Bijna 72 jaar na het exploderen van de Brug van Briegden, op de tweede dag van WOII, zal de in 1946 nieuw gebouwde brug, (naast de oude) opnieuw het onderwerp uitmaken van een explosie. Ditmaal in vredestijd in de nacht van 13 op 14 april en ten goede komend aan de Scheepvaart.

Destijds joeg de explosie in de onmiddellijke omgeving, deuren en vensters uit hun sponningen en deels de daken van de woningen. Ditmaal zal het gaan om een implosie. Enkel de middelste bogen zullen blijven staan die de kracht van het dynamiet te verduren krijgen.

11 Mei 1940 lukte het de geniebataljon  van de 7^e Divisie om de brug te laten exploderen.

Omdat de ploeg Grenswachters,  die verantwoordelijk was om de brug te doen springen, grotendeels gesneuveld was in de Kazerne van Lanaken, samen met hun commandant Kapitein Gidelo, onder wiens bevel de bruggen van Briegden Veldwezelt en Vroenhoven vielen, zochten soldaten van het  2de Karabiniersregiment, waartoe de veel besproken schrijver, Louis Paul Boon behoorde,  naarstig naar het lontensysteem dat de brug moesten exploderen.  Boon beschrijft met een dichterlijke vrijheid deze eerst uren van de oorlog, in zijn boek ‘Mijn kleine oorlog’

 De brug werd uiteindelijk ’s anderendaags om 9 uur ’s morgens de lucht ingejaagd. En voor de soldaten was er maar een mogelijkheid om te overleven en dat was terugttrekken, samen met een deel van de bevolking die op de vlucht gingen voor het geweld.

De Duitsers hadden de brug van Briegden niet in hun aanvalsplan opgenomen, waardoor er  geen catastrofale gevechten hebben plaatsgevonden, zoals op de bruggen van Veldwezelt en Vroenhoven en de kazerne. De kazerne diende van uit de lucht, uitgeschakeld te worden om de verbinding met de bruggen in de eerste beslissende fase lam te leggen. De bruggen van Veldwezelt en Vroenhoven vielen onbeschadigd in handen van de Duitsers.

Aan de brug staan heel wat mensen te kijken naar de werken en enkele van hen hebben gezien en hebben van horen zeggen dat........ Zoals Eduard Dexters die gehoord heeft dat toen tijdens de oorlog de mensen met een vlot over het kanaal moesten. "Ik heb dat niet bewust meegemaakt want ik was nog te jong  ik ben van 38". " Mijn vader Michel heeft nog gewerkt aan de nieuwe brug".

en na die eerste beroerde dagen van WO II gingen de mensen over tot de orde van de dag. Er moest brood op de plank komen. De was en plas moest gedaan worden en het witgoed kwam op de waslijn. Vergane glorie die nu vervangen is door een string..

Er was dus geen omleiding destijds maar een verbinding tussen de twee zelfstandige gemeentes met een vlot.

Bij een schuur in de omgeving van de brug van Briegden, staat een historische landbouwmachine. Het is een dorsmachine die vervaardigd werd door machinefabriek Meyer A g.

Arnold Meyer stichtte in 1887 een kleine werkplaats in het dorp Twistringen (noord Dl). In  de tweede wereldoorlog is deze firma gestopt met landbouwmachines te vervaardigen. De tussenpersoon, voor de levering van de dorsmachine die in Briegden staat, was J.H. Hanraets uit Maasbree. Deze firma had in Maasbree een werkplaats voor Landbouwmachines vanaf de jaren 30 tot midden de jaren 90. De dorsmachine is nog in redelijke staat ondanks het in weer en wind buiten staat.

Je staat er niet meer bij stil, als een gigantische graandorsmachine (Combine) over het veld rijdt om het graan binnen te halen. De landbouwer kan de machine alleen niet bekostigen, dus doet een loonbedrijf deze klus voor hem en zal hij zelf instaan voor het vervoer naar de maalderij. In het binnenste van deze gigant gebeurt alles wat vroeger metheel wat  mannen, vrouwen en jongeren verricht moest worden. 

