Zondag 8 augustus

Hallo allemaal,
Misschien verschiet je om toch een berichtje te krijgen! Nee Hilde is niet thuis gebleven, wat denk je wel, maar ik zal proberen wat neer te krabbellen om je bezig te houden omdat je ons niet zou vergeten en massaal berichtjes zoudt sturen tegende tijd dat ze terug komt. Ik moet er dan nog in slagen om dit brouwsel door te zenden, want het is de eerste keer dat ik met dit spul werk.
Zoals jullie al wel zullen weten heeft Hilde haar burcht in de heuvels aan het meer, enz verlaten om op ontdekkingstocht te gaan in Oost Turkije, ze was niet te houden. Ze heeft me lief gevraagd haar kasteel te beschermen tegen alle roofzuchtige kréaturen uit de buurt, (er balkt juist een ezel , wie zou dat zijn?) zoals geiten, koeien, schapen, enz. Deze week heeft er nog en koppel geiten een aanval gedaan op de planten, resultaat: alle bloemen, nieuwe scheutjes of uitlopers foetsjie. Zelf de stekels van de rozen hebben hen niet tegengehouden, en die stonden vol bloemen. Hilde kan ze niet meer uitstaan! (de geiten)
Dus heb ik Hilde en twee Amerikaanse Selimiyers die mee gingen, naar Marmaris gevoerd, waar ze de nachtbus zouden nemen naar Ankara. Daar de avontuurlijke jaren van Hilde reeds een tijdje voorbij zijn, alhoewel, zal dat een zwaar slaaploos nachtje worden. Dit was ook te horen aan haar stem, toen ze me de volgende namiddag opbelde,om te zeggen dat ze goed was aangekomen en reeds het museum had bezocht en ze ging een dutje doen om fit te zijn de volgende dag voor de grote tocht. Verder geen nieuws van het Oostelijk front.
Zo ben ik nu gans alleen,( niemand om ruzie mee te maken) met mijn drie poezen. Een hele rust na die turbulente weken die we gehad hebben. Rustig begonnen met dochter An, en Lindsey en Sid (vrienden van Lieve – Couveuze) en dan met een enorme drukke Lieve, die zichzelf geen baas was omdat ze eerst niet naar Said geraakte, wat uiteindelijk dan toch is gelukt met veel problemen en op laatste momentje. Als ze terug kwam was ze al heel wat rustiger, in zo ver dit mogelijk is bij Lieve. In elk geval haar energie is wel een van pas gekomen hulp voor Hilde geweest, en Jos en Hale hebben het ook een beetje mogen opvangen, ze geraakten haar niet meer kwijt. Dan zijn Martien en Franky geweest, ( ook vrienden van Lieve, ook Couveuze) tot woensdag middag, toen hebben we ze naar beneden gevoerd tot aan een dolmus, Martien staande achter in de Tata car wuivend naar de mensen. Ze dacht toen waarschijnlijk aan de strijdwagens van de Romeinen. Ik moet zeggen, we waren een beetje wantrouwig voor al dat jong grut waar Lieve mee omgaat, maar die prématuurkes van de Couveuze zijn aardig meegevallen. Het was best leuk, en ik denk dat het hen ook is meegevallen, want we kregen ze allemaal maar met moeite weg. (nvdr COUVEUZE tweede thuis en lokaal waar Lieve een pak uren doorbrengt en meestal ’s avonds en’s nachts
Woensdag morgen werden we letterlijk uit ons bed geschud. Ik dacht toen aan die verfblikken die in dat trilmachiene worden geschud, dat moet ook dat gevoel zijn. We hebben dan nog een paar na schokken gehad maar niet erg, en het duurde nooit lang. Dit was dan onze eerste aardbeving, en de toren staat er nog. (de ezel balkt weer, ik zal toch eens moeten gaan kijken, het is misschien mijn broer die ik niet had !)
Ik ga nu maar stoppen voor ik jullie verveel, en proberen dit naar jullie door te zenden.
Als ik nog iets heb vergeten te vertellen zullen jullie dat een volgende keer horen als ik de moed vind om nog wat neer te pennen. Daag !
Alli Baba de kluizenaar

14 augustus

Hallo famýlýe en vrýenden,
Eerst een vooral, let nýet op de rare lettertekens dýe je doorkrýjgt, ýk werk hýer op een Oost turks klavýer en dat kan wel voor verrassýngen zorgen.
Alles superbest en OK . De Turkse rampen, aardbevýngen en aanslagen overleefd. EN, een aanrader voor jullýe om het ook eens te wagen: Nog een aanrader : wacht er nýet mee tot je te
oud bent want het ýs best wel een lastýge reýs. De onmetelýjke afstanden hýer blýjven steeds verrassen, maar je komt door een altýjd varierend landschap, soms zelfs met een onaardse aanblýk.
Hýer výnd je nog het Turkýje zoals ýk het leerde kennen ýn 1968 : authentýek en nýet verwesterd, zeer vrýendelýjke - nýet opdrýngerýge - bevolkýng enz.
Ik ben echter nýet van plan nu hýerover verder uýt te weýden, dat komt nog eenmaal ýk terug thuýs ben en over mýjn eýgen azertyklavýertje beschýk.
Alý Baba schýjnt te genýeten van zýjn kluýzenaarsbestaan. Had ýk ook nýet aan getwýjfeld.
Nog twee derden van de reýs te doen. Als alles zo verder gaat wordt het ONVERGETELIJK.
Straks gaan we zwemmem ýn een kratermeertje met 60 graden Celcýus vlakbýj het VAN meer (neem je atlas maar ...). Luýe dag dus.
Mooý weekend voor jullýe allen en tot (mýsschýen) het volgende Internetcafe.
Hartelýjke groetjes
Hýlde

PS : 'k zal maar nýet uýtweýden over het weer ...............


Zondag 15 augustus

Hallo allemaal,
Hier ben ik dan noodgedwongen weer. Neen, Hilde heeft het nog niet opgegeven. Ze gaat haar “term” uitdoen zegt ze, ze vindt het te leuk en wil er niets van missen. Maar ik moet je dat niet meer vertellen want van morgen ( deze ochtend) vond ik een berichtje van haar, die blijkbaar naar elk van jullie is doorgezonden . Daarmee moet ik een deel van mijn berichten die ik wou doorsturen schrappen. Dan maar wat anders verzinnen!
In elk geval belt ze mij trouw om de twee dagen op opdat ik haar niet zou vergeten. Alsof dit mogelijk zou zijn ! Ze belt ook regelmatig naar haar dochters en misschien naar andere mensen, dat weet ik niet, ‘t zal me een telefoon rekening worden. Ze belt me ook op alle mogelijke momenten van de avond: een keer toen ik in de keuken aan het koken was, zodat ik mijn vuur moest uitdoen, naar de telefoon lopen en opletten om niet over een van de poezen te vallen die rondom mij lagen. Dan een keer toen ik juist boven was, ik wou gaan slapen en was de laptop aan het afzetten : ik in het donker van die trap af (de lichten kunnen niet van boven worden bediend ) niet over de katten vallen, want die kwamen kijken wat er gebeurde en ze waren nog niet op rooftocht, en toen ik opnam sloeg de fax aan. Dus moest ze opnieuw bellen.
En gisteren was ik juist, na veel zweten in de keuken, rustig mijn avondmaal aan het proberen te verorberen, telefoon van An, wel leuk natuurlijk, maar toen ik daarna wou verder eten was Hilde daar, ook leuk natuurlijk. Toen dit achter de rug was, was mijn eten koud (natuurlijk), maar het schijnt dat dit de gewoonte is bij deTurken, dus is dit dan ook wel geen ramp. Maar genoeg geluld, want ik wil nu ook niet klagen, maar zo kunnen jullie je een beetje in leven in het eenzame verblijf in het torenhuisje en zo krijg ik mijn blad vol. Wat ze niet heeft verteld : er was een ballonvaart voorzien op het programma, maar ze wou zich niet inschrijven, iemand anders moest maar de foto’s nemen. Nu ter plaatse hebben ze haar toch kunnen overtuigen en heeft ze het toch gewaagd, flink eh ! En ze zegt dat ze het zich niet heeft beklaagd, het was fantastisch. En donderdag belde ze van aan het zwembad van haar hotel met een Rake in haar hand ( hoe kan het anders) wat een luxe!
Nu genoeg over Hilde, straks krijgt ze nog te veel pretentie
Van vrijdag tot nu woensdag niemand gezien en rustig mijn gang kunnen gaan, zelfs niet weg geweest. Neen! Ik zou dit vergeten : zondag een kort bezoek gehad van Mustafa en vriend. Ze hadden tomaten en mais kolven meegebracht van vader Sen. Ik zat juist zonder tomaten dus ik moest weer niet naar beneden. Dinsdag een kort bezoek van mensen waarmee we in Belgie kontakten hadden gehad met vragen om inlichtingen over Turkije en over de boot. Ze waren verleden jaar ook al komen kijken naar het torenhuisje, maar het was toen nog niet opgedaan. Ze logeerden rond Bozburun en maakten een voettocht door de bergen. W oensdag is Bahri geweest met vrouw en kind, is gaan zwemmen en we hadden toen afspraak in Cosmo’s (als je op bezoek komt, daar komen we je oppikken, vanuit het torenhuisje kunnen we dan zien met hoeveel jullie zijn). Bahri heeft toen de Tata meegenomen voor onderhoud en nazicht. Vrijdag reed ik met de Palio naar beneden en kwam ik Tata tegen! Memet bracht hem terug en had geen zin om naar Marmaris terug te gaan waar de boot ondertussen lag aangemeerd. Zijn dan maar pide gaan eten en pintje gaan drinken, daarna nog wat zitten genieten op het terras.
Woensdagmorgen vond ik in mijn mail een berichtje ( ik kan ze zelfs al openen en lezen) van Jos Visser, ik had het niet onmiddellijk door, ik dacht ik ken veel vissers in de streek, maar een Jos, dat is niet Turks. Toen viel mijn euro; mijn buurman,Jos. Die vroeg of de kluizenaar de weg naar beneden niet meer vond , dat er nog steeds bier was en nog altijd even koud. Hij miste de torenbewoners zei hij. Toen ik vroeg of hij dacht dat ik dood was, had hij nog niets geroken , met zulk weer, en zelfs indien dit zo was kon hij toch niets meer doen. Ik denk dat hij benauwd was voor de put die hij moest maken met mijn omvang. Wel lief dat berichtje van hem. Ik ben dan maar naar beneden gegaan, hij vroeg het zo mooi en Bahri was er ook.
Nu snap ik die uitnodiging. Jos heeft een hoop amandelbomen staan. Resultaat: een hoop amandelen, logisch. Die moeten allemaal gekraakt worden, ook logisch als je ze wil gebruiken of opeten. Nu, als je het terras onder de bomen kent, staat er voor het raam een bank met een tafeltje. Er lag er op dat tafeltje een steen met griekse tekst erop, én een hamertje. ( normaal doen ze dat hier met stenen) Daarnaast staat een grote ton met noten, een bak met pellen en een mand met amandelen. Als je dan aan een tafel zit met je pintje (of biertje), gaat Jos op die bank zitten en begint hij met een uitgestreken gezicht en een gepijnigde blik, noten te kraken. Als goedhartig mens ( zoals ik…) kan je toch niet anders dan een klopje mee geven. Zelfs Hilde heeft nog geholpen de dag dat ze vertrok. Ze ging even naar beneden, want ze was ongedurig, en kwam maar uren later weer boven. Maar nu ik er aan denk, een steen met griekse inscriptie ? Cultuur barbaar. Hij zei wel dat het niet nodig was maar zijn ogen blonken toch. Normaal toch met z’n hoop, hij had voor weken werk.
Ik heb een voorstel. Iedere bezoeker die iets komt verbruiken en een glas of een bord nodig heeft, moet een bakje noten kraken, want de tijd dat Jos moet afwassen kan hij geen noten kraken en als hij eens lief naar je kijkt doe je er een tweede bakje bovenop omdat je hem sympathiek vindt. Wees lief voor mekaar niewaar. Je kunt natuurlijk ook een wedstrijd inrichten, om het meeste noten kraken, dat gaat misschien vlugger. Je mag dan vijf procent opeten van je gepelde noten, maar dan ter plaatse. Je moet dan wel zelf je hamer meebrengen en verband voor je vingers . Je kan het natuurlijk ook gebruiken als uitvlucht als je bent blijven plakken en te laat thuis komt, nuttig niet…..Zou Hilde dat misschien ook gedaan hebben?
Dus allen naar COSMO’S PLACE ! De place toe bee.
Misschien kinderachtig, maar om over na te denken. Ik wil alleen maar helpen.
Nu ik er terug aan denk, ik heb deze week een boomzaag gehoord bij Jos. Zou hij misschien zijn bomen hebben omgedaan om er volgend jaar vanaf te zijn ???
Nota voor wie dit nog niet wist:
COSMO is de hond van Hale en Jos
COSMO’S PLACE is het domein van COSMO
Hale en Jos mogen dit gebruiken en uitbaten als COSMO vrij mag rondlopen
en achter de andere honden en achter alles aanlopen wat hem niet naar zijn zin is
en mag blaffen naar believen en slaaaaapen. En mag mee rijden in de open
sportbrommer van Jos met direct zicht op de keien
En natuurlijk op tijd zijn droogje en zijn natje!
Wat een hondenleven
Ik denk dat er nu wel genoeg in dit berichtje staat, en dat je nu niet zegt, wat vertelt hij nu allemaal, ‘t staat toch weer vol. En als je dit hier leest heb je het toch lekker doorworsteld.
Als ik deze week nog wat inspiratie opdoe, dan tot volgende zondag.
Prettige week nog !

