke

De vuilbak,

Als ik zo eens niet weet wat schrijven, dan kijk ik gewoon rond mij, en neem het eerste voorwerp die ik onder ogen krijg.

Het is dan de fantasie laten werken, en het voorwerp ontleden en beschrijven tussen realiteit en fantasie.

Zo komt een gewoon voorwerp soms tot leven, of laat ons begrijpen, dat er leven schuilt daar waar we het niet altijd merken.

Het voorwerp dat ik onder ogen kreeg, was het kleine vuilzakje dat ik juist had dichtgeknoopt om in de vuilbak te gooien.

Plots kwam de vraag in me op, wat ik zoal weggegooid had deze week.

In feite zit er in de zak, veel stukken keukenrol.

Als ik gedaan heb met koken, kuis ik pannen en potten eerst af met keukenrol, om het vet niet in de vaatwas te laten lopen.

Maar niet alles gaat in de vuilbak.

Ik heb in de garage een paar dozen en zakken staan, om alles te scheiden.

Blikjes frisdrank, lege blikken van groenten of soep gaan in een aparte zak.

Papier, kranten en karton in een andere doos.

Lege flessen staan ook apart, en alles wat schillen zijn, gaan op de composthoop.

Maar hier hebben we het over de lege verpakkingen.

Maar hoeveel volle heb ik al niet weggesmeten?

Vaak ga ik naar de winkel en doe boodschappen voor een ganse week.

Maar na de week, blijft er nog heel wat staan, en is de datum voorbij.

Ik maak dan de koelkast leeg, en soms sta ik versteld van wat ik allemaal moet wegsmijten.

Een half pak jonge kaas, en een paar potjes yoghurt.

De pakjes van bij de beenhouwer zijn zelfs nog niet open geweest.

Een geopend pakje sla, en een paar tomaten die ook hun beste tijd gehad hebben.

Als ik dan nog even op de potten mayonaise of andere sausgerechten kijk, was het ook beter van de pot direct leeg te eten, want éénmaal geopend mindert de versheiddatum zeer snel.

Om nog maar te zwijgen van het aantal sneden brood die ik moet wegwerpen, wegens een penicilline aanslag.

Ja, zo kom ik natuurlijk als een verspiller over, maar in feite heeft het allemaal met mijn werk te maken.

Als ik rond 6u vertrek, is er nog geen winkel open, en na 20u zijn ze dicht.

De zaterdag doe ik dan meestal boodschappen, maar in de week kan het ook gebeuren dat ik zeer laat thuis ben, en dat ik buitenhuis ga eten.

Ach….wat doet het ertoe, mijn kiekens varen er wel bij, en kijken niet naar de datum op de verpakking.

Het is iets dat in onze maatschappij ingeburgerd is, en waar we niet meer opkijken van alles wat we wegsmijten.

Het is vooral als ik door Brussel rij, en de clochards eten uit de vuilbak zie vissen, dat ik terug aan mijn eigen vuilbak denk.

Denken aan wat ik wegsmijt, terwijl anderen naar resten zoeken van een persoon die zich danig dik gemest heeft.

Thuis zitten we vaak te denken van een ander glas te nemen als er iemand uit een bepaald glas gedronken heeft.

En hier drinken ze de resten waar ze niet weten wie zijn lippen er heeft aangezet, en het blikje of flesje in de vuilbak heeft gezet.

Het karton, waar wij onze nieuwe koelkast of oven uitpakken, wordt nogmaals gebruikt als matras door minderbedeelden.

En hoe meer ik naar mijn vuilbak kijk, hoe schaamtevoller ik wordt tegenover een maatschappij waar de eerstvolgende jaren niets zal veranderen.

Straks gaat het zakje in de vuilbak, en volgende donderdag komt de vuilniswagen mij verlossen van mijn schuldgevoel.

De vuilniswagen gaat naar de verbrandingsoven of naar het stort.

En dan zie ik het beeld voor ogen, waar kinderen in bepaalde landen op storten leven.

Elke dag zoekend naar de verspillingen van hun medemens.

De beelden krijgen we vaak op het nieuws, en dat valt dan weer samen met etenstijd.

Kinderen die op een stinkend stort naar eten voor de familie zoeken, terwijl wij smaakvol in onze boterham bijten.

Nee, we kunnen de miserie van de wereld niet oplossen, maar is het nodig van die beelden te tonen, waar een uitgemergelde persoon in fel contrast staat bij mijn vuilzak die op scheuren staat.

Af en toe kijken we naar een benefietavond op tv, ten voordelen van één of ander arm land.

-         Jawadde, ze hebben weer miljoenen ingezameld!

Bij het zien van het bedrag, nippen we nog eens van een drankje, en eten we de resten van ons dessert op.

Het is proppen tot onze maag lastig wordt, maar daar nemen we straks wel een pilletje voor.

Maanden later, zien we terug dezelfde beelden.

Blijkbaar is het geld niet aangekomen bij de personen die het nodig hadden.

Maar bon, wat er ook van is we hebben ons goed hart laten zien, en zetten verder de vuilzakken buiten.

Ik kijk terug naar mijn vuilzakje in de keuken, en sta verbaasd van wat hij mij allemaal te vertellen had.

Hij liet mij even reizen in een wereld waar ik soms aan voorbijloop.

Hij liet me even denken aan zaken die bijna weggegooid waren.

Ik haast mij om het zakje in de vuilbak te gooien zodat het uit mijn ogen is.

In de keuken zit al een nieuw vuilniszakje klaar.

Straks zal ik er mijn eerste resten ingooien van de week.

De start van een nieuwe wegwerpperiode.

Nee, ik kan mij niet vastpinnen op een schuldgevoel.

Straks kijk ik naar een ander voorwerp, en wie weet waar dat mij zal brengen.

Groetjes chauffeurke

’t Is zo met de nieuwjaarsdagen, dat ze op tv vaak één of andere avonturenfilm spelen hé.

Onlangs ging het nog over een schatkaart.

In feite kijkt ne mens naar de film, zonder er echt bij stil te staan, of het nu fictie is of realiteit.

Een mens leeft hem zodanig in, dat men zich binnen de kortste keren laat meeslepen.

Ja, na enige tijd zou je zelfs denken dat je zelf de schatkaart in handen hebt.

Maar bon, nu we het toch over kaarten hebben, ik was gisteren bezig mijn kerst en nieuwjaarskaarten te lezen.

Beste wensen van hier, en gelukkig nieuwjaar vandaar.

Een jaar vol dit en een jaar vol van dat.

Ik moet zeggen, dat het telkens zeer kleurrijke en mooie kaarten zijn.

Af en toe zit er zelfs ééntje tussen dat getypt is, want de meeste zijn nog steeds met de hand geschreven.

Nu wil dat toch wel lukken zekerst, dat er daar gisteren een kaart tussen zat, waar gewoon een paar vlekken op te zien waren, en een kruisje.

Ja, ik kon zelfs niet zien wie ze verstuurd had.

Een kartonnen kaart in twee delen, waar je bij het openslaan direct de vlekken zag staan, en daaronder gewoon een kruisje.

Waren het nu de vlekken van vuile vingers, of zou de vlek de afbeelding van één of ander eiland kunnen zijn.

En wat wou het kruisje dan wel zeggen?

Was het een kruisje, zoals ze op een kaart een zoen of een kus afbeelden, of was het de aanduiding waar één of andere schat lag?

Hoewel er in feite niets opstond, draaide en keerde ik ze langs alle kanten.

Ik was in feite al op zoek naar….

Mijn nieuwsgierigheid liet de andere kaarten staan, en mijn volle aandacht ging naar die kartonnen kaart.

Eigenaardig, was ze was zelfs niet verstuurd in een omslag, en dus kon ik ook de afzender niet lezen, of de plaats waar ze gepost was.

Och…ik zou het misschien ooit wel te weten komen, en stak de kaart in mijn zak.

Toen ik deze morgen de postbode zag komen, haastte ik mij naar buiten met de vraag of hij soms wist van waar de kaart kwam.

-Nee chauffeurke, ik heb er geen gedacht van man.

-Jamaar facteur, ’t is toch raar dat het zo een kaart is met vlekken en een kruisje op.

-Ja, dat zal waarschijnlijk geschreven zijn door ene die niet kon schrijven met vuile vingers, en die getekend heeft met een kruisje hé.

Ja, dat had het ook kunnen zijn.

Terug binnen, gaf ik de kaart een aparte plaats waar ze zeker in het oog bleef.

Eigenaardig, hoe zo een onnozele kaart zonder iets op met een doodgewoon kruisje, meer aandacht trekt dan de anderen.

Telkens ik naast de kast liep, gingen mijn blikken even naar de kaart.

Ze deed in feite mijn fantasie op hol slaan, en ik aanzag ze al vlug als een echte schatkaart.

Ik sloot even de ogen, en de kaart deed me nadenken.

Ze deed mij denken aan de mensen die ik verloren ben, zoals mijn moeder en rogéke, Fido en alle anderen die geen kaart meer zouden sturen.

Eigenaardig hoe de kaart mij deed reizen naar de personen die zo ver van mij vertoeven.

Ze bracht mij plots bij mensen die verhuisd waren en die ik in geen jaren meer gezien had.

Ze deed mij denken aan mijn oudste zoon, die waarschijnlijk nog niet weet dat we 2007 zijn.

Ze bracht mij bij mensen die in volle eenzaamheid als op een eiland verbleven en waar alle contact mee was verbroken.

