Volgens de temperaturen van de voorbije weken, zou men er niet bij stilstaan dat Allerheiligen voor de deur staat.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is terug sleuren met chrysanten en andere bloemstukken, tot aan de grafzerk van onze geliefden.

Allé, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want op verschillende kerkhoven van Lierde zijn er al een gans pak grafstenen verdwenen.

Ja, we zullen er verweesd opzoek gaan naar opa of oma, of andere familieleden die er al jaren lagen.

Ook mijn grootvader is verdwenen, en waar staan we dan met ons verdriet?

Ja, als zelfs de dood aan het uitsterven is, dan kunnen de chrysanten weldra de koppen laten hangen.

Ik ben een regelmatige kerkhofbezoeker, en vaak slenter ik tijdens het jaar eens tussen de dood.

Op zoek naar familie of kennissen, of gewoon op wandel tussen mijn helden.

Sommigen waren volksfiguren, anderen schreven dan weer geschiedenis.

Met het verdwijnen van de grafzerk, is niet alleen het stoffelijke overschot verdwenen, maar ook de plaats om al deze personen te herdenken.

Och, mij gaan ze niet liggen hebben, ik breng gewoon zoals elk jaar mijn bloemen, en zet ze op de plaats waar ooit hun laatste rustplaats was.

Het is niet omdat ze plaats moeten maken voor nieuwe bewoners, dat de namen van mensen die ooit diep in mijn hart gegrift staan, zullen vergeten worden.

Mijne goeie vriend Rogéke ligt er nog wel, met achter hem de zusters van Sint-Vincentius, maar voor hem is er veel volk verdwenen.

Ja, mensen sterven nu éénmaal, en op den duur is er plaatsgebrek hé.

Het is een rare cirkel, de levenden leven naar de dood, en krijgen dan een laatste rustplaats.

Maar echt de laatste rustplaats is het niet, want éénmaal dood, moet men weer plaatsmaken voor de levenden die vroeg of laat sterven en hun plaats komen innemen.

Meer en meer mensen willen gecremeerd worden, en dat is dan weer plaats gewonnen, hoewel ik het een rare manier vindt die de laatste jaren zijn intrede gedaan heeft.

Zelfs de dood is de laatste jaren aan het modernisme onderworpen.

Ja, waar is de tijd dat men de overledene thuis hield, en dat voor de deur een grote zwarte rouwdoek werd gehangen, met naast de deur een zwarte stok met bovenaan een zilveren kruis.

De kist werd vaak gedragen, of vervoerd met paard en kar.

Nadien deed de wagen zijn intrede, en kon de rouwstoet achter de uitlaten lopen.

Men wou mee evolueren, en de laatste jaren vind ik persoonlijk, dat de handel rond een overlijden, meer en meer het verdriet overstelpt.

Keuze uit honderden verschillende kisten, en uit verschillende vervoermiddelen.

Namen worden in de duurste marmer gehouwen, en zelfs de koffietafels gaan meer en meer op recepties lijken.

Ja, er wordt op geen Euro gekeken voor onze geliefde, hoewel ik steeds met de vraag blijf zitten, of de dood van een arme dan toch anders is dan deze van een rijke.

Mensen dragen soms hun rijkdom mee in de rouwstoet, en éénmaal begraven, liggen rijk en arm naast elkaar.

Een roze marmeren zerk, waar in een kleine lantaarn een noveenkaars gedurende negen dagen brand, en daarnaast een hoopje aarde met een houten kruis.

Tijdens het leven, twee verschillende werelden, die zich op het kerkhof laten merken.

Ja, je zal maar als arme sterven, en met Allerheiligen de blikken voelen, die gericht zijn naar meer luxueuze zerken.

Rijkdom springt nu éénmaal in het oog, en zo lopen we vaak het verdriet van minderbedeelden voorbij.

Met Allerheiligen gaat men de stenen nog eens poetsen met spons en water, zodat de dood terug wat kan blinken, daar waar de arme het onkruid trekt en even de aarde harkt.