Alli Baba
Oef



Zondag 22 augustus

Hallo hier ben ik weer ! Neen je bent nog niet van mij verlost. Nog een week en dan kan je misschien terug het vertrouwde en verstandiger verslag van Hilde ontvangen, indien ze al bekomen is van de reis. Tot zolang moet je het met mij stellen.
Nonkel Pol de vijgen zijn rijp !
Deze week is er niet veel gebeurd. Verleden week viool concert in Cosmo’s, niet van Jos of Hale natuurlijk, maar van een liefelijke dame. Mooi ! En zondag middag bezoek van Moustafa met Roger voor een huis aan de plage ! Ik was volop aan mijn vorig verslag bezig. Bracht mij volledig uit concentratie, waardoor ik wel een paar zaken vergeten ben, maar niet erg het was wel voldoende denk ik. De violiste had misschien wel de notenkraker kunnen spelen voor Jos?
En ondertussen ben ik hier nog steeds de toren aan het bewaken en te beschermen tegen alle wilde en vreemde kréaturen, geholpen door mijn drie poezen.
En dat het hier een beesten boel is kan ik je wel bevestigen. De een wat groter en gevaarlijker dan de andere (?). Ik wil ze wel eens op een rijtje zetten.
Eerst en vooral diegene die het meest op Hilde haar tenen hebben getrapt. De geiten.
Beesten zonder complexen en koppig. Je ziet ze in alle kleuren: zwart, bruin, grijs, gevlekt.
Zelfs de ogen verschillen : je hebt er met die zachte onschuldige blik ,en je hebt er met die duivelse ogen met ovale pupillen, en met horens en een sikje, die je net onmiddellijk zouden betoveren. Maar nieeet Hilde! Je zou ze gemakkelijk kunnen gebruiken in een griezelfilm, hetgeen gebeurt geloof ik. Ze laten zich nog niet gemakkelijk verdrijven en de onschuldig kijkende zeker niet want die zijn nog tamelijk tam, twee zijn van Güller, het zijn dan nog deze die onze bloemen hebben opgevreten ! En ze komen altijd terug kijken of er nog wat overblijft
Dan zijn er de schapen. Raar geval. Ze hebben net pampers aan, hun staart is een verdikking achter hun k… en met flochke aan. Sommige hebben horens. Ze lopen geruisloos over en weer, soms een sprintje en dan weer langzaam, en bijna gans de tijd met hun kop naar de grond. Ze kijken enkel eens naar boven om meeeii te zeggen en lopen dan weer voort. Ik had zulke schapen nog nooit gezien. Ze lopen in verschillende groepjes gaande van twee tot ongeveer tien schapen en lopen gewoon langs elkaar zonder naar de ander te kijken. Soms loopt er een verloren en moet hij (of zij) een sprint inzetten om te andere bij te halen. Ze lopen steeds met kleine vlugge stapjes alsof hun poten te kort zijn, zoals de mijne,( maar mijn stapjes zijn niet vlug meer) maar sommige hebben wel en koord aan hun poot hangen. Je hoort ze meestal ook niet aankomen maar plots lopen ze daar voorbij. Ook al gezien in een stomme film, waar ze van de ene kant van het scherm naar de andere gaan en over en weer. Het is hier nochtans geen Holywood maar ze hebben het misschien hier gezien?
Dan heb je die loebassen van koeien die rustig voort hobbelen, meestal met een vrouwtje achter hun veren die roept van jak jak jak en tjak tjak en nog van dat. Soms hoor je ze al van ver afkomen, al roepend en tierend. Ik zou me dat in Vlaanderen wel kunnen voorstellen van : vooruit stom beest, wilde wel es recht door gaan potved..;. hedde nondemil… enz. En die hen regelmatig strelen met een stokje. Echt waar, Gaia mag komen kijken, (voor Nederlanders: Gaia is in Belgie berucht als dierenbeschermorganisatie) alleen zouden zij wel geen steentjes mogen gooien als de koeien een verkeerde kant opgaan, of proberen een boom kaal te eten. Het zijn dan ook geen giraffen. Verder kent wel iedereen een koe denk ik, die zegt buuee.
Dan heb je nog de ezel. Die zegt….. hi han ! Verder heb ik hem niet kunnen bestuderen, daar hij zich altijd wegsteekt. Tegen de tijd dat ik weet waar hij staat hebben ze hem weer verplaatst. Regelmatig wordt hij onder een andere boom vastgebonden. Als ik goed begrepen heb is zijn werk enkel om overal een bruin ei te leggen, dus mest machine spelen.
Paarden heb ik hier nog niet gezien, dus kan ik er niet over schrijven.
Een tijdje heb ik ook gedacht dat er apen zaten, en dat de mensen ze probeerden uit de bomen te slaan. Hier zat ik wel fout, het waren dames die in de bomen waren gekropen om bovenin de noten te kunnen kloppen, en het waren dan nog geen jonge ! (dames) Ongelofelijk op blote voeten met hun rokken en pofbroeken, en dan soms op leeftijd (voor zover je dat kan zien met hun hoofd doek) Maar we wijken af!
Er werd dan nog een vos gemeld die zich te goed deed aan de kippen, en een das, en ook een stekelvarken, maar dan een grote. Niet zoals bij ons. Maar dit komt allemaal van Jos die ze zag als hij ’s nachts naar huis kwam rond één uur !!
Verder het kleiner grut. Maar ja, ik zie je al denken: gaat hij ze nu allemaal beschrijven? Dan zijn we hier morgen nog bezig en krijg ik naar mijn voeten van mijn baas. We zullen deze maar overlaten voor en volgende keer. En nu denken jullie : hopen dat Hilde gauw terug is.
Ik zal ze wel even proberen op te sommen : schildpadden, hagedissen, spinnen, arenden, uil, allerhande vogels, katten (natuurlijk), das, slangen, schorpioenen, krekels, muggen, vliegen, vlinders, wespen, sprinkhanen, insecten in alle vormen en modellen, enz…
Ook mieren. Met hoooopen. Alle mogelijke groten en uitvoeringen. Daar is ook nog veel over te vertellen…… Neen een andere keer. En als dit is afgewerkt kan ik misschien gaan snorkelen.
Wat Hilde nog graag eens zou zien zijn beren en olifanten. Maar ik denk dat dit wel niet zal gebeuren!
Lekkere beestenboel hier !!
Beeld je dit eens in….
Een zwoele zomeravond. Je bent alleen in huis. Het is volle maan en wolkenflarden drijven aan de hemel. Er zijn weinig sterren te zien. Met vlagen is er een felle wind die om de toren blaast maar geen verkoeling brengt. Het is twaalf uur. Je sluit de deur en gaat de trap op naar je torenkamer. Halverwege de trap gekomen gaan de lichten uit, de stroom is weer eens uitgevallen.
Op de tast ga je verder en plots vliegen drie schimmen je voorbij en met veel geroffel over de plankenvloer naar boven. Op het eerste kraakt de vloer en de wind blaast door het open raam de papieren van je bureau. In het donker vind je ze toch niet dus verder naar je kamer. Boven fladdert er iets rond je hoofd, je ziet schaduwen op de muren bewegen. Je wilt de pillamp nemen, maar stoot hem van de nachtkast, hij valt. Als je hem opraapt kruipt er iets over je hand. Pillamp doet het natuurlijk niet meer. Je kruipt in het donker in bed en zachte lichaampjes komen tegen je aanleunen. Je doezelt weg. De wind wakkert aan en beneden klappert er een luik, ook op je kamer zijn er ramen los gekomen, de kallebassen beneden zijn ook aan het kletteren. Slaapdronken sta je op om de ramen vast te zetten . Je buigt naar buiten en plots vliegt er iets voor je gezicht, je schrikt, stapt achteruit. Een hels gekrijs, een schim rent door de kamer. Je ziet schaduwen over de muur lopen en een spin kruipt over je schouder. Buiten hoor je de kreten van nachtvogels en de roep van de uil. De maan is van achter de wolken verschenen en je ziet alles in een schemer. Als je buiten kijkt zie je grote schimmige gestalten over het terrein stappen. Plots zweven er vlugge gedaanten langs alle kanten, verdwijnen achter de heuvels en tussen de bomen en weer terug. Achteraan hoor je plots een gebrom, en een vormeloze schaduw zoeft over de weg. Een kleinere schim springt over de weg en verdwijnt tussen de bomen. Ook overal schimmen die schijnbaar niet weten waar ze moeten zijn. Muggen zoemen rond je oren en een bromvlieg bromt ergens in een hoek. Plots beneden een hels kabaal, en gekrijs. Je ziet een schim op de muur zitten, een ander komt met veel kabaal uit het raam gesprongen. De twee schimmen verdwijnen over de muur waar plots een duivelse kop verschijnt die je met vurige ogen aanstaart. De Maan is weer achter de wolken verdwenen en in het duister zie je schimmen over het water bewegen met een vurig oog. De monsters van Loch Selimiye. In de bergen gaan vurige lichten over en weer. Verschillende schaduwen fladderen door de kamer . Steeds schaduwen over de muur, ze verdwijnen tot in je bed en beneden vliegt met eens hels kabaal het tafeltje van het terras gevolgd door de stoel. Je denkt dat je mieren voelt kruipen tussen je tenen en je armen en ze jeuken van de beten. Iets zachts wrijft langs je benen. Beneden nog altijd die schaduwen en in de tuin meen je iets over de grond te zien kronkelen en verder springt iets klein tussen de bloemen. Je durft niet meer in bed, maar ondertussen begint het stilaan dag te worden en de wind gaat liggen. De zon komt in snel tempo boven de bergen te voorschijn en alles krijgt zijn normale vorm. Zelfs de wolken zijn verdwenen. De vissersbootjes varen terug naar huis. De dames lopen weer met hun kannen naar de bron. De Jans ( soort kraaien) komen kijken of er nog wat kruimels over zijn. En de poezen op bed kijken naar je om te vragen waarom je niet bij hen komt. Maar nu hebben ze honger. Het licht floept aan.
Miauw!!!!!!!

Ali Baba


Zondag 29 augustus

Merhaba allemaal,
Ja t’is ikke weer! Ik kan toch zo maar niet verdwijnen in de vergetelheid.
Ik kan nog veel vertellen hoor, over de vogels, spinnen, hagedissen, enz. enz.
En dan over de verschillende bomen en planten en struiken en bloemen, enz enz.
En dan over de mensen die hier rondlopen en op bezoek komen enz enz.
Oh ja ik kan ook nog een heel verslag maken over de mieren, daar is nog heel wat over te vertellen.
Nee je moet niet bang zijn, ik ga je dat nu niet aandoen. We sparen dat voor een andere keer. Misschien eens tussendoor. Ik had graag dat griezelverhaal nog een beetje meer uitgebreid en uitgesponnen verteld, maar dan zou het te lang zijn. Voor diegenen die het niet gesnapt hadden : die schim die over de weg zoefde was wel Jos die naar huis kwam met zijn brom -machine. Misschien volgend jaar een beetje uitgebreider verhaal met nieuwe ervaringen.
We hebben tijd en in Turkije weet je nooit op voorhand wat gaat gebeuren. Ik ga nog rustig wat observeren en bestuderen en dan zien we wel. We kunnen natuurlijk ook wat anders vertellen. Enfin!
Ik heb in elk geval genoten van mijn weduwschap,(in de duivensport heb je dat ook!) en van de verhalen die ik heb mogen schrijven en ik hoop dat jullie ook hebben kunnen genieten van mijn brouwsels .
Ik moet nog mijn poezen bedanken voor hun trouw gezelschap en om me te helpen de toren te verdedigen tegen indringers. Zoals die rosse kater waar moeder Siyah al schreeuwend achter joeg met de steun van haar dochters. Die supporterden van uit het raam . (voor mijn zuster: de namen zijn Felix en Ocelot) Ze lagen ook nooit ver uit de buurt, wat ik ook aan het doen was. Ze verdwenen enkel tussen tien uur dertig en zeventien uur. En dikwijls ’s nachts natuurlijk.
Maar als je hier op het terras voor de toren, met het zicht op de natuur langs alle kanten, niet naar achter want ik heb een stijve nek en de toren staat in de weg, kan ik me wel aansluiten met Patrick Devrome die ik citeer uit de scheurkalender:
Het grote water wacht
rimpelloos zonder zorgen
Op ’t vallen van de nacht.
De rode avond
tovert vreemd verdriet.
Ik kijk er naar en geniet.
Jouw hand die de mijne vindt,
zonder woorden,
omdat je weet:
stille waters praten niet.
Maar dat handje was er niet !...... dat handje dat ik heb moeten missen is nu terug, alleen waren er ook een paar poten bij. Inderdaad, ze is niet alleen terug gekomen. Zoals waar elke vader die zijn dochter op reis laat gaan, bang voor is : ze kwam niet alleen terug. Gelukkig was het maar met een hondje. … Ja ze is terug , het grote moment waar jullie op wachtten is aangebroken, jullie zijn van mij vanaf. Hier is Hilde terug van haar expeditie in Oost Turkije.
Hosj Tcakal
Ali Baba