Ik kon door de vlekken op de kaart mijn eigen bestemming kiezen, want elke vlek had een andere vorm, en kon een ander eiland uitbeelden.

En het kruisje kon betekenen dat het daar was waar ik de personen in mijn fantasie kon vinden, of gewoon dat ze mij een tedere zoen stuurden uit hun verre bestemming.

Plots voelde de kaart warm aan, toen ik aan mijn moeder en alle andere afgestorvenen dacht.

Plots bracht de kaart mij zoveel herinneringen.

De kaart was veel meer geworden dan een gewone kaart.

Ja potverdekke, ’t was een echte schatkaart geworden.

Straks berg ik de andere kaarten op in één of andere schuif, maar deze schatkaart bewaar ik onder mijn kussen ’s nachts.

Ik zal ze bij mij hebben, want ik zou niet graag hebben dat mijn schatkaart gestolen wordt.

Beste mensen, als ge ooit een onleesbare kaart, of één met vlekken en een kruisje in de bus krijgt, gooi ze dan niet weg.

Maar ga even op reis in je fantasie, en je zal zien dat de schatkaart een schat aan herinneringen brengt.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Toen ik gisteren ben gaan slapen, trok ik de slaapkamerdeur dicht, en dook ik onder mijn donskiekens.

Ik was juist het lijstje van mijn dromen aan het aflopen om te zien wat ik nu wel of niet wou dromen.

Och…een droom blijft maar een droom, maar ne mens kan beter over iets plezant dromen hé.

Ik zag daar dromen staan over ruzie en ambras, en dacht nog, als ik daar moet van dromen is het om een ganse nacht wakker te liggen hé.

Dromen over de liefde moet ik nu ook niet meer doen, want ik heb de liefde in de realiteit gevonden!

Maar ik weet niet of jullie zo’n droomlijst hebben, maar ge moet eens kijken wat voor rare titels daar opstaan!

Ik zie daar plots staan:

-Droom van de kuchende mug.

Jawadde azo nen titel zeg!

Awel, ik was zo curieus dat ik dienen droom heb aangestipt.

Omdat ik niet meer moest wakker liggen om verder mijnen droom te kiezen, was ik dus ook rap in dromenland verzeild.

Potverdekke zeg, ik was nog bezig met het deuntje aan het kiezen dat ik zou snurken in mijne slaap, als ik daar plots hoor hoesten.

Ja, dat is verschieten zenne!

Ik luisterde nog eens, en ja hoor, iets later was het weer van dat.

Wat raar was, eerst kwam het gehoest van boven mijne kop, en dan van tegen de muur.

Ik trek daar in mijnen droom aan het koordje om het licht aan te steken, en terwijl ik zit te zoeken of er daar ene onder mijn bed zit te hoesten, hoor ik plots terug hoesten boven de kleerkast.

Ik daar rap uit mijne nest en daar op die kleerkast gesprongen.

Maar toen ik op de kleerkast zat, kwam het gehoest van tegen de verwarming.

Potverdekke, dat zal toch gene onzichtbare zijn die hier in mijn kamer opgesloten zit zekerst?

Ik was terug van de kleerkast gekropen, en stilletjes op zoek gegaan, als ik daar plots tegen het raam terug hoor hoesten.

Ik wreef eens in mijn ogen, en zie ik daar toch wel een mug zitten zekerst.

Ik dacht ze eerst ne klop te geven, zodat ze geen ganse nacht zou zoemen boven mijne kop, maar nu begint die daar toch wel te hoesten zekerst.

-Euh…wat is dat hier, een mug die hoest, dat heb ik potverdekke nog nooit gezien!

-Ja chauffeurke, er zijn geen seizoenen meer hé…..hoest kuch…hoest.

-Hoe…gij kunt niet alleen hoesten, maar ook klappen?

-Vaneigens gij…hoest…in uwen droom kan iedereen toch klappen?

-Euh….allé dan, dan kan ik u ook vragen waarom gij hier zo zit te hoesten, kunt gij potverdekke niet zoemen zoals iedere mug.

-Ik zou wel willen chauffeurke, maar ik heb een valling opgescheerd (opgedaan), en ik zit met een klein zoemstemmetje, en moet alsmaar hoesten.

-Jamaar ge moet u verzorgen hé!

-Och…chauffeurke, met de klimaatsveranderingen, is het geen leven meer hé.

-Vroeger konden we nog eens lachen als mug, als we zo een ganse nacht iemand konden wakker houden, maar nu zit ik hier met rillingen op mijn vleugels en is het plezante eraf hoor.

-Jamaar ge moet de moed niet laten zakken hé.

-Hoest…kuch…nies…zoem…kuch

-Allé, kan ik iets doen?

-Ik heb dorst.

Ik nam de mug op en zette ze bij het raam waar ze van een druppel kon drinken die naar beneden liep van de condensatie.

Maar ze zag zo bleek, dat ze zelfs de kracht niet meer had om iemand te steken.

Ik zag in die kleine natte oogjes dat ze haar eigen gezoem miste.

-Chauffeurke, kunt ge het licht niet uitdoen, want het doet zeer aan mijn ogen.

-Euh…ja, kan ik nog iets doen?

-Liefst niet te luid praten, want ik heb zeer aan mijne kop.

-Jamaar, gij zijt nogal een straffe, als gij hier ne ganse nacht rond mijne kop zoemt, heb ik ook zeer aan mijne kop.

-Ja, maar dat is het leven hé, we zijn er om te zoemen.

-Weet ge wat, ik heb daar in mijn kast nog een fles staan die ik in een andere droom gekregen heb van een tsee-tsee vlieg, en daar zult ge goed van slapen.

-Nee nee, ik moet niks hebben van een ander, ’t zal morgen wel beter gaan.

Ik had de mug op mijn hoofdkussen gezet, en de ganse nacht zitten mijnen asem blazen in haar richting om haar warm te houden hé.

Ja, dat van dienen warme adem had ik eens gezien in ne kerststal hé.

Toen deze morgen mijne wekker afliep in mijn dromen, sprong die mug daar toch wel ineens recht zekerst.

-Zoem….zoeeeeeem….bzzzzzz….zoembzzzzzzzzz

-Awel awel, wat krijgen we nu?

-Ja, bzzzzzzzzz ’t is al veel beter chauffeurke.

Ik stak het licht aan, en ze vloog tot op de kast, waar ze in het licht van die mooie schaduwen vormde op de muur.

Ik keek bewonderend toe, want het is niet elke dag dat ge een mug ziet dansen in het licht hé.

Ineens begint ze haar daar te rekken en te kronkelen, dat er daar hare schaduw nen olifant op mijne muur tekende.

-Awel merci, gij kunt er nogal wat van zenne

-Bedankt voor uw goede zorgen chauffeurke, dank zij u kan ik volgende nacht weer boven uwe kop komen zoemen.

-Hélaba, ge gaat gij just niks, ik heb nu al ne ganse nacht wakker gelegen om u te verzorgen.

-Jamaar chauffeurke, een mug is er om te zoemen hé.

-Euh…ja dat is ook waar, maar moet dat juist boven mijne kop?

-Nee ik kan het ook op het plafond of op de muur.

-Jamaar dan ben ik ook wakker hé.

-Ja, dat is het leven hé, en daar kan ik ook niks aan veranderen zenne, ook niet in uw dromen, maar wet ge wat, ik zal elke morgen voor u een paar schaduwen op de muur komen dansen.

-Awel ’t is goed, dat zie ik graag, vooral dienen schaduw van dienen olifant.

-Jamaar chauffeurke, dat is juist de moeilijkste schaduw, want van een mug nen olifant maken is juist de moeilijkste schaduw.

-Bach nee gij, ge deed gij dat wreed goed.

-Nee nee, dat hangt ervan af hoeveel licht er op mij schijnt.

-Ha, nu begrijp ik het hoe meer ge in de schijnwerpers staat, hoe meer ge van een mug een olifant kunt maken?

-Juist chauffeurke.

Toen ik op deze morgen echt wakker werd, was mij dat toch wel bijgebleven zekerst, en naar het schijnt neemt ge uit uwen droom altijd iets mee naar de realiteit van het leven.

Ja, van een mug een olifant maken kan ook in de realiteit hé.

Ja, hoe meer ge iets klein in de schijnwerpers zet, hoe groter het wordt hé.

In feite is dat nogal een geluk dat ne mens eens iets speciaal droomt, om wakker te worden in de realiteit hé.

’t Is nu maar te hopen dat ik volgende nacht van gene olifant ga dromen die zit te zoemen op mijn kleerkast.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Soms sla ik een boek open, en uit curiositeit durf ik al eens een tweede openslaan.

Onlangs, las ik Gezelle, en nog geen dag later zat ik Ernest Claes te bladeren.

Twee kleine boeken, maar met zeer grote teksten.

Ik voel me dan klein worden, en kan makkelijk plaatsnemen op de kaft van het boek.

Met mijn kleine armpjes, sla ik beurtelings een blad om.

Volgens de anciënniteit van de schrijvers, komt Gezelle eerst aan beurt.

Wie had ooit gedacht, dat ik Gezelle en Claes een draai zou mogen geven.

Euh…ik bedoel dan wel een blad omdraaien hé.

Op mijn knieën zit ik tussen de schrijvers, en als een gebed, lees ik hun gedichten en verhalen.

Ze nemen me mee door hun leven, die een deel van hun inspiratie was.

Door het “ Vlaamsche land”.

