emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
10-04-2011
Bij gebrek aan beter materiaal ...
Hallo Iedereen !
Regen voorspeld, maar zalig zonnetje en de was is weer droog.
Ik heb de laatste dagen eens rondgesnuffeld op de bouwwerken. Nee, ik ben geen veiligheidsinspecteur, maar wat jullie op de foto's hierbij zien zou in Europa echt niet kunnen . Of het hier mag ? Of er controle is ? Of er wetgeving is ? Weet ik allemaal niet. Ik denk dat wij de eerste Selimiyanen waren die over een echte metalen ladder beschikten (hebben we uit Istanbul laten komen 7 jaar terug). Nu zijn er te koop IN het dorp, maar toch ...
het steunpunt van de ladder .....
En deze stelling staat met zijn schuine voeten tot bijna midden de hoofdweg. Als er één auto niet goed oplet ...
"Ter info : In Europa vallen jaarlijks 500.000 werknemers van een ladder, stelling of dak. Van die half miljoen slachtoffers overlijden er 1.000, raken 40.000 ernstig en 300.000 licht gewond. Onveilige hoge werkplekken of onveilige werkmethoden veroorzaken dus veel leed en ellende. Ook in België, al is en blijft het een globaal Europees probleem. Daarom heeft de Europese wetgever ook een specifieke richtlijn uitgevaardigd om deze problematiek te ondervangen. (uit www.amelior.be)"
Nu, een Turk heeft ook altijd wel een oplossing voor alles. Kijk eens naar de foto ... moet een dure schommel eigenlijk als dit ook lukt ?
En vermits er verder weinig nieuws te vertellen is sluit ik af met een veld vol klaproosjes.
Nu het eindelijk regent - de oogst, de bloemen en planten hadden er heel erg nood aan - zal ik maar wat bloggen. Een zacht, deugddoend regentje die de tijd laat om de bodem te verzadigen, heerlijk !
En ik ben er ernstig over aan het nadenken of ik een nieuwe titel aan mijn blog moet geven. Ik had gedacht "Hilde, of de teleurgang van Selimiye" ? Deze winter zijn er maar liefst 65 nieuwe illegale gebouwen neergepoot in dit kleine dorpje - als het zo verder gaat zullen we het woord dorp niet meer moeten gebruiken. Toch hebben we het geluk dat de kustlijn er nog niet gaat uitzien zoals in vele vakantieoorden in dit land ...
DIT is gelukkig Selimiye (nog) niet !
Einde deze maand - en net dezelfde dag dat we naar Belgie vertrekken - wonen we hier 7 jaar. We hebben nog een kleine 3 jaar huur tegoed. Nadien ? Dat weten we nog niet; het zal afhangen van de toestand in Selimiye (we zijn grotendeels voor de rust en de natuur gekomen) - het zal afhangen van onze gezondheidstoestand (we zijn beiden nog 100 percent, maar 't kan rap verkeren) en ... het zal afhangen van de voorwaarden die zullen gesteld worden voor een nieuwe huurperiode. Turks huren is helemaal anders dan Belgisch huren - alle lasten en kosten zijn hier voor de huurders. En de huurprijs kan zomaar verdubbelen zonder probleem.
In vorig bericht schreef ik dat ik bang was teveel in herhaling te vallen. Een blog beginnen is heel simpel, je hebt zoveel te zeggen en je hebt zoveel inspiratie. Maar na enkele jaren zou je eigenlijk je blog helemaal moeten herlezen om te weten wàt je eigenlijk al geschreven hebt.
Een (blog)vriendin schreef me volgende, en dit gaf me wel weer moed om verder te doen !
"Hallo Hilde,
Ik reageer op je laatste blog van maart. Van mij mag je en wellicht ook van anderen telkens in herhaling vallen. Als je dat doet is dat ook zo, want het zijn toch iedere keer jouw nieuwe ervaringen. Dus als je blieft: Blijf vertellen en verhalen over je dagelijkse leven in Selimiye
Groetjes, Annette"
Het leven is hier nu eenmaal zo mooi, zo eenvoudig en tijdloos. Elk seizoen is een geschenk van de Universele Goden en elke bloem is een streling voor het oog. De stress-toestanden zullen weer overweldigend zijn als we in Belgie aankomen .... En de meeste gehoorde uitdrukkingen zullen zijn "geen tijd-geen tijd-geen tijd....."
