emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
13-11-2010
Vandaag de planten gesproeid !
Hallo hallo !
Een kort berichtje om te laten weten dat alles goed gaat met ons, helaas hadden we sinds onze terugkeer uit Belgie te kampen met de Internetverbinding (weer eens). Eindelijk werd er een nieuwe kabel getrokken naar de toren en alles loopt (voorlopig) weer op wieltjes.
Binnenkort schrijf ik wat meer, maar stuur jullie nu al enkele foto's van een ééndagstripje naar het Griekse eiland Symi.
... om weer eens ons vaderland te bezoeken. Onze vlucht landt (normaal) in Brussel op 7 oktober en we pendelen tussen Ichtegem en Antwerpen tot 24 oktober. We hopen op een (klein) beetje goed weer, want ons lichaam staat nu nog ingesteld op 25 à 28 graden.
Het nieuws in Selimiye ? We hadden een heel leuke tijd met An, maar mooie liedjes blijven niet duren en ze is alweer bijna 3 werkweken verder.
Het "seizoen" in Selimiye duurde ocharme 6 weken, daarna Ramadan en daarna één weekje weer opgepept door het Suikerfeest. Nu zalige rust en maar enkele Istanbulianen, Ankarianen en Izmirianen blijven over. De komst van deze stedelingen jaagt de prijzen in de hoogte : ALLES in Selimiye is veel duurder dan eender waar : voedingsmiddelen, restaurants, huizen en grond. Het materialisme viert hier hoogtij en als je in het dorp rondloopt is het meest herkenbare woord : PARA (geld). Voor wie het Selimiye kende van 10 jaar terug is betekent dit een echte neergang. Wie interesse heeft hoeft maar te googelen op "satilik Selimiye" en daar kom je prijzen tegen van 600.000, 500.000 en zelfs 948.000 Euro voor een huis.
En ... Turkse wetten ??? die zijn er om je voeten aan af te vegen. Een voorbeeld : onze Amerikaanse expats wonen in een huisje aan zee, het WAS prachtig tot ... de grond onder de familie werd verdeeld en er een muur vlak voor hun neus kwam - gebouwd OP de nieuwe scheidingsgrens !
Ze hebben 10 jaar kunnen genieten van het prachtige leven daar, hun huurcontract is nu opgesoupeerd (de eigenaar vraagt eventjes een verhoging van 70 % !). En het geluk is met hen, want ze vonden een prachtig nieuw optrekje.
Maar bij ons op de heuvel valt alles nog wel mee. "Het" hotel heeft ons (behalve met lichtvervuiling en overvloedig verkeer langs ons weggetje) niet teveel lawaai en last bezorgd. Rondom zijn grondstukken te koop, maar zonder bouwvergunning, zodoende kunnen is ons panorama (voorlopig) nog gevrijwaard. En dit betekent nog steeds genieten van alles wat de natuur vrijgeeft :
Vandaag geen zwembeurt, want het is de eerste regendag sinds begin juni. Hoewel, met zulk regenweer zouden jullie nog heel gelukkig zijn : een vlaagje van een half uurtje en temperaturen ad 26 graden. Straks een bergwandelingetje met Mutlu, want ik ben al heel lang niet meer "boven" geweest. En ... ondertussen blijft den Ali Baba de ijverige kok...
Zo, tot binnenkort en veel groetjes
Hilde en Ali Baba
PS we stoppen onze valiezen propvol met zonnestraaltjes
Weer een tijdje sinds mijn laatste nieuws, maar ... elektra en internetconnectie werkten weeral niet mee. Ik zal er deze keer niet echt op ingaan maar het is verdomd vervelend. De normale nutsvoorzieningen van de moderne maatschappij zijn hier nog steeds NIET normaal. Maar sinds zaterdag (er is weer eens een delegatie elektra-mannen gekomen) is alles weer optimaal ... tot het volgende probleem.
Sinds vandaag : ietsje frisser en een leuke bries. Het doet echt deugd na die weken waarin we enkel de werkwoorden zweten, zwemmen en stilzitten of-liggen kenden. Vanaf nu hebben we de heerlijke na-zomer, waar jullie zelfs tijdens de echte zomer jaloers op zijn. Even een foto van het slaapplaatsje van onze Iauw. Daar ligt ze de ganse dag zalig te slapen. Ik heb altijd gehoord dat de poezen de beste plekjes kiezen en dat je daar best ook gaat liggen .... maar beetje onhandig denk ik.
