Hey, ben der weer !
Niet dat ik er hoop op heb dat iemand vandaag mijn blog zal lezen … volgens de krant zitten jullie nu onder een heerlijk zonnetje te barbecueën – biertje of wijntje te drinken – te zonnen en te genieten. Niet het juiste moment om achter een computer te kruipen !
Bij ons lekkere temperaturen – gelukkig een graad of 5 minder dan bij mijn vorige verslag en er waait een lekker windje. Maar, door die extreem vroege hitte en tekort aan water is de tuin maar zo-zo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zelfs de lantana’s die toch typisch Zuiderse bloemen zijn kruipen terug in de grond. De enige dappere bloeiers zijn : de bougainvilles en ja natuurlijk ook de artisjokken (in zoverre ze niet voor de bloei opgegeten werden). Het door ons aangelegde en met draad afgezette moestuintje is een regelrechte ramp geworden : geen oogst. Reden : ja, weer water tekort - geen schaduw - slechte grond vol stenen. En dan bedenk je : "is het eigenlijk nuttig een moestuintje te hebben voor een oogst van 7 tomaten als je ze op de markt voor een habbekrats kan kopen ?" Nee ! Ik heb net voor de zomer beslist dat ik er 's nachts niet meer voor uit bed kom.
We hebben eigenlijk een beetje probleemtijd achter de rug. Je kent dat, het begint met een klein probleempje en het één na het andere volgt. Miserie, miserie, miserie ! Het begon met HET water. Er kwam water in de tanks, maar alles vloeide ’s nachts terug weg : terugslagklep kapot. Jos – onze reddende engel - heeft de loodgieter besteld en binnen het half uur was de herstelling gedaan, en dan maar wachten tot er weer vers water kwam. DAN, platte band met de auto. We waren de nacht ervoor naar Dalaman gereden om Lieve op te halen (wat we normaal nooit doen). ’s Anderendaags : lekke band ! Allah was mèt ons, stel je even voor dat dit gebeurd was in de bergen – in het donker : OEF OEF ! De andere banden waren ook niet meer zo best en we hebben 4 nieuwe besteld :Goodyear/Wrangler. De oude waren 3 jaar oud en hadden 30.000 km. Niet zo slecht als ik in de krant lees dat onze prins Laurent elke 20.000 km zijn banden moet vernieuwen – en op goeie wegen dan nog. DAN de diepvries ! De koelkast werkte maar de diepvries deed het niet meer. Alle vlees tijdig bij Jos ondergebracht (gelukkig heeft hij een grote vriesbak) en de hersteldienst laten komen. Het ergste was dat ik geen ijsjes had om in mijn Raki te doen. Oef, na enkele dagen ook opgelost. DAN, weer geen water meer, blijkbaar was er een pomp kapot of een leiding gesprongen in het dorp. En net toen wij hier zaten te bidden om water, kregen we het nieuws dat ons huis in Ichtegem ….. ondergelopen was van de vele regens ! Laat het nu maar eventjes ophouden met problemen.
Ben nu wel reeds 3 keer naar Marmaris gemoeten voor dat bandenprobleem : eerst de nieuwe banden laten monteren en toen zag de garagist dat er enkele wisselstukken moesten vernieuwd worden (tengevolge van ons hobbelwegje naar de toren). Die had hij natuurlijk niet in huis, bestellen in Izmir dus. Nadien bleek dat er verschillende maten voor dat wisselstuk bestonden, resultaat : terug met de Tata naar Marmaris om de stukken te meten. Toen de stukken waren binnengekomen : naar Marmaris, 2 waren juist en werden gemonteerd, 2 andere moeten opnieuw (in Izmir) ingeruild worden. En nu : nog een keer naar Marmaris om dié stukken te laten monteren ! Zal samen 4 x Marmaris zijn (zonder enig enthousiasme van mijn kant). Maar ja, het is belangrijk dat de auto in orde is, want hier is het niet altijd zo veilig rijden. (die op de foto is NIET onze Tata !)
Terwijl de Tata in de garage was, hebben Bahri en ik een tripje gemaakt langs de baaien van Gökova. We waren er vele keren met de boot, maar nu hadden we het tegenovergesteld uitzicht. Heel mooi ! Maar, wat we vaststelden (we spreken over de tijdsloop van een 14 tal jaar) : elke mooie bereikbare baai heeft ondertussen zijn eigen camping – restaurant enzomeer. Gedaan met de eenzame rust van weleer. We hebben dé mooie tijd gekend toen we met Mizana rondvoeren, en, die komt nooit meer terug. We zien het ook in Selimiye. In de baai waar we gaan zwemmen komen soms 6 koeienboten tegelijk aan – met bulderende muziek en met lawaaierige toeristen. Ja, koeienboten zijn boten speciaal uitgerust voor daguitstapjes. In Marmaris worden toeristen geronseld die dan met een bus naar Orhaniye gebracht worden. Daar gaan ze de boot op en ze varen van baai naar baai met beperkte zwembeurt in elke baai en met barbecue aan boord.
Geen mogelijkheid nog in de regio om alleen van de rust en de natuurgeluiden te genieten tijdens de zomerperiode. Op de foto hierbij zie je enkel één heel klein koeienbootje, er zijn er ook die 50 à 100 personen kunnen meenemen, en dàt is pas drukte ! Soms verlangen we echt naar de schoonheid en rust van herfst-winter-lente, maar we weten dat het er binnen enkele maanden terug is.