Van het klein seminarie in Roeselare, tot in Brugge.

Van Zichem naar Averbode.

Bladzijde na bladzijde, ontdek ik hoe groot ze kleine dingen kunnen beschrijven.

Krinkelend en winkelend banen ze hen een weg door de literatuur.

En ik…ik lik aan mijn vinger om het volgende blad om te draaien.

Mijn vingers zijn de wandelschoenen van mijn ogen, op stap door de zo prachtig verwoorde landschappen.

Het geritsel van de bladzijden, gaat op stromende beken lijken.

En mijn natte vinger, brengt me nog dichter bij de realiteit van hun schrijverstalent.

Telkens ik zucht bij de schoonheid van hun verwoording, is het alsof ik de wind door de kruinen van de bomen hoor waaien.

Vol van nieuwsgierigheid sla ik het volgende blad om, terwijl ik graag wat langer was blijven stilstaan bij het vorige.

Ik lees links en ik lees rechts, en na enige tijd, lopen Gezelle en Claes naast en door elkaar.

Ik loop als lezer bijna hand in hand met de schrijvers.

Straks, sla ik de kaften terug dicht, en wordt het donker in het boek.

Maar hun verhalen en gedichten, verlichten zoveel, dat er steeds een zonnestraal is op de planken van mijn bibliotheek.

Groetjes chauffeurke

Toen ik een paar dagen geleden mijn rolluik optrok, was ik wreed verschoten, want ik dacht dat er daar ene in mijnen hof stond.
Maar ’t was potverdekke een affiche van de verkiezingen dat tegen mijn raam gevlogen was.
Ja, ik had het moeten weten, de verkiezingen zijn in aantocht.
Ik vind dat altijd wreed plezant, want meestal komen de verkiezingen op momenten waar ik weinig inspiratie heb, en dat is altijd een welgekomen hulp hé.
’t Is nog geen jaar geleden dat er mij ooit een paar politiekers vroegen:
-Chauffeurke, ge gaat toch eens iets schrijven over de verkiezingen hé?
Maar nu de verkiezingen voor de deur staan, is er mij al ene komen vragen om wat op te passen met mijn schrijfsels.
Hij noemde wel geen partij en ook geen naam, dus veronderstel ik dat het over hem zelf ging.
Er had mij zelfs al iemand gezegd, dat plakken of schrijven op de borden van de verkiezingen strafbaar is.
Nee nee, wees gerust, ik ga daar de foto van mijn plechtige communie niet tussen plakken zenne.
Allé, op 8 oktober mogen we weer ons potlood scherpen en onze gom in onze broekzak steken, om ons daar een ogenblik te gaan bezinnen tussen drie muren en een gordijn.
Het is een dag waar de mensen elkaar nog eens ontmoeten met de glimlach.
En als ge dan vraagt voor wie ze gestemd hebben, dan zeggen ze meestal “voor de goeie”.
Ja, als iedereen voor de “goeie” stemt, dan moet er toch maar één partij zijn, want ze stemmen blijkbaar allemaal voor dezelfde.
Maar nee, in Lierde moet daar een beetje ambiance bij zijn, en daarmee maken ze meer dan één lijst hé.
’t Is ook best om de spanning er een beetje in te houden, want als ge den uitslag op voorhand weet is er het plezier ook af hé.
Ik moet wel zeggen dat Lierde zijn best doet om het de kiezer makkelijk te maken.
Om wat plaats te winnen op de stembrieven, waren sommige partijen zodanig naar elkaar opgeschoven, dat ze op den duur van twee partijen er één konden maken.
De CD&V en de VLD zaten al op elkanders schoot, en ook de sp.a zat op een groene wei.
Maar nu waren ze zodanig opgeschoven, dat er daar vanonder op die kieslijst nog een gans gat open was.
Daarmee konden ze nog een partij bijmaken hé.
Ze vonden niet direct een naam voor die partij, en daarmee hebben ze dat gewoon de derde partij genoemd.
Het komt er vooral op aan, om dat allemaal aan de gewone mens uitgelegd te krijgen.
Het is splitsen, kartelvormen en kleuren mengen.
Om nog maar te zwijgen over het programma van de partijen.
Laatst hoorde ik dat het programma van de derde partij niet links of niet rechts was, maar rechtdoor.
Ja, en de centrumpartij is volgens mij ook niet links of niet rechts.
Of zou het kunnen dat je op de centrumpartij maar juist mag stemmen als je in het centrum van de gemeente woont?
Ja, als je zo een beetje met politiek bezig bent, dan versta je ook hun taal hé.
Of beter gezegd de taal van uw partij.
Maar als ge van politiek gene choco gegeten hebt, dan is dat een ander paar mouwen zenne.
Opgelet, ze doen allemaal wreed hun best, om het ons rond de verkiezingen duidelijk te maken hé.
Zo heeft de sp.a een enquête laten uitvoeren, om het gedacht te kennen van de Lierdenaar.
35 vragen moest ik invullen om te weten welk Lierde ik zou willen.
Vraag 12 was bv: Bij het groenonderhoud in de wijken moeten laaggeschoolden de kans krijgen ervaring op te doen.
Euh…die vraag stond daar peis ik tussen op aanvraag van de groenen, want ik ken laaggeschoolden die veel meer kunnen dan distels planten zenne.
Vraag 13 was: Bent u tevreden over de lokale politie?
Wel, moest ik niet geflitst geweest zijn, dan had ik daar waarschijnlijk ja op geantwoord.
Vraag 29: moeten er meer zitbanken komen in Lierde?
Euh…hier beneden staan er vier spiksplinternieuwe, maar wat er zou moeten komen, is volk om er op te zitten.
Pas op, ik vind het wel goed dat de mening eens gevraagd wordt van de gewone burger.
Het is tenslotte hij die moet gaan kiezen hé.
De kiezers zijn in feite zoals de politiekers hé, ge hebt daar verschillende soorten tussen.
Allé, neem nu deze die tegen hun goesting gaan stemmen, die mannen zijn meestal op twee minuten uit dat kot.
Den tijd van hun broek op te trekken, en weer naar buiten te stappen.
Dan hebt ge nog de kiezer die zelf op de lijst staat, en den dienen is ook maar een minuut binnen, want meestal weet hij voor wie hij zal stemmen.
Ge hebt ook de kiezer die voor een partij of voor een programma gekomen is, en met den dienen hebben ze ook niet teveel werk.
Maar dan hebt ge van die charels, die zes jaar tijd gehad hebben om na te denken, maar die het den dag zelf vergeten zijn voor wie ze moeten stemmen, en dat kan wat langer duren.
Och…het is zoals mee alles, we kunnen er eens mee lachen hé.
De politiek is altijd iets die een lach of een vraag tovert, maar die ook vaak aan kritiek onderworpen is.
Vroeger kwamen die mannen nog eens aan uw deur, en kreeg je een sleutelhanger of een potlood met de naam van de kandidaat of de partij op, om u te herinneren voor wie ge moest stemmen.
Vandaag plakken ze hun foto of hun naam op een bord, en zelfs dat zie ik op bepaalde plaatsen nog leeg.
In een weide zag ik zelfs een koe, een foto van een bord trekken.
Ja, waar gaan we naartoe, als zelfs een koe geen respect meer heeft voor groen.
Ja ja, ’t is niet simpel om den dag van vandaag in de politiek te stappen!
Weet ge wat ik denk, voor men de verkiezingen wint, moet men eerst de kiezer winnen.
Volgens mij kan dat door zaken naar voor te brengen die de kiezer aanbelangen, en deze te verwoorden in volkstaal.
Geef ons geen gekibbel, maar een Lierde op maat.
Voor de kiezer is het niet de plaats van de politieker die telt, maar wel de plaats dat de kiezer zelf krijgt in zijn Lierde.
Naar het schijnt zijn er in Lierde meer dan 5000 kiesgerechtigden.
Voor iedereen goed doen is maar een droom, maar dat de politiek kan samenwerken, door en voor de Lierdenaar, dat moet realiteit kunnen worden.
De politieke potloden zijn geslepen, en daarom wens ik sportief, veel succes aan het adres van elke partij.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Heb nog even tijd, en dan zit ik meestal met de armen gekruist.

Maar vandaag neem ik nog even de pen.

Armen en benen,

Poezen liggen in armen

terwijl honden in benen bijten

snorrend in okselholtes

knagend aan kuiten

armen als wieg

voor harige vriendschap

benen trappen dan weer

de hond naar buiten.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Armen

Armen hangen

als takken

groeiend

door levensjaren

handen als blaren

polsen ervaring

wuivend

door levensstormen

gebroken

gekwetst

geënt

naar de toekomst

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Armen en benen, ik kan u verzekeren, dat ze hier op de groep schrijvers nogal thema’s kunnen uitvinden zenne hahahahahaha.

Nog erger dan mijne leraar NederlandsJ)

Maar wat zo interessant is, vroeger dacht ik niet na, en vandaag zie ik zoveel zaken door woorden die ik vroeger niet verstond of wou verstaan.

Het is alsof de laatste tijd woorden mij gaan omarmen!

Woordeloos, woonde ik in een armenhuis

uitkijkend, naar een letter als fooi

een regel als armleuning

gaf mij ondersteuning

teksten omsluitend in armen

deden mij de benen nemen

naar andere werelden

waar inkt als beenmerg vloeit

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Moeder,

Moeder, het thema gaat nog over jou

dus denk ik niet alleen

maar schrijf ook over jou

over hoe je was

over wat je deed

lach en leed

moeder, vandaag staat je zachte stem

zwart wit op papier

voor ieder die het lezen wil

maar alleen ik

leef van je herinneringen

die ik met liefde schrijf voor anderen.