Vorige week maakten we kennis met Savarona, HET yacht van Atatürk hier midden in de baai, vlak voor onze neus. Je kon er niet naastkijken, en 's nachts ook niet als het verlicht was zoals een kerstboom.
Voor zijn tijd was de Savarona het grootste niet-koninklijke yacht ter wereld : lengte 136 m en breedte 16 m. Het werd gebouwd in 1931 als stoomschip in Duitsland in opdracht van ene mevrouw E. Roebling die er 4 miljoen US $ voor over had. In 1938 werd het schip verkocht aan de Turkse regering voor de prijs van 1,2 miljoen US $ (mijns inziens geen goede belegging). Het werd de presidentiële yacht van niemand minder dan Atatürk. Spijtig genoeg kon hij er maar 6 weken van genieten - tot zijn dood. Het schip bleef in Istanbul liggen tot na de 2e wereldoorlog. Daarna gebruikte de Turkse marine het als schoolschip tot 1989. Een Turkse zakenman wou de Savarona in eer herstellen en kreeg de mogelijkheid het schip te huren voor 49 jaar. Het werd grondig gerestaureerd en opgeknapt waarbij kosten niet gepaard bleven. Nu wordt de boot gecharterd voor luxe-cruises op de Middellandse zee. Misschien een tip indien jullie nog geen zomerreisje boekten ?
Vorige week ook een drama in Selimiye : de manager van "het" hotel boven ons (een vrouw van 27) is van de weg geraakt aan de overkant van de baai. Dood. Er wordt veel over geroddeld en beweerd dat het geen normaal ongeval was. Er is in alle geval een onderzoek ingesteld.
Ook vorige week : het verjaardagsfeestje van onze recentste buurvrour Doris. Het leuke aan zo'n feestjes is dat het steeds de "toren-van-Babel" is : zoveel verschillende talen en nationaliteiten, maar één ding wordt altijd gedaan zonder taal : Raki drinken .... Hun huis is mooi geworden, wel supergroot, maar daar heb ik geen probleem mee vermits ik het niet moet kuisen. Een stuk natuur, fauna en flora is erdoor weer verdwenen, maar in de plaats ervan kregen we echt sympathieke buren. Eventjes een foto nu huis en tuin afgewerkt zijn en ééntje van de imposante inrit.
Volgende maandag komt onze An alweer en zal het hier weer gezellig worden. En als slot nog een foto van mijn laatste kloswerkje.
Vannacht even voor 3.30 uur ... werden we bijna letterlijk uit bed geschud ! Zo'n aardbeving hebben we tot nog toe niet meegemaakt - het was eventjes schrikken - ik dacht dat het dak het zou begeven en daar lig ik net onder. We zijn allebei opgestaan in afwachting van de naschok, maar die kwam pas rond 5 uur en was veel minder heftig. Even gekeken op http://www.depremhaber.com/ en inderdaad : het epicentrum was Bozburun en dat ligt op 7 km in vogelvlucht. De beving haalde 4.4 op de schaal van Richter. En blijkbaar is er op dit moment overal in de buurt veel ondergrondse beweging - misschien omdat het zolang kalm bleef ?
Ik wil bij deze al mijn trouwe lezers danken : ik zie dat het kijkcijfer boven 25.000 staat. Dit sukses had ik nooit verwacht, gezien de bedoeling was familie en vrienden nieuws te sturen, maar ik ben er wel fier op dat zovelen interesse tonen voor mijn blog.
Veel rechtstreeks nieuws krijgen we niet meer na meer dan 6 jaar, maar dankzij Facebook komen we WEL wat nieuws te weten : geboortes, aankondigingen, enz. We worden dus niet wereldvreemd en de online krant laat ons ook weten dat we nog steeds geen regering hebben.
Het toeristisch seizoen in Selimiye is aan het afnemen - waarschijnlijk met zicht op Ramadan die deze week aanvangt. Voor ons aangenamer, dan is er een pak minder drukte en minder lawaai (maar we misgunnen de toeristen hun pleziertje niet hoor !) Enkele recente nieuwigheden in Selimiye : de rondrijdende kar met MISIR (ofte gestoomde mais)
én een rondrijdende mosselman : de mosselen zijn opgevuld met rijst en kruiden (ze worden wel in ijs bewaard, maar of dit verantwoord is bij temperaturen rond de 35 graden, betwijfel ik).
