Eetfestijn en tombola’s

Toen ik van Brussel naar Deftinge ben komen wonen, waren de magere jaren voorbij.

In ons landelijke Lierde en omstreken, is het nog grote mode van eetfestijnen en tombola’s.

Om de vijf minuten staan ze aan uw deur om een kaart te kopen voor één of andere maaltijd ten voordele van……

En meestal is er dan nog eens een tombola aan verbonden.

Bbq, spaghetti, beenhesp, koude schotel, steak…..

Van sportploeg tot politieke partij.

Van wielrenner tot motorcrosser.

Ge kunt het zo zot niet bedenken, of ze organiseren een eetfestijn of een tombola.

Niet dat er iets mis aan is hoor, want ik moet zeggen dat ik steeds met veel plezier naar zo’n eetfestijn ga.

Het is een onderdeel van sociaal contact hé.

Maar tot over twee weken, lagen er vijf kaarten op mijn kast om naar zo een eetfestijn te gaan.

Omdat ze meestal doorgaan in het weekend, kunt ge u best organiseren hé.

Ge gaat dan eten voor de voetbal van 11u30 tot 12u30 en bij een wielrenner van 13u tot 14u.

’s Avonds gaat ge dan naar het eetfestijn van één of ander politieke partij, en omdat er verschillende partijen zijn, kunt ge ook twee keer gaan eten op een avond.

Landelijk wonen, wil zeggen landelijke kost, en dus staat ge ’s anderdaags al blozen op uw weegschaal.

Ik moet zeggen, dat ik de laatste maanden met een gespannen buikvel sta, dat ik er niet veel meer moet bijduwen.

Onlangs kwamen de jehova’s ook aan mijn deur, en ik moet zeggen dat die mannen niet aandringen.

Ik had bij het openen van de deur direct gezegd dat ik niet kwam eten, en ze vonden dat niet erg.

Ja, het is niet te doen om zo elke week te gaan eten zenne!

Ik moet elke week mijne zetel achteruitschuiven om nog achter mijn stuur te kunnen, en mijne kleermaker is ook bijna zot geworden.

Omdat de meeste middagen en avonden volzet zijn, hebben ze nu ook nog eens het ontbijt ingevoerd.

Jawadde, als ge na zo een weekend naar de markt gaat in Geraardsbergen, en ge moet van aan de Dender naar de vesten achter een sla voor uwe régime, dan kan ik u verzekeren, dat ge boven gene pap meer kunt zeggen.

Op zo een eetfestijn komen ze dan ook af en toe eens rond voor een lot van de tombola, en meestal hebt ge altijd prijs.

Ik moet zeggen dat ik na al die tombola’s al wreed schoon dingen op mijne zolder heb staan.

Maar ik peis dat die mannen ons goed aan het uitlachen zijn.

Na zo een maaltijd waar ik gene pap meer kon zeggen, win ik daar toch wel een boek zekerst.

“ Hoe hou ik mijn gewicht op peil”?

Awel, dat is nu een titel waar ik het boek beter voor de maaltijd had gewonnen.

Maar in feite is zo een tombola nog niet slecht gezien van de organisatoren hé.

Allé, ge wint een badkamermat, of een sleutelhanger, een stylo of een aansteker.

Allemaal zaken die ge niet direct kunt bezigen, of waarvan de kleuren niet passen bij uw interieur.

Dus zet ge alles op de zolder, en na een paar maand komen ze u wel vragen of ge niets liggen hebt voor een tombola.

Ge geeft uwe brol dan terug, en met wat geluk zijt ge een paar weken later terug eigenaar van wat ge zelf voor de tombola geschonken hebt.

Ja, ’t is niet meer te doen de laatste tijd.

Ik durf ook nooit nee zeggen, want ze komen aan uw deur met de woorden, dat het weeral eens een jaar geleden is dat ge nog een kaart gekocht hebt.

Zo zijn ze ook een paar keer aan mijn deur geweest om een kaart te kopen voor een gebakken kieken of een taart.

Ge moest de kaart kopen, en het kieken brachten ze u de week erna.

Ja, ge kunt dan uw verlof of uwe uitstap opzeggen en thuisblijven voor dat kieken hé.

Ik moet zeggen dat ik de laatste keer niet thuisgebleven ben, maar dat zij ook niet blijven wachten zijn tot ik terug was.

Dus geen taart, en ook mijn kieken was gaan vliegen.

Awel ’t zijn straffe toeren.

Ik peis dat ik niet kan achterblijven, en dat ik ook maar eens een eetfestijn moet organiseren.

Ik moet nog juist een reden vinden hé.

Hoewel ik niet zeker ben dat men een reden moet hebben hoor.

Ik zal eens een eetfestijn geven, om eens bij mezelf te kunnen eten, en als tombola, geef ik de prijzen die ik op al die andere eetfestijnen gewonnen heb.

Groetjes chauffeurke

De vuilbak,

Als ik zo eens niet weet wat schrijven, dan kijk ik gewoon rond mij, en neem het eerste voorwerp die ik onder ogen krijg.

Het is dan de fantasie laten werken, en het voorwerp ontleden en beschrijven tussen realiteit en fantasie.

Zo komt een gewoon voorwerp soms tot leven, of laat ons begrijpen, dat er leven schuilt daar waar we het niet altijd merken.

Het voorwerp dat ik onder ogen kreeg, was het kleine vuilzakje dat ik juist had dichtgeknoopt om in de vuilbak te gooien.

Plots kwam de vraag in me op, wat ik zoal weggegooid had deze week.

In feite zit er in de zak, veel stukken keukenrol.

Als ik gedaan heb met koken, kuis ik pannen en potten eerst af met keukenrol, om het vet niet in de vaatwas te laten lopen.

Maar niet alles gaat in de vuilbak.

Ik heb in de garage een paar dozen en zakken staan, om alles te scheiden.

Blikjes frisdrank, lege blikken van groenten of soep gaan in een aparte zak.

Papier, kranten en karton in een andere doos.

Lege flessen staan ook apart, en alles wat schillen zijn, gaan op de composthoop.

Maar hier hebben we het over de lege verpakkingen.

Maar hoeveel volle heb ik al niet weggesmeten?

Vaak ga ik naar de winkel en doe boodschappen voor een ganse week.

Maar na de week, blijft er nog heel wat staan, en is de datum voorbij.

Ik maak dan de koelkast leeg, en soms sta ik versteld van wat ik allemaal moet wegsmijten.

Een half pak jonge kaas, en een paar potjes yoghurt.

De pakjes van bij de beenhouwer zijn zelfs nog niet open geweest.

Een geopend pakje sla, en een paar tomaten die ook hun beste tijd gehad hebben.

Als ik dan nog even op de potten mayonaise of andere sausgerechten kijk, was het ook beter van de pot direct leeg te eten, want éénmaal geopend mindert de versheiddatum zeer snel.

Om nog maar te zwijgen van het aantal sneden brood die ik moet wegwerpen, wegens een penicilline aanslag.

Ja, zo kom ik natuurlijk als een verspiller over, maar in feite heeft het allemaal met mijn werk te maken.

Als ik rond 6u vertrek, is er nog geen winkel open, en na 20u zijn ze dicht.

De zaterdag doe ik dan meestal boodschappen, maar in de week kan het ook gebeuren dat ik zeer laat thuis ben, en dat ik buitenhuis ga eten.

Ach….wat doet het ertoe, mijn kiekens varen er wel bij, en kijken niet naar de datum op de verpakking.

Het is iets dat in onze maatschappij ingeburgerd is, en waar we niet meer opkijken van alles wat we wegsmijten.

Het is vooral als ik door Brussel rij, en de clochards eten uit de vuilbak zie vissen, dat ik terug aan mijn eigen vuilbak denk.

Denken aan wat ik wegsmijt, terwijl anderen naar resten zoeken van een persoon die zich danig dik gemest heeft.

Thuis zitten we vaak te denken van een ander glas te nemen als er iemand uit een bepaald glas gedronken heeft.

En hier drinken ze de resten waar ze niet weten wie zijn lippen er heeft aangezet, en het blikje of flesje in de vuilbak heeft gezet.

Het karton, waar wij onze nieuwe koelkast of oven uitpakken, wordt nogmaals gebruikt als matras door minderbedeelden.

En hoe meer ik naar mijn vuilbak kijk, hoe schaamtevoller ik wordt tegenover een maatschappij waar de eerstvolgende jaren niets zal veranderen.

Straks gaat het zakje in de vuilbak, en volgende donderdag komt de vuilniswagen mij verlossen van mijn schuldgevoel.

De vuilniswagen gaat naar de verbrandingsoven of naar het stort.

En dan zie ik het beeld voor ogen, waar kinderen in bepaalde landen op storten leven.

Elke dag zoekend naar de verspillingen van hun medemens.

De beelden krijgen we vaak op het nieuws, en dat valt dan weer samen met etenstijd.

Kinderen die op een stinkend stort naar eten voor de familie zoeken, terwijl wij smaakvol in onze boterham bijten.

Nee, we kunnen de miserie van de wereld niet oplossen, maar is het nodig van die beelden te tonen, waar een uitgemergelde persoon in fel contrast staat bij mijn vuilzak die op scheuren staat.

Af en toe kijken we naar een benefietavond op tv, ten voordelen van één of ander arm land.

-         Jawadde, ze hebben weer miljoenen ingezameld!

Bij het zien van het bedrag, nippen we nog eens van een drankje, en eten we de resten van ons dessert op.

Het is proppen tot onze maag lastig wordt, maar daar nemen we straks wel een pilletje voor.

Maanden later, zien we terug dezelfde beelden.

Blijkbaar is het geld niet aangekomen bij de personen die het nodig hadden.

Maar bon, wat er ook van is we hebben ons goed hart laten zien, en zetten verder de vuilzakken buiten.

Ik kijk terug naar mijn vuilzakje in de keuken, en sta verbaasd van wat hij mij allemaal te vertellen had.

Hij liet mij even reizen in een wereld waar ik soms aan voorbijloop.

Hij liet me even denken aan zaken die bijna weggegooid waren.

Ik haast mij om het zakje in de vuilbak te gooien zodat het uit mijn ogen is.

In de keuken zit al een nieuw vuilniszakje klaar.

Straks zal ik er mijn eerste resten ingooien van de week.

De start van een nieuwe wegwerpperiode.

Nee, ik kan mij niet vastpinnen op een schuldgevoel.

Straks kijk ik naar een ander voorwerp, en wie weet waar dat mij zal brengen.

Groetjes chauffeurke

’t Is zo met de nieuwjaarsdagen, dat ze op tv vaak één of andere avonturenfilm spelen hé.

Onlangs ging het nog over een schatkaart.

In feite kijkt ne mens naar de film, zonder er echt bij stil te staan, of het nu fictie is of realiteit.

Een mens leeft hem zodanig in, dat men zich binnen de kortste keren laat meeslepen.

Ja, na enige tijd zou je zelfs denken dat je zelf de schatkaart in handen hebt.

Maar bon, nu we het toch over kaarten hebben, ik was gisteren bezig mijn kerst en nieuwjaarskaarten te lezen.

Beste wensen van hier, en gelukkig nieuwjaar vandaar.

Een jaar vol dit en een jaar vol van dat.

Ik moet zeggen, dat het telkens zeer kleurrijke en mooie kaarten zijn.

Af en toe zit er zelfs ééntje tussen dat getypt is, want de meeste zijn nog steeds met de hand geschreven.

