Wim Stouten heeft de strijd verloren waarin hij niet kon winnen. Hij is van ons heengegaan.

Vlak voor 19.00 uur, een oproep aan zijn vrienden voor een bloemlegging op de plaats van het ongeval, deed een grote groep arriveren rond het kruispuntje De plaats waar  op die noodlottige dag Wim een ongeval had. En terwijl zijn vrienden nog eenmaal applaudiseerden op de plaats van de bloemlegging  is Wim stilletjes ingeslapen.

De mannen vrouwen en kinderen stonden er een beetje verweesd bij toen een spandoek bevestigd werd tegen de omheining van het hoekhuis. Iedereen heeft met Nathalie en de familie meegeleefd in deze zwarte periode waarin Wim vocht voor zijn leven. Facebook van zowel Nathalie als Wim zelf staan vol met aanmoedigingen voor Wim.

Na de bloemlegging volgde er een applaus en gingen de vrienden huiswaarts.

Toon zei het al in een van zijn gedichten:

Pas als je iemand hebt,

die met je lacht,

en met je griend.

Dan kan je zeggen

Ik heb een vriend.

Leraren en leraressen samen met de vrijwilligers maakten dat dit getal boven de 1800 zou uitkomen. Voor dit hele volkje en organisatie stond 300 liter tomatensoep (met heel veel gehaktballetjes) en 1600 appels klaar om het middagmaal aan te vatten.  

Ook in de bossen van Grootlanaken is men, net zoals in geheel Limburg, overgegaan tot het aanhechten van affiches waarop het verbod aangegeven wordt tot het betreden van bos- en heidegebieden. Zo mag je bij de waterburcht niet meer het bos in. Bij de voetbal- en atletiekvelden hangen ook van die affiches maar de speelvelden en de Waterburcht zijn nog bereikbaar.
Wij zagen dat drie hertjes in de schapenweide  rondliepen met het hekken open. Zij namen het verbod opgelegd door Gouverneur Reynders letterlijk en bleven in die weide rondlopen ondanks dat de weg naar vrijheid open lag.

Het verbieden om  in het bos en de heide (2.000 ha groot voor groot Lanaken) te recreëren is niet genomen om te pesten maar voor het behoud van onze groene long want één klein vonkje kan catastrofale gevolgen hebben.

De Maas is een regenrivier en dat is in dit voorjaar wel erg duidelijk. De waterstand is momenteel extreemlaag en dat kan gezien de verwachtingen, nog een tijdje doorgaan. De boeren schreeuwen om regen. De dieren en zeker de vogels hebben er naast de insecten onder te lijden. Dijken in Nederland worden bewaterd om dijkverzwakking tegen te gaan door de droogte.  (over het stroomgebied en overstromingen klik hier

Vandaag zag ik voor het eerst dit jaar een meikever, tijdens de avonduren vloog hij rond de plaats van de kajak-afvaarplaats in Smeermaas. De hele dag kan je daar een merelechtpaar aantreffen, op zoek naar wurmen. Voortdurend vliegt hij heen en weer naar de plaats waar zijn nest is met jongen. Daarbij vliegt hij laag over de weg en menigmaal denk je dat het zijn laatste vlucht is als de auto’s passeren. Nu had hij de meikever in het oog gekregen en vloog er achteraan zonder zich te storen van onze aanwezigheid probeerde hij de meikever te verschalken.. Het is hem tenslotte gelukt toen hij naar een boom aan de overzijde van de weg vloog.

De maasoevers en de rivier zelf laten ons dagelijks genieten van de veelheid aan watervogels, vlinders, planten en de rivierverruimende werken die momenteel bezig zijn. (nu nog de twee versleten zitbanken aan de Maas vernieuwen om daarvan te kunnen genieten)

Vandaag rond het middaguur zag ik grote vogels in de lucht vliegen die mij in eerste instantie deden denken aan reigers. Maar er was iets anders aan de vluchtbewegingen. Bij nader inzien bleken het ooievaars te zijn. Reeds enige tijd hoorde ik van mensen dat ze er gezien hadden boven de maas. En nu vlogen ze daar in de richting van de Boerderij van Berghmans in Bosscherveld. (Nl). Ik schoot enkele beelden tijdens het vliegen om ze zeker op beeld te hebben indien ze te ver weg zouden vliegen. Maar ik had geluk. Ze streken neer op een maïsveld van boer Alphons (Funs) Berghmans. Zo konden de negen ooievaars digitaal vastgelegd worden maar ook drie reigers. Boer Funs zei mij later dat ze de dag van te voren achter zijn tractor aanvlogen tijdens het keren van het hooi. "Ik naderde ze zo tot op een goede meter, een prachtig zicht op die steltlopers, met hun mooie rode poten." zegt Funs. Gisteren werden er 12 geteld door Funs.

Als de motoren van de graafmachines en dumpers stilgelegd worden om te pauzeren, probeer ik het klepperend geluid van de ooievaars op te vangen. Doch dit was niet te horen. Ze komen dan ook niet hier om te paren en te broeden, maar om even te rusten van hun tocht uit Afrika, op weg naar hun broedplaatsen in het noorden van Nederland of Vlaanderen. Boer Funs heeft gezien dat ze een ring aan de poot dragen.

Voldaan keer ik met mijn vangst naar huis en zie op de maas nog een zwaan met zwarte vlekken op nek en vleugels zwemmen in de Maas. Als hij zich gaat oppoetsen is het maar geduldig afwachten totdat hij zijn vleugels uitslaat. Een kleine vos laat zich evenals een parend jufferkoppel gewillig fotograferen.

De Maas zal ons na de rivierverruiming waarschijnlijk nog meer schoons laten zien.

We krijgen nu met de dag meer Maas in Smeermaas en op het eind van de werken zal waarschijnlijk een Maasmeer ontstaan, waar Fietstoeristen, sportvissers en natuurspotters hun hart op kunnen halen..

De lijster en andere vogels die hun jongen voeden met wormen en insecten die ze uit de grond halen, hebben het in droge tijden moeilijk. De wormen verblijven nu dieper in de grond.
Voor vogels die hun voedsel in de bomen onder de bast zoeken is het een beetje anders.
Het boomklevertje.

Een behendig klein rond vogeltje met een klein staartje klimt in een oude gekandelabeerde lindeboom in het domein van Pietersheim. Het klimt gemakkelijk zowel naar boven als naar beneden met zijn kop in de richting die hij klimt. Hij schijnt te kleven aan de boomstam. Niet een maar twee boomklevertjes blijken heen en weer te vliegen naar deze boom. En hoewel ik in eerste instantie denk dat de boom uitgekozen wordt om insecten te verwerven, blijkt dat ze steeds weer naar een holte  klimmen. Ik bemerk dan ook dat ze reeds een worm of ander insect in de bek hebben. Al snel blijkt deze holte een nest van het paartje met jongen. Hoeveel is nog niet bekend. Ze kwijten zich voorbeeldig van hun oudertaak. Het kleurpatroon van het boomklevertje met zijn spits lang bekje, doet denken aan een IJsvogel. Vanboven is het blauwgrijs en van onder isabelkleurig.

Het holletje dat nu dient als nest is dichtgemetseld met speeksel en klei en er is  een gaatje opengelaten zo groot is dat ze er zelf nog doorkunnen. Het aantal jongen in het holnest kan variëren tussen 5 en 11 dus gaan we regelmatig eens ‘piepen’ wat het resultaat van dit broedsel zal zijn.
In de oude linde naast dat van de boomklevers huist een mezenpaar dat eveneens een nest jongen heeft te verzorgen.

Bij de herdenking in Gellik was ik aanwezig en kon ik van deze gedenkwaardige dag een groot aantal beelden digitaal vastleggen. In Veldwezelt was ik verhinderd doordat een kleinkind van mij het vormsel ontving op het moment van de herdenking.
De vrijwilligers verdienen lof voor de organisatie die nog zo vele jaren na de beëindiging in stand gehouden wordt. Vaandeldragers zijn steeds in grote getale present.
Bij het passeren van het voormalige klooster moet ik denken aan de zusters met hun groot aantal weesjes, halfwezen en verstoten kinderen die op die 10e mei van het jaar 1940 de vlucht opgingen voor het geweld. Met kindertjes in de luiers en de peuters op weg gaan naar een onbekende bestemming is geen sinecure. Een platte kar ingespannen met de oude 'Lies" waarop de baby's en de hele kleintjes een plaats kregen, ging het richting 'Roelen'. de ander kindjes werden op de arm gedragen door de zusters en oudste kinderen, de anderen moesten zelf lopen. Meer dan 200 kindjes, zoals Pater hilarion Thans meldde in zijn boek 'Verduistering' . Na omzwervingen over de heide zouden zij allen belanden in het klooster van de Paters in Rekem, waar ook de studenten van het H. Hartcollege een onderkomen zouden vinden. Moeder Overste Medarda zou enkele malen van uit Rekem naar Gellik trekken om goederen op te gaan halen.
Na twee dagen, op de twaalfde mei, moesten zij de greppel in vluchten voor overvliegende vliegtuigen. Engelsen deden een poging om de bruggen over het Albertkanaal te bombarderen. Moeder overste zag dat het afweegeschut van de Duitsers op de weg was blijven staan en de overvliegende vliegtuigen onder schot nam. Zij zag dat ze geraakt werden en neerstortten richting kanaal. Was het vliegtuig waarvan de bemanning in Gellik herdacht wordt een van deze drie?
De burgers op de vlucht naar het onbekende, waarvan er een deel in Frankrijk zouden terechtkomen. Anderen gingen de bos in en en keerden snel terug omdat de Duitsers hen voorbijtrokken. Van te voren waren zij reeds voorbijgestoken door de terugtrekkende Belgische soldaten, die hen hadden gesommeerd have en goed te verlaten.
Gellik herdenkt naast de burgerslachtoffers de op hun grondgebied omgekomen slachtoffers van neergehaalde Engelse vliegtuigen. Door opzoekingen van Gellikenaren werden de namen achterhaald van de crew en na een grondig onderzoek in Engeland middels publicaties werden de nabestaanden bekend met het verloop en overlijden van hun familieleden. Speciaal voor deze herdenking komt de Anglicaanse geestelijke Hall naar Gellik. Samen met Diaken Julien Beckers gaat hij voor in de gebedsdienst die gehouden wordt alvorens de bloemlegging plaatsvindt, aan de monumenten op het Kerkplein. Het is een zoon van de gevallen piloot Hall, die op de 10e mei met zijn bommenwerper onderweg was naar het Albertkanaal en daar door het afweergeschut neergehaald werd. Samen met boordschutter en waarnemer liet hij het leven in de boord van het Albertkanaal.
Samen met de Anglikaanse geestelijke komen: zijn zus (die zeven maanden na de dood van hun vader werd geboren); zijn echtgenote met hun kinderen en kleinkinderen naar deze herdenking.
Ook wordt er dan stilgestaan bij de vele oorlogssituaties die nu nog actueel zijn.
Getuige hiervan zijn de drie jongeren die in de nabijheid van de kerk aan het spelen zijn. Hun heimat ligt in het voormalige Oostblok nl.  Kosovo. Dit maakt nog maar eens duidelijk dat heden ten dage nog steeds mensen op de vlucht zijn voor oorlogs- en etnisch geweld.

Foto’s van de herdenking hier

De passage aan het voormalige klooster St Augustinus



De jeugd voorop

Op deze vaandeldragers kan je rekenen

Gesprek over de tijd van toen

Diaken julien Beckers

Samane met Anglicaans geestelijke de gebedsdienst voorgaan

Walter Veugen voorzitter organiserend commite Gellik

Aan de monding van de afvoer in de Maas bij Bosscherveld, lag een bootje met een vreemde kachelpijp aan boord. Het bleek een bootje te zijn van RAVON een bureau voor visbemonstering en het kachelpijpje was nuttig om de rook van het aggregaat aan boord af te voeren, zodat de mannen aan boord er weinig last van zouden hebben. Dit soort bootje trof ik in 2009 ook al eens aan, tijdens bemonstering op de ringgracht van de waterburcht in lanaken (toen nog ruïne genoemd) Het aggregaat dient om middels stroomstoten de vis voor even te verlammen, waarna ze met een steeknet gevangen kunnen worden. De soort, de lengte en de hoeveelheid wordt daarna in kaart gebracht.

In dit geval werd de afvoer bemonsterd. Het bootje kon het afvoerbeekje niet bevaren dus waren vier mannen te voet in het beekje bezig en moest er een van hen bij het bootje blijven. Met de achtergeblevene raakte ik in gesprek.

 Of ze wat bijzonders aangetroffen hadden?, was vanzelfsprekend mijn vraag. En dat bleek het geval te zijn want ze hadden Elrits aangetroffen tijdens het onderzoek. Drie van die visjes had hij in een fles met water meegenomen voor onderzoek. De Elrits hadden ze tot nu toe aangetroffen in de Geul, het kiezelriviertje dat uitmondt in de Maas. Ze hier aan te treffen bleek een verrassing te zijn. Tijdens ons gesprek kreeg hij een telefoontje van de vier mannen. Het zou nog even duren want ze hadden de gestippelde Alver aangetroffen. Dit bericht werd door mijn gesprekspartner met handgeklap onthaald.

Bij Wikipedia vinden wij volgende gegevens over deze vissoort.

De Elrits

De Elrits leeft in scholen in beekjes met een geringe waterdiepte en een behoorlijke stroomsnelheid. Over het algemeen houden ze zich in de bovenste waterlagen op, in de winter verplaatsen de scholen zich naar diepere gedeeltes. Het zuurstofgehalte moet 's zomers minimaal 8 mg/l zijn en de temperatuur mag 's winters niet lager dan 3 °C en 's zomers niet hoger dan 26 °C. De elrits is erg gevoelig voor chemische vervuiling.(Dus een indicatie voor zuiverheid van het Maaswater)

De elrits komt in Nederland voor in de Geul en er zijn wat incidentele waarnemingen uit de Maas en op de Veluwe in sprengenbeken onder Apeldoorn. Op de Veluwe worden maatregelen genomen zodat de elrits zijn domein kan uitbreiden. In Vlaanderen kwam de elrits voor in het Maasbekken, maar er kan sprake zijn geweest van introductie vanuit de Ardennen. De elrits wordt in ruime mate als aasvis gekweekt in de Ardennen en komt daar ook van nature veel voor.

De gestippelde Alver.

Redeke noemde in 1941 enkele bronnen uit de negentiende eeuw waaruit zou blijken dat de gestippelde alver voorkwam in de IJssel, de Maas en de Kromme/Oude Rijn.H.C. Redeke sloot niet uit dat deze vis toen algemener was, maar twijfelde ook aan de betrouwbaarheid van de waarnemingen. Marquet schreef in 1966 dat de gestippelde alver in de jaren twintig nog voorkwam in de Jeker. Het enige tastbare bewijs voor het voorkomen van de gestippelde alver in Nederland was een museumexemplaar dat in 1931 in de Maas bij Roermond is gevangen. Ruting vermeldde in 1958 de gestippelde alver als ‘vrijwel zeker niet in Nederland’. Toch is de vissoort in 1973 opgenomen in de Natuurbeschermingswet (sinds 2002: Flora- en faunawet) in de hoop op een terugkeer in Zuid-Limburgse beken.

Deze hoop werd bevestigd in september 1995. Toen werd na 64 jaar opnieuw in Nederland een volwassen gestippelde alver gevangen in de Maasmonding van de Geul. Daarna zijn er tot 2000 nog enkele vangsten gedaan.

Mijn gesprekspartner bij het vreemd ogend moterbootje van Ravon

Voor een gesprek domt hij aan wal



De elritsjes in een fles



De monsteraars arriveren weer aan het bootje

Een laatste groet

Het provinciaal  kampioenschap voor nieuwelingen werd in Lanaken centrum verreden onder goede weersomstandigheden. Het zou voor velen een afvalrace worden, want de mannen van de organisatie waren onverbiddelijk. Hij die na de groene vlag bij de Kerk passeerde werd uit de wedstrijd genomen. Zo verging het ook onze plaatselijke favoriet Jordi Vrancken. In de eerste ronde had hij materiaalpech. Zijn ketting had het begeven. Pa Vrancken die in alle snelheid een tweede fiets bijgehaald had kreeg door zijn inspanningen het zwaar te verduren en werd zuurstof toegediend. Toen  Jordi aan de Kerk passeerde na de groene vlag werd hij naar de kant gehaald. Hij zou deze wedstrijd niet uit mogen rijden. Woedend van ergernis wierp hij zijn helm op de grond en kon het allemaal niet bevatten. Al zijn voorbereidingen op deze voor hem toch belangrijke wedstrijd voor eigen publiek werden de grond in geboord.

Waarschijnlijk had hij zijn maten nog kunnen bereiken en een goed resultaat neer kunnen zetten in eigen gemeente.

Iets later zou de onfortuinlijke Jens Geurts uit Overpelt de strijd staken na een valpartij in de Stationsstraat waar een gootje in het midden van de weg hem de das omdeed en hij samen met een andere wielrenner tegen de grond smakte. Zijn maat kon verder rijden en Jens werd per ambulance weggevoerd.

