Hey, ben der weer !
Niet dat ik er hoop op heb dat iemand vandaag mijn blog zal lezen … volgens de krant zitten jullie nu onder een heerlijk zonnetje te barbecueën – biertje of wijntje te drinken – te zonnen en te genieten. Niet het juiste moment om achter een computer te kruipen !
Bij ons lekkere temperaturen – gelukkig een graad of 5 minder dan bij mijn vorige verslag en er waait een lekker windje. Maar, door die extreem vroege hitte en tekort aan water is de tuin maar zo-zo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zelfs de lantana’s die toch typisch Zuiderse bloemen zijn kruipen terug in de grond. De enige dappere bloeiers zijn : de bougainvilles en ja natuurlijk ook de artisjokken (in zoverre ze niet voor de bloei opgegeten werden). Het door ons aangelegde en met draad afgezette moestuintje is een regelrechte ramp geworden : geen oogst. Reden : ja, weer water tekort - geen schaduw - slechte grond vol stenen. En dan bedenk je : "is het eigenlijk nuttig een moestuintje te hebben voor een oogst van 7 tomaten als je ze op de markt voor een habbekrats kan kopen ?" Nee ! Ik heb net voor de zomer beslist dat ik er 's nachts niet meer voor uit bed kom.
We hebben eigenlijk een beetje probleemtijd achter de rug. Je kent dat, het begint met een klein probleempje en het één na het andere volgt. Miserie, miserie, miserie ! Het begon met HET water. Er kwam water in de tanks, maar alles vloeide ’s nachts terug weg : terugslagklep kapot. Jos – onze reddende engel - heeft de loodgieter besteld en binnen het half uur was de herstelling gedaan, en dan maar wachten tot er weer vers water kwam. DAN, platte band met de auto. We waren de nacht ervoor naar Dalaman gereden om Lieve op te halen (wat we normaal nooit doen). ’s Anderendaags : lekke band ! Allah was mèt ons, stel je even voor dat dit gebeurd was in de bergen – in het donker : OEF OEF ! De andere banden waren ook niet meer zo best en we hebben 4 nieuwe besteld :Goodyear/Wrangler. De oude waren 3 jaar oud en hadden 30.000 km. Niet zo slecht als ik in de krant lees dat onze prins Laurent elke 20.000 km zijn banden moet vernieuwen – en op goeie wegen dan nog. DAN de diepvries ! De koelkast werkte maar de diepvries deed het niet meer. Alle vlees tijdig bij Jos ondergebracht (gelukkig heeft hij een grote vriesbak) en de hersteldienst laten komen. Het ergste was dat ik geen ijsjes had om in mijn Raki te doen. Oef, na enkele dagen ook opgelost. DAN, weer geen water meer, blijkbaar was er een pomp kapot of een leiding gesprongen in het dorp. En net toen wij hier zaten te bidden om water, kregen we het nieuws dat ons huis in Ichtegem ….. ondergelopen was van de vele regens ! Laat het nu maar eventjes ophouden met problemen.
Ben nu wel reeds 3 keer naar Marmaris gemoeten voor dat bandenprobleem : eerst de nieuwe banden laten monteren en toen zag de garagist dat er enkele wisselstukken moesten vernieuwd worden (tengevolge van ons hobbelwegje naar de toren). Die had hij natuurlijk niet in huis, bestellen in Izmir dus. Nadien bleek dat er verschillende maten voor dat wisselstuk bestonden, resultaat : terug met de Tata naar Marmaris om de stukken te meten. Toen de stukken waren binnengekomen : naar Marmaris, 2 waren juist en werden gemonteerd, 2 andere moeten opnieuw (in Izmir) ingeruild worden. En nu : nog een keer naar Marmaris om dié stukken te laten monteren ! Zal samen 4 x Marmaris zijn (zonder enig enthousiasme van mijn kant). Maar ja, het is belangrijk dat de auto in orde is, want hier is het niet altijd zo veilig rijden. (die op de foto is NIET onze Tata !)
Terwijl de Tata in de garage was, hebben Bahri en ik een tripje gemaakt langs de baaien van Gökova. We waren er vele keren met de boot, maar nu hadden we het tegenovergesteld uitzicht. Heel mooi ! Maar, wat we vaststelden (we spreken over de tijdsloop van een 14 tal jaar) : elke mooie bereikbare baai heeft ondertussen zijn eigen camping – restaurant enzomeer. Gedaan met de eenzame rust van weleer. We hebben dé mooie tijd gekend toen we met Mizana rondvoeren, en, die komt nooit meer terug. We zien het ook in Selimiye. In de baai waar we gaan zwemmen komen soms 6 koeienboten tegelijk aan – met bulderende muziek en met lawaaierige toeristen. Ja, koeienboten zijn boten speciaal uitgerust voor daguitstapjes. In Marmaris worden toeristen geronseld die dan met een bus naar Orhaniye gebracht worden. Daar gaan ze de boot op en ze varen van baai naar baai met beperkte zwembeurt in elke baai en met barbecue aan boord.
Geen mogelijkheid nog in de regio om alleen van de rust en de natuurgeluiden te genieten tijdens de zomerperiode. Op de foto hierbij zie je enkel één heel klein koeienbootje, er zijn er ook die 50 à 100 personen kunnen meenemen, en dàt is pas drukte ! Soms verlangen we echt naar de schoonheid en rust van herfst-winter-lente, maar we weten dat het er binnen enkele maanden terug is.

Hallo hohoo hohoooo !
Juist, over “warm” spreken we niet meer, enkel over snikheet – nu temperaturen die we normaal pas in Augustus krijgen : om en bij de 40 graden ! Nee, we klagen niet, want daar moet je energie in steken en dàt moeten we pas vermijden met deze hitte ! Mijn tante Vontje zei altijd : “ het is nooit tè warm, voor mij mogen er 2 zonnen zijn”. Moest ze hier nu zijn denk ik dat ze wel ruim voldoende zou hebben aan die ènè. In Vlaanderen kennen we de uitdrukking : “het is zo warm dat de kraaien gapen”. Kraaien komen hier niet direct in de buurt, maar de mussen en de gaaien wèl en die gapen ook ! Vermits die altijd honger hebben (en dorst waarschijnlijk ook) geef ik nu in water geweekt brood : smullen maar !!! Ali Baba zegt dat ik vermeld sta in de vogel-Michelin-gids met 4 sterren !
En zeggen dat Marmaris nu weer volzit met toeristen (dààr is het nog warmer dan hier en ze hebben er niet het “frisse windje” dat over onze heuvel blaast. Ben er een half dagje gaan shoppen met Lieve. Wat je dààr allemaal ziet ! Ongelofelijk ! Ik begrijp dat iedereen zich tot het minimum uitkleedt op het strand, maar dààr, midden stad, in grootwarenhuizen enz.. Sorry, jullie weten dat ik geen non ben, maar ik blijf me eraan storen : mannen als hangbuikvarkens en  vrouwen met slingertieten – van hoe bloter hoe liever- , en dàt in een land waar Moslimkultuur is. Ik vind het een groot gebrek aan respect. We zagen zelfs een jonge vrouw in een roze bikini (zeg eigenlijk maar biekan nikske) en daaronder ….. langharige berenlaarzen ! Opvallen ? Gefrustreerd ? Waarom toch ? Ik moet hieraan wel toevoegen dat veel Westerse (èn Russische) vrouwen zich gedragen als gratis hoeren. Een lekkere ober aan de haak slaan ? In de krant stond deze week nog vermeld dat ook de vrouwen uit zijn op sekstoerisme. Ewel, in Marmaris kan je er heel wat over bijleren.
Gisteren toch weer eens gelachen na een conversatie met mijn broer via de chat. Hij zei : het weer in Belgie is warm/koud/regen/droog – het gras groeit heel snel. Ik antwoord : GRAS ?? wadisda ?” Zijn antwoord : Groen, hetgeen de koeien eten”. Dan vertel ik hem dat die arme koeien in Selimiye al blij zijn als ze maar “iets” groen uit mijn tuin krijgen. Zijn reactie : die geven zeker ook niet veel melk ? Hahahaha !! Geen mens denkt eraan hier koeien te melken, de arme dieren hebben met moeite genoeg om hun kalfjes te voederen !
Heb al lang zin om een ezeltje te houden. Zou handig zijn om boodschappen te gaan doen in ’t dorp. Maarrrrr, weer hetzelfde probleem : wààr vinden we voer ? We hebben geen grond om iets te verbouwen en de plaatselijke bevolking heeft al elke vierkante meter nodig om hun dieren te voeren. Spijtig dus : het ezeltje zal er niet komen.
Vorige zondag vertrok onze Lieve weer naar België èn naar haar “ventje” – met gemengde gevoelens dus. Ze heeft mijn conditie weer op peil gebracht, maar soms vergeet ze wel dat ik 2x zo oud ben als zij ! Toch 10 aangename dagen samen doorgebracht. Afgezien van ons An die uit Selimiye niet kan wegblijven (begin September) hebben we geen bezoek meer bevestigd tot we naar ’t vaderland terugkeren. Misschien komt er toch nog iets uit een onverwachte hoek ? We zien wel.
Lieve vertelde me dat haar regelmatig gevraagd wordt : “èn, hebben ze (=wij) nog geen plannen om terug te komen ?” Diegene die Selimiye kennen, die hier geweest zijn en de rijkdom ervan gezien en gevoeld hebben, zullen zo’n vraag nooit stellen ! We blijven koppig en standvastig – met alle plezier !
Sinds wij naar Turkije verhuisd zijn hebben we al 4 Belgische navolgers. Een Brusselaar en een koppel van nabij Brugge kochten een appartement in een randgemeente van Marmaris en een ander koppel uit Brugge heeft een optrekje gekocht in Palamut bükü : een baai voorbij Datça – dappere mensen, want zij moeten hun trip doen op 2 dagen – en soms hoor ik de kritiek dat WIJ al op het einde van

de wereld wonen !

Verder niet veel nieuws : we vullen de dagen met zo weinig mogelijk beweging. De enige actie is elke dag gaan zwemmen met Mutlu, want ze heeft -met haar dikke pels – serieus last van de hitte. Nadien legt ze zich in de speciaal voor haar gemaakte zandbak (die verschillende keren per dag nat gesproeid wordt) en beweegt niet meer tot de zon achter de bergtop verdwijnt - zijnde : 19.20 uur.
Zo, ik laat jullie verder genieten van …. ja, wàt jullie ook willen
Veel groetjes

Hilde en Ali Baba