Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ja, er zijn zo van die dagen, dat een mens op een andere manier schrijft hé.

Soms met wat meer emotie, soms gevoeliger.

Soms zijn er dagen dat ik schrijf zonder nadenken, en op andere dagen denk ik meer dan ik schrijf.

Vandaag denk ik dat ik even ga schrijven.

Gewoon een brief zoals elk jaar.

Een brief naar mijn moeder.

                                                              Liefste moeder,

                                                                       Het is nu zes jaar geleden, dat je ons verliet.

Zes jaar, dat uw tranen mijn inkt geworden zijn, en dat ik elk jaar mijn eigen brieven moet voorlezen.

Vroeger las je ze in stilte, en ik kon aan je tranen zien, welk hoofdstuk je aan het lezen was.

Vandaag lees ik je mijn eigen woorden voor, en neem je tranen over in bepaalde zinnen.

Weet je nog lieve moeder, hoe we samen naar het kerkhof gingen, en je stilstond bij het graf van je vader.

Ik mocht de bloemen dragen, en jij zette hem echt op zijn plaats.

Je liet mijn hand los, om de jouwe te vouwen en te bidden.

Af en toe keek ik naar omhoog, en zag je ik je tranen drogen.

En dan liepen we verder, bij tantes en nonkels, maar ook bij je vrienden en vriendinnen.

En soms trok je me wat dichter bij jou, om in mijn oor te fluisteren, en wat uitleg te geven over de persoon.

Je fluisterde, om de stilte en de rust niet te doorbreken.

En ik….ik liep aan je hand door het leven, zonder mij echt te bekommeren.

Moeder, zes jaar geleden, droegen ze jou het kerkhof op.

En ik….ik had niemand om mijn hand vast te houden!

Ik nam dan maar de handen van mijn kinderen, en daar liepen we terug door de gangen van zwarte graniet.

We liepen in een lange stoet, tot aan een diepe put, en daar……daar stopte je leven, en een deel van dat van mij.

Verweesd bleef ik staren naar die houten kist, waar vele doden worden in vervoerd.

Maar die dag was het anders!

Het was mijn steun en mijn troost die ten grave gedragen werd.

Moeder, gisteren stonden we aan je graf.

Pa, Tim, en mezelf.

We namen onze handen niet vast, maar we vouwden ze even, en keken naar die zwarte steen die zoveel herinneringen bedekte.

We plaatsten onze bloemen, en iets later stapten we terug door het leven.

Maar niet zonder aan je te denken, zoals we dagelijks aan je denken.

Het is één van die dagen moeder, waar onze pa ook een traantje pinkt.

De harde bolster denkt dan aan die tedere momenten en aan die mooie momenten.

Aan jullie levenswerk dat de winkel was.

Aan jullie kleinkinderen.

Hij denkt vooral aan de vrouw die je was, en aan de leegte die de dood voor ons bracht.

Moeder, vandaag moet ik mijn eigen woorden lezen, en ik begrijp nu pas wat verdriet is.

Ooit zei je mij dat verdriet wel over gaat, maar dat was wellicht om mij te troosten!

Telkens ik over je schrijf of praat, weet ik zeker dat het verdriet er nog jaren zal zijn.

Telkens je plaatsneemt in één of ander verhaal, kan ik niet anders dan herinneringen ophalen.

Ja moeder, gisteren gingen we rozen leggen, zoals jij ook aan anderen dacht.

Elk graf werd bebloemd, ook je vrienden en vriendinnen en familie in Deftinge.

Onlangs sprak ik nog met een kloosterzuster over jou, en ook op het kerkhof kwam een dame vragen :” zijt gij de kleine van Eliane”.

Ja moeder, de mensen hebben nog wel een beeld van jou, maar waarschijnlijk niet zoals ik er één heb van jou.

Moeder, vandaag is Allerheiligen bijna achter de rug.

Ik kijk nog even naar de foto op de schouw, waar ik als kleine snotter tussen jou en je moeder loop.

Ja, waar is de tijd hé moeder?

Weet je nog dat ik niet zoveel mocht trekken, want grootmoeder had last in hare rug.

Weet je nog hoe je mijn haar stond te drogen in de badkamer, door hard met de handdoek te wrijven.

Weet je nog, hoe je mijn lievelingsgerechten maakte, terwijl mijne pa zat te zagen naar iets anders.

Weet je nog, hoe je stilletjes kwam kijken boven mijn bed, toen ik ziek was.

Weet je nog ………

Nee, natuurlijk weet je het niet meer, het is aan de levenden om te weten wat er is geweest.

Moeder, ik weet het nog!

Ik herinner het mij alsof het gisteren was.

Ik zag je zelf liggen op je ziekenbed.

En wij….wij konden niets meer voor je doen.

We lieten je gaan, en daar staan we nu vandaag?

Moeder, vandaag kan ik mezelf laten wenen, gewoon door aan je te denken.

Ik kan de tranen op mijn wangen voelen, zoals ik ze vroeger bij jou zag.

Moeder, ik weet vandaag, wat jij vroeger voelde!

Moeder, het is vandaag Allerheiligen, en ik ga je laten rusten.

Ik zal mijn briefje sluiten, en hem later nog eens herlezen, als de emoties wat minder zijn.

Hoewel ik weet, dat telkens ik die krop en die tranen krijg, het een deel van jou is dat bovenkomt.

Moeder…..ik schrijf je later nog wel eens…..

Groetjes chauffeurke