emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
20-08-2006
dierenplezier
Hallo iedereen !! Ben er terug na bijna een maand stilte. Als ik aan het kantklossen ben leef ik weer eens in een andere wereld en vergeet jullie …. sorry. Omdat jullie zouden geloven dat ik er écht in slaag reeds “kantjes” te maken stuur ik hierbij 2 foto’s van enkele resultaten.
Nog regen in de Lage landen ??? Volgens de krant wel. Ik hoor de vele weer-conversaties ginder weerklinken : begin Juli “oh heerlijk dat zonnetje – wat doet het deugd”. Midden juli :” nù wordt het toch wel een beetje té warm”. Einde Juli : “zooo heet, en die droogte – een beetje frisser en wat regen zou goed doen”. Begin Augustus : “oh lekker die regen”. Midden Augustus : “we verzuipen !!!” enzoverder … goed geraden van mij ????
Wij zijn nog altijd aan het stoven, de hitte mindert niet. De watervoorziening verloopt stroef - dus weer niets met het groententuintje – ik heb amper genoeg om de bloemen in de voortuin te sproeien. Misschien ware het goed ons zweet te recycleren voor gebruik, want daarvan hebben we genoeg. We verlangen toch stilaan dat de temperatuur daalt tot de 30 graden, dàt zal pas frisjes zijn ! Maar gelukkig hebben wij nog altijd “het windje” op de heuvel – iets waarvan de dalbewoners niet kunnen genieten.
Het amandelseizoen loopt naar het einde. De laatste bomen worden geklopt. Heb ook enkele bomen helpen kloppen (heel vroeg in de morgen) – mijn kleed was zo nat van ‘t zweet dat het eruitzag alsof ik recht uit zee kwam. Ik mag niemand nog horen klagen “marsepein is duur”. Het verdient om duur te zijn. Ik vertel de volledige bewerking om aan te tonen wat er allemaal aan vooraf gaat – het gaat wel allemaal om handenarbeid. - het kloppen. Met lange stokken alle amandelnoten op de grond krijgen. En, eventueel IN de boom klimmen om de hoogste noten eraf te halen ... hopend, dat de tak waar je net op staat ... niet afbreekt) - de noten oprapen en verzamelen - de bolsters eraf pellen - de zeer harde noot kraken om “het nootje” eruit te krijgen met een hamer op een steen (en de noot ertussen). Een notenkraker is nutteloos, want die begeeft het na max. 50 noten - “het nootje” in kokend water dompelen om het bruine velletje te verwijderen - de witte nootjes malen (oef eindelijk kan je een machine gebruiken) - de gemalen nootjes kneden met eiwit en poedersuiker en ... eindelijk marsepein !!!!
Tegenwoordig houden de mensen van afkortingen, dus noem ik het KKP (Kloppen, Kraken, Pellen), maar die afkorting doet me aan iets anders denken ... of heb ik het verkeerd gespeld ??? Het kloppen en het kraken van de noten is de laatste maand de voornaamste bezigheid van de dorpsbewoners (pardon, van het vrouwelijke deel) – de mannen hebben het nog steeds té druk met in de theehuizen te zitten roddelen. Het resultaat van het werk wordt dan in zakjes te koop aangeboden aan de toeristen. Veel ervan wordt ook aan de groothandel verkocht - aan onwaardige prijzen - die met de winst gaat lopen.
Deze week stond voor de eerste maal een …. auto met Belgische nummerplaat voor de deur. Mensen uit Aalst die we ooit eens ontmoetten – leuk weerzien. Een prachtige avond samen gehad bij een barbequetje overspoeld met wijn.
Enkele dagen geleden kwam de dorpsbulldozer hier net aan de overkant van de baan een diepe put graven. De schrik sloeg me al aan het hart : toch wéér geen nieuw huis !. Nee, een man kwam er alle mogelijke zakken in dumpen !!! Terstond reageerde ik als een echte milieuactiviste en vroeg hem waarom hij afval in de grond stopt. Nu, gelukkig praatte hij ook Engels en vertelde me dat het om de kledij, lakens en dekens van zijn pas overleden vader ging. Ik stelde voor dat het toch beter was het te verbranden – de gruwel van het idee was te lezen op zijn gezicht (Moslims verbranden geen lijken en blijkbaar ook geen toebehoren). Hij vertelde me dat dit in Selimiye de gewoonte is. Nu ja, de put is terug dicht ….
Iets anders : méér en meer vind ik de stories van het dierenRIJK boeiender dan die van het mensDOM die ik dagelijks in de krant zie. Enkele recente belevenissen : - een avond laat zat ik nog te klossen boven en voel iets koud en glibberig tussen mijn boezem. Ik slaak een gil (den Ali Baba beneden viel bijna uit zijn stoel). Het was ocharme een klein gekkootje die er bescherming zocht - de meeste koeien zijn al lang op stal, alleen 2 jonge stiertjes niet (we hebben hen Lowie en Kleintje gedoopt). Die lopen dag en nacht vrij rond om nog iets groen te kunnen vinden. Ze vinden het natuurlijk super als ik het snoeiafval (vooral van de druivelaar en de blauwe winde) aan hen geef. Maar ….. nu hebben ze ook alle vetplantjes uit mijn cactustuintje opgevreten – en de geraniums (die ze niet opeten) volledig vertrapt. Hun manier van dankewel zeggen ? Van het schildpadskelet die ik er heb kunnen ze ook niet afblijven. Ze vinden het heerlijk eraan te likken. Dus vind ik de schildpad elke dag op een andere plaats – precies of die leidt nog een eigen leven. Het voordeel is wel dat Lowie en Kleintje dichtbij heel veel mest laten vallen. - De schapen lopen ook dag en nacht vrij rond. Als spookschichten zoeken ze de omgeving af en eten - vooral afgevallen bladdjes van de amandelbomen - al verderlopen. Maar, ik herinner dat den Ali Baba daarover reeds scheef 2 jaar terug. - Op een nacht – ik kon de slaap niet vatten – hoorde ik geknor rond het huis. Ben opgestaan en in het schijnsel van de zaklantaarn zag ik 6 of 7 kleine wilde varkentjes vlakbij het afval van de amandelklop eten. Ze stoorden zich totaal niet aan het licht, maar de moeder kreeg ik niet te zien. - Enkele weken terug wou ik een ijsje uit de diepvries nemen en wat valt er naar beneden ??? Een grote schorpioen ! Heb direct de diepvries terug dichtgedaan tot Ali Baba met zijn barbecue tang en een confituurbokaaltje er was om het beest te vangen. Het dier is ondertussen gepromoveerd tot didactisch materiaal : de persoon die onze Adsl is komen installeren was er heel blij mee. - Toen An en Niki hier waren hadden we een invasie van heel grote spinnen (nog nooit eerder zo’n grote gezien). Sinds ze weg zijn zagen we geen enkele meer. Lag het aan An of Niki – of aan beide ??? - En mieren !! Je kan je niet voorstellen. Een heel klein stukje vlees of kaas op het aanrecht laten liggen en op slag komen er duizenden van alle kanten. Niet te geloven hoe ze het weten en hoe ze het vinden. We leggen altijd brood op de muur vooraan voor de vogels. Ook de mieren snoepen ervan. En dan moet je eens zo’n miertje volgen die met een stukje brood (groter dan hijzelf) van dat muurtje valt en door de pebbles sjokkelt naar zijn nest. Toch heel dappere diertjes ! - De gesignaleerde telefoonvogel van 2 jaar terug is er weer ! In het begin hadden we het weer niet door en dachten dat de telefoon afging, maar nu weten we het en wachten af. Misschien vinden jullie dit niet zo boeiend, maar als je er middenin leeft is het SUPER !
Zo, ik verveel jullie niet langer. Ik hoop dat jullie allemaal een mooie vakantie gehad hebben – of nog moeten hebben. Wij verwachten ons eerstvolgend bezoek (ons nichtje Katlijn met haar vriendin Katleen) op 30 Augustus. Zij blijven in het torentje tot onze dochters aankomen (3 September) en verhuizen dan naar de studio bij onze buur Jos. 4 jonge meiden in of rond het huis : Ali Baba zal in zijn nopjes zijn !! Veel groetjes aan jullie allen en tot ???