De cultuur van Selimiye beperkt zich tot trouwfeesten en besnijdenissen, maar recent - ongelofelijk - hadden we een echt concert ! Een groep uit de Berliner Filharmonie (8 personen) vergastte ons op muziek van Fr Shubert op het strand waar we altijd zwemmen. In aller haast had de bulldozer het strand opgeruimd van afval en stenen en er was een mobiel podium gebouwd. De klassieke wit en rode plastiek stoeltjes die voor feesten gebruikt worden waren de zitplaatsen én er was echt een grote opkomst ! De muziek en de sfeer : prachtig bij volle maan. Alleen ... kon een ptptpt 2takt visserbootje niet wachten om uit te zetten en dàt was wel heel storend ... maar passend bij de sfeer.
Het zeewater is nu zo zalig, als je in het water gaat voel je zelfs geen verschil tussen lichaams- en watertemperatuur. De onontbeerlijke dagelijkse verfrissing voor ons en voor Mutlu.
Verder houden we ons kalm, want elke beweging maakt meer zweet. Daarom is het kloswerk zo aangenaam, het vraagt geen echte fysieke inspanning. De laatste werkjes hieronder : sneeuwwitje en 3 kabouterventjes.
Zo, dat was het weer, ik sluit af met enkele mooie natuurfoto's : weet iemand welke bloemen dit zijn ?
een schrijnwerk-sprinkhaan :
en, zoals veel toeristen op hun reiskaartje schrijven "zonnige groetjes uit Selimiye" - tot volgende, Hilde en Ali Baba
Niet dat ik zoveel te vertellen heb - het leven gaat verder - maar als ik mijn blog niet tijdig bijwerk krijg ik hier en daar opmerkingen ...
An en Lieve zijn stipt in Selimiye aangekomen, heerlijk weerzien. En, niet enkel voor ons, maar Mutlu vond de valiezen ook superinteressant want ze weet dat de dochters ook voor haar verwennertjes meehebben !
Het was weer een mooie tijd samen, en de gezellige drukte verhoogde nog toen Tats de 2e week binnenviel - de toren was weer volzet en den Ali Baba in zijn nopjes met 4 vrouwen rondom.
Het zeewater was net op tijd warm genoeg voor écht zwemgenot. Niemand verlangde naar andere uitstapjes, ze waren gelukkig in en rond de toren.
Er zijn weer een aantal nieuwe restaurants en pensions/hotels. Toch beperkt het zich nog steeds tot Turks toerisme. Veel verlofgangers zijn vroeger aangekomen omdat de vakantie vroeg zal eindigen : Ramadan begint op 11 augustus en dan gaan de meesten naar huis. Op dit ogenblik is Selimiye gevuld met stedelingen en de dorpelingen lopen erbij als figuranten in Bokrijk.
We vinden nog steeds wonderen van de natuur, hieronder de laatste ontdekkingen.
Inderdaad, ik voel dat ik jullie een beetje in de steek gelaten heb : meer dan een maand geen nieuws bezorgd. Dit wil ik nu goedmaken als dank voor jullie trouw om mijn blog te blijven lezen.
We zijn dus naar België gevlogen met onze privé-jet en zijn daar aangekomen met prachtig weer. Maar ... zoals mooie liedjes niet lang duren, sloeg het weer om en de rest van de periode hebben we al bibberend doorgebracht. Het gezelschap van de dochters en de gezellige bezoekjes hier en daar hebben ons toch innerlijk kunnen verwarmen. We maakten kennis met Lieves nieuwe hondje : Isha, een prachtpuppy die meteen ons hart gestolen heeft.
Ook de terugkeer naar Selimiye verliep vlot en we waren oh zo blij terug thuis te zijn - nu sinds volle 6 jaar onze thuis. De natuur had weer goed werk verricht tijdens onze afwezigheid : alles was zo hard gegroeid dat een grondige snoeibeurt nodig was - we moesten ons een weg banen tussen de bloeiende oleanders en de jasmijn ...
En Selimiye ? Volop in de weer met voorbereidingen voor het komende seizoen. Ondanks de bouwstop wordt weer her en der gebouwd. Hieronder een foto van een hotel, vers gebouwd op dezelfde plaats waar er vorig jaar één neergegooid is. Je moet wel toegeven dat de Turken niet te ontmoedigen zijn !