Hello evrybody

De zomer is dood

Akkers en velden

liggen er kaal bij

de zomer wordt gecremeerd

en uitgestrooid als mest

dampend

dringen restanten

ten gronde

groeiend naar volgende oogst

elk jaar opnieuw

sterven zomers

uitgestrooid in de herfst

onder winterse zerken

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ja, er zijn zo van die dagen, dat een mens op een andere manier schrijft hé.

Soms met wat meer emotie, soms gevoeliger.

Soms zijn er dagen dat ik schrijf zonder nadenken, en op andere dagen denk ik meer dan ik schrijf.

Vandaag denk ik dat ik even ga schrijven.

Gewoon een brief zoals elk jaar.

Een brief naar mijn moeder.

                                                              Liefste moeder,

                                                                       Het is nu zes jaar geleden, dat je ons verliet.

Zes jaar, dat uw tranen mijn inkt geworden zijn, en dat ik elk jaar mijn eigen brieven moet voorlezen.

Vroeger las je ze in stilte, en ik kon aan je tranen zien, welk hoofdstuk je aan het lezen was.

Vandaag lees ik je mijn eigen woorden voor, en neem je tranen over in bepaalde zinnen.

Weet je nog lieve moeder, hoe we samen naar het kerkhof gingen, en je stilstond bij het graf van je vader.

Ik mocht de bloemen dragen, en jij zette hem echt op zijn plaats.

Je liet mijn hand los, om de jouwe te vouwen en te bidden.

Af en toe keek ik naar omhoog, en zag je ik je tranen drogen.

En dan liepen we verder, bij tantes en nonkels, maar ook bij je vrienden en vriendinnen.

En soms trok je me wat dichter bij jou, om in mijn oor te fluisteren, en wat uitleg te geven over de persoon.

Je fluisterde, om de stilte en de rust niet te doorbreken.

En ik….ik liep aan je hand door het leven, zonder mij echt te bekommeren.

Moeder, zes jaar geleden, droegen ze jou het kerkhof op.

En ik….ik had niemand om mijn hand vast te houden!

Ik nam dan maar de handen van mijn kinderen, en daar liepen we terug door de gangen van zwarte graniet.

We liepen in een lange stoet, tot aan een diepe put, en daar……daar stopte je leven, en een deel van dat van mij.

Verweesd bleef ik staren naar die houten kist, waar vele doden worden in vervoerd.

Maar die dag was het anders!

Het was mijn steun en mijn troost die ten grave gedragen werd.

Moeder, gisteren stonden we aan je graf.

Pa, Tim, en mezelf.

We namen onze handen niet vast, maar we vouwden ze even, en keken naar die zwarte steen die zoveel herinneringen bedekte.

We plaatsten onze bloemen, en iets later stapten we terug door het leven.

Maar niet zonder aan je te denken, zoals we dagelijks aan je denken.

Het is één van die dagen moeder, waar onze pa ook een traantje pinkt.

De harde bolster denkt dan aan die tedere momenten en aan die mooie momenten.

Aan jullie levenswerk dat de winkel was.

Aan jullie kleinkinderen.

Hij denkt vooral aan de vrouw die je was, en aan de leegte die de dood voor ons bracht.

Moeder, vandaag moet ik mijn eigen woorden lezen, en ik begrijp nu pas wat verdriet is.

Ooit zei je mij dat verdriet wel over gaat, maar dat was wellicht om mij te troosten!

Telkens ik over je schrijf of praat, weet ik zeker dat het verdriet er nog jaren zal zijn.

Telkens je plaatsneemt in één of ander verhaal, kan ik niet anders dan herinneringen ophalen.

Ja moeder, gisteren gingen we rozen leggen, zoals jij ook aan anderen dacht.

Elk graf werd bebloemd, ook je vrienden en vriendinnen en familie in Deftinge.

Onlangs sprak ik nog met een kloosterzuster over jou, en ook op het kerkhof kwam een dame vragen :” zijt gij de kleine van Eliane”.

Ja moeder, de mensen hebben nog wel een beeld van jou, maar waarschijnlijk niet zoals ik er één heb van jou.

Moeder, vandaag is Allerheiligen bijna achter de rug.

Ik kijk nog even naar de foto op de schouw, waar ik als kleine snotter tussen jou en je moeder loop.

Ja, waar is de tijd hé moeder?

Weet je nog dat ik niet zoveel mocht trekken, want grootmoeder had last in hare rug.

Weet je nog hoe je mijn haar stond te drogen in de badkamer, door hard met de handdoek te wrijven.

Weet je nog, hoe je mijn lievelingsgerechten maakte, terwijl mijne pa zat te zagen naar iets anders.

Weet je nog, hoe je stilletjes kwam kijken boven mijn bed, toen ik ziek was.

Weet je nog ………

Nee, natuurlijk weet je het niet meer, het is aan de levenden om te weten wat er is geweest.

Moeder, ik weet het nog!

Ik herinner het mij alsof het gisteren was.

Ik zag je zelf liggen op je ziekenbed.

En wij….wij konden niets meer voor je doen.

We lieten je gaan, en daar staan we nu vandaag?

Moeder, vandaag kan ik mezelf laten wenen, gewoon door aan je te denken.

Ik kan de tranen op mijn wangen voelen, zoals ik ze vroeger bij jou zag.

Moeder, ik weet vandaag, wat jij vroeger voelde!

Moeder, het is vandaag Allerheiligen, en ik ga je laten rusten.

Ik zal mijn briefje sluiten, en hem later nog eens herlezen, als de emoties wat minder zijn.

Hoewel ik weet, dat telkens ik die krop en die tranen krijg, het een deel van jou is dat bovenkomt.

Moeder…..ik schrijf je later nog wel eens…..

Groetjes chauffeurke

Volgens de temperaturen van de voorbije weken, zou men er niet bij stilstaan dat Allerheiligen voor de deur staat.

Het is terug sleuren met chrysanten en andere bloemstukken, tot aan de grafzerk van onze geliefden.

Allé, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want op verschillende kerkhoven van Lierde zijn er al een gans pak grafstenen verdwenen.

Ja, we zullen er verweesd opzoek gaan naar opa of oma, of andere familieleden die er al jaren lagen.

Ook mijn grootvader is verdwenen, en waar staan we dan met ons verdriet?

Ja, als zelfs de dood aan het uitsterven is, dan kunnen de chrysanten weldra de koppen laten hangen.

Ik ben een regelmatige kerkhofbezoeker, en vaak slenter ik tijdens het jaar eens tussen de dood.

Op zoek naar familie of kennissen, of gewoon op wandel tussen mijn helden.

Sommigen waren volksfiguren, anderen schreven dan weer geschiedenis.

Met het verdwijnen van de grafzerk, is niet alleen het stoffelijke overschot verdwenen, maar ook de plaats om al deze personen te herdenken.

Och, mij gaan ze niet liggen hebben, ik breng gewoon zoals elk jaar mijn bloemen, en zet ze op de plaats waar ooit hun laatste rustplaats was.

Het is niet omdat ze plaats moeten maken voor nieuwe bewoners, dat de namen van mensen die ooit diep in mijn hart gegrift staan, zullen vergeten worden.

Mijne goeie vriend Rogéke ligt er nog wel, met achter hem de zusters van Sint-Vincentius, maar voor hem is er veel volk verdwenen.

Ja, mensen sterven nu éénmaal, en op den duur is er plaatsgebrek hé.

Het is een rare cirkel, de levenden leven naar de dood, en krijgen dan een laatste rustplaats.

Maar echt de laatste rustplaats is het niet, want éénmaal dood, moet men weer plaatsmaken voor de levenden die vroeg of laat sterven en hun plaats komen innemen.

Meer en meer mensen willen gecremeerd worden, en dat is dan weer plaats gewonnen, hoewel ik het een rare manier vindt die de laatste jaren zijn intrede gedaan heeft.

Zelfs de dood is de laatste jaren aan het modernisme onderworpen.

Ja, waar is de tijd dat men de overledene thuis hield, en dat voor de deur een grote zwarte rouwdoek werd gehangen, met naast de deur een zwarte stok met bovenaan een zilveren kruis.

De kist werd vaak gedragen, of vervoerd met paard en kar.

Nadien deed de wagen zijn intrede, en kon de rouwstoet achter de uitlaten lopen.

Men wou mee evolueren, en de laatste jaren vind ik persoonlijk, dat de handel rond een overlijden, meer en meer het verdriet overstelpt.

Keuze uit honderden verschillende kisten, en uit verschillende vervoermiddelen.

Namen worden in de duurste marmer gehouwen, en zelfs de koffietafels gaan meer en meer op recepties lijken.

Ja, er wordt op geen Euro gekeken voor onze geliefde, hoewel ik steeds met de vraag blijf zitten, of de dood van een arme dan toch anders is dan deze van een rijke.

Mensen dragen soms hun rijkdom mee in de rouwstoet, en éénmaal begraven, liggen rijk en arm naast elkaar.

Een roze marmeren zerk, waar in een kleine lantaarn een noveenkaars gedurende negen dagen brand, en daarnaast een hoopje aarde met een houten kruis.

Tijdens het leven, twee verschillende werelden, die zich op het kerkhof laten merken.