Hallo allemaal ! Nu het weer regent in jullie contreien zullen jullie misschien begrijpen waarom de regen voor ons zon zegen is maar wij moeten toch nog wachten tot Oktober of November vooraleer die komt. De hitte noopt ons tot stilzittend werk en daardoor is Ali Baba nog eens in zijn pen (sorry, computer) gekropen om een levensdag van een genietend gepensioneerd echtpaar te beschrijven. Veel leesgenot, Groetjes, Hilde
Ik doe mijn ogen open. Het begint licht te worden, maar alles is nog rustig en stil. Behalve de kalebas die beneden tegen de paal slaat, dus er is wind, en het klokkenspel dat ook de wind op muziek zet. Het is nog lekker fris. Kwart na zeven, ik stap uit bed om een nieuwe dag te begroeten. Boven mij hoor ik Hilde ook uit bed springen en van het ene venster naar het andere wandelen om de omgeving af te speuren en om te genieten van de ontwakende natuur. Dat duurt wel even, twaalf vensters, eigenlijk elf, want voor één raam staat een kast. Ik kom beneden en schenk twee glazen fruitsap in en zet mij neer om wakker te worden. Ondertussen is de zon van boven de bergen komen loeren, klaar om ons nog eens een dag te stoven. Ik ga naar het enige kamertje met een deur, en voel me daarna al wat lichter. Mutlu die in de woonkamer ligt houdt de deur in de gaten en als ik te voorschijn kom in mijn zwembroek, springt zij recht en je ziet haar duidelijk denken: ja, we gaan vandaag weer in t sop. Ze staat rond te huppelen en houdt de trap in de gaten en als Hilde naar beneden komt in haar groene pareo, is ze zeker .. we gaan zwemmen. Ze is niet meer te houden en je moet haar geen twee keer zeggen hop hop in de auto. Dus naar beneden naar het strandje. Er is nog niemand te zien en ze kan vrij rondlopen en plonsen in het water. Mee het water in, maar als het te diep wordt gaat ze terug, van diep water is ze nog wat angstig. Als de mensen beginnen aan te komen gaan we terug naar onze toren. Onderweg nog een brood en water gekocht. Zit Mutlu te janken alsof Hilde niet meer terug komt. Terug in de toren een douche nemen. Hilde gaat naar boven om te kijken of er mailtjes zijn,(verdorie weer al geen, ze zijn ons allemaal vergeten ginder, of anders hebben ze het te warm) en daarna roept ze dat de krant klaar staat. Ik naar boven met mijn Nescafé. Als de krant uitgeplozen is , ontbijt klaarmaken (wat gaan we vandaag in die omelet draaien ?) en lekker eten onder de pergola die al een beetje schaduw begint te geven. Na het ontbijt verdwijnt Hilde naar haar kamer onder dak , lekker fris met alle vensters open en in het gezelschap van Felix die gans uitgerekt lui op bed ligt te slapen. Hilde gaat werken zegt ze ! Kantklossen. Een nieuwe manie die haar zo bezig houdt dat er alles bij vergeet. Ze komt dan naar beneden als ze de Iman hoort roepen dat het tijd is voor de Raki. En soms heeft ze hem zelfs niet horen roepen. Ze zou zelf s nacht voortklossen, en als ge haar niet vindt zit ze wel boven. Ik heb nooit geweten dat ze zo stil kon zijn. Je hoort haar van de ganse dag niet behalve als ze dorst heeft of naar t hoekje moet. Je kan haar maar van haar hobby weghouden als ze mee mag met Jos op de boot , om te zwalpen op en in de blauwe wateren. Kan toch zo ne schat zijn. Ik zit dan met de afwas en de opruim van de keuken. Ook vlees uithalen voor het avondeten, zodat dit tijdig ontdooid is. Wat zullen we weeral eten? Als je de afwas doet ben je even nat als de borden, om te zweten moet je geen moeite doen, gelukkig krijg ik in de zomer de vensters open in de keuken,( in de winter lukt het meestal niet) ,en is er een lekkere tocht. Daarna nog een beetje lezen, tussendoor een broodpudding maken, want ik heb te veel oud brood. Geleerd van Niki en t is lekker. Ook een beetje prutsen hier en daar, wat opmeten, wat uittekenen, voorraad in de keuken aanvullen, enz. Als de Iman geroepen heeft dat we ons aperitief mogen nemen, komt Hilde naar beneden. Ze moet dan nog schellekes hebben bij haar drank.