De vuilbak,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Als ik zo eens niet weet wat schrijven, dan kijk ik gewoon rond mij, en neem het eerste voorwerp die ik onder ogen krijg.

Het is dan de fantasie laten werken, en het voorwerp ontleden en beschrijven tussen realiteit en fantasie.

Zo komt een gewoon voorwerp soms tot leven, of laat ons begrijpen, dat er leven schuilt daar waar we het niet altijd merken.

Het voorwerp dat ik onder ogen kreeg, was het kleine vuilzakje dat ik juist had dichtgeknoopt om in de vuilbak te gooien.

Plots kwam de vraag in me op, wat ik zoal weggegooid had deze week.

In feite zit er in de zak, veel stukken keukenrol.

Als ik gedaan heb met koken, kuis ik pannen en potten eerst af met keukenrol, om het vet niet in de vaatwas te laten lopen.

Maar niet alles gaat in de vuilbak.

Ik heb in de garage een paar dozen en zakken staan, om alles te scheiden.

Blikjes frisdrank, lege blikken van groenten of soep gaan in een aparte zak.

Papier, kranten en karton in een andere doos.

Lege flessen staan ook apart, en alles wat schillen zijn, gaan op de composthoop.

Maar hier hebben we het over de lege verpakkingen.

Maar hoeveel volle heb ik al niet weggesmeten?

Vaak ga ik naar de winkel en doe boodschappen voor een ganse week.

Maar na de week, blijft er nog heel wat staan, en is de datum voorbij.

Ik maak dan de koelkast leeg, en soms sta ik versteld van wat ik allemaal moet wegsmijten.

Een half pak jonge kaas, en een paar potjes yoghurt.

De pakjes van bij de beenhouwer zijn zelfs nog niet open geweest.

Een geopend pakje sla, en een paar tomaten die ook hun beste tijd gehad hebben.

Als ik dan nog even op de potten mayonaise of andere sausgerechten kijk, was het ook beter van de pot direct leeg te eten, want éénmaal geopend mindert de versheiddatum zeer snel.

Om nog maar te zwijgen van het aantal sneden brood die ik moet wegwerpen, wegens een penicilline aanslag.

Ja, zo kom ik natuurlijk als een verspiller over, maar in feite heeft het allemaal met mijn werk te maken.

Als ik rond 6u vertrek, is er nog geen winkel open, en na 20u zijn ze dicht.

De zaterdag doe ik dan meestal boodschappen, maar in de week kan het ook gebeuren dat ik zeer laat thuis ben, en dat ik buitenhuis ga eten.

Ach….wat doet het ertoe, mijn kiekens varen er wel bij, en kijken niet naar de datum op de verpakking.

Het is iets dat in onze maatschappij ingeburgerd is, en waar we niet meer opkijken van alles wat we wegsmijten.

Het is vooral als ik door Brussel rij, en de clochards eten uit de vuilbak zie vissen, dat ik terug aan mijn eigen vuilbak denk.

Denken aan wat ik wegsmijt, terwijl anderen naar resten zoeken van een persoon die zich danig dik gemest heeft.

Thuis zitten we vaak te denken van een ander glas te nemen als er iemand uit een bepaald glas gedronken heeft.

En hier drinken ze de resten waar ze niet weten wie zijn lippen er heeft aangezet, en het blikje of flesje in de vuilbak heeft gezet.

Het karton, waar wij onze nieuwe koelkast of oven uitpakken, wordt nogmaals gebruikt als matras door minderbedeelden.

En hoe meer ik naar mijn vuilbak kijk, hoe schaamtevoller ik wordt tegenover een maatschappij waar de eerstvolgende jaren niets zal veranderen.

Straks gaat het zakje in de vuilbak, en volgende donderdag komt de vuilniswagen mij verlossen van mijn schuldgevoel.

De vuilniswagen gaat naar de verbrandingsoven of naar het stort.

En dan zie ik het beeld voor ogen, waar kinderen in bepaalde landen op storten leven.

Elke dag zoekend naar de verspillingen van hun medemens.

De beelden krijgen we vaak op het nieuws, en dat valt dan weer samen met etenstijd.

Kinderen die op een stinkend stort naar eten voor de familie zoeken, terwijl wij smaakvol in onze boterham bijten.

Nee, we kunnen de miserie van de wereld niet oplossen, maar is het nodig van die beelden te tonen, waar een uitgemergelde persoon in fel contrast staat bij mijn vuilzak die op scheuren staat.

Af en toe kijken we naar een benefietavond op tv, ten voordelen van één of ander arm land.

-         Jawadde, ze hebben weer miljoenen ingezameld!

Bij het zien van het bedrag, nippen we nog eens van een drankje, en eten we de resten van ons dessert op.

Het is proppen tot onze maag lastig wordt, maar daar nemen we straks wel een pilletje voor.

Maanden later, zien we terug dezelfde beelden.

Blijkbaar is het geld niet aangekomen bij de personen die het nodig hadden.

Maar bon, wat er ook van is we hebben ons goed hart laten zien, en zetten verder de vuilzakken buiten.

Ik kijk terug naar mijn vuilzakje in de keuken, en sta verbaasd van wat hij mij allemaal te vertellen had.

Hij liet mij even reizen in een wereld waar ik soms aan voorbijloop.

Hij liet me even denken aan zaken die bijna weggegooid waren.

Ik haast mij om het zakje in de vuilbak te gooien zodat het uit mijn ogen is.

In de keuken zit al een nieuw vuilniszakje klaar.

Straks zal ik er mijn eerste resten ingooien van de week.

De start van een nieuwe wegwerpperiode.

Nee, ik kan mij niet vastpinnen op een schuldgevoel.

Straks kijk ik naar een ander voorwerp, en wie weet waar dat mij zal brengen.

Groetjes chauffeurke