Goed geslapen en naar Franse normen een goed ontbijt gekregen. Op tijd gestart en we snorren over de autosnelweg naar de Zwitserse grens. Om kwart over acht komen we daar aan. Ze vragen geen identiteitskaart of paspoort ze moeten enkel weten of je een wegenvignet moet hebben. Ik zeg dat ik op doorreis ben naar Italië en dat ik amper een uurtje of vier door Zwitserland rij. Moet u en wegenvignet mijnheer is de vraag van de douaneambtenaar. Nou, zeg ik als het kan eentje voor een paar uur. Dus een wegenvignet vraagt die Pipo weer. Volgens mij kan hij enkel dit zinnetje gezegd krijgen. Euch, ja doe maar zeg ik. Hij haalt en vignet uit een onnozel kastje en plakt het zonder een woord te zeggen op de ruit van mijn geliefde Tri. Plots kan hij nog een paar woorden zeggen, vijftig euro a.u.b. Ik dacht dat ik terplekke een beroerte zou krijgen. Ik stotter nog wat dat ik dat toch wel duur vind. Valt wel mee zegt die Pipo het is geldig voor heel het jaar 2015. Dank u wel mijnheer, ik zal proberen om elke week naar Zwitserland te komen.
Ik vind het veel geld maar je krijgt er wel iets voor terug. Perfecte wegen, schitteren uitzichten, besneeuwde bergtoppen, grote meren en mooie rivieren. Hier is over de autosnelweg rijden zeker geen straf je verveeld je geen seconde. (behalve bij de af en toe absurde snelheidsbeperkingen)
Door een navigatiefout mis ik de Gotthardpas en rijden we door de tunnel. Een pijp van bijna 17 km lang. De temperatuur loopt er op tot 32 graden niet direct een pretje om er door te rijden. Als we uit de tunnel komen zitten we op 1.050 m hoogte en zakt de temperatuur naar een graadje of vijftien.
Rond de middag komen we aan de Italiaanse grens. We rijden onder een staal blauwe hemel met een temperatuur van 28 graden. Het is zweten geblazen vandaag. Na de grens overgang een tank stop. Hou je even vast, 1 liter euro 98 kost hier €1,96.
Over het Noorden van Italië val weinig te zeggen. Buiten de vele taalbarrières is er geen bal te zien. Het is dan ook een eindeloze saaie rit naar onze bestemming voor vandaag. Door een slecht aangegeven omleiding verspeel ik een half uur om het hotel te vinden. Om 15u30 zijn we dan nat tot op het hemd van het zweten op onze bestemming geraakt.
We zitten in Reggio Emilia ongeveer 100 km boven Bologna.
Reggio Emilia is een mooi Italiaans stadje met prachtige pleinen en ontelbare terrasjes en overheerlijk Italiaans ijs. Ik zit op zo’n heerlijk terrasje en vraag een pint. Een piccolo of grande vraagt de lieftallige bedienster. Doe maar een grande zeg ik met een knipoog. Amai 660 cl is toch wel een hele plas bier.
Het zag er deze morgen veelbelovend uit bij het vertrek voor weer en nieuwe reis. Deze keer zijn we nog eens met tweeën weg. Mijn geliefde Tri en ikke. Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens solo op reis ben geweest. Een schitterende dag gehad, als deze dag de voorbode is van wat nog komen moet staat er mij een fantastische reis te wachten.
Weinig te melden vandaag behalve dat het heel de dag schitterend motorweer is geweest. Ik heb nog een paar saaie dagen voor de boeg, nou saai valt eigenlijk wel mee want het is heerlijk rijden met de Tri. Het echte toeren begint van af Napels.
De dag is dan ook voorspoedig verlopen. De laatste 120 km van de 589 km die we vandaag gereden hebben gaan over binnenwegen in de altijd mooie Vogezen. De bermen kleuren bloedrood van bloeiende klaprozen, de thermometer geeft 24 graden aan en de uitzichten zijn prachtig. Die saaiheid valt dan ook best mee. Stipt om 15 uur zijn we in het hotel Roi-Soleil (alleen voor de naam zou je er naar toe rijden) We zitten in Sausheim een viertal kilometer van Mulhouse. Het inchecken verloopt zeer vlot bij de vriendelijke dame aan de receptie. Ik sta dan ook binnen een wip en een tik onder de heerlijke welverdiende douche. Als ik de kraan van de douche opendraai schrik ik me een bult. Er komt eerst rood water uit afwisselend met oranje en groen. Er zit verdorie licht in de douchekop. Ik krijg er zowaar wilde fantasieën van. Maar er is natuurlijk geen beginnen aan om samen met de Tri in de douche te kruipen. Toch wel een opmerkelijke douche meestal moet je in Frankrijk al blij zijn dat er een douchekop aanwezig is die naar behoren werkt.
Na de douche rij ik naar Mulhouse zonder gps want ik had geen zin om terug naar mijn kamer te gaan om die te halen. Bloed zweet en tranen heeft het me gekost om het hotel terug te vinden. Ik ga jullie de beschrijving van die miserie besparen maar als ik zeg dat ik anderhalf uur gezocht heb moeten jullie niet veel fantasie hebben om te weten hoe de Kees op zijn Tri zat. Het werd mistig van de stoom die uit mijn oren kwam.
Morgen dwars door Zwitserland, een ritje van 540 km. Bij goed weer nemen we de Gotthardpas bij slecht weer zal het de tunnel worden. Als alles goed gaat overnachten we in San Prospero. We zitten dan in de Italiaanse provincie Modena.
De voorbereiding voor de rondreis door Italie zijn volop bezig De geplande routes zijn in kaart gebracht Het zal een reis worden van iets meer dan 5000 km. Ben nu weer al benieuwd wat ik met de fantastische Triumph Trophy SE ga beleven op deze reis. De zoektocht naar geschikte betaalbare hotels kan beginnen
Het aftellen is begonnen
Er staat ook weer een bijzondere reis op het programma met mijn Limburgse motormaat den Theo Als de politieke toestand het toelaat vertrekken we in Juli of Augustus 2015 voor een reis door Rusland Den Theo ziet het wel zitten hij is een cursus Russisch voor beginners aan het volgen. Dat komt dus dik in orde.
Al bij al kan het weer een interessant jaar worden om de blog te volgen.
27/08/14 Een luxe cabine, geen lawaai van scheepsmotoren, een rustige zee en toch slecht geslapen. Je moet het maar voor elkaar krijgen. Om zes uur in de morgen liep ik weeral rond. Tot mijn verbazing zie ik in de verte een onderzeeboot varen. Je moet goed kijken op de foto maar het is te zien.
Om zeven uur is het aanschuiven aan een zeer rijkelijk ontbijt. Na het ontbijt nog wat op het zonnedek. Om negen uur gaat het wisselkantoor open en ga ik aanschuiven om mijn Noorse Kronen om te wisselen voor Euro’s. Nadat dit geregeld is wordt het tijd om de motorkleren aan te gaan trekken. Met de lift terug naar het zonnedek om nog wat foto’s te nemen en dan klinkt het signaal dat de bestuurders zich naar de voertuigen moeten begeven.