(salami) die was op, maar Jos is zo lief geweest er mee te brengen uit Rhodos. Beter een goeie buur dan een verre vriend. Leuk zulke buren, maar ik mag er niet te veel komen of ik zou verdikken met al die lekkere dingen van Hale. Kan die koken, ze maakt me nog jaloers. Dan avondeten klaarmaken terwijl Hilde zit te haken. Ze kan al gans het dorp een werkje bezorgen, maar ze geeft niet op en wil altijd iets anders proberen. Als de zon achter de bergen kruipt steekt Hilde de bbq aan, dat is haar werk, ze speelt graag met vuur. Daarom is ze met mij getrouwd ! Na het eten naar binnen vluchten, want er zitten van die venijnige kleine steekbeestjes onder tafel. Ik een kop koffie drinken en Hilde een slaapmutsje . Sinds wij hier wonen is het verbruik van Raki sterk gestegen en hebben ze de prijzen dan maar naar omhoog gedreven. Geen Tv , krijg geen verbinding; iets met antenne. Maar geen erg, je kan anders genieten in de zomer. Voor het slapen gaan nog mailtjes nakijken ( zijn er geen) en een beetje op de computer tokkelen, nu we Adsl hebben Zo een dag uit het leven in Turkije. Ze zijn niet altijd gelijk, maar ik moet je nu ook niet alles vertellen. Je moet maar komen kijken. Het was eigenlijk de bedoeling naar mijn zuster te schrijven, maar is dan op een verslag uitgedraaid. Je mag gerust ook eens een dag uit jullie leven vertellen hoor, is altijd interessant! Vele groetjes van Ali baba en Hilde en dierengaard.
Hallo (nog steeds) zonnekloppers ! Driewerf HOERA !!! Gisteren (zondag) zijn ze langs gekomen om de Adsl lijn in orde te brengen. Nu hoop ik dat alles op wieltjes zal lopen het gaat in alle geval al stukken sneller. En ik hoop evenzeer dat mijn verslagen en/of fotos er normaal zullen doorglijden. Is er onder jullie misschien een computergenie die me kan vertellen WAAROM de tekst en/of fotos er bij sommige mensen als een Chinese tekst uitzagen daar waar bij anderen alles in orde was ?????
Zonet vond ik op Internet een heel toepasselijk gedicht over de huidige situatie in onze toren ik citeer het even :
Gij bolronde kussen met je duistere kracht Hoe kreeg je verduiveld mijn vrouw in je macht ? Ze steekt en trekt, ze klost en weeft Maar weet soms niet eens dat Ventje nog leeft De linnenslag, de netslag, ze geeft maar katoen De kook en de afwas zal Ventje maar doen Ze speelt op het kussen als een vlijtige bij En kuisen, dat is niet meer nodig, zegt zij De stofdraden zie je hangen bij bosjes En Ventje voelt zich de klos door die klosjes En toch, als zij trots en tevreden haar werk aan hem toont Voelt Ventje zich gelukkig en ruimschoots beloond Want is het niet dat waar het om gaat in het leven : Begrip voor een ander aan elkaar kunnen geven
Ja, inderdaad, het kantklossen wordt een passie. Den Ali Baba zegt dat hij soms niet meer weet hoe ik eruit zie omdat ik de meeste tijd boven doorbreng. En de buur zegt voor de gezelligheid moet je haar niet houden. Nooit goed hé. Nochtans liet ik me deze week wijsmaken door een Belg die hier op vakantie is, dat kantklossen een vrouw rustig maakt .. Den Ali Baba staat er dus niet zo slecht voor !