Maar onze dochters verwachten ons ! Vorige week ontvingen we een E-mail van Lieve. Ik vond die zo leuk - geniet maar even mee van onze heel actieve dochter :
"hyhy, Het zonnetje is er toch nog doorgekomen, en ik wilde dus weer meer doen dan ik aankan, maar toch massa's drukke dag gehad : twee keer gaan wandelen met de hondjes, het huis geveegd en zetels en al verzet, alles afgestoft, de stofnetten weggehaald, de stofnetten van tussen al de chauffages gehaald en een beetje afgewassen, twee wasjes gedaan en opgehangen en de eerste was alweer afgehaald, de zetels wat bijgekleurd en dan ingesmeerd met een product, Pakota verschillende keren gekalmeerd nadat die katten van de buurvrouw hem weer stonden uit te dagen aan de draad, de oprit vooraan geveegd en een stukje achteraan en de grasjes van tussen de tegels aan voordeur gehaald, de afwas gedaan en het aanrecht afgewassen, de dampekap en het fornuis wat ontvet, het bed van de hondjes vernieuwd en dat van Poezeminneke onthaard en dan heel het huis nog gedweild, wat verder takken in stukken gesneden en opgestapeld, en dan beetje onnozel gedaan met buurvrouw Kristientje met luide muziek terwijl zij de klimop aan het snoeien was en ik aan de andere kant een boom wat bijgesneden heb en wat resterende klimop weggedaan, en geknuffeld met de flaporen (zijnde de 2 Cocker-hondjes). Wilde nog het plafond in de keuken beginnen afwassen want dat werkt op mijn zenuwen maar zie het niet meer zitten en nu..... ben ik stikkapot en pijn aan de rug....maar ga nu een welverdiend badje nemen! kuskuskus"
Ze IS inderdaad weer 100 % Lieve sinds haar huwelijk gestrand is. Misschien was ik dit vergeten te vermelden, maar Lieve en Kia zijn in vriendschap uit elkaar gegaan.
Gisteren nog van een zalig Turks ontbijt genoten onder een stralende zon bij Mavi Pide in Hisarönü - een aanrader én een uitnodiging - wie ervan gebruik wil maken laat het maar weten !
Daarnet was ik even aan het mijmeren : vandaag zondag ... De eerste jaren - nu bijna 7 jaar geleden - schreef ik trouw elke zondag mijn nieuwsbrief. Nu valt er niet zoveel meer te schrijven zonder in herhaling te vallen. De eerste indrukken, eerste ervaringen, kennismaking met de natuur rondom, het was zo mooi, zo boeiend. Dat wil niet zeggen dat we dit gevoel nu niet meer hebben want we genieten nog elke dag en we doen nog dagelijks nieuwe ontdekkingen in en rond de toren.
De data voor onze Belgische vakantie staan al vast : we komen eraan van 28 april tot 16 mei. Deze keer heb ik heel vroeg het vliegtuig geboekt omdat er afspraken moesten gemaakt worden voor een oogoperatie voor Ali Baba (cataract). We zijn dan net terug in Turkije om te laat te zijn voor het huwelijk van ons nichtje Katlijn dat doorgaat ... IN Turkije !
Het weer is nog altijd heel goed, deze week zat ik te klossen in een zonnetje dat 23 graden warmte gaf. Maar, het klossen wordt me soms wel bemoeilijkt door onze Felix die het kloskussen zo aangenaam liggen vindt met al die spelden erin ...
Logisch dat het afgewerkt produkt vol zit met kleine kattenhaartjes
Binnen twee weken plannen we een uitstap ! "We" dat is een groepje mensen (meestal vrouwen) die "dringend" naar IKEA willen. Ja, ook hier is er Ikea - we moeten er wel voor naar Izmir rijden, wat niet niks is : 315 Km ofte 4.30 uur rijden. Daarom hebben we een dolmus (busje) gecharterd, die 12 personen zal vervoeren aan een brave prijs. De herkomst van de passagiers ? Amerika, Duitsland, UK, Turkije, Belgie - het zal wel weer de toren van Babel worden.
In Selimiye nog steeds het treurig nieuws dat er gebouwd wordt tegen de sterren op. Ik kreeg recent een E mail van een blog-lezer dat hij gehoord had dat ons schiereiland beschermd bouwgebied is. Juist, maar de wetten zijn er om overtreden te worden. En het is ook ongelofelijk wat je hier ziet, zoals :
- voor de toren werd vorige week om 11.30 'S NACHTS beton geleverd
- de hoofdweg : deze week kon ik gewoon niet door, want aan de ene kant van de straat was een auto geparkeerd en aan de andere kant lag een pak betonijzers die men bezig was te snijden en te plooien
- en wat vind je van dit : een van de weinig mooie nieuwbouw huizen wordt gebouwd en de enige toegang is deze trap. Dwz dat alle bouwmaterialen naar boven gesleurd moeten worden, zelfs een kruiwagen kan niet gebruikt worden ! De bouwmaterialen worden op straat geleverd en nemen de halve weg in.
Ali Baba komt net terug van strand met Mutlu. Hij heeft een uur moeten staan wachten langs de hoofdstraat die geblokkeerd was voor betonlevering ... Iedereen bouwt muurtjes langs de straatkant om zijn eigendom af te bakenen (OP de grens), maar dit betekent dat er geen ruimte is voor parkeerplaatsen en/of leveringswagens.
Allemaal zaken die "bij ons" niet mogelijk zijn. En deze winter zjn er naar schatting 200 bedden bijgekomen ... die allemaal slechts 6 weken per jaar beslapen zullen worden. Zo er niet dringend ingegrepen wordt is het prachtige Selimiye spoedig reddeloos verloren.
Voor de volgende dagen verwachten we een beetje kouder weer, maar de amandelbomen zeggen ons dat de lente niet meer ver is.
Zo, nu jullie weten dat alles goed gaat met ons, sturen we veel groetjes en een straaltje zon.