Voor de komst van de machinale verwerking, werd het koren op het veld in schoven gezet  om te drogen. Daarna moest het binnengehaald worden om stro, kaf en koren van elkaar te scheiden. Op de vloer in de schuur werden dan de schoven open gespreid, om met  dorsvlegels het kaf van het graan te scheiden. De korrels werden dan, na het vlegelen, in de schuur omhoog geworpen’ waar de wind ervoor zorgde dat het kaf verder weggeblazen werd dan het zwaardere graan.                         In zakken gedaan werd het graan dan dan op de zolder van de schuur bewaard, totdat het naar de molen werd gebracht om er meel van te maken.

De uitvinding van dorsmachines was dan ook een hele vooruitgang. Alhoewel men, in het begin van deze uitvinding, ervan uitging dat het heel wat mensen brodeloos zou maken, waren er bijna evenveel mensen nodig als voorheen, maar dan wel voor een kortere periode.

De dorsmachine werd via  riemen aangedreven door een stoommachine., om al de handelingen van de dorsmachine te doen functioneren.Aan het eind van het procedé kwam aan de ene zijde de halmen uit, die gebonden werden, om opgeslagen te worden in de schuur en als strooisel te dienen voor het vee. Maar ook wel om te dienen als vulling voor de beddezakken.

Het kaf werd in de machine van het graan gescheiden, door middel van een beuker en enkele schuddende zeven.  Het kaf werd daarbij weggeblazen en het graan kwam via sleuven terecht in zakken. De zakken hadden een gewicht van 100 kg, die op de schouder weggedragen en opgeslagen werd in afwachting van het malen tot meel.

En het was vanzelfsprekend dat de boer en zijn familie tijdens al die bedrijvigheid op het erf, Meneer Pastoor op bezoek kregen, om een graantje mee te pikken.

Die goeie oude tijd.

onder het binnenhalen van de oogst.

Alweer een record gebroken in de weersomstandigheden sedert meteorologisch instituut is begonnen met optekenen.

We hadden de warmste dag op 16 maart sinds die dienst opgericht werd.

Ook heel wat van de insecten die te zien zijn tijdens de lente zijn weer waar te nemen. De gewone wolzwever trof ik aan langs de Zuidwillemsvaart in Smeermaas en de blauwe anemoon en het hondsviooltje eveneens.

De wolzwever is een interessante insect met zijn grote zuigsnuit haalt deze insect de nectar uit bloemen al vliegend als een kolibrie. Als het wijfje eitjes af moet zetten gaat zij over een zandige grond om de eitjes te bezanden, waarna za deze vervolgens in het nest van zandbijen gaat deponeren. De made die dan uit het eitje komt leeft van het stuifmeel in het nest van het gastgezin en vreet in het laatste stadium de bijenlarve op. Wie heeft ze dat geleerd?

De blauwe anemoon staat op de rode lijst als zeldzaam en bloeit in maart/april  Ze is blauw wit of roze. Haar wetenschappelijke naam is Anemone Apennina.

Het hondsviooltje is vrij zeldzaam in de kempen.

De pyjamazweefvlieg is ook weer van de partij en de crabspin die zich kleurt naar haar omgeving is bijna onzichtbaar steeds op zoek naar kleine insecten. En er is nog veel meer te zien als je even stil blijft staan bij al dat moois in de natuur.

Waarschijnlijk zal het record van vandaag morgen alweer sneuvelen.

Als je bedenkt dat het verleden maand nog -20 was en nu 20 dan hebben we veertig graden verschil achter de kiezen.

“Driekes vanne Smeed”, uit Montfort (Nl) , oftewel Pastoor Johannes Hendrikus Wolters werd geboren op 14 november 1858 te Montfort, pastoor, als laatste, in Veldwezelt en bouwheer van de St Lambertuskerk aldaar. Hij  overleed in het ziekenhuis Calvarie te Maastricht in 1934, in de leeftijd van 76 jaar.Hij was het zevende kind van Johan en Maria Elisabeth Wolters-Wolters (beide ouders dragen dezelfde achternaam).Driekes werd in de leeftijd van 10 jaar volle wees. Zijn moeder overleed toen hij drie jaar was en zijn vader in zijn tiende levensjaar. Een maand na zijn vader stierf ook nog Willem Hubertus, een oudere broer van Driekes op 20 jarige leeftijd. Een zusje dat een jaar voor hem geboren was overleed toen ze 10 dagen oud was.