De constructies worden nu veelal gemaakt met metaalprofielen ipv gewapend beton - misschien omdat dit gemakkelijker is om neer te leggen ? Volgens de geruchten mogen we volgende week een nieuwe afbraakdag meemaken - ben benieuwd. Er is ook een soort "tentenkamp" gebouwd : restaurant met life muziek in het midden en daarnaast een 7-tal tentenbungalows (met douche en TV) : dat is nog gemakkelijker neer te leggen dan andere constructies. Het is er netjes, nieuw en verzorgd, maar er ontbreken nog enkele kamelen - misschien bij de opening ?
In het dorp zou (naar horen zeggen) een karaoke komen én een beach club. Pffff hopelijk zal onze nachtrust niet teveel door het lawaai gestoord worden, de baai heeft nu éénmaal de akoustiek van een amphitheater. Het fameuze "hotel" vlakbij (zie ook mijn bericht van 2/9/2009) maakt zich klaar om te openen (mag wel na 5 jaar bouwen). Een zakenman uit Ankara heeft hier diverse restaurants en hotels gehuurd en/of gekocht waaronder dat hotel. De naam van al hun uitbatingen wordt onder één gemeenschappelijke noemer geplaatst : Luna Begonvil - wàt het zal meebrengen weten we nog niet, maar sinds een maand is ons weggetje het drukst bereden van het dorp. Ongelofelijk hoeveel keer de mensen die aan het hotel bezig zijn heen en weer moeten rijden (gebrek aan organisatie ?). En dàt met een wagenpark van 5 auto's - X keer per dag !! Daarbij komt nog dat ze de ganse nacht zo'n 40-tal sterke lichten laten branden ... die recht in mijn bed schijnen. Nu ben ik verplicht toch gordijnen te hangen aan die kant !
Nog wat nieuws : onze Nederlands/Turkse buren denken eraan te verhuizen : hun domein is te koop : iemand interesse ? Hun motieven zijn persoonlijk en op het ogenblik zijn ze op zoek naar een nieuw paradijs.
Als laatste, maar niet het minste (slechte) nieuws : de criminaliteit heeft zijn intrede gedaan in Selimiye. Deze winter werden (bij klaarlichte dag) autobanden doorgestoken, werden op diverse plaatsen gouden sieraden gestolen en zijn er trucks binnengekomen die dieren opgeladen hebben die niet van hen waren en zijn ermee aan de haal gegaan. Nu is de oplossing : de camera ! Aan de toegangsweg werd één geplaatst en beneden onze weg ook één. Hopelijk zal dit werken (tenminste als er elektra is).
Vandaag is het de eerste dag dat we meer dan 30 graden hebben. Ook hier is het goede weer lang uitgebleven, maar nu gaan we weer zonder zorgen - en zonder regen - de zomer tegemoet. De zee warmt langzaam op en zal wel op temperatuur zijn om te zwemmen als de dochters er zijn (ze komen samen aan op 9 juni). En ondertussen ??? ... kijken we verder naar de wonderen van de natuur.
We weten al zoveel dat we nog niets met zekerheid weten .... Volgens het laatste telefoontje naar Thomas Cook zouden er maar 6 passagiers zijn op het vliegtuig richting Brussel MAAR zou de vlucht doorgaan : Joechoe, dan is er plaats genoeg om te dansen ! Laat ons afwachten en hopen dat we tijdig richting onze dochters kunnen vliegen.
Weer een telefoontje van Thomas Cook : het door ons geboekte vliegtuig vliegt naar Brussel op geplande tijd met 8 passagiers aan boord. WAWWWW dat is pure luxe.
We komen eraan - tot heel binnenkort ! Hilde en Ali Baba
Wat kan ik zeggen ? Eyjafjallajoekull ? Ik kan de naam niet uitspreken maar het brengt onze plannen lelijk in de war.
Wat zijn we toch afhankelijk van de technologie, nu bewijst de natuur eens te meer dat het zijn rechten heeft. We volgen met spanning het nieuws en hopen dat die rot-stofwolk weggewaaid is tegen zondag. Op zich is het voor ons niet zo erg, we zijn thuis, maar voor veel toeristen die "ergens" vastzitten op de wereldbol is het natuurlijk erger. Wachten in onzekerheid is voor niemand leuk.