Ik heb eerlijk gezegd niet vroeger durven schrijven .... het weer was zo bar slecht bij jullie - en hier ??? Pure lente. Af en toe wel wat wind en nieteens elke week een regenvlaagje (daar zullen we deze zomer spijt van krijgen). De meeste dagen zit ik buiten te klossen IN de zon tot Mutlu het hoognodig vindt een tripje naar zee te maken. Onderweg zien we soms rondrijdende vrachtwagens die iets te kopen of te verkopen hebben (die roepen het af door de luidspreker zodat heel de baai het hoort). Van deze oud-ijzer handelaar wilde ik persé een foto maken
ja, dàt kan allemaal nog in Turkije !
Op strand vinden we ook dikwijls heel mooie dingen die niemand (behalve ik) opraapt. Kijk maar eens hoe mooi dit krabbenpootje is - voor en keerzijde
en, hoewel Mutlu steeds op zoek is naar levende waterwezens, had ze deze niet gevonden - een man die toevallig op het strand kwam haalde deze kanjer van een inktvis zomaar uit het water op 5 meter van Mutlu !!!
De bouwgekte is weer begonnen, overal nieuwbouw, geklop en gedreun - de schrik is er weer uit want er is van de laatste afbraakdreiging niets in huis gekomen. En weer allemaal illegale bouwsels, meestal pensions alsof we er dààr nog niet genoeg van hebben. En de bevolking blijft hun gronden verkopen, ja, dan zijn ze eventjes rijk ... tot het geld op is, want een Turk kent het woordje "sparen" niet. Spijtig, want ze denken er niet aan dat hun dieren geen plaats meer zullen hebben om te grazen en dat ze geen land meer zullen hebben om te bewerken, én dat de natuurlijke fauna en flora stilaan verdwijnt.
Deze week ben ik begonnen aan de grote schoonmaak van de keuken. Een lastig werkje gezien de keuken heel klein is. En wàt vond ik terug in een ver hoekje ???? Dé koffiepot die verdrongen is door de thermos. Maar een diertje had de pot wèl gebruikt om er zijn nest op te bouwen ...
Zo, dat was het voor vandaag, veel groetjes en tot volgende, Hilde en Ali baba
Voor hele bijzondere mensen dit gedicht met fijne wensen Een goede gezondheid en bergen van geluk Voorzien van veel gezelligheid een heel jaar aan een stuk Wij wensen jou en hen die jou omringen Het allerbeste voor het Nieuwe Jaar Geluk in grote en in kleine dingen maar bovenal liefde voor elkaar Een klein stapje is het van 2010 naar 2011 365 spiksplinter nieuwe dagen Om te genieten van mooie dingen
Fijne Kerst en Gelukkig Nieuw Jaar vanwege Hilde en Ali Baba
Inderdaad, een tijdje geleden dat jullie nog van me hoorden en zoals ik in vorig bericht schreef : weeral verbindingsproblemen en dàt was pas in orde of het ging weer mis met de elektra ... Zo is er altijd iets die je ontmoedigt om te schrijven.
Na het koude, natte weer in Belgie (sorry, de eerste dagen was er een mooi zonnetje en hebben we heel wat tuinwerk kunnen doen), kwamen we weer thuis in de warmte. Tijdens onze afwezigheid was er enkele dagen regen, storm en onweer geweest, waardoor de grassprietjes al boven kwamen en het dorre seizoen voorbij leek ... Maar, verder hebben we nog maar weinig regen gezien : we moeten dus nog steeds de sproeislang bovenhalen als we onze bloemen in leven willen houden. Maar op Kurban Bayram (offerfeest) begin deze week kregen we toch een uurtje regen - misschien konden de universele goden het bloedbad niet aanzien en hebben ze het even weggewassen ?
Het zalige weer nodigde ons uit voor een tochtje naar het Griekse eiland Symi (foto's in vorig bericht). Vlakke zee, blauwe hemel onderweg, maar het doel was vooral : shoppen : de Turkse Raki kost hier nu 25 euro per liter, in Symi slechts 12 !!! En natuurlijk ook wijn en vlees. Heerlijk weer eventjes varkensvlees in de diepvries te hebben. En verder ook genoten van de Griekse keuken. Gisteren zijn we met ongeveer dezelfde groep expats weer uit gaan varen : een tochtje vanaf Bozburun naar en rond de eilanden. Nog warmer weer dan de vorige keer en de helft van de groep was zelfs zo dapper om nog te zwemmen (ik hoor daar niet bij).
Verder verloopt het leven zonder groot nieuws, de amandeloogst (meer dan 10 kg netto) is binnen, de citrusvruchten zijn rijp en kan je zo van de bomen plukken en de boeren klagen dat de regen uitblijft.
Ik ben enkele keren naar Gökova (1 1/2 uur) gereden om bomen te halen voor de buren (gevolg van het bezitten van een pick-up) maar uiteindelijk genieten we mee van hun mooie tuin. Terwijl de buren de mooiste citrus- olijf - en andere bomen uitkozen maakte ik werk van het fotograferen van de vele verschillende bougainvilles soorten en laat jullie er ook van meegenieten.
Veel groetjes en tot volgende en ... hopelijk zal het deze keer niet zolang duren
Een kort berichtje om te laten weten dat alles goed gaat met ons, helaas hadden we sinds onze terugkeer uit Belgie te kampen met de Internetverbinding (weer eens). Eindelijk werd er een nieuwe kabel getrokken naar de toren en alles loopt (voorlopig) weer op wieltjes.
