Dinsdag 9 November speciale editie
Dag allemaal !
Weten jullie ginder eigenlijk wat REGEN is ? Ik weet, er zijn ettelijke namen voor, maar wat we hier zien is werkelijk een zondvloed. Er valt op één voormiddag meer water dan bij jullie tijdens een volle regenweek. De wolken zijn gitzwart, de regen vormt een waar gordijn, het water stroomt van de bergen naar beneden en vormt waterloopjes en dito valletjes. Niemand komt buiten want je bent doornat binnen de 4 meter lopen. Het enige wat je doet is door de ramen of de voordeur (die staat nog steeds wagenwijd open) naar buiten kijken hoe de natuurelementen zich gedragen. En dan tegen de middag zie je stukjes blauwe hemel EN warempel ook de zon komt terug! Tijd om de was op te hangen en die droogt binnen het uur. Elk bijna dode zaadje of knolletje in de grond komt bovenpiepen en de dorre distels beleven een ware revival, en, als je over de grond stapt voelt het aan als een zacht tapijt.
Tegen drie uur in de namiddag komen weer pikzwarte wolken aan tijd om de was binnen te halen (die is toch al droog). Aan de andere kant van de baai zien we een regengordijn op ons afkomen. Inderdaad, na een 5-tal minuten dit natuurverschijnsel observeren bereiken de eerste droppen ons en die groeien weer uit tot de reeds gekende zondvloed. De plassen en beekjes die zich deze morgen gevormd hadden waren ondertussen door de grond gretig opgeslurpt, maar nu groeien die weer tot volle wasdom. Regelmatig een bliksemschicht en een donderslag (waarvan Mutlu en de katten opspringen) en, natuurlijk, de elektriciteit valt weer eens uit. We gaan een donkere romantische avond tegemoet. Gelukkig koken we op gas (flessen) en er is een licht op batterijen in de keuken, zodat we vanavond toch geen honger hoeven te lijden. Ondertussen staat de voortuin al half onder water. De pebbles werden geen minuut te vroeg geleverd
We zouden zo spoedig mogelijk naar Marmaris moeten om verdere afhandeling van de verblijfsvergunning
maar noch Eddy noch ik zien het zitten met zon weer de bergen over te gaan. Dat houdt in : geen zichtbaarheid slipgevaar vallende stenen en een hoop zenuwen met het idee in je hoofd van waren we maar thuis gebleven. Uitstellen dus tot beter weer. Het is hier ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Gelukkig zijn we niet met dat idee naar hier gekomen.
Volgens de Turkse meteo duurt dit nog 2 dagen. De grond van de lager gelegene wordt bevoorraad via het water van grond van de boven gelegene. De randen van de baai kleuren ondertussen beige-bruin : het slib belandt in de zee en geeft een prachtig kleur-effect. In de voortuin heeft het water ondertussen ook een uitweg gevonden. Op twee minder stabiele punten van het plateau is de grond nu gewoon ingezakt, met mijn Lantana bloempot incluus - 2 grote putten en de goeie bosrond die we kochten vloeit de put in ! Weer werk voor morgen of als de regen stopt.
Ondertussen kwam Jos hier opduiken en zei dat het dorp onder water staat. De weg van ons tot bij hem is totaal onberijdbaar geworden.
Wie weet : wat staat ons nog te wachten ??????
Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba
Zondag 14 November normaal nieuws
Dag allemaal !
The day after
Selimiye likt zijn wonden. En, inderdaad er ZIJN wonden. Ik doe mijn dagelijkse wandeling naar het dorp en hoor en zie heel veel narigheid. Ondergelopen huizen (met slijk), overal takken en vuil op weg naar beneden (boven zal wel het gekuist zijn) DIT was dus echt niet normaal. Alle dorpelingen vertellen dat ze nog nooit zoveel regen in zon korte tijd zagen. Er is dus nog steeds hoop voor ons. Ons weggetje is bijna onberijdbaar geworden (LEVE de 4 X 4 !) Er komt een onbestelde bulldozer orde in de zaak brengen maar die maakt alles nog erger. Wat doe je eraan ? Niets. Je geniet gewoon van al het mooie en je denkt : onze Tata raakt erdoor.
Maar, veel muren zijn ingevallen, veel schade voor veel mensen, maar de mentaliteit hier is anders dan bij ons. Men komt niet in opstand tegen dingen die gewoon maar gebeuren, het hoort bij het leven. Bij ons in Europa moet alles geordend gebeuren,zoniet volgt agressie. Hun vers gebouwde muur valt om onder de druk van de zondvloed. OK morgen bouwen ze hem opnieuw.
Vandaag Seker Bayram ofte suikerfeest. Na de Ramadam is het dus drie dagen lang feest . Iedereen bezoekt vrienden, buren, graven enz; Er wordt gretig snoep uitgedeeld en Eau de Cologne gedropt. Wel gezellig in het dorp : jong of oud : iedereen die je tegenkomt wenst je : iyi bayramlar (vertaling : gelukkig feest)
Vandaag geen regen, maar de wind fluit rondom het huisje. Toch nog 22 graden. Wel gezellig, en het belangrijkste is : we voelen ons echt veilig in onze thuis.
Ongelofelijk, maar waar : de dorre grond is in één week tijd omgetoverd tot een zacht glooiende groene helling. Ik had ooit gelezen dat dit in Afrika op één nacht gebeurde. OK, hier iets langer hier, maar het is ook sensationeel.
Vermits Ali Baba deze week jarig was hadden we vandaag een etentje gepland bij Cinar, samen met Jos, Hale, Ruth en Dean. En het was lekker. Ons huisje is te klein om veel mensen te ontvangen- Cinar is en uitstekende rendez-vous plaats.
Hale, Mutlu en ik kwamen nadien te voet naar boven, genietend van de mooie natuur. Onderweg vertelde ik haar wat me zo dikwijls in gedachten komt sinds we hier wonen : something in my youth or childhood, I must have done something good. (copy from the sound of Music) Zij voelde hetzelfde. Ik denk soms : hier is een stuk energie die sommige mensen aantrekt, en ik ben zeer gelukkig bij die sommige te horen.
Toen we eventjes thuis waren kwamen de drie Sen broers aan. Heerlijk samenzijn..
We zien het nog steeds zitten.
Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba
Zondag 21 November
Hallo, we zijn er weer !
Vorige zondag nacht heeft de storm hier serieus huisgehouden : wind en regenbuien van jewelste.
Het is heerlijk slapen als je die wind rond de toren hoort huilen. Deze keer weinig schade : maar één dakpan is naar beneden gedonderd, gelukkig op een plaats waar het niet echt veel kwaad kan. En de bladeren van onze bananenbomen staan erbij zoals de rokjes van de meisjes van Hawaï.