Een alternatief voor ons ? Trein : is er niet. Boot : te lang onderweg. Auto : 4 dagen rijden en als er een probleem met Tata is weten we niet waar we onderdelen kunnen vinden. Te voet : de kruisvaarders deden het, maar die waren meestal jonger dan wij. Het is tenslotte 3.336 km van deur tot deur. Het zal dan maar uitstellen worden.
Verder nieuws is er niet afgezien van het normale weerpraatje : de frisse lente heeft plaats geruimd voor warme zon en we genieten er met volle teugen van.
En om jullie zondag op te fleuren stuur ik hierbij nog enkele bloemetjes
Nee, Pasen wordt hier niet gevierd. Het is een gewone werkdag, geen Paassfeer, niets.
Maar ik wil jullie toch vergasten op mijn winterwerk of ... mijn kant-dierentuin. De patroontjes zijn allemaal getekend door Martine Bruggeman. Ik vind ze super omdat ze openstaan voor eigen fantasie en kleur. Het is ook niet zo moeilijk ze uit te werken voor een ongeschoolde. Mijn dank dus aan Mevrouw Bruggeman, want ikzelf kan totaal niet tekenen, laat staan een patroontje zelf maken.
Meer nieuws is er niet, alleen ... het was een stralende Paasdag met 23° en volle zon.Veel groetjes en tot volgende
Eindelijk heb ik er eens aan gedacht een kiekje te nemen in ons "postkantoor" - zijnde de gang van het gemeentehuis. Meestal toch wordt de post daar gelegd, hoewel het regelmatig van plaats wisselt : soms eens een internetcafé (die is er nu niet meer), soms eens het café van het gemeentehuis, je vindt maar uit waar het kan zijn.
Zo ziet het er dus uit, moet ik nog meer uitleg ? Tussen die stapel zit je minstens een uur te zoeken naar een omslag met je naam erop. Er is ook geen controle : je neemt mee wat je wil (voor de buren), en als je denkt dat er ergens iets leuk in zit kan je de brief rustig openmaken. Het is dus zeker niet verwonderlijk dat er heel veel post verloren gaat. Daarom laten wij heel weinig opsturen. Reken er dan nog eens bij dat er 9 Selimiye's in Turkije zijn, dan is het plaatje snel gemaakt. En een postbode ? Die functie is nog altijd open ... zo moeten we ook geen brievenbus kopen.
En het is volop lente ! Elke dag is er een bijna-zekerheid van een prachtige zonnige dag. De lentebloemen springen open en de druivelaar loopt uit - een prachtperiode !
Misschien eens even iets over de Johannesbroodboom die hier groeit en bloeit ? Van de vruchten worden producten gemaakt voor een volle buik of waarvan je lollig kunt worden (hik). De zaden, die weinig variatie in gewicht vertonen, dienden in de klassieke oudheid als gewichtseenheid voor goud en edelstenen.De peulen worden in massa's tot veevoer verwerkt. De zaden worden gemalen en ook als vervanging van cacao gebruikt. Het surrogaat wordt niet alleen in slechte tijden als grondstof voor chocolade gebruikt. Het wordt vaker gebruikt dan menigeen denkt of weet. De zaden zijn een goed vervangingsmiddel van cacao, die gewonnen wordt uit de vrucht van de cacaoplant.
De bloemen komen uit de takken te voorschijn.
'Cauliflorie' is de botanische aanduiding voor het
verschijnen van bloemen op naakt hout. De bloemen zijn eenslachtig en bezitten geen kroonblaadjes. Ze zijn of mannelijk en hebben dan vijf meeldraden of vrouwelijk en hebben dan een stamper. De vrouwelijke bloemen worden in hoofdzaak door vliegende insecten en via de wind bevrucht. In het najaar worden de groene peulen geoogst en te drogen gelegd. De peulen geven een doordringende zoete geur af die naarmate ze droger worden afneemt.
Nu is het werken geblazen, want binnenkort is het te warm : schilderen en onderhoud van alle houtwerk want de zeelucht en de zon tasten de verf snel aan. De toren ziet er nu weer netjes uit : alle bezoek mag komen !
Wat schreef ik ook weer in mijn laatste bericht ??? ADSL verbinding opgelost .... nee dus, het bleef een verbinding met vallen en opstaan. De enige manier om verbinding te hebben was de hoorn van de telefoon nemen en voortdurend klikken. Wel niet leuk werken. Dus weer dagelijks Türk Telekom opbellen, maar die mannen beweerden altijd dat er bij ons iets mankeerde (allez, met de kabels, modem of splitter). Ik bleef maar aandringen dat er iets mis was met de kabel buiten ... 2 maand lang. Okee, ik bespaar jullie verdere details, maar ondertussen stond mijn haar rechtop ! Toen de delegatie mannen eindelijk nog eens tot bij ons geraakte zegden ze (na alle metingen gedaan te hebben) : er is iets mis met de kabel buiten !!!!!!!! En dan mag je niet beginnen lachen. Gelukkig hebben wij een lange ladder, want zelfs dàt hadden ze niet bij. Ze zijn naar boven geklommen en op 10 minuten tijd was onze miserie voorbij. Nu dit opgelost is ... valt de stroom heel dikwijls uit, er is wel altijd iets dat fout loopt.
Ondertussen konden we onze trip naar België boeken : we komen er aan van 25 April tot 12 Mei.
Begin deze week hadden we nog een super-mega-zware storm. Ongelofelijk hoe de wind kan tekeergaan. Gelukkig hadden we reeds een andere buitentafel gekocht, want die van vorig jaar was gewoon ... wèggewaaid met de nodige schade vandien. Nu, dat plastiek beviel ons toch niet zo en in Datça hadden we gevonden wat we ècht wilden.
Het weer gaat nog steeds op en af : mooie dagen afgewisseld met heel winderige en soms een regendrupje. Maar de mooie dagen zijn super om leuke uitstapjes te maken : alles is groen en overal staan er bloemen. Zalig kuieren in een eenzame baai onder de bloeiende mimosa.
Deze week op het strand een supermooie grote vlinder gezien. Ik zet er 2 foto's bij : ééntje die Ali Baba maakte toen het diertje fladderde, en één geleend van een vlinderspecialist. We kenden de naam van de fladderaar niet, maar dankzij een blogconnectie (die wel op de hoogte is) weten we het nu wel : het was een grote nachtpauwoog, eigenlijk geen vlinder, maar een mot. Wat is de natuur toch mooi ! Even kwam het bij me op het diertje te houden, maar dat recht heb ik niet, het hoort bij de natuur en is geen hebbedingetje.
De laatste inwijkeling voor wie we moeten uitwijken op straat is ... een pelikaan. Een vogel die normaal hier niet voorkomt, en hij is alleen, daar waar pelikanen normaal in groep leven - misschien een uitgestotene of een eenzaat ? Hij heeft zich genesteld aan de haven en verwelkomt de vissersboten die thuiskomen, hopend de kleine visjes te krijgen. En dat zal wel, want hij blijft in leven.
En nu het heuglijk nieuws : zie foto !!!
Nu Mutlu helpt met de voedselvoorziening, kunnen we eindelijk rondkomen met ons zelfstandigenpensioentje !!!!
Sorry, maar de lente is hier aangekomen : bloemetjes overal en temperaturen die naar de 20 gaan - een heerlijk gevoel.
In vorig bericht schreef ik : "onze internet verbinding is terug in orde" - te vroeg gejuicht - na 2 dagen kregen we hetzelfde probleem. Ik weet niet hoe dikwijls ik Türk Telekom opgebeld heb (gelukkig hebben ze daar een Engelstalige dienst), maar ze zullen mijn stem wel beu geworden zijn. Nu ja, als het weer eens in orde was kwam de storm - ongelofelijk krachtig - en toen ... ofwel geen telefoon, ofwel geen ADSL, ofwel geen elektriciteit. Het was werkelijk frustrerend. Nu sinds enkele uren hebben we weer alles, dus maak ik van de gelegenheid gebruik om wat nieuws te sturen.
Misschien denken jullie : waarom niet naar België komen als deze maanden zo slecht zijn qua weer. Mijn antwoord is tweeledig : is het niet van de regen in de drop komen ? Onze temperaturen gaan niet onder nul en er zitten altijd prachtige dagen tussen de slechte (als het hier slecht is, dan is het wel héél slecht hoor). Ten tweede : hier weggaan betekent alles achterlaten met de mogelijkheid van veel schade, en de zorgen aan een ander overlaten vinden we ook niet dàt. We blijven dus overwinteren en komen eerst in April naar België zoals gewoonlijk.