Ja, je zal maar als arme sterven, en met Allerheiligen de blikken voelen, die gericht zijn naar meer luxueuze zerken.

Rijkdom springt nu éénmaal in het oog, en zo lopen we vaak het verdriet van minderbedeelden voorbij.

Met Allerheiligen gaat men de stenen nog eens poetsen met spons en water, zodat de dood terug wat kan blinken, daar waar de arme het onkruid trekt en even de aarde harkt.

Maar soms tiert het onkruid welig, en is het kruis zelfs weggezakt, een teken dat de dood er niet alleen arm, maar ook verlaten bijligt.

En tijdens dit schrijven, kan ik mij niet ontdoen dat ook deze mensen waarschijnlijk te vroeg gestorven zijn.

Dat ook zij een leven hebben gehad, dat misschien nog moeilijker om dragen was dan een ander.

Mijn moeder was vaak met minderbedeelden begaan, en vroeger droeg ze zelf onze kleren naar minderbedeelden.

Toen we op het kerkhof liepen, stopte ze soms vaak aan één of ander graf.

Ik stond er niet echt bij stil, want ik kende de personen niet.

Maar misschien kende zij die mensen ook helemaal niet, en stopte ze even omdat het een gewoon kruisje was, zoals ook zij haar kruis heeft gedragen tijdens haar leven.

Ooi vertelde ze mij dat er na haar dood niet teveel onkosten moesten gedaan worden, want mijn moeke was voor de eenvoud.

Er werd een eenvoudige zwarte steen gelegd, met een bloem in gegrift, omdat mijn moeder van bloemen hield.

Haar naam met eronder het jaar van haar geboorte en het jaar van haar overlijden.

Telkens ik aan haar graf sta, kijk ik ook naar de grafstenen ernaast, zoals zij ook naar anderen keek.

Mijn moeder was zeer emotioneel, en zelfs bij het overlijden van een onbekende zou ze een traan hebben weggepinkt.

Terwijl ze het steeds over het magische jaar 2000 had, was het juist in dat jaar dat ze stopte met tranen pinken, ze vervoegde het rijk der doden, en rust er nu tussen rijk en arm.

Nee, het hoeft geen Allerheiligen te zijn om aan haar te denken, ik denk er nog dagelijks aan.

Ik denk nog vaak hoe ze instond voor onze familie en voor mezelf, maar ook voor anderen.

Ja, het is nu aan mij om af en toe een traan weg te pinken, bij het gedacht dat ze voorgoed verdwenen is.

En toch is het of ik af en toe haar stem hoor, soms sta ik zelfs voor haar grafsteen met haar te praten dank zij mijn fantasie.

Zo zie ik nog vaak haar gebaren, en haar tranende ogen bij het leed van deze wereld, en af en toe zou ik ze willen overnemen.

Haar gebaren waren heel simpel, ver weg van het egoïsme en de hebzucht!

Ja, ze hield zielsveel van bloemen, maar had er meer plezier in om iets te schenken, dan iets te krijgen.

Natuurlijk stond ze in het begin niet zelf stil bij de dood, en schonk ze aan de levenden.

Op het einde van haar leven, wou ze ons niet belasten, en zweeg ze over de dood.

Ze wist wel dat er ooit een dag zou komen dat…

Ja moeke, nu rust je zelf tussen rijk en arm, en zou je ons waarschijnlijk willen duidelijk maken, dat de dood voor iedereen gelijk is.

Je zou willen een teken geven, dat liefde belangrijker is dan geld.

Je zou ons willen vertellen dat eens begraven, het voor iedereen gelijk is, en dat een mooi gazon soms warmer is dan een kille steen.

Ja, je zou de stem willen zijn van alle afgestorvenen, om ons eens en altijd duidelijk te maken, dat we meer dan op Allerheiligen alleen aan onze doden mogen denken.

Dat Allerheiligen geen verplichting moet zijn, maar gewoon een symbolische dag, om de andere dagen te benadrukken.

Ja moeder, ik zie nu al de regendruppels als tranen verschijnen op je grafsteen, gewoon omdat er zoveel doden vergeten worden, en zelfs je eigen vader is ondertussen naar andere oorden verhuisd.

Nee moeder, ze zullen niet vergeten worden!

Ik zal ervoor zorgen dat ik een teken kan geven in jouw plaats.

Deftinge zal symbool staan voor de vele mensen die vergeten worden na de dood, en omdat er geen onderscheid zou zijn in de dood, zal ik voor iedereen de chrysanten vervangen door een roos.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ja mannekens, er zijn van die dagen dat er u maar af en toe iets overkomt, en dan hebt ge van die dagen, dat er u om de vijf minuten iets overkomt.

Awel, gisteren ben ik met ons Yitse en mijne kleine snotter naar Engeland geweest.

Ja, ons Yitse had al zitten zagen, van nen engels als gij, moet toch een keer in zijn leven in Engeland geweest zijn.

Ja, ik was er nooit op ingegaan, omdat ik niet graag zo ver zwem.

Maar naar het schijnt, hebben ze nu nen tunnel gegraven, van Frankrijk naar Engeland, en in Engeland hebben ze ene gegraven naar Frankrijk, om terug te kunnen komen.

Awel, gisteren zijn we vertrokken.

Om 5u45, vertrokken we uit Geraardsbergen naar Calais, en om 7u30 reden we het complex van de Eurotunnel op.

Amai zeg, azo een spel!

Ne mens moet voor dienen parking alleen al een landkaart hebben.

Voor 60€ konden we naar Engeland, en mochten we ook nog eens terugkomen.

Maar ’t strafste van al, was dat ik niet zelf moest rijden.

Jawadde ze, we konden met onze auto in den trein rijden.

Ja, dat was zo een model, waar ze alle zetels hadden uitgenomen, en in de plaats kon ge uwe auto zetten hé.

Awel, dat was nu eens wreed gemakkelijk zie.

Toen we daar binnen in dienen trein stonden, komt er daar ene af, en door ons open raam zegt den dienen:

-         whaloe sir wal broebel bla bla sjir voila broebel.

Euh….of het nu juist dat was wat hij zei, weet ik ook niet meer, maar wat we wel weten, is dat we er met drie zitten naar luisteren hebben, en dat er niemand iets verstaan had.

Jawadde, wat voor een broebeltaaltje is dadde?

Dat begon al goed, als ze ginder allemaal zo zouden klappen, zou het nog wreed plezant kunnen worden.

Omdat we alle drie ja hadden geknikt, was dienen mens met een gerust hart verder gestapt.

Nadat we in dienen trein zaten in onze eigen autozetel, zette dienen trein zich in gang.

Ja, voor het panorama moet ge dienen trein niet nemen hé!

Awel, daar is nu ne keer niks te zien hé!

Ge rijd daar 40m onder de zee, maar ge moet niet peinzen dat ge ne vis ziet of een zeemeermin hé.

Nee; just niks, zelfs gene druppel water.

Allé, ’t is te zeggen, water ziet ge wel eens ge den tunnel buiten bent.

Het strafste van al, was dat we na 35 minuten in Engeland stonden, maar dat we niet wisten waar we naartoe moesten.

Ja, we waren toch wel vergeten een landkaart te kopen zekerst.

Maar we hadden geluk, op de parking van de Eurotunnel zelf, is er een pompstation, waar ge alles in ’t Engelands kunt kopen.

Wij daar een kaart gekocht met veel straten op, en onzen uitstap kon beginnen.

We besloten om eerst naar Dover te rijden, omdat ons Yitse daar schone krijtrotsen wist zijn.

We rijden daar diene parking af, en plots roept ons Yitse:

-         CHAUFFEURKE PAS OP!!

Miljaar zeg, we hadden daar vijf minuten geluk, we waren nog maar 100m ver, en komen we daar gene spookrijder tegen!

Awel, bij ons hoort ge dat af en toe afroepen op de radio hé, maar ginder zijn ze dat zo gewoon, dat ze daar op de radio niks meer van zeggen.

Ja, geloof me of niet, maar we hebben daar wel 1000 spookrijders gezien.

Op den duur is het zo gevaarlijk, dat ge best zijt van ook aan de verkeerde kant te gaan rijden.

Maar als ge dat niet gewend zijt, dat zijn nogal toeren zenne.

Ge moet eens voor de eerste keer een rondpunt links oprijden, of op een kruispunt rechts afslaan als ge dat niet gewoon zijt!

Temeer we altijd naar links keken, om te zien of er niks afkwam, maar ze kwamen potverdekke van den andere kant.

Ja, dat verkeer ginder, dat is om zot te worden.

Na een half uur, stonden we zo wit als die krijtrotsen in Dover.

We zetten de wagen op ne parking, en begonnen aan onze eerste wandeling.

Awel, ik dacht dat het in Geraardsbergen bergop was, maar dat is niks vergeleken met Dover zenne.

We stapten daar die krijtrotsen naar omhoog, en halverwege was het al meer kruipen dan stappen.

Maar het prachtige landschap, was een motivatie om onze weg verder te zetten.

Ja, de haven lag aan onze voeten, en in de verte zagen we Frankrijk liggen.

Wat enorm opviel, is dat er overal fruitbomen in het wilde weg staan.

Van pruimenbomen tot vijgenbomen.

Van kerselaar tot perelaar enz…

Op weg naar de top van de krijtrotsen, komen we daar voorbij nen hoop afval, en in dienen troep, lag een kat op ne zetel te slapen.