Nu even iets heel anders : dé autokeuring in Turkije. In onderwerp zagen jullie het al, inderdaad, een drie-daagse. Dag één : Vooraleer naar de keuring te kunnen moet je naar HET belastingskantoor om er een attest te krijgen dat je geen belastingsschulden hebt. OK, samen met Bahris vrouw en de 2 kindjes ernaartoe. Ik zal jullie besparen te vertellen hoeveel keer we alle verdiepingen, alle loketten afgelopen hebben in alle geval de voormiddag was eraan voor de moeite en er was nog geen resultaat. 12 uur stipt : de deuren sluiten voor lunchpauze. Na de middag terug en .. wat kreeg ik te horen ? Ik had 1000 belastingsschuld !!!!! Bahri had voor mij de betalingen geregeld, maar het zat fout want een 4x4 betaalt luxetaks, en er was maar betaald voor een gewone auto. Wie onze Tata kent weet zeker dat het geen luxebak is. Bon, onverrichter zake in de vooravond thuisgekomen, moe en afgemat Dag Twee : Bahri gaat (gelukkig) alleen naar Marmaris. Hij discuteert samen met zijn accountant een hele dag over het probleem. Er komt een lichtje : de taks kan verminderd worden omdat het inderdaad geen luxeauto is en de waarde ervan niet hoog Dag drie : Bahri en ik weer naar Marmaris naar het belastingskantoor mèt de accountant mee. Weer hetzelfde liefje : alle loketten en alle verdiepingen ettelijke keren (goed voor de fysiek ?) s Middags : nog geen overeenkomst uiteindelijk om 3 uur in de namiddag goedkeuring om maar te betalen op de waarde. Nog meer keren de verdiepingen en de loketten aflopen en het verschuldigde (sterk gereduceerd) betalen en OEF ik krijg het bewijs dat ik geen schulden meer heb. Net op tijd om nog naar de keuring te kunnen gaan. En dan komt pas de verrassing : wij kennen de autokeuring in België, maar hier ziet het eruit als volgt : aan de buitenrand van Marmaris is een open veldje met enkele (schaduw)bomen. Rechts staan 2 mannen te wachten om de uitlaat te controleren. Betalen, een stempel en OK. Dan verder de andere kant op en daar staan weer 2 mannen en wàt doen die : enkel de chassis en motornummers controleren. Weer betalen, weer stempel. Voilà, de auto was gekeurd. Geen verdere commentaar. Hopelijk wordt het volgend jaar geen zon zware kruisweg !
Verder niet zoveel speciaals in ons dorpje. Ik denk dat veel van jullie nu van de vakantie genieten of genoten hebben in alle geval is het weer nu mèt jullie. In afwachting iets van jullie te mogen horen sturen we veel groetjes zonder zon deze keer - want daarvan hebben jullie genoeg. Hilde & Ali Baba
Hallo zonnekloppers ! Nu kunnen jullie toch niet klagen : volgens de krant moet het nu zonnen en/of zweten zijn ginder. Jullie voelen nu eens hoe erg wij hier afzien ….. Wij vinden het al frisjes als het maar 30 graden is. Gelukkig waait het leuke briesje rond de toren.
Zwaar werk doen we niet maar … wat ik oorspronkelijk in gedachten had als “winterwerk” is uiteindelijk “zomerwerk” geworden. Sinds lang wou ik leren kantklossen (je weet wel : zoals die oude vrouwtjes in Brugge). Vorig jaar Oktober ging ik onze tante Rachel opzoeken en … ik kreeg haar hele kantwerkuitzet zomaar mee. Niet alleen het kussen en de klosjes, maar gewoon alles om te kunnen starten. Er zijn ook prachtboeken bij met patronen. Uiteindelijk – na de hele winter in de boeken gelezen te hebben voor het slapengaan – vond ik de Franstalige handleiding het duidelijkst. Ja, ik ben er dus mee begonnen “ Dentelles aux fuseaux de A à Z” en geloof het of geloof het niet : op één week zit ik reeds aan de F. Boven op mijn torenkamer, met alle vensters open is het er heerlijk werken. Ik voel me een beetje als Rapoensel, alleen ben ik niet opgesloten en is mijn haar nog niet lang genoeg om een knappe prins binnen te laten. (haha, ik zou er ook de tijd niet voor hebben want ik ben véél te druk bezig - en zoiets vraagt wel wat concentratie)
Nog steeds denk ik elke morgen bij het ontbijt buiten : we leven toch in het Aards Paradijs – misschien krijgen wij het hier, en later ??? – we zien wel. Ik kan niet nalaten nog eens een foto door te sturen van voor zonsopgang, bijna niet te geloven dat de kleuren echt zijn, maar : eigenlijk zijn nog veel mooier als je het bewondert van hieruit.
