Hallo Iedereen,
Sorry, ben een beetje laat vandaag. De hele dag geen stroom en ook, had weer ander werk vermits het lenteweer is : buiten spelen. Ben weer een nieuw paadje aan ’t maken. Als het af is zet ik het wellicht op de blog, maar eerst zien hoe mijn kunstwerk evolueert. Een paadje vanaf het poortje naar de voordeur in … pebbles. Een monnikenwerk. Had dat gezien op het eiland Kameriye vlakbij waar een ruïne staat van een Byzantijns kerkje omringd door pebbles- mozaïeken. Mijn handen zijn weer zo ruw als schuurpapier en mijn rug …. beter niet over spreken. Ben nu twee dagen bezig en heb nog zeker werk voor 2 dagen.

In hoor weer Willem Vermandere in mijn oren zingen “ik zit hier in dat boerengat, er gebeurt hier ook eens nooit entwat (=iets voor de Nederlanders). Maar deze week
JAAAAAA !!! Wat de weldenkende mens al lang verwachtte is gebeurd. 2 dagen regen en dan kwamen de betonmixers weer de heuvel op !!! Ik ga naar het dorp om de elektriciteit te betalen in het gemeentehuis en wat zie ik onderweg ???
Eén van de betonmixers ligt netjes op zijn zij – uitgeschoven – juist op een stijgend smal deel van ons baantje. SUPER ! Ben snel terug naar huis gerend (pfff pfff) om de fotomachine erbij te halen. Had eigenlijk niet zo rap moeten rennen, want zo snel wordt hier niets opgelost. Ondertussen stonden er wel al meer ramptoeristen bij (o.a. buur Jos). Vanuit het dorp kwam het ene scootertje na het andere om het spektakel te zien en te bewonderen. De fameuze dorps-Hydromek kwam erbij, maar kon de klus niet alleen klaren – we spreken wel over zo’n 50 ton, want de mixer was nog vol. Ben dan maar naar het dorp gewandeld om de nodige boodschappen te doen. Bij terugkomst was er een zware kraan aangekomen. Met zijn beiden : de gele Hydromek en de oranje kraan geholpen door dikke stalen kabels, hebben het klaargespeeld om de truck terug op zijn voeten te zetten. Het heeft wel de hele namiddag geduurd.
Was wel niet simpel : het weggetje is smal met aan de ene kant een muur en aan de andere kant … recht naar beneden… Ondertussen zaten boven 3 trucks klem die niet naar beneden konden en niemand kon ook boven geraken. Alle arbeiders van het hotel waren present om te kijken of te zeggen hoe het moest. Stel je dat eens in België voor : zoveel werkuren verloren, je mag er niet aan denken als kleine zelfstandige. Ons weggetje was wel al volledig omgeploegd door de draaiende camion banden dat je zo meteen koren kon op zaaien.

Ja, het hotel, ik kan er niet over zwijgen. In dat laatste jaar heb ik zoveel bijgeleerd over “de bouw” louter door observatie. En wàt leerde ik bij ??? Vooral hoe het NIET moet. Je houdt het niet voor mogelijk. Sinds April werken de mannen er aan één stuk door (en dikwijls zie je er enkele die de hele dag op hun kont zitten te niksen – er is geen opzichter) Je ziet de éné stommiteit na de andere gebeuren en niemand doet er wat aan. Ze werken er en leven er - meestal geïmporteerde Koerden. Moeten zelf zorgen voor voedsel- en watervoorziening. Ben
er vorige week nog eens op expeditie geweest gewapend met mijn camera, en wat zag ik naast het hotel ??? Ja, een met bekistinghout ineengeknutseld kippenhok.
Ze zijn op die manier toch al zeker dat ze niet vegetarisch moeten eten. Eens het hotel onderdak was hebben ze hun plastieken barak verlaten en zijn in het hotel ingetrokken. Toilet ??? Niet voorhanden. Ik durf in de bosjes romdom niet meer rondwandelen : slipgevaar ...
Ik heb (als ex-boekhouder) eens zitten denken aan de kostprijs van dat hotelletje met maar acht kamers. Als de eigenaars hun kamers zullen verhuren zal het aan types met $-tekentjes in de ogen moeten zijn !!! Heb ondertussen een goeie naam bedacht : Hotel “De betonberg”, want zoveel beton heb ik nog nooit op één plaats zien storten. Zelfs nu nog (bijna 8 uur in de avond en pikdonker) rijden de mixers achteruit naar boven - en glijden terug de helling af omdat er zoveel beton op de oprit gemorst is. Een groepje mannen staat errond te dansen van “gel” en “dur” (kom en stop) om ze toch maar veilig ter plaatse te krijgen. Ondertussen gaat het ene GSMeke na het andere af. Trouwens, soms denk je dat de Turken hun GSM's met klittenband op hun oren plakken – zo dikwijls hebben ze hem nodig.


