We zijn weer THUIS !!!
Ik kan moeilijk zeggen “een heerlijke tijd gehad in België”, hoewel het weer er zacht was voor de tijd van het jaar. Zowel Ali Baba als ik kregen na enkele dagen al terug reumaklachten, daar waar we er in Turkije niets of minder van voelen. Natuurlijk was het wel heel aangenaam zo hartelijk ontvangen te worden bij familie en vrienden. En weer : we hebben niet iedereen kunnen bezoeken – sorry – dat maken we volgende keer goed.


Wat is het hier mooi en stil. We waarderen het elke keer meer na een verblijf in Belgenland. De Lage Landen zijn zo anders – en dan dat verkeer !! Willem Vermandere zingt “dat drukke verkeer maakt mij angstig en moe, waar gaan al die mensen toch zo haastig naartoe ?” En dan iedereen die klaagt over “geen tijd hebben” – maken de mensen zelf hun programma niet te zwaar ? Ok, ik was niet van plan jullie de les te lezen en ik weet het : vroeger waren wij ook zo, alleen valt het nu zo erg op.


Voor we naar België vertrokken kregen we het minder goede nieuws dat de bewoner van ons huis in Ichtegem opzegt. Spijtig, we hebben goede contacten met hem en zijn kinderen. Op zoek dan maar naar een nieuwe bewoner – en dan het goede nieuws – gisteren heeft Lieve onze taak overgenomen en het huis is weer verhuurd ! Sorry buren, maar jullie krijgen weer een nieuwe buur. Wij zijn in alle geval heel blij dat het zo vlot verlopen is omdat de situatie niet zo evident is. De huurder gebruikt het gelijkvloers en wij gebruiken het appartementje boven als we in “vakantie” komen. Niet iedereen kan zich daarmee verzoenen (slechts één inkom).
Tijdens onze afwezigheid in Selimiye is er noodweer geweest. Dat wisten we reeds via mail van onze buren, maar je ziet het ook aan de natuur. We verlieten ons dorp als alles dor en droog was. Nu zie je een zacht tapijt van groen en de eerste bloempjes komen boven (madeliefjes, cyclaampjes, narcissen enz …)

We hebben ook het Seker Bayram (suikerfeest) gemist want de Ramadan is voorbij. Niet erg, maar we hebben ook het hoog bezoek van Premier Erdogan gemist in het dorp. Volgens de geruchten was hij komen uitrusten van zijn zware taken in “The Golden Key”. Dit is een hotelpark “in the middle of nowhere” – prachtig gelegen en dito ingericht. Op Bayram is hij dan per boot in Selimiye aangekomen en is natuurlijk gaan eten in … Sardunya (waar anders).
Na Istanbul komt Ankara ook al meer en meer naar Selimiye. Straks vind je hier geen enkele autochtoon meer !

Vandaag weer een trouwfeest : tijdens het zomerseizoen wordt er niet getrouwd, tijdens de Ramadan natuurlijk ook niet. Het koppeltje van vandaag was dus haastig : het was de eerste mogelijkheid sinds maanden om te trouwen. Wie het is weten we niet, maar we genieten wel mee van de muziek. En ja, zoals het hier gebruikelijk is zal er binnen 9 maand weer een kleintje geboren worden …
Ik heb even gesurft op Google earth en zag dat er heel recent de foto’s van Selimiye aangepast werden. Voor ons vertrek was Selimiye enkel te zien als een grote onbewoonde baai. Nu kan je er echt in rondwandelen en je ziet ons torentje heel goed staan. Als er mensen zijn die het niet zien zitten zelf eens te komen kijken, kunnen ze het vinden op : pointer 36°42’43.65” N en 28°05’00.42”E. Het torentje is goed te zien van bovenaf met de steen cirkel ervoor waar het oregano vrouwtje jaarlijks haar oogst verwerkt.


De foto’s zijn deze winter genomen – als we niet thuis waren, want de auto staat er niet en het hotel bestond op dat moment enkel nog uit het betonnen plateau.
Zo, meer nieuws is er niet – tot volgende keer ?
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba

Hallo allemaal !!
We komen !!! Normaal, als alles loopt zoals het hoort, vereren we ons Belgenland met een bezoekje van 11 tot 25 Oktober. We zullen de koffer met winterkleren maar bovenhalen voor de reis … De temperaturen deze week zijn om en bij de 28 graden. Vorige week iets frisser, met een beetje regen (te weinig) en veel wind. Tante Chris en Emmy hebben serieus geluk gehad dat ze hun vakantie deze week gepland hebben, maar ja, je weet nooit op voorhand hoe het zal zijn.
Vandaag zijn ze op verkenningstocht naar Marmaris. Vermits ik nog steeds een hekel heb aan dat stadje ben ik braafjes thuisgebleven om jullie wat nieuws te brengen. Ik kreeg reeds enkele opmerkingen dat het weer te lang geleden was.
Tantetje en Emmy zien het hier blijkbaar goed zitten. ’s Nachts aangekomen konden ze ’s morgens hun ogen niet geloven en nu … zijn ze ook panoramaverslaafd : Join the club !! Het eten van Ali Baba willen ze niet missen. Deze morgen bij het ontbijt was DE attractie de wespen observeren die letterlijk stukjes van het vlees snijden en ermee naar hun nest vliegen. Soms zijn ze zo schrokkerig dat ze een stuk nemen groter dan zichzelf en dan hebben ze moeite om terug in vliegpositie te geraken.
Het zijn ook dappere wandelaars (tante en Emmy bedoel ik) – gisterenmorgen te voet naar Bozburun geweest. Mutlu en Moosje mee – en maar vrij los rennen. Wel een probleempje gehad met Mutlu : aangekomen op het plateau boven zag ze een kudde geiten eerder dan ik. Als een pijl uit een boog joeg ze hen op aan een snelheid die voor ons (met iets meer dan 20 lentes) niet te halen was. Eerst geroepen : lief, kwaad, nog kwader : niets hielp, ze verdween over de bergkam de geiten achterna. Gedrieën dan ook maar geklommen (op ons tempo) al roepend. Weer probleem : de andere kant van de bergkam bestaat uit kliffen die recht de zee inlopen. Oeffff, eindelijk kwam ze terug, hijgend en kwijlend. Eventjes geluk gehad. Groot geluk zelfs, want geen van de dorpsvrouwen had het gezien en dat bespaarde me wel een scheldpartij.

De heerlijke stilte is teruggekeerd op de heuvel.
Begin September kwam hier een grote gele splinternieuwe “hydromek” aan.
Ja, graafmachine en stenenbreker. Het hotel in aanbouw heeft natuurlijk een zwembad nodig. Mensen die in een “select hotel” willen logeren zwemmen natuurlijk niet in ons grote zwembad (je weet wel wat de visjes doen in dàt water ???) Of hiertoe genoeg water en elektriciteit voorradig zal zijn op de heuvel is natuurlijk nog de grote vraag. Van 1 tot 28 September was de machine dus in actie van ‘s morgens 9 uur tot ’s avonds 7 uur. Dat was de afspraak, maar ze hielden zich er niet altijd aan. Zowel Jos als ik zijn hen verschillende keren halt gaan toeroepen als ze langer werkten. En ja, dag na dag - hap per hap - vrat de machines stukken uit de heuvel, tot ze eindelijk een vlak terrein hebben een stuk hoger dan het hotel zelf.
En de stenen maar rollen – naar beneden natuurlijk. Stenen zo groot dat niemand ze kan optillen boem de weg op. We dachten elke keer dat er een aardbevingske was. Levensgevaarlijk om er voorbij te komen want je zal zeker geen klacht meer kunnen indienen als je zo’n steen op je hoofd krijgt. En denk je dat die machine even stopte als er

iemand voorbij moest ? Als je nog doorkon tenminste.

Alle mooie, eeuwenoude bomen die er stonden moesten er natuurlijk aan geloven. Ofwel afgekraakt door de vallende stenen ofwel “per ongeluk” blijven hangen aan de bulldozer. En er is geen enkele controle op veiligheid, ze doen maar op en de één loopt de andere in de weg. Ik hou mijn hart al vast om wat er allemaal kan gebeuren als het serieus begint te regenen. Zoveel stenen liggen nog op de helling die zo naar beneden kunnen rollen en de losse grond kan een aardverschuiving veroorzaken. OK, die werken zijn nu gedaan, maar er is nog heel veel werk te doen. Zo te zien zal het hotel volgend seizoen nog niet functioneel zijn.

Dat was het dan voor vandaag.
Veel groetjes en misschien tot ziens in België.

Hilde & Ali Baba