We maakten ons nog de bedenking, dat het niet alleen bij ons was, dat er aan sluikstorten gingen doen, maar hier hadden ze er wel moeite voor gedaan, om het vuil zo hoog te brengen.

Bakken, oude zetels,komme,pannen,banden, allé teveel om op te noemen.

Maar toen we tijdens het afdalen terug voorbij de hoop afval kwamen, zagen we plots dat dienen berg schroot bewoond was.

Ja, het was de woonst van een dakloze.

Amai mijn voeten, dan liggen ze in België toch beter zenne.

Terug beneden, zouden we een kasteel gaan bezoeken, dat we in de verte hadden opgemerkt.

Awel ge gaat mij niet geloven, maar ’t was terug van te klimmen.

We waren hier nog maar pas, en mijn kuiten stonden al op springen.

Toen we boven kwamen, was het prijskaartje nogal aan de hoge kant, en besloten we maar terug te dalen.

We stapten Dover centrum binnen, en konden eindelijk kennis maken met de Engelanders en hun manieren.

Wat opvalt, is dat ginder de waarden van bepaalde bouwwerken behouden zijn gebleven.

Temidden de stad, kan je plots op een gebouw of kerk vallen uit de 12 eeuw om maar een voorbeeld te geven.

En alles goed onderhouden.

De straten liggen er proper bij,hoewel ik mij Engeland anders had voorgesteld.

Maar in feite hebben ze een goede manier om het proper te houden hé.

Om een voorbeeldje te geven.

Je gaat met de hond wandelen:

Hou je hem niet aan de leiband – 1000€

Laat je hond iets vallen             _ 1000€

Ja, ze houden van ronde getallen, en dat komt blijkbaar de orde ten goede.

In Dover gingen we een kerkje binnen, en daar konden we niet anders dan onze ogen de kost te geven.

Stilte en rust, vinden hun plaats in iets dat er in de middeleeuwen is opgetrokken.

De graven liggen midden het stadscentrum rond de kerk, en alles is mooi verzorgd met bloemen die rond de eeuwenoude grafzerken staan.

Toen het terug begon te regenen, gingen we terug naar de wagen, en besloten we naar Canterburry te rijden.

Ja, nu we toch onze weg hadden gevonden tussen al die spookrijders, kwam het op gene kilometer meer aan hé.

In Canterburry aangekomen, was het grootste probleem een parking zoeken.

Na enige tijd, waren we maar het verkeer gevolgd, en de wagen voor ons rijd ne parking binnen, en dus deden we maar hetzelfde.

Een slagboom verhinderde ons de doorgang, mar met een ticket te nemen, waren we er vanaf.

Eens de slagboom achter ons gesloten, stelden we ons de vraag, hoe we dat gingen betalen, want we waren er ondertussen achtergekomen, dat ze hier geen Euro’s hebben.

Ja, ook geen Engelse.

Maar nog iets dat ge bij ons niet vind, is dat er op elk verdiep van zo een parking, een persoon staat om u de vrije plaatsen aan te duiden.

Dus draait ons Yitse haar venster af, om te vragen of we wel met Euro’s konden betalen.

-Hello sir, why comming from Giesbaargen, en aaai ask of why kan pay mit euro’s.

-No, sorry lady, only Engelisch monay.

Awel merci, nu stonden we daar schoon te schilderen achter die bareel!

We hebben ons dan toch mar geparkeerd, omdat we er toch niet meer af konden hé.

Ja, we moesten eerst aan Engels geld zien te raken.

Maar allé, in de straten van Canterburry, komen we daar nen Engelse mister cash tegen, en den dienen wou ons wel wat geld geven uit de muur.

Jawadde zeg, azo raar geld dat ze daar hebben.

Daar staat een madam op met een kroon, gelijk ons koningin Paola, maar dan veel dikker.

Maar nu zaten we daar met een briefke, dat we nog moesten laten wisselen hé.

Wat is er nu simpelder, dan het te laten wisselen, door iets te gaan eten of drinken hé.

We stappen daar een restaurant binnen, en ik moet zeggen dat ze wreed gedienstig waren.

-Hello sir, hebde you een tabel for trie?

-Yes sir folow my….please sir.

-Och…tank you voetbalmatch.

-We zaten nog maar neer, of hij kwam de bestelling al opnemen.

-If you wil, you can take de menu whit e half chikken.

-Euh….chikken?

-Yes sir..chikken.

-Euh…manneken, aai eet never chikken, want that plek tussen maai tands, you have not kieken?

-Kieken sir?

-Euh…yes…een kot kot kedeik animals hé.

-Sorry…sir.

-Sorry sorry, wie are vet wit you sorry.

-You can take another thing sir.

-Yes yes…wie gon just drink ne quelque chose.

-Ok sir

-Euh…Yitseke, hoe zegt ge warm in ’t Engelands?

-Hot chauffeurke.

-Ha ja ’t is waar….euh….aai go pak nen warme chocomelk maar dan hot, en for de lovely women een warme koffie…but hot toe.

-Yes sir…en you?

-Och…yes aai was forgetet dat aai hier was toe….euh…aai go to drink e bier.

-You beer….half sir?

-Euh…nen halven beer?...Maar nee manneke….Bier.

-Jamaar…chauffeurke, hier zeggen ze beer hé.

-Ow…yes yes…beer…mor nothing een half hé…but aai drink altaaid e fol glasses….dus you kan give mie two halves hé.

-Ok sir one coffé, one hot chocolat en two halves beer.

-Yes..you are verry klever.

Potverdekke, komt dienen daar toch wel met twee halve liters aan zekerst!

Ik moet zeggen dat mijne kleine snotter nadat hij zijn tong had verbrand aan diene verry hot dinges al veel beter Engels sprak, en dat ik na mijn twee halve liters al het Canterburry’s dialect begon te verstaan, en vooral te klappen.

Toen we daar alles betaald hadden, wat ze ons op tafel gezet hadden, moesten we eerst even bekomen van de rekening alvorens ons weer recht te zetten.

Ja, er schoot al niet teveel wisselgeld meer over om onze parking te betalen.

We gingen dan maar verder wandelen in deze mooie stad, en kwamen op heel wat plaatsen, de één nog mooier dan de andere.

Wat opvalt, is het aantal daklozen.

Maar waar we zeker oog voor hadden, was de mooie natuur, die zelfs in de binnenstad aanwezig is.

Toen we de stad een deel hadden verkend, besloten we terug richting Folkstone te rijden, maar via de binnenwegen.

Gewoon prachtig!

Kleine dorpjes liggen kilometers uit elkaar, en verbergen één voor één schatten voor het oog van de mens.

Rust en groen in een heuvelig landschap.

Kerkjes, of typische Engelse woningen wisselen elkaar af, tussen grazende schapen of koeien.

En ook de zee is anders dan bij ons.

Opaalkleurig, ebt en vloed ze op een strand van keien.

En terwijl we nog eens vergast werden op een Engelse wolkbreuk, reden we stil en links terug naar de Eurotunnel.

De terugweg werd aangevat, en we waren voldaan,in de breedste zin van het woord.

In feite is mijn verhaal tekort om al onze avonturen van vandaag….euh gisteren te beschrijven.

Maar de vermoeidheid laat zich voelen, en dus beperk ik mij maar.

Eén ding is zeker, “Engeland aai come back as soon is possibel of later maby”

Ja, mijn Engelands is niet alles, maar ik moet zeggen dat hun Deftings ginder ook not famous was.

Groetjes chauffeurke

De duivenmelkers,

Na weken van grijs en regen, waren er verleden week toch een paar opklaringen en zonnestralen te zien boven het grondgebied van Lierde.

Ne mens kan niet rap genoeg zijn om er van te profiteren, en zo had ik verleden zondag mijn zwembroek aangetrokken, om wat te bruinen in mijnen hof.

’t Was nog redelijk vroeg, en ik had boven mijn zwembroek nog een thermosstatisch onderlijveke moeten trekken, om daar met geen kiekenvel te liggen.

Mmmm…..wat kan het leven schoon zijn als ge zo op uwe rug in het gras ligt, en naar de hemel kunt kijken.

Potverdekke zeg, ik had het nog maar juist gezegd hoe schoon het leven kon zijn, dat er daar juist ne vlucht duiven over mijnen eigendom vliegt.

Tijdens hun overvliegen, laten ze daar toch wel een deel van hun bagage vallen zekerst!

Jawadde, ik lag daar gebombardeerd met groen en witte duivenstront op mijn plattekaasvel.

Als dat groen en witte uitwerpselen zijn, wist ik direct dat ik niet ver moest gaan zoeken, want dat zijn de nationale kleuren van Deftinge hé.

Met de vogelgriep moest ik mijn kiekens ophokken met een net over hunne kam, en nu kon ik zelf een net over mijn lijf trekken.

Maar in feite zat ik zo eens te denken over wat de duivensport juist is.

Duivenmelker zijn, is denk ik een zwaar werk.

Ja, als ge die mannen in de week ziet rondlopen, dan is dat meestal met een hemd of een hoed.

Maar de zondag, dan staan ze in overal of met ne grijze kiel op hun duiven te wachten.

Naar het schijnt was den eerste duivenmelker ne zeker Noë of Noach, die daar ergens met een ark op avontuur was getrokken.

In den tijd dat de post nog met een tekort aan personeel zat, moesten die duiven ook af en toe eens inspringen als postduif, en die beesten waren wreed content dat na een zekere tijd DHL er gekomen is, om die zware pakken over te nemen.

Ik las in een schrijfsel, dat de duiven zelfs bij wet beschermd waren, en dat ze voor de eerste wereldoorlog, alleen door de adel, de clerus en de begijnen mochten gehouden worden.

Als ik zo de zondagmorgen eens in mijn stamcafé bij Rita binnenstap, dan komen die duivenmelkers daar ook aangereden.

Jawadde zeg, die moet ge eens bezig horen!

Er zitten er daar tussen, dat ge volgens het gesprek zou denken dat ze meegevlogen hebben.

En dan hebben ze van die termen zoals:

Asgrauw,stuurpen,witte pen,mijnen blauwe geschelpte, jaarlingen, oude en jonge.

Om nog te zwijgen als ze over hun duivenkot beginnen!

Er zitten er daar tussen, waar hun duiventil precies ne salon is.

Ja,die duiven moeten echt wel gesoigneerd zijn, want elke week worden ze op reis gestuurd naar Quievrain, Noyon,Dourdan,Vierzon en sommigen zelfs naar Barcelona af en toe.

Maar ge moet niet denken dat die duiven ginder veertien dagen op hotel zitten hé.

Nee nee, binnen de kortste keren staan die beesten hier terug, en dat is het schoonste bewijs dat het in Lierde en omstreken nog zo slecht niet is hé.

Naar het schijnt zouden die duiven tegen bijna 120km per uur naar hun kot vliegen.

’t Is te hopen dat ze goede remvleugels hebben, want anders moet dat daar bonken geven.

Ge kunt er u niet aan verstaan, hoe zo een duif zijne weg terug naar huis vindt hé!

Ja, die beesten vliegen zonder landkaart hé.

Het is wel in vogelvlucht, maar hoe kunnen die beesten nu weten in welke richting ze moeten vertrekken?

Ja, daar kunnen de vrouwen nog eens een voorbeeld aan nemen als ze met den auto vertrekken zenne.

Mijn vrouw is in 1986 met den auto vertrokken en ze is nog niet terug, ik heb ondertussen mijne constateur al afgezet ppfff.

De Raf den dienen kan over duiven klappen zie.

Dienen mens is tenminste eerlijk, en geeft toe dat zijn duiven af en toe eens de grote prijs van de stoofpot winnen.

’t Is dan feest om duimen en vleugels van af te likken.

Op nen dag, deden zijn duiven het niet te best, en hij, had op zijn kot een bord gehangen met de tekst “ Rap of ik kap”, om die duiven wat te motiveren om rapper naar huis te komen hé.

Maar hij had bij het inkorven de slechte gewoonte, van zelf niet rap terug naar huis te gaan.

’t Moet op ne zaterdagnacht geweest zijn, toen zijn duiven al lang met de camion onderweg waren, dat zijn vrouw het bordje “Rap of ik kap”, op de voordeur gehangen had.

Nadat de pluimen daar in ’t rond gevlogen waren, zijn de duiven naar ’t schijnt rapper en de melker ook.

Ja, de duivenmelkers zijn een volk apart!

Allé zeg stel u voor, toen ik daar in mijnen hof lag te bruinen, komt er daar toch ene met zijnen vélo aangereden al roepen en al tieren.

Ik mocht volgens hem de zondagvoormiddag niet met een fluorescerende zwembroek en een wit onderlijveke zonnen, omdat zijn duiven daar schrik van hadden!

Jawadde zeg, ne mens moet hem hier nogal aanpassen voor die beesten.

Maar allé, ik weet dat er geld mee te verdienen valt, en wil die mannen hun inkomen niet belasten hé.

Ik heb mij dus maar een zwembroek gekocht met pluimen om in mijnen hof te liggen,

en wie weet land er hier vroeg of laat ook wel eens een “duivinne” in mijn kot.

                                                                                                            Groetjes chauffeurke

Ja, zoals elk jaar zat het eraan te komen.

De winkels hebben hun rekken veranderd, en zijn van de tuinmeubelen overgeschakeld op het schoolgerief.

Telkens ik erover schrijf of praat, doet het mij iets.

Ja, ik ben nooit gene straffe geweest in mijn schoolperiode.

Of beter gezegd, ik was wel een straffe, maar buiten het strafschrijven, stelden mijn studies niet teveel voor.

De universitaire kleuterschool van Gemeldorp was mijn enige en echte leerschool.

Ik behaalde er zelfs mijn diploma van architect dank zij de bouwwerken in de zandbak bij juffrouw Magda.

Nee, ik zal het maar toegeven, dat ik een hekel had aan ’t school is nog maar klein uitgedrukt.

Jaren hebben ze thuis de oren van mijne kop gezaagd, dat als ik niet ging leren, in de koolmijnen moest gaan werken, of aan de vuilkar.

Ik heb altijd wreed veel geluk gehad, de koolmijnen gingen dicht, en het vuil dragen we nu naar het containerpark.

Toen ik de school verlaten had omdat mijn ouders de kosten niet meer konden dragen, van al de broeken die ik er al versleten had, moest ik aan het werk.

Awel, ik stak daar al vlug mijn korte armpjes door mijn korte mouwen, en ging aan het werk als groot licht in een lusterbedrijf.

Na acht jaar het licht te hebben laten schijnen in menige huiskamer, was ik volgens de familie aan vernieuwing toe.

Ik mocht deelnemen aan een examen in het parlement, en met mijnen diplome uit Gemeldorp was ik er van den eerste keer door.

Maar vandaag zijn de tijden veranderd.

Daar, waar we vroeger met zure gezichten naar de schoolpoort trokken, daar vertrekken ze nu met lachende gezichten.

Ik zie ze nog wel met overbelaste boekentassen sleuren, maar het is misschien dat gewicht dat ze later in de weegschaal van de werkgever zullen moeten gooien.

Het is een kleurrijk schouwspel, als ik de jonge gasten hier met de fiets zie verzamelen voor mijn deur.

Schoon gekleurde boekentassen, waar de mijne in ezelsleder fel in contrast zou mee staan.

Om nog maar te zwijgen van al het moderne materiaal dat ze meekrijgen.

Als ik hun rekenmachientje vergelijk, mat dat van mij in den tijd ppfff.

Ze toetsen met vlugge vingers de cijfers in, en een paar seconden later verschijnt de uitkomst.

En zijn hun batterijen plat, dan hebben ze nog de gsm met dezelfde functie, of bellen ze naar een paar vrienden om de uitkomst te kennen.

In mijnen tijd, had ik zo een rekenmachientje op twee houten pikkels.

Daar moest ik van die houten bolletjes verschuiven op een ijzeren staafje, maar dat spel was zo krom en scheef van al mijn nadenken, dat mijn oplossingen nooit uitkwamen.

Maar ik moet zeggen dat de manier van lesgeven ook enorm is veranderd.

Toen ik verleden jaar eens binnenstapte in de school van St-Vincentius in Deftinge, zag ik de leerlingen braafjes met de neus in de schriften en boeken.

De juffrouw liep langs de leerlingen, en af en toe legden ze haar hand op de schouder met de vraag of het ging.

Als in mijnen tijd de leraar tot bij mij kwam, was het om zijn hand op mijn kaak te leggen, hij trok aan mijn oren om me te begeleiden naar de hoek in de klas, en in feite had ik al geluk van altijd achteraan te zitten.

Ja, we kunnen er eens mee lachen, hoewel ik dat nu een onderwerp vindt die heel wat nagelaten heeft op mijn klein hersenvlies.

Nee nee beste mensen, we mogen wreed content zijn dat onze kinderen naar ’t school kunnen en mogen gaan.

We zouden naar minderbedeelde landen kunnen kijken, waar het schoolgaan in 2006 zo goed als onbestaande is.

Maar in feite moeten we maar even terug in de tijd in onze eigen regio.

Toen we onafhankelijk zijn geworden in 1830, hadden ze ook de vrijheid van onderwijs bekendgemaakt.

Maar het is maar met de wet van 24 maart 1842 op het lager onderwijs, dat elke gemeente verplicht werd van één of meerdere scholen op te richten.

Het was wel een groot succes, maar dat wou nog niet zeggen dat iedereen naar ’t school kon.

Ja, de tijden waren anders, maar ook de mentaliteit.

In die tijd had men meer oog voor het werk, en voor het geld dat binnen kwam.

En was dat uit de handen van een kind, dan was dat zeker geen doodzonde.

De leerplicht houdt onze kinderen nu op de schoolbanken, en elk jaar opnieuw kunnen de ouders naar de winkel lopen met hunne snotter aan de hand.

Ja, want waar ik vroeger mijn studies kon afwerken met dezelfde boekentas, daar staan ze nu elk jaar aan te schuiven om ook tijdens de lesjaren de mode te volgen.

Gedaan met de blauw – grijze kaften, maar mooie kleuren sieren de banken.

En soms is alles zodanig aangepast, dat zelfs de kledij bij het studiemateriaal past.

De moderne jeugd loopt er in kleuren bij, en als ge de ernst ziet waarmee ze de Gsm hanteren, zou men gaan denken dat ze al naar hun werkgever aan het bellen zijn.

Ja, de tijden zijn verandert, en elk jaar opnieuw zie ik het modernisme toenemen.

De komende weken, zal het terug verzamelen zijn voor mijn deur, en dan rijden ze gezamenlijk naar ’t school.