Denk nu echter vooral niet dat ik al mijn tijd doorbreng met spionneren. Het kantklossen houdt me nog steeds in de ban. Ben op dit ogenblik zelfs met 2 werkjes tegelijkertijd bezig. Mijn vorig afgewerkt stukje hangt nu op aan het raam dat uitkijkt op de barbecue. Kan niet nalaten een fotootje bij te voegen.




Verder : rustig en stil in het dorp en in de baai. Zelden nog een boot behalve de autochtone vissersbootjes. Voor een etentje op restaurant moet je niet meer in Selimiye zijn, hoewel dit kleine dorpje er tijdens de zomer zo’n 40 tal heeft. De baai en het dorp straalt totale rust en verlatenheid uit : Selimiye hoort weer toe aan de bewoners !

Hallo allemaal, weer wat zondagsnieuws uit Selimiye voor de geïnteresseerden.
Het weer hier ? Nu terug goede temperaturen hoewel we een fikse regenbui verwachten. Maar, de Herfstvakantie was bitter koud. Ik had echt medelijden met de lading toeristen in de overvolle vliegtuigen – veel mensen met jonge kinderen – die dachten hier wat zonne-energie op te doen. Dat hebben ze misschien 1 dag gehad, voor de rest : gietregen, donder, bliksem gure wind en bittere kou. Het is dit jaar abnormaal vroeg begonnen. Jarenlang brachten ook wij onze Herfstvakantie door in Turkije – op de boot – en we konden altijd nog van een heerlijk weertje genieten.
Het voordeel ervan is wel dat het groen en de bloemetjes veel sneller komen. De velden worden ook alweer geploegd en bezaaid – zal de oogst ook vroeger zijn ??? Zien we wel.
De laatste week was het pure Lente. Er zijn al veel vogels aangekomen om te overwinteren en ze fluiten om het mooist. De vlinders fladderen weer nu er verse bloempjes zijn. En dan de heerlijke stilte. Na het Suikerfeest sloten alle restaurants en pensions hun deuren : geen lichtvervuiling noch lawaai in de baai.

Het sluiten van de restaurants heeft ook andere gevolgen. Het dorp zit weer overvol van zwerfkatten. Deze diertjes krijgen tijdens het seizoen de overschotjes – of ze roven de vuilzakken (die toch zo lang blijven staan dat ze er al het eetbaars kunnen uithalen). Maar nu : grote hongersnood. Triestig om aan te zien die kleine katjes, graatmager en op hoge pootjes. Voor volgend seizoen zullen ze wel gevangen worden en ….vernietigd. Zou het niet eenvoudiger zijn preventief te werken en de dieren hun burgerrechten te ontnemen vooraleer ze vermenigvuldigen op grote schaal ???


De gemeentediensten zijn ook begonnen aan de heraanleg van de hoofdstraat – er zijn staatssubsidies binnengekomen. Propere geperste steentjes die perfect in elkaar passen. Ze zijn nu al zo’n 100 meter ver geraakt. Maar er worden geen steentjes meer geleverd. En ’t gaat natuurlijk niet vooruit. WEL achteruit, want van boordstenen hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord. Resultaat : de zijkanten zijn alweer losgereden en kapot. En wanneer ze verder werken ???? Dàt weet alleen Allah.

Nu iets heel belangrijks : onze adresverandering. Niet meer Selimiye Köyü 333, MAAR Asagi Gemecik nr 70 - Selimiye Köyü. Zomaar. Tijdens onze afwezigheid is er een mannetje door het dorp getrokken met een pot rode verf en een penseel. Die heeft elk huis een nieuw nummer gegeven. Wij hebben eventjes geluk : het is tamelijk proper geschilderd, alleen enkele druipers. Op het witte huisje voor ons hebben ze 3 pogingen moeten doen vooraleer het goed leesbaar was. En dan de logica ervan : het witte huisje heeft nr 58, de kolonel 59, Jos 60 en wij 70. Ze draaien in rondjes ! We weten ook totaal niet aan wie we deze adreswijziging moeten doorgeven. Niemand wist ooit dat we nr 333 hadden en niemand komt ooit te weten dat het nu 70 is.



Mizana, de boot waar we jaren lang mee cruisden langs de kust is dit jaar ook heel vroeg gestopt met varen. Op de scheepswerf van Selimiye is ze uit het water gehaald en volledig herschilderd. Mustafa’s inspiratie houdt niet op : nu is ze zo oranje als een appelsien.



Deze week was het ook weer leuk om de werken aan het hotel in de gaten te houden (kan ik goed vanaf mijn troon waar ik kantklos – met de verrekijker naast me). Er werd zand geleverd aan de voordeur van het hotel : 1 mannetje gooide het naar boven op een houten plaat die ongeveer 2,5 meter boven hem stond – een tweede mannetje gooide het naar de eerste verdieping, een derde mannetje gooide het naar binnen. “En heel de dag maar scheppen en scheppen en scheppen …..” Een katrol is wellicht ook nog iets ongekend.

Verder niets speciaals. Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba