Ere wie ere toekomt.
Miet loubelle Cops, ook wel bekend als Miet van de Meule ontving afgelopen weekend twee zussen, op zoek naar hun roots. Miet was een belangrijke schakel in de zoektocht van de twee zussen Slangen naar hun roots in hun geboortedorp Lanaken,
De kranige 86 jarige Miet beschikt nog over een ijzersterk geheugen en was voor mij een vraagbaak bij uitstek. Haar rol in de zoektocht, naar gegevens van 68 jaar geleden, waren dan ook essentieel in mijn opdracht (vrijwillig), die ik kreeg van de twee zussen om gegevens te verstrekken over hun Grootouders en familie.
Het was Ivonne en Jeanette Slangen eindelijk na 68 jaar gelukt, om het graf van hun grootouders met hun drie kinderen en een broer van de grootvader een waardige plaats te geven, op het kerkhof van Thérouanne in Noord Frankrijk.
Enkel een houten kruis.
Na een bezoek van hun vader Jean in de jaren 60 aan het graf van zijn ouders en familieleden te Thérounne, waarbij hij enkel een scheefstaand houten kruis aantrof zonder inscriptie of andere verwijzing, was deze zeer teleur gesteld en keerde er nooit meer terug. Toen zijn dochter Yvonne in 1993, na het overlijden van hun vader Jean ter plaatse ging was er zelfs geen houten kruis meer en zelfs geen perk dat de burgerslachtoffers van de 22 mei 1940 aangaf.
Er liggen in dit gezamenlijk graf meer dan 30 mensen die slachtoffer werden van een Duits bombardement op 22 mei 1940. Meer dan twintig van hen vonden de dood in een huis waar zij hun toevlucht gezocht hadden. Het huis zou volgens getuigen drie dagen lang gebrand hebben waarna er verkoolde resten van meer dan twintig mensen uit de nog smeulende resten van het huis gehaald werden om ze in een massagraf te begraven.
Ivonne liet begin dit jaar, nadat zij nog eens de fotos en brieven van haar overleden vader bekeek, aan de Burgemeester van Thérouanne weten, dat haar familie zich niet in het huis kon opgehouden hebben omdat er in 1946 een enveloppe bij haar vader bezorgd werd vanuit Thérouanne met fotos en andere bescheiden die op hun lichamen werden gevonden.
Door dit nieuws heeft de burgemeester aan de zussen toegezegd dat er een eerherstel zou volgen voor de overleden burgerslachtoffers en werd er via kranten gezocht naar nabestaanden en getuigen van deze verschrikkelijke dag in Thérouanne.
Via een door mij beheerde website kreeg ik van Jeannette het verzoek om informatie in te winnen over de vlucht van de familie Slangen Hustinx, vanaf de 10e mei 1940 tot in Thérouanne. Hoe zijn ze gevlucht, welk vervoermiddel(len) en waren er in Lanaken nog getuigen die iets meer konden vertellen over deze familie?
Een vraag van Jeannette, aan de gemeente van Lanaken was eerdere negatief beantwoord met de mededeling dat ze geen weet hadden over deze gebeurtenis en niemand kenden die daarover informatie kon verstrekken
Bij de de ambtenaar van de Burgerlijke stand kon ik de overlijdensakten van de hierboven vermelde slachtoffers verkrijgen en eens deze voor echt verklaard waren door de ambtenaar konden ze door mij verstuurd worden naar Jeanette Slangen die ze aan de burgemeester van Thérouanne kon overmaken, waarna deze een procedure opstartte om deze mensen in de overlijdensregisters van Thérouanne ingeschreven te krijgen waar ze tot op dit moment nog steeds ontbreken.
Ceremonie voor Lanakenaren in Frankrijk op Nationale feestdag
Op veertien juli werd er op het kerkhof een ingetogen ceremonie gehouden ter nagedachtenis aan de burgerslachtoffers, in aanwezigheid van de Consul Generaal van Belgie zetelend te Lille en van meerdere vertegenwoordigers uit verschillende Belgische plaatsen, nabestaanden en getuigen. Tevens werd er een tableau onthuld waarop in het midden de familie Slangen Hustinx afgebeeld staat. Voor de twee zussen was dit een aangrijpend moment en ze betreurden het dat hun vader Jean dit niet heeft mogen beleven.
zoektocht herenigd met familie in Lanaken.
De zoektocht naar de gegevens bracht nog meer boven water. Via Miet Cops die mij over het heel Lanakens grondgebied stuurde naar mensen die iets konden weten over de gevluchte familie en hun zoon Jean (die hier in België was gebleven omdat hij 18 jaar was en dus dienstplichtig).
Bij elk van deze mensen kon ik een deeltje van de puzzel vinden en alhoewel er van de puzzel nog enkele stukken ontbreken kon er afgelopen weekend een familietreffen plaatsvinden tussen de twee zussen en een zoon van Jan (Sjang) Slangen. Jan Slangen was een broer van hun overleden grootvader Pierre Michiel Slangen.
Bij toeval trof ik Pierre Slangen met zijn echtgenote Marie-jeanne op de dinsdagmarkt in Lanaken en vroeg of er in zijn familie kinderen waren met krullenbossen. (Ik had de foto van de grootvader van de twee zussen in gedachte die een krullenbos had).
Ik ben van een tweeling, zei Pierre, en wij hadden vroeger wel krullen, kom eens langs thuis, zei hij toen ik de reden van die vraag gaf.
En daar bij Pierre thuis kwamen wij tot de ontdekking dat de twee zussen weldegelijk familie waren van de familie Slangen in Lanaken. Fernanda Slangen, een zus van Pierre, kon telefonisch de gegevens doorgeven uit het trouwboekje van haar ouders en daaruit kon ik concluderen dat ik bij de juiste familie op de koffie was.
Hartelijk ontvangst in Neerharen bij Pierre en Marie-Jeanne.
Het bezoek van de zussen afgelopen weekend begon bij Pierre, waar fotos geraadpleegd werden en miserable werd gegeten, dankwoorden werden uitgesproken en aan elkaar beloofd werd om geen zestig jaar meer te wachten om elkaar te bezoeken.
Ik ben nu zeventig jaar, zei Pierre, en wij hebben elkaar nog nooit gezien, ik vind het fantastisch. En dat was ook bij de zussen zo, die nu eindelijk een grotere familie hebben. Als wij een feestje hadden dan waren we altijd maar met een paar mensen en nodigden dan maar kennissen en vrienden uit omdat we geen familie hadden. We zullen ons nu wel vaker gaan treffen daarvan ben ik overtuigd.
Na het eerste bezoek, dat wel meerdere uurtjes geduurd heeft, gingen wij een bezoek brengen aan de kerk van Lanaken waar de Herdenkingssteen tegen de muur staat met de namen van burgerslachtoffers van Lanaken tijdens de tweede wereldoorlog en waarvan de meesten hun dood vonden tijdens de vlucht. Daarna ging het richting geboortehuis van de beide zussen in Lanaken aan de Pannestraat, waar zij in het jaar 1953 zijn vertrokken omdat vader Jean in Walonie werk aangeboden kreeg bij de Watermaatschappij.
Om deze dag te besluiten werd er naar de Meule van Miet getrokken waar de zussen hun dank gingen betuigen voor haar inbreng in dit verhaal op zoek naar hun roots.
Bij het afscheid drukte Pierre zijn beide nichten tegen zich aan en zei Gein achenzestig jaor mie wachte hé. De zussen beloofden nu het contact te willen onderhouden en gingen voldaan huiswaarts richting Corswarem en Grimbergen.
Er ontbreekt nog een schakel in deze familiehereniging en dat wordt nog onderzocht. Van Grootmoeder Maria Cornelia Hustinx zoeken wij nog familie
|