Nu wil dat toch wel lukken zekerst, dat er daar gisteren een kaart tussen zat, waar gewoon een paar vlekken op te zien waren, en een kruisje.

Ja, ik kon zelfs niet zien wie ze verstuurd had.

Een kartonnen kaart in twee delen, waar je bij het openslaan direct de vlekken zag staan, en daaronder gewoon een kruisje.

Waren het nu de vlekken van vuile vingers, of zou de vlek de afbeelding van één of ander eiland kunnen zijn.

En wat wou het kruisje dan wel zeggen?

Was het een kruisje, zoals ze op een kaart een zoen of een kus afbeelden, of was het de aanduiding waar één of andere schat lag?

Hoewel er in feite niets opstond, draaide en keerde ik ze langs alle kanten.

Ik was in feite al op zoek naar….

Mijn nieuwsgierigheid liet de andere kaarten staan, en mijn volle aandacht ging naar die kartonnen kaart.

Eigenaardig, was ze was zelfs niet verstuurd in een omslag, en dus kon ik ook de afzender niet lezen, of de plaats waar ze gepost was.

Och…ik zou het misschien ooit wel te weten komen, en stak de kaart in mijn zak.

Toen ik deze morgen de postbode zag komen, haastte ik mij naar buiten met de vraag of hij soms wist van waar de kaart kwam.

-Nee chauffeurke, ik heb er geen gedacht van man.

-Jamaar facteur, ’t is toch raar dat het zo een kaart is met vlekken en een kruisje op.

-Ja, dat zal waarschijnlijk geschreven zijn door ene die niet kon schrijven met vuile vingers, en die getekend heeft met een kruisje hé.

Ja, dat had het ook kunnen zijn.

Terug binnen, gaf ik de kaart een aparte plaats waar ze zeker in het oog bleef.

Eigenaardig, hoe zo een onnozele kaart zonder iets op met een doodgewoon kruisje, meer aandacht trekt dan de anderen.

Telkens ik naast de kast liep, gingen mijn blikken even naar de kaart.

Ze deed in feite mijn fantasie op hol slaan, en ik aanzag ze al vlug als een echte schatkaart.

Ik sloot even de ogen, en de kaart deed me nadenken.

Ze deed mij denken aan de mensen die ik verloren ben, zoals mijn moeder en rogéke, Fido en alle anderen die geen kaart meer zouden sturen.

Eigenaardig hoe de kaart mij deed reizen naar de personen die zo ver van mij vertoeven.

Ze bracht mij plots bij mensen die verhuisd waren en die ik in geen jaren meer gezien had.

Ze deed mij denken aan mijn oudste zoon, die waarschijnlijk nog niet weet dat we 2007 zijn.

Ze bracht mij bij mensen die in volle eenzaamheid als op een eiland verbleven en waar alle contact mee was verbroken.

Ik kon door de vlekken op de kaart mijn eigen bestemming kiezen, want elke vlek had een andere vorm, en kon een ander eiland uitbeelden.

En het kruisje kon betekenen dat het daar was waar ik de personen in mijn fantasie kon vinden, of gewoon dat ze mij een tedere zoen stuurden uit hun verre bestemming.

Plots voelde de kaart warm aan, toen ik aan mijn moeder en alle andere afgestorvenen dacht.

Plots bracht de kaart mij zoveel herinneringen.

De kaart was veel meer geworden dan een gewone kaart.

Ja potverdekke, ’t was een echte schatkaart geworden.

Straks berg ik de andere kaarten op in één of andere schuif, maar deze schatkaart bewaar ik onder mijn kussen ’s nachts.

Ik zal ze bij mij hebben, want ik zou niet graag hebben dat mijn schatkaart gestolen wordt.

Beste mensen, als ge ooit een onleesbare kaart, of één met vlekken en een kruisje in de bus krijgt, gooi ze dan niet weg.

Maar ga even op reis in je fantasie, en je zal zien dat de schatkaart een schat aan herinneringen brengt.

Groetjes chauffeurke