Slecht nieuws bij onze Lieve : haar hondje - nog geen 6 maand oud - is gestorven - vergevorderde aggressieve kanker. Hoe is dit mogelijk op die leeftijd ??? We wachten op de autopsieverslagen van het Dierenziekenhuis in Merelbeke. Velen zullen zeggen "het is maar een hondje", maar voor ons is een hond heel dierbaar, de beste en eerlijkste vriend die je kan hebben.
Vandaag kon ik voor het eerst dit jaar buiten kantklossen, voorheen was dit niet mogelijk en binnen vind ik het licht niet voldoende, dus stond deze hobby op een heel laag pitje. Maar, niets doen staat niet in mijn woordenboek en ik ben weer begonnen met hout te spelen. Hieronder enkele resulaten.
Hierbij stuur ik een beetje prille lentezon en veel groetjes
Eindelijk - na 5 weken - is onze Internet verbinding terug in orde. Het heeft bloed en tranen gekost om de mannen van Türk Telekom hier te krijgen. Elke keer als ik belde was het antwoord "er wordt een rapport opgemaakt en de lijn wordt nagekeken" ... maar resultaat ? Nikske. Tot gisteren, 3 mannen zijn gekomen : een chauffeur, één met een aktentasje en één die het werk deed. Zo moest het natuurlijk goed komen : HOERA dus !
Mijn excuses voor de onbeantwoorde mailtjes van de laatste weken. Deze worden zo snel mogelijk behandeld.
Ja, gisteren de tweede zondvloed deze winter ! Ongelofelijk hoeveel water op één dag kan vallen ! Mijn pluviometer (zijnde mijn kruiwagen) kon het niet slikken, ons weggetje was net een riviertje, muren vielen omver onder de waterdruk, alle huizen liepen onder water beneden in het dorp enz enz.
Ook de toren bleef niet gespaard : het water kwam binnen langs vensters en muren - alle handdoeken en dweils moesten eraan geloven - er kwam zelfs water door de vloer naar boven. Brute ellende dus. Maar ... zoals meestal, na regen komt zonneschijn.
Vandaag stralende zon en alle gebruikte doeken zijn droog. Het leed is zo snel geleden eens je de zon terug ziet. Het is nooit zo slecht dat het voor niets goed is, het was dus het ideaal moment om een grote kuis te starten - het water was er toch al.
Ik ben ook even op stap gegaan om foto's te maken van de tijdelijke watervallen van Selimiye : prachtig ! Tijdens de zomer is daar natuurlijk geen water, maar je kan de loop van het water zien als je de oleanders en wilde vlinderbloemen volgt.
Meer nieuws kan ik voorlopig niet sprokkelen, volgende keer misschien.
Gisteren was het weer afscheid van An : "güle güle" of ga met een lach zoals de Turken zeggen. Maar die lach geeft wel altijd een zure oprisping. We hebben het wel leuk gehad de laatste dag. De dag voor de vlucht zijn we richting Dalaman gereden, eerst een aangenaam bezoekje gebracht aan blogvrienden die een schitterend stekje hebben in Gökova,
en daarna zijn we verder gereden tot Dalyan waar we genoten van een heerlijk dineetje en ons hoofd neerlegden in een plaatselijk hotelletje. Stipt om 7 AM waren we aan de luchthaven.
Het was natuurlijk weer een leuke tijd met An samen en we konden samen genieten van de winterzonnestralen. Eigenlijk had ze nog willen zwemmen - het zeewater is nog niet echt afgekoeld - maar er was meestal een fris windje waar je gemakkelijk een verkoudheid aan overhoudt als je nat bent.
Op 1 januari (JA op nieuwjaardag) waren we samen met onze Duitse buren uitgenodigd op een trouwfeest in het dorp. Eigenlijk was het een pré-feest : de hele buurt was er om te eten en te roddelen, pas 's avonds zou het echte feest doorgaan. De bruid kregen we niet te zien, want die was naar de kapper in Marmaris. Maar het was gezellig en voor An de eerste keer dat ze dit meemaakte. Even enkele foto's van het eten, van de traiteur en van de koks. Zoals je ziet bestaat het bestek uit vork en soeplepel, een mes wordt niet gebruikt én iedereen eet rechtstreeks uit de bordjes. Het is een sociaal gebeuren : de buren helpen met koken, opdienen enz...
Iets anders nu : er wordt nogal wat geschreven over het rookverbod in België. In Turkije is er ook rookverbod sinds vorig jaar, maar ... het zouden geen Turken zijn als ze er niets op vonden.
