Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Soms sla ik een boek open, en uit curiositeit durf ik al eens een tweede openslaan.

Onlangs, las ik Gezelle, en nog geen dag later zat ik Ernest Claes te bladeren.

Twee kleine boeken, maar met zeer grote teksten.

Ik voel me dan klein worden, en kan makkelijk plaatsnemen op de kaft van het boek.

Met mijn kleine armpjes, sla ik beurtelings een blad om.

Volgens de anciënniteit van de schrijvers, komt Gezelle eerst aan beurt.

Wie had ooit gedacht, dat ik Gezelle en Claes een draai zou mogen geven.

Euh…ik bedoel dan wel een blad omdraaien hé.

Op mijn knieën zit ik tussen de schrijvers, en als een gebed, lees ik hun gedichten en verhalen.

Ze nemen me mee door hun leven, die een deel van hun inspiratie was.

Door het “ Vlaamsche land”.

Van het klein seminarie in Roeselare, tot in Brugge.

Van Zichem naar Averbode.

Bladzijde na bladzijde, ontdek ik hoe groot ze kleine dingen kunnen beschrijven.

Krinkelend en winkelend banen ze hen een weg door de literatuur.

En ik…ik lik aan mijn vinger om het volgende blad om te draaien.

Mijn vingers zijn de wandelschoenen van mijn ogen, op stap door de zo prachtig verwoorde landschappen.

Het geritsel van de bladzijden, gaat op stromende beken lijken.

En mijn natte vinger, brengt me nog dichter bij de realiteit van hun schrijverstalent.

Telkens ik zucht bij de schoonheid van hun verwoording, is het alsof ik de wind door de kruinen van de bomen hoor waaien.

Vol van nieuwsgierigheid sla ik het volgende blad om, terwijl ik graag wat langer was blijven stilstaan bij het vorige.

Ik lees links en ik lees rechts, en na enige tijd, lopen Gezelle en Claes naast en door elkaar.

Ik loop als lezer bijna hand in hand met de schrijvers.

Straks, sla ik de kaften terug dicht, en wordt het donker in het boek.

Maar hun verhalen en gedichten, verlichten zoveel, dat er steeds een zonnestraal is op de planken van mijn bibliotheek.

Groetjes chauffeurke