Binnenkort schrijf ik wat meer, maar stuur jullie nu al enkele foto's van een ééndagstripje naar het Griekse eiland Symi.
... om weer eens ons vaderland te bezoeken. Onze vlucht landt (normaal) in Brussel op 7 oktober en we pendelen tussen Ichtegem en Antwerpen tot 24 oktober. We hopen op een (klein) beetje goed weer, want ons lichaam staat nu nog ingesteld op 25 à 28 graden.
Het nieuws in Selimiye ? We hadden een heel leuke tijd met An, maar mooie liedjes blijven niet duren en ze is alweer bijna 3 werkweken verder.
Het "seizoen" in Selimiye duurde ocharme 6 weken, daarna Ramadan en daarna één weekje weer opgepept door het Suikerfeest. Nu zalige rust en maar enkele Istanbulianen, Ankarianen en Izmirianen blijven over. De komst van deze stedelingen jaagt de prijzen in de hoogte : ALLES in Selimiye is veel duurder dan eender waar : voedingsmiddelen, restaurants, huizen en grond. Het materialisme viert hier hoogtij en als je in het dorp rondloopt is het meest herkenbare woord : PARA (geld). Voor wie het Selimiye kende van 10 jaar terug is betekent dit een echte neergang. Wie interesse heeft hoeft maar te googelen op "satilik Selimiye" en daar kom je prijzen tegen van 600.000, 500.000 en zelfs 948.000 Euro voor een huis.
En ... Turkse wetten ??? die zijn er om je voeten aan af te vegen. Een voorbeeld : onze Amerikaanse expats wonen in een huisje aan zee, het WAS prachtig tot ... de grond onder de familie werd verdeeld en er een muur vlak voor hun neus kwam - gebouwd OP de nieuwe scheidingsgrens !
Ze hebben 10 jaar kunnen genieten van het prachtige leven daar, hun huurcontract is nu opgesoupeerd (de eigenaar vraagt eventjes een verhoging van 70 % !). En het geluk is met hen, want ze vonden een prachtig nieuw optrekje.
Maar bij ons op de heuvel valt alles nog wel mee. "Het" hotel heeft ons (behalve met lichtvervuiling en overvloedig verkeer langs ons weggetje) niet teveel lawaai en last bezorgd. Rondom zijn grondstukken te koop, maar zonder bouwvergunning, zodoende kunnen is ons panorama (voorlopig) nog gevrijwaard. En dit betekent nog steeds genieten van alles wat de natuur vrijgeeft :
Vandaag geen zwembeurt, want het is de eerste regendag sinds begin juni. Hoewel, met zulk regenweer zouden jullie nog heel gelukkig zijn : een vlaagje van een half uurtje en temperaturen ad 26 graden. Straks een bergwandelingetje met Mutlu, want ik ben al heel lang niet meer "boven" geweest. En ... ondertussen blijft den Ali Baba de ijverige kok...
Zo, tot binnenkort en veel groetjes
Hilde en Ali Baba
PS we stoppen onze valiezen propvol met zonnestraaltjes
Weer een tijdje sinds mijn laatste nieuws, maar ... elektra en internetconnectie werkten weeral niet mee. Ik zal er deze keer niet echt op ingaan maar het is verdomd vervelend. De normale nutsvoorzieningen van de moderne maatschappij zijn hier nog steeds NIET normaal. Maar sinds zaterdag (er is weer eens een delegatie elektra-mannen gekomen) is alles weer optimaal ... tot het volgende probleem.
Sinds vandaag : ietsje frisser en een leuke bries. Het doet echt deugd na die weken waarin we enkel de werkwoorden zweten, zwemmen en stilzitten of-liggen kenden. Vanaf nu hebben we de heerlijke na-zomer, waar jullie zelfs tijdens de echte zomer jaloers op zijn. Even een foto van het slaapplaatsje van onze Iauw. Daar ligt ze de ganse dag zalig te slapen. Ik heb altijd gehoord dat de poezen de beste plekjes kiezen en dat je daar best ook gaat liggen .... maar beetje onhandig denk ik.
Vorige week maakten we kennis met Savarona, HET yacht van Atatürk hier midden in de baai, vlak voor onze neus. Je kon er niet naastkijken, en 's nachts ook niet als het verlicht was zoals een kerstboom.
Voor zijn tijd was de Savarona het grootste niet-koninklijke yacht ter wereld : lengte 136 m en breedte 16 m. Het werd gebouwd in 1931 als stoomschip in Duitsland in opdracht van ene mevrouw E. Roebling die er 4 miljoen US $ voor over had. In 1938 werd het schip verkocht aan de Turkse regering voor de prijs van 1,2 miljoen US $ (mijns inziens geen goede belegging). Het werd de presidentiële yacht van niemand minder dan Atatürk. Spijtig genoeg kon hij er maar 6 weken van genieten - tot zijn dood. Het schip bleef in Istanbul liggen tot na de 2e wereldoorlog. Daarna gebruikte de Turkse marine het als schoolschip tot 1989. Een Turkse zakenman wou de Savarona in eer herstellen en kreeg de mogelijkheid het schip te huren voor 49 jaar. Het werd grondig gerestaureerd en opgeknapt waarbij kosten niet gepaard bleven. Nu wordt de boot gecharterd voor luxe-cruises op de Middellandse zee. Misschien een tip indien jullie nog geen zomerreisje boekten ?