De wedstrijd verliep verder zonder incidenten doch een groot deel werd uit de strijd genomen of stapte zelf af.

De laatste ronden kregen een vijftal renners voldoende voorsprong om het onder hen uit te maken wie de wedstrijd en het kampioenschap op zijn naam zou schrijven. Onder hen Koen Aerden en de gedoodverfde favoriet Quinten Hermans .

De slotronde zou de beslissing moeten brengen want het groepje van vijf,  met de medekoplopers Ben Boets,  Daan Bollen en Mathias Vandikkelen, bleef tot aan de meet goed ronddraaien. Een finishfoto zou de uitslag van de wedstrijd bepalen want Aerden en Hermans waren zo close over de lijn gepasseerd dat er met rede getwijfeld werd wie de winnaar was.
Quinten had nochtans een fietslengte voorsprong in de aanloop naar de meet, maar zag Koen nog net voor de streep naast hem komen.
De eerste tien op een rijtje ziet er zo uit:
Koen Aerden,  Quinten Hermans,  Mathias Vandikkelen,  Ben Boets,  Daan Bollen,  Arthur Pagnaer,  Sven Leenaers,  Tomas Van Uytsel,  Lennert Loenders,  Massimo Vanderaerden.

Zaterdag 14 mei 2011: Herdenking meidagen in Gellik aanvang 15.00 uur met gebedsdienst en eerbetoon aan het monument.

Zondag 15 mei 2011: Herdenking meidagen in Veldwezelt aanvang 10.30 uur eucharistieviering en eerbetoon aan het monument en begraafplaats.

 
Maastricht had reeds haar dodenherdenking die zoals gewoonlijk op de 4e mei plaats vindt. De dag erna was de dag van de bevrijding.
Onze streek werd in september 1944 bevrijd, terwijl het noorden van Nederland de hongerwinter tegemoet ging. Het rollend leger van de geallieerden kwam tot stilstand, na de mislukking van Market Garden Het zou tot mei 1945 duren eer er een wapenstilstand kwam.

Het voltallige gemeentebestuur van Maastricht legde een krans neer aan het oorlogsmonument op het Koningsplein, tijdens de herdenking op 4 mei. gevolgd door heel wat verenigingen.

Om 20.00 uur werd er 2 minuten stilte gehouden. He Koningsplein ligt naast de drukke A2 en al dat verkeer werd stopgelegd door politie. De stilte werd ingevuld door zingende vogels in de bomen langs het plein. Iets dat even later toen het verkeer weer zijn gang ging niet meer waarneembaar was.

Deze titel staat te lezen in de attent van mei 2011.

In het artikel staat te lezen dat er vanaf juli 2011 schapen instaan voor het beheer van deze graslanden. De schapen zijn nu reeds aanwezig op locatie in Gellik.

 Lanaken adopteerde jaren geleden het Klaverblauwtje dat in Gellik zijn meest noordelijke habitat heeft.

Het is nog maar pas mei en een aantal Icarusblauwtjes, witjes, dikkopjes en andere vlinders steken naast de vele insecten de kop reeds op.

Verleden jaar werd er enkele dagen nadat de klaverblauwtjes uitkwamen, paarden en eitjes af aan het zetten waren, onder toezicht van de Scheepvaart nv. overgegaan tot het maaien van de platte boorden langs het kanaal.

Het zijn precies die plaatsen waar de waardplanten van de blauwtjes groeien. In de  helling staan bijna geen waardplanten.
De platte boorden werden toen op 26 mei gemaaid en het gesneden gras, planten en kruiden werden gelijktijdig weggezogen en opgeslagen in de aanhanger om afgevoerd te worden. Maar ook de eitjes en onze beschermde vlinder werd meegezogen.

Nu er schapen ingezet worden, lijkt de kans groot dat hetgeen verleden jaar gebeurde met betrekking tot het maaien verleden tijd is.

Niets is minder waar, want de platte bermen met de waardplanten zullen alsnog gemaaid worden. De herder,  Jan Jans (foto links), die met 160 heideschapen, jonge en oude, deze taak op zich genomen heeft, zal enkel 50 meter stroken laten begrazen. Deze 50m blokken zijn dan omheind en voorzien van schrikdraad. Dus blijven op deze wijze van begrazen  bepaalde stroken in de helling onbegraasd.

Jan mag zijn omheining niet verder zetten dan de greppel en moet de platte delen ongemoeid laten, die dan op dezelfde wijze als verleden jaar gemaaid zullen worden.

“ Liever zou ik met een loslopende kudde de dijk laten begrazen maar dat mag niet”, zegt jan.

Ook is het mijn mening dat een lopende kudde, genoeg zal laten staan om de beschermde vlindersoorten voldoende overlevingskans te geven. Zoals het nu met de 50m blokken het geval is wordt daarin bijna alles wat eetbaar is weggevreten.

De schapen gaan ’s avonds en in het weekend, in een weide op de schuine zijde van het kanaal. Deze weide heeft een vaste omheining en is heel kaal gevreten door de schapen.

Het zou raadzaam zijn om de maaibeurten om te zetten in het begrazen door een lopende kudde, naast de blokkenbegrazing in de hellende dijk.

Je kunt er niet omheen kijken als je in Smeermaas rondloopt of fietst.

Aan de overzijde in Borgharen is men reeds een tijdje bezig met het afgraven van de dijk, die al millennia lang de Maas begrenst. Langs de oevers van de Maas verrezen onze Maasdorpen aan beide zijden. Veel van die dorpen hadden sinds hun prille begin te maken met de grillen van de Maas en werden vele malen overspoeld. Nu in het jaar 2011 zou daar een einde (hetzij minder last) aan moeten komen.
Tonnen aarde en kiezel vermengd met zand worden door grote vrachtwagens van het type Caterpillar afgevoerd..

Grote happen worden nu elke dag door meerdere graafmachines afgehaald. Om minder geluidslast van deze dagelijkse vraatzucht van de machines te hebben, heeft men rond Borgharen een geluidswal opgeworpen (er werd afgeweken van het plaatsen van zeecontainers als geluidswal).
Aan de Maaszijde was het vanzelfsprekend niet mogelijk om een geluidswal aan te leggen want dat deel wordt afgegraven. Een brede leemachtige stroom gaat richting noorden en bestrijkt de helft van de Maas aan de rechteroever.

Maar hoewel er beloofd is dat er geen of weinig stofoverlast zal worden gecreeerd, blijkt de werkelijkheid toch wel een beetje anders.

Grote stofwolken vertrekken vanaf de werken, richting Smeermaas, zoals te zien is op bijgaande foto’s.
Gezien er door de Maas door de eeuwen heen sediment afgezet werd op de oevers is het niet ondenkbaar dat er zich schadelijke stoffen bevinden in de teelaarde die nu verwijderd wordt.

Nat houden was de boodschap en indien er toch stof overlast zou zijn dan kon men dat melden bij de uitbaters van de afgraving.

De eucharistieviering op 30 april met altaarwijding werd druk bezocht door parochianen en leden van de kerkfabrieken van de federatie. Oud leden van het kerkfabriek van de St Ursula en gemeenteraadsleden, Burgemeester Willen, Vlaams Volksvertegenwoordigers, Vera Jans en Marino Keulen, waren eveneens present.
Vanaf maart 2010 tot net voor Pasen 2011 werd de kerk van binnen gerestaureerd en geschilderd. 

Muurschilderingen van Guffens werden reeds eerder gerestaureerd . Elisabeth Geukens heeft nog een hoofd van deze groep evangelisten en Kerkvaders aangepast. In de weekkapel werden restauraties gedaan aan de beeltenis van de heilige Maagd Maria tenhemelopneming en de medaillons van de 7 sacramenten, die weer tevoorschijn kwamen na verwijdering van de afkasting.

Iedereen was het ermee eens dat de Bisschop deze kerk, met zijn vele meesterwerken van schilders en glaswerkers, de kathedraal van de Maaskant noemde. Mgr. dankte de vele mensen die bij hebben gedragen bij de restauratie van de kerk en in het bijzonder aan hen die hun bijdragen deden voor het nieuwe altaar.

De mis werd opgeluisterd door het parochiaal koor onder leiding van Anita Dreessen.
Naast Mgr Hoogmartens celebreerden de pastoors van de federatie en de Diaken van Lanaken.
Na de Eucharistieviering was er een academische zitting en als afsluiting een receptie, aangeboden door het gemeentebestuur.

Foto’s van deze speciale Eucharistieviering klik hier