En, zoals in het Aards paradijs zijn er wel de venijnige beestjes. Deze week nog een slangetje in de badkamer, maar den Ali Baba had er simpelweg op getrapt denkend dat het een schoenveter was (kan wel niet, want we dragen enkel teenslippers het hele jaar door). Vorige week nog een schorpioen ontmoet in de woonkamer van Jos & Hale. Dan denk je : hoe komt die hierbinnen ? Alles is er afgesloten met vliegendraad en er blijft nooit een deur openstaan. En dan heb je natuurlijk de muggen in groten getale. Hoe die het doen om onze meest intieme plekjes te vinden – en maar jeuken – en maar krabben … Maar ja, niets kan perfect zijn. Juni was voor heel Turkije een maand met heel weinig toerisme. De vogelgriep zal er wel iets mee te maken hebben (wij merkten er anders niet van). En dan : het voetbal – veel mensen willen eerst nog de finale zien vooraleer op reis te gaan. Hopelijk worden de volgende maanden beter anders kunnen heel veel horecazaken en winkels hun boeken sluiten.
Eindelijk weten we het : na de zoveelste groep betonmixers die voorbijkwamen : dat lelijke gebouw wordt toch een hotel, wel op kleine schaal maar dan “select”. Hatelijk om zien, die betonmixers die aan de overkant van de baai rijden als kruipende witte rupsen en dan weten we dat er ons veel lawaai en stof te wachten staat. Maar nu is dat hoofdstuk voorbij. De bouwvakkers die ingehuurd waren om het te bouwen zijn vertrokken. Die mannen zaten daar dag en nacht (sliepen in een zelfgebouwd hokje afgeschermd met plastiek) zonder enige nutsvoorzieningen. Water moesten ze halen bij de bron en verder hun plan trekken. Hale (die haar hemd zou weggeven) bezorgde hen dagelijks enkele flessen ijsgekoeld water en kookte veel teveel om “de jongens” toch een beetje te verwennen. In deze hitte (tussen 30 en 36 graden), 7 dagen op 7, van ’s morgens 8 tot ’s avond soms heel laat, stel je dat bij ons eens voor : het syndicaat zou niet akkoord gaan ! Hale leerde ons ondertussen een legendarisch Turks gerecht kennen ASJOERE (zo uitgesproken). Het stamt uit de overlevering van de Ark van Noë. Toen het einde van de zondvloed naderde had Noë nog maar weinig voorraad, DUS kookte hij gewoon alle overschotten tezamen, en dat was het. Ingrediënten ? Gedroogde rozijnen, kikkererwten, rijst, bonen, honing, enzomeer. Niet echt mijn smaak, maar voedzaam zal het wel zijn. Het is nog altijd een gewoonte om Asjoere uit te delen aan buren, familie en vrienden.
Het is weer de tijd van het jaar voor de oregano oogst. Zakken vol worden er verzameld, geklopt en weggesleept. Hebben die vrouwen een fysiek ! Om jaloers op te worden. Maar wij genieten lekker mee van de geur. En het is zo folkloristisch om zien. Dat éne vrouwtje heeft een kleedje aan met een heel groot gat in de rug – geen probleem, ze heeft er gewoon nog een ander kleedje onderaan van een heel verschillende kleur en tekening. Hier kan alles.
Zo, genieten jullie maar lekker van de zon tot mails ??? Veel groetjes Hilde & Ali Baba
Hallo allemaal, Alles goed bij jullie ??? Blijkbaar is het daar ook barbecue weer dezer dagen genieten jullie er maar lekker van ! Ben blij terug contact te kunnen nemen en Ali Baba is zo gelukkig om na 14 dagen weer eens de krant te kunnen lezen. De beloofde ADSL is nog niet aangekomen (Turkse afspraken : 1 week wordt gemakkelijk 1 maand) maar ik heb toch weer verbinding. Ik kon wel mailen in één van de 2 Internet cafés in het dorp maar met dat Turkse klavier wordt dat een ramp met al die gekke lettertekens. Midden juni is voorbij : na de lekkere warmte van de vorige weken doen de hitte en de krekels hun intrede. Kunnen die beestjes lawaai maken ! Gisteren sensatie in Selimiye : een super grote yacht kwam de baai binnengevaren. En, deze kwam tot aan het dorp om aan te meren in tegenstelling tot de andere die ver uit het zicht gaan liggen. Zover we het konden opzoeken voer de boot de vlag van de Dominikaanse Republiek. Toevallig hadden we een etentje gepland in een nieuw Italiaans getint restaurant : La Campana (lekkerrrrrrrrrrrr ! ). Overal mensen met verrekijkers om de boot (en vooral de opvarenden) te kunnen zien. De restaurants hoopten allemaal al op een bezoekje van die hoge omes, maar : neen dus, ze bleven aan boord en voeren deze morgen weer uit naar nieuwe oorden. Sinds mijn laatste nieuwsbrief is er natuurlijk weer heel wat gebeurd. Veel verwacht en onverwacht bezoek gekregen. An en Niki worden met de dag verliefder op onze toren (ik ken dat gevoel) en zijn met spijt in het hart terug naar huis gevlogen. We hadden een heel aangename tijd samen : elke dag zwemmen, enkele uitstapjes en voor de rest rusten, luieren, lezen enz. Dankzij mijn naaiwerk aan de boot van Jos (zonnetent en kussenbekleding) verdienden we een tochtje op zee voor Niki haar eerste uitstapje op het water en dan nog op een authentieke vissersboot uit Selimiye.