Vorige week ook een drama in Selimiye : de manager van "het" hotel boven ons (een vrouw van 27) is van de weg geraakt aan de overkant van de baai. Dood. Er wordt veel over geroddeld en beweerd dat het geen normaal ongeval was. Er is in alle geval een onderzoek ingesteld.
Ook vorige week : het verjaardagsfeestje van onze recentste buurvrour Doris. Het leuke aan zo'n feestjes is dat het steeds de "toren-van-Babel" is : zoveel verschillende talen en nationaliteiten, maar één ding wordt altijd gedaan zonder taal : Raki drinken .... Hun huis is mooi geworden, wel supergroot, maar daar heb ik geen probleem mee vermits ik het niet moet kuisen. Een stuk natuur, fauna en flora is erdoor weer verdwenen, maar in de plaats ervan kregen we echt sympathieke buren. Eventjes een foto nu huis en tuin afgewerkt zijn en ééntje van de imposante inrit.
Volgende maandag komt onze An alweer en zal het hier weer gezellig worden. En als slot nog een foto van mijn laatste kloswerkje.
Vannacht even voor 3.30 uur ... werden we bijna letterlijk uit bed geschud ! Zo'n aardbeving hebben we tot nog toe niet meegemaakt - het was eventjes schrikken - ik dacht dat het dak het zou begeven en daar lig ik net onder. We zijn allebei opgestaan in afwachting van de naschok, maar die kwam pas rond 5 uur en was veel minder heftig. Even gekeken op http://www.depremhaber.com/ en inderdaad : het epicentrum was Bozburun en dat ligt op 7 km in vogelvlucht. De beving haalde 4.4 op de schaal van Richter. En blijkbaar is er op dit moment overal in de buurt veel ondergrondse beweging - misschien omdat het zolang kalm bleef ?
Ik wil bij deze al mijn trouwe lezers danken : ik zie dat het kijkcijfer boven 25.000 staat. Dit sukses had ik nooit verwacht, gezien de bedoeling was familie en vrienden nieuws te sturen, maar ik ben er wel fier op dat zovelen interesse tonen voor mijn blog.
Veel rechtstreeks nieuws krijgen we niet meer na meer dan 6 jaar, maar dankzij Facebook komen we WEL wat nieuws te weten : geboortes, aankondigingen, enz. We worden dus niet wereldvreemd en de online krant laat ons ook weten dat we nog steeds geen regering hebben.
Het toeristisch seizoen in Selimiye is aan het afnemen - waarschijnlijk met zicht op Ramadan die deze week aanvangt. Voor ons aangenamer, dan is er een pak minder drukte en minder lawaai (maar we misgunnen de toeristen hun pleziertje niet hoor !) Enkele recente nieuwigheden in Selimiye : de rondrijdende kar met MISIR (ofte gestoomde mais)
én een rondrijdende mosselman : de mosselen zijn opgevuld met rijst en kruiden (ze worden wel in ijs bewaard, maar of dit verantwoord is bij temperaturen rond de 35 graden, betwijfel ik).
De cultuur van Selimiye beperkt zich tot trouwfeesten en besnijdenissen, maar recent - ongelofelijk - hadden we een echt concert ! Een groep uit de Berliner Filharmonie (8 personen) vergastte ons op muziek van Fr Shubert op het strand waar we altijd zwemmen. In aller haast had de bulldozer het strand opgeruimd van afval en stenen en er was een mobiel podium gebouwd. De klassieke wit en rode plastiek stoeltjes die voor feesten gebruikt worden waren de zitplaatsen én er was echt een grote opkomst ! De muziek en de sfeer : prachtig bij volle maan. Alleen ... kon een ptptpt 2takt visserbootje niet wachten om uit te zetten en dàt was wel heel storend ... maar passend bij de sfeer.
Het zeewater is nu zo zalig, als je in het water gaat voel je zelfs geen verschil tussen lichaams- en watertemperatuur. De onontbeerlijke dagelijkse verfrissing voor ons en voor Mutlu.
Verder houden we ons kalm, want elke beweging maakt meer zweet. Daarom is het kloswerk zo aangenaam, het vraagt geen echte fysieke inspanning. De laatste werkjes hieronder : sneeuwwitje en 3 kabouterventjes.
Zo, dat was het weer, ik sluit af met enkele mooie natuurfoto's : weet iemand welke bloemen dit zijn ?
een schrijnwerk-sprinkhaan :
en, zoals veel toeristen op hun reiskaartje schrijven "zonnige groetjes uit Selimiye" - tot volgende, Hilde en Ali Baba
Niet dat ik zoveel te vertellen heb - het leven gaat verder - maar als ik mijn blog niet tijdig bijwerk krijg ik hier en daar opmerkingen ...
An en Lieve zijn stipt in Selimiye aangekomen, heerlijk weerzien. En, niet enkel voor ons, maar Mutlu vond de valiezen ook superinteressant want ze weet dat de dochters ook voor haar verwennertjes meehebben !
Het was weer een mooie tijd samen, en de gezellige drukte verhoogde nog toen Tats de 2e week binnenviel - de toren was weer volzet en den Ali Baba in zijn nopjes met 4 vrouwen rondom.