De foto heb ik geleend van Marc (blog dagboek uit Mordogan). Nu, veel problemen geeft dit rokersverbod hier niet, je kan bijna altijd buiten eten - zelfs gisterenmorgen heb ik buiten op een terrasje ontbeten - ik zal maar braafjes verzwijgen hoeveel graden het was ...
Veel meer nieuws is er niet, de lentebloemen komen open, de eerste amandelbloesems zijn er, de dagen lengen - met belofte van nieuw leven.
Na zoveel stralende Novemberdagen moest het ervan komen : dé zondvloed ! Eergisteren wawwwwwwww, dat was geen regen meer, dat was een stortbad ! Sinds we hier wonen de ergste dag sinds 5 jaar. Striemende wind uit het Zuiden gepaard met gietende regen : dwz, de regen valt horizontaal aan met als gevolg : het water komt zo door de ramen naar binnen. Nee niet alleen bij ons, ik denk dat geen enkel huis in Selimiye droog gebleven is, zelfs de nieuwbouw niet van onze Duitse buren. De dorpelingen behouden daarbij hun kalmte -"hoera, het regent"- en wachten tot de zon alles weer opdroogt - een houding die in Belgenlandje ongekend is. Was het zo 40 dagen blijven doorgaan, dan was het water ook tot aan onze kin gekomen. Een mailtje naar Noach voor een zitje op de Ark misschien ?
Overal watervalletjes en dito loopjes die onze weg gewoon maar wegspoelen ...
en .... de weg wàs weg !
Even een foto van de baai van Selimiye, deze keer niet blauw, maar bruin van de modder.
Gisteren gelukkig iets beter en vandaag hadden we zelfs een zonnige namiddag... die afgesloten werd met een lichte aardbeving (4.5 op de schaal van Richter).
Zo, dat hebben we ook weer overleefd en hopen nu op een rustiger periode. Verder geen nieuws, alles zijn gewone gangetje
Zie, ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan ???????
Hallo hallo !
Na een prachtige zonnige November zitten we nu in een regenperiode - net op tijd om ons het sproeiwerk uit handen te nemen. Verder weinig nieuws, Selimiye was even weer drukker tijdens het Offerfeest, maar nu weer stil en zalig. Zelfs geen bouwgeluiden, want de schrik zit erin en niemand riskeert het om een bouw op te zetten.
En ja, morgen Sinterklaas. We hebben wel geen kinderen of kleinkindjes aan wie "het verhaaltje" kunnen wijsmaken, maar toch even het vermelden waard - waarom ? - omdat Sinterklaas in Turkije geboren is (Patara) en omdat hij in Myra/Demre bisschop was, toen nog Grieks grondgebied. We bezochten ooit zijn graftombe, maar die was al eeuwen leeggeroofd en ontvoerd naar Bari (Italië).
Nochtans is Sinterklaas hier geen kinderfeest.
In Wikipedia vond ik volgende tekst :
De transformatie van Sint Nicolaas naar de commercieel aantrekkelijkere Santa Claus, die in Europa en Amerika verscheidene eeuwen kostte, heeft recent aanzienlijk rapper plaatsgevonden in de stad die het meest met de Sint verbonden is, Demre. Deze moderne Turkse stad is gebouwd op de ruïnes van het antieke Myra. Aangezien Sint-Nicolaas de belangrijkste Russisch-orthodoxe heilige is, trekt de stad veel Russische toeristen. Daarom kreeg het een plechtig bronzen beeld van de heilige, dat werd gemaakt door de Russische beeldhouwer Gregory Pototsky en in 2000 werd geschonken door de Russische overheid, een prominente plaats op het plein voor de restanten van de middeleeuwse Sint Nicolaaskerk.
In februari 2005 liet burgemeester Suleyman Topcu het beeld echter plots vervangen door een vrolijk doch enigszins detonerend plastic beeld van de Kerstman. Volgens de burgemeester zou het nieuwe beeld van Noel Baba wereldwijd een veel breder publiek aanspreken.
Protesten van de Russische overheid tegen deze degradatie hielpen slechts in beperkte mate: het originele beeld werd teruggezet op een veel minder prominente plaats dan voorheen, nabij de ingang van de overblijfselen van de Sint Nicolaaskerk. Daar staat de Sint nu, voorzien van aureool en met zijn armen uitgespreid in goedertierenheid, weggemoffeld tussen een stenen pilaar en een restje muur.
Ik ben Hilde 