Ze zijn nog niet heel groot, daarom zijn ze waarschijnlijk niet omgeknakt veel ervan in het dorp wél. De putten in de voortuin (van de hevige regenval) zijn ondertussen gedicht en terug bestrooid met pebbles. Niets meer van te zien ondanks dat het putten waren van 1 meter diep en even breed. Wel een heel klusje ! De grond om op te vullen moet ik stelen bij te buren en spitten in de grond is een echt zwaar karwei vermits de grond vol stenen zit. Maar het tuintje ziet er nu weer echt netjes uit nu nog t een en t ander planten en we hebben binnen enkele maanden weer bloemen (als het niet weer verwoest wordt
).
Voor de rest is het weer deze week zeer wisselvallig geweest. Wat regen met tussendoor zonnige perioden. Het probleem is : je weet nooit ver vooruit wanneer het zal regenen. De heldere blauwe hemel kan in 5 minuten tijd omslaan tot een Belgische hemel met donkere wolken, gevolgd door een felle regenbui. Even plots komt dan de zon weer tevoorschijn, echt gek.
We zagen deze week ook een volledige regenboog met zijn ene voet aan de ene kant van de baai en zijn andere voet aan de andere kant net een overspannende brug : prachtig !!
Onze Mutlu heeft al een vriendje ! Moos, de nieuwe Cairn terrier van Jos (hoe zou een hond hier anders een Hollandse naam hebben) brengt zijn dagelijks bezoekje om hier te ravotten met Mutlu dat de pebbles in het rond vliegen. Jos is er niet echt gelukkig mee dat zijn hond steeds ontsnapt, maar Mutlu en Moos wel.
Ik weet niet of alle Turkse honden zon gek menu hebben als die van ons. Mutlu is gek op druiven, amandelnoten, tomaten en
. thee met honing.
Ja, ik zal nog maar eens over de amandelnoten praten. Na de storm waren alle noten die onbereikbaar waren voor de kloppers afgewaaid. Niemand raapt ze nog op, uitgenomen IK. Zo heb ik er ettelijke kilos geraapt. De autochtonen tonen me zelfs de bomen waar er veel liggen. We hadden er zoveel en die moesten dringend van hun schaal verlost worden omdat ze te nat waren. Ali Baba heeft zodus op zijn verjaardag dwangarbeid moeten verrichten en helpen noten kloppen. : ja, met hamer en een steen, want de beste notenkraker begeeft het na maximum 50 noten.
Ik denk dat de dorpelingen me wel een beetje gek vinden. Amandelnoten rapen als het seizoen voorbij is (nu is het olijven-klop-tijd). Ze begrijpen ook niet dat ik steeds te voet naar het dorp ga als er een auto voor de deur staat. Nu ja, mij geen zorg.
De straatverlichting langs ons weggetje is zeer mager. Eén paal aan restaurant Cinar (halverwege) en de tweede en laatste vlak achter ons torentje 50 van straat verwijderd. Nu, deze lamp heeft sinds onze komst hier slechts 2 dagen gebrand nadat Mustafa er eens aan gerammeld had. Vorige week echter kwam het mannetje om de elektriciteitsmeter op te nemen s avonds toen het reeds donker was. Ik begrijp niet hoe hij tot bij onze toren raakte te voet zonder enige verlichting bij. Gevolg is : de dag erop werd de lamp hersteld en nu hebben we een perfecte verlichting als we laat thuiskomen EN gratis !
Nog iets spectaculairs voor mij althans : sinds ik hier woon heb ik weer het hongergevoel terug gekregen !!! Sinds ik een maagzweer had in 1997 wist ik niet meer wat honger was, en at enkel uit noodzaak. Ali Baba is er ook blij mee, want koken voor iemand die eet met lange tanden is wel niet zo gezellig. Wat er ook nog leuk aan is : mijn gewicht blijft stabiel ondanks dat ik serieus meer eet dan vroeger.
Dit was het nieuws, de rest volgt volgende week.
Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba
Zondag 28 November
Vandaag een heerlijk zonnige dag gehad 16 graden. Lekker weer -de volledige dag buiten geweest. Deze week dwong de ijzige wind ons tot 2 dagen binnenhuis arrest. Ons stoofke doet het goed : s morgens en s avonds een paar uurtjes branden en voor de rest de deur dichthouden.
De dikke muren houden de warmte binnen. We hebben de ramen wel allemaal met tochtband moeten behandelen, want de Turkse schrijnwerkers kijken niet op een paar millimetertjes.
Ik ben een studie begonnen over de wolken hier, met de nodige fotos erbij. Ze kunnen zo mooi zijn dankzij de zon die altijd wel ergens op schijnt. Je vindt ze in alle kleuren : wit, geel, goud, roze, zwart een ongelofelijke variëteit, zonder nog over de vormen te spreken.
Vorige zondag zijn we naar Keçibükü geweest. Bahri zal er komen wonen in zijn huis die sinds
10 jaar leegstaat en verkommert. De Turkse oplossing : beter dan de bestaande gelijkvloers te herstellen en op te knappen : gewoon een dak erop bouwen en een boven-nieuwbouw maken. Gaat sneller dan renoveren
. t Zal goed zijn dat Bahri (die nu op een appartementje in Marmaris woont) daar komt wonen : meer plaats WANT er is een tweede kindje op komst, en Denizhan zal daar heerlijk kunnen buiten spelen zonder gevaar voor autos en zo. Keçibükü is een gehucht dat niemand kan vinden zonder gids. Het ligt verscholen achter een berg en is nog zo ècht Turks. Na de werkzaamheden daar bezichtigd te hebben kregen we een hele zak fruit mee recht van de boom. Mandarijnen citroenen en pindanootjes. Jullie weten toch wel dat pindanootjes (of aardnootjes) ONDER de grond groeien net zoals aardappels. Ze zijn zo lekker zonder zout of paprika. Ze hebben een zacht roze velletje, en als je ze roostert in de oven (of beter nog in een houtoven) wordt het velletje bruin en komt het er zo af. Ik kan er echt niet afblijven deze week had ik er wel teveel gegeten en kon het beboeten met een slapeloze nacht !
De wisseling van seizoen toont ons weer nieuwe dingen. Vermits er weer zoveel groen tevoorschijn komt, komen ook de dieren (geiten schapen koeien) weer naar boven om te eten.
Mutlu verveelt zich niet : er is wel altijd een beest in de buurt om te bestuderen. Nu nog wachten op de bloemen tot nog toe enkel kleine paardebloemetjes en madeliefjes.
We observeerden deze week ook hoe de mensen hier het veld klaarmaken om te zaaien. Eerst maakt de vrouw de grond los met een pikhouweel en gooit daarna mest. Daarna komt de man aan met een ossenstel. Leuk om zien : de vrouw loopt vooraan, de ossen volgen haar, de ploeg hangt aan de ossen, en de man loopt erachter om de ploeg en de ossen te dirigeren. Deed me denken aan Saïdjahs vader had een buffel
De beter bereikbare veldjes of de beter bedeelden laten een tractor komen. De tractor rijdt niet in rondjes maar steeds vooruit en achteruit (heb daar geen uitleg voor). Als er grote steen in de weg ligt rijdt hij daar gewoon rond de vrouw kan dan nadien weer met een pikhouweel dichterbij de steen hakken. Zou het niet eenvoudiger zijn gewoon de steen eens en voor altijd weg te halen ???