Het zeewater was net op tijd warm genoeg voor écht zwemgenot. Niemand verlangde naar andere uitstapjes, ze waren gelukkig in en rond de toren.
Er zijn weer een aantal nieuwe restaurants en pensions/hotels. Toch beperkt het zich nog steeds tot Turks toerisme. Veel verlofgangers zijn vroeger aangekomen omdat de vakantie vroeg zal eindigen : Ramadan begint op 11 augustus en dan gaan de meesten naar huis. Op dit ogenblik is Selimiye gevuld met stedelingen en de dorpelingen lopen erbij als figuranten in Bokrijk.
We vinden nog steeds wonderen van de natuur, hieronder de laatste ontdekkingen.
Inderdaad, ik voel dat ik jullie een beetje in de steek gelaten heb : meer dan een maand geen nieuws bezorgd. Dit wil ik nu goedmaken als dank voor jullie trouw om mijn blog te blijven lezen.
We zijn dus naar België gevlogen met onze privé-jet en zijn daar aangekomen met prachtig weer. Maar ... zoals mooie liedjes niet lang duren, sloeg het weer om en de rest van de periode hebben we al bibberend doorgebracht. Het gezelschap van de dochters en de gezellige bezoekjes hier en daar hebben ons toch innerlijk kunnen verwarmen. We maakten kennis met Lieves nieuwe hondje : Isha, een prachtpuppy die meteen ons hart gestolen heeft.
Ook de terugkeer naar Selimiye verliep vlot en we waren oh zo blij terug thuis te zijn - nu sinds volle 6 jaar onze thuis. De natuur had weer goed werk verricht tijdens onze afwezigheid : alles was zo hard gegroeid dat een grondige snoeibeurt nodig was - we moesten ons een weg banen tussen de bloeiende oleanders en de jasmijn ...
En Selimiye ? Volop in de weer met voorbereidingen voor het komende seizoen. Ondanks de bouwstop wordt weer her en der gebouwd. Hieronder een foto van een hotel, vers gebouwd op dezelfde plaats waar er vorig jaar één neergegooid is. Je moet wel toegeven dat de Turken niet te ontmoedigen zijn !
De constructies worden nu veelal gemaakt met metaalprofielen ipv gewapend beton - misschien omdat dit gemakkelijker is om neer te leggen ? Volgens de geruchten mogen we volgende week een nieuwe afbraakdag meemaken - ben benieuwd. Er is ook een soort "tentenkamp" gebouwd : restaurant met life muziek in het midden en daarnaast een 7-tal tentenbungalows (met douche en TV) : dat is nog gemakkelijker neer te leggen dan andere constructies. Het is er netjes, nieuw en verzorgd, maar er ontbreken nog enkele kamelen - misschien bij de opening ?
In het dorp zou (naar horen zeggen) een karaoke komen én een beach club. Pffff hopelijk zal onze nachtrust niet teveel door het lawaai gestoord worden, de baai heeft nu éénmaal de akoustiek van een amphitheater. Het fameuze "hotel" vlakbij (zie ook mijn bericht van 2/9/2009) maakt zich klaar om te openen (mag wel na 5 jaar bouwen). Een zakenman uit Ankara heeft hier diverse restaurants en hotels gehuurd en/of gekocht waaronder dat hotel. De naam van al hun uitbatingen wordt onder één gemeenschappelijke noemer geplaatst : Luna Begonvil - wàt het zal meebrengen weten we nog niet, maar sinds een maand is ons weggetje het drukst bereden van het dorp. Ongelofelijk hoeveel keer de mensen die aan het hotel bezig zijn heen en weer moeten rijden (gebrek aan organisatie ?). En dàt met een wagenpark van 5 auto's - X keer per dag !! Daarbij komt nog dat ze de ganse nacht zo'n 40-tal sterke lichten laten branden ... die recht in mijn bed schijnen. Nu ben ik verplicht toch gordijnen te hangen aan die kant !
Nog wat nieuws : onze Nederlands/Turkse buren denken eraan te verhuizen : hun domein is te koop : iemand interesse ? Hun motieven zijn persoonlijk en op het ogenblik zijn ze op zoek naar een nieuw paradijs.
Als laatste, maar niet het minste (slechte) nieuws : de criminaliteit heeft zijn intrede gedaan in Selimiye. Deze winter werden (bij klaarlichte dag) autobanden doorgestoken, werden op diverse plaatsen gouden sieraden gestolen en zijn er trucks binnengekomen die dieren opgeladen hebben die niet van hen waren en zijn ermee aan de haal gegaan. Nu is de oplossing : de camera ! Aan de toegangsweg werd één geplaatst en beneden onze weg ook één. Hopelijk zal dit werken (tenminste als er elektra is).
Vandaag is het de eerste dag dat we meer dan 30 graden hebben. Ook hier is het goede weer lang uitgebleven, maar nu gaan we weer zonder zorgen - en zonder regen - de zomer tegemoet. De zee warmt langzaam op en zal wel op temperatuur zijn om te zwemmen als de dochters er zijn (ze komen samen aan op 9 juni). En ondertussen ??? ... kijken we verder naar de wonderen van de natuur.
We weten al zoveel dat we nog niets met zekerheid weten .... Volgens het laatste telefoontje naar Thomas Cook zouden er maar 6 passagiers zijn op het vliegtuig richting Brussel MAAR zou de vlucht doorgaan : Joechoe, dan is er plaats genoeg om te dansen ! Laat ons afwachten en hopen dat we tijdig richting onze dochters kunnen vliegen.
