Carnavalsgroep ‘Sjut ien & Zoep oet’, ging op zaterdag 26 oktober tijdens de 17^e uitgave van ‘CD Aan de Maaskant’, met de hoogste prijs lopen. De Jury gaf aan hen de hoogste score voor hun ‘carnavalstopper Hallo Hallo’.

Sjut ien en ampersand zoep oet, is een groep enthousiaste jongelingen die, in 2005 tijdens een helder ogenblik van de vier voortrekkers Andreas, Jorden, Yves en Marco, de eerste schreden zette in het carnavalsleven van Groot-Lanaken.

In Maasmechelen, tijdens de voorstelling van hun nieuwe topper, stonden zij, met meer dan vijfentwintig leden van beider kunne, op en voor het podium.

Toen de winnaar bekend werd, kregen zij, van alle deelnemers en toeschouwers een welgemeend applaus en mochten zij van alle kanten felicitaties in ontvangst nemen.

De voorzitter van de 8 koppige mannelijke jury, die het volgens eigen zeggen niet gemakkelijk had gehad met de beoordelingen, was de mening toegedaan dat de beste gewonnen hebben, maar dat de inzet en deelname er ieder jaar op voorruit gaat en de waardering van de groepen en  solisten bijzonder hoog lag, waardoor  er  alléén maar winnaars zijn. 

Ook het bestuur van de organisatie sloot zich daarbij aan en kan tevreden terug kijken op een geslaagde wedstrijd bij de gastvereniging ‘de pumpelére’ van Maasmechelen.

Jean Pierre Hermans voorzitter van het zat Hermenieke ‘jus te neve’, en gastspreker- tevens voorzitter van de Raad van Elf  ‘Raod van Laon tot Aoke’-  Denis Geurts, mochten van de leden van de Federatie Europese Narren (F.E.N), vertegenwoordigd door Servé Moonen en Ivo Smeets, een medaille voor verdiensten, ten voordele van het carnavalgebeuren aan de Maaskant, in ontvangst nemen.

Wat wij verder nog vernemen over Guske en de Proms.

Blijft enkel nog te melden dat ’n persoon, die normaal op alle festiviteiten rond Lanaken aanwezig is, door een misverstand de avond in Maasmechelen niet acte de presence gaf.

U hebt het al geraden het was ‘de roeie Guske’,

De groep ‘Jus te neve’ die speciaal een ode aan deze beroemdheid heeft geschreven (lied nr 2 op CD17) meldde, dat de bekende Lanakenaar eigenlijk present zou zijn tijdens het debuut van het nummertje‘, maar Guske had de mogelijkheid te baat genomen, om van uit Lanaken bij de Kerk de  bus te nemen naar Maasmechelen, een bus die ingelast was door Berhie Moors (de CD maker van Lanaken). Nu stond daar ook een bus die naar de Night of the Proms reed in Antwerpen. En U kunt het al raden. Guske zou in die bus gestapt zijn en richting het dok in Antwerpen zijn gegaan.

Zo heeft Guske het debuut van zijn eigen lied moeten missen. Maar geen nood hij zal het genoeg kunnen vertolken in de komende carnavalsperiode.

In Lanaken op het kroondomein Pietersheim, ingangspoort naar het Nationaal Park Hoge Kempen, staan in de dreef naar de ruïne toe, enkele oude Lindebomen. Een groot deel van de oude bomen in de dreef, is al  jaren geleden vervangen door nieuwe aanplant,  na het rooien van de zieke bomen.

Een zevental is ontsnapt destijds aan het noodzakelijk kappen van deze zieke bomen.
De zeven oude lindebomen werden teruggesnoeid, om zodoende de zware bladerdracht van de boom weg te nemen, want ze zijn  aan het uithollen en worden steeds meer onstabiel, als het hard waait kraken de bomen vervaarlijk.

In een van deze bomen die bijna geheel uitgehold is, zitten Tonderzwammen aan de buiten en binnenzijde. Nieuwe aangroei aan de buitenkant, voedt de boom waardoor er toch nog bladeren voorzien worden van de nodige sappen; maar de boom zal toch het loodje gaan leggen door de aantasting van de Tonderzwam.
Willy en Margriet Muermans Geraerts.

Aan deze holle bomen treffen we Willy Muermans en zijn echtgenote Margriet Geraerts aan die hier regelmatig komen wandelen. Beiden waren ze vroeger werkzaam in het huishouden van de Prins van Merode. Zij woonden in het linker gedeelte van de Ruïne en deden de bediening.
"De Prins had toen 13 man personeel. De chauffeurr Ruet woonde in het rechter gedeelte. Er was personeel dat in de bossen werkte en nieuwe aanplantingen deed ook stonden deze mensen in voor het openhouden van de waterlopen en het onderhoud van de dreven".
"In het bos zelf staan oudere bomen als deze die hier staan en ook daar is holvorming en rotvorming zichtbaar. Het was goed werken bij de Prins en Prinses. Soms als er een feest was in Rixensart moesten wij ook daar heen het was een prachtig kasteel. Wij hadden in de vijftiger jaren, beiden een loon van 1000 frank per maand en kost en inwoon. De Prins had bossen tot aan As en heeft uit geldnood grote bosdelen moeten verkopen, de doodsteek was het verlies in Congo waarna het steeds meer bergaf ging tot de uiteindelijke de verkoop aan de gemeente".
Bijgeloof rond holle bomen in vroegere tijden.
In vroegere tijden werden holle bomen wel vaker bezocht om er een lap aan te binden omdat men geloofde daarmee een ziekte te kunnen genezen. Omdat men bij het aanbinden door niemand gezien mocht worden deed men dit in het holst van de nacht. Als men de lap aanbond mocht men niet meer achteromkijken want dan zou je niet genezen. Soms hing zo’n boom dan vol met alle kleuren doekjes en werd hij ook wel lapjesboom genoemd. Dit gebruik is nu  niet meer in zwang de dokter geneest nu veel effectiever.

Tonderzwam en Tonderdoos
De Tonderzwam is parasitair totdat de boom dood is dan gaat hij over naar saprofyt

Vroeger toen er nog geen lucifers waren maakte men van deze zwam poeder dat men in brand stak en in een tonderdoos bewaarde. Hierin bleef de poeder lang smeulen en kom men heel snel vuur kon maken.

Maurice vanTjoepke zo noemen ze mij want als je Maurice Stouten zegt weten ze niet waar je het over hebt.
Maurice van Tjoepke is het Oorlogsmonument, in opdracht van Pastoor ,onder handen aan het nemen en dat is letterlijk zo bedoeld, want zijn vaardige handen moeten er voor zorgen dat de leeuw er weer met veel bravoure staat te brullen. "Ik moet ook nog enkele graven hier en in Rekem onder handen nemen "zegt die van Tjoepke. En ongevraagd voegt hij er aan toe, dat hij eigenlijk niets heeft met de kerk, "mé ich deink toch waal dat ich in de Hiemel gaon kome".
Op de11e van volgende maand zal er hulde gebracht worden aan de gesneuvelden van WOI aan de monumenten in Groot Lanaken en dan moeten ze blinken.
"Och jao dit nog", zegt Tjoepke, "d'r kaome heij 'n paor vrouwluuj oet de kerrik veurbeij die zagte tege miech dat dit geine Belsje mer eine Hollandse Liew is,Wie zoe Hollandse? vroog ich aan die vrouwluuj, dat zuus te dao aan dat dei liew de staart tusse zien bein heit".
Ik heb die van Tjoebke maar door laten werken het komt wel goed met hem.

In 1956 voor Zeven Miljoen een nieuwe kerk.

De plannen waren reeds lang van te voren gemaakt voor een nieuwe kerk in Smeermaas. Het centrum ging zich verleggen van Onder naar Boven de brug. Het dreigende Maaswater waardoor men regelmatig te kampen had met natte voeten en opgetrokken broekspijpen het enige middel was om de ‘gooi kleijer te spaore’ hadden de vroede vaderen doen besluiten de Kerk nu wel ‘bove de brögk’ te bouwen (in de 19^e eeuw bij de eerste Kerk onder de brug was dat juist andersom).

Het was Pastoor Frans Meertens (Zlg) die de moeilijke taak op zich nam, om aan deze wens van de Smeermazenaren te voldoen.

In 1956 begon men met de werken want het duurde zijn tijd eer de juiste plannen goedgekeurd konden worden en de bouw kon beginnen.

Na veel hoofdbrekens van de parochieherder kon op Paaszondag in 1957 de nog niet voltooide kerk betrokken worden door de brave inwoners van destijds en kon de Eerwaarde Vader de mis opdragen in de nagelnieuwe kerk, op het oude altaar van ‘de Kerk Onder de Brug’.

In de hier volgende foto’s staan er enkele waarop  de jongeren en twintigers van destijds het Kruis in processie naar de kerk dragen, terwijl er nog volop gewerkt wordt en tussen de ladders een kerkelijke ceremonie plaats vond.

Veel van deze Kruisdragers zijn nu 60 plussers.

We schrijven het jaar 1628. De Roomse Keizer is het eerste gebouw dat opgericht werd in de Herenstraat, vandaar het nummer 1. Ten westen van het kasteel stond enkel de boerderij hier schuin tegenover, het Kamerlinckhof. Voor de aanleg van de Herenstraat ruilde graaf d’Aspremont-Lynden deze grond “op die steynen” met grond aan het huidige kanaal gelegen van de Norbertinessen. Echter nadat er een flinke brand gewoed had in het stadje, waarbij vele huizen totaal vernield werden, golden er vanaf toen nieuwe bouwvoorschriften. Dit huis, dat als eerste gebouwd werd, diende als voorbeeld voor alle andere nog te bouwen huizen. Dit was een soort urbanisatieplan avant la lettre. 

Het huis werd opgetrokken in Maaslandse Renaissence en gebouwd als rentmeesterswoning. Het gebouw kent een redelijk gedocumenteerde geschiedenis en werd in 1750 omgebouwd tot tweewoonst en hotel. In de loop der jaren werd het meermaals verbouwd om ten slotte eind 1800 in het bezit te komen van de Familie Humblé, die hier een dokterspraktijk vestigde  

Een dokter was toen meer dan nu een zeer hooggewaardeerd persoon en gezien er niet zoveel dokters waren, had hij een vrij groot werkgebied. Tevens was de dokter niet enkel huisarts, maar deed hij ook kleine operaties, was hij tandarts, gynaecoloog en lijkschouwer. Van al deze deelaspecten zijn instrumenten en meubilair bewaard gebleven, die terug te vinden zijn in de gerestaureerde Museumapotheek.

Aan de Maastrichterweg in Smeermaas net op de parochiegrens woont, Aloïs met z’n vrouw Kaatje. Aloïs is oorspronkelijk van Tongeren en Kaatje van Lanklaar. Aloïs is nu bijna 78 jaar en Kaatje is 'jonger'

Niets bijzonders zult U zeggen, is ook zo.

Maar Aloïs is een waterval als hij begint te vertellen over vroeger. En over de vrouwen kan hij urenlang vertellen, ook als Kaatje erbij is. Fel overtrokken verhalen maar toch.

In zijn vroegere leven voor het huwelijk met Kaatje, ging Aloïs van deur tot deur met een product waar de Nederlanders in de tijd van de ‘Verenigde Oost-Indische compagnie’ (VOC), in de zeventiende eeuw, goud mee verdienden. Peper, dat was zijn onvervalst product (zolang het duurde) dat hij deur aan deur verkocht. Hij verdiende er dan geen goud mee, maar had er een goed inkomen aan, “thoes moos broed op de plank  kome”.

Tijdens de oorlog stuurde Pa mij met zakjes peper de baan op; In een zakje(zoals een frietzakje geplooid) zat een koffielepeltje peper en dat koste toen 5 frank. Peper was moeilijk te krijgen in de oorlog en de  mensen zagen mij graag komen.

Ik heb dat gedaan vanaf mijn tiende tot aan mijn 29^e jaar. Ik zwierf met de fiets door heel Limburg. Als ik thuis vertrok was het niet zoals nu met een boterhammendoos en koffie. Neen, ik diende mijn plan te trekken en dat deed ik dan ook. Er waren plaatsen op mijn route waar ik mee aan tafel kon schuiven. De mensen waren toen veel gemoedelijker als nu. Ik weet nog een plaats waar ik aan tafel zat in een huisgezin met negen kinderen. Toen de man van zijn werk thuis kwam begon hij te tellen en kwam op tien uit en zei “veer höbbe ‘ne kosgênger debiej”. De mensen deden niet moeilijk en deelden veel meer als vandaag de dag, een mondje meer of minder wat deed 't er toe, het  ging mee in de grote hoop.

“ nao de oorlog , dat moot ich waal zégge, toen höb ich gèt gefoeteld mèt de peper, ich höb toen gét bloom beij de peper gedoon en dat haw succes” Ich verkoch toen sjoene witte peper”.

Door dat trekke langs de deure höb ich vuel minssekénnis opgedoon, ’t waor ‘ne sjoene oonvergetelikken tied”.

Doordat ik enkel peper verkocht van deur tot deur was het niet zo evident aan een lief te geraken. “die kan niet zorgen voor een gezin was steevast de reden van de ouders”. Ook het gegeven dat wij niet ter kerke trokken was een beletsel. Wij leurders kenden zogezegd 'god nog gebod' volgens de goegemeente.
Om met Kaatje te mogen trouwen heb ik vier jaar lang post moeten vatten in de omgeving van haar huis, voordat ze me de toelating gaven om haar naar het altaar te leiden. Voor Kaatje  ben ik dan ook gestopt met het leuren met peper en ben de mijn ingestapt. Later ben ik met haar de markt opgetrokken omdat het vrije beroep mij meer trok dan een post van acht tot vijf.

De mensen kennen mij nu nog altijd als ’t peperménneke’