emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
03-07-2008
DE tijd van het jaar voor ....
DE cycaden of de krekel zoals wij ze meestal noemen : ongelofelijk hoeveel lawaai er uit zo'n klein beestje komt !!! En erg genoeg : als er een hele familie dichtbij zit, beginnen je trommelvliezen sneller te verslijten dan bij een Rock concert. En ook raar : bij dageraad (5.30 uur) zingen ze allen samen op maat. Daarna stilte en tegen dat de zon volledig opkomt zingen (???) ze gewoon kriskras door elkaar want ze zijn de maat vergeten.
En dan de spinnen ("kobben" in 't West Vlaams) ! Een spinnennestje is uitgebroken ....
en andere meerpoters. Ja, die sprinkhaan vindt het leuk om op onze tafel rond te lopen
Nog een experiment : het panorama vanaf de buren : het voelt helemaal anders aan dan het panorama vanaf de toren ... en toch is de afstand maar heel klein, maar de richting is ook anders. Rechts zie je de toren die hun zicht op het dorp in de weg staat ...
en onze Mutlu die geduldig wacht tot alle kippen in hun hok op stok zitten
Vandaag ... voor het eerst ... we wonen hier nu meer dan 4 jaar en kennen het zingen van de Imam als er iemand gestorven is, maar hadden tot nu toe niets gezien ivm de plaatselijke gewoontes - eigenlijk vooral omdat we erg afgelegen wonen van het echte dorpsgebeuren. We hoorden deze morgen ook dat de Iman vertelde dat er iemand gestorven was (het is een gezang buiten de normale uren en met een heel andere melodie). Toen we terug kwamen van het "zwemmen" werden we vlak voor onze inrit geblokkeerd door ... de dorpstractor met een multifunctionele koelcel aangehecht - geen chauffeur - ik dacht al om te toeteren - maar zag opeens een aantal goedgeklede (voor Selimiye dan toch) mannen afkomen. De eerste met een schaaltje brandende wierook - daarna een multifunctionele doodskist en dan de mannelijke familie. Het fototoestel zat in mijn handtas, maar ... als je hier woont doe je dat niet. Bij een sterfgeval in een moslimland wordt de overledene binnen de 24 uur begraven, gewikkeld in een doek (uit één stuk) van 7 meter. Wie het was weten we niet, maar het was één van onze naaste buren.
Het is me eindelijk gelukt !!!! 2 foto's samenvoegen en de hele baai staat op één foto. Het zicht is genomen vanaf de baan naar Bozburun. De toren staat links op de heuvel, en rechts zie je de baan die naar Marmaris loopt. Deze weg werd pas gelegd in de jaren 1980, voorheen was Selimiye enkel per boot bereikbaar. De baai van Selimiye heeft haar uitgang naar volle zee via de baai van Hisarönü die je over de heuvelrug kan zien.
Het kleine schiereilandje in het midden is het centrum van Selimiye
Ja, juist, lang geleden dat er nog wat nieuws van hier doorkwam. Dus, we waren gebleven bij Ali Baba die we achtergelaten hadden in België. Een week na ons kon hij het vliegtuig op aan de leuke prijs van 50 euro, dat viel best mee vermits het normale ticket 100 euro enkel gekost had en niet gebruikt was. Hij was heel blij terug de rust en de stilte van Selimiye te kunnen horen.
An en ik waren van het koken vanaf en vonden dat zeker niet erg !! Nog enkele uitstapjes gedaan met An en de dagen vlogen zo voorbij. Aan de dagelijkse zwembeurt kon ik natuurlijk niet ontsnappen. (dapper van mij hé … het water was toen nog erg koud)
6 dagen na An’s vertrek kwamen Lieve en Tatsiana aan. (Lieve’s echtgenoot is in Iran wegens de zeer slechte gezondheidstoestand van zijn vader). Beide waren al heel wat rustiger dan bij hun vorige bezoek samen … ook al een dagje ouder ondertussen …. Bij hen zat een dag zonder zwemmen er ook al niet in, en dan ook weer de klassieke uitstapjes en wandelingen.
En dan .. ja … ook weer weg en wij terug alleen. Na zolang bezoek voelt het wel een beetje raar aan en de dagen schijnen ineens langer te duren.Anders geen groot nieuws – de seizoenen herhalen zich, het dorpsleven gaat rustig verder. Hieronder foto’s van het dorsen en van de oregano oogst. Om dat te zien moeten we ons zelfs niet verplaatsen : alles gebeurt net voor de toren.
Alleen gisterennacht : lawaai die de hele baai vulde. De voetballiefhebbers zullen wel begrijpen waarom. Een karavaan auto’s reedt al toeterend Selmiye rond – als ze nu nog in de finale geraken dan krijgen we een slapeloze nacht denk ik. Nu ja, ik weet dat velen van jullie dat ook kennen in steden waar veel Turken wonen, maar die voetbalgekte klinkt helemaal anders in een baai met een super akoestiek dan in een stad.
De buren zijn in Nederland. Dwz : halve dagtaak voor mij : 3 x per dag naar de kippen en die hele grote tuin water geven PLUS nog met de honden gaan zwemmen want de temperaturen lopen weer op tot 35 graden. Waarom 3 x per dag naar de kippen ? Die moeten ’s morgens uit hun hok en ’s avonds weer opgesloten worden anders krijgen de vossen en/of andere roofdieren een lekker avondmaal. Wel ondankbare dieren : op dit ogenblik zijn er 5 op de 6 broeds en nr 6 is nog te jong om te leggen, dus kunnen we de lekkere eieren maar vergeten. En terwijl ik de tuin sproei bewonder ik de bloemen en planten van Hale. En soms kan ik het niet laten enkele bloemen mee te brengen om thuis in een vaasje te zetten
Tot binnenkort en veel groetjes, Hilde en Ali Baba
Toen ik vorige maand de ruines van Hydas bezocht (recht aan de overkant van de baai van Selimiye) zagen we een heel opmerkelijke boom - nooit eerder gezien. Niemand van ons kon er een naam aan geven en ... er was er maar één op de hele bergflank. Niet zo speciaal van model, maar wel van stam : de kleur is moeilijk te beschrijven - oranje/bruin -, maar een beetje vergelijkbaar met het gewei van een hert - ook als je je handen erover liet glijden gaf het hetzelfde gevoel.
Vorige week ben ik er met Lieve, Tats, Jos (had toch nog een gids nodig) en Faruk teruggeweest. VERRASSING ! DE boom viel onmiddelijk op : het oranje/bruine buitendeel was aan het afschiferen en daaronder verscheen een fluogroene kleur ... die waarschijnlijk binnen enkele maanden weer bruin zal worden : PRACHTIG ! maar sorry, de foto is niet zo goed geslaagd)
DE vraag : "welke boom is dit ?" Toen Bahri op bezoek kwam bracht hij enige helderheid : "een sandelboom". En, hij wist er nog staan in de omgeving. Ik ken sandelhoutjes omwille van de geur en de etherische oliën van sandelhout, maar had er nooit bij stil gestaan dat daar een boom bij hoorde die zo dichtbij te vinden was. Ik denk dat ik nog dikwijls die wandeling zal maken ... want die boom is het waard gestreeld en gekoesterd te worden ... groetjes, Hilde
We zijn terug in de toren … een super goed gevoel, maar“we” staat enkel voor An en ikzelf.Ali Baba is in België gebleven. Even blijven lezen en dan komt het “waarom”.
Onze vakantie begon heel goed : heerlijk weerzien met An (die er stralend uitziet), Lieve en Kia (die samen gelukkig zijn) én ook met een verrijking in de familie : Niki en Geert zorgden ervoor dat er een nieuw mensje geboren werd : Senne, een mooi én gezond jongentje.We konden hem al bezoeken en knuffelen op zijn 2e levensdag.
En toen … kwam er minder goed nieuws.Eerst even wat uitleg : ons nichtje Katlijn is met haar Canadese vriend een wereldreis aan het maken (vertrokken eind November vanuit België).En in welk land waren ze op het ogenblik van de cycloon in Myanmar ? Ja, juist geraden : dààr.Geen communicatiemogelijkheid – waren ze in het geteisterde gebied ? – zijn ze veilig ? zijn ze ….. ??? Spanning in de familie – ambassades contacteren zonder gevolg enz.Na enkele dagen : OEFFFF, alles in orde en terug op weg naar Thailand. De grap van dit alles was wel dat Katlijn en Andrew “ergens in de bergen” waren toen het gebeurde en totaal geen weet hadden van het onheil.Dus, misschien nog eens goede raad van tante Kaat : “gene paniek als er geen bewijzen zijn” (Iemand interesse in de avonturen van mijn nichtje : http://www.blog.seniorennet.be/opwereldreis ) Een aanrader voor wie van reizen houdt.
Het mooie weer in Belgenland zorgde er
natuurlijk voor dat iedereen de barbecue bovenhaalde.Wij genoten ook van een “lapje vers spek”, kip en steak gekruid met gezellig samenzijn bij Lieve en Kia.
En dàn … we waren bij onze Ichtegemse buren heerlijk aan het eten toen er een telefoontje uit Antwerpen kwam voor den Ali Baba “je zus is overleden”.Stilte. .. Onverwacht. ..Ongeloof...
NU : Zaterdagavond en 12 uur daarna zou ons vliegtuig opstijgen.Eddy besliste onmiddellijk te blijven … maar ik kon toch de langverwachte vakantie van An niet verpesten. .. Dus, ja, wij zijn hier en Eddy in België. We hopen dat hij zo snel mogelijk terugkomt want … nu moeten wij zelf koken ! En eigenlijk … missen we hem nu al en .. niet alleen voor dat koken.
Zo, ik probeer de vakantie van An in te vullen met al wat leuk is, vooral met het samenzijn en te zwemmen en wie weet is den Ali Baba zondag alweer hier.
Nooit voorheen gezien - midden het bos - een parasiet die groeide op een de wortel van een struik. Toen Hale zei : kijk : MUJDE (geluksbrenger) dacht ik dat het een kinderspeeltje was (hoewel, bij tweede gedacht : op die plaats zou nooit een kind komen). Maar nee, een écht mooi bloemetje.
Daarna een wandeling langs de zee ... zelden de mogelijkheid DIT te zien ! Meestal is de zee gewoon plat, maar dat lijkt meer op onze Noordzee
Ik heb gemediteerd, geprobeerd, me geconcentreerd enzovoort om jullie toch een beetje van onze zonnewarmte toe te sturen.Deze morgen zag ik in de Belgische krant dat het toch half gelukt is :de 20 graden komen eraan .. maar de zon ?... ja die stoppen we dan maar in onze valies want we hebben genoeg plaats over in het traject Dalaman-Brussel.
Eerstkomende vrijdag (25/4) ondergaan we weer eens de lijdensweg “Selimiye-Ichtegem”. Optimaal 10 uur voor een vlucht van 3 en 1/2uur.Maar ... we moeten nu eenmaal dat prijskaartje betalen om afgelegen te wonen... èn om in een aards paradijs te kunnen vertoeven.
Het was wel weer een week vol verrassingen.Vorige zaterdag was ik met Mutlu naar zee gaan wandelen .. en dan verder door het bos naar het volgende strandje en wat vond ik dààr ??
Een recent gestorven jeugdige Karet schildpad, een beschermde soort : ze komen van West Afrika om langs de Turkse Westkust hun eieren te leggen en ... zoveel van hen halen het niet. We zagen ettelijke keren zo’n schildpad zwemmen toen we met Mizana meevoeren : prachtige dappere dieren.
En ja, het diertje was nu toch dood, dus dacht ik : hoe kan ik zijn schild redden want ik vond het zo mooi !.Alléén zag ik het niet zitten en voor Ali Baba was de wandeling te moeilijk. Enkele dagen later praatte ik erover met buurvrouw Hale … DUS samen op stap (dwz avontuur). Gewapend met vuilniszakken om tezelfdertijd het strandje op te ruimen – èn de honden mee. De schildpad was jammer genoeg tè jong en zijn schild was al gebarsten – spijtig !Terug in zee geduwd om de kwalijke geur van het strand weg te nemen en … 4 volle grote vuilniszakken gevuld met aangespoeld en gedumpt vuil (ook overschotten van barbecues die de mensen zomaar laten liggen).Geen schildpadschild, maar we hebben onszelf nuttig gemaakt. En .. als je dan toch aan het strandjutten bent, vind je nog meer dingen zoals DIT :
Hoewel ze nog in hun oude stijl blijven leven passen ze zich langzaam aan. En de oudste vrouw demonstreerde voor “de toeristen” hoe ze banden weeft.Deze zijn sterk en kleurrijk en worden heden ten dage nog courant gebruikt door de vrouwen om hout, hooi, oogst enz.. op hun rug te vervoeren (bij gebrek aan ezels) (Nvdr : hun mannen zijn de grootste ezels, die vinden dat een vrouw het beter doet dan een ezel, want da’s weer een mondje bij …..en ondertussen zitten ze te roddelen in het theehuis)
En dan, ja, nu is het oogsttijd : hoelang kunnen we deze taferelen nog zien ? Rap een foto, anders misschien nooit meer.Vrouwtje (natuurlijk) – sikkel – heel de dag in gebogen toestand, maar ze halen een snelheid die ik niet eens op mijn computertje kan intikken !
De dag erna : weer samen op stap naar de ruïnes van Hydas, aan de overkant van de baai van Selimiye.PRACHTIG !maar gelukkig nog niet gekend door de gemiddelde toerist.Enkel de “speciaal” geïnteresseerden vinden het.Er komt ook heel wat klimwerk aan te pas en … een machete is ook een hulp om door het struikgewas heen te gaan, want achter elk struikje ligt een verrassing ! Er zijn zoveel sites in Turkije, maar ik moet eerlijk zeggen dat deze werkelijk een aantrekkingskracht heeft (de oudste bouwwerken in deze site dateren van ongeveer 2000 BC), vooral omdat ze tussen zo’n mooi overwoekerend groen liggen –en staan in dit seizoen ook vol met alle soorten bloemen.Maar de muren zelf zijn ook niet te onderschatten : er is echt nog heel wat te herkennen : water reservoirs – graanopslagplaatsen – bidplaats – en …. een ongekend aantal km muren, dat was een heel grote site….. “ooit” met een ongelofelijk uitzicht dat alle baaien rondom domineerde en er was communicatie naar tal van andere kastelen op de verdere bergtoppen..Soms vraag ik me af waarom alle toeristen naar Efese, Aphrodisias, Troye, Dydima enz willen gaan …. Om de naam ??? om te zeggen : dààr ben ik geweest ? Op ons schiereiland is er niets met een grote naam, maar daarom niet minder mooi !Gelukkig maar dat de jeep safari’s deze mooie plekjes nog niet gevonden hebben.
En waarmee houdt den Ali baba zich bezig terwijl ik weg ben ??? Ewel : geen idee, maar hij geniet van die dagen !
Terwijl ik een bloem aan 't klossen was ... kwam zij heel dichtbij kijken. Misschien beter nog een kloskussen bijmaken ? je weet maar nooit ...
en dàt terwijl er een invasie van supergrote mieren om me heen zat : de éne heel groot met vleugels en de andere kleiner, maar werkten voor hetzelfde nest.
Nu, inderdaad, dé mooiste tijd qua natuur. Alles is nog groen en overal bloemen en lammetjes. Een maand verder ... en alles verdort weer tot de Oktober of November regens nieuw leven geven. En als je er midden in leeft kan je er ook 100 % van genieten.
Hallo Iedereen !! Pasen hebben wij doorgebracht onder een blauwe hemel met 25 graden, sorry hoor, maar we hebben er toch van genoten. Om jullie te troosten zal ik er ook maar bij vermelden : voor de volgende 5 dagen wordt er regen voorspeld en ja dan voelen we ons weer in Belgenlandje. Vandaag 1 April en ik heb speciaal aan jullie allemaal gedacht en een Aprilvis geklost. Even voor Pasen vond ik op de blog van Gisela (seniorenblog : terug naar t kantkussen) 4 leuke carnavalvissen. Natuurlijk heb ik ze onmiddellijk gekopieerd en erop gevlogen gelijk Stoffel op zijn kat. 3 vissen zijn nu af, maar ik vergast jullie op Vis nummer 3 omdat ik die een échte Aprilvis vind. Voor nummer 4 moet ik nog even wachten tot ik de goede raad van Gisela kan inwinnen (is momenteel in vakantie), want ik ken nog niet àlle slagen en ben blij met een lerares die me altijd bereidwillig helpt. Hier ter plaatse moet ik natuurlijk geen hulp zoeken. Kloskant is niet gekend in de streek, wèl naaldkant en fijn haakwerk. Voor het garen moet ik minstens naar Marmaris rijden, want katoen ???? In een land waar katoen verbouwd wordt, worden meestal polyester garens gebruikt en linnen garen, dat is helemaal niet voorhanden ! Een voordeel is wel : àls je katoen vindt is het spotgoedkoop. En nu het nieuws uit Selimiye. Eigenlijk verbaast het me nog steeds dat er toch altijd nieuws is in ons klein dorpje, vooral als we denken hoe weinig nieuws er van jullie naar ons toe komt. Ik weet niet of het Selimiye nieuws jullie interesseert, maar zal het toch maar vertellen. Eerst en vooral : het standbeeld van Atatürk. Dat mag zelfs in het kleinste dorpje niet ontbreken en wordt heel erg in ere gehouden. Vorige lente : rondom het standbeeld : gras gezaaid maar ze hadden geen grasmaaier, het gras verdorde en de eer die Atatürk bewezen was verkommerde. Einde het jaar zag ik de mannen bezig om het gras (??) te vervangen door kleine kasseisteentjes. Natuurlijk niet waterpas gelegd volgens de regels van de Eernegemse kasseileggers. En nu : verrassing !!!! Is weer vervangen door JA, glanzend roze en bruin marmer. Atatürk zal kontent zijn dat er zoveel jaren na zijn dood nog zoveel aandacht aan hem besteed wordt in dat kleine uithoekje van zijn land. En dàn : DE promenade. Rond het centrum langs de bocht van de baai werd een promenade aangelegd in breuksteen, beetje hobbelig en nu al op diverse plaatsten hersteld of aan herstelling toe. Maar om de X meter staat ook een zitbankje èn een straatlamp (die nog niet aangesloten is) èn zelfs een vuilbak !!! (nvdr de containers langs de straten lopen wel weer over laat ons hopen dat ze die van de promenade schoonhouden) En ja, NOG nieuws : nu zijn ze bezig een soort vlottende steiger te bouwen (met vlottend beton) zodat de boten gemakkelijker kunnen aanleggen. Naar het schijnt zal die steiger elke dag groeien tot aan de overkant van de baai. We stellen er ons vragen bij : zullen er dààrom méér boten komen ? Moeten die allemaal voorzien worden van water en elektriciteit (zoveel hebben we van beide niet op overschot) en ja, zullen die allemaal hun vuil dumpen (die toch niet afgehaald wordt). Ik weet, het zal natuurlijk betalen worden voor de boten die er aanleggen. Nu even afwachten en zien of er nu méér boten de baai van het dorp inkomen of toch liever gratis in de volgende baai Sigliman blijven liggen. En nu zijn we aan het uitkijken hoeveel toeristen Selimiye dit jaar zal krijgen. Buitenlanders ? Heel weinig. Dus Turken. Het aantal bedden in hotels/motels en pensions is dit jaar weer enorm gestegen. Zullen ze volzet geraken (enkele maanden dan toch)? O ja, was vergeten te zeggen : met ons alles super Okee, het leven van Muhamed in Turkije is nog altijd het aards paradijs (zolang den Ali Baba wil koken tenminste). Genoeg voor vandaag, hopelijk alles goed bij iedereen en tot volgende. Veel groetjes, Hilde en Ali Baba
Nog voor we hier kwamen wonen werd het : "Kumru Kulesi", of "de toren van de Turkse tortel". Blijkbaar kunnen deze duifjes onze keuze naar waarde schatten ... Ze komen elke ochtend brood en kaaskorstjes eten en nadien vergasten ze ons op een vrijpartijtje ... Van oorsprong zijn ze Turks, maar in de jaren 1950 emigreerden ze massaal naar het Westen. Gelukkig blijven er hier nog enkele over. Ze zijn ook heel voorbeeldig (?) in hun gedrag : ze houden zich aan één partner voor de rest van hun leven.
