Al enige tijd zwemt een hybride gans tussen de grote groep Canadese ganzen op de Maas bij Smeermaas. Een paar dagen geleden is daar één koppel Indische ganzen bijgekomen. Vandaag (15 oktober), zag ik dat er, naast een viertal jonge zwanen die hun kleed aan het wisselen zijn, nog eens twee kruisingen van de Canadese gans bijgekomen zijn.

Kruisingen zijn niet altijd vruchtbaar toch komt het voor dat er vruchtbare exemplaren van kruisingen voorkomen die op hun beurt een bedreiging gaan vormen op de raszuiverheid van een soort.Van  de eerste grotendeels witte kruising wordt gedacht aan een kruising tussen een Sneeuwgans en een Canadese gans. De hybride heeft een oranje snavel en poten, de twee die er nu bijgekomen zijn hebben een zwarte snavel en zijn voor het grote gedeelte voorzien van het zelfde patroon als de Canadese met uitzondering van de kop en het achterste gedeelte waarin veel wit voorkomt.

Het is 8 oktober en de temperatuur is in deze herfstperiode iets aan de hoge kant. Meer dan 20 graden en de jas kan al gauw aan de kant.

Op de Maas bij Herbricht zijn een 20 tal Canadese ganzen neergestreken en een aantal witte zwanen zwemt per koppel rond in de Maas. Een einzelgänger wordt door een koppel met opgezette vleugels gemaand uit hun buurt te verdwijnen.  
Aan de overzijde van de Maas in Itteren staan enkele graafmachines die de oeverwal aan het herinrichten zijn en aan de Hochterbampd rond de vijver, zijn de werken reeds in de laatste fase.
In Café Maasvallei is het gezellig druk in de verranda. Iets verderop bij de laatste boerderij staat een graafmachine op de verlaagde oever.
Grenspaal 108 staat nu op een terp omdat de grond eromheen weggehaald is. Aan de overzijde op Nederlands grondgebied staat eveneens een grenspaal no108 omdat het midden van de Maas -de thalweg genaamd- de rivier de grens vormt tussen België en Nederland. Het ziet vreemd uit zo’n grenspaal op een terp. Of dat zo blijft is mij niet bekend. (dat zoeken we op).
De boerderij, waar nog enkel een hoogbejaard echtpaar woont, zal mettertijd afgebroken worden, net zoals reeds eerdere huizen en de naastliggende boerderij met mestkalverenstallen afgebroken werden om uiteindelijk te resulteren in een natuurgebied waar galloway runderen in rond zullen lopen. Herbricht telt nog maar een handje vol gebouwen.

In Pietersheim, aan de ruïne van de 12^e eeuwse burcht, worden schijnwerpers opgesteld die een deel van de restanten van het bouwwerk van de Heren van Pietershein verlichten.

In de vijver voor het kasteel, ligt een dode eend op haar (zijn) rug. Een krioelende massa maden doet zich te goed aan het lijk. “De een(d) zijn dood is de ander zijn brood” is hier letterlijk te nemen.
De natuur reageert op het jaargetijde en verandert het kleed. Prachtig roodbrons, lichtgroen en geel verschijnt er nu en het zal niet meer lang duren eer je verder het bos in kan kijken, omdat de bladeren nu massaal aan het vallen zijn.. Tussen al die bladeren steekt een grote verscheidenheid aan zwammen de kop op, eetbare, niet eetbare en giftige staan er in het bos.
Het echtpaar Biesmans -dat tegenover de kinderboerderij woont-, is vaak terug te vinden in het bos. In het bos vinden zij heel wat eetbare paddestoelen en zwammen.” Heel veel zijn er eetbaar” zegt de man, “maar  sommige kan je maar een keer eten” grapt hij.

Het water in de tweede ringgracht heeft een groene kleur doordat het zonlicht er niet goed door kan dringen door de bomen.

Als het duister intreedt is het beschijnen van de burcht pas goed te zien. Het blijkt een proefopstelling te zijn, waarover de vrienden van Pietersheim nog hun zegje zullen doen.

We mogen wel zeggen dat Lanaken de mooiste poort heeft tot het Nationaal Park Hoge Kempen met de Ruïne, Jachtslot (kasteel voor de Lanakenaren), de kinderboerderij en het prachtige voormalige prinsendomein van de Merodes..

Babbel met Piërre Habets op de markt in Lanaken.

Een gesprek met Piërre aanknopen is niet zo moeilijk want hij heeft tijd genoeg en is een praatgraag. Als wij een poosje gevorderd zijn in ons gesprek over koetjes en kalfjes blijkt dat Piërre een tijdlang in Smeermaas heeft gewoond en wel in de Sapstraat. Als ik zeg, dat ik ook in Smeermaas woon, steekt hij pas echt van wal.

Hij heeft gewoond aan het eind van de Sapstraat naast Jeng Fissette (+). Helemaal aan het eind van de Sapstraat, stond vroeger een schuur die na afbraak en nieuwbouw nu bewoond wordt door de fam. Bronckaerts-Bausmans. Voor die schuur stond er een heel lange bank die steevast bezet was met mensen van ‘Oonder de Brögk’ ien Smeirmaos’.o.a.  Theirke (+) de schoenlapper, Jeng Stevens (Jeng van Sjeelke) (+), Fien (+), de moeder van mijn verhaalverteller, Jeng Fissette (+) en ook Harie Vanderhoven (+) waren de vaste bankzitters en er meestal terug te vinden.

“Er werd vaak een bak bier achterovergeslagen op die bank”zegt Piërre, “dan werd er in het cafe van ‘Nes’een bak bier gehaald, dat waren half-liter-flessen. “

Op een van die zonnige dagen in het duivenseizoen, zaten de mannen weer eens op de bank en de drank had niet alleen de keel gesmeerd maar tevens de geest verruimd. Hierdoor ging men van ‘nuchtere over op uchteren’, ‘als de drank is in de man, is de wijsheid in de kan’. Zoals zo vaak ging het gesprek ook nu weer over de duiven en de melkers. Het ene zijn verhaal was al sterker dan dat van de andere. Harie Vanderhoven (+) had aandachtig geluisterd naar de verhalen van zijn disgenoten en schoot aan de gang met zijn bijdrage.

” Mien doef d’n Adeleir is de rapste van de ganse Maakant. Heir is altied de ierste douf die te zeen is, hiej in de Smeirmaas. Iech ken ze al zeen met de verrekieker, és ze euver  Mestreech aan kump gevloge, gein ander doef is dan in de wieje umtrék te zeen, allein d’n Adeleir. Mér dat bies wil mér neet binne kome, heer strik altied neer op de nok van ’t daak. En és de andere hun doeve, die allemaol väöl later zin és miene Adeleir, al geconstateerd höbbe, kump d’n Adeleir nao bénne gevloge” en maak dan geine platte pries mie.
Ën és geer dat neet geluift, dan moot geer mér ins kieken nao die nokpan boe ‘dein Hier, op neergestreke is, die nokpan is gans vergruzelt, toen heer zich dao op neergezat heit met zien sterreke klawwe.

Hoe de dieren op de wereld kwamen

Een scheppingssprookje van de Amerikaanse indianen

Lang geleden, toen de wereld nog jong was, leefde het opperhoofd -de Zon- in een tent in de lucht. De hele dag scheen hij en verwarmde de wereld onder hem. De krachtige Napi hielp hem hierbij. Op een dag was Napi eerder klaar dan de Zon. Hij ging bij de bron zitten en rookte rustig zijn pijp. Om de tijd te doden pakte hij een stuk klei en begon het te kneden. Even later had hij een diertje in zijn handen. Hij maakte er nog een en nog een tot hij alle dieren had die nu op aarde leven.

Napi zette de dieren op een platte steen om te drogen. Toen ging hij weer zitten en rookte zijn pijp. Na een poosje pakte hij het eerste dier, blies erop en zei: "Ga mijn zoon, je bent een bizon en je zult in de bergen leven."

Hierna pakte hij één voor één de kleidiertjes op, blies erop en zo kwam er een antilope, een hert, een bever, een bergschaap, een das en alle andere dieren. Hij gaf elk dier een naam en vertelde ze waar ze moesten wonen.

Eén stuk klei bleef liggen op de platte steen. Napi bekeek het en zei: "Ga maar mijn zoon, jij bent een mens en je zult bij de wolven leven!" En zo kwamen de dieren op de wereld en met hen de mens.

Toen alle dieren een naam en een huis hadden, dacht Napi dat iedereen tevreden was. Maar dat was niet waar. Na een paar dagen kwam Napi weer naar de bron om te rusten. Hij zat net toen alle dieren naar hem toe kwamen gehold om hem te vertellen dat ze niet tevreden waren.

De eerste die sprak was de bizon en die zei: "Napi, je hebt het niet goed geregeld, we zijn niet gelukkig!" - "Waarom zijn jullie dan niet gelukkig?" vroeg Napi, "ik begrijp het niet, na alles wat ik voor jullie gedaan heb!"

"Ik kan niet leven in de bergen," zei de bizon, "ze zijn zo steil dat ik niet kan lopen en zo hard dat mijn hoeven pijn doen. Er is ook te weinig gras in de bergen, Napi, daarom kan ik er niet leven."

Het bergschaap zei: "Napi, ik kan niet leven op de vlaktes, ik kan er niet klimmen en er groeit geen mos om te eten."

Napi luisterde naar alle dieren, de bizon en het bergschaap, de antilope en de beer, de geit en de wolf. Toen zei hij: "Ik begrijp het, mijn kinderen. Ik zal de wereld opnieuw verdelen tussen jullie. Alle dieren die gelukkig zijn op de vlaktes gaan met de bizon mee, alle dieren uit de bergen gaan met het bergschaap mee. En jij mens, jij mag ook in een gebied leven."

En zo had Napi de wereld opnieuw verdeeld onder de dieren en ze waren allemaal gelukkig.

Alleen de mens nog niet, hij wandelde maar rond en ging naar elk hoekje op de aarde. Daarom kun je nu overal op de aarde mensen vinden.

Een moeder uit Kesselt die haar 5 jarig kindje naar school bracht, koos voor haar en het kindje de veiligste weg. Zij nam de landweg van Kesselt naar ons Schooltje in Lafelt om zo de gevaarlijke weg tussen Lanaken en Vroenhoven te vermijden. Aan het begin van de landweg –in Kesselt- staat een verkeersbord, dat snelverkeer verbiedt, deze weg te berijden met uitzondering van aangelanden en landbouwvoertuigen.

Als ze op een splitsing van deze landweg komt met die naar Lafelt, neemt ze deze weg en rijdt richting Lafelt.

Aan de weg Lanaken-Vroenhoven, komt ze aan de drukke weg, die zij vermeed. Hier, aan het eind van deze landweg verliest zij door een aanrijding met een auto het leven.  Het kindje van vijf dat zij aan de overzijde van de weg naar school zou brengen overleeft het ongeval. 3 Kinderen verliezen die dag door dit bizarre ongeval hun moeder.

Op de plaats waar het ongeval gebeurde ontbreken de borden die het inrijden van snelverkeer verbieden.

Hoe kan het dat in de ene gemeente een verbod geldt en in de andere gemeente dit verbod niet geldt, voor een en dezelfde weg?

Jean Vrijens wonend in Vroenhoven (geboren in Kan), die de plaats van het onheil regelmatig met de fiets passeert, vindt het vreemd dat op deze landweg, die deel uitmaakt van het fietsroutenetwerk, auto’s mogen rijden. Hier kunnen sowieso geen twee auto’s langs elkaar en voor fietsers is het gevaarlijk.

Op de kruising richting Heukelom zijn er al heel wat ongevallen met dodelijke afloop voorgevallen, volgens een inwoonster van Lafelt. Als er een fuif is en er een affiche hangt aan het bushokje, dan trek ik ze er altijd vanaf want je hebt dan geen zicht op de weg, iets verder staat ook nog een dikke boom die het zicht belemmert. Als er wagens voorgesorteerd staan, komend uit de richting van Vroenhoven, om in te slaan naar Lafelt, dan worden ze aan de rechterkant gepasseerd over het fietspad, dat is levensgevaarlijk.

Blijft natuurlijk de vraag of dit gruwelijke ongeval voorkomen had kunnen worden door een en dezelfde weg, in beide gemeenten enkel voor landbouwvoertuigen en langzaam verkeer toegankelijk te maken.