Nu weer een spannend verhaal : deze week was ik mijn bed aan het opdekken met fris geurende lakens vers van de draad. Wat ligt ertussen ??? Een schorpioen !! Gelukkig was Mehmet hier, heb hem geroepen en hij heeft het diertje gedood met een balpen. OEF, goed dat ik die gezien had, want ik hou niet echt van zon gezelschap in bed. Vorige week ook nog een slangetje gezien. Ik wou een mooie steen bij de buren stelen (voor de tuin) en wat lag eronder te slapen ? Ja !! Ik heb het maar verder laten slapen. Eigenlijk went een mens aan zon dingen. In het begin kreeg ik wel een beetje de harteklop bij het zien van een slang, schorpioen of bij het voelen van een aardbeving, maar uiteindelijk valt alles nog wel mee en die harteklop blijft uit.
Gisteren zijn Mustafa, Mehmet en Engin komen dineren. Ze hadden katoen mee om mijn maanden geleden gekochte kussens op te vullen. Zoveel dat er zelfs een bedje voor Mutlu mogelijk was. Wat blijkt : geen katoen, maar zachte mooie witte wol !! In Belgie zou je er een fortuin voor betalen. En zeggen dat de meeste mensen hier op mousse matrassen slapen !!!
Dit was het voor deze week. En, we zijn nog niet van gedacht veranderd (integendeel). We blijven hier zolang we kunnen.
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba
Vrijdag 10 December
Sorry, vorige zondag geen nieuwsbrief, het was hier wat druk. Waarschijnlijk volgende zondag idem dito, dus schrijf ik maar vandaag, anders denken jullie dat we hier dood liggen.
Winter in Selimiye of Lente ???? In Belgie betekent winter : alles is dood. Hier betekent winter : alles herleeft. Op de omgeploegde en bezaaide velden van 2 weken terug is het gewas reeds meer dan 10 cm hoog en dat in een grond die een maand geleden meer op een dorre vlakte leek. Je kon toen onmogelijk geloven dat daar ooit iets kon op groeien.
Maandag bracht Eddy Güller en Fatma weg om graan te zaaien op één van hun verre velden : met de Tata geen probleem, maar voorheen deden ze het te voet, MET een lading koren in hun tas. En het wàs ver, de berg op, het bos door, langs een weggetje waar geen normale auto meer op kan.
De loofbomen kleuren rood, bruin en geel klaar om hun bladeren te verliezen bij een volgende storm. Het kleurengamma is zo mooi als de zon erop schijnt. Ondertussen bloeien reeds de eerste lentebloemen in het wild : kleine witte narcisjes. Ik plukte er een boeketje en zette ze in een heel authentiek Turks vaasje - blikje Efes bier.
De citrusvruchten zijn op dit ogenblik heel goedkoop : een kilo mandarijnen kost 500.000 TL of 30 Eurocent. Ali Baba perst elke morgen 7 mandarijnen voor mijn vruchtensapje.
Recent las ik in de krant dat het gebruik van antidepressiva in Belgie steeds stijgt. Ik wil jullie écht niet nog depressiever maken maar hier halen we nog steeds temperaturen van 20 graden. Overwinteren in Selimiye IS een gezondere antidepressiva !
Op 1 december was het net één jaar geleden dat ik de deuren van mijn kantoor achter mij liet na 33 jaar full-time job. Ik kreeg veel vragen als : zal je niet in een zwart gat terechtkomen ? en hoe zal je je tijd doorbrengen ? Nu kan ik eerlijk antwoorden : ik heb het me nog geen moment beklaagd EN ik verveel me niet. Eindelijk kan ik eens doen WAT ik wil en WANNEER ik wil. Vroeger was het steeds van wat is er het meest dringend te doen, en
de rest moest maar wachten. Ali Baba heeft er zeker ook geen probleem mee, we vullen de dagen in vrijheid tegenover elkaar met alles en nog wat, en we genieten vooral van het panorama die op elk moment van de dag schitterend is.
Het Sint Niklaasfeest is voor jullie weer voorbij. Hier wordt dit niet gevierd, want St Niklaas was geen moslim. St Nikaas wordt hier Noël Baba genoemd en is niets meer dan een toeristische attractie in Myra, het stadje waar hij de bisschop van de armen was. Ik denk niet dat het de bedoeling van de brave man was om de kinderen in enkele Europese landen te bedelen met het duurste speelgoed op zijn naamdag
Vorige week ging ik water halen aan de bron 2 meisjes kwamen er ook aan en hadden een bosje bloemen bij (chrysantjes en roosjes). Spontaan gaven ze me allebei hun boeket. Ik dacht terug aan oktober 1995, de dag dat ik het torentje ontdekte
. Na mijn wandeling naar de heuvel gaf een meisje me een prachtige rode hibiscusbloem ik heb deze bij het verlaten van de baai vanaf Mizana in de zee gegooid en toen dacht ik : Selimiye, ik kom terug. Nu leven we er .. En, heerlijk nieuws : Lieve komt op bezoek op Kerstdag ! Ze landt in Antalya en zal daar de bus nemen ( 8 uur rijden) tot Marmaris. Zo zullen we de Kerst & Nieuwjaarsperiode toch niet helemaal zonder de dochters doorbrengen. Spijtig genoeg kan An niet meekomen.
Ik probeer toch weer eens een beetje warmte en zon bij dit mailtje naar jullie toe te sturen. Laat maar weten of het aangekomen is
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba--
Maandag 20 December
Het is nu 5 uur in de morgen. Afgezien van enkele vroege hanen die elkaar wakker kraaien is de rust en de stilte nu teruggekeerd na 2 woelige dagen. De sterren staan te schitteren in de donkere hemel en beloven een mooie dag. Zaterdag en zondag hadden we storm zoals we nog nooit voorheen zagen en regen, regen, regen. Ik had me voorgenomen jullie niet enkel over de goede dingen hier te vertellen, ook over de kwade. We hadden dus zware lekkage in het torentje. De wind en de regen kwamen uit het Oosten, zwiepten tussen de ramen en de muren (50 cm dik) en kwamen ons huisje binnen. Daarbij kwam natuurlijk dat de elektriciteit over heel het dorp uitviel (2 dagen en 1 nacht lang) èn dat ook de telefoonlijn uitviel. Onze GSMs konden niet meer opladen en stierven een langzame dood de oplaadbare lampen kwijnden weg goed dat er nog gaz bestaat. Warm water was er ook niet, maar koud water was er in overvloed
. De voornaamste bezigheid ondertussen was : het water buitenhouden. Alle badhanddoeken werden op strategische plaatsen gelegd en regelmatig uitgewrongen met de vraag : wanneer krijgen we die allemaal ooit terug droog. Water naar buiten trekken en dromen van de zon. Ondertussen genoten we toch van het prachtige panorama : de schuimkopjes op de zee en de windhoosjes die zich vormden midden de baai en naar de kant wervelden om te pletter te slaan tegen de rotsen.
Vorige zondag vierden we mijn verjaardag in Orhaniye, samen met alle Sennekes. Een restaurantje aan zee, tafeltjes op 3 m van het water (er is hier geen ebbe en vloed) een lekkere lunch in volle zon. We genieten altijd van de rit naar Orhaniye : 15 km (1/2 uur rijden) door de prachtige bergen langs azuurblauwe baaien. Weinig verkeer, het maakt dus niet uit of je links of rechts van de baan rijdt. Snel rijden kan echter niet want je komt gegarandeerd wel een kudde schapen, geiten of koeien tegen die de weg voor zich inpalmen. Met wat geduld en getoeter gaan ze dan langzaam opzij, ons vragend waar wij het recht vandaan halen hen te storen midden hun drukke bezigheid.
Mijn schoonzus stuurde me een mailtje met het voorstel wil volgend jaar een foto sturen met jullie twee als boerenkoppel achter het ossenstel als bewijs van jullie volledige intergratie in de Turkse maatschappij. Sorry, ik denk niet dat we zullen investeren in een paar koeiebeesten, maar we zijn wel ècht Turks aan het werken : we willen een beetje tuinieren en fruitboompjes planten op nonkels grond. Het ontginnen moet dus gebeuren met pikhouweel. We halen tonnen stenen (soms stukken berg ook) uit de grond om toch maar aan een fatsoenlijk, bewerkbaar stukje klaar te maken. Het grootse deel is al gedaan, maar de storm heeft ons tijdelijk halt toegeroepen.
Nog iets speciaal Turks : als de dorpelingen je bezig zien (eender met wat) vragen zij altijd wat ben je aan het doen ? Net alsof ze dat niet zien !! En dan zeggen ze "Kolay gelsin" - vertaling "het gaat je gemakkelijk"
Nu er overal groen is komt het vee ook weer naar boven, zij het dan vastgebonden aan een struik of aan een spinnend madammeke. Vermits het koren aan het groeien is mogen ze niet meer loslopen. Maar ons grote probleem is Mutlu. Zij wil dolgraag met de schapen en geiten spelen, maar die laatste zijn doodsbang van haar onbegrijpelijk, want zij is een herdershond. Ik denk dat er een communicatiestoring bestaat tussen hen : wij waren zo onverstandig Mutlu op te voeden in het Nederlands.
We kijken dikwijls naar de mooie vlucht van de arenden die op de bergtop wonen. Nu de lammetjes geboren zijn komen ze dichter, hopend er eentje te kunnen oppikken als ontbijt. Ze zijn zo sierlijk en zo majestueus, prachtige vogels. Met open vleugels zijn ze zeker 2 meter !
Ondertussen werd het 7 uur, Ai Baba is mijn fruitsapje aan het persen EN daarna volgt het ontbijt, één van de mooiste momenten van de dag. Vroeger namen wij zelden de tijd om fatsoenlijk te ontbijten, maar nu halen we de schade dubbel en dik in. En ik moet zeggen dat Ali Baba zéér vindingrijk is om voor afwisseling te zorgen, zijn ommeletjes ea zijn steeds een ware lekker(n)ij !
Zo, dit was het voor vandaag, de wasmachine is bezig de handdoeken te wassen zodat die kunnen drogen voor de volgende storm aankomt
..
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba
1 Januari 2005
Onze poezen waren er om jullie een Mooie Kerst te wensen,
Voor Nieuwjaar laten we de honden aan het woord :
Wij allen wensen jullie
een Nieuw Jaar
* vol mooie verrassingen
* vol innerlijke warmte
* vol levenslust
* vol vervulde wensen
* vol schoonheid
*vol spanning
*vol liefde
*vol succes
*vol gekke invallen
*vol vriendschap
en alles wat je wenst in je leven
..
Van harte,
Ali Baba, Hilde, Lieve, Mutlu, Siyah, Iauw & Felix
Zondag 9 Januari
Danke dankewel voor alle Kerst- en Nieuwjaarswensen die we van jullie mochten ontvangen. Er was ook een mailtje van Bart die nu in huisje Ichtegem woont
met een foto van zijn nieuwe hond, een knuffel van een Dalmatiër. We hebben zo de indruk dat ons huis niet kan voortbestaan zonder hond. We ontvingen ook 2 kaartjes met de post. Vreselijk gedoe, naar de post gaan hier : op een tafel liggen stapels brieven voor heel het dorp. Zoek je eigen briefwisseling er maar uit. Iedereen kan ook iedereens post meenemen of doorkijken van privacy geen sprake hier.
Ja, mijn laatste verslag dateert van 20 December. Ik vond het niet nodig jullie te storen tijdens de drukke eindejaarsfeesten.
De week van Kerstdag hadden we hier nog een aardbeving (5.1) rond 1 uur s nachts. Wij zijn in bed gebleven en maar schudden !!! Het geeft nog steeds een raar gevoel en je denkt wat komt er ?, maar meer dan afwachten kan je niet. In Marmaris echter was er grote paniek : de mensen ontvluchtten hun huizen en reden weg met de auto met verkeers-opstoppingen en auto ongevallen als gevolg.
Kerstmis wordt niet gevierd door de Moslims, maar de groep aangespoelden vierden het des te beter. Kerstavond brachten Ali Baba en ik gezellig door in ons torentje. Ali Baba had zon grote verscheidenheid aan hapjes gemaakt dat een echte maaltijd er niet meer in ging. Ondertussen genoten onze dochters in Belgie van de gastvrijheid van tante Chris & Wilfried en heel de bende Tanghetjes. Op Kerstdag zelf hadden we een lunch in restaurant Cinar buiten in de zon onder de blauwe hemel. Zodra de zon onderging (15 uur verdwijnt die achter de bergtop) werd een kampvuur aangestoken een paar Koerdische jongens zorgden voor life muziek (saz en gitaar), en er werd gedanst volgens spontane opwellingen en recht evenredig met de hoeveelheid Raki die gedronken werd. We mijmerden allen bij de volle maan
. wat mooi ! en, hoe gelukkig zijn we hier te leven
2e Kerst : naar Marmaris om Lieve op te halen. Heerlijk weerzien, en voor Lieve een kennismaking met onze Mutlu het was liefde op eerste zicht van beider kanten.
De dag erop is Eddy weer naar Marmaris gereden om
onze nieuwe ladder op te halen recht uit Istanbul !!! Ladders zijn hier in de omtrek bijna niet te verkrijgen. De meeste mensen timmeren zelf een ladder in elkaar (NIET volgens de regels der kunst) en de huizen zijn ook meestal niet zo hoog. Voor ons was het een must, anders kunnen we geen onderhoudswerken doen aan het torentje.
De dag erop : party bij Ruth & Dean (Amerikanen). Een gezellige boel en lekker eten in hun huisje aan de rand van de zee. Als je er door het venster kijkt denk je werkelijk dat je op een boot zit. Weer kennismaken met andere inwoners, babbelen, lachen, dansen. Lieve was mee uitgenodigd en genoot met volle teugen.
Oudejaarsavond : party bij Jos en Hale in hun versafgewerkte nieuwe woonkamer. De avond ervoor om 21 uur werden de vensters geplaatst
Weer gezellig, lekker enz
.
Twee dagen later
weer party, maar nu bij Pete, een Engelsman die hier zeer dikwijls vertoeft.
Nogmaals gezellig
Nee, eenzaam voelen we ons hier zeker niet !
Het was wel een beetje van het goede teveel in te korte tijd. Wij beloofden iedereen hen nu niet meer op te zadelen met een party maar te wachten tot de lente, dan kunnen we buiten eten wat handiger is in ons kleine torentje.
En, de dag erop : toch nog een uitnodiging uit onverwachte hoek. Güller (nichtje van Bahri) vroeg ons om mee te vieren op haar verloving. Een donderslag bij heldere hemel ! Wij zien Güller zeer dikwijls, maar nog nooit gezien in het gezelschap van een manspersoon. Zo werkt het hier dus. Als een jongen en een meisje elkaar leren kennen mogen ze niet in het publiek samen gezien worden. De contacten gebeuren stiekem en via via. Slechts na de verloving mag het. Het feest was in het dorpscentrum en de halve dorpsgemeenschap was aanwezig. Zij, overvloedig en bijna onherkenbaar gemaquilleerd, hij, zo gestresseerd dat er geen glimlach afkon. Muziek, tromgeroffel en gedans. Muziek enkel voor de mannendansen en muziek speciaal voor de vrouwendansen. Kledij : geen belang en iedereen gaat op in de muziek. Ondertussen geven de gasten geschenken, spelden ze geld op de verloofden en omhangen hen met juwelen. Als pointe worden ringen verbonden met een rood lintje om de vingers van de verloofden gestoken. De burgemeester knipt het lintje door en voilà, ze zijn verloofd.
Dat in zoverre de avondactiviteiten. Tijdens de dag zaten we ook niet stil (kan ook niet met Lieve op bezoek). Lieve genoot van het wandelen in de bergen met Hale, met mij, en met Mutlu & Moos. We zijn zelfs eens te voet naar Bozburun geweest over de bergtoppen een weg die onmogelijk met een auto kan bereden worden. Prachtige wandeling, de hondjes stoeiden en renden (daar zijn geen schapen of geiten geen gevaar dus) Wilde anemoontjes bloeien er in alle kleurschakeringen van wit, roze en paars.
Schitterende zichten naar zee. Een inspanning, maar een waar genot. Even voor Bozburun hebben we Ali Baba opgebeld om ons op te halen. Lieve en ik zagen de terugtocht wel zitten, maar het zou te zwaar geweest zijn voor de honden.
We zijn ook naar Datça geweest om inkopen te doen (2 uur rijden) en Lieve is met Hale naar de markt in Marmaris geweest.
Vrijdagavond was het afscheid. Ze had een mooie vakantie bij ons en vertrok tegen haar zin. En, ze had geluk met het weer slechts 2 dagen regen. Maar toen we vrijdag naar Marmaris reden om haar naar de Antalya bus te brengen hadden we druil regen. Niet zo aangenaam om rijden in het donker op onverlichte bergwegen. We waren de baai nog niet uit of 3 zwarte koeien stonden midden de baan. Remmen slippen en het toch halen. Volgende baai : een hele kudde (gelukkig witte) schapen. Nog wat verder : wegcontrole (is hier zeeeeeer gebruikelijk). De man komt naar de auto toe, vraagt mijn paspoort en rijbewijs Mutlu schiet wakker en begint vervaarlijk ter blaffen
.. die Jardarma was zo geschrokken dat we meteen mochten doorrijden
Wat voelen we ons hier toch veilig ! Toch nog op tijd in Marmaris aangekomen en Lieve gedropt om middernacht. Voor haar een tocht van 8 uur over het Taurusgebergte om dan haar vliegtuig te nemen in de namiddag. Op Internet zagen we dat ze gisterenavond veilig is geland.
Het is hier stil nu we weer alleen zijn, we missen haar (en An ook).
We zien in de krant dat jullie ook nog geen echte winter hadden. Ik voel me nu minder schuldig als ik vertel over het weer hier. Vandaag 18 graden.
OK, genoeg voor nu, nog rap een wasje in de machine steken, enkele bloemetjes planten en de dag zal zo weer voorbij zijn. Tot volgende week !
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba
Zondag 16 Januari
Gisteren een stralende lentedag, vandaag donder, bliksem en gietregen we hebben niet te kiezen en genieten ondertussen van rustig binnenwerk : boekje lezen, haken, schrijven of gewoon naar buiten kijken want de belichting en de keuren zijn zo mooi en steeds anders. Gelukkig komt er deze keer geen water binnen.
Turkije is recent weer in de media gekomen. Met Nieuwjaar werd het geld gewijzigd : ineens zes nullen weg !!! We zijn dus straatarm geworden. Geen paniek voor wie nog enkele miljoentjes in de schuif liggen heeft, je kan ze nog gebruiken tot het einde van dit jaar.
En dan de aardbeving van deze week. 5 schokken op één nacht en t waren wel serieuze. Wij zijn in ons warme bed gebleven en Ali Baba heeft er zelfs doorheen geslapen
Ik begrijp echter niet waarom zoiets steeds op het nieuws in Europa komt, hier is het een normale zaak. Ik heb soms de indruk dat ze niets liever doen dan negatieve dingen over Turkije uitbazuinen.
Vorige zondag : een telefoontje van Mustafa dat ik onmiddellijk naar Orhaniye moest komen voor Mutlus sterilisatie (hier vertellen ze je nooit iets op voorhand). Wij hebben geen enkele tafel waarop Mutlu kon worden geopereerd, dus de auto in en op weg. Alles verliep voorspoedig en ondertussen is haar wonde mooi aan het genezen en de derde dag reeds sprong ze weer rond als een dartel veulen. Het was wel nodig die sterilisatie, alle dorps-zwerfhonden zijn reuen, niet moeilijk je voor te stellen wat het zou worden tijdens een loopse periode.
Eindelijk hebben we onze paspoorten teruggekregen. Ze waren twee maanden weg naar alle mogelijke instanties en onze 2 x 8 fotos zijn ergens rondgedeeld, MAAR we hebben onze verblijfsvergunning !!! De Jandarmas zijn eerst wel komen navraag doen bij de buren of wij brave mensen waren
JA dus !!!
De loofbomen zijn nu hun bladeren kwijt. De vijgebomen staan er trots bij met hun dikke grijze takken. Sommige amandelbomen beginnen zo snel al prachtige bloesems te krijgen. De olijfbomen verliezen hun bladeren niet. Ben gisteren weer de berg opgewandeld om een nieuw boeket anemoontjes te plukken. Een bloemenwinkel heb je hier zeker niet nodig, er zijn altijd wilde bloemen of bessen in overvloed. Elke keer dat ik langs dat geitenpad omhoog loop bewonder ik de steensoorten. Ongelofelijk welke mooie kleuren en structuren er zo maar voor het rapen liggen (je moet ze wel kunnen opheffen als je ze wil jatten). Rood, groen, geel, sommige zijn kiezels versmolten met lava enz .. Je zou elke steen willen oppakken en bestuderen (en meepakken).
Gisteren met de dochters getelefoneerd, ze waren samen in Eernegem en hadden hun dag gespendeerd aan koopjes zoeken. Mooi compliment gekregen van hen : jullie zien er jonger uit sinds jullie in Turkije wonen, het past niet meer om jullie de oudjes te noemen. Voelt heerlijk aan voor ons, en eerlijk gezegd, we voelen ons hier ook jonger !!!
Tussendoor ben ik bezig met vertaalwerk vooral na zonsondergang (je denkt toch niet dat ik hier niets doe !). Ik had een boekje gekocht 101 vragen over Turkije geschreven door een toergids en het is zeer interessant als je iets over Turkije wil te weten komen. Het bestaat in het Engels, het Russisch (er komen hier veel Russische toeristen, maar iedereen heeft er de pest aan) en het Duits. Ik heb contact genomen met die man en hem voorgesteld het boek te vertalen naar het Nederlands. Hij was dolenthousiast over mijn voorstel, en ik heb mezelf nu verplicht ermee klaar te komen voor het toeristisch seizoen begint.
Eigenlijk zou ik nog naar het dorp moeten om brood te halen misschien tussen 2 vlagen in. Ik vertik het om de auto te nemen ! De winkels zijn hier ALTIJD open, 7 dagen op 7 en tot laat s avonds. Heel gemakkelijk voor wie geen planning heeft (heeft hier niemand). Met werken hetzelfde, wie werkt, werkt ook 7 dagen op 7 de anderen doen niets of zitten te babbelen in de theehuizen.
OK, gedaan met regenen, tot volgende week
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba
Dinsdag 1 februari
Ja !!! Ik ben er terug ! Dank voor de bezorgde mailtjes om te vragen of alles hier in orde was. Sinds mijn laatste verslag dd 16 januari hebben we al heel wat meegemaakt. Alles was lente en super OK tot Kurban Bayram op 20/1 (het offerfeest dat 4 dagen duurt). Maar, dat offerfeest is dus letterlijk in het water gevallen : 4 dagen helse regen, hagelstenen, wind, donder en bliksem. De Turken hebben hun Bayram dan maar met enkele dagen verlengd om toch nog hun families te kunnen bezoeken waar ook ten lande (ALLES kan hier). Deze keer geen lekkage van belang in het torentje, maar wel blikseminslag. We hadden uit voorzorg alle elektrische apparaten uit de stopcontacten verwijderd, maar
we waren vergeten de telefoonconnectie uit de computer te halen. Gevolg : laptop dood ! Niet meer op te starten en mond aan mond ademhaling met een computer zie ik niet direct zitten. Ons contact met Europa verbroken voelt niet goed aan. Ondertussen zien we een vuurwerk van flitsen in huis, donderslagen zodat onze Mutlu dekking zoekt in het verste hoekje van de keuken, regen die met duizelingwekkende snelheid naar beneden komt zodat Selimiye weer herschapen wordt in een soort pretpark vol watervalletjes en onberijdbare wegen. Bij Jos kregen ze zelfs een vuurbal in de woonkamer, vlakbij de houtstoof. Jos is een onvervaard type, maar deze keer was hij toch ook een beetje bang geweest. De bliksemschichten zie je zo duidelijk en de donder rolt door de bergen.
Nu ja, zodra het weer beterde ben ik naar Marmaris gereden met mijn dode laptop hopend op hoopvol nieuws. Maar, de Turken hebben er een handje van weg om eerst het slechtste te vertellen : de laptop kan misschien nog als speelgoed voor kleine Denizhan gebruikt worden
. Dit deed mijn hart een toer overslaan, de computer was pas 1 ½ jaar oud !!!
Terug naar Selimiye na afscheid genomen te hebben van de laptop (ik OK dom van mij, ben blijkbaar niet professioneel meer had ook geen recente kopies). s Anderendaags een heerlijk telefoontje van Bahri : laptop is hersteld voor 30.000.000 TL (de Turken blijven hier nog in miljoenen spreken net zoals de Belgen nog lang in Bef praatten na de invoering van de Euro). Terug naar Marmaris na 2 dagen omdat het weer het niet eerder toeliet. Ik kom bij Bahri, start de computer, alles OK. Ik probeer de Internet connectie : NIETS ! Terug naar het computerwinkeltje : modem is stuk en geen reserve-onderdelen in voorraad (hadden ze ook eerder kunnen checken) maar dat wordt binnen 2 dagen verholpen. Prijs : 119.000.000 TL. Goed, bestel maar en ik neem de computer terug mee naar huis om eerst en vooral kopieën te maken en om verder te werken aan mijn vertaling. Maar, de elektricteitstoevoer laat het afweten ! 3 dagen zonder stroom en de laptop heeft maar 3 uur reserve
Rap de dringendste kopieën genomen, maar van werken of vertalen was geen sprake.
5 dagen zijn nu verlopen maar zonder bericht dat de nieuwe modem binnengekomen is. Vanavond echter kreeg ik een telefoontje van Bahri dat er een modem in voorraad is in een ander computerwinkeltje. Hopen op morgen dus.
2 dagen later
Gisteren de derde trip naar Marmaris, nieuwe modem erin, alles zou moeten werken en terug naar huis. Thuisgekomen laat de muis het afweten
Te slecht weer om terug de trip te doen en Bahri stuurt me een externe muis op per Dolmus. Nieuwe muis niet mogelijk te installeren. Weg en weer getelefoneer met als resultaat : morgen terug naar Marmaris. Het wenen stond me nader dan het lachen. Heb dan op eigen houtje een rescue geprobeerd EN HET IS GELUKT !!!
Uiteindelijk ben ik er vanaf met 75 en ben geen gegevens verloren.
Ondertussen waren Jos & Hale naar Nederland vertrokken voor een 14-daagse vakantie. We kregen zijn hondje, alle sleutels van zijn huis en ik mocht hun computer (een gewone) gebruiken. Wel lief van hen, maar onmogelijk zonder stroom !!!! Gisteren lieten ze ons weten dat ze hun vakantie verlengen omdat ze eerst een reisje naar Thailand geboekt hebben. Noch Mutlu, noch Moos is daar boos om.
Ik hoop jullie niet te vervelen, maar nog zoiets geks : één van de Bayramdagen had het zo hard geregend, het water en de rotsblokken waren naar gewoonte naar beneden gekomen voor het hek van het huis van Jos en hadden de waterleiding doorgesneden. Ik was juist van plan mijn haar te wassen. En nu volgt de problematiek zich snel op : zuinig zijn op het water een korte douche kan er wel vanaf. Na 2 dagen leiding hersteld, maar geen warm water want er is geen zon (zonnepanelen). We hebben ook een mogelijkheid de zonnepanelen op te warmen via elektriciteit, maar er is geen stroom enz
Mijn grootmoeder zei altijd t is altied etwor entwod (sorry voor de niet-Westvlamingen die dit niet zullen begrijpen).
En dan heb je nog de berijdbaarheid van de wegen. Zelfs de hoofdstraat (!) van Selimiye is zo goed als onberijdbaar. Dankewel Bahri om ons een 4x4 aan te bevelen !
Ik moet wel zeggen, het leven hier in de winter is vol verrassingen goede en minder goede maar we leren bij om alles beter het hoofd te kunnen bieden tegen volgende winter. Alles samen was de stroomvoorziening gedurende 1 week 3 volle dagen en nachten nihil (het werd hoog tijd voor de diepvries) en nog eens 4 dagen met slechts enkele uurtjes stroom. In België zou dit een revolutie ontketenen ! Ook de telefoon laat het regelmatig afweten, maar we hebben nog 2 GSMs in de veronderstelling dat deze tijdig kunnen opgeladen worden. Soms voelen we ons hier echt een beetje in de brousse.
Tussendoor krijgen we heerlijk zonnige dagen en samen met de zon zijn alle zorgen vergeten.
Onze Duitse buren (het witte huisje op de panoramafoto) zijn aangekomen voor een 2 maanden durende wintervakantie. Eigenlijk is de heuvel hier Klein Europa : Nederland-België-Duitsland.
De mensen van het dorp mijden de heuvel s nachts (bijgeloof ?) en wij voelen ons hier veilig.
Ik moet ook nog vertellen : ik heb hier de bijnaam gekregen van Towerlady. Klinkt mooi hé, misschien krijg ik toch nog pretentie op mijn oude dag
.
Voor de rest : alles OK en we denken er niet aan terug te keren naar ons Belgisch comfort landje.
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba
zondag 6 februari
Mijmeringen van een kluizenaar(?)
De vrouw volgt de man, in goede en kwade dagen
.enz
Sinds de revolutie van de dolle minas en de emancipatie van de vrouw, zijn de rollen veelal omgekeerd en gebeurt het nu ook dat de man de vrouw moet volgen.(Waar is de goeie ouwe tijd?)
Dit is bij mij dan ook gebeurd ! Daarbij spiegelde zij mij een aards paradijs voor met meestal zon (ze ging nog niet zo ver om te zeggen altijd!), heerlijk water om te zwemmen, prachtige natuur om in te wandelen. Je kon zo de vruchten van de bomen plukken: mandarijnen, appelsienen, druiven, granaatappels, vijgen, citroenen, amandel noten, en ga zomaar door! En de kruiden waren maar te plukken, je vond ze overal. Mooie en vriendelijke vrouwen die naar mij zouden lachen. Drank en groenten in overvloed
!
Dat fruit aan de bomen is inderdaad juist, Hilde is er gelukkig mee, zo heeft ze elke morgen een paar glazen vers geperst fruitsap, en voor de rest heeft ze maar te plukken wat ze vindt. Maar ik lust geen fruit
..! (alleen in flessen). En de noten die Hilde mee brengt, met kilos, maar die moet ik dan nog helpen ontbolsteren ook en de afval sparen voor de barbecue. Want de tower Lady doet niets liever dan vuurtje stoken en 80% wordt dus geroosterd. Aardnoten ofte apenootjes krijgen wij ook al in overvloed van vader Sen, ook al uitpakken, afval sparen en ze roosteren in de oven. Kruiden worden verzameld, vooral Lieve heeft er zich deze winter op toegelegd, gekuist en dan gedroogd in de oven. Kan je voorstellen hoeveel uren ik in de keuken sta, buiten mijn kook karwei?
Lieve had aan familie, vrienden en kennissen beloofd om kruiden mee te brengen, ze had een ganse lijst mee. Ze is ook veel te goed en zou alles doen, en ook en deel van de noten verdwijnt die kant op. Vraag mij af wat ze bij de douane denken als ze al die geurige toestanden in haar bagage vinden.
De zon valt wel mee, er is er in overvloed voor 75% van het jaar, en wie wil zweten is hier op zijn plaats. Moesten ze het spreiden over een gans jaar, hadden we een gemiddelde van 20° en hadden we in de winter geen vuur nodig. Hilde gaat graag naar het Turks bad in Marmaris, maar ik heb er hier één in de keuken. Alleen heb ik dan wel geen mooie ventjes om mij te masseren en in de keuken kan je ook niet in je blootje staan, geen zicht als er onverwachts iemand binnen springt. En met al die vrouwtjes die hier voorbij komen zou je al rap een overrompeling kunnen krijgen, en moesten het nu nog mooie jonge meisjes zijn, ze moeten daarom nog niet zo jong zijn! Maar dan kan je ook geen kluizenaar zijn en ik heb Hilde al en dat is al meer dan genoeg, ik heb zo al grijs haar genoeg en ik heb liever geen kaalkop, de zon weerkaatst dan te veel, ze noemen het hier nu al soms een lichttoren.Trouwens, die mooie jonge vrouwen die ze mij voorspiegelde zijn zeer beperkt en zij kunnen geen Engels en ik geen Turks. En met hun hoofddoek op zien ze allemaal hetzelfde uit. De meeste vrouwen die hier in de buurt komen schelden op de hond, maar ik laat ze doen, ik versta toch ook geen Turkse scheldwoorden. Als ze zo beginnen zeg ik altijd vriendelijk Merhaba, Günaydin en mooi weertje vandaag. Ze tateren dan wel voort en gaan ergens anders staan met hun schapen. Eén van de vrouwtjes vertelde me dat ik de hond alleen brood te eten mag geven (in het Turks) en dat heb ik wel verstaan. Goed hé !
Drank in overvloed, ja water, beneden ons aan de bron! Gelukkig hebben ze hier nog Raki, Turkse Gin, Turkse Brandy, wijn en bier. Alle andere drank die ik vroeger dronk zijn stronteduur.
Groenten, ook in overvloed, daar valt dus niet over te klagen. Maar, ik lust ze liever klaargemaakt en Hilde lust ze enkel rauw, op enkele soorten na. Dus, probleem voor de kok.
Vlees, inderdaad, vlees genoeg. Je ziet ze ganser dagen voorbijlopen, meestal met een luidruchtig vrouwmens er achteraan, maar voor vlees in stukken moet je naar Bozburun of naar Marmaris.
Ik kan zo nog verder gaan, doch ik wil niet overdrijven, ik wil enkel uitleggen wat een vrouw allemaal doet om haar zin te krijgen, en een man is dan zo goed gelovig.
En dan die stormen, samen met stortregen, of afwisselend. We verdrinken bijna in eigen huis. Jos, samen met Frank hebben ons deze zomer proberen bang te maken voor de winter. Moest je hen geloven verdween gans het dorp onder water. Maar zo erg is het ook weer niet geweest. We zitten dan gezellig binnen een boekje te lezen (als er stroom is), naar TV te kijken (als er stroom is en geen storing), op de computer te werken of te spelen (als er stroom is), enz
(als er stroom is). Een kompleet TV programma bekijken lukt zelden, de ontbrekende delen moet je er dan maar bij dromen. Gelukkig is er nog de gaz, zodat we kunnen overleven. Voor de rest kan je mijmeren en mediteren bij een olielampje want de oplaadbare buislamp krijgt onvoldoende tijd om op te laden (geen stroom) en Hilde kan dan weer niet tegen het schelle licht en het lawaai van de gaslamp. Begrijp je nu waarom ik me ben beginnen in te leven in het leven van een kluizenaar ? En dat ik er mij goed bij voel ? Rustig in mijn torentje, al of niet met de Towerlady, naar de natuur kijken, insecten en grotere beesten bestuderen, een boek lezen, mediteren, enz. De eerste test kreeg ik toen Hilde mij 3 weken alleen achterliet. En dan kwam ze nog terug met een lief klein hondje, gevonden op de weg, bijna dood van de dorst en de zon. En niemand (?) kon zich daarover ontfermen ? Je moet dat lief klein hondje nu eens bekijken
. ze gaat we weg op van de maten van een kleine olifant !!! Maar ze is nog steeds lief, maar soms koppig.(hoe zou het anders kunnen.)
Ze heeft reeds een vriendje. Rare situatie : een Ierse Hollander met een Turk worden opgevangen door Vlaamse Belgen, en beiden verstaan het ! Als ze willen !!!!!!!
Maar, ik klaag niet, het valt hier best mee, en als goeie Vlaming pas ik me wel aan en alles heeft zijn charme, zelf een bliksems en gedonder en het gerommel in de bergen.
We gaan een beetje verder mediteren, al ga ik niet op het terras zitten nu, het is wat te koud en te veel wind. Hoewel er is nu een mooi zonnetje!
De groeten van Ali baba.
Hoera ! Er was stroom en de computer heeft stand gehouden !!!
Nu nog internet verbinding!
PS. dit was mijnen Ali Baba op zijn best groetjes, Hilde
zondag 13 februari
Hallo allemaal,
Deze week : de winter op zijn best ! Stralende blauwe hemel, volop zon, maar een beetje fris. Ondanks dit was de gemoedstoestand eerder matig. Een zeer goede vriendin van ons is heengegaan in Belgie : 58 jaar oud, totaal onverwacht. En, op zon momenten voelt het zo erg aan niet op de uitvaart aanwezig te kunnen zijn. Eventjes naar Belgie in de winter betekent ofwel een reis van 24 uur, ofwel een heel dure aangelegenheid.
Vandaag wordt er regen voorspeld (www.meteor.gov.tr), maar nog niets van te merken geen wolkje aan de hemel. De hondjes liggen zalig in de zon, de poezen in bed en Ali Baba doet de afwas.
Vrijdag ben ik op stap geweest : naar Bodrum. Als je op de kaart van Turkije kijkt denk je : zo dichtbij, is toch het vertellen niet waard. Toch is het 250 km rijden (enkel) en toch doe je er
3 1/2 uur over (enkel). Er ligt nochtans een heel goede baan (vanaf Marmaris dan), maar je moet steeds door berg en dal met bochten en kronkels. Bahri wist er een interessante boot liggen en dacht eraan haar te kopen. Dus : samen op weg. De boot lag in Türkbükü, een dorpje aan de Noordkant van het schiereiland Bodrum. Daar was ik nog nooit geweest. Prachtige ligging tussen baaien en eilanden. Maar, het toerisme heeft ook hier zijn tol geëist, de dorpjes zijn werkelijk uit hun voegen gebarsten : pensions, vakantiedorpen, hotels enz
Je vraagt je echt af wie wil hier eigenlijk nog vakantie nemen. De boot was een tegenvaller, heel slecht onderhouden. We zijn dan maar andere boten op de scheepswerven gaan bekijken, maar ook zonder sukses, ofwel te duur ofwel niet goed. Geen sinecure, een boot bezichtigen die op het droge staat !! Een boot is wel hoog als ze uit het water is, en de ladders die erbij staan zijn levensgevaarlijk soms moet je van boot tot boot klauteren - en, ik ben tenslotte geen 22 meer. Maar ik heb het overleefd ! Ook eens naar Bodrum stad geweest, erg druk, ondanks dat het toerisme nu bijna het nulpunt bereikt, je kan denken wat het tijdens de zomer moet zijn. t Was een lange dag (om 5 uur opgestaan en om 8 uur s avonds thuisgekomen), maar t was een prachtige dag. Heb erg genoten van de natuur in de bergen en van de mooie zichten op zee.
Ben deze week ook het water gaan betalen. Dit moet gebeuren op het bureau van de muhtar. Ongelofelijk, ze hebben een computer maar ze werken nog met de hand ! Op de bureau liggen 5 grote agendas achteraan is een lijst geplakt met de namen van de inwoners dus, zoeken maar waar je naam staat. De namen zijn alfabetisch gerangschikt volgens de
.. voornaam. Bedenk dan maar eens dat de halve populatie Mehmet, Mustafa of Kadir heet !!! Wist je trouwens dat het gebruik van een familienaam hier pas werd ingevoerd in 1934 ? De voornaam blijft hier nog het belangrijkst. Tengevolge daarvan moet je nog steeds op elk belangrijk papier de voornaam van je vader en de volledige naam van je moeder invullen in de meeste gevallen krijgt de vrouw officieel de familienaam van de man bij het huwelijk haar naam verliest ze volledig.
Ik hoorde dat Erica tours stopt omwille van nieuwe dure eisen die gesteld worden aan touroperators. Heb ik even geluk gehad ! Het wàs dus een unieke kans, die reis naar Oost Turkije. Ik kan er nog echt van nagenieten en de contacten met de andere medereizigers blijven nog lopen. Dat is wel het voordeel van zon kleine groep, het schept een hechte band.
Ons eerste fruitboompje een citroen is geplant !! Er volgen er nog, wie volgend jaar op bezoek komt kan misschien een citrusvruchtje eten recht van onze boompjes. Niet dat er hier een tekort is aan citrusvruchten, en duur zijn ze ook niet op de markt, maar het geeft nu eenmaal een speciaal genoegen iets vers van de boom te kunnen plukken. De Sennekes in Orhaniye hebben zodanig veel bomen staan dat de grond op een appelsienentapijt lijkt. Niemand raapt ze op want ze hebben er toch teveel. Zal eerstdaags enkele kilootjes gaan halen om confituur te maken.
En nu een vraagje voor jullie : probeer eens volgende Turkse woorden uit te spreken : rönesans en otoaksesuar. Lukt het ???? Bedenk daarbij dat 20 % van de Turkse taal uit Franse woorden bestaat. Begrijp je ze ???
Zo, dit was het voor deze week, veel groetjes van ons twee
Hilde & Ali Baba
zondag 20 februari
Hey, jullie allen !
We hebben stroom - hoewel het hier niet in het nieuws komt als er geen is, het gebeurt toch té dikwijls in de winter - en als de telefoon het doet kan ik mijