Vervolg 2 laatste dag in Nessebar

11/05/14 Nessebar. Het bovenste stadsgedeelte.

Heerlijk geslapen, gewekt door het gekrijs van een paar meeuwen, meer moet dat niet zijn voor onze Kees. Terrasdeur opgegooid en jawel, het is prachtig weer. Rond negen uur is Armin ook bovenwater en gaan we samen ontbijten. We hebben hier een kamer gehuurd bij particulieren en er is geen eten voorzien. Na een paar overheerlijke pannenkoeken op een terras met zicht op de Zwarte Zee genuttigd te hebben gaan we terug naar onze fantastische kamer. Armin heeft besloten om vandaag op zijn kamer te blijven hij is te vermoeid neemt vandaag een rustdag. Kees gaat alleen op pad. Ik besluit om vandaag in het oud stadsgedeelte te blijven. Bij een kopje thee op één van de vele terrassen krijg ik van de uitbater een stukje geschiedenis over Nessebar. Volgens hem zijn de meeste van de geplaveide straatjes nog de originele van uit de Romeinse tijd. De vele houten huizen die hier nog staan zijn minsten 250 jaar oud. Voor de geïnteresseerden in de geschiedenis van Nessebar raad ik het internet aan waar veel interessante informatie over dit stadje te vinden is. Het is prachtig weer en een genot om door de kleine smalle straatjes te wandelen. Ik kan hierboven dan ook gemakkelijk mijn dag vullen Het oud stadsgedeelte ligt boven op een heuvel en geeft je mooie vergezichten op de Zwarte Zee. Op een pleintje wordt er in een soort ruïne een concert gegeven door twee zangkoren. Rond een uur of vier ben ik moe en eindelijk bezweet terug op mijn kamer. Vandaag een mooie plek ontdekt waarlangs ik naar beneden kan gaan om morgen het onderste stadgedeelte te verkennen. Het zijn verschillende trappen die via terrasjes naar beneden gaan. Morgen dus de foto’s van Nessebar aan de zee.

Nessebar vervolg foto's

10/05/14 We zitten in Bulgarije.

Fantastische goede nacht gehad. Jammer genoeg is dit één van de weinige positieve dingen die we vandaag hebben mee gemaakt. Kwart voor zeven opgestaan, gordijnen open en het regent niet. Vol goede moed begin ik mijn bazaar in te pakken. Zodra ik beneden kom, geloof het of niet, begint het weer te regenen. Niets aan te doen, rap de binnen tassen in de koffers en het kettingslot er af halen. Nu beste vrienden als je met een motor onderweg bent moet rap uit den boze zijn. Rap en een motor is water en vuur. Dit was de Kees even vergeten, het gevolg is dat hij de sleutel van het kettingslot breekt. Geen probleem zullen er veel denken. Het gebroken stukje er uit halen en het slot openen met de reserve sleutel. Hier komen we aan les nr. twee. ALTIJD een reserve sleutel mee nemen, ook daar had de Kees even niet aan gedacht. Ondertussen sta ik al redelijk nat beteuterd naar de Tri te gapen. Les nummer drie heb ik gelukkig wel geleerd op mijn diverse reizen, met gapen wordt er niets opgelost. Kloten in de handen nemen en actie ondernemen. Ikke met mijn probleem naar de mijnheer aan de receptie, hij komt eens even naar het probleem kijken en heeft direct en oplossing. Schud een beetje met het kettingslot, stukje gebroken sleutel valt er uit, strooit met een brede glimlach nog wat zout in de wonde door te zeggen; walla opgelost je pakt je reservesleutel en rijden maar. Rood tot achter mijn oren vertel ik hem dat deze optie niet van toepassing is. De ketting van gehard staal (volgens de beschrijving) moet doorgezaagd worden. Na en meelijwekkende glimlach gaat hij terug naar zijn receptie en belt een vriend om te vragen of die met en slijpschijf kan langskomen. Ik zie het al gebeuren. Duizenden vonken die mijn koetswerk van mijn geliefde Tri gaan beschadigen maar helaas zie ik ook geen andere oplossing. Ondertussen, al redelijk nat gaan we toch maar ontbijten, het ontbijt is goed en wel binnen en daar staat een dikke vriendelijke Turk met een piepklein slijpschijfje. Zonder woorden pakt hij een stuk karton, zet dit tussen het koetswerk en de ketting, zwiert zijn slijpschijfje in gang en slijpt de ketting door. Gehard staal? Mijn oor, het schijfje vliegt er door of het was een stuk boter. De ketting lag in twee voordat ik nog maar de kans had om een foto te maken. Hij wilde geen geld, heb hem toch 70 Lira gegeven voor de moeite. Het waren trouwens mijn laatste Turkse centen. Al bij al zijn we dan toch met weinig oponthoud kunnen vertrekken in de gietende regen.

Na een paar kleine navigatie foutjes zijn we drie kwartier later uit de onnoemelijk grote stad Istanbul geraakt. We rijden door mooie Turkse landschappen waar we helaas af en toe maar iets van te zien krijgen wegens regen en mist. Het wegdek dat we voor onze wielen krijgen is van alle soorten, van zeer slecht tot zeer goed. We rijden op een mooie nieuwe baan in aanbouw en moeten er af voor een stukje omleiding. Een verschrikkelijk slecht stuk van amper 5OO meter maar redelijk bergop. Het laatste stukje, voordat we terug op de rijbaan komen is zelfs steil. Niet simpel, om zo op de rijbaan te komen want we hebben natuurlijk geen voorrang. En hier gebeurt het. Armin zit en versnelling te laag en zijn motor blokkeert als hij de rijbaan op wilt rijden. Het is onmogelijk om een afgeladen motor die over zijn kantelpunt komt recht te houden. Je kunt er alleen maar voor zorgen dat je niet onder je motor terecht komt. In mijn spiegel zie ik dat Armin gevallen is, zet mijn motor aan de kant en we krijgen met twee de motor niet zonder moeite terug recht. Een vriendelijk Turk die passeerde vroeg of we hulp nodig hadden maar al bij al viel het nog al mee. Armin mankeert niets en de schade aan de Tri beperkt zich tot wat krassen op de zijkoffer. Elk foutje dat je hier op dit soort wegen maakt wordt onmiddellijk afgestraft. Daarom ook dat het zo vermoeiend is om in dit soort landen met de motor te rijden. Na even te bekomen van de schrik moeten we verder, het is nog een twintigtal kilometers voordat we aan de grensovergang Turkije-Bulgarije zijn. Zonder noemenswaardige gebeurtenissen bereiken we nog altijd in de gietende regen de grens. Eerst buiten aan een kotje paspoort controle. Dan honderd meter rijden, motor achter laten en een redelijk groot gebouw binnenstappen voor de andere controles. Mijn ervaring aan de grenzen die ik heb opgedaan met mijn reis naar het Midden-Oosten komt nu goed van pas. Twee stempels en een half uurtje later moet er nog één loket gepasseerd worde. Daar moeten we een formulier invullen met een stuk of twintig vragen zoals: hoeveel overnachtingen in Turkije, wat hebben de overnachtingen gekost, waar geslapen, hoeveel geld aan eten, benzine, cadeaus besteedt. Enz, enz. Ook deze hindernis kan ons niet tegenhouden. De motor op voor een laatste controle van de bagage. We komen bij de controle aan zeggen dat we uit Belgica komen en mogen doorrijden zonder een koffer te moeten openen. We hebben meer geluk dan een gast die zijn camionet volledig moest leeg laden. Maar ook in Bulgarije gietende regen en spekgladde wegen. We worden moe, nog 115 km. Als we aan de Zwarte zee komen stopt het eindelijk met regenen we vinden de temperatuur van 17 graden zelfs aangenaam nadat we een poos op zeshonderdvijftig meter gereden hebben met 9 graden. Na een derde stop rijden we het mooie schiereilandje op waar Nessebar ligt. We worden verwelkomd door de Duitstalige eigenaar van het Guest-house. Hij laat ons de werkelijk prachtige kamers zien en zegt waar we de motors kunnen parkeren. Van op het terras van de kamer kan ik een meeuw zien zitten broeden.