Weer een telefoontje van Thomas Cook : het door ons geboekte vliegtuig vliegt naar Brussel op geplande tijd met 8 passagiers aan boord. WAWWWW dat is pure luxe.
We komen eraan - tot heel binnenkort ! Hilde en Ali Baba
Wat kan ik zeggen ? Eyjafjallajoekull ? Ik kan de naam niet uitspreken maar het brengt onze plannen lelijk in de war.
Wat zijn we toch afhankelijk van de technologie, nu bewijst de natuur eens te meer dat het zijn rechten heeft. We volgen met spanning het nieuws en hopen dat die rot-stofwolk weggewaaid is tegen zondag. Op zich is het voor ons niet zo erg, we zijn thuis, maar voor veel toeristen die "ergens" vastzitten op de wereldbol is het natuurlijk erger. Wachten in onzekerheid is voor niemand leuk.
Een alternatief voor ons ? Trein : is er niet. Boot : te lang onderweg. Auto : 4 dagen rijden en als er een probleem met Tata is weten we niet waar we onderdelen kunnen vinden. Te voet : de kruisvaarders deden het, maar die waren meestal jonger dan wij. Het is tenslotte 3.336 km van deur tot deur. Het zal dan maar uitstellen worden.
Verder nieuws is er niet afgezien van het normale weerpraatje : de frisse lente heeft plaats geruimd voor warme zon en we genieten er met volle teugen van.
En om jullie zondag op te fleuren stuur ik hierbij nog enkele bloemetjes
Nee, Pasen wordt hier niet gevierd. Het is een gewone werkdag, geen Paassfeer, niets.
Maar ik wil jullie toch vergasten op mijn winterwerk of ... mijn kant-dierentuin. De patroontjes zijn allemaal getekend door Martine Bruggeman. Ik vind ze super omdat ze openstaan voor eigen fantasie en kleur. Het is ook niet zo moeilijk ze uit te werken voor een ongeschoolde. Mijn dank dus aan Mevrouw Bruggeman, want ikzelf kan totaal niet tekenen, laat staan een patroontje zelf maken.
Meer nieuws is er niet, alleen ... het was een stralende Paasdag met 23° en volle zon.Veel groetjes en tot volgende
Eindelijk heb ik er eens aan gedacht een kiekje te nemen in ons "postkantoor" - zijnde de gang van het gemeentehuis. Meestal toch wordt de post daar gelegd, hoewel het regelmatig van plaats wisselt : soms eens een internetcafé (die is er nu niet meer), soms eens het café van het gemeentehuis, je vindt maar uit waar het kan zijn.
Zo ziet het er dus uit, moet ik nog meer uitleg ? Tussen die stapel zit je minstens een uur te zoeken naar een omslag met je naam erop. Er is ook geen controle : je neemt mee wat je wil (voor de buren), en als je denkt dat er ergens iets leuk in zit kan je de brief rustig openmaken. Het is dus zeker niet verwonderlijk dat er heel veel post verloren gaat. Daarom laten wij heel weinig opsturen. Reken er dan nog eens bij dat er 9 Selimiye's in Turkije zijn, dan is het plaatje snel gemaakt. En een postbode ? Die functie is nog altijd open ... zo moeten we ook geen brievenbus kopen.
En het is volop lente ! Elke dag is er een bijna-zekerheid van een prachtige zonnige dag. De lentebloemen springen open en de druivelaar loopt uit - een prachtperiode !
Misschien eens even iets over de Johannesbroodboom die hier groeit en bloeit ? Van de vruchten worden producten gemaakt voor een volle buik of waarvan je lollig kunt worden (hik). De zaden, die weinig variatie in gewicht vertonen, dienden in de klassieke oudheid als gewichtseenheid voor goud en edelstenen.De peulen worden in massa's tot veevoer verwerkt. De zaden worden gemalen en ook als vervanging van cacao gebruikt. Het surrogaat wordt niet alleen in slechte tijden als grondstof voor chocolade gebruikt. Het wordt vaker gebruikt dan menigeen denkt of weet. De zaden zijn een goed vervangingsmiddel van cacao, die gewonnen wordt uit de vrucht van de cacaoplant.
De bloemen komen uit de takken te voorschijn.
'Cauliflorie' is de botanische aanduiding voor het
verschijnen van bloemen op naakt hout. De bloemen zijn eenslachtig en bezitten geen kroonblaadjes. Ze zijn of mannelijk en hebben dan vijf meeldraden of vrouwelijk en hebben dan een stamper. De vrouwelijke bloemen worden in hoofdzaak door vliegende insecten en via de wind bevrucht. In het najaar worden de groene peulen geoogst en te drogen gelegd. De peulen geven een doordringende zoete geur af die naarmate ze droger worden afneemt.
Nu is het werken geblazen, want binnenkort is het te warm : schilderen en onderhoud van alle houtwerk want de zeelucht en de zon tasten de verf snel aan. De toren ziet er nu weer netjes uit : alle bezoek mag komen !
Wat schreef ik ook weer in mijn laatste bericht ??? ADSL verbinding opgelost .... nee dus, het bleef een verbinding met vallen en opstaan. De enige manier om verbinding te hebben was de hoorn van de telefoon nemen en voortdurend klikken. Wel niet leuk werken. Dus weer dagelijks Türk Telekom opbellen, maar die mannen beweerden altijd dat er bij ons iets mankeerde (allez, met de kabels, modem of splitter). Ik bleef maar aandringen dat er iets mis was met de kabel buiten ... 2 maand lang. Okee, ik bespaar jullie verdere details, maar ondertussen stond mijn haar rechtop ! Toen de delegatie mannen eindelijk nog eens tot bij ons geraakte zegden ze (na alle metingen gedaan te hebben) : er is iets mis met de kabel buiten !!!!!!!! En dan mag je niet beginnen lachen. Gelukkig hebben wij een lange ladder, want zelfs dàt hadden ze niet bij. Ze zijn naar boven geklommen en op 10 minuten tijd was onze miserie voorbij. Nu dit opgelost is ... valt de stroom heel dikwijls uit, er is wel altijd iets dat fout loopt.
Ondertussen konden we onze trip naar België boeken : we komen er aan van 25 April tot 12 Mei.
Begin deze week hadden we nog een super-mega-zware storm. Ongelofelijk hoe de wind kan tekeergaan. Gelukkig hadden we reeds een andere buitentafel gekocht, want die van vorig jaar was gewoon ... wèggewaaid met de nodige schade vandien. Nu, dat plastiek beviel ons toch niet zo en in Datça hadden we gevonden wat we ècht wilden.
Het weer gaat nog steeds op en af : mooie dagen afgewisseld met heel winderige en soms een regendrupje. Maar de mooie dagen zijn super om leuke uitstapjes te maken : alles is groen en overal staan er bloemen. Zalig kuieren in een eenzame baai onder de bloeiende mimosa.
Deze week op het strand een supermooie grote vlinder gezien. Ik zet er 2 foto's bij : ééntje die Ali Baba maakte toen het diertje fladderde, en één geleend van een vlinderspecialist. We kenden de naam van de fladderaar niet, maar dankzij een blogconnectie (die wel op de hoogte is) weten we het nu wel : het was een grote nachtpauwoog, eigenlijk geen vlinder, maar een mot. Wat is de natuur toch mooi ! Even kwam het bij me op het diertje te houden, maar dat recht heb ik niet, het hoort bij de natuur en is geen hebbedingetje.
De laatste inwijkeling voor wie we moeten uitwijken op straat is ... een pelikaan. Een vogel die normaal hier niet voorkomt, en hij is alleen, daar waar pelikanen normaal in groep leven - misschien een uitgestotene of een eenzaat ? Hij heeft zich genesteld aan de haven en verwelkomt de vissersboten die thuiskomen, hopend de kleine visjes te krijgen. En dat zal wel, want hij blijft in leven.
En nu het heuglijk nieuws : zie foto !!!
Nu Mutlu helpt met de voedselvoorziening, kunnen we eindelijk rondkomen met ons zelfstandigenpensioentje !!!!
Sorry, maar de lente is hier aangekomen : bloemetjes overal en temperaturen die naar de 20 gaan - een heerlijk gevoel.
In vorig bericht schreef ik : "onze internet verbinding is terug in orde" - te vroeg gejuicht - na 2 dagen kregen we hetzelfde probleem. Ik weet niet hoe dikwijls ik Türk Telekom opgebeld heb (gelukkig hebben ze daar een Engelstalige dienst), maar ze zullen mijn stem wel beu geworden zijn. Nu ja, als het weer eens in orde was kwam de storm - ongelofelijk krachtig - en toen ... ofwel geen telefoon, ofwel geen ADSL, ofwel geen elektriciteit. Het was werkelijk frustrerend. Nu sinds enkele uren hebben we weer alles, dus maak ik van de gelegenheid gebruik om wat nieuws te sturen.
Misschien denken jullie : waarom niet naar België komen als deze maanden zo slecht zijn qua weer. Mijn antwoord is tweeledig : is het niet van de regen in de drop komen ? Onze temperaturen gaan niet onder nul en er zitten altijd prachtige dagen tussen de slechte (als het hier slecht is, dan is het wel héél slecht hoor). Ten tweede : hier weggaan betekent alles achterlaten met de mogelijkheid van veel schade, en de zorgen aan een ander overlaten vinden we ook niet dàt. We blijven dus overwinteren en komen eerst in April naar België zoals gewoonlijk.
Slecht nieuws bij onze Lieve : haar hondje - nog geen 6 maand oud - is gestorven - vergevorderde aggressieve kanker. Hoe is dit mogelijk op die leeftijd ??? We wachten op de autopsieverslagen van het Dierenziekenhuis in Merelbeke. Velen zullen zeggen "het is maar een hondje", maar voor ons is een hond heel dierbaar, de beste en eerlijkste vriend die je kan hebben.
Vandaag kon ik voor het eerst dit jaar buiten kantklossen, voorheen was dit niet mogelijk en binnen vind ik het licht niet voldoende, dus stond deze hobby op een heel laag pitje. Maar, niets doen staat niet in mijn woordenboek en ik ben weer begonnen met hout te spelen. Hieronder enkele resulaten.
Hierbij stuur ik een beetje prille lentezon en veel groetjes
Ik ben Hilde 
"