IK BEN ER WEER !!!!
Zoals een goede echtgenote betaamt ben ik maar met één dag vertraging aangekomen. Het was een wonderbare reis. Toen ik terug in Selimiye kwam voelde het aan alsof ik maanden weg was, en toch is de reis vervlogen zoals in een droom. Hoe meer ik dit land leer kennen, hoe meer ik het gevoel heb van “hier hoor ik thuis”. Dit onmetelijke land met al zijn kunstschatten doet me beseffen dat WIJ eigenlijk de barbaren zijn. HUN cultuur was er zoveel jaren voor de onze.
Maar ik bespaar jullie nog even mijn reisverhaal. Mijn geest is er nog niet rijp voor. Drie weken ontdekkingstocht naar de spectaculairste sites (Nemrut Dag – Hassankeyf – Ahtamir – Ani – Hatusas enz), naar leuke stadjes (Mardin, Van, Amasya enz) EN ook naar de natuur, volop voorhanden in het Zwarte Zeegebied en Cappadocië . Afgezien van deze “speciale” gebieden is het landschap zo gevarieerd en zo mooi qua vormen en kleuren. Het is zelfs zonde te slapen in de bus omdat er zoveel prachtigs te zien is.
MAAR, (Eddy lichtte reeds een tipje van de sluier op), ik ben niet alleen teruggekomen. Neen, weer niet denken dat ik een knappe Turk vond. Ergens, midden de bergen in onbewoond gebied, méér dan 2000 km van hier vonden we een uitgeput verdwaald hondje. En haar toekomst ginder zag er niet echt rooskleurig uit. Ondanks het feit dat Eddy en ik afgesproken hadden hier geen hond in huis te halen brak mijn hart en heb ik het geadopteerd…….. Ik heb dat diertje dus zoveel km meegesleurd en heb elk hotel getrotseerd gedurende deze 10 dagen. Ik doopte haar “MUTLU”, het Turkse woord voor GELUKKIG, want zowel zij als ik zijn écht blij met elkaar.
Voor Ali Baba was het DE verrassing bij thuiskomst, maar, geen probleem, ze vonden elkaar onmiddellijk OK. Ik weet ondertussen dat het hondje een hond wordt – zeker de grootte van een Duitse herder, van het ras KANGAL, maar ik ben nu al zeker dat de relatie zal lukken : tijdens deze 10 dagen leerde de puppy reeds zoveel EN het begrijpt Vlaams evengoed als Turks ( ik denk dat het de énige Vlaams-sprekende hond in Turkije is!)!
Toen ik thuis kwam hoorde ik minder goed nieuws : onze Max (mooie grote Duitse herder) is gestorven en nota bene : dezelfde dag dat ik Mutlu vond (bestaat toeval ? - ik kreeg er zelfs koude rillingen van toen ik dat hoorde). Veel dank aan tante Chris en Wilfried die hem lieten genieten van de laatste maanden die hem restten. Max voelde zich goed in de Kriekestraat, maar zijn tijd was blijkbaar gekomen.
Ik ben – ondanks de prachtige reis – ècht blij terug thuis te zijn. Het is hier zo goed.
Toch probeer ik eerstdaags 2 vliegtuig ticketten te bemachtigen om naar Belgie te komen, maar ’t schijnt moeilijk te zijn vermits de meeste vluchten volgeboekt zijn. Ik laat jullie iets weten zodra ik zelf iets weet.
En nu : heerlijk slapen , maar eerst nog even de sterren en vollemaanhemel bewonderen.
Ik wens jullie allen een heerlijke nacht of een goeiemorgen …………..
Hilde

Zondag 5 September
Hallo lieve mensen allemaal,
De kogel is door de kerk : we boekten deze week een vlucht naar Belgie. Ik persoonlijk ben nog steeds aan het bekomen van de reis, maar nog veel langer uitstellen kon dus niet. Probleem erbovenop : het hondje. Dit moet toch eerst wennen aan de nieuwe thuis en aan de strenge opvoeders. Plus, we moesten nog een home-cat-en doggysit vinden. Bahri (onze landlord) zal de zware taak op zich nemen en hier heerlijk vakantie nemen. Indien er onder jullie kandidaten zijn om in de toekomst deze taak over te nemen : laat ons iets weten.
Meer gegevens voor wie het aanbelangt (anders moet ik teveel mailtjes apart versturen) :
Dalaman-Brussel : op 15 September : aankomst 3 PM. We kunnen dus gemakkelijk de trein naar West Vlaanderen nemen en moeten niemand uit bed houden om ons op te halen.
Terugkeer : 29 September om 16 PM in Brussel : dus weer gemakkelijk te bereiken met de trein.
OEF zegt iedereen nu, want het is voor niemand een pretje om even Brussel-West Vlaanderen te rijden - noch bij dag, noch bij nacht.
De boeking was snel en vlot geregeld : Via het Thomas Cook agentschap in Marmaris, per mail. 200 € heen en terug per persoon. We kunnen niet klagen !
Ik denk er dat er in Belgie veel werk op ons wacht : bij An, bij Lieve en ik mag ook mijn zakelijke verplichtingen niet vergeten tegenover mijn broer Jan ! En dan nog de valiezen inpakken voor de terugkeer, want nu weten we pas wat we hier nog nodig hebben uit onze persoonlijke spullen, of wat hier niet te verkrijgen is.
Vandaag een drukke dag gehad : voor het eerst (in 4 maanden) de ramen gekuist. Vermits het hier niet regent (nog niet) zijn die veel minder snel vuil. Maar dat werkje is niet te onderschatten ! In dit kleine huisje zijn dus welgeteld 23 venstertjes met samen 94 raampjes x 2, want je moet buiten én binnen tellen ! Na de middag kwam Mustafa samen met Sûkrü (de dierenarts) om Mutlu (hondje) te checken en in te enten, en ook om de 3 poezen te vaccineren. Alles is gebeurd nu, alle diertjes hebben hun paspoort en kunnen gezond en wel verder leven.
Daarna een (niet één) biertje gaan drinken bij Jos en Hale in Cosmo’s, en gebleven om te genieten van Hale’s kookkunsten. Voor mij : visfilet met dillesaus vergezeld van broccoli en aardappelsla – voor Eddy : kip met curry en rijst, maar in een superbereiding.
Het is nu 20.30 uur hier, en het verkeer op ons klein weggetje is zeer druk. Dit is de periode waarop vrachtwagens met bijenboxen voorbijkomen. Ze worden iets verder in het bos gezet, zodat de bijen heerlijke pijnboom-honing kunnen maken. Deze bijenboxen worden regelmatig verplaatst naargelang het seizoen en naargelang de bloemen en/of bomen.
Ali Baba is ondertussen klaar met zijn werkplaats in de bergruimte : een werkbank en rekken in elkaar getimmerd met onregelmatig Turks hout : NU kan hij beginnen werken !!! En, ’t ziet er goed uit : veel stapelruimte voor voorraad èn nog mogelijkheid om te bewegen.
De eerste tomaatjes zijn ondertussen rijp en 3 trossen druiven hangen te blozen in de zon. Ondanks onze late aankomst hier kunnen we toch nog vruchten uit eigen tuin plukken !
Gezien het late uur (voor ons althans) zal ik jullie niet verder lastigvallen en zelf buiten naar de sterrenhemel gaan kijken, liever dan hier binnen te zitten schrijven. Volgens de krant hebben jullie in Belgie en/of Nederland toch ook mooi weer en besteden jullie je tijd beter met een heerlijke barbecue
of een glaasje wijn bij een gezellige babbel .

Tot volgende week, misschien met interessanter nieuws
Leuke avond of dag nog
Veel groetjes
Hilde & Ali Baba

Zondag 12 September
Hallo iedereen !
Bijna half September. Geen fatsoenlijke regenbui gevoeld sinds we aankwamen einde April. De natuur is dor en droog, zelfs de Oleanders hebben het opgegeven te bloeien. De amandels zijn geklopt, de vijgen zijn geplukt, de olijven groeien verder tot de oogst in December. De granaatappels beginnen kleur te krijgen en zijn volgende maand rijp. En toch is er beweging in de uitgedroogde grond. Een soort distel, waarvan de bladeren reeds verdord zijn, geeft een prachtige paarse bloem , soms met witte kern, soms volledig wit. En, geloof het of geloof het niet, overal rond komen er een soort “pieken” uit de grond : DE zeeajuin ! Op de zonnigste plaatsen staan ze nu al te bloeien met een witte pluim-bloem (50 cm à 1m hoog).
Maar, de zomer èn het toeristenseizoen loopt op zijn einde. De zon komt pas op rond 7.20 uur – dientengevolge blijft het langer donker èn blijven we langer slapen. ’s Avonds is het nu nuttig iets warms bij de hand te hebben voor het avondeten buiten. Er hangt duidelijk verandering in de lucht. Eddy was deze week in Marmaris, en vond het stadje erg rustig nu.
Veel minder verkeer en minder half-naakt-lopende toeristen. De vakantie is voorbij voor de meeste mensen …
Ik heb nog niets verteld over sommige gangbare gebruiken hier. Eén ervan : als iemand op reis vertrekt wordt water gegoten. Betekenis ervan : de wens dat de trip even even vloeiend verloopt als water. Letterlijk : "su gibi gel, su gibi git" of in ht Nederlands "zoals water kom je, ga ook zoals water". Nog iets : Mustafa had op het topje van onze toren een champagnefles ingemetst. Wij dachten eerst dat het om een (gebruikelijke) grap van hem ging. Maar neen, het volksgebruik zegt : zo een man deze fles stukgooit, vraagt hij de hand van de dochter des huizes… maar wees gerust, de fles staat er nog.
Deze week hebben we nog twee aardbevingskes gehad. Niet erg, maar het geeft een naar gevoel – en je went eraan. Geen reden tot paniek. ‘t Zal zeker niet in ’t nieuws gekomen zijn.
Mutlu groeit gelijk een kool. Ze is lief, deugniet en brengt nog meer leven in de brouwerij.

’t Is weer weekend. Heel dikwijls komt er dan onverwacht bezoek. Het huisje staat nu eenmaal erg in de kijker, en het wekt de nieuwsgierigheid van veel mensen. Gisteren nog kwam hier een rare Sjarel (kwast voor de Nederlanders) aangeslenterd : een Turk uit Istanbul, overjaars hippie-type. We hadden een aangename conversatie en een biertje samen. Hij vergeleek ons huisje + panorama met de hemel. Hij voelde zich zo gelukkig hier geweest te zijn en is luid zingend weer naar het dorp teruggegaan …
En nu moeten wij die hemel verlaten voor 2 weken. Ben echt benieuwd hoe Belgie zal aanvoelen na al die maanden. ‘k Zal stilaan moeten denken op inpakken. Zo te zien in de krant zal het zeker niet nodig zijn shorts en (blote) topjes mee te brengen. De warmere kleren hadden we sowieso in Belgie gelaten : het zal dus een dun valiesje zijn in het heengaan. Iemand een wens of iets dringend nodig uit Turkije ??? Laat maar weten en dan zien we wel of we het nog op de kop kunnen tikken.
Deze keer beloof ik ècht en serieus dat jullie niet zullen bestookt worden met een mailtje van ons de volgende 2 zondagen. We zijn wel bereikbaar in Belgie op volgend GSM nummer :
00 90 533 417 7756. LET WEL : dit is een Turks nummer. Bel AUB niet teveel en niet te lang, want de gesprekken zijn op onze kosten en lopen via Turkije . Je kan ook bellen naar Lieve, maar ze is alleen ’s avonds thuis : 059/507795.
Om af te ronden, nog een mopje uit de druivelaar, speciaal ter attentie van onze vriend Walter.
“Hebben huishoudelijke zorgen je naar de alcohol gedreven ? – Neen, ik ben daarmee begonnen nadat ik een druppel water onder de microscoop had gezien”
Zo, veel van jullie zullen we in België ontmoeten – voor de anderen : tot zondag 3 oktober.
Veel groetjes en warme zon
Hilde & Ali Baba

Zondag 3 oktober
Hallo allemaal !
Ben nog mijn vingers aan het aflikken. Ik heb zonet een super lekkere kingsize perzik opgegeten. Toon Hermans zou er jaloers op geweest zijn ….
Ja, we zijn weer hier. Gedaan met alle rug – reuma en andere klachten : de zon verwarmt ons weer tot binnen ons skelet ! Zelfs het Belgisch geschenk dat mij toebedeeld werd : een deugddoende (?) verkoudheid is aan het genezen op enkele hoestbuitjes na.
Sorry voor jullie ginder in het koele Noorden, maar ik denk dat onze plannen om terug naar België te komen blijven vaststaan : April 2005
We zijn hier midden de nacht aangekomen met een temperatuur van …. 24 graden.
’s Anderendaags de blote topjes en T shirts weer opgediept, want meer hoeft hier (nog) niet.
EN, de verrassing bij aankomst : er lag iemand in Eddy’s bed te slapen : Roger : een verre neef van Eddy, voor mij enkel bekend via E mail, en voor Eddy nooit meer gezien sinds 45 jaar. Turkije brengt duidelijk de mensen weer bij elkaar.
Mutlu (ons hondje) is op weg een grote hond te worden. De eerste dagen na ons vertrek heeft zij veel geweend, maar ze was even blij om ons terug te zien. Nu ziet ze er een beetje uit zoals een langpootmug, maar ze is nog altijd even lief. De poezen waren ook blij, ik kreeg hen zelfs de (lege) valies niet uit.Ik moet echter bekennen dat ik nog steeds “onder invloed” ben. België is zo anders – geen kritiek – maar hier vinden we het beter. .
Volgende week dus een meer uitvoerig bericht, maar nu liever lui zijn.
Tot mails ………
Hilde & Ali Baba

Zondag 10 oktober
Dag allemaal !
Wij denken regelmatig aan jullie als we ’s morgens buiten ontbijten (echt waar, èn niet met leedvermaak). Het weer hier is nog altijd dik in orde. Wel twee mindere dagen gehad deze week, maar dat heeft ook zijn charme. Op een morgen, net voor zonsopgang hingen er prachtige roze wolkjes boven de bergen. Rap een foto genomen , want ze waren zo snel weer weg.

Die dag voelden we enkele regendroppen, maar niet genoeg om mij het besproeiwerk te ontnemen.
’s Anderendaags heeft het in de namiddag wèl geregend. Een buitje van een half uur. Wel leuk, door de regen lopen en toch de zon op je vel voelen. De zon verdwijnt nu achter de bergtop rond 17 uur. Toch wel mooi de schakeringen te zien in het landschap – sommige delen van de baai worden toch nog verwarmd. De deuren en vensters in huis staan nog steeds dag en nacht open, dus, over verwarming hoeven we ons nu nog geen zorgen te maken – alles op zijn tijd.
Dit was dus het wekelijks weerpraatje van HT
Op 15 oktober (deze week) begint de Ramadan. Voor ons de eerste in Selimiye, maar wij denken er niet aan mee te doen : zelfs geen één pintje van zonsop- tot zonsondergang …….
Deze week waren we in Saranda baai. Een Nederlandse dame baat daar een pension uit. We waren er voorheen nog nooit geweest, ook niet met de boot. Prachtige baai met zicht op de eilandjes rond Bozburun : zo mooi en alles straalt rust en stilte uit. Wel erg afgelegen voor het toerisme. En TOCH, wil de burgemeester dààr enkele grote hotels neerpoten !!! Ondenkbaar !
Onze gast van vorige week, Roger, is van hieruit vertrokken naar Bozburun. Selimiye was hem wat té rustig.


En Woensdag verwachten we ons An, die 10 dagen zal blijven. Voor haar zal het genieten worden van het mooie weer en de prachtnatuur. Het was een probleem om nog een vlucht te vinden, maar het is haar gelukt !!
Selimiye baai en dorp zijn ondertussen heel kalm geworden : zo goed als geen toeristen meer, en ook veel minder boten die de baai binnenvaren. We gaan de winter tegemoet. Ook voor ons de eerste ervaring : we zijn nieuwsgierig hoe het hier wordt. De andere “aangespoelden” in Selimiye vertellen ons dat de “winter” de heerlijkste periode is : afwachten dus – relaas volgt later.
We ontmoeten meer en meer van deze “aangespoelden”. Elk van hen heeft een verhaal van “hoe zijn we hier terechtgekomen”. De verhalen zijn zeer gelijkend en simpel : elk van hen kreeg
“le coup de foudre” bij aankomst. Sommigen blijven hier winter-zomer. Sommigen gaan de wintermaanden in Europa doorbrengen, anderen komen 2 à 3 maal per jaar naar hier – ze noemen DIT hun thuis. Onze grote hoop is : mocht dit dorpje maar niet veranderen, doch ik denk dat dit ijdele hoop is. Misschien zal het onze tijd nog doen ….
Verder geen spectaculair nieuws. Misschien bij jullie – of in België/Nederland ?
Ondertussen onze hartelijkste groeten

Hilde & Ali Baba

Zondag 17 oktober
Hallo iedereen !
Ik dacht daarnet even dat onze nieuw gekochte thermometer niet meer werkte … hij wees 28° in de schaduw aan. Prachtig weer dus, onze An heeft eventjes geluk, en ze geniet van de zonne energie met volle teugen (wij ook). Voor morgen wordt er 32° beloofd.
Het panorama wijzigt wel : de belichting is nu totaal anders, de bergen weerspiegelen ’s morgens in het grote zwembad – of soms hangen er geheimzinnige nevels boven het water, maar één zaak is zeker : het is altijd mooi !
Gisteren met An en Mutlu in zee gaan zwemmen. De temperatuur van het water is nog meer dan genietbaar.
Een regelmatige bezoeker : Sükrü – de nonkel van Bahri – was hier weer eens bij zonsondergang (hij drinkt niet graag alleen Raki…) Ik zei : de zon is weg achter de bergtop. Zijn antwoord was : toch niet erg, morgen is hij terug. Dat is hier één van de bijna-zekerheden
En net vandaag investeerden wij in een vuur …. , want de winter is in aantocht. Wij hopen dat het nog eventjes zal duren voor hij mag branden !
De zwaluwen die in September uit België vertrokken zijn hier nu aangekomen. Ook nog andere vogels die we tijdens de zomer niet hoorden. In Turkije komen veel trekvogels overwinteren.
Deze zomer zagen we enkel gaaien, arenden, Turkse tortels en (natuurlijk) mussen.
Het is terug stil geworden in het dorp. Voor de Ramadan zijn er altijd veel huwelijksfeesten omdat er tijdens de vasten niet mag getrouwd worden. En zo’n huwelijksfeest gaat gepaard met veel muziek, getoeter en geroffel zodat het hele dorp het hoort. Ondanks de Ramadan blijven wij eten op de normale uren. Dat voelt wel raar aan als je midden een gemeenschap vertoeft die niet mag eten, noch drinken van 5 uur ’s morgens tot 8 uur ’s avonds.
Nu de zeeajuinen uitgebloeid zijn, komen er overal herfstkrokussen en cyclaampjes uit de grond. Er zijn ook veel bessen : rode, gele, zwarte. Sommige zijn eetbaar, andere niet. Ik zal er dus maar best afblijven. De bloemknollen in de grond komen nu ook al hier en daar boven piepen. Ongelofelijk dat ze vanuit die droge steen-grond zo fris naar boven kunnen komen. Welke bloemen het allemaal worden weet ik nu nog niet, we zien wel.
Mutlu’s favoriete uitstapje is samen met mij naar de bron gaan. Zodra ik begin te zingen van “twee emmerkes water halen, twee emmerkes pompen….” springt ze op als een jong veulentje en volgt mij op de voet naar de bron. Deze week kwam daar ook een dorstige koe aan, en het werd een kleine krachtmeting tussen die twee.
Blijkbaar ben ik vorige week vergeten de roze-wolken-foto door te sturen. Ik probeer die hier nu bij te voegen, samen met eentje van de herfstkrokussen.

Verder niets speciaals hier – bij jullie wel ???
Tot volgende week, en, veel groetjes

Hilde & Ali Baba


Zondag 31 oktober
Hallo iedereen !
Geloof het of geloof het niet : nog steeds een slordige 28 graden met blauwe hemel ! Na volle
6 maand verblijf hier hebben we alles samen nog geen uur regen gehad. Nochtans heeft de grond er ondertussen dringend nood aan. We wachten af, we kunnen er toch niets aan veranderen…
We bereiden ons wel voor op hevige regenval : het tuintje vooraan bestaat nu uit gewone grond, dwz als het regent verandert hier alles in één modderpoel. Als de hond dan eventjes buiten loopt wordt ook het huisje een slijkboel. Deze morgen hebben we dan 2 tractors “pebbles” besteld om dit euvel te verhelpen. Morgen worden ze geleverd en dan kunnen wij ze met de kruiwagen naar voor brengen (wéér werken !)
Op 29 oktober was het hier feest van de Republiek ter herinnering aan de stichting van de Turkije in 1923. Er werden – ook hier in dit kleine dorpje – veel toespraken gehouden. We konden alles tot hier horen, maar afgezien van de naam “Ataturk” zullen we er weinig over verder vertellen. En, tot laat in de avond was er volop muziek.
Zodra het weer hier een beetje frisser werd (eind September), gingen de bouwvakkers alom aan het werk. Overal hoorde je geklop en gedreun. Tractors reden op en af en het lossen van de stenen hoorde je over de hele baai. En toen werd een nieuwe verordening ingevoerd : iedereen die nog zonder vergunning aan het bouwen was mocht meteen de gevangenis in. Gevolg : totale stilte hier, niemand durfde zelfs nog een zak cement kopen, want zo ongeveer iedereen bouwt illegaal. Hopelijk wordt er nu een goed plan opgesteld en wordt Selimiye geen nieuw Blankenberge.
Iemand zin in Patrijzen ?? Hier lopen ze in groten getale rond. Je hoort ze doorlopend “keklik-keklik” roepen. Maar, wij hebben geen geweer en laten de beestjes toch liever leven. Je ziet hier wel de jonge mannen rondlopen met een geweer – blijkbaar vinden de Turken dit ook een lekkernij …
Gisteren hadden we weer een Belg op bezoek. Een vriend van een vriend die in de Belgische Ambassade werkt in Ankara. Hij heeft net een villa gekocht in het nieuwe deel van Marmaris : 126.000 €, kosten inbegrepen. Woonkamer, 5 slaapkamers en alles erop en eraan – volledig nieuw. Toch wel een betaalbare prijs, niet ? Meer en meer mensen schijnen te ontdekken dat Turkije een heerlijk land is om te wonen. Hij vond ons torentje ook weer SUPER, genoot enorm van het panorama., maar begon wel schrik te krijgen toen hij de slangen en schorpioenen verhalen hoorde.…
Twee weken terug heb ik druivenconfituur gemaakt. Iedereen kwam hier met druiven aandraven en we konden ze onmogelijk de baas. In Belgie zou geen mens daaraan denken. En de confituur IS lekker ! Nu is het de periode van granaatappels : iemand zin ??
Hoewel hier geen bloemenwinkels zijn, heb ik toch steeds een vaas mèt verse bloemen in huis staan. Er is altijd wel iets te vinden in het wild dat zo mooi kan geschikt worden. Op dit ogenblik heb ik een boeketje van gele en donkerblauwe bessen.
Verder geen speciale wetenswaardigheden. Ik hoop dat alles OK is bij elk van jullie en ben wel blij met elk nieuws dat ik van jullie krijg.
Onze allerbeste groeten,
Hilde en Ali baba


Zondag 7 November
Merhabalar !
Yep ! We zitten in de regen ! Na 6 maanden droogte voelt het nu aan of de wereld gewassen wordt. Geen stof, alles ruikt fris en zo snel al komen nieuwe groene scheutjes uit de grond. De belichting op de bergen is zo mooi, en de donkere onweerswolken, afgewisseld met wit verlichte wolken en toch nog stukjes blauwe hemel ….. Gelukkig zijn de temperaturen nog altijd goed.
Gisteren zagen we een prachtschouwspel : beneden in het dorp was het aan het stortregenen, wij zagen en hoorden de regen, en wij waren aan het werken in de zon ! We konden zelfs het dorp niet meer zien ! En vannacht is een onweer losgebarsten over Marmaris. Boven de bergen was een pracht van een klank- en luisterspel te zien en te horen. Afgezien van een hevige regenbui (gelukkig hier geen lekkage) zijn wij er goedkoop vanaf gekomen.
We waren net op tijd om de tuin op te ruimen : hier is het de gewoonte dat de bouwvakkers al wat ze niet meer kunnen gebruiken gewoon overal rondgooien. Het woord “opruimen” staat niet vermeld in hun woordenboek. Toen we aankwamen hebben we het dringendste weggehaald om al vlug wat bloemetjes in de tuin te hebben, maar er lag nog een hoop onbruikbare stenen en gebroken dakpannen. Nu is alles weg en gisterenmorgen (5 dagen te laat wegens de bouwstop) werden onze “pebbles” geleverd. Met de kruiwagen naar beneden gebracht – spieren gekweekt - en nu ligt de tuin er zeer netjes bij. Het belangrijkste is : Mutlu’s poten, onze schoenen èn de vloer blijven proper. Voor minder dan 100 € hebben we een vloer in wat voor ons de “woonkamer” is. EN, ik ben er net zo blij mee als een man die zijn eerste nieuwe Porsche geleverd krijgt.

Nog iets over die “pebbles” : ze zijn zo mooi, gladgeschuurd door het rollen op de zeebodem. En dan de kleuren ! OK, de meesten zijn in alle variaties van wit, langs grijs tot zwart. Maar er zijn er ook tussen in rood, bordeaux, zalm, lichtroze, donkergroen, lichtgroen, geel, oranje, beige enz. Sommige dooraderd en/of doorspikkeld met andere kleuren. Ik geniet ervan, mijn steen-passie wordt er wel weer mee gevoed.
De laatste week Ramadan gaat in. De Imam zal ook wel blij zijn niet meer zoveel overuren te moeten kloppen. Normaal wordt de “Allah is groot” dreun 5 maal per dag omgeroepen. Nu zijn het er meer en er worden ook andere teksten gezongen. Ik hou echt van die Oosterse klank en het geeft me een goed gevoel. Ik ben trouwens altijd al wakker voor het eerste gebed (5 uur AM). De klokkentoren bij ons geeft me echter meestal koude rillingen.
Voor de olijf – mandarijn en appelsienen liefhebbers : het is HET moment. Voor de granaatappels is het al te laat, deze liggen nu op de grond onder de bomen te rotten…
Deze week naar Marmaris geweest ivm onze verblijfsvergunning. Gelukkig was Bahri erbij, want alleen zouden we het niet klaarspelen. Wat een gedoe : van het ene bureau naar het andere om stempels, documenten enz bijeen te krijgen (betalen hoort er ook bij ). En al die bureaus liggen dan nog zo ver uiteen ! Nu nog 8 (ACHT) pasfotos indienen (ik denk dat ze deze in elk politiekantoor zullen hangen met een bordje “WANTED”), ongeveer 250 € per jaar per persoon neertellen, en we zijn er (hopelijk) voor 2 jaar vanaf. Dan moeten we ook niet meer 4 maal per jaar naar Rhodos.
De meeste restaurants zijn nu gesloten. Enkele dapperen houden vol (er zijn nog mensen die honger hebben). Volop rust. Heerlijk !
Verder geen wereldschokkend nieuws – Selimiye is Amerika niet.
Zal jullie laten tot volgende week
Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba

PS. sorry indien deze mail pas morgen aankomt : de telefoonleidingen liggen plat ten gevolge van donder en bliksem.