Dag 7 de broodoven van Montraimont

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De dag begon met een paar nevelslierten boven de bergtoppen maar het waren vooral onze spieren die zich nog deden voelen na de zware wandeling van eergisteren.

Mijn lief was nog stijver dan gisteren en ook bij mij trok het op sommige plaatsen wreed tegen.

Maar we zouden zeker niet opgeven wat het wandelen betrof en dus zouden we ook vandaag op zoektocht trekken naar wie weet wat.

Op de kaart hadden we een blauwe wandeling uitgekozen en het blauw stond voor niet te moeilijk.

Zoals de skipistes in kleuren zijn ingedeeld zijn ook de wandelpaden ingedeeld van makkelijk tot zeer moeilijk.

Het was eerst een stuk rijden met de wagen om vandaar de weg te verlaten en pas na een paar uur en met zweetdruppels op het voorhoofd terug op onze vertrekplaats aan te komen.

We hadden gekozen voor “le lac du loup” wat in het Nederlands niet meer is dan het “ meer van de wolf”.

Op de kaart was het aangeduid als een klein bergmeertje en zoals de meeste van die bergmeertjes zijn ze inderdaad niet groot maar brengen ze het landschap tot leven door de weerspiegeling van de prachtige omgeving.

Het was terug via kronkelende smalle wegen dat we ons naar boven begaven en onderweg stopten we verschillende keren om of het landschap te fotograferen of een andere bezienswaardigheid zoals er hier velen gezaaid lagen.

Een van die bezienswaardigheden was de kapel van Montraimont die volgens de grootte eerder op een kerk ging lijken als we het met het dorpje moesten vergelijken.

Een kapel die op de rand van het ravijn lag met ongeveer 700m lager het stadje La Chambre.

Nadat we een paar foto’s van de kapel hadden genomen reden we verder en kwamen we ook in het dorpje Montraimont aan.

Och…vele van die dorpjes trekken op elkaar hoewel ze toch allemaal iets verschillend hebben.

Meestal zijn het gehuchten met niet meer dan een paar huizen en schuren maar allen hebben ze een kerk en een gemeentehuis.

Maar dit dorpje straalde wel iets uit en dan heb je zo al vlug iets van”hier zou ik nu willen wonen om mijn oude dagen te slijten.

Het si vooral de rust die een mens aanspreekt in die kleine dorpen en we zouden er later nog zo wel een paar ontdekken.

Het viel ons zelfs op dat we af en toe bleven staan bij een huis dat te koop was alsof we ons eigen wat dichter bij onze droom wilden brengen en ons toch de hoop geven dat we ooit zelf “montagnards zouden worden.

Wat ons vooral was opgevallen bij het doorrijden van Montraimont was een grote oven waar twee personen bezig waren met brood te bakken.

Opgelet niet één of twee broden maar een twintigtal lagen aan de zijkant van de oven.

Het leek ons de moeite om te stoppen en mijn lief sprak al direct van een brood te kopen en van eens een babbel te gaan doen met de mensen van hier.

Zo geschiede het ook en eens de wagen geparkeerd in de smalle straat liepen we richting oven.

De beleefdheid gebood ons van toch eerst te vragen of we wel een foto mochten nemen van de oven en het brood en dat was in feite de aanzet van een heel leuk en interessant gesprek met “ de montagnard” die als warm en vriendelijk persoon kan bestempeld worden.

-Bonzour monsieur, je veut prendre foto si je peut du four a pain Francais.

-Mais bien sur monter jusque au four.

De oven was te bereiken met een paar trapjes waar twee personen onder het grote gewelf stonden en waar een zwartgeblakerd stalen luik toegang gaf tot de oven.

We stonden nog niet goed boven dat we die mensen al bestookten met een paar vragen als ware journalisten en wat me vooral opgevallen was waren het aantal broden voor zo een klein gehucht.

-Euh… vous cuire du pain pour tout le village?

Of hij brood bakte voor gans het dorp deed hem eerder glimlachen en terwijl mijn lief met de oudste van de twee aan de babbel sloeg nam ik de jongste kerel voor mijn rekening die waarschijnlijk iets ouder dan ik moet geweest zijn.

Nee, het brood werd gebakken omdat er de zondag “la féte de l’alpage” doorging in de kapel die 700m hoger lag.

Vriendelijk beantwoorden ze alle vragen en kregen we zelfs de uitleg van hoe alles volgens traditie bleef verlopen.

De oven werd nog regelmatig gebruikt maar met het feest worden er meer broden gebakken omdat deze dan per opbod worden verkocht waarna met het geld het onderhoud van de kapel bekostigd word.

Maar ook over de oven viel heel wat te vertellen.

Vroeger werd de oven op regelmatig tijdstip gebruikt en werden er broden gebakken volgens het seizoen.

In de winter elke maand en in de zomer om de drie weken omdat het brood in de winter langer bewaard kon worden door het koel te houden.

Ja, ik hoor het u al zeggen dat ze bij ons al vlug de neus zouden ophalen als men niet om de twee dagen bij de bakker stopt.

Het was ook niet zo dat het steeds dezelfde personen waren die het brood bakten maar ieder op beurt en ook dat had een speciale reden want zelfs de volgorde van de oven aan te steken had belang.

Er was in feite een beurtrol om de oven aan te steken omdat de eerste die hem aanstak ook meer hout moest verbruiken.