Ik ben Hilde 
geloof het - of geloof het niet - op één tak !!! een volledig boeket, dankzij ...de 
Het mooie weer in Belgenland zorgde er 
Hallo Iedereen !! Pasen hebben wij doorgebracht onder een blauwe hemel met
25 graden, sorry hoor, maar we hebben er toch van genoten. Om jullie te troosten zal ik er ook maar bij vermelden : voor de volgende 5 dagen wordt er regen voorspeld en ja dan voelen we ons weer in Belgenlandje. Vandaag 1 April en
ik heb speciaal aan jullie allemaal gedacht en een
Aprilvis geklost. Even voor Pasen vond ik op de blog van Gisela (seniorenblog : terug naar t kantkussen) 4 leuke carnavalvissen. Natuurlijk heb ik ze onmiddellijk gekopieerd en erop gevlogen gelijk Stoffel op zijn kat. 3 vissen zijn nu af, maar ik vergast jullie op Vis nummer 3 omdat ik die een échte Aprilvis vind. Voor nummer 4 moet ik nog even wachten tot ik de goede raad van Gisela kan inwinnen (is momenteel in vakantie), want ik ken nog niet àlle slagen en ben blij met een lerares die me altijd bereidwillig helpt. Hier ter plaatse moet ik natuurlijk geen hulp zoeken. Kloskant is niet gekend in de streek, wèl naaldkant en fijn haakwerk. Voor het garen moet ik minstens naar Marmaris rijden, want katoen ???? In een land waar katoen verbouwd wordt, worden meestal polyester garens gebruikt en linnen garen, dat is helemaal niet voorhanden ! Een voordeel is wel : àls je katoen vindt is het spotgoedkoop. En nu het nieuws uit Selimiye. Eigenlijk verbaast het me nog steeds dat er toch altijd nieuws is in ons klein dorpje, vooral als we denken hoe weinig nieuws er van jullie naar ons toe komt. Ik weet niet of het Selimiye nieuws jullie interesseert, maar zal het toch maar vertellen. Eerst en vooral : het standbeeld van Atatürk. Dat mag zelfs in het kleinste dorpje niet ontbreken en wordt heel erg in ere gehouden. Vorige lente : rondom het standbeeld : gras gezaaid
maar ze hadden geen grasmaaier, het gras verdorde en de eer die Atatürk bewezen was verkommerde. Einde het jaar zag ik de mannen bezig om het gras (??) te vervangen door kleine kasseisteentjes. Natuurlijk niet waterpas gelegd volgens de regels van de Eernegemse kasseileggers. En nu : verrassing !!!! Is weer vervangen door
JA, glanzend roze en bruin marmer. Atatürk zal kontent zijn dat er zoveel jaren na zijn dood nog zoveel aandacht aan hem besteed wordt in dat kleine uithoekje van zijn land. En dàn : DE promenade. Rond het centrum langs de bocht van de baai werd een promenade aangelegd in breuksteen, beetje hobbelig en nu al op diverse plaatsten hersteld of aan herstelling toe. Maar
om de X meter staat ook een zitbankje
èn een straatlamp (die nog niet aangesloten is) èn
zelfs een vuilbak !!! (nvdr de containers langs de straten lopen wel weer over laat ons hopen dat ze die van de promenade schoonhouden) En ja, NOG nieuws : nu zijn ze bezig een soort vlottende steiger te bouwen (met vlottend beton) zodat de boten gemakkelijker kunnen aanleggen. Naar het schijnt zal die steiger elke dag groeien tot aan de overkant van de baai. We stellen er ons vragen bij : zullen er dààrom méér boten komen ? Moeten die allemaal voorzien worden van water en elektriciteit (zoveel hebben we van beide niet op overschot) en ja, zullen die allemaal hun vuil dumpen (die toch niet afgehaald wordt). Ik weet, het zal natuurlijk betalen worden voor de boten die er aanleggen. Nu even afwachten en zien of er nu méér boten de baai van het dorp inkomen of toch liever gratis in de volgende baai Sigliman blijven liggen. En nu zijn we aan het uitkijken hoeveel toeristen Selimiye dit jaar zal krijgen. Buitenlanders ? Heel weinig. Dus Turken. Het aantal bedden in hotels/motels en pensions is dit jaar weer enorm gestegen. Zullen ze volzet geraken (enkele maanden dan toch)? O ja, was vergeten te zeggen : met ons alles super Okee, het leven van Muhamed in Turkije is nog altijd het aards paradijs (zolang den Ali Baba wil koken tenminste). Genoeg voor vandaag, hopelijk alles goed bij iedereen en tot volgende. Veel groetjes, Hilde en Ali Baba 