Af en toe roep ik dan eens:

-“Zie dat ge braaf zijt en dat ge goed leert hé”

Het zijn deze woorden die me steeds in herinnering blijven, want ik heb ze jaren moeten aanhoren.

Het probleem, is dat men die woorden niet altijd verstaat op jeugdige leeftijd, of dat men ze niet altijd in de juiste context kan plaatsen.

Maar ja, ik had geluk in mijnen tijd, er was nog werk genoeg, en zelfs een kieken zoals ik konden ze gebruiken.

Vandaag is een andere tijd, en met de studies kan men een weg bouwen naar….

Ja, ze vragen die kinderen wel af en toe wat ze later willen worden, en ook daar zijn de tijden veranderd.

Vroeger wou men verpleegster of hostess worden, en de jongens hadden het dan meer voor het uniform van politieman of brandweerman.

Als men vandaag de vraag gaat stellen, dan willen ze secretaresse, manager, architect of dokter worden.

Och…ze moeten zelf maar zien wat de studies brengen, en onze maatschappij bied altijd wel een oplossing.

Allé, neem nu mij.

Ik dacht vroeger advocaat te worden, maar die witte konijnenvellen waren juist op om rond mijnen nek te hangen.

Nee nee, we lachen er eens mee, maar het leven kan verkeren.

Daar waar ik vroeger niet hield van schrijven, die is het nu bijna een verslaving geworden.

Waarschijnlijk een overblijfsel van de straf dat ik moest schrijven.

Of was het nu straf schrijven dat ik deed?

Hello evrybody,

Vandaag was ik bezig een tekst aan het schrijven, als dat hier toch wel begint water te gieten zekerst.

Na enige tijd liep mijn scherm vol water, en mijn verhaal begon plots af te drijven.

Potverdekke, dat had ik nog nooit meegemaakt.

Golvend stroomden mijn woorden naar andere oorden.

Ik kon niet anders dan ze achterna te gaan.

Maar hoe ga je in godsnaam een drijvende tekst achterna?

Ik nam mijn eigen woorden als springplank, en dook mijn tekst achterna.

Hij dreef al een gans stuk voor mij uit, en zo’n goede zwemmer om hem in te halen was ik nu ook niet.

Na een poos was de tekst zodanig doorweekt, dat hij uit elkaar dreef.

Ik kon mij niet delen, en ik besloot dan maar achter het thema achterna te zwemmen.

Het ging over een onbewoond eiland, en hoe het toeval het wou, daar spoelde ik met flarden tekst ook aan.

In het mulle zand van letters, kwam ik op adem, woorden werden in de wind geslaan, en zo konden ze ook drogen.

In feite was het een onbewoond eiland, door mijn woorden beschreven.

Met de nodige zinnen, kon ik er aan toevoegen wat ik wou.

Ik kon er met een paar regels de grootste luxe op schrijven.

Maar dat zou mijn verhaal ongeloofwaardig doen lijken.

Ik schreef er dan maar gewoon een boom met kokosnoten op, zoals in elk verhaal over onbewoonde eilanden.

En ook een aangespoelde piratenkoffer.

En terwijl ik door de gutsende regen via het scherm achter mijn woorden gezwommen was, scheen hier de zon met volle stralen.

Geen zonneolie nodig, want ik kon ze verwoorden volgens de warmte die ik wou.

En daar lag ik dan met mijn eigen woorden.

Ver weg van mijn computer, schreef ik nu de woorden in het zand.

Maar de wind speelde met de letters, en soms was het zoals op de pc, dat je woorden om onverklaarbare redenen verdwenen.

Ik schreef en schreef, en was verplicht om het eiland groter te verwoorden om er al mijn zinnen te plaatsen.

Ik beschreef het eiland groter en groter, zodat ik uren kon wandelen door mijn verhalen.

Af en toe moest ik over het eten schrijven, maar honger had ik niet.

Ik schreef over appels en bananen, en slikte af en toe mijn eigen woorden in.

Dag na dag, schreef ik op mijn onbewoond eiland, en het verhaal werd dag na dag langer.

Ik schreef een lange baard onder mijn kin, en het was na een paar regels, of ik er al jaren verbleef.

Alles leek zo echt, want zelfs met woorden in overvloed, ebden ze soms even weg.

Ja, het zijn deze verhalen die de lezer aanspreken.

Ze volgen het leven van de persoon op het onbewoonde eiland, die niemand minder dan de schrijver is.

Nieuwsgierig, kijken ze uit naar de afloop.

Sommigen hopen op enige romantiek, maar op een onbewoond eiland is dat niet makkelijk te vinden.

Anderen lezen dan weer liever een drama, en zien me al terechtkomen onder een omgewaaide palmboom, of zien me verslinden door een varaan.

Maar bij de meeste verhalen over onbewoonde eilanden, komt er vroeg of laat wel een boot voorbij.

Nee, ik ben al zwemmen gekomen, en ik zal al zwemmen terugkeren naar mijn scherm.

Ik stapte terug in het water, en tegen de stroom in begon ik aan de terugreis.

En op dezelfde tijd als dat ik naar het eiland gezwommen was, kon ik ook nu terug uit mijn scherm kruipen.

Uitdruppend, zat ik in mijn zetel.

Er bleef mij nog alleen een punt te zetten achter dit verhaal.

Met nog natte vingers begon ik aan een nieuw verhaal.

Zonder echt te weten waar het mij zal brengen.

Misschien niet naar een onbewoond eiland, maar misschien spoel ik wel bij één of andere lezer aan….

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Vandaag is het dag 17295 van mijn leven.

Ja, ne mens ligt er niet van wakker, en staat er nog minder bij stil.

Maar vandaag viel het enorm op, want ik zet elke dag een streepje op mijne muur boven mijn bed, en vandaag ben ik van muur moeten veranderen.

Een nieuw streepje, op een nog kale muur!

’t Was precies of ik begon een nieuw leven, en dat terwijl ik hier toch al 17295 dagen rondloop.

Het is in feite lang, en tevens zegt het getal 17295 niet veel.

Het heeft zelfs weinig betekenis in onze hedendaagse maatschappij.

Ik vergelijk altijd de dingen, en als ik dat getal eens vergelijk, dan ben ik hier twee keer niks op deze wereld.

Allé, neem nu eens 17295 zandkorrels, op een strand zou je ze zelfs niet zien liggen.

Neem 17295 druppels, en je kan spreken over een droge augustusmaand.

Zelfs met 17295 personen, zit maar de helft van een voetbalstadium vol.

Nee nee, het getal 17295 betekent twee keren niks.

Het is gewoon de tijd, dat ik hier sinds mijn geboorte heb doorgebracht.

17295 dagen,ppffffffff

Ik moet er eens van blazen.

Och…het hangt ervan af, welke betekenis men aan dat getal geeft hé.

Als ik 17295 Belgische franken als wedde op mijn rekening zou krijgen, zou het ook gene vette zijn.

Met 17295 Euro verandert het de zaak hé.

Maar ja, de Euro doet dromen, terwijl hij eerder onze zakken leeghaalt, en dat we al vlug 17295 bfr armer zijn.

17295 dagen, staan in feite garant voor meer dan 17295 avonturen, en dat is wel veel.

Ja, elke dag in mijn leven brengt wel één of meerdere avonturen op.

Niet dat ik er ga achter zoeken hoor, het overkomt me zo wel.

Ik was de streepjes gaan tellen in achterwaartse zin, om te weten welke dag ik geboren was.

Awel, ik had het kunnen denken!

Ne zaterdag potverdekke!

Ja, mijne pa zal er niet mee gelachen hebben, dat hij den doktor van wacht moest bellen, en dus ook een gepeperde rekening kreeg voor weekendwerk.

Ja, 17295 dagen geleden, stond dienen mens daar al wreed te vloeken aan mijn wieg.

In feite is het eens interessant om de streepjes van mijn leven af te lopen hé.

Ik was eerst ne keer in de kamer van mijne pa gaan kijken, en daar staan er 26983 op de muur.

Ja, dat kan al beginnen tellen, dienen mens is bijna de kamer rond.

Toen ik zo aan het tellen was, van vandaag naar nul, kwam ik op dag 11312 een rood uitroepteken tegen.

Ja, dat herinner ik mij nog alsof het gisteren was.

Eén van de gelukkigste dagen uit mijn leven!

Op dag 11312 verliet ik de school, en op dag 11315 begon ik te werken!

10341 dagen geleden, moest ik dringend het land gaan dienen, en werd ik onder de wapens geroepen.

8611 dagen geleden, werd mijn oudste zoon geboren, en 5199 dagen geleden, was het de beurt aan mijne jongste snotter.

En dan.....2343 dagen geleden, stierf mijn moeder.

2343 dagen lijken plots lang, en toch is het alsof het gisteren was.

Ja, de dagen kunnen verschillen in tijd en  in waarde.

Ja dagen zijn cijfers, en wij zijn soms een nummer.

En dank zij deze cijfers herdenken we ook gebeurtenissen en mensen.

Wel ik wou iets heel speciaal doen rond deze tekst.

Daarom draag ik hem ook op aan mijn moeder.

Ja,wat is er nu zo speciaal aan voorgaande tekst.

Mijn moeder is juist 2343 dagen geleden overleden.

Voorgaande tekst tot en met het punt achter het woord waarde, is geschreven met 2343 tekens en letters.

Groetjes chauffeurke

Ps

Ik wil via deze weg Merel177 danken voor het doorsturen van de dagteller, die een grote hulp was bij het tellen, maar ook het terughalen van herinneringen.