Het eerste brood kon ook niet verkocht worden omdat het niet volledig aan de normale vorm voldeed, hoewel het juist dat brood was dat ik zou gekocht hebben.

En terwijl we daar stonden kwam één van de kleinkinderen aanlopen die onder het waakzame oog van de grootvader het laatste brood uit de oven mocht halen.

Ambachtelijk, prachtig, mooi,lekker en zo eenvoudig verwijderd van al ons modernisme dat we hier bij ons kennen.

We stelden ons vaak de vraag wat een mens nu bezielt om hier zo afgelegen te komen wonen en of ze geen gebrek hebben aan alles wat ons in ons klein België voorgeschoteld wordt aan modernisme.

We gingen er van uit dat de meeste mensen hier geboren waren en hier dus ook waren blijven wonen maar ook daar kregen we al vlug een verrassend antwoordt op.

De oudste man was 80 jaar en had tot zijn 60 jaar in Parijs gewoond en gewerkt waarna hij naar Montraimont gekomen was om het ouderlijk huis te bewonen.

En of hij geen heimwee had naar de lichtstad?

Nee…hij dacht er zelfs niet meer aan.

Ik kon hem goed geloven want tijdens onze dagen hier zat ik ook niet aan Deftinge of Geraardsbergen te denken.

Ja, het is iets heel eigenaardig hoe je hier anders gaat leven en zelfs de dingen die je ook bij ons vindt ga je hier anders bekijken.

Het valt ons op hoeveel keren we al niet zijn blijven stilstaan om een koe te fotograferen of zou het nu juist aan die bel of aan die bergen liggen.

Hoeveel keer zijn we niet gestopt om een sprinkhaan of een vlinder te fotograferen daar waar we er bij ons aan voorbijlopen.

Al een paar keer liet ik me bijna wijsmaken dat “les montagnards” koele mensen waren en ik moet zeggen dat het dan ene zal geweest zijn die naakt in de sneeuw moet gestaan hebben want tot nu hebben we het anders ervaren.

Daar waar we bij ons vijftig man moeten voorbijlopen voor er al eens ene spontaan goedendag knikt knikken hier alle voorbijgangers met een welgemeende bonjour of bonsoir.

Ja, er zijn dagen dat we zoveel knikten dan die negertjes die als spaarpot op de toonbank bij bakker of beenhouwer stonden.

Ja, monsieur Claude wees er ons zelfs op dat we een kwartier te laat waren om iets mee te drinken terwijl hij naar een pan en twee glazen wees waar de restanten van rode wijn in te zien waren.

Maar hij nodigde ons wel uit voor het feest van zondag en voegde er nog aan toe dat we verder nog een paar prachtige locaties zouden tegenkomen.

Dat was ook zo want we verlieten het gehucht dat op 1100m lag om ons te begeven naar “le lac du loup op 1635m van waar we onze wandeling begonnen.

Een bergmeer met groene kleur door de weerspiegeling van de weiden er rond en waar een paar eenden zeker niet mensenschuw waren en zelfs stukken boterham met choco kwamen eten van mijne jongste snotter.

Bij een bergmeer moet men zich nu ook niet het meer van Annecy voorstellen want vaak is het niet meer dan een grote plas.

Wel gezellig en romantisch maar groot zijn de bergmeertjes niet hoewel ze een zeer speciaal tintje aan de ongeving geven en vooral alle soorten dieren en insecten lokken.

We aten er onze picknick op en vetrokken daarna om de weg te verlaten en via kleine paadjes plekken te ontdekken waar Jezus zijn vakantie nog moet komen doorbrengen maar waar God alvast in Frankrijk leeft.

Zo kwamen we in “Taramur” waar het eerste huis aan de weg lag en de volgende negen waarvan we soms moeilijk konden raden of het huizen of schuren waren aan een pad dat niet meer was dan een stuk platgereden gazon.

En telkens we er als vreemden langskwamen werden we steeds begroet met “bonjour” ook al kwamen we soms langs tijdens hun middagmaal dat sommigen om 14u of later namen.

Ja, we ontdekten zelfs verlaten huizen die nu in ruïne gevallen waren maar waar nog wel een antiek bed aan de vroegere bewoners deed denken op een half uur van de eerst begaanbare weg.

Allemaal zaken waar we ons vragen bij stelden, want geen elektriciteit en het water werd in holle boomstammen of zinken buizen afgeleid van bergstroompjes naar het huis.

Voor ons een avontuur maar voor de mens uit de streek de normaalste zaak.

En ja, wat ons ook steeds opviel is de rust en de stilte.

Soms hoor je niets en als we dan al eens onnozel wilden doen en in het gebergte plots “Lééééoooooo” gingen roepen om te zien of er hier purperen koe zou opduiken waren we soms gegeneerd dat we de stilte verbroken hadden.

Ja, op de terugweg waren we er ook van bewust dat onze eerste week er bijna opzat en dat wou zeggen dat op plaatsen waar de tijd leek stil te staan hij toch even vlug vliegt dan bij ons.

Morgen trekken we er terug op uit en met een weekend voor de deur stellen we ons de vraag of de mens hier tijdens het weekend anders gaat leven en de koeien anders grazen.

Nee ik denk het niet en dus kunnen we verder op avontuur trekken zolang onze benen maar mee willen.

Groetjes chauffeurke

-