Na de douche beging ik aan het verslag van vandaag. Om 19 u klop ik bij Armin aan, hij heeft een kamer boven de mijne. Het blijft verdacht stil en na nog enkele keren te kloppen besluit ik om hem te laten slapen. Hij is dan ook werkelijk steendood aangekomen. Waarschijnlijk recupereer ik vrij snel, ik zit nog redelijk fris en ga op pad om een restaurantje te zoeken. Ook moet ik nog iets zien te vinden waar we kunnen ontbijten. De temperatuur is aangenaam aan het worden en ik geniet met volle teugen van het vergezicht over de Zwarte Zee. Een restaurantje gevonden waar ik goed heb gegeten, een goede koers krijg voor mijn Euro’s en waar we morgen kunnen ontbijten. Terwijl een waterachtig zonnetje onder aan het gaan is wandel ik terug naar mijn kamer. De foto’s en het verslag op de blog zetten en gaan slapen.

09/05/14 Istanbul in de gietende regen.

Na een goede nachtrust staan we fris gekapt en geschoren om acht uur aan het ontbijt. De regen klettert letterlijk tegen de ramen. We besluiten dan ook om een paar uur terug te gaan naar de kamer. Maar jongens, een paar uur op een frisse hotelkamer zonder verwarming(die werkt maar een paar uur per dag) duurt echt wel lang. Om een uur of tien gaan we toch maar eens buiten kijken. We hebben nog geen vijf stappen gezet of we worden bestormd door paraplu verkopers. Drie euro voor een doorzichtige paraplu, we kopen er een natuurlijk goed wetende dat ze geen kloten waard zijn. Maar half Istanbul loopt met die brol rond en het is echt wel nodig met dit weer. Vijftig stappen verder steken we een straat over, er komt achter de hoek van achter de hoek wat wind gewaaid en de Kees zijn paraplu is per total. Vijftig stappen voor drie euro is eigenlijk wel genoeg betaald. Dan maar een zwarte paraplu gekocht ziet er iets steviger uit en wie weet kan ik hem heel de dag heel houden. Mijn nieuwe paraplu was bijna in stukken toen ik tien meter verder precies dezelfde zwarte paraplu kon kopen aan de helft van de prijs die ik had betaald. Volgens de receptie van het hotel moeten we de tramsporen volgen om bij de meeste bezienswaardigheden te komen. Oei, denk ik tramsporen volgen in miljoenen stad waar naar ik schat minstens 500 km tramsporen liggen in de gietende regen, er zijn volgens mij leukere dingen te doen dan dat. Als het mijn baas zou vragen ging ik op de loop en hij zou me nooit meer terug zien. Maar goed, min of meer opgewekt steek ik mijn zwarte paraplu omhoog en roep Fellow me my friends. In een tik en een wip liepen er een stel Japanners, Chinezen en nog allerlei andere nationaliteiten achter ons. Volgens mij hadden ze dezelfde instructies gekregen in de respectievelijke hotels dan wij. Als we bij het Topkapi-paleis komen zien we zo’n driehonderd paraplu’s staan allemaal met een mannetje of vrouwtje eronder. Er is maar eens even een wachttijd van anderhalf uur om er binnen te geraken. We kijken het even aan, de Kees steekt zijn paraplu de hoogte in, roept Fellow me my friends en zwemt naar de Blauwe Moskee met zijn zes slanke minaretten. Wat ik gisteren al gezegd had aan de receptie van het hotel maar daar werd tegengesproken was een feit. De Blauwe Moskee is enkel open voor prayers (mensen die komen bidden) Het is vandaag vrijdag dus gebedsdag. Geen bezichtiging van de 21.000 muurtegels uit Iznik op de muren van de galerijen. Gelukkig heb ik dit allemaal al gezien met prachtig weer bij een vorig bezoek aan Istanbul. Fellow me my friends, we peddelen naar de graftombe van een sultan wiens naam ik vergeten ben en trouwens ook niet kan schrijven. Nadat we dat hebben gezien begint den Armin al van dege natte voeten te krijgen, ik hoor aan het soppend geluid dat hij nog in mijn buurt loopt. Hoog tijd om een heerlijke gloeiende Turkse thee te drinken met overheerlijk gebak. Na de thee vluchten we de overdekte Grote Bazaar. Als het tijd is voor het gebed worden er diverse gangen versperd door biddende verkopers die hier voor even de toeristen vergeten. We hebben het gezien en gaan door de nog altijd gietende regen terug naar het hotel. Daar aangekomen zijn we allebei nat tot op ons hemd. Het is geen sinecure om tegen morgen onze schoenen en kleren droog te krijgen, alle middelen helpen tot zelfs het beetje warmte dat de koelkast van de mini bar afgeeft.

De weersvoorspellingen voor morgen zijn niet veel beter, de kans is groot dat ons een zware natte rit staat te wachten naar Bulgarije. We verblijven daar in Nesebar dat aan de Zwarte Zee ligt.

Vervolg Istanbul

Istanbul boottocht op de Bosporus en bezoek aan de grote Bazaar.

Na een redelijke nachtrust en redelijk ontbijt gaan we tickets kopen voor onze geplande vijf uur durende (althans volgens de verkoper) rondvaart op de Bosporus. De Bosporus vormt de grens tussen Europa en Azië. Om tien uur worden we als een kudde schapen naar een busje begeleid die ons naar de rondvaartboot brengt. We bevinden ons in een gezelschap dat uit diverse landen komt. Het is na elf uur dat de rondvaart eindelijk start, één uur van de rondvaart is dus al voorbij. We steken de Bosporus over en vertrekken langs de Aziatische kant. Verdomme, wat is het koud op die boort zeg. Er waait een snijdende wind over de Bosporus die dwars door je kleren gaat. Al redelijk snel ga ik benedendeks een plaatsje uit de wind zoeken. Het is hier veel draaglijker om te staan en uitstekend om ongestoord foto’s te nemen. Ik doe teken naar Armin om ook naar hier te komen. Juist een half uurtje later wordt het dringen om je plaats te behouden.

Na een uurtje keert de boot juist voor de laatste brug over de Bosporus om langs de Europese kant terug te varen. Als we terug bij ons vertrekpunt komen varen we nog een kwartietje verder voordat er aangemeerd wordt. Het is de bedoeling dat we van hier uit met een kabelbaan naar en uitkijkpunt gaan (kosten 3 Turkse Lira(1 euro) niet inbegrepen) We betalen aan de gids en gaan naar boven. We krijgen een half uur de tijd en moeten dan in groep terug naar beneden. Daar staat dan een bus klaar die ons terug brengt naar het vertrekpunt. Kees en Armin kennende trekken die zich natuurlijk geen kloten aan van dat half uur. Ze bekijken de bezienswaardigheden op het gemakje, Kees eet een lekkere krakeling en een soort plat gebakken deeg met geitenkaas. Na dit eetfestijn zakken we nog af voor een Turkse koffie en thee. Dit krijg je natuurlijk nooit gedaan op en half uur. Terug bij de kabellift aangekomen was er geen enkel schaap met een badge meer te bespeuren. We tonen onze badge aan de kabelliftman en denken dat we dan wel mee naar beneden kunnen gaan. Niet dus, de man trekt zich geen zak aan van onze badge en ons verhaal dat we hier met een groep zijn aangekomen en dat de kabelbaan al betaald is. Bekijk het maar denkt deze Turk, zonder een jeton te kopen komen jullie niet in de cabine om naar beneden te gaan. Drie Lira opgevist, jeton gekocht naar beneden gegaan waar de bus die ons terug moest brengen natuurlijk al lang was vertrokken.

Een taxichauffeur zit op klanten te wachten, dat komt dus goed uit. We hebben zelfs een kaartje bij met de naam en adres van het hotel dus dat mag geen probleem zijn. We geven het kaartje aan de chauffeur, hij zet zijn brilletje op, bestuurt het kaartje lans alle kanten en komt tot de conclusie dat hij niet weet waar we naar toe willen. Wablief, een taxichauffeur van over de zestig die waarschijnlijk al zijn hele leven met dat gele ding door Istanbul rijdt weet geen hotel te vinden dat midden in het oude stadscentrum ligt. Raar maar waar, we maken er geen woorden meer aan vuil en beginnen aan een lange, lange wandeling langs de Bosporus weliswaar in de zon. Na een uurtje wandelen een terrasje gepikt en onverwachts terecht gekomen op de grote Bazaar van Istanbul. Spijt hebben we allang niet meer over onze wandeling en we duiken in de Oostersfeer van de Bazaar ar we allerlei spulletjes kopen en afdingen als of we nooit iets anders hebben gedaan. Na dit bezoek vinden we redelijk snel ons hotel inmiddels is het over vijf uur. We besluiten om een paar uurtjes platte rust te nemen alvorens naar een Turkse barbier te gaan om ons haar te laten knippen en iets te zoeken om te eten. En zo is al weer een fijne dag verstreken met en boottocht van twee uur in plaats van vijf uur en een wandeling van tweeëneenhalf uur in plaats van tien minuten. Morgen het vervolg van ons verblijf in Istanbul.

Vervolg Istanbul

07/05/14 Naar Istanbul

Na een goede nachtrust en goed ontbijt starten we rond half negen de motors richting Istanbul. De lucht is helder en het beloofd een mooie dag te worden. Garmien loost ons goed de stad uit en na een half uurtje snelweg zoeken we de kleine wegen op. Op de prachtige binnenwegen (slecht wegdek) ruiken we, voelen we en ondergaan we Turkije. We rijden door dorpjes waar de tijd nog geen vat op heeft gehad. Alle hoofden draaien onze richting uit als we met de Tri’s de terrasjes passeren. Bij onze pauzes zijn we zelden alleen, direct staat er en groepje Turken rond de motors te draaien, zowel jong als oud is geïnteresseerd in de snelheid van de motors. We rijden door een mooi heuvelend landschap met veel landbouw. We passeren kudden schapen en koeien die begeleidt worden door schaapherders en koewachters. Groepen van tientallen ooievaars maken gebruik van de thermiek om al zwevend grote cirkels boven de velden te maken. Plotseling zien we na één van de vele bochten de Zee van Marmara. Na een lange afdaling komen we op en mooi plekje om wat foto’s van deze kust te nemen. We moeten nu nog 138 km langs deze zee rijden om op onze bestemming te komen.

Als we op 30 km van Istanbul zijn wordt het verkeer al chaotisch. We zitten op een baan met een stuk of vijf rijvakken en moeten hier al beginnen met het voor te sorteren om Istanbul binnen te rijden. Garmien wet het precies ook niet goed hoe dit allemaal moet gebeuren en geeft te laat en te onduidelijk aan welke rijbaan we moeten volgen. Als het te laat is krijg ik van Garmien in mijn helm te horen dat ik niet op de goede route zit. Er zit niets anders op dan de route te laten herberekenen. Dit tot een keer of drie. Als we langs het vliegveld van Istanbul rijden weet ik dat we het ergste achter de rug hebben, we kunnen van hier uit altijd op hetzelfde baanvak blijven rijden tot we het centrum van Istanbul bereiken. We stoppen naast het vliegveld en timen dat er elke 45 seconden en vliegtuig vertrekt. Op de landingsbaan daalt er bijna om de twee minuten een vliegtuig. De lucht stinkt hier naar de kerosine en het gebulder van de opstijgende vliegtuigen is indrukwekkend.

Tientallen mastodonten van schepen liggen voor de haven van Istanbul te wachten. Het verkeer is nog hectisch maar we kunnen goed volgen. Eenmaal in het centrum wordt het steeds moeilijker. Files in de nauwe fel stijgende en dalende straatje vergt al onze concentratie en het is dan ook best vermoeiend. Als we nog maar eens stilstaan is er weer volop aandacht voor onze motors en waar we vandaan komen. Duimen worden opgegeven, verwonderde blikken als we de vraag beamen of met de motor vanuit België naar hier zijn gekomen. Eerlijk gezegd streelt het onze ego wel een beetje. De eerste aanloop naar het hotel gaat volledig mis. Het straatje waar we in moeten is volledig afgesloten door een geparkeerd voertuig. De optie om zo maar te blijven staan is er niet. Ons ego kan dan wel gestreeld zijn, er is gen enkele Turk die achter twee motorrijders gaat staan wachten tot ze misschien eens ooit rechtsaf gaan. Het toertje van nog gen twee kilometer opnieuw aanvatten is de enige mogelijkheid. Niet echt plezant als je weet dat je daar ongeveer drie kwartier over doet. DE tweede keer lukt het wel, maar vlakbij het hotel geven ze een omleiding waarlangs we het hotel niet kunnen bereiken. Aangezien we dan maar een goede 200 meter van het hotel zijn negeer ik het verkeersbord dat zegt dat we niet rechtsaf mogen. Na een spuit gas slaan we rechts af de straat in. Enkele voetgangers doen teken dat we terug moeten maar ik trek het me niet aan. Nog honderd meter dan links af en we staan voor het hotel. Armin rijdt me stoïcijns achterna. We stappen af kijken elkaar eens aan en vinden dat we dit weer goed geregeld hebben. Om nu te zeggen dat we in een tik en een wip in het centrum waren is wat overdreven. Het was eerder een uur of twee zwoegen en zweten. Maar de douche was weer heerlijk en het eten verrassend, namelijk klaargemaakt met vuur en vlam. We zitten op wandelafstand van de voornaamste bezienswaardigheden van Istanbul zoals de overdekte bazaar, Hagia Sophia, Blauwe Moskee(zo genoemd naar de twintigduizend blauwe tegeltjes die verwerkt zijn in het interieur) Galata toren enz. Morgen staat er een boottocht op de Bosporus op het programma.

Istanbul

06/05/14 Naar Edirne in Turkije

Amai, beste vrienden wat een dag. Goed geslapen, matig ontbijt, geen regen amper slecht wegdek en een ideale temperatuur om met de motor te rijden. Wat wil een mens nog meer. Eindelijk kunnen we genieten van bij momenten prachtige uitzichten in Bulgarije. We zitten nog in de bergen en we komen voor de eerste keer deze reis boven 1.000 m. Als we bijna op de top van de berg zijn slaan we een zijweggetje in om een monument te gaan bezichtigen dat op de top van de berg staat. Na de nodige foto’s en een Bulgaars vlaggetje gekocht te hebben rijden we nog een uurtje door de bergachtige streek om dan langzaam af te dalen naar het laagland waar voornamelijk aan landbouw wordt gedaan. We snappen niet dat er grote stukken grond onbewerkt bij liggen. In elk dorpje staan er als stille getuigen bombastische beelden die aan het Sovjet tijdperk herinneren. Garmien vond het blijkbaar wat saai want ze stuurde wilde ons een brug oversturen die gesloten was voor alle verkeer.

Tamelijk onverwachts staan we aan de grens Bulgarije – Griekenland zonder problemen wordt de passage gedaan. Na een half uurtje Griekenland komt de grens van Turkije in zicht. Driehonderd meter voor de grens overgang passeren we enkele zwaarbewaakte soldaten, ook bij de grensovergang staat een gewapende soldaat. Er waren geen noemenswaardige problemen om de grensovergang te passeren we hebben er hoog uit een half uurtje gestaan. Het enige probleem was dat de Kees een sigaartje had opgestoken en dit is verboden aan de grensovergang. Weg sigaartje en probleem opgelost. Honderd meter na de passage van de grens zetten we ons aan de kant om de papieren en ons paspoort op te bergen. Een enthousiaste boer komt met zijn tufmachine langs en nodigt ons uit om een foto te nemen. Welkom in Turkije. Nog 10 km en een foutje van Kees om het hotel te bereiken zijn we aangekomen rond de klok van vijf. Prachtige kamers, een heerlijke douche en een aangename stadje. Eigenlijk hebben we spijt dat we morgen hier al moeten vertrekken. Na de douche een wandeling door de gezellige kleine straatje van de bazaar en onze eerste Turkse maaltijd genuttigd. Kees maakte de fout om een beet van een geroosterde rode peper te nemen die ze op tafel hadden gezet. Geen kou meer gehad deze avond. Als we terug naar het hotel wandelen stapt Kees bij Oscar binnen om zich met een vlijm scherp mes zich lekker te laten scheren.

Als alles goed gaat slapen we morgen in Istanbul. Een deel van de route gaat langs de kust van de Zee van Marmara.

05/05/14 NaarVeliko 

                                                                                                                                                                  Het is vandaag de eerste keer dat de Kees op al zijn reizen te laat is opgestaan. Natuurlijk kan ik uitleggen waarom. Nadat ik vannacht voor de tiende keer ben wakker geworden was het op mijn gsm half vijf, net iets te vroeg om op te staan moet ik met mijn slaperige kop gedacht hebben. Natuurlijk vergeten om mijn gsm aan de tijd van Bulgarije aan te passen het was dus wel degelijk half zes. Als ik de elfde keer wakker wordt is het half zeven op de gsm. Op mijn dooie gemak sta ik op en begin aan de nu al dagelijkse routine van het inpakken. Ik ben echter nog niet half weg met inpakken als Armin op mijn deur staat te kloppen, het is tijd voor het ontbijt. Hoe ontbijt, wat ontbijt ik heb nog meet als een half uur. Eindelijk had ik in de gaten dat ik een uur achter liep.

Na een heerlijk Bulgaars ontbijt, het avondeten gisteren was trouwens ook van degelijke kwaliteit gaan we de motors laden. Direct worden we geconfronteerd met de armoede hier. Een bedelaar is al vroeg op pad om zijn dagelijkse kost bijeen te scharrelen. We kunnen hem natuurlijk niet verstaan maar het internationale teken voor geld was hem niet onbekend. Jammer genoeg hebben we in het credit card tijdperk geen enkele Bulgaarse Lev in ons bezit. We kunnen hier letterlijk alles vlot betalen met Maestro. Aangezien we nog altijd met bar slecht weer zitten zie ik het ook niet zitten om nu mijn enige trui die ik bij heb weg te geven. Gelukkig bracht een goede ziel in de straat een oplossing door de bedelaar een jas te geven. Het is een schrijnend moment om even bij stil te staan en er ons van bewust te zijn in welke weelde we leven in België.

Zoals juist gezegd nog altijd bar slecht weer, geloof het of niet we hebben vandaag weer heel de dag in gietende regen gereden. Ik heb onderweg één ondermaatse foto getrokken om te laten zien wat voor zichten we hebben in de bergen waar we door rijden. Ik zal proberen uit te leggen in welke omstandigheden er foto’s getrokken moeten worden. Trek en paar waterdichte leren handschoen aan, zet de douchekop op massagestraal hou daar je handen en kwartiertje onder, dat is zeker niet te lang want wij rijden ongeveer een uur of zes door de gietende regen. Zet de waterstraal van de douche terug normaal, pak je reiskoffer waar een fototoestel in zit en ga daar mee onder de douche staan. Handschoenen uittrekken, fototoestel pakken, foto maken, fototoestel opbergen en met je natte handen handschoenen terug aantrekken. Ik kan jullie verzekeren dat je geen zin zult hebben om dat en keer of vijf te doen. Daarom beste vrienden worden er onderweg weinig foto’s getrokken. Toch twee foto’s van de A2 een zogezegde autosnelweg en één van de prachtige bergtoppen die in de wolken liggen.

Ere wie ere toekomt, Armin rijdt natuurlijk nu ook al drie dagen in dit barslechte weer. Ik heb hem bij het voorbereiden van deze reis een paar keer gewaarschuwd over de staat van de wegen hier. Maar het is toch wel even andere koek als je er met je splinternieuwe motor over moet. Toch is er nog geen klacht over zijn lippen gekomen, hij zegt me zelfs dat hij ondanks alles van elke meter die hij rijdt geniet. Dat is dan de tweede persoon die ik ken die uit het goede hout gesneden is om met mij mee te rijden op de af en toe toch wel speciale reizen. Ook den Theo die mij vergezelde naar het Midden-Oosten is zeker zo iemand.

Na de verkwikkende douche is het zowaar gestopt met regenen, we maken van deze korte regenpauze gebruik om wat foto’s te maken en een heerlijk pizza te gaan eten. OP verzoek ook een foto van een lachende Armin.

Overmorgen zitten we voor drie nachten in Istanbul. Ik heb dan eindelijk tijd om te reageren op de gewaarde reacties en mails die binnen komen. Het is nu onmogelijk om dit er nu nog bij te nemen door het barslechte weer rijden we twee tot drie uur langer over de ritten dan was voorzien.

Met de gedachte dat het nog nooit is blijven regenen en dat er na regen zonneschijn komt kruipen we met een nog altijd uitstekend moraal lekker onder ons zacht dekbed. Als alles goed gaat slapen we morgen in Edime een grensstadje in Turkije

04/05/14 Naar Belogradchik

De weersvoorspelling in Servië maakt blijkbaar geen fouten. Wakker geworden in ons fantastisch appartement door de regen die letterlijk tegen het raam kletst. Dat belooft weer voor vandaag. De bedoeling was om voor dat we zouden vertrekken een wandeling naar de Donau te doen en tijdens deze wandeling iets te zoeken om te ontbijten. We hadden echter geen van twee zin om te gaan wandelen in de gietende regen. Om mijn suiker op peil te houden en mijn pillen niet op een nuchtere maag moet nemen heb ik dan ook mijn noodrantsoen aangesproken dat ik voor dit soort akkefietjes bij heb. Armin heeft zijn avond wat gevuld om zijn aan flarden getrokken rits perfect te repareren. Kees heeft zich zoals gewoonlijk tot een uur of half twaalf met zijn blog bezig gehouden. We blijven nog wat triestig door het raam kijken maar dat wilde ook niet veel helpen om de regen te laten verminderen. De lucht zit pot dicht en het ziet er naar uit dat we het weer een kletsnatte rit gaat worden. Rond acht uur besluiten we dan toch maar om met de nodige tegenzin de regen te gaan trotseren. Armin vertrekt heel wijselijk ook met regenkleding aan. Garmien weet ons te vertellen dat er vandaag een rit van 312 km op ons staat te wachten. De laatste 100 km wordt in Bulgarije over binnenwegen gereden. Voorzichtig en heel geconcentreerd rijden we Belgrado uit maar Garmien wil niet meewerken en stuurt ons gewoonweg terug van waar we komen. We stoppen om te kijken wat er aan de hand is, ik had de verkeerde route ingebracht!! Ik zal het maar op de ouderdom steken dan hoef ik niet toe te geven dat het waarschijnlijk een gebrek aan slaap is geweest. We zijn blij dat we tamelijk snel op de autosnelweg rijden. De max. snelheid is hier 120 km per uur maar deze snelheid is onder deze belachelijke omstandigheden niet te halen zonder levensgevaarlijke toeren uit te halen. De snelweg is een lappendeken van spekgladde reparaties en in de sporen die door het vrachtverkeer gemaakt zijn blijft tamelijk veel water staan. Bij het passeren van de vrachtwagens moeten we werkelijk dor een muur van opspattend water rijden. Als of we nog geen miserie genoeg hebben steekt er een felle zijwaartse wind op. We hebben weinig klachten over onze motors maar het valt toch wel een beetje tegen dat ze tamelijk gevoelig zijn voor de wind. De temperatuur is ondertussen gezakt tot een schamele 10 graden. Handvatverwarming en de verwarming van mijn binnenvest staan op het maximum om het toch een beetje aangenaam te houden. Wat je ook al aangenaam kunt noemen.

Na een uurtje geven we er de brui, de kou begint toch wel door te dringen en we hebben nood aan een warm drankje. Aangezien ze in Servië geen Euro’s aannemen wissel ik terplaatse 10 Euro. Hou je vast, ik kreeg 1087,37 Dinar. We konden er drie koffies en twee ferme stukken pizza mee betalen na de fooi die we geven houden we nog 170 Dinar over om in het plakboek te plakken. We blijven redelijk lang zitten met de ijdele hoop dat de regen een beetje zou minderen, niet waar dus. Natte kleren terug aantrekken en rijen godverdomme het hotel wacht op ons. Toch nog even vermelden dat mijn nieuwe pak goed bestand is tegen deze weersomstandigheden. Na een paar onnozele Euro’s aan peage te hebben betaald staan we aan de grens tussen Servië en Bulgarije. De douane aan Servische kant was op een vriendelijke manier heel geïnteresseerd waar we naar toe gingen. Na het presenteren van een sigaartje (ja wel Theo ik heb er toch een paar gevonden)was het ijs helemaal gebroken. Een heel verhaal in hetzelfde brabbel Engels dat ik gebruik was het gevolg. Er stond ondertussen een personenwagen achter ons te wachten maar trok hij zich niets van aan. Handenschuddend verlaten we Servië. Aan het Bulgaarse grenskantoor moeten we voor de eerste keer deze reis onze papieren van de motor boven halen. Ook hier dezelfde interesse voor onze reis en ook hier geen enkel probleem om de grens te passeren. Ik heb het ooit al anders mee gemaakt.

Als we Bulgarije binnen rijden moeten we de klok een uur voor uit zetten, weer een uurtje slaap minder. Rond een uur of één is het gedaan met de autosnelweg. We komen op de beruchte Bulgaarse binnenwegen en zitten we ook in de bergen. Gelukkig is het droog maar boven de vijfhonderd meter is het mistig en hebben we nog 7 graden. Ik wist het en toch verraste het me weer, de wegen zijn werkelijk verschrikkelijk slecht. Gaten, uitgefreesde stukken die niet opgelapt zijn, half wilde loslopende honden, geiten, schapen , en beekjes die gewoonweg over de weg stromen. We hebben meer dan drie uur nodig gehad om 150 km te rijden en komen ongelooflijke armoede tegen. We stoppen in een stadje, direct staan er mensen om te vragen of we hulp nodig hebben, enthousiast worden er foto’s van de motors genomen. Ik moet en foto maken van een biker die naast de motor kom staan om zijn vest te laten zien.

Rond vijf uur zijn we in het zeer eenvoudig hotelletje. De douche die we nemen moet de kou en vermoeidheid maar wegspoelen. Vanuit onze kamer hebben we zicht op de beroemde rotsen van Belogradchik. Hier over is veel informatie te vinden op het internet. De motors staan aan een ketting onder het raam van de slaapkamer zodat we gerust aan de nachtrust kunnen beginnen.

03/05/14 Naar Belgrado

Ik moet het af gaan leren om op mijn oude dag (61) na meer dan zeshonderd kilometer met de motor te rijden om half twaalf naar bed te gaan en om half s ’morgens op mijn laptop de toer die we gaan rijden aan te passen. Toch fris opgestaan en na een heerlijk ontbijt even pauzeren op het terrasje van het hotel. Het mag gezegd worden, een uitstekend hotel. De jonge eigenaar, Mr Iva Kozelj heeft me gevraagd om de gegevens van het hotel op de blog te zetten. Hostel Sonce GSM +386 31 361 982 e-mail hostel.sonce@gmail.com            www.hostel-sonce.com.                                                                       Een echte aanrader voor weinig geld in een mooie streek.

Aangezien we in de buurt van Vukovar waren hebben we besloten om de rit van vandaag aan te passen om daar eens te gaan kijken. Verleden jaar ben ik er ook geweest tijden mijn reis langs de Donau en het is beslist de moeite. De beschrijving is te lezen op de blog onder Donau van bron tot monding. Door de aanpassing van de rit gaan we vandaag weer vlot over de 500 kilometer. Maar we hadden er zin in en het was goed weer dus rijden maar. Om half acht rijden we over een mooie brug die de Drava overspant Ptuj uit. Geen half uur later wordt de lucht pikzwart en het onvermijdelijke is weer daar een zondvloed krijgen we over ons heen. Dit is de tweede keer dat ik als een verzopen kat door Kroatië rij. Theo mijn reisgezel op de reis naar het Midden Oosten kan dit beamen. Armin die zijn koffers barstens vol met kleren heeft besluit als hij tot op zijn hemd nat is om toch maar zijn regenkledij aan te trekken. Een raar mannetje is die Armin wel. Ik kan jullie vertellen (uit ervaring) dat het niet simpel is om een regenbroek aan te trekken over kleren die werkelijk zeiknat zijn. Het is een getrek en gesleur om die rot broek over je moterbroek te krijgen. In een tik en een wip was de rits van zijn regenbroek finaal aan flarden. Een elastiek rond de broekspijp was de oplossing om de rits te vervangen. We hebben verdomme heel de verdere dag de enen na de andere zware bui over ons heen gekregen. Met momenten konden we amper zestig kilometer per uur rijden op de snelweg. We passeren de grens Kroatië- Servië onder begeleiding van zware donderslagen en hevige bliksemflitsen. Een mens zou er bang van worden. In Osijek, een tamelijk grote stad was het asfalt spekglad en was het een hels karwei om onze toch wel zware motors overeind te houden. Blij met alle elektronica die we aan boord hebben zoals ABS en een anti slipsysteem. Tot overmaat van ramp komen we op een wegomleiding waar geen touw aan vast te knopen is. Ook Garmien kon ons niet helpen die bleef maar mekkeren kere weer, daar heb je natuurlijk weinig aan in de gietende regen. De wegenkaart geraadpleegd, ook geen pretje als je daar mee in dit weer staat te klooien. Al bij al hebben we daar op zijn minst een uur mee verloren. Toch in Vukovar aangekomen en het was daar toch wel droog zeker. De kapotgeschoten huizen en watertoren gaan bekijken, contact opgenomen met booking.com om te zeggen dat we zeker niet voor 19 uur in op onze bestemming zouden zijn. Dit was geen probleem ze hebben doorgegeven dat we tussen 19 en 20 uur zouden aankomen. We zijn nog geen half uur uit Vukovar vertrokken of het is weer zo. Donder, bliksem en zware regen is weer onze metgezel. Het stopt niet tot we in Boekarest zijn. Gelukkig moeten we niet in het centrum van de stad en zijn we om 19 u 45 op onze bestemming. We hebben elk een prachtig appartement waar een heel leger in kan logeren. De kers op de taart is het hydro massage bad dat in de badkamer staat. Heeeeeeeeeeeeeeeerlijk van genoten. En nu is het weer 23 u 30.

Morgen vertrekken we om een uur of negen voor een ritje van 300 kilometer grotendeels binnendoor. Jammer genoeg geeft de weersvoorspelling ook voor morgen regen.

02/05/14

Piepklein kamertje , ongelooflijk slecht geslapen en dikke regendruppels tegen het raam. Hoera de Kees is weer weg. Toch nog een lichtpuntje, het late ontbijt was goed. De motors stonden onder een soort afdak weliswaar achter slot maar het was maar zo zo. Tot onze verbazing rekende de hotellier 5 euro per motor voor de stalling. Al bij al was het negen uur voordat we konden vertrekken onder een zwaar bewolkte hemel geen regen maar zeer fris. Garmien zag het ook niet zitten en liet me wat sukkelen om uit het stadje te geraken. Eenmaal op de goede weg reden we fluks aan de wettelijke snelheid van 130 km per uur nar Slovenie. Een tamelijke rit van 680 km. Af en toe vielen er nog wat druppels maar al bij al is het goed mee gevallen.

Aan de grens van Oostenrijk plakken we ons eerste wegenvignet op de ruit (4,90 euro). Als we Oostenrijk binnen rijden is het weer helemaal opgeklaard en rijden we met een aangename temperatuur van negentien graden over en perfect wegdek. De slechte nacht en de regen zijn we weeral vergeten . Bij één van onze rustpauzes klaagt Armin dat ik te snel wil vertrekken. Ik zeg hem dat ik niet snap dat zo’n snotneus die ouwe zak van een Kees niet kan volgen. Hij kon er mee lachen en we zijn dan toch maar vertrokken.

Bij de volgende stop gebeurd er iets raars. Ik ben al veel op reis geweest en heb toch al het één en ander gezien maar wat ik nu zag heb ik van mijn leven niet gezien. Ik ben een slokje aan het drinken en zie dat Armin zijn zakmes boven haalt. Nieuwsgierig bekijk ik van op een afstandje wat hij daar mee van plan is. Mijn ogen werden zo groot als theeschotels toen hij zijn onderste gebit uit zijn mond haalde en dit begon af te schrapen met zijn zakmes. Hele krullen schraapte hij van het gebit. Vol verbazing vraag ik waarom hij dat doet. Laat jullie fantasie werken en los deze vraag op. Ik zie met plezier de antwoorden tegemoet, komt er geen reactie op dan zal ik in de loop van volgende week het antwoordt geven. 

                                           
Ondanks dat we een wegenvignet hebben gekocht moeten we nog een paar keer peage betalen in Oostenrijk. Eigenlijk niet te verwonderen want ik denk dat we alles bij elkaar en kilometer of dertig door tunnels hebben gereden. In de langste tunnel liep de temperatuur op tot 27 graden.
Aan de grens met Slovenie wordt het tweede wegenvignet op de ruit geplakt (7,50 euro)Indien we dit in elk land dat we doorrijden moeten doen is de ruit van de Triumph te klein. Ondertussen is het al tamelijk laat geworden het is dan ook bijna half zeven als we in het hotel aankomen.

We zitten nu in Ptuj een mooi stadje dat aan de Drava ligt. Inschrijven en snel douchen. Als we alle twee in onze onderbroek staan komen we tot ontdekking dat er geen zeep en handdoeken in de badkamer aanwezig zijn. Terug aankleden en in mijn welgekende brabbel Engels het nodige gaan vragen. Na de verkwikkende douche wandelen we naar het stadje voor ons avondmaal en het half litertje bier. We eten op het terras en worden bediend door een vriendelijke ober. Ik ga nu niet elke dag een foto van wat we eten op de blog zetten maar dit wil ik laten zien zodat jullie weten wat je hier krijgt voor twintig euro. Terwijl we aan onze pint zitten te lurken komt er een meneer het terras op haalt een kabeltje en een gsm uit zijn zak steekt heel de boel in en stopcontact aan de muur , bestelt een koffie en is weg als zijn gsm is opgeladen. Mooi om te zien. Het is bij halftien als we terug op de kamer zijn, het verslag van gisteren op de blog zetten, het verslag van vandaag schrijven en gaan slapen. Zo is er weer een einde aan een tamelijk zware maar plezante dag gekomen.

01/05/14
Eindelijk, maanden naar uitgekeken en nu zijn we dan toch vertrokken. Mijn laatste reis was solo langs de Donau, heel plezant maar het mocht weer wel eens een reis met gezelschap worden. Armin rijdt deze keer mee. Ik ken hem al jaren , het is dan ook niet de eerste keer dat we samen op reis gaan. Op medisch gebied passen we goed bij elkaar. Armin moet zoveel pillen mee sleuren als ondergetekende en dit door een zwaar ongeval dat hij negen jaar geleden met de motor heeft gehad. Milt weggenomen en ribben onherstelbaar beschadigd. Het gevolg diverse medicatie en zware pijnstillers. De vaste lezers van de blog weten ondertussen wel hoe het met mijn gezondheid is dus dit hoofdstuk sluiten we af?
Na de groepsfoto vertrekken we stipt om acht uur in mist en met een temperatuur van een frisse 10 graden. Dit kan echter de pret niet drukken.. Aangezien we 650 km autostrade hebben gereden valt er over de rit niet veel te vertellen. Geen files geen regen en van af een uur of tien zonneschijn ideaal en een temperatuur die rond 18 graden schommelde. Ideaal motorweer. Met de regen hebben we wel wat geluk gehad, we hebben de buien niet ingehaald wel regelmatig over nat wegdek gereden.
Rond 17 uur zijn we in Rotenburgh ob der Tauber waar we onze eerste overnachting hebben geboekt. Over het hotelletje valt weinig te zeggen. Een piep klein kamertje met een douche meer is het niet. Geen tv, geen Wi-Fi, dus geen verslag en/of foto’s. Het ergste is dat we pas om acht uur kunnen ontbijten, dat is jammer want we hebben een rit van 680 km voor de boeg. Na een heerlijke douche zijn we het interessante stadje gaan verkennen en hebben we een fijn restaurant gevonden. De maaltijd was goed en de Duitse halve liters zijn nog altijd top. Als we terug naar het hotel wandelen, vragen we aan een Italiaanse madam die we tegen komen om een foto van ons te nemen. Blijkbaar vond ze de gebouwen mooier dan de mannekes die op de foto moesten.

Morgen rijden we door Oostenrijk naar Slovenië. We overnachten in het wijnstadje Ptuj. Na Slovenië gaan we door Kroatië, Servië en Bulgarije. Vervolgens Turkije(drie dagen Istanbul) daarna langs de Zwarte Zee kust van Bulgarije naar Roemenië. Via de Karpaten naar de Poesta in Hongarije dan Slovakije, Polen en Tsjechië waar we door de Bohemen rijden richting Duitsland. Er zal volgens mij nog heel wat te beleven zijn op deze reis, zeker de moeite om de blog te blijven volgen.
Morgen het verslag van uit Slovenië, we hebben daar en hotel met Wi-Fi. Reacties en voorstellen zijn natuurlijk altijd meer dan welkom. Voor ons is het zelfs heel plezant om s ’avonds de reacties te lezen. Dus laat jullie maar gaan, als er tijd genoeg is zal er zeker gereageerd worden op vragen en voorstellen die van jullie komen.
Voor de geïnteresseerden we rijden beiden met een Triumph Trophy SE (die van Armin is nog maar enkele weken oud)
( het verslag van 02/05/14 komt morgen op de blog wegens te laat aangekomen in het hotel)

Op 31/03/2014 beslist de Russische Federatie dat er een visum nodig is om door de Krim te reizen.

Via CIBT visas direct een aanvraag gedaan om dit visum aan te vragen. Het visumbureau heeft een dossier ingediend bij de Russische Federatie maar op 27/04/14 nog steeds geen antwoord gekregen. Aangezien we op 01/05/14 vertrekken wordt dit allemaal te laat.

De reis zal nu via Istanbul langs de kust van de Zwarte Zee naar Tulcea gaan.                                                                           

Tulcea ligt in Roemenie aan de grens met Oekraïne. We gaan door Roemenie via de Karpaten(bergketen) naar Hongarije. Daar nemen we een stukje Poesta om via Slowakije het Tatra gebergte van Polen in te rijden. In Tsjechië rijden we door de Bohemen Duitsland binnen en zo komt dan aan deze reis ook weer een einde.

Alle papieren kunnen volgens het visumbureau op een tiental dagen in orde zijn. Zodra de betaling is geregeld beginnen ze er aan. Aangezien dit een aanzienlijk bedrag is heb ik tot nu toe deze aanbetaling nog niet uitgevoerd, tenslotte duurt het nog achtenvijftig dagen eer de datum van het vertrek daar is. Maar nu is de situatie in Oekraine zo aan het veranderen dat de hele reis op losse schroeven komt te staan. Hier en daar wordt er in de media zelfs over oorlog gesproken. In bepaalde media schrikken ze er niet voor terug om het woord wereldoorlog drie in de mond te nemen.

Ik heb een mail gestuurd naar de hotels die gereserveerd zijn in Oekraine. Heb redelijk snel een antwoord gekregen. In Odessa dat ongeveer 400 km van de Krim ligt is het rustig het hotel heeft een normale bezetting van toeristen. De manager van het hotel geeft eerlijk toe dat hij geen oordeel kan geven over de situatie in de Krim omdat er in de  Oekrainse media ook veel leugens verschijnen.

De antwoorden die ik heb gekregen van de twee hotels in de Krim komen op hetzelfde neer. Op dit ogenblijk is het niet aan te raden om naar daar te komen. Situatie is redelijk gespannen, niet door de aanwezigheid van de Russische soldaten maar meer door de oneindigheid tussen de bewoners van de Krim. Ze verwachten wel dat dit tegen Mei is opgelost. Ze houden zich er aan om mij op de hoogte te blijven houden over de situatie terplaatse. Indien ik beslis om niet te komen storten ze onmiddelijk het voorschot terug dat ik heb betaald.

Voorlopig wacht ik dan ook om de aanbetaling aan het visumbureau uit te voeren. Ben voor alle zekerheid wel een alternatief voor de reis aan het uitwerken. Een rondreis door Marokko. (kan ook best gezellig zijn)

Joepie, volgens mij heb ik alle documenten kunnen verzamelen om mijn visum aan te vragen. Het attest van P&V verzekeringen dat het bewijs van mijn verzekering moet bewijzen vandaag aangekregen.

Vandaag wordt dan ook alles opgestuurd naar CIBTvisas die er voor zouden moeten zorgen dat mijn visum geregeld wordt.

De route is opgemaakt en de hotels zijn gereserveerd. Als de gezondheid geen parten gaat spelen wordt deze reis stilletjes aan realistisch.

Bijlagen:
IMG_3841 (640x479).jpg (233.4 KB)   

Nog 115 dagen en ik ben geen stap verder met mijn papierwinkel die we nodig hebben om door Rusland te reizen. Geen stap verder is eigenlijk niet waar. Ik heb van P&V verzekeringen de bevestiging dat er een uitbreiding van mijn groene kaart(verzekeringsbewijs voor de Triumph) voor Rusland mogelijk is. Dus een probleempje minder. Visum Turkije, paspoort en intenationaal rijbewijs zijn geregeld.

                                                                                                                                                                         Het is nu ook officieel, er kan van een reis door Abchazie naar Georgie geen sprake zijn. Georgie wenst geen reizigers te ontvangen die een bezoek hebben gebracht aan een seperatistische staat. De personen die het toch proberen riskeren zelfs gevangenisstraffen. Niet doen dus. Ik heb de route dan ook moeten aanpassen. We rijden van Sochi dwars door de bergen naar Armavir. Daar nemen we de M29 (Russische Highway)  Wegenwiki.nl beschrijft de weg alsvolgt; De M29 loopt vanaf Pavlovskaya door de eindeloze vlakke weilanden, en blijft voor de gehele route voornamelijk ten noorden en oosten van het Kaukasusgebergte. De weg bedient de meeste grote steden in de noordelijke Kaukasus en loopt door diverse autonome republieken. Reizen in dit gebied is vaak lastig, en voor buitenlanders vaak onmogelijk, met Alania, Ingushetia, Chechnya (Tsjetsjenië) en
Dagestan. De weg is goed uitgebouwd, bijna alle grotere plaatsen hebben een rondweg. In de Krais Krasnodar en Stavropol is de M29 over grotere afstand met 2x2 rijstroken uitgebouwd, en ook elders liggen 2x2 delen.
De grens met Azerbeidzjan is alleen geopend voor personen uit de voormalige Sovjetunie. (einde citaat)

De republieken die in deze beschrijving vermeld worden komen niet in aanmerking voor ons. We rijden door de republieken Adygeya, Stavropolskiy kray, Kabardino-Balkarskaya, Severnaya-Osetiye en Gruzija. In Vladikavkaz verlaten we de M 29 om via de A 301 naar Tbilis in Georgie te rijden. We hebben in totaal dan ongeveer 1.300 km op Russisch grondgebied gereden.

De hotels tot aan de Russische grens zijn gereserveerd. Het is nu wachten op een visum en een document waarin verklaaard wordt dat er bepaalde medicijnen mogen ingevoerd worden. Zodra dit is geregeld kan ik de reis verder organiseren.