Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ja mannekens, er zijn van die dagen dat er u maar af en toe iets overkomt, en dan hebt ge van die dagen, dat er u om de vijf minuten iets overkomt.

Awel, gisteren ben ik met ons Yitse en mijne kleine snotter naar Engeland geweest.

Ja, ons Yitse had al zitten zagen, van nen engels als gij, moet toch een keer in zijn leven in Engeland geweest zijn.

Ja, ik was er nooit op ingegaan, omdat ik niet graag zo ver zwem.

Maar naar het schijnt, hebben ze nu nen tunnel gegraven, van Frankrijk naar Engeland, en in Engeland hebben ze ene gegraven naar Frankrijk, om terug te kunnen komen.

Awel, gisteren zijn we vertrokken.

Om 5u45, vertrokken we uit Geraardsbergen naar Calais, en om 7u30 reden we het complex van de Eurotunnel op.

Amai zeg, azo een spel!

Ne mens moet voor dienen parking alleen al een landkaart hebben.

Voor 60€ konden we naar Engeland, en mochten we ook nog eens terugkomen.

Maar ’t strafste van al, was dat ik niet zelf moest rijden.

Jawadde ze, we konden met onze auto in den trein rijden.

Ja, dat was zo een model, waar ze alle zetels hadden uitgenomen, en in de plaats kon ge uwe auto zetten hé.

Awel, dat was nu eens wreed gemakkelijk zie.

Toen we daar binnen in dienen trein stonden, komt er daar ene af, en door ons open raam zegt den dienen:

-         whaloe sir wal broebel bla bla sjir voila broebel.

Euh….of het nu juist dat was wat hij zei, weet ik ook niet meer, maar wat we wel weten, is dat we er met drie zitten naar luisteren hebben, en dat er niemand iets verstaan had.

Jawadde, wat voor een broebeltaaltje is dadde?

Dat begon al goed, als ze ginder allemaal zo zouden klappen, zou het nog wreed plezant kunnen worden.

Omdat we alle drie ja hadden geknikt, was dienen mens met een gerust hart verder gestapt.

Nadat we in dienen trein zaten in onze eigen autozetel, zette dienen trein zich in gang.

Ja, voor het panorama moet ge dienen trein niet nemen hé!

Awel, daar is nu ne keer niks te zien hé!

Ge rijd daar 40m onder de zee, maar ge moet niet peinzen dat ge ne vis ziet of een zeemeermin hé.

Nee; just niks, zelfs gene druppel water.

Allé, ’t is te zeggen, water ziet ge wel eens ge den tunnel buiten bent.

Het strafste van al, was dat we na 35 minuten in Engeland stonden, maar dat we niet wisten waar we naartoe moesten.

Ja, we waren toch wel vergeten een landkaart te kopen zekerst.

Maar we hadden geluk, op de parking van de Eurotunnel zelf, is er een pompstation, waar ge alles in ’t Engelands kunt kopen.

Wij daar een kaart gekocht met veel straten op, en onzen uitstap kon beginnen.

We besloten om eerst naar Dover te rijden, omdat ons Yitse daar schone krijtrotsen wist zijn.

We rijden daar diene parking af, en plots roept ons Yitse:

-         CHAUFFEURKE PAS OP!!

Miljaar zeg, we hadden daar vijf minuten geluk, we waren nog maar 100m ver, en komen we daar gene spookrijder tegen!

Awel, bij ons hoort ge dat af en toe afroepen op de radio hé, maar ginder zijn ze dat zo gewoon, dat ze daar op de radio niks meer van zeggen.

Ja, geloof me of niet, maar we hebben daar wel 1000 spookrijders gezien.

Op den duur is het zo gevaarlijk, dat ge best zijt van ook aan de verkeerde kant te gaan rijden.

Maar als ge dat niet gewend zijt, dat zijn nogal toeren zenne.

Ge moet eens voor de eerste keer een rondpunt links oprijden, of op een kruispunt rechts afslaan als ge dat niet gewoon zijt!

Temeer we altijd naar links keken, om te zien of er niks afkwam, maar ze kwamen potverdekke van den andere kant.

Ja, dat verkeer ginder, dat is om zot te worden.

Na een half uur, stonden we zo wit als die krijtrotsen in Dover.

We zetten de wagen op ne parking, en begonnen aan onze eerste wandeling.

Awel, ik dacht dat het in Geraardsbergen bergop was, maar dat is niks vergeleken met Dover zenne.

We stapten daar die krijtrotsen naar omhoog, en halverwege was het al meer kruipen dan stappen.

Maar het prachtige landschap, was een motivatie om onze weg verder te zetten.

Ja, de haven lag aan onze voeten, en in de verte zagen we Frankrijk liggen.

Wat enorm opviel, is dat er overal fruitbomen in het wilde weg staan.

Van pruimenbomen tot vijgenbomen.

Van kerselaar tot perelaar enz…

Op weg naar de top van de krijtrotsen, komen we daar voorbij nen hoop afval, en in dienen troep, lag een kat op ne zetel te slapen.

We maakten ons nog de bedenking, dat het niet alleen bij ons was, dat er aan sluikstorten gingen doen, maar hier hadden ze er wel moeite voor gedaan, om het vuil zo hoog te brengen.

Bakken, oude zetels,komme,pannen,banden, allé teveel om op te noemen.

Maar toen we tijdens het afdalen terug voorbij de hoop afval kwamen, zagen we plots dat dienen berg schroot bewoond was.

Ja, het was de woonst van een dakloze.

Amai mijn voeten, dan liggen ze in België toch beter zenne.

Terug beneden, zouden we een kasteel gaan bezoeken, dat we in de verte hadden opgemerkt.

Awel ge gaat mij niet geloven, maar ’t was terug van te klimmen.

We waren hier nog maar pas, en mijn kuiten stonden al op springen.

Toen we boven kwamen, was het prijskaartje nogal aan de hoge kant, en besloten we maar terug te dalen.

We stapten Dover centrum binnen, en konden eindelijk kennis maken met de Engelanders en hun manieren.

Wat opvalt, is dat ginder de waarden van bepaalde bouwwerken behouden zijn gebleven.

Temidden de stad, kan je plots op een gebouw of kerk vallen uit de 12 eeuw om maar een voorbeeld te geven.

En alles goed onderhouden.

De straten liggen er proper bij,hoewel ik mij Engeland anders had voorgesteld.

Maar in feite hebben ze een goede manier om het proper te houden hé.

Om een voorbeeldje te geven.

Je gaat met de hond wandelen:

Hou je hem niet aan de leiband – 1000€

Laat je hond iets vallen             _ 1000€

Ja, ze houden van ronde getallen, en dat komt blijkbaar de orde ten goede.

In Dover gingen we een kerkje binnen, en daar konden we niet anders dan onze ogen de kost te geven.

Stilte en rust, vinden hun plaats in iets dat er in de middeleeuwen is opgetrokken.

De graven liggen midden het stadscentrum rond de kerk, en alles is mooi verzorgd met bloemen die rond de eeuwenoude grafzerken staan.

Toen het terug begon te regenen, gingen we terug naar de wagen, en besloten we naar Canterburry te rijden.

Ja, nu we toch onze weg hadden gevonden tussen al die spookrijders, kwam het op gene kilometer meer aan hé.

In Canterburry aangekomen, was het grootste probleem een parking zoeken.

Na enige tijd, waren we maar het verkeer gevolgd, en de wagen voor ons rijd ne parking binnen, en dus deden we maar hetzelfde.

Een slagboom verhinderde ons de doorgang, mar met een ticket te nemen, waren we er vanaf.

Eens de slagboom achter ons gesloten, stelden we ons de vraag, hoe we dat gingen betalen, want we waren er ondertussen achtergekomen, dat ze hier geen Euro’s hebben.

Ja, ook geen Engelse.

Maar nog iets dat ge bij ons niet vind, is dat er op elk verdiep van zo een parking, een persoon staat om u de vrije plaatsen aan te duiden.

Dus draait ons Yitse haar venster af, om te vragen of we wel met Euro’s konden betalen.

-Hello sir, why comming from Giesbaargen, en aaai ask of why kan pay mit euro’s.

-No, sorry lady, only Engelisch monay.

Awel merci, nu stonden we daar schoon te schilderen achter die bareel!

We hebben ons dan toch mar geparkeerd, omdat we er toch niet meer af konden hé.

Ja, we moesten eerst aan Engels geld zien te raken.

Maar allé, in de straten van Canterburry, komen we daar nen Engelse mister cash tegen, en den dienen wou ons wel wat geld geven uit de muur.

Jawadde zeg, azo raar geld dat ze daar hebben.

Daar staat een madam op met een kroon, gelijk ons koningin Paola, maar dan veel dikker.

Maar nu zaten we daar met een briefke, dat we nog moesten laten wisselen hé.

Wat is er nu simpelder, dan het te laten wisselen, door iets te gaan eten of drinken hé.

We stappen daar een restaurant binnen, en ik moet zeggen dat ze wreed gedienstig waren.

-Hello sir, hebde you een tabel for trie?

-Yes sir folow my….please sir.

-Och…tank you voetbalmatch.

-We zaten nog maar neer, of hij kwam de bestelling al opnemen.

-If you wil, you can take de menu whit e half chikken.

-Euh….chikken?

-Yes sir..chikken.

-Euh…manneken, aai eet never chikken, want that plek tussen maai tands, you have not kieken?

-Kieken sir?

-Euh…yes…een kot kot kedeik animals hé.

-Sorry…sir.

-Sorry sorry, wie are vet wit you sorry.

-You can take another thing sir.

-Yes yes…wie gon just drink ne quelque chose.

-Ok sir

-Euh…Yitseke, hoe zegt ge warm in ’t Engelands?

-Hot chauffeurke.

-Ha ja ’t is waar….euh….aai go pak nen warme chocomelk maar dan hot, en for de lovely women een warme koffie…but hot toe.

-Yes sir…en you?

-Och…yes aai was forgetet dat aai hier was toe….euh…aai go to drink e bier.

-You beer….half sir?

-Euh…nen halven beer?...Maar nee manneke….Bier.

-Jamaar…chauffeurke, hier zeggen ze beer hé.

-Ow…yes yes…beer…mor nothing een half hé…but aai drink altaaid e fol glasses….dus you kan give mie two halves hé.

-Ok sir one coffé, one hot chocolat en two halves beer.

-Yes..you are verry klever.

Potverdekke, komt dienen daar toch wel met twee halve liters aan zekerst!

Ik moet zeggen dat mijne kleine snotter nadat hij zijn tong had verbrand aan diene verry hot dinges al veel beter Engels sprak, en dat ik na mijn twee halve liters al het Canterburry’s dialect begon te verstaan, en vooral te klappen.

Toen we daar alles betaald hadden, wat ze ons op tafel gezet hadden, moesten we eerst even bekomen van de rekening alvorens ons weer recht te zetten.

Ja, er schoot al niet teveel wisselgeld meer over om onze parking te betalen.

We gingen dan maar verder wandelen in deze mooie stad, en kwamen op heel wat plaatsen, de één nog mooier dan de andere.

Wat opvalt, is het aantal daklozen.

Maar waar we zeker oog voor hadden, was de mooie natuur, die zelfs in de binnenstad aanwezig is.

Toen we de stad een deel hadden verkend, besloten we terug richting Folkstone te rijden, maar via de binnenwegen.

Gewoon prachtig!

Kleine dorpjes liggen kilometers uit elkaar, en verbergen één voor één schatten voor het oog van de mens.

Rust en groen in een heuvelig landschap.

Kerkjes, of typische Engelse woningen wisselen elkaar af, tussen grazende schapen of koeien.

En ook de zee is anders dan bij ons.

Opaalkleurig, ebt en vloed ze op een strand van keien.

En terwijl we nog eens vergast werden op een Engelse wolkbreuk, reden we stil en links terug naar de Eurotunnel.

De terugweg werd aangevat, en we waren voldaan,in de breedste zin van het woord.

In feite is mijn verhaal tekort om al onze avonturen van vandaag….euh gisteren te beschrijven.

Maar de vermoeidheid laat zich voelen, en dus beperk ik mij maar.

Eén ding is zeker, “Engeland aai come back as soon is possibel of later maby”

Ja, mijn Engelands is niet alles, maar ik moet zeggen dat hun Deftings ginder ook not famous was.

Groetjes chauffeurke