Aangezien we in Oslo eerst aan boord mochten gaan kunnen we er nu pas als laatste af. Het is dan ook half elf als ik op de kade sta om nog even afscheid te nemen van het Italiaanse koppel. Na de nodige foto en uitwisselen van e-mailadressen is het gedaan met deze reis. Al bij al een prachtige reis waar ik ten zeerste van genoten heb. En het weer, ja dat is het weer he. Je pakt het zoals het komt en je probeert er altijd het beste van te maken. Toch nog maar eens ondervonden hoe belangrijk de kledij is op een motor. Het is voor een groot deel de kledij die uitmaakt of je die weersomstandigheden kunt blijven volhouden. Ik heb in ieder geval weinig problemen gehad, me geen seconde verveeld en me zeker niet eenzaam gevoeld op deze reis. Ik heb een aantal leuke ontmoetingen gehad en prachtige ritten gereden die me zeker bij zullen blijven.
De eerste tweehonderd km heb ik het verschrikkelijk lastig. Ik moet een keer of drie stoppen omdat ik anders op mijn motor in slaap dreig te vallen. Nu is het eens goed weer en dan kan ik nog niet doorrijden zoals ik wil. Bij de derde stop leg ik me in het zonnetje aan de rand van en parking en doe een dutje van een kwartiertje. Het heeft wel wat geholpen en ik pep me wat op met een kop koffie. Vanaf nu gaat het wat beter en doe ik zoals ik altijd doe om het uur even stoppen.
In Nederland ben ik opeens klaar wakker als er van een camionet die op de autosnelweg rijdt vier planken afwaaien. Ik moet me echt bukken om niet geraakt te worden, ik heb dan ook meer geluk dan dat ik rijervaring heb om deze obstakels te vermijden. In mijn spiegel zie ik dat het verkeer tot stilstand komt en dat de camionet tegen gehouden wordt door twee automobilisten. Ben er bijna zeker van dat er hier en daar schade is veroorzaakt.
Afijn, de Kees is heelhuids rond 17u 30 aangekomen. Doodmoe maar met weer een prachtige reiservaring. Voor dit jaar zit het reizen erop, althans de verre reizen. Volgend jaar zou ik graag Moskou-St. Petersburg-Helsinki doen. Of misschien word ik echt gek genoeg om een reis van een maand of zes te ondernemen. Het is nu nog te vroeg om daar al een beslissing in te nemen.
Beste blogvrienden nogmaals bedankt voor de gewaarde aandacht en reacties.
26/08/14 Weer uitstekend geslapen en een zeer goed ontbijt voorgeschoteld gekregen. Aangezien er tijd genoeg is neem ik een uitgebreid ontbijt. Het is dan ook negen uur als we vertrekken voor ons laatste ritje van 40 km in Noorwegen. Aangezien we direct op de autosnelweg naar Oslo zitten zijn we binnen een kwartiertje in Oslo.
Om in het centrum te komen moeten er diverse tunnels worden genomen. In verschillende van die tunnels is het stapvoets rijden wegens het drukke verkeer. Ik kan jullie verzekeren dat het geen pretje is om in een tunnel met drie volle rijbanen aan te schuiven. Volgens mij kun je dan toch maar beter een sigaartje roken. Met de buff over mond en neus getrokken om toch een klein beetje de lucht te filteren die ik moet inhalen rijden we door de tunnels. Om halftien staan we aan de haven, veel te vroeg natuurlijk want het inschepen begint pas ten vroegste om twaalf uur.
Garmien stelt voor om het koningklijkpaleis te gaan bezoeken. Het ligt in een groot park in het centrum van Oslo. Geen slecht idee, starten en het centrum van Oslo in. Het valt op dat de straten er zeer netjes bij liggen, totaal gen zwerfvuil, geen vuil in de goten en op de voetpaden. In het centrum is het redelijk druk maar er is een goede doorstroming van het verkeer. We rijden langs mooie goed onderhouden oude gevels en diverse parken.
Het optrekje van de Noorse Koninklijke familie mag er ook best zijn. Het ligt op een heuvel in een groot park met zicht op een deel van Oslo. Als ik er aan kom gewandeld is het juist aflossing van de wacht. De wacht die niet anders moet doen dan te nieuwsgierige toeristen op afstand houden. Ik heb ondervonden dat ze dat goed doen, ik kwam iets te dicht bij een bijgebouw en werd vriendelijk maar kordaat terug gestuurd. Na het bezoek aan het paleis rijden we nog een half uurtje achter de Hop Onn Hop Off bus aan die langs de hoogtepunten van Oslo rijdt. Het valt op dat er naast de vele mooie parken ook geen gebrek is aan musea. De belangrijkste zoals het Kontiki museum, het Vikingmuseum en het Holocaust museum liggen redelijk ver uit het centrum van Oslo, vlakbij de haven. Oslo is aan het einde van een lang fjord gebouwd, het Oslofjord. Het fjord eindigt als een grote baai dat één groot havengebied is waar Oslo is rond gebouwd. Er is zeer veel plaats gemaakt voor pleziervaartuigen, het zicht op de haven vanuit Oslo is dan ook zeer de moeite.
Om halftwaalf zijn we terug in de haven waar de cruiseschepen en ferry’s aanleggen. Er is voorlopig 1 loket open en de voertuigen woorden langzaam ingeschreven en naar één van de 26 lijnen gedirigeerd om straks aan boord te kunnen gaan. Lijn 26 is voor de motorrijders en fietsers. Tijdens het wachten maak ik kennis met een Italiaans koppel dat ook naar de Lofoten is geweest. Jammer genoeg spreken ze geen woord Engels maar met handen en voeten werk verstaan we elkaar toch een beetje. Ze rijden met een Aprillia die verschrikkelijk hoog geladen is met bagage. Om 13 u wordt er eindelijk werk gemaakt van het inschepen. De motorrijders mogen samen met de fietsers eerst aan boord. Om 13u15 zit ik in mijn luxe cabin nr.9429 op de negende verdieping. Drie verdiepingen onder het grote zonnedek. Het is prachtig weer, ik maak dan ook dat ik zo snel mogelijk op het zonnedek ben om alles van daar uit gade te slaan en wat foto’s te nemen. Om stipt 14 worden er drie stoten op de scheepshoorn gegeven en zijn we weg. Het majestueuze schip laveert 2 uren tussen de eilandjes door in het mooie Oslofjord voor we aan open zee zijn.
Na een prachtige zonsondergang en nog een koffie met het Italiaanse koppel is het de hoogste tijd om in de kooi te kruipen.
Het ziet er naar uit dat het een zeer rustige overtocht wordt. Windstil en een vlakke zee. Als alles goed gaat zijn we morgenochtend om tien uur in Kiel.
25/08/14 Wat is het stil hier boven op de berg. En wat heb ik weer heerlijk geslapen in deze stilte. Aangezien ik rond halfacht met alles klaar ben maar er nog geen ontbijt is ga ik de Tri een hoognodige poetsbeurt geven. Het weer ziet er veel belovend uit en als de regen een beetje weg blijft kan ik morgen met een propere motor aan boord van de ferry Oslo-Kiel gaan. Om half negen komen ze zeggen dat het ontbijt klaar staat. Van de andere gasten die in het hotel verblijven is nog geen spoor te zien, ik ben dan ook de eerste die zijn keuze van het rijkelijk ontbijt gaat doen.
Om negen uur is het dan zo ver, starten en aan die klote afdaling beginnen. Natuurlijk is het ondertussen gaan regenen, ik had echt niet anders verwacht. Eens diep ademhalen en me zo ontspannen mogelijk in het zadel zetten en er aan beginnen. Ik moet er zeker opletten dat ik niet te verkrampt ga rijden dat maakt het alleen maar moeilijker. Tijdens de afdaling kom ik een stukje tegen waar ik kan stoppen om een paar foto’s te nemen. Met mijn voet op het rempedaal kan ik Tri in bedwang houden. Na de foto stop sukkelen we verder, ik kijk zo ver mogelijk vooruit om het beste spoor te vinden en om de geulen en putten te vermijden. De haarspeldbochten neem ik zo breed mogelijk terwijl ik zit te bidden dat er geen tegenligger komt. Ik kan die bochten werkelijk niet anders nemen omdat ik letterlijk door een laagje slijk rij. De rem op het voorste wiel wordt niet gebruikt, het risico om me er onderuit te remmen is te groot. Spelend met het gas en voetrem nemen we de bochten. De afdaling heb ik volledig gefilmd met de helmcamera, aangezien ik beide handen aan het stuur nodig had kon ik de camera niet bedienen. Het gevolg is dat ik de film niet op fb kan zetten omdat het bestand te groot is. Ik heb namelijk een kwartier nodig gehad om de 7 km lange afdaling tot een goed einde te brengen.
Na de afdaling begint het pas goed te regenen het valt er weer met bakken uit. Eigenlijk heel raar ik rij met momenten in gietende regen en moet de zonneklep van mijn helmvizier naar beneden zetten omdat ik een felle zon recht voor mij heb. Wel regelmatig mooie regenboogkleuren in het dal. Heel de morgen is het een komen en gaan van buien, zodat er weinig gestopt wordt. Hierdoor zijn er dan ook vandaag weinig foto’s genomen.
Er begint een bepaalde gewenning op te treden. Als dit de eerste rit van de reis in Noorwegen zou geweest zijn had ik het prachtig gevonden. Nu betrap ik me er op dat ik het eigenlijk maar een gewone rit vindt. En toch is het een mooiere rit dan de mooiste rit in bv. de Ardennen of Sauerland. Ik zit zo te suffen dat ik op een gegeven moment pardoes en verkeerde tunnel in rij. Natuurlijk een redelijke lange tunnel (4,7 km) Garmien begint te tetteren dat ik verkeerd aan het rijden ben en geeft de bekende opdracht kere weer. Nu in een tunnel even terug draaien zie ik niet zitten dus rijden maar. Natuurlijk eindigt juist deze tunnel op een vierbaans weg waar ik ook niet terug kan draaien. Het komt er op neer dat ik een omweg heb moeten maken van ongeveer 15 km. Ben voor de rest van de dag wel wakker gebleven.
Doordat er weinig is gestopt en het maar een ritje van 275 km is zijn we om 14 u In Gardermoen een stadje met een groot vliegveld dat gelegen is op een kilometer of dertig boven Oslo. Ook deze keer zitten we in een Rica hotel. Het hotel ligt niet in het stadje maar dicht in de buurt van de autosnelweg en het vliegveld. Het is een komen en gaan van bussen die hier toeristen af zetten die op de luchthaven afgehaald worden. Ook is er een bus neergestreken met de onvermijdelijke Japanners die Europa in veertien dagen doen. Er heerst hier een levende drukte er staan nog twee andere hotels een groot Esso station en een McDonald’s. De grote M staat maar 50 m van het Rica hotel. De Big Mac heeft me dan ook goed gesmaakt.
Het blijft eigenaardig, maar het is nu al de zoveelste keer deze reis dat het stopt met regenen als ik in het hotel ben aangekomen. Ook nu weer, een kwartier na aankomst staat de zon te schijnen precies of het is plotseling zomer geworden. Ik twijfel nog om wat bezienswaardigheden te gaan bekijken maar daar heb ik de Tri voor nodig. Terug mijn motorkleren aan doen zie ik niet zitten, ik hou het dan ook bij een wandeling rond het hotel. Drink wat koffie, neem een paar ijsjes, ze worden gratis gepresenteerd aan de gasten van het hotel.
Morgen 50 km naar de haven van Oslo. Om twaalf uur aan boord van de ferry die om 14 u vertrekt. Bij goed weer nog een paar foto’s van het mooie Oslofjord en deze reis zit er weer op. Woensdag rond tien uur in de morgen in Kiel, dan nog een rit van 650 km autosnelweg en de Kees is terug thuis. Ik zal zeker niet na laten om nog een verslag van de overtocht en de rit naar huis op de blog te zetten.
Maar ik wil nu de bloglezers al danken voor de reacties die ik op deze reis ook weer heb gekregen. Gemiddeld heb ik op deze reis 50 bezoekers per dag op de blog gekregen. De blog staat in de categorie reizen van Seniorennet hiermee op de zesde plaats van de 1.126 blogs.
24/08/14 Heerlijk en lang geslapen. Om 22u30 bedje in en om 07u30 er uit. Buiten ziet het er niet zo heerlijk uit, er hangt lage zware bewolking boven het fjord. Dit zijn echter zorgen voor later, eerst aan tafel voor weer een uitermate goed ontbijt. De bus met Russen die hier voor één nacht waren zijn al vertrokken, het is dan ook heerlijk rustig in de ontbijtzaal.
We doen het rustig aan, het is dan ook bij negen uur dat we vertrekken. In het spiegelbeeld van het raam waar we voor staan zie ik dat er maar één van de twee lampen aan is. Het is de tweede keer dat ik dat me dit bij de Tri overkomt. Het is droog als we vertrekken, we beginnen al direct met een stevige beklimming, het uitzicht verandert per minuut met het open trekken van de bewolking. Als de zon er zich mee komt bemoeien is het schouwspel in de bergen werkelijk prachtig. Ik krijg de foto’s nog niet bij benadering van wat het in werkelijkheid is. Om intens van het schouwspel te genieten moet je het zien. Het water komt als zilveren linten van de kale bergwanden gestroomd. Het kleurenspel tussen de bergen is prachtig. Mensen, wat ben ik blij dat ik hier met mijn geliefde Tri kan rond tuffen.
Als we bij een gletsjer stoppen (die half is weggesmolten) raak ik aan de praat met een Noorse buschauffeur, hij is met een groep Schotse toeristen die hier met een cruiseschip in het Sognefjord liggen rond aan het toeren. Zijn Engels is hetzelfde als dat van mij dus we verstaan elkaar perfect. Hij woont in Sogndal en kent de streek dan ook zeer goed. Volgens hem is de gletsjer sinds 1965 met meer dan 30 m terug getrokken. Volgens in informatiebord liep de gletsjer in 1890 tot in het dal. Ondertussen is de helft weggesmolten. De vriendelijke man vindt de Tri prachtig, heeft ook motor willen rijden maar zijn vrouw heeft hem er van af gehouden. Nadat de vriendelijke man een foto van mij heeft gemaakt komt er een Schot vragen of hij de nummerplaat van Tri mag fotograferen. Mij niet gelaten zeg ik hem, maar ik zie er het nut niet van in. De nummerplaat is 1MJL944 en hij is het eerste kind van een gezin, zijn drie voornamen beginnen met MJL. Dit vindt hij prachtig.Als hij weg is raak ik aan de praat met een koppel uit Roeselare, weer een heel gesprek. Zoals ik al heb gezegd je bent nooit alleen op reis.
Als we eindelijk vertrokken zijn gaan we twintig km voorbij Sogndal op onze laatste binnenlandse ferry van deze reis om het Sognefjord over te steken. We komen uit een 7 km lange tunnel en staan pardoes voor de overzet. Als we de ferry af rijden gaan we direct met een mooie beklimming de bergen terug en komen op een hoogte van 1.158 m. Op deze hoogte is het 8 graden. En in de bergen lopen er zoals overal in de bergen dieren op en over de weg. Vandaag zijn we een kudde geiten, schapen en een paard met een veulen tegen gekomen. De filmpjes van deze ontmoetingen ga ik op fb proberen te zetten.
Bij de zoveelste foto stop komt er een Spaanse motorrijder die ik onderweg al een paar keer gezien had ook de parking opgereden. Hij komt uit Barcelona en is op weg met een FJR. De landkaart wordt boven gehaald en we vertellen onze wederzijdse ritten die we Noorwegen hebben gereden. Natuurlijk vertel ik hem het verhaal van de reis naar het Midden-Oosten. Hij laat dan weer weten dat hij een paar jaar geleden in de Ardennen heeft rond gereden, is ook altijd alleen op reis. We zijn allebei op weg naar huis. Hij gaat via Denemarken omdat die ferry een stuk goedkoper is dan de ferry Oslo-Kiel. We nemen wederzijds een foto van elkaar en rijden nog een veertigtal km samen. Weer een leuke ontmoeting.
Stilletjes aan komt ons einddoel van deze dag in zicht. Ik heb Garmien de coördinaten ingegeven omdat het hotel of de weg van het hotel niet in de kaarten van Garmien te vinden zijn. Ik moet op het adres Liatoppen zijn in Al I Hallingsdal. Ook op de kaart van Noorwegen is er geen dorpje met deze naam te vinden. Als ik voorbij Gol het Hallingsdal in rij stop ik bij een informatiebord. En jawel, Liatoppen wordt er op aan gegeven het is een skigebied. Vol verwachting volg ik de weg die Garmien me laat weten. Op een gegeven moment moet ik rechtsaf het dal uit. Na een paar km krijg ik een beklimming voorgeschoteld die ik nooit meer zal vergeten. Smal, steil, hoog en buiten een paar kleine boerderijtjes niets van bewoning te zien. We zitten met stijgingspercentages van rond de 10%. Na de boerderijtjes wordt het niemandsland, ik moet er niet aan denken om hier op dit weggetje terug te draaien want dat is gewoonweg niet te doen. Er is geen andere keus dan Garmien maar te vertrouwen en hopen op een goede afloop. Tot overmaat van ramp wordt de weg onverhard, zelfs zo slecht dat ik niet durf te stoppen om een foto te maken. Zeker en km of drie onverhard met de nodige haarspeldbochten is eigenlijk niet te doen met een afgeladen motor.
Ik kan maar één ding doen, blijven rijden en hopen dat ik bij een hotel aan kom. Op heel de beklimming kom ik één bordje tegen met de vermelding skigebied. Niks bordje met de naam van het hotel. Na nog maar eens een haarspeldbocht komen we op asfalt, een paar bochten verder staan we voor het hotel. Het is letterlijk boven op een berg gelegen de weg loopt dan ook dood op de parking van het hotel. Als ik aan de afdaling van morgen denk breekt het zweet me uit. Mag ik vragen aan de gelovige lezers om vanavond een extra gebedje te doen met de vraag om het morgen bij de afdaling alstublieft niet te laten regenen. Ik ga de afdaling zeker met de helmcamera filmen.
Rond 15 u ben ik op de kamer. Zonder uit te pakken ga ik eerst een paar foto’s van die klote weg nemen. Gelukkig kan ik hier een avondmaal nemen.
Na eindelijk een normale maaltijd, gekookte aardappelen, worteltjes botersaus en koolvis wordt ook deze prachtige dag weer afgesloten. Het is windstil en droog. Hopelijk blijft het zo tot na de afdaling.
Morgen slapen we in Oslo, onze laatste nacht in dit prachtige land.
23/08/14 Goed geslapen in een fantastisch bed, blauwe lucht en volop zon, mijn schijters dure sigaartjes die ik gisteren had gekocht terug gevonden en voor de eerste keer verse pistole’s bij het ontbijt. Mijn dag kan nu al niet meer stuk. (dat dacht ik toch)
Om half negen rijden langs de haven we het mooie Kristiansund uit. Kristiansund ligt op een eiland. De stad is eigenlijk het eiland, weet niet goed hoe ik dit moet beschrijven. De geïnteresseerden kunnen eens op Google map gaan kijken wat ik bedoel. Om Kristiansund te verlaten rijden we door een goed verlichte mooie brede 5,2 km lange tunnel(Atlanterhavstunnel) die onder het Norskehavetfjord loopt. Dit is de enige toltunnel waar motorrijders ook tol moeten betalen. (NOK 58) Als we de tunnel uitkomen, rijden we over weg 64 (Atlantische kustroute)Nu vind ik de naam Atlantische kustroute redelijk overdreven. Het stuk dat je werkelijk doormiddel van de beroemde bruggen rijdt is amper tien km lang. Het is er mooi rijden maar zeker niet de mooiste route van deze reis. De Michelin kaart nr. 752 is veel nuchterder in de beschrijving van deze weg. De weg wordt zelfs niet groen ingekleurd als teken van toeristische weg. Ik denk dat ik ondertussen toch wel een dertigtal reisgidsen heb. Door die te lezen een aantal bezienswaardigheden te hebben bezocht heb ik zeker geleerd om die gidsen met een flinke korrel zout te nemen. Maar wat ze over deze weg schrijven dat slaat alles. Je zou al bijna een zot zijn als je hier niet geweest bent. Niets is minder waar, het is de moeite om er een omweggetje voor te maken en dat is het. Tenslotte gaat het over twee bruggen waarvan één bijzonder mooi is. De spectaculaire foto’s in de gidsen zijn volgens mij met een speciale lens vanuit een helikopter genomen.
Spijt dat ik heb gereden heb ik niet, weet nu ook hoe het werkelijk is. En als we via de 64 in Molde aan komen waar we de ferry opgaan om over het mooi Moldefjord naar Vestnes te varen komen we daar op de E39 die ons langs prachtige fjorden de bergen in stuurt. In Liabygda waar we via een mooie bergrit met diverse uitzicht punten komen nemen we de ferry naar Stranda. We blijven door de bergen en langs fjorden rijden tot we in Innvik aankomen waar we overnachten in een hotel dat prachtig aan het fjord is gelegen.
Jammer genoeg heb ik van de rit die we vandaag gereden heb weinig foto’s. Mijn Smart-Phone of I-Phone of hoe het ding ook al heet.(Ik noem het een gsm maar blijkbaar is dat iets anders)weigert na de achtste foto die ik heb genomen alle dienst. Zwart scherm en gedaan, heeft nochtans heel de nacht onder stroom gestaan. Op de eerste ferry zoek ik een stopcontact en zet het toestel onder stroom, zonder resultaat. Na de ferry stop ik bij een terras, haal mijn laptop boven water en sluit het toestel aan op de laptop. Weer niets, mijn mogelijkheden zijn nu wel uitgeput.
Na de laatste dertig mooie kilometers onder een zwaar wolkendek met en af en toe een spatje regen zijn we om 16 u in Innvik onze overnachtingsplaats voor vandaag. Na het inchecken haal ik uit mijn gereedschapsbakje een klein hamertje om dat klote ding of wel tot moes te slaan of terug in gang te krijgen. Voordat ik er op begin te timmeren zet ik het nog eens onder stroom. Ongelooflijk, het bekende geluid komt er uit en de batterij begint op te laden. Nu zou ik toch graag eens weten wie er altijd met mijn kloten aan het spelen is.
We zitten in een prachtige omgeving maar een avondwandeling zit er wegens bakken regen niet in. Wel tussen de buien door nog een paar foto’s kunnen nemen.
Morgen overnachten we in Al I Hallingdal, althans dat hoop ik. Het ligt blijkbaar afgezonderd in de bergen. IK heb de coördinaten aan Garmien gegeven en die weet me te vertellen dat daar geen weg ligt. Wat ik weet is dat het dorpje ongeveer 40 km boven Geilo ligt, een redelijk bekend toeristisch stadje.
22/08/14 Wat had ik gezegd? Het weer kon niet slechter worden? Wat dan gedacht van dit recept; men neemt een kilo regen, niet te dikke druppels, gooi er een halve kilo mist bij, niet te dik, flinke flarden zijn goed, meng deze boel op een temperatuur van 9 graden. Als dit allemaal goed gemengd is dan heb je het weer waar ik vandaag in start. Niet direct een recept waar de Kees heel gelukkig van wordt. Nu kan het alleen nog slechter worden als er morgen een halve meter sneeuw valt.
We starten dus in miserabele omstandigheden voor een rit van dik 300 km. De eerste 100 km is het echt huilen met de pet op. Aan het landschap en de weg ligt het niet maar het jammere is dat er weinig van te zien valt. We rijden in de buurt van Trondheim een tunnel van een km of vier in. We komen aan met een temperatuur van ongeveer 9 graden, in de tunnel is het maar liefst 14 graden. De warmte slaat in mijn gezicht, alles wat maar aan kan dampen dampt onmiddellijk aan. Het scherm van Tri, het dashboard, de spiegels het anti dampscherm dat in het vizier van mijn helm zit heeft er geen last van. Ik schiet er echter weinig mee op dat mijn vizier niet aangedampt, mijn bril is des te meer aangedampt. Zeker geen prettig gevoel als je met en snelheid van rond de tachtig km per uur zo in een tunnel moet rijden. Vizier omhoog en bril naar beneden zodat ik over de rand van mijn bril toch nog een beetje kan zien waar ik rij. Na enkele minuten is alles aangepast zodat er weer normaal zicht is. Weer een ervaring rijker. Als we de tunnel uitkomen is het gek genoeg helemaal opgeklaard, blauwe lucht met wat schapenwolkjes en zon. Onvoorstelbaar dat je van 9 graden na een paar km in 14 graden rijdt. Van mij mag het zo blijven. De daken van veel huisjes in Noorwegen zijn bedekt met gras. Ik heb er onderweg al veel gezien maar nu kom ik er één tegen dat prachtig tegen een berg ligt. Ik stop dan ook om een foto te maken, je moet echt het dak zoeken zo goed is het in het landschap geïntrigeerd. Volgens mij is het belangrijkste gereedschap van een dakwerker hier een grasmachine.
We rijden vandaag een stuk door de bergen waar we van fantastische vergezichten hadden kunnen genieten. Maar het is niet te geloven we zijn amper de bergen in aan het rijden en daar is de mist en de regen weer. Het is als of de duivel met het weer aan het spelen is. Helemaal ongelooflijk wordt het als we de bergen uit rijden en onmiddellijk onder een blauwe hemel terecht komen. De temperatuur stijgt terug naar een aangename 18 graden. We rijden over een mooie poederdroge baan het dal in en rijden kilometers langs het mooie Vinjeflorden waar talrijke grote zalmkwekerijen in gevestigd zijn. De handvatverwarming en de verwarming van de binnen jas kunnen uit. De genieter kan nu volop gaan draaien.
Als we in het haventje van Hansa aankomen is de ferry waar we mee over het Vinjefjord moeten juist aan het aanleggen. Dit kan bijna niet anders want de verbinding wordt maar liefst door drie ferry’s verzorgd. Het is prachtig weer geworden en ik kan dan ook ten volle genieten van de overtocht. In de verte blijven de zware donkere wolken boven de bergen hangen. Als we rond 15 uur in Kristiansund aan komen is het blauwe hemel en 20 graden. Het inchecken verloopt zoals gewoonlijk weer vlot. De Tri krijgt voor 75 NOK ook een goed onderdak. En de Kees zit op de negende verdieping van het mooie Rica hotel. Als ik in mijn kamer kom moet ik eens lachen met de tekst die op het televisie toestel verschijnt.
Als ik door Kristiansund wandel galmt om 16u50 de scheepshoorn van de bekende Hurtigruten over de haven. De toeristen die er met mee varen komen uit allerlei straatje gesneld om in looppas naar het schip te gaan. Om 17 uur een laatste stoot van de scheepshoorn en weg is hij weer. De schepen van Hurtigruten worden zo langzaam aan mijn reisgezellen. Al bij al was het vandaag weer een uitermate fijne dag.
Morgen rijden we de Atlantik kustroute waar ik veel van verwacht. Er zouden spectaculaire bruggen en prachtige vergezichten op deze route liggen. Bij goed weer maken we een omweg naar Alesund een prachtig stadje op een schiereiland waar ik in het verleden al eens ben geweest.
De overnachting is in Innvik gelegen aan het mooie Innvikfjorden.
21/08/14 Een kort verslag vandaag. REGEN,REGEN,REGEN. Stipt om 07u zit ik aan het ontbijt. De Tri staat geladen en klaar om te starten. Er valt een druiligere regen die uit een dikke laag hangende bewolking valt. Iets voor 07u30 zijn we vertrokken voor de eerste 50 km naar de ferry in Vennesund. Als we er aankomen, moeten we nog een half uurtje wachten in dit klote weer. Onder een afdakje rook ik dan maar een sigaartje.
Als we de overtocht van 25 minuten hebben gedaan en we van de ferry rijden begint het pas goed door te regenen. Je mag nog in het mooiste land ter wereld rijden, mist en regen zal in heel de wereld elk land een grauwe kleurloze uitstraling geven. Zo ook in Noorwegen natuurlijk. We rijden nog altijd over de 17 wat nog steeds een mooie route is om te rijden. Maar de kleuren en de opgewektheid van de route is vandaag absoluut niet aanwezig.
Als het tijd is voor de soep stoppen we in de gietende regen bij een eetgelegenheid. Na het eten haal ik de kaart van Noorwegen er bij en besluit om de route om te leggen. Het is met dit weer niet te doen om heel de dag te sokkelen. Er kan geen fatsoenlijke foto genomen worden, de bochten liggen er spekglad bij en ik heb geen zin om tegen beter weten in de route die ik gemaakt heb te blijven volgen. In het dorpje Overhalla zet ik de Tri richting E6 het is nog altijd aan het gieten, de E6 is een bredere weg met beter verlichte tunnels en minder scherpe bochten. Als bij wonder is het even droog als we door Steinkjer rijden, een tamelijk grote stad die 125 km boven Trondheim ligt. Het is precies of er zit iemand aan een regenknopje, zodra we goed en wel de stad uit zijn valt de regen weer met bakken uit de donkere zware bewolking. Er is sinds we van de ferry afgekomen zijn niet meer gestopt buiten de middagpauze. Het ligt niet aan de omgeving maar met dit weer heeft het geen enkele zin om foto’s te nemen. Trouwens, ik wil zo snel mogelijk op de plaats van de bestemming aankomen.
De investering in de motorkledij heeft vandaag zeker zijn nut kunnen bewijzen. Ik blijf poeier droog. De temperatuur regelaar van de Gerbings jas staat niet ver van het maximum en houd mijn lijf lekker warm bij een temperatuur van 12 graden die we nu hebben. Het verschil met gisteren is maar eens eventjes 10 graden. Het resultaat is dat we om 13 uur in de gietende regen Stiklestad binnen rijden. Garmien stuurt ons zonder probleem tot aan de deur van het hotel. Het hotel ligt op de tweede verdieping van een winkelcentrum, als het blijft regenen hoef ik me dus niet te vervelen. Een vriendelijk jonge dame zorgt er oor dat ik binnen een tik en een wip een kamer heb. En mensen, wat voor een kamer. Voor mijn doen gewoonweg een enorme luxe kamer waar ik alles heb wat ik me maar kan wensen. Douchen, omkleden en naar de grote kanditori die ik gezien heb om overheerlijk gebak te gaan eten. Om 16 uur klaart het een beetje op en gaat de gietende regen over in motregen. Dit weer heeft ook een voordeel natuurlijk, morgen kan het zeker niet slechter zijn dan vandaag.
Om 19 uur is het droog genoeg om eten te gaan zoeken. Onderweg leg ik aan een Noor uit hoe hij aan het hotel kan geraken. (ja,ja de Kees weet overal de weg) Voor het eten kom ik terecht in een soort McDonald's. Maar in deze tent is het op zijn Chinees. De gerechten worden, terwijl je er bij staat, vers klaargemaakt in de wok. Heerlijk gegeten voor geen geld. Ik kom zo goed met de wokmadam overeen dat ik nog een paar proevertjes boven op krijg.(ja,ja de Kees is niet overal chagerijnig)
Morgen een rit van 300 km, we overnachten in Kristiansund. Zal ik de scheepshoorn van de Hitigruten weer horen die komen ook daar dagelijks aanleggen.
19/08/14 Het is de eerste keer dat ik een kamer heb geslapen die ik volledig kon verduisteren. Heerlijk geslapen. Om 07 u moet ik werkelijk mijn ogen opentrekken om wakker te worden. Als ik de gordijnen open doe ben ik nochtans direct wakker. Het is niet waar he, weer is het aan het regenen. Nog chagrijniger als dat ik normaal s ’morgens ben neem ik een douche. In de ontbijtzaal zegt niemand goedemorgen dus dat kwam goed uit. Na het alweer uitstekende ontbijt bagage inladen en in de miezerige regen vertrekken. Tri zijn dorst lessen en we kunnen starten aan de 355 km voor vandaag.
Als we nog geen half uurtje aan het rijden zijn breekt de zon door. En hoe, heel de dag niet meer weg geweest, fantastisch weer is het geworden. Ben nu om 22u30 het verslag aan het schrijven met het schuifraam wagenwijd open. Buiten is het maar amper duister aan het worden dus werkelijk een heerlijke dag.
En dan de rit van vandaag, in één woord fantastisch. Prachtige vergezichten, mooie machtige fjorden vier keer met de ferry overgezet, diverse tunnels en prachtige bruggen. Dit allemaal op de kustweg 17 van Bodo naar Sandjessoen. Ik gebruik niet snel superlatieven maar de rit van vandaag is elke kilometer onbeschrijflijk mooi. Met momenten zou ik tranen in mijn ogen kunnen krijgen van de overweldigende pracht die de natuur hier uitstraalt. Doen jongens/meisjes, pak volgend jaar in de zomer die motor en rij voor een dag of vier naar de Lofoten om dan langs de kust terug te komen. Nooit zal je daar spijt van hebben of krijgen. Laat voor één keer die overroepen Noordkaap eens liggen waarvoor je als een gek door Noorwegen moet rijden wegens te veel kilometers en tijdgebrek. Zelfs de foto’s en de filmpjes van de helmcamera kunnen echt niet weergeven wat er op deze route te zien is. Onderweg kom ik een ingetogen standbeeld tegen voor de slachtoffers die in de tweede wereldoorlog zijn gevallen. Een moment om even stil te staan bij de miserie die mensen elkaar blijven aandoen en het oorlogje spelen nooit afleren.
Als ik voor de zoveelste keer op een parking stop, nu om een foto van een gletsjer te nemen, wordt ik door een Nederlander die hier met een aftandse oude omgebouwde Mercedes bus staat uitgenodigd om een koffie te drinken. Hij is nu vijf maanden onderweg. De planning is dat hij een jaar rond blijft toeren. Bij het naderen van de winter zit hij ergens in het zuiden van Portugal. Een sympathieke gast, we hebben zeker een uur reisverhalen zitten uitwisselen.
Bij de eerste ferry die ik moet nemen moet er drie kwartier gewacht worden, er is echter genoeg te zien zodat ik me absoluut niet verveel. Zonder problemen wordt de ferry genomen, het water is spiegelglad, het uurtje varen vliegt dan ook voorbij. Op naar de tweede ferry, daar is het een uur wachten en al redelijk druk. Als de ferry aankomt wordt hij barstens volgeladen. Het is maar een overtochtje van twintig minuten. De ontvanger van dienst heeft door de drukte geen tijd om de betalingen bij de motorrijders te komen ontvangen. Met de glimlach laat hij ons gratis mee varen. 47 NOK uitgespaard.
Met ferry drie passeren we de Poolcirkel, Er wordt aan boord omgeroepen dat aan bakboord het teken van de Poolcirkel (wereldbol) te zien is. Deze overtocht duurt anderhalf uur, ik vrees dan ok dat ik door mijn gesokkel in tijdnood ga komen. Na deze ferry moet ik er nog één doen en Garmien weet me te zeggen dat er nog 152 km moeten gereden worden. Als de ontvanger van de ferry de centjes komt vragen (168 NOK) vraag ik hem hoe laat de laatste ferry naar Sandjessoen gaat. Volgens deze mijnheer zou dat om 17u35 zijn. Oei , denk ik gedaan met sokkelen ik heb maar amper een uur tijd om de honderd km naar de andere ferry te overbruggen.
Om 16u30 begin ik aan een race tegen de klok. Ik moet die ferry halen anders zit ik met een omweg van drieënhalf uur. Geen foto’s meer van mooie vergezichten, ik heb ze wel gezien natuurlijk. Even de toegelaten snelheden vergeten, behalve in de dorpjes. Buiten de dorpjes is het stevig gassen. Hoe hard het met momenten ging ga ik niet vertellen maar om 17u35 staan we bij de laatste ferry die we moeten nemen. Twee minuten later is de ferry er. Met mij gaan er nog twee auto’s op en dat was het. Als we aan boord gaan vraag ik aan één van de bemanningsleden of dit de laatste ferry is voor vandaag. Hij kijkt me verwonderd aan en zegt dat ze tot middernacht varen. Miljaarde, heb ik daar als een zot voor gereden. Tot middernacht blijft er om de twintig minuten een ferry komen.
Ik heb geen foto’s van deze overtocht kunnen nemen. Als ik een koffie ga halen wordt ik in plat Antwerps verwelkomd door de man aan de koffiebar. Hij is met zijn gezin negen jaar geleden hier komen wonen en werkt nu als zelfstandig uitbater op de ferry. De tijd vloog voorbij met de verhalen die hij te vertellen had. Hij betaalt hier als zelfstandige 27% belasting en dat is het. Hij lacht zich rot met de GAS boetes die ze in België kennen. Nooit van zijn leven komt hij nog terug in België wonen.
Al bij al komen we om 18u45 in het prachtige Rica hotel aan gelegen in het mooie havenstadje Sandjessoen. Als ik mijn bagage uit de koffers haal hoor ik iemand naar mij roepen vanaf de vijfde verdieping. Het is de Duitser uit Dresden die ik een paar dagen geleden heb ontmoet. Enthousiast komt hij naar beneden, handen schudden en hij draagt warempel een reistas mee naar binnen, ik zit namelijk ook op de vijfde verdieping. Wat een dag vandaag, een prachtige rit en leuke ontmoetingen, je reist zelden helemaal alleen.
Met een laatste foto van de ondergaande zon wordt deze prachtige dag afgesloten. Morgen kan ik uitslapen, de kamer is tot 12 uur beschikbaar en ik heb maar een ritje van 100 km. De overnachting is dan in Bronnosyund. We blijven op de kustweg 17 rijden.
20/08/14 Gisteren veel te laat gaan slapen. Goed geslapen maar niet uitgerust. Ik moet minder prioriteit aan de blog gaan geven. Het is hier s ’avonds meestal nog goed weer, ik blijf dan wat langer buiten met als gevolg dat ik rond 23 u nog aan de blog moet beginnen. Ben daar toch al snel anderhalf uur mee bezig dus wordt mijn nachtrust te kort. Ik blijf de blog wel aanhouden maar het is niet zeker dat ik een dagelijkse opvolging blijf doen.
Vandaag is het een ferry dag. Ik heb een rit van maar 100 km gepland, als je wat pech hebt met de aansluitingen van de ferry zou het anders wel eens een lange dag kunnen worden. De eerste ferry is er na 49 km. We rijden er door een mooi landschap naar toe in weer ideaal motorweer. Als we in de haven van Tjotta aankomen; waar de ferry naar Forvik vertrekt is het al zover. Een wachttijd van één uur en drie kwartier Het is er een gezellige boel, er staan in totaal 12 motors ik ben de enige die solo reist. Er worden reisverhalen uitgewisseld, foto’s getrokken en sigaren gerookt. De twee Triumphs staan naast elkaar, mijn tijdelijke Duitse reisgezel neem een foto van de nummerplaten. De tijd vliegt voorbij. Als de ferry er aan komt zijn we vertrokken voor overtocht van anderhalf uur, er zijn onderweg drie stopplaatsen. Het is zo iets als een bus maar dan over het water.
Zeventien km verder in Anndalsvagen is er een volgende ferry, die brengt ons naar Horn. Natuurlijk komt iedereen weer samen die op de vorige ferry zaten, het is rond de middag en de meesten onder ons gaan dan ook iets eten. Wachttijd, een uur. Rond 13 uur worden we in Horn terug aan wal gezet. Voor mij is het nu nog een 20 km rijden eer ik in Bronnoysund ben waar ik vandaag overnacht. Al de andere motorrijders gaan door naar Vennesund (70 km) om daar de ferry naar Holm te nemen. Mijn Duitse metgezel van de laatste drie dagen neemt die ferry ook en moet dan nog dik 200 km rijden om in Namsos aan te komen waar hij een overnachting heeft gereserveerd. Die gaat daar niet vroeg aankomen.
Na 80 km met de Tri en 40 km met de ferry’s komen we rond 13u30 in Bronnoysund aan. Het motel wordt snel gevonden, ben er niet erg gerust in ziet er wat aftands uit aan de buitenkant. Voorzichtig ga ik op verkenning om in te checken. Blijkt dat er pas van af 15u30 ingecheckt kan worden. Hier sta ik dan, nog twee uur met mijn vingers staan draaien zie ik niet zitten. Had ik dit geweten was ik ook doorgereden naar Namsos. Ik besluit om terug te starten en de omgeving te gaan verkennen. Het is raar, Twee uur motor rijden is en fluitje van een cent, maar als het uit een soort verplichting is duurt het ontzettend lang.
Om 15 u sta ik weeral terug bij het hotel en ga in de buurt van het hotel een koffie drinken. Om stipt 15u30 kan ik inchecken ik moet hier voor in een soort bar naast het motel zijn. Nog steeds vertrouw ik het niet, het zal toch niet waar zijn dat ik hier voor een pak geld in een krot van een kamer terecht kom. Neen dus, de kamer is perfect met uitzicht op de haven. De haven is trouwens het enige hier dat de moeite is om te zien. In het stadje zelf is geen bal te beleven.
Als ik nog maar juist op de kamer ben klinkt het bekende geluid van de scheepshoorn die de Hitigruten schepen gebruiken als ze een haven invaren. Om 15u45 ligt het schip aangemeerd en komen er horden toeristen als een kudde schapen snel van het schip af. En snel moet het wel, ze hebben een uurtje de tijd om het stadje te verkennen. Om 17 u klinkt de scheepshoorn 1 keer als teken van vertrek, Om 17u15 geeft de kapitein twee stoten met de scheepshoorn om dan onverwijld te vertrekken. Ik kijk het mooie schip na tot het onder de prachtige brug door vaart en uit het zicht verdwijnt.
Het is nog prachtig weer, ik kan dan ook het avondmaal nemen op een terras met zicht op de haven. Rond 20 u heb ik het wel gezien, naar de kamer en aan de blog gaan beginnen. Niet dus. Ik kan mijn gsm waar de foto’s op staan niet meer geconnecteerd krijgen met de laptop. Op de één of andere manier is het stuurprogramma verdwenen. Om een lang verhaal kort te houden; het is 23 uur wanneer ik na diverse updates en allerlei andere ups de boel terug aan het praten heb gekregen. Te laat om nog aan de blog te beginnen.
Morgen 21/08 vroeg op staan om de ferry van Vennesund naar Holm te nemen. We overnachten dan in Stiklestad.
18/08/14 Vandaag na een goede nachtrust de eerste aan het ontbijt. Alles is ingepakt, de zon schijnt en we gaan weer nieuwe wegen verkennen. Blijkbaar ben ik toch nog niet uitgeslapen, ik moet drie keer aanleggen om op de juiste weg naar de ferry te geraken. Het is amper anderhalve km rijden en dan drie keer verkeerd rijden dan zit je volgens mij nog met een slaperige kop. Om 07u30 kom ik uiteindelijk toch aan waar ik moet zijn. De Tri begint rare kuren te krijgen als we de parking oprijden. Ik schrik me rot, maar het is loos alarm, er staat een bloedmooie blauwe Triumph Trophy SE op de parking die hij gezien heeft. Om hem een plezier te doen parkeer ik naast die Triumph. Ik geraak in gesprek met het Duitse koppel, natuurlijk over onze motors. Ze zijn vanuit Dresden via Zweden naar Noorwegen gekomen. Een paar minuten later komt er een Nederlands koppel met een BMW GS aan. Het werd een gezellig onderonsje wat verder liep tijden de overtocht. Je komt altijd en overal wel iemand tegen waar je eens even me kunt kletsen.
Als ik aan boord van de ferry rij doet de lader van dienst teken dat ik de motor moet vast sjorren. Ik trek losweg een spanriem over het zadel en denk dat dit wel genoeg is, tenslotte moeten we maar een fjord oversteken. Direct word ik er op gewezen dat de motor beter gesjord moet worden. Tijdens de overtocht zal blijken dat dit inderdaad nodig was. Jongens, wat ben ik blij dat ik deze morgen voor alle zekerheid een paar pilletjes (Touristil) ingenomen heb. Zodra we uit de beschutting van de haven komen wat het een geslinger en gestamp van jewelste. Er staat een vrij strakke wind die dwars door het fjord kwam gewaaid. Er zijn dan ook heel wat schuimkoppen op het water. Na drie kwartier varen is er een snelle stop in het haventje van het mooie eiland Skrova. De kapitein laveert de ferry tussen talloze kleine eilandjes door precies of hij rijdt met een taxi.
Na tweeëneenhalf uur zijn we in de haven van Skutvik, waar ik niet rauwig om ben. Laat mij maar met de Tri ronddalken. Het landschap is niet te vergelijken met de Lofoten. De bergen zijn kaler en niet zo ruw, er ligt ook meer sneeuw op de toppen. Ik ben niet zo enthousiast als de reisgidsen en vindt dat er hier redelijk wat saaie stukken moeten gereden worden. Natuurlijk ben ik de laatste dagen wel uitermate verwend. Was het dan een saaie rit? Zeker niet, we rijden langs en over ontelbare fjorden met regelmatig mooie vergezichten. De wegen zijn ook hier goed tot zeer goed. We weten nu zeker dat we in het land van de tunnelbouwers zitten. Ik denk dat we er vandaag een stuk of twintig gehad hebben. Alle soorten tunnels hebbe we gehad. Zoals bv. korte, lange, links draaiende, rechtsdraaiende, brede, smalle, droge, natte noem maar iets op en het is er.
Rond 15u30 komen we in Bodo aan. Garmien stuurt ons via de haven van Bodo rechtstreeks naar het hotel. Inchecken, douchen en een wandeling, ik heb er alle tijd voor. We hebben vandaag 225 km gereden en goed tot zeer goed weer. Wel is de bewolking na de middag flink toegenomen maar we hebben geen druppel regen gehad. Het avond eten is heer zeer eenvoudig maar overheerlijk en de kamer ruim en netjes. Het ziet er goed uit om weer van een heerlijke nachtrust te gaan genieten.
Nog even vermelden dat er met de gezondheid op dit ogenblik geen enkel probleem is, dat de weersvooruitzichten voor morgen goed zijn en dat we morgen een rit van 355 km hebben waar we onderweg redelijk wat ferry’s moeten nemen. We overnachten morgen in Sandnessjoen. De Poolcirkel is dan terug gepasseerd.
17/08/14 Na een zeer goede nachtrust word ik eindelijk wakker gemaakt door de zon. Vandaag staan er deze morgen eerst wat administratieve regelingen op het programma. Om een omweg van ongeveer 200 km te vermijden nemen we morgen de ferry naar Skutvik om zo weer op het vaste land terecht te komen. Een andere reden om deze ferry te nemen is dat de overtocht als één van de mooiste fjordenovertochten staat beschreven in de reisgids. De ferry vaart over het mooie Vestfjorden. De meest in het oog springende walvis rond de Lofoten is de orka of zwaardwalvis. s ’Winters jaagt hij de scholen haring achterna die hier komen paaien. Het fotogenieke dier werd jarenlang in de Vestfjord geobserveerd, maar het is sterk gebonden aan de altijd wijzigende koers van zijn prooi. Aangezien de haring steeds verder noordelijk trekt, duikt ook de orka nog slecht occasioneel voor de kust van de Lofoten op.
Het ticket bestel ik via internet, de betaling moet met Visa of Mastercard gebeuren. Geen probleem want ik heb mijn kaart bij. Het probleem is dat je tegenwoordig en kasje nodig hebt om een betaling via internet te verrichten. Dat heb ik natuurlijk niet bij. Gelukkig heb ik thuis nog een Mastercard liggen zodat ik telefonisch de gegevens aan mijn echtgenote kan geven die dan de verrichting kan uitvoeren. De betaling lukt en ik krijg een mail van de ferrymaatschappij met als bijlage het reisdocument dat ik nodig heb voor de overtocht. Natuurlijk heb ik geen printer bij, met laptop naar receptie en vragen of ik een print kan uitvoeren, dat gaat niet. Ik moet de mail die ik gekregen heb doorsturen en dan kunnen ze het document printen. Mail doorgestuurd en document is geprint. Na nog een paar knopen aan mijn hemd te hebben genaaid kan ik eindelijk vertrekken.
Mijn trouwe gezel den Tri heft vandaag een rustdag. Hij wordt net even wakker gemaakt om de tank te vullen. Het is heerlijk wandelweer, ik ga dan ook te voet Svinoya bezoeken. Dit stadsdeel ligt op een eilandje. Vanaf de steile brug die naar het eilandje leidt, krijg ik twee mooie fotomotieven voorgeschoteld. Het uitzicht aan de ene kant van de brug omvat de stad Svolvaer met alles er op en er aan. Aan de andere kant is het embleem van de stad te zien, de zogenaamde Svolvaergeita. In die rotsformatie valt duidelijk de kop van een geit te herkennen(met een beetje fantasie) De geit in kwestie werd volgens de legende een paar duizend jaar geleden door een geprikkelde trol tegen de bergen in Svolvaer gekwakt en lijkt sindsdien genoegen te nemen met haar versteende positie. De afstand tussen beide ‘horens’ bedraagt anderhalve meter. Alpinisten dagen elkaar uit om de sprong van de ene hoorn naar de andere te maken op een hoogte van 300 m.
Svinoya zelf komt met zijn vele dieprode rorbu of vissershuisjes nog het dichts in de buurt van een echt vissersdorp, ook al wordt de overgrote meerderheid ervan tegenwoordig door toeristen bewoond. Je ruikt hier de stokvis die opgeslagen ligt in een groot pakhuis. Grote ventilatoren draaien om de temperatuur op peil te houden. De houten droogrekken dienen nog steeds om kabeljauw tot stokvis te drogen. Op het uiterste zuidpunt van Svinoya staat Per Ungs beeldhouwwerk Fiskerkona (Vissersvrouw) de uitvarende vissers uit te zwaaien in de hoop op een behouden thuiskomst(wat vooral in vroegere, pre gemotoriseerde tijden niet evident was). Er is nog veel over het eilandje te vertellen maar hopelijk zeggen de foto’s meer dan woorden.
Toch nog even vertellen da er een getijde verschil is van 2 meter. Bij eb lopen dan ook veel inhammen leeg.
De bunker is een overblijdfsel uit de tweede wereldoorlog en gebouwd door de Duitse bezetter.
Vanavond inpakken, morgen slapen we in Bodo, nog altijd boven de Poolcirkel.
