De lijster en andere vogels die hun jongen voeden met wormen en insecten die ze uit de grond halen, hebben het in droge tijden moeilijk. De wormen verblijven nu dieper in de grond.
Voor vogels die hun voedsel in de bomen onder de bast zoeken is het een beetje anders.
Het boomklevertje.

Een behendig klein rond vogeltje met een klein staartje klimt in een oude gekandelabeerde lindeboom in het domein van Pietersheim. Het klimt gemakkelijk zowel naar boven als naar beneden met zijn kop in de richting die hij klimt. Hij schijnt te kleven aan de boomstam. Niet een maar twee boomklevertjes blijken heen en weer te vliegen naar deze boom. En hoewel ik in eerste instantie denk dat de boom uitgekozen wordt om insecten te verwerven, blijkt dat ze steeds weer naar een holte  klimmen. Ik bemerk dan ook dat ze reeds een worm of ander insect in de bek hebben. Al snel blijkt deze holte een nest van het paartje met jongen. Hoeveel is nog niet bekend. Ze kwijten zich voorbeeldig van hun oudertaak. Het kleurpatroon van het boomklevertje met zijn spits lang bekje, doet denken aan een IJsvogel. Vanboven is het blauwgrijs en van onder isabelkleurig.

Het holletje dat nu dient als nest is dichtgemetseld met speeksel en klei en er is  een gaatje opengelaten zo groot is dat ze er zelf nog doorkunnen. Het aantal jongen in het holnest kan variëren tussen 5 en 11 dus gaan we regelmatig eens ‘piepen’ wat het resultaat van dit broedsel zal zijn.
In de oude linde naast dat van de boomklevers huist een mezenpaar dat eveneens een nest jongen heeft te verzorgen.

Bij de herdenking in Gellik was ik aanwezig en kon ik van deze gedenkwaardige dag een groot aantal beelden digitaal vastleggen. In Veldwezelt was ik verhinderd doordat een kleinkind van mij het vormsel ontving op het moment van de herdenking.
De vrijwilligers verdienen lof voor de organisatie die nog zo vele jaren na de beëindiging in stand gehouden wordt. Vaandeldragers zijn steeds in grote getale present.
Bij het passeren van het voormalige klooster moet ik denken aan de zusters met hun groot aantal weesjes, halfwezen en verstoten kinderen die op die 10e mei van het jaar 1940 de vlucht opgingen voor het geweld. Met kindertjes in de luiers en de peuters op weg gaan naar een onbekende bestemming is geen sinecure. Een platte kar ingespannen met de oude 'Lies" waarop de baby's en de hele kleintjes een plaats kregen, ging het richting 'Roelen'. de ander kindjes werden op de arm gedragen door de zusters en oudste kinderen, de anderen moesten zelf lopen. Meer dan 200 kindjes, zoals Pater hilarion Thans meldde in zijn boek 'Verduistering' . Na omzwervingen over de heide zouden zij allen belanden in het klooster van de Paters in Rekem, waar ook de studenten van het H. Hartcollege een onderkomen zouden vinden. Moeder Overste Medarda zou enkele malen van uit Rekem naar Gellik trekken om goederen op te gaan halen.
Na twee dagen, op de twaalfde mei, moesten zij de greppel in vluchten voor overvliegende vliegtuigen. Engelsen deden een poging om de bruggen over het Albertkanaal te bombarderen. Moeder overste zag dat het afweegeschut van de Duitsers op de weg was blijven staan en de overvliegende vliegtuigen onder schot nam. Zij zag dat ze geraakt werden en neerstortten richting kanaal. Was het vliegtuig waarvan de bemanning in Gellik herdacht wordt een van deze drie?
De burgers op de vlucht naar het onbekende, waarvan er een deel in Frankrijk zouden terechtkomen. Anderen gingen de bos in en en keerden snel terug omdat de Duitsers hen voorbijtrokken. Van te voren waren zij reeds voorbijgestoken door de terugtrekkende Belgische soldaten, die hen hadden gesommeerd have en goed te verlaten.
Gellik herdenkt naast de burgerslachtoffers de op hun grondgebied omgekomen slachtoffers van neergehaalde Engelse vliegtuigen. Door opzoekingen van Gellikenaren werden de namen achterhaald van de crew en na een grondig onderzoek in Engeland middels publicaties werden de nabestaanden bekend met het verloop en overlijden van hun familieleden. Speciaal voor deze herdenking komt de Anglicaanse geestelijke Hall naar Gellik. Samen met Diaken Julien Beckers gaat hij voor in de gebedsdienst die gehouden wordt alvorens de bloemlegging plaatsvindt, aan de monumenten op het Kerkplein. Het is een zoon van de gevallen piloot Hall, die op de 10e mei met zijn bommenwerper onderweg was naar het Albertkanaal en daar door het afweergeschut neergehaald werd. Samen met boordschutter en waarnemer liet hij het leven in de boord van het Albertkanaal.
Samen met de Anglikaanse geestelijke komen: zijn zus (die zeven maanden na de dood van hun vader werd geboren); zijn echtgenote met hun kinderen en kleinkinderen naar deze herdenking.
Ook wordt er dan stilgestaan bij de vele oorlogssituaties die nu nog actueel zijn.
Getuige hiervan zijn de drie jongeren die in de nabijheid van de kerk aan het spelen zijn. Hun heimat ligt in het voormalige Oostblok nl.  Kosovo. Dit maakt nog maar eens duidelijk dat heden ten dage nog steeds mensen op de vlucht zijn voor oorlogs- en etnisch geweld.