Mijn nicht Bérénice kwam ook weer aangevaren (zie vorig jaar dezelfde tijd). Ze waren juist op tijd om het graan dorsen à la Selimiye te kunnen bewonderen. Hun hond Oefti herkende onze Tata car van vorig jaar nog en was er niet uit weg te slaan. Ze hebben hem letterlijk uit de auto moeten sleuren en meeslepen naar de boot bij hun vertrek. Ook Ellen (mijn Nederlandse vriendin) is weer langsgekomen met haar ouders en haar geliefde kapitein van de Ossetra. Dat was ook weeral een jaar geleden. Lekker samen gegeten en veel bijgebabbeld. Dan kwam nog een bezoek uit België : mensen die mijn tante Vontje kennen en ook op zoek waren naar een verblijf in de streek. En mèt succes, ze vonden een mooi appartement in Armutalan (bij Marmaris) met zicht over de hele baai.
We hebben ook de barbecue ingewijd samen met de meisjes, Jos & Hale, Jan & Liesbeth en Inneke (een zus van Jos die dank zij een middenoorontsteking een week vakantie bijkreeg). De tafel buiten was maar net groot genoeg om iedereen te plaatsen. De barbecue doet het heel goed veel beter dan dat roestig wankel geval dat we vorig jaar kochten.
Niki (verpleegster in het brandwondencentrum Stuyvenbergh) kon alweer optreden om een lelijke brandwonde aan Jans arm te verzorgen. Wie weet was die brandwonde gemaakt met voorbedachten rade ??? De avond voor de meisjes naar huis gingen werd verknoeid door Moosje. Hij had iets opgegeten van de straat en was vergiftigd : op sterven na dood ! Er werd een ware rescue georganiseerd : Jos & Hale reden richting Marmaris en de dierenarts kwam hen van Marmaris tegemoet. Ze ontmoetten elkaar in Orhaniye en het was hoogtijd voor Moosje : hij werd aan de infuus gelegd in de hoop op genezing. Ondertussen zaten wij hier te wachten, te wanhopen en te duimen dat hij het zou halen. Uiteindelijk zien en verzorgen we dat beestje zo dikwijls dat het voor ons ook een beetje ons hondje is. s Anderendaags was hij weer springlevend gelukkig maar !
De bouw hierboven is spijtig genoeg geen vergeten ruïne gebleven. Met man en macht zijn ze er verder aan het werken. Op het ogenblik is het vreselijk lelijk : enkel beton en dat in een streek waar zoveel natuursteen voorhanden is. Hopelijk wordt de afwerking iets mooier, maar ge kent de uitspraak : veel geld, maar weinig smaak. Het stoort niet direct ons zicht, maar wel dat van onze Nederlandse buren wie weet wat staat ons nog te wachten. En het wordt zo groot ! Hopelijk wordt het enkel een overmaats privé vakantiehuis en geen hotel. De eigenaars schijnen een koppel Turkse advocaten van de veiligheidsdienst te zijn. Waarschijnlijk daarom dat ze tijdens het seizoen verder kunnen bouwen. Ook hier zijn de wetten gelijk voor iedereen, maar . Zo, mijn blad is vol en zal jullie verder laten genieten van het mooie weer ! Heel veel groetjes aan jullie allemaal. Hilde & Ali Baba
Vrijdag 19 mei 2006 Vandaag zijn we juist één maand terug thuis. En, op 28 April gingen we ons 3e jaar in Turkije- leven in. Einde dit jaar moeten we onze verblijfsvergunning verlengen nu kan het voor 5 jaar ineens. Wat gaat de tijd toch snel ! De zomer-zonne-warmte is begonnen : op dit ogenblik 28° en heel genietbaar. In Juli & Augustus blijven we uit de zon want dàn is ze te fel. Alle gras en groen is ondertussen verdwenen , enkel de vele soorten distels groeien en bloeien. De koeien komen ook niet meer naar de heuvel : ze staan op droog voer tot de nieuwe regens komen in November. Langs de zee staan er ontelbaar veel tafeltjes gedekt, wachtend op klanten, maar veel toeristen zijn er nog niet te bespeuren. Weer hetzelfde scenario als ieder jaar : nieuwe uitbaters en nieuwe winkeltjes die het elk op hun manier ook eens proberen. Deze maand weer heel wat gedaan en meegemaakt. Heb eigenhandig een barbecue gemetst naar de tekening van Ali Baba. Het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf. In voeg meteen een foto in want ik ben er erg fier op.
Ja, we verwachten Woensdag onze dochter An samen met haar nichtje Niki. Weer eens jeugd in huis en leven in de brouwerij. In September komt An nog eens een keer, maar dan samen met onze Lieve. Begin Oktober is er bezoek aangekondigd van mijn schoonzus + vriendin. Chris zag het torentje lang geleden en zonder enige afwerking ze zal het wel veranderd vinden !
Op een zondagmorgen kwam onze buurman ons storen tijdens ons ontbijt : werk aan de winkel zei hij, en troonde ons mee naar de laadbak van zijn auto. Daar lag aub een vers geschoten wild varken in !
OK, eerst verder ontbijten, maar ik zag mijnen Ali Baba al piekeren over hoe begin je eraan. Na een tijdje kwam Jos terug met een vers geslepen slagersmes, en ja, ze begonnen eraan . Hale en ik namen de taak op ons om te supporteren, want dàt is geen vrouwenwerk. Ik heb er mooie fotos van, maar probleem met de aansluiting van de camera op de nieuwe laptop. Alles bij elkaar hebben Jos en Ali Baba met vereende krachten het werkje geklaard gekregen. Ze zijn op weg om volmaakte slagers te worden. Wat je hier niet allemaal moet doen om je kost te verdienen !
Ondertussen zijn de buren zich ook stilaan aan het specialiseren in het houden van workshops. Vorig jaar kwam er een groep om te leren vilten. Dit jaar een groep om te schilderen met zand en weer 2 groepen viltsters. De locatie en de accommodatie hiervoor is in alle geval ideaal. Kennen jullie vilt ? Ik stond er vroeger nooit bij stil en kende alleen een vilten hoed. De techniek is Oosters (Turkije inbegrepen). Je hebt er ook niet veel materiaal voor nodig en je kan er prachtige dingen mee maken : kussens, vloerkleden, maar ook andere opsmuk. Het materiaal is hier vers bijdehand : wol en olijfzeep meer heb je niet nodig.
Vorige week zagen we beneden witte en gele tenten oprijzen. Een circus ??? Neen, een groep Nederlanders die hier rescue oefeningen komt doen na natuurrampen zoals een aardbeving. En Jos maar denken dat hij de enige Nederlander in het dorp is !! Nu zijn ze er in groten getale. Hopelijk blijven ze niet te lang .
Zin in investeren ? Het grote lelijke huis van de kolonel op de heuvel is te koop. Het zicht van daaruit is wel formidabel. Weet nog geen prijs, maar als er interesse is informeer ik wel even. De prijzen van de grond swingen hier de pan uit. De landbezitters van Selimiye verhogen hun prijzen ongelofelijk vermits zoveel buitenlanders en Istanbulianen willen kopen. Zo, ik denk dat het meeste verteld is en ga wat buiten genieten van het heerlijke weer. Veel groetjes en tot mails, Hilde & Ali Baba
Ik ben Hilde 