Maar soms tiert het onkruid welig, en is het kruis zelfs weggezakt, een teken dat de dood er niet alleen arm, maar ook verlaten bijligt.

En tijdens dit schrijven, kan ik mij niet ontdoen dat ook deze mensen waarschijnlijk te vroeg gestorven zijn.

Dat ook zij een leven hebben gehad, dat misschien nog moeilijker om dragen was dan een ander.

Mijn moeder was vaak met minderbedeelden begaan, en vroeger droeg ze zelf onze kleren naar minderbedeelden.

Toen we op het kerkhof liepen, stopte ze soms vaak aan één of ander graf.

Ik stond er niet echt bij stil, want ik kende de personen niet.

Maar misschien kende zij die mensen ook helemaal niet, en stopte ze even omdat het een gewoon kruisje was, zoals ook zij haar kruis heeft gedragen tijdens haar leven.

Ooi vertelde ze mij dat er na haar dood niet teveel onkosten moesten gedaan worden, want mijn moeke was voor de eenvoud.

Er werd een eenvoudige zwarte steen gelegd, met een bloem in gegrift, omdat mijn moeder van bloemen hield.

Haar naam met eronder het jaar van haar geboorte en het jaar van haar overlijden.

Telkens ik aan haar graf sta, kijk ik ook naar de grafstenen ernaast, zoals zij ook naar anderen keek.

Mijn moeder was zeer emotioneel, en zelfs bij het overlijden van een onbekende zou ze een traan hebben weggepinkt.

Terwijl ze het steeds over het magische jaar 2000 had, was het juist in dat jaar dat ze stopte met tranen pinken, ze vervoegde het rijk der doden, en rust er nu tussen rijk en arm.

Nee, het hoeft geen Allerheiligen te zijn om aan haar te denken, ik denk er nog dagelijks aan.

Ik denk nog vaak hoe ze instond voor onze familie en voor mezelf, maar ook voor anderen.

Ja, het is nu aan mij om af en toe een traan weg te pinken, bij het gedacht dat ze voorgoed verdwenen is.

En toch is het of ik af en toe haar stem hoor, soms sta ik zelfs voor haar grafsteen met haar te praten dank zij mijn fantasie.

Zo zie ik nog vaak haar gebaren, en haar tranende ogen bij het leed van deze wereld, en af en toe zou ik ze willen overnemen.

Haar gebaren waren heel simpel, ver weg van het egoïsme en de hebzucht!

Ja, ze hield zielsveel van bloemen, maar had er meer plezier in om iets te schenken, dan iets te krijgen.

Natuurlijk stond ze in het begin niet zelf stil bij de dood, en schonk ze aan de levenden.

Op het einde van haar leven, wou ze ons niet belasten, en zweeg ze over de dood.

Ze wist wel dat er ooit een dag zou komen dat…

Ja moeke, nu rust je zelf tussen rijk en arm, en zou je ons waarschijnlijk willen duidelijk maken, dat de dood voor iedereen gelijk is.

Je zou willen een teken geven, dat liefde belangrijker is dan geld.

Je zou ons willen vertellen dat eens begraven, het voor iedereen gelijk is, en dat een mooi gazon soms warmer is dan een kille steen.

Ja, je zou de stem willen zijn van alle afgestorvenen, om ons eens en altijd duidelijk te maken, dat we meer dan op Allerheiligen alleen aan onze doden mogen denken.

Dat Allerheiligen geen verplichting moet zijn, maar gewoon een symbolische dag, om de andere dagen te benadrukken.

Ja moeder, ik zie nu al de regendruppels als tranen verschijnen op je grafsteen, gewoon omdat er zoveel doden vergeten worden, en zelfs je eigen vader is ondertussen naar andere oorden verhuisd.

Nee moeder, ze zullen niet vergeten worden!

Ik zal ervoor zorgen dat ik een teken kan geven in jouw plaats.

Deftinge zal symbool staan voor de vele mensen die vergeten worden na de dood, en omdat er geen onderscheid zou zijn in de dood, zal ik voor iedereen de chrysanten vervangen door een roos.

Groetjes chauffeurke