Foto’s van de herdenking hier

De passage aan het voormalige klooster St Augustinus



De jeugd voorop

Op deze vaandeldragers kan je rekenen

Gesprek over de tijd van toen

Diaken julien Beckers

Samane met Anglicaans geestelijke de gebedsdienst voorgaan

Walter Veugen voorzitter organiserend commite Gellik

Aan de monding van de afvoer in de Maas bij Bosscherveld, lag een bootje met een vreemde kachelpijp aan boord. Het bleek een bootje te zijn van RAVON een bureau voor visbemonstering en het kachelpijpje was nuttig om de rook van het aggregaat aan boord af te voeren, zodat de mannen aan boord er weinig last van zouden hebben. Dit soort bootje trof ik in 2009 ook al eens aan, tijdens bemonstering op de ringgracht van de waterburcht in lanaken (toen nog ruïne genoemd) Het aggregaat dient om middels stroomstoten de vis voor even te verlammen, waarna ze met een steeknet gevangen kunnen worden. De soort, de lengte en de hoeveelheid wordt daarna in kaart gebracht.

In dit geval werd de afvoer bemonsterd. Het bootje kon het afvoerbeekje niet bevaren dus waren vier mannen te voet in het beekje bezig en moest er een van hen bij het bootje blijven. Met de achtergeblevene raakte ik in gesprek.

 Of ze wat bijzonders aangetroffen hadden?, was vanzelfsprekend mijn vraag. En dat bleek het geval te zijn want ze hadden Elrits aangetroffen tijdens het onderzoek. Drie van die visjes had hij in een fles met water meegenomen voor onderzoek. De Elrits hadden ze tot nu toe aangetroffen in de Geul, het kiezelriviertje dat uitmondt in de Maas. Ze hier aan te treffen bleek een verrassing te zijn. Tijdens ons gesprek kreeg hij een telefoontje van de vier mannen. Het zou nog even duren want ze hadden de gestippelde Alver aangetroffen. Dit bericht werd door mijn gesprekspartner met handgeklap onthaald.

Bij Wikipedia vinden wij volgende gegevens over deze vissoort.

De Elrits

De Elrits leeft in scholen in beekjes met een geringe waterdiepte en een behoorlijke stroomsnelheid. Over het algemeen houden ze zich in de bovenste waterlagen op, in de winter verplaatsen de scholen zich naar diepere gedeeltes. Het zuurstofgehalte moet 's zomers minimaal 8 mg/l zijn en de temperatuur mag 's winters niet lager dan 3 °C en 's zomers niet hoger dan 26 °C. De elrits is erg gevoelig voor chemische vervuiling.(Dus een indicatie voor zuiverheid van het Maaswater)

De elrits komt in Nederland voor in de Geul en er zijn wat incidentele waarnemingen uit de Maas en op de Veluwe in sprengenbeken onder Apeldoorn. Op de Veluwe worden maatregelen genomen zodat de elrits zijn domein kan uitbreiden. In Vlaanderen kwam de elrits voor in het Maasbekken, maar er kan sprake zijn geweest van introductie vanuit de Ardennen. De elrits wordt in ruime mate als aasvis gekweekt in de Ardennen en komt daar ook van nature veel voor.

De gestippelde Alver.

Redeke noemde in 1941 enkele bronnen uit de negentiende eeuw waaruit zou blijken dat de gestippelde alver voorkwam in de IJssel, de Maas en de Kromme/Oude Rijn.H.C. Redeke sloot niet uit dat deze vis toen algemener was, maar twijfelde ook aan de betrouwbaarheid van de waarnemingen. Marquet schreef in 1966 dat de gestippelde alver in de jaren twintig nog voorkwam in de Jeker. Het enige tastbare bewijs voor het voorkomen van de gestippelde alver in Nederland was een museumexemplaar dat in 1931 in de Maas bij Roermond is gevangen. Ruting vermeldde in 1958 de gestippelde alver als ‘vrijwel zeker niet in Nederland’. Toch is de vissoort in 1973 opgenomen in de Natuurbeschermingswet (sinds 2002: Flora- en faunawet) in de hoop op een terugkeer in Zuid-Limburgse beken.