Zijn leven ging niet over rozen, de vroege dood van zijn ouders en broer hebben ongetwijfeld een grote indruk op hem gehad.Van de zeven kinderen waren, toen de vader in 1868 overleed, nog vijf in leven, in de leeftijd van 22 tot 10 jaar oud. Vier jongens  van 22, 18, 14 en 10 jaar oud en een meisje van 16. Hun grootouders waren reeds overleden dus zullen ze samen als broers en zus hun weg gezocht hebben in het leven. 

Op 19 jarige leeftijd nam Driekes het besluit om priester te worden. Gedurende de periode 1877-1881 verbleef hij te Rolduc op het Kleinseminarie en op 30-9-1881 ging hij naar het Grootseminarie in Roermond. Hij werd priester gewijd door Bisschop van Roermond, Johannes Antonius Paredis op 21-3-1885. Daarna ontbreken alle gegevens in  het archief van het Bisdom Roermond. (volgens zijn doodsprentje werd hij samen met 3 Heerneven gewijd). 

Een van zijn medegewijden, op 21 maart 1885, was de latere Bisschop van Roermond, Laurentius Josephus Antonius Hubertus Schrijnen (Venlo, 30 juli 1861 - Roermond, 26 maart 1932) was de achttiende bisschop van het bisdom Roermond (1914-1932) en de vierde bisschop na het herstel van de bisschoppelijke hiërarchie.

Driekes is na zijn wijding vertrokken naar het Bisdom Luik en was kapelaan in Dison 1885 (Wallonië) , Halen1887 en Genk 1890. Hij werd  Pastoor van Smeermaas van 1-12-1897 tot 15-10-1915. Hij volgde in Smeermaas Pastoor Adolf Giot op , de eerste pastoor van de nieuwe parochie Sint Jozef (Pastoor Giot begon als rector van de Succursale kapel afhankelijk van de parochie in Lanaken. In 1892 werd de kapel verheven tot zelfstandige parochiekerk en werd Giot pastoor)

Zijn leven als priester lag volledig in Belgisch Limburg. 

Driekes, zoals hij genoemd werd in Montfort, kwam dus in een nieuwe parochie, maar met een Kerk en Pastorij (bestaande gebouwen die  in 1875  herbouwd werden tot Kerk en Pastorij gebouwen), die op instorten stonden. Er was dus meteen werk aan de winkel, voor de nieuwe pastoor en Kerkfabriekl. In 1902 kwamen er weer grote kosten, nu aan de vensters en de vloer van het Oksaal. (bron het Parochiewezen van Smeermaas, Jean Maenen waarin tevens vermeld dat Pastoor Wolters tot 1916 parochieherders was). 

Onder het pastoraat van Pastoor Wolters werd de fanfare ‘de Grensbewoners’ opgericht (1908). In dat jaar vierde men in zijn thuisfront Montfort het 25 jarig bestaan van de mede door zijn broers in 1883 opgerichte fanfare. 

In 1915(16) vertrok, te midden van de Eerste Wereldoorlog, Pastoor Wolters naar Veldwezelt, waar hij tien jaar later begon met de bouw van de St Lambertuskerk. De oude kerk was te klein geworden voor de gelovigen. Driekes heeft de wijding van zijn levenswerk niet mogen meemaken. Drie jaar na zijn dood gebeurde dit, onder het Pastoraat van zijn opvolger Pastoor Rubens, die de kerk verder bouwde. In 1937 werd de Kerk ingewijd ,door Monseigneur Kerkhofs 

Genelogische gegevens van fam. Wolters, 

Vaderlijn van Pastoor Wolters:

Betovergrootouders:

•          Nn Wolters gehuwd met Agnes Reijnders

Overgrootouders:

•          Re(ij)nier Wolters ovl. 24-06-1821 Montfort leeftijd 75 jaar  gehuwd met Mechtildis Meuwissen, ovl. Montfort 19-03-1811 leeftijd 63 jaar. (dr van Guillaume Meuwissen en Marie Tossing)

Grootouders:

•          Theodorus Wolters geboren 09-01-1786 te Montfort ovl. Montfort 12-02-1863 leeftijd 77 jaar. Gehuwd: 1) met Margaretha Beckers.  2) op 29-04-1816 als weduwnaar met Catharina Meertens +19-02-1825 (38 jaar oud (dr van Godefridus Meertens en Margarita Beeren).

•          Kinderen 1e huw:

•          Catharina Elisabeth geb. Montfort 31-08-1814 ovl 10-09-1814 (10 dg oud waarschijnlijk is de moeder rond de geboorte van haar dochter eveneens overleden).

•          Kinderen: 2e huw. allen geboren te Montfort

•          Johannes geb 12-12-1816 ovl. 12-01-1818.

•  Wilhelmus geb 07-06-1818. ovl 1842 24 jr. oud.

•          Johannes  geb 22-09-1820 (volgt).

•          Reijnier geb 19-04-1823 ovl. 05-04-1844.

Ouders:

•          Johannes Wolters, Montfort 22-09-1820 ovl. 03-10-1868 (48 jaar oud). Huwde 17-10-1844 met Maria Elisabetha Wolters geboren Sint Odiliënberg, ovl Montfort 14-03-1861 Leeftijd: 43 jaar. (Dr. Van Peeter Wolters +1846 73 jaar oud en van Margaretha van den Borg(ch).

•          Kinderen uit dit huwelijk, allen geboren te Montfort:

1.         Peter Reijnier Hubertus  (Neerke) Wolters  02-08-1845   overleed ongehuwd te Montfort op 15-10-1908 63 jaar oud. (in leven gemeentesecretaris). 

2.         Wilhelmus Hendrikus Hubertus   Wolters 13-11-1847 ovl. 09-11-1868 Leeftijd: 20 jaar.

3.         Joannes Hubertus Wolters 11-12-1849 Johannes Hubertus Wolters overleed ongehuwd te Montfort op 15-01-1923  Leeftijd: 73.

4.         Catharina Hoeberdina Wolters 11-01-1852  overleden te Montfort op 20-01-1939 leeftijd: 87  weduwe van Dominicus Frencken. Huwde 18-04-1887 Dominicus Frencken geb. Montfort ovl 16-09-1910, zoon van Dominikus Frencken en Anna Mechteldis Nijssen. Er werden drie kinderen geboren  tussen 1888 en 1895, twee van hen overlijden ongehuwd. Een van hen Johannes Hubertus huwt op 03-05-1918, met Cornelia Katharina Hubertina Slijpen.

5.         Theodorus  (Deur) Wolters 08-08-1854 (Landbouwer). Huwde op 02-05-1892 met Gertrudis Beckers geb Maasbracht dochter van Peter Joannes Beckers en Anna Maria Wilms. Uit dit huwelijk werden 7 kinderen geboren waarvan er 4 op jonge leeftijd stierven.

6.         Maria Margeretha Wolters 07-10-1857: Overlijdensdatum: 17-10-1857 10 dagen oud.

7.         Joannes Hendrikus (Driekes) Wolters Priester gewijd 1885. 14-11-1858 overleden in ziekenhuis Calvarie te Maastricht op 6 september 1934, als laatste pastoor van Veldwezelt, alwaar hij werd begraven.

De oprichting van de blaasmuziekvereniging in Montfort geinspireerd door Driekes Wolters..

In het jaar 1883 werd er, in zijn geboortedorp Montfort, een Fanfare opgericht. Zijn twee broers Duer (Theodorus) en Neer (Reijnier, gemeentesecretaris Montfort) zouden, volgens Montfortse bronnen, de gesprekken hierover op gang gebracht hebben.  Driekes die toen voor zijn priesterschap in het Groot Seminarie in Roermond verbleef zou  zijn broers geïnspireerd hebben om een muziekvereniging mede op te richten.

En zo gebeurde het dat de beide broers tijdens een warme zondag op de 1e juli van het jaar 1883 een kaartje aan het leggen waren in de Herberg van Coenen. Hun medekaarters waren, Hoofd der school Munnichs en onderwijzer Thijssen. Tijdens het kaarten en het nuttigen van een biertje werd toen de basis gelegd van de toekomstige Fanfare de Vriendenkring. Vanaf deze dag werd er beraadslaagd en gepolst in de gemeenschap of er wel animo was voor zo’n blaasmuziekvereniging.

Reeds in de volgende maand op vrijdag 3 augustus laten zich veertien leden inschrijven in de vereniging, waaronder De burgemeester  de beide medekaarters-onderwijzers en de beide broers Wolters.Volgens een Montfortse bron was Driekes, die later pastoor van Smeermaas en Veldwezelt  zou worden, een muzikaal man. ‘Sjang (Wolters) vanne Trepkes’,  herinnerde zich, dat het kerkkoor van Montfort twee missen, die Hendrik componeerde, meermaals uitgevoerd heeft. ….“Deze waren in een schitterend handschrift door Driekes zelf geschreven”…..

De fanfare  in Montfort startte op Vrijdag 3 augustus 1883 en vierde haar 25 jarig bestaan in het jaar 1908, exact het jaar dat de fanfare van Smeermaas haar oprichting kende. Het is dan ook niet verwonderlijk, dat ook nu weer  Pastoor Hendrik Wolters de grondlegger is geweest van de fanfare in Smeermaas.

Fanfare de Vriendenkring 1923

Onverstoorbaar tasten zij het hout af om vervolgens over te gaan tot het boren. Millimeter na millimeter boren zij zich een weg in het zachte hout. Door te tasten met hun voelsprieten hebben zij de aanwezigheid van een made ontdekt die het zachte hout aan het schrapen is, om in hun levensbehoefte te voorzien. De sluipmoordenaar boort zich in de made en legt dan een eitje in het lichaam van de made. Daarna trekt de insect de boor terug. Met haar voorpoten maakt de legster haar boorelement schoon en vliegt weg. De made zal van binnenuit opgegeten worden als het eitje uitkomt en als ze groot genoeg is vreet de insect zich een weg naar buiten. Hier wordt zij opgewacht door mannelijke sluipwespen die eveneens hun voelsprieten over het hout laten gaan om de vrouwtjes op te wachten en te copuleren om het nageslacht te verzekeren.

De lente komt er ‘stormenderhand’ aan. De bomen en planten beginnen zich te roeren en vreemde knoppen aan de bomen laten zien dat ze het menen. Aan een zwarte stokroos zijn nog doosjes met zaadjes, het is te zien op de foto. Sneeuwklokjes staan te bloeien in de dijk van het kanaal . De ijzige koude zullen we snel vergeten, de wereld draait door.

Oude bomen worden geveld of vallen om. Het rottend hout laat mooie patronen zien, oude resten van steen of beton worden bezet door mos, zoals de stille getuigen van de voormalige sluis in de Zuid-Willemsvaart, die nu nog steeds op het oude jaagpad liggen. Het jaagpad dat vroeger belopen werd door de schippersvrouwen en -kinderen, die ingespannen hun schuit hierop voorttrokken. Het kon ook met paarden en later met tractoren of een trekboot en nog later zelf gemotoriseerd.

De Maas is al een tijdje terug in het zomerbed en de grote waterplas op de Hochterbampd is nu niet meer verbonden met de Maas. Wil je genieten van grote groepen vogels en een wandeling langsheen het unieke decor van oude Maas en voormalige grindputten, temidden van een unieke natuur, mis dan deze wandeling niet! 

Inlichtingen:

Natuur- en milieucentrum Orchis – Perronstraat 1 – 3740 Munsterbilzen

Telefoon/fax: 089/50 10 19 – reneorchis@gmail.com - www.orchisvzw.be 

VERTREK:

14.00 uur: Kanaalbrug, Geulerweg, Neerharen (Lanaken)

Iedereen is van harte welkom! 

Hoe voeder je best je tuinvogels tijdens deze strenge koude?

Iedere vogel eet zoals hij gebekt is, dus varieer het aanbod en kijk welke soorten er in je tuin voorkomen. 

Met vetbol, pindacake, zonnebloempitten en pindanoten bezorg je mezen, spechten een feesttafel. Met gemengd zaad en zonnebloempitten geef je de vinkensoorten een betere overlevingskans. 

Met gemengd graan, waarin gebroken mais en tarwe zit, help je de huis- en ringmus, Turkse tortel en huismus.

Merel en roodborst pikken van alles wat mee en kan je extra verwennen door een zachte appel in schijfjes te snijden.

Ik las dit bij Natuurpunt en wil het aan u doorspelen.

Je kunt mooie winterbeelden schieten maar denk ook maar eens aan de vogels die het zo moeilijk hebben.

Ze hebben ons nodig!!

Onlangs werd de nieuwe cultureel Ambassadeur voor Lanaken bekendgemaakt.

Het werd iemand die zijn ‘sporen’ reeds verdiende en nalaat, in het onderzoek van  het cultureel erfgoed van Lanaken. Tony Waegeman zal een jaar lang nog maar eens Lanaken en de Waterburcht in het domein van Pietersheim op de kaart zetten.

Jaren lang deed Tony met jongeren opgravingen in de binnenplaats van de toenmalige ruïne van Pietersheim. Nu beter bekend als de Waterburcht. Heel wat archeologisch materiaal heeft hij daar verzameld en gedocumenteerd. 

Ook nu nog blijft de in 2010 gepensioneerde adjunct directeur aan de Provinciale Hogeschool Limburg, actief grazen in het verleden van de Adellijke familie  De Merode, de voormalige bezitters van de Waterburcht. Dit doet hij in samenwerking met de Kon. GOSSU Lanaken.

Kers op de taart van zijn onderzoek, was wel de opening van de Waterburcht in aanwezigheid van telgen uit het beroemde geslacht de Merode in maart 2010.

Op de onderstaande foto's  Tony op bezoek tijdens de eindfase van het onderzoek door Elke Wesemael en de renovatie tevens consolidatie van de 'Waterburcht'..

(zie ook in archief per maand 03-2010 in rechter kolom)

Het is stil rond de grote fabrieken in Lanaken.

Voor het portierlokaal van SAPPI heeft zich een stakerspiket gevormd van ACV en ABVV. Ze zijn net voorzien van koffie en vlaai. Op de parking die normaal vol staat met geparkeerde auto’s van de werknemers staan er nu maar enkele. De mensen van ACV hebben zich verdeeld over verschillende fabrieken. 

Bij Celanese waren wel vlaggen opgehangen maar ontbrak zo te zien een piket. Hier stonden wel een groot aantal auto’s geparkeerd. 

Bij de Lijn in Tournebride eveneens enkel vlaggen en verder geen mens te zien rond de poort.

Aan de brug van Briegden wordt helemaal niet gestaakt. Vrachtwagens van verschillende firma’s rijden af en aan om de grond af te voeren. Ze kunnen zich geen dag zonder afgraving permitteren nu ze zo kort bij sloop van de brug staan. In April zou dat volgens plan moeten gebeuren.

En net vandaag begon het in Limburg te sneeuwen.

De baby’s van verleden jaar stonden afgelopen weekend afgebeeld in de krant. Welgeteld 5.858 jongens en meisjes en geen twee die op elkaar lijken buiten de tweelingen.. Toch zullen al de moeders zonder verpinken hun kindje herkennen.Heel wat van de prille ouders hebben bij de geboorte, een symbool van de vruchtbaarheid in de tuin of aan het raam van hun woning gezet, om de buurt te laten delen in hun vreugde.De ooievaar is daarbij de meest voorkomende figuur. Deze steltloper wordt gezien als de brenger van het geluk. 

Vroeger, werd aan de kinderen vertelt dat de ooievaar een nieuwe baby was komen brengen en dat moeder door de ooievaar geprikt was, waardoor zij een tijdje in bed moest blijven. Ook werd er in de aanloop naar de geboorte zilverpapier gespaard en een pak zout op de vensterbank gezet, vraag niet waarom? Maar door dit te doen werden de kinderen op de nieuwe spruit voorbereid.

Nu is dat wel een beetje anders want nu weten de kinderen al tijdens de zwangerschap dat er een nieuw broertje of zusje aan het groeien is in de buik van mama.

In de lente van 2011 verschenen er plots 23 ooievaars in het Maasland. Dat was heel wat geluk ineens. Deze groep heeft daar een redelijk lange tijd vertoefd en nu negen maanden na de eerste verschijning in het Maasland beginnen de eerste kindjes voor de uitgave in de krant van 2012 het levenslicht te zien.

In Smeermaas staan bij twee buren in de Brugstraat dan ook twee ooievaars, op de gaanderij van drie huizen, met in de bek een geluierde baby. Een jongetje Liam genaamd en een Meisje Isa.

Op dezelfde gaanderij zal in Juni nog een kindje geboren worden en bij de achterburen nog eentje in februari.

Het baby’tje dat In juni zal geboren worden is het resultaat van een  ICSI behandeling (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie).

“Jarenlang heb ik problemen gehad om kinderen te krijgen”, zegt de trotse toekomstige vader, “toen ik hier in België ben komen wonen heb ik mij laten behandelen” en het resultaat ervan is op komst.

Dus dit laatste geval heeft in het geheel niets te maken met de komst van de ooievaars verleden jaar. Of toch?