Deze hoop werd bevestigd in september 1995. Toen werd na 64 jaar opnieuw in Nederland een volwassen gestippelde alver gevangen in de Maasmonding van de Geul. Daarna zijn er tot 2000 nog enkele vangsten gedaan.

Mijn gesprekspartner bij het vreemd ogend moterbootje van Ravon

Voor een gesprek domt hij aan wal



De elritsjes in een fles



De monsteraars arriveren weer aan het bootje

Een laatste groet

Het provinciaal  kampioenschap voor nieuwelingen werd in Lanaken centrum verreden onder goede weersomstandigheden. Het zou voor velen een afvalrace worden, want de mannen van de organisatie waren onverbiddelijk. Hij die na de groene vlag bij de Kerk passeerde werd uit de wedstrijd genomen. Zo verging het ook onze plaatselijke favoriet Jordi Vrancken. In de eerste ronde had hij materiaalpech. Zijn ketting had het begeven. Pa Vrancken die in alle snelheid een tweede fiets bijgehaald had kreeg door zijn inspanningen het zwaar te verduren en werd zuurstof toegediend. Toen  Jordi aan de Kerk passeerde na de groene vlag werd hij naar de kant gehaald. Hij zou deze wedstrijd niet uit mogen rijden. Woedend van ergernis wierp hij zijn helm op de grond en kon het allemaal niet bevatten. Al zijn voorbereidingen op deze voor hem toch belangrijke wedstrijd voor eigen publiek werden de grond in geboord.

Waarschijnlijk had hij zijn maten nog kunnen bereiken en een goed resultaat neer kunnen zetten in eigen gemeente.

Iets later zou de onfortuinlijke Jens Geurts uit Overpelt de strijd staken na een valpartij in de Stationsstraat waar een gootje in het midden van de weg hem de das omdeed en hij samen met een andere wielrenner tegen de grond smakte. Zijn maat kon verder rijden en Jens werd per ambulance weggevoerd.

De wedstrijd verliep verder zonder incidenten doch een groot deel werd uit de strijd genomen of stapte zelf af.

De laatste ronden kregen een vijftal renners voldoende voorsprong om het onder hen uit te maken wie de wedstrijd en het kampioenschap op zijn naam zou schrijven. Onder hen Koen Aerden en de gedoodverfde favoriet Quinten Hermans .

De slotronde zou de beslissing moeten brengen want het groepje van vijf,  met de medekoplopers Ben Boets,  Daan Bollen en Mathias Vandikkelen, bleef tot aan de meet goed ronddraaien. Een finishfoto zou de uitslag van de wedstrijd bepalen want Aerden en Hermans waren zo close over de lijn gepasseerd dat er met rede getwijfeld werd wie de winnaar was.
Quinten had nochtans een fietslengte voorsprong in de aanloop naar de meet, maar zag Koen nog net voor de streep naast hem komen.
De eerste tien op een rijtje ziet er zo uit:
Koen Aerden,  Quinten Hermans,  Mathias Vandikkelen,  Ben Boets,  Daan Bollen,  Arthur Pagnaer,  Sven Leenaers,  Tomas Van Uytsel,  Lennert Loenders,  Massimo Vanderaerden.

Zaterdag 14 mei 2011: Herdenking meidagen in Gellik aanvang 15.00 uur met gebedsdienst en eerbetoon aan het monument.

Zondag 15 mei 2011: Herdenking meidagen in Veldwezelt aanvang 10.30 uur eucharistieviering en eerbetoon aan het monument en begraafplaats.

 
Maastricht had reeds haar dodenherdenking die zoals gewoonlijk op de 4e mei plaats vindt. De dag erna was de dag van de bevrijding.
Onze streek werd in september 1944 bevrijd, terwijl het noorden van Nederland de hongerwinter tegemoet ging. Het rollend leger van de geallieerden kwam tot stilstand, na de mislukking van Market Garden Het zou tot mei 1945 duren eer er een wapenstilstand kwam.

Het voltallige gemeentebestuur van Maastricht legde een krans neer aan het oorlogsmonument op het Koningsplein, tijdens de herdenking op 4 mei. gevolgd door heel wat verenigingen.

Om 20.00 uur werd er 2 minuten stilte gehouden. He Koningsplein ligt naast de drukke A2 en al dat verkeer werd stopgelegd door politie. De stilte werd ingevuld door zingende vogels in de bomen langs het plein. Iets dat even later toen het verkeer weer zijn gang ging niet meer waarneembaar was.

Deze titel staat te lezen in de attent van mei 2011.

In het artikel staat te lezen dat er vanaf juli 2011 schapen instaan voor het beheer van deze graslanden. De schapen zijn nu reeds aanwezig op locatie in Gellik.

 Lanaken adopteerde jaren geleden het Klaverblauwtje dat in Gellik zijn meest noordelijke habitat heeft.

Het is nog maar pas mei en een aantal Icarusblauwtjes, witjes, dikkopjes en andere vlinders steken naast de vele insecten de kop reeds op.

Verleden jaar werd er enkele dagen nadat de klaverblauwtjes uitkwamen, paarden en eitjes af aan het zetten waren, onder toezicht van de Scheepvaart nv. overgegaan tot het maaien van de platte boorden langs het kanaal.

Het zijn precies die plaatsen waar de waardplanten van de blauwtjes groeien. In de  helling staan bijna geen waardplanten.
De platte boorden werden toen op 26 mei gemaaid en het gesneden gras, planten en kruiden werden gelijktijdig weggezogen en opgeslagen in de aanhanger om afgevoerd te worden. Maar ook de eitjes en onze beschermde vlinder werd meegezogen.

Nu er schapen ingezet worden, lijkt de kans groot dat hetgeen verleden jaar gebeurde met betrekking tot het maaien verleden tijd is.

Niets is minder waar, want de platte bermen met de waardplanten zullen alsnog gemaaid worden. De herder,  Jan Jans (foto links), die met 160 heideschapen, jonge en oude, deze taak op zich genomen heeft, zal enkel 50 meter stroken laten begrazen. Deze 50m blokken zijn dan omheind en voorzien van schrikdraad. Dus blijven op deze wijze van begrazen  bepaalde stroken in de helling onbegraasd.

Jan mag zijn omheining niet verder zetten dan de greppel en moet de platte delen ongemoeid laten, die dan op dezelfde wijze als verleden jaar gemaaid zullen worden.

“ Liever zou ik met een loslopende kudde de dijk laten begrazen maar dat mag niet”, zegt jan.

Ook is het mijn mening dat een lopende kudde, genoeg zal laten staan om de beschermde vlindersoorten voldoende overlevingskans te geven. Zoals het nu met de 50m blokken het geval is wordt daarin bijna alles wat eetbaar is weggevreten.

De schapen gaan ’s avonds en in het weekend, in een weide op de schuine zijde van het kanaal. Deze weide heeft een vaste omheining en is heel kaal gevreten door de schapen.

Het zou raadzaam zijn om de maaibeurten om te zetten in het begrazen door een lopende kudde, naast de blokkenbegrazing in de hellende dijk.

Je kunt er niet omheen kijken als je in Smeermaas rondloopt of fietst.

Aan de overzijde in Borgharen is men reeds een tijdje bezig met het afgraven van de dijk, die al millennia lang de Maas begrenst. Langs de oevers van de Maas verrezen onze Maasdorpen aan beide zijden. Veel van die dorpen hadden sinds hun prille begin te maken met de grillen van de Maas en werden vele malen overspoeld. Nu in het jaar 2011 zou daar een einde (hetzij minder last) aan moeten komen.
Tonnen aarde en kiezel vermengd met zand worden door grote vrachtwagens van het type Caterpillar afgevoerd..

Grote happen worden nu elke dag door meerdere graafmachines afgehaald. Om minder geluidslast van deze dagelijkse vraatzucht van de machines te hebben, heeft men rond Borgharen een geluidswal opgeworpen (er werd afgeweken van het plaatsen van zeecontainers als geluidswal).
Aan de Maaszijde was het vanzelfsprekend niet mogelijk om een geluidswal aan te leggen want dat deel wordt afgegraven. Een brede leemachtige stroom gaat richting noorden en bestrijkt de helft van de Maas aan de rechteroever.

Maar hoewel er beloofd is dat er geen of weinig stofoverlast zal worden gecreeerd, blijkt de werkelijkheid toch wel een beetje anders.

Grote stofwolken vertrekken vanaf de werken, richting Smeermaas, zoals te zien is op bijgaande foto’s.
Gezien er door de Maas door de eeuwen heen sediment afgezet werd op de oevers is het niet ondenkbaar dat er zich schadelijke stoffen bevinden in de teelaarde die nu verwijderd wordt.

Nat houden was de boodschap en indien er toch stof overlast zou zijn dan kon men dat melden bij de uitbaters van de afgraving.

De eucharistieviering op 30 april met altaarwijding werd druk bezocht door parochianen en leden van de kerkfabrieken van de federatie. Oud leden van het kerkfabriek van de St Ursula en gemeenteraadsleden, Burgemeester Willen, Vlaams Volksvertegenwoordigers, Vera Jans en Marino Keulen, waren eveneens present.
Vanaf maart 2010 tot net voor Pasen 2011 werd de kerk van binnen gerestaureerd en geschilderd. 

Muurschilderingen van Guffens werden reeds eerder gerestaureerd . Elisabeth Geukens heeft nog een hoofd van deze groep evangelisten en Kerkvaders aangepast. In de weekkapel werden restauraties gedaan aan de beeltenis van de heilige Maagd Maria tenhemelopneming en de medaillons van de 7 sacramenten, die weer tevoorschijn kwamen na verwijdering van de afkasting.

Iedereen was het ermee eens dat de Bisschop deze kerk, met zijn vele meesterwerken van schilders en glaswerkers, de kathedraal van de Maaskant noemde. Mgr. dankte de vele mensen die bij hebben gedragen bij de restauratie van de kerk en in het bijzonder aan hen die hun bijdragen deden voor het nieuwe altaar.

De mis werd opgeluisterd door het parochiaal koor onder leiding van Anita Dreessen.
Naast Mgr Hoogmartens celebreerden de pastoors van de federatie en de Diaken van Lanaken.
Na de Eucharistieviering was er een academische zitting en als afsluiting een receptie, aangeboden door het gemeentebestuur.

Foto’s van deze speciale Eucharistieviering klik hier

Het Thaise Nieuwjaar werd voor de tweede maal gevierd in het OC van Smeermaas op 23 april. 13-14-15 was het officiële feest en overgang van het jaar 2543 naar 2554.
Het was een groot familiefeest met optredens en mis verkiezing. Toch is het aan te nemen dat er geen twee zussen aanwezig waren in de zaal. De dames vormen een hechte band, zover van hun roots.

Voor de tweede maal ging het feest door in Smeermaas waar mensen vanuit Nederland. Duitsland en België aanwezig waren. Volgend jaar zal het eveneens doorgaan in Smeermaas maar dan op nieuwjaarsdag zelf.

Een groot deel van de inkomsten gaat naar goede werken in het Th(a)uisland. afgelopen jaar was de keuze gevallen op Korat meer bepaald in Chaiyaphum dat te lijden had gehad van grote overstromingen.

Een groot aantal foto's kunt u bekijken op fotosite.

Klik daarvoor op de foto bovenaan in de rechterkolom.

Gezinsbond Smeermaas organiseert op 25 april 2011 een Grote kinder- en babybeurs in het C.C. Van Lanaken en dit vanaf 10u00 tot 14 u00  Inkom:  volwassen € 1,  kinderen gratis

Wat vliegt daar nu weer?

Langs de Maas bij Smeermaas dansen rare zwarte insecten rond boven het gras. Pikzwart en met de poten omlaag vliegen ze rond en het worden er steeds meer. Het betreft hier een insect waaraan meerdere namen gegeven worden, zoals: Maartse vlieg, vertaald vanuit het Engels waar ze St. Marc’s fly genoemd worden, op 25 april is het namelijk de feestdag van de Heilige Marcus en rond die periode vliegen deze muggen uit. Maar ook wel rouwvlieg, Zwarte vlieg of bibio marci, het beestje kan maar een naam hebben.
Men noemt ze vlieg maar het is een mug. Steken doen ze niet dus geen angst daarvoor. Ze blijven gewoon zitten als je er kort bij komt, dus kon ik gemakkelijk deze plaatjes schieten. De vrouwtjes zijn groter en hebben zwarte vleugels. Die van de mannetjes zijn doorschijnend. Er is nog een verschil, de mannetjes hebben grote facetogen maar de vrouwtjes hebben veel kleinere ogen waardoor hun kop ook kleiner is .

Ze ontpoppen zich op dit moment en zullen hun korte leven boven de aarde volledig in het teken stellen van de voortplanting. Hun paring duurt wel een poosje en ze laten zich daarbij niet storen ze hebben dus ' geen scrupules'  en ook geen angst.

De vrouwtjes leggen een 100tal eitjes in de grond, waar de larven hoofdzakelijk leven van dode plantenresten en dus zorgen voor compostering in de bodem. De larven overwinteren in de bodem. De levensduur van de uitvliegende muggen is beperkt en na enkele weken zijn ze van de wereld af.

Het is lente en dat is duidelijk merkbaar. Op de Maas in Smeermaas zijn er heel wat minder watervogels te zien. Ze zijn er wel maar zijn aan hun broedperiode begonnen elders in het Maasland. In Gellik aan de waterkant, op dezelfde plaats als verleden jaar, is een koppel Nijlganzen er in geslaagd drie jongen op de wereld te zetten. Ze zwemmen op de golven van de passerende schepen. De Nijlgans is een exoot en is bij ons aanwezig door uitzetting, of vlucht bij kwekers. Het is een agressieve gans, want als een andere watervogel zich waagt in zijn territorium vliegt hij er op af om hem te verjagen, ze zijn dan ook de enige aanwezigen zo ver het ganzenoog reikt.

Nog een exoot, die eigenlijk niet op onze wateren thuishoort, is de Mandarijneend. Een prachtige verschijning in het watervogelland. Ik kon er een aantal digitaal vastleggen op de verbindingsvaart Briegden Neerharen. Een van de deze woerden was aan een zijde geknipt zodat hij niet kan vliegen, dus duidelijk uitgezet. Twee van hen vlogen na eer tijdje richting bos Pietersheim. Een dag eerder zat er een koppeltje waarvan het wijfje ook gekortwiekt was, eveneens op dezelfde vaart.


Langs het ALbertkanaal bij een trap waar ze gemakkelijk naar boven kunnen



Op de woelige baren

Dit wijfje is gekortwiekt



vreemde eenden in de bijt het voorste mannetje is gekortwiekt en kan eveneens niet vliegen

De gekortwiekte blijft achter als de twee anderen wegvliegen richting Pietersheimbos

Het zat bijna in de Chacoche voor de dames van DVL. Op eigen terrein ontvingen ze de ploeg uit opglabeek. Met een stand van 1- 1 gingen ze de rust in. 

Pas op het veld in de tweede helft was het de thuisploeg die weer scoorde in de eerste minuut en met een 2-1 stand werd gespeeld tot de laatste minuut inging. In die laatste minuut scoorden de bezoekers en kwam de stand op 2-2. De punten verdeeld maar een verliesgevoel heerste bij de dames van lanaken. Met winst zouden ze over Opglabeek gewipt zijn

Doelpunten waren van Caroline Jadoul 1-0 en Ilse Moors 1-1 in de eerste helft.

In de tweede helft scoorden Sauwen 2-1 en in de laatste minuut Sandera Schouteden 2-2.

Het Belgisch kampioenschap voor Garde- en Showdans, vond plaats in het Cultureel Centrum van Lanaken, op 9 april 2011.

Waarom in Lanaken was onze vraag aan het organiserend comité ‘De Vogelzangers van Zonhoven’?

Het antwoord was eenvoudig, Lanaken bezit met het CCL een accommodatie die zich bij uitstek leent voor dit soort van kampioenschappen. Ze richten dan ook een bijzondere dank aan het personeel van het CCL om gebruik te mogen maken van een accommodatie die een Belgisch kampioenschap voor  showdansers waardig is

De wedstrijd ging door onder auspiciën van de Belgische Dansport Organisatie die aangesloten is bij European Federation for Dance sport Organisations. Heel wat vrijwilligers zijn dag in dag uit in de weer om deze jonge mensen te begeleiden. Hen bij  optredens en wedstrijden ter zijde staan verdient dan ook een grote pluim voor hun inzet.

Uitvoeringen in Lanaken werden gedaan door Solisten, duo's, dansparen, garde- en showensembles verdeeld over alle categorieën en leeftijden en met aangepaste moeilijkheidsgraad.

Dansers, ouders en sympathisanten uit meerder Belgische gemeenten vulden de Jan Rosierzaal om te genieten van hun favorieten.

Verenigingen die deelnamen waren:

TSC Dance Feet-Kelmis, Golden Passion Dancers-Lommel, De Silverstar –Wellen Borgloon, De Broeveskender-Bilzen, Kv De Waggelerre-Voeren, De Limaro’s Kaulille, DG de Nica’s-Peer, De Vogelzangers Zonhoven, DSG Dynamic-Bree, DO RE MI-Lommel, De vergeet me nietjes-Lommel, Dance Flection Team Company Torhout.

Inzet van het Belgisch Kampioenschap was een opstap en een selectie voor het Europees Kampioenschap  eerstkomende op 6-7-en 8 mei in Ludwigshafen(D).

Het voert te ver om al de Belgische kampioenen op te lijsten, daarom een impressie van de wedstrijd.

Voor alle foto's van deze wedstrijd klikken op foto's Nol in rechter kolom bovenaan.

Uitslaande brand in flat op gemeenteplein in Lanaken, die vierentwintig appartementen telt over 6 verdiepingen,  zorgde voor een hallucinante vlucht van de bewoners omdat door  de hevige rookontwikkeling in de enige vluchtweg, deze niet gebruikt kon worden om buiten te geraken.
Rond 11.30 uur werden de hulpdiensten gewaarschuwd. Brandweer Maastricht was als eerste ter plaatse met Ladderwagens en begon met de bluswerken  en evacuatie. Even later arriveerden  de korpsen van Maasmechelen en Bilzen.
Sommige bewoners hebben toch de lift genomen omdat de stroom niet uitgevallen was, volgens een van de bewoners. Anderen werden door de brandweer via de brandladder geëvacueerd. Een man werd van het dak gehaald. 

 
Bij een Angolees echtpaar met vier kinderen, die wonen op de eerste verdieping, brak er brand uit door een tot nu toe onbekende oorzaak. Toen de brandweer toekwam sloeg het vuur  al uit het raam. De bovenliggende appartementen -direct boven de brandhaard-  kregen eveneens grote schade door de brand. Brandweerkorpsen van Maastricht, Maasmechelen en Bilzen kwamen ter plaatse

Heel wat van de bewoners konden via de brandladder van de brandweer uit hun hachelijke situatie gered worden. een twintigtal van hen werd per ambulance vervoerd naar ziekenhuizen voor onderzoek op rookvergiftiging. Het merendeel van de eigenaar-bewoners zijn senioren.

.

De 68 jarige Jos van Dormael, die op de vijfde verdieping woont sedert de flat gebouwd werd nu 42 jaar geleden, hoorde de rookmelders afgaan en ging meteen met een brandblusser naar beneden. Hij moest echter door de rookontwikkeling in de trappenhal op zijn schreden terugkeren. In de trappenhal komt de lift en alle deuren per etage uit, er is geen aparte vluchtweg . Hij ging helemaal naar boven en zette een luik van de machinekamer voor de lift open. Zo kon volgens hem de rook ontsnappen uit de trappenhal. Jos kon nu echter niet meer naar beneden omdat de rook ook de bovenste etage bereikt had. Zijn vrouw, die eveneens thuis was, kon hij zodoende niet meer bereiken. Hij is toen op het dak gaan staan, waar hij door de brandweer bevrijd werd.

Ondertussen was ook zijn echtgenote door de brandweer bevrijd en afgevoerd naar het ziekenhuis voor controle op rookvergiftiging.

Burgemeester Willen verklaarde voor TVL. Dat als dit ’s nachts zou gebeuren het uit zou kunnen draaien op een drama.

Twee mannen zijn nog aan het werk aan Bunker BN 11 te Neerharen. Hhet is al over acht uur  ’s avonds. Guillaume Terwingen en Mathieu Molenbroeck zijn aan de kanaalzijde van de bunker het materiaal aan het opruimen dat gediend heeft, om enkele dichtgemetselde en met beton gevulde schietgaten weer te openen. “ Zo komen weer de oorspronkelijke openingen, van de schijnwerper, de mitrailleur en het kanon, te voorschijn” zegt Guillaume niet zonder enige trots.
De schietgaten zijn enkel aan de kanaalzijde geconstrueerd. Hierdoor konden aavallen van achteren niet meteen afgeslagen worden en konden de aangevallen bunkers met zweefvliegtuigen, vanaf Veldwezelt tot aan het fort van Ebenemael, destijds gemakkelijk in Duitse handen komen.
Bunker BN 11, langs de de Zuidwillemsvaart, heeft dan wel geen belangrijke rol gespeeld in de landsverdediging, op de 10^e mei 1940, omdat de Duitsers hun aanval richtten op het fort van Ebenemael en de bruggen tot Veldwezelt, ze is  toch een overblijfsel uit die gruwelijke periode van de 2e wereldoorlog.

De 78 jarige en  geboren Neerharenaar  Guillaume (Giel) is de initiatiefnemer van een werkgroep rond de eerherstelling van dit oorlogsmonument, dat gebouwd werd in het jaar 1934 samen met de oeverbunkers in de nabijheid van sluizen en  bruggen over de Zuidwillemsvaart en Albertkanaal. Op de bunker is een bespiedingsklok geplaatst die in nood voorzien kon worden van een lichte mitrailleur, origineel een Cloche FM op (FM=Fusil Mitrailleur). "Het is een geheel nieuwe, gemaakt op het juiste formaat, ", zegt Guillaume. De orginelen werden door de Duitsers weggebrand om het staal te kunnen smelten voor oorlogstuig. De openingen waren voorzien van kogelvrij glas.

In de nabijheid van deze bunker BN 11 sneuvelden op 16 september 1944, bij het oversteken van infanteristen te voet van de gehavende brug over de Zuidwillemsvaart, 4 jonge Amerikanen. Zij hadden de taak zich te voegen bij een eenheid van Luitenant-Kolonel William M. Stokes, die op 16 september om 17.00 uur met een Task Force vanaf Smeermaas de houten brug over de Zuidwillemsvaart overgestoken was met enkele tanks en infanteristen, om de smalle corridor tussen Maas en kanaal te zuiveren van Duitsers.

Tijdens de oversteek werden zij bestookt door Duitse Artillerie, die aan de overzijde van de Maas op de hoge oevers al hun bewegingen gade konden slaan. Het artillerievuur duurde 20 minuten lang.

Het  totaal aantal slachtoffers, hetzij gewond of gedood, bij deze operatie ‘Task Force Stokes’: 918 Duitsers (aantal gesneuvelden niet bekend) en 93 Amerikanen waarvan 11 gesneuveld.

De11 gesneuvelden, ver van huis en familie, voor onze vrijheid waren.

Pvt. Ame Anderson, Pfc. Ingebrigt A. Apold, Pvt. Clifton B. Brickson, Pfc. Karl J. Heimark, Pvt. Geaorge Ligeros, Eerste Luitenant. Hans A. Movik, Pfc. Robert A. Phillips,  Sgt. Osmund C. Skaming, Pvt Paul P. P. Thomle, Pvt. Thelmer A. Thompson, Pvc. Anton O. Wilberg,

Op de groene akkers langs de Maas bij Borgharen zit al een lange periode een groep van zo’n veertig knobbelzwanen.

En alhoewel enkele jongen nog een bruinachtige vederkleed hebben en nu overgaan naar de definitieve witte kleur, zitten er enkele tussen die zwarte delen in hun verenpak hebben.

Ze zijn met zekerheid nakomelingen van de zwarte- en de knobbelzwaan. Er zijn meerdere meldingen van zulke kruisingen tussen de beide rassen.

De zwaan in de groep met de meeste zwarte veren hoorde ik een fluitend geluid maken.

De zwanen die ik vastlegde kwamen van de akker aanvliegen en landden op de rivier waar ze begonnen te drinken en hun verenpak te ontdoen van het stof. Een tijdje later gingen ze stroomafwaarts om zodoende een aanloop te kunnen maken om terug te keren op de akker. Harde klappen van de vleugels en poten op het wateroppervlak gevolgd door een zoemend geluid bij het opstijgen door deze grootste vliegende vogels.

Ook verleden jaar, in september, maakte ik opnames van een duidelijke kruising van de Knobbel- en de zwarte zwaan en een kruising van een Brand- met een Canadese gans. Foto’s daarvan staan op de fotosite. Klik daarvoor op de foto bovenaan in de rechterkolom.
Of al deze hybridaties vruchbaar zijn is maar de vraag.
Nu de werken aan de Maasoevers van start zijn gegaan zal deze groep zwanen in Borgharen een andere pleisterplaats moeten gaan zoeken.

De Maas is een regenrivier die een groot variërend debiet heeft, van minder dan 10 m3 tot wel 3000 m3 per seconde. Bij lange lage waterstand kunnen de grindbanken in de maas uitdrogen, waardoor plantengroei kan verdwijnen.

Nu de beide landen, België en Nederland, plannen ontwikkelen om waterkrachtcentrales te bouwen op Albertkanaal en Maas, zal heel wat water dan, via het kanaal, worden afgeleidt met  lage watertoevoer tot gevolg voor de Maas. Dreigen er dan langere periodes van extreme laagwaterstanden op de Maas te ontstaan? De Maas voedt de kanalen: Albertkanaal, Zuidwillemsvaart en het Julianakanaal alvorens af te dalen aan de stuw van Borgharen in de onbevaarbare Maas. Om extreme laagwaterstanden te voorkomen, zal het schutwater op het Albertkanaal voor een deel (50%) terug opgepomt worden.

.

De Maas die oorspronkelijk een rivier is die grind en zand afvoert, is door stuwdammen herleid tot een afvoer van enkel water en zet nog alleen maar slib af. De vaargeul wordt er steeds dieper en snijdt zich steeds verder in in het Maasdal.

Ook de plaatselijke baggerwerken in het verleden hebben daartoe bijgedragen.

De Maasoevers zijn, door de leemafzetting door de eeuwen heen, zeer geschikt voor landbouw.  In onze streek settelden zich dan ook jager/landbouwers en landbouwers. Een deel van die vruchtbare gronden zal nu i.v.m. het grensmaasproject afgegraven worden. De afgraving komt er om grote overstromingen tegen te gaan zoals in de jaren 90 het geval waren.

Vanaf vandaag  5 april zal het beeld van de Maas in Smeermaas met de dag veranderen door de afgravingen ter plaatse. 230 hectaren groot is het deel dat tussen Borgharen en Itteren afgegraven zal worden. De oplevering zal eind 2015 plaats gaan vinden volgens de verwachtingen. De werken namen in Itteren een aanvang medio mei 2008. Het doel van de afgraving is drieledig. Bescherming tegen Hoogwater, Grindwinning die kostendekkend zou zijn en natuurontwikkeling. Kostenplaatjee voor het gehele traject (11 locaties) worden rond de 500.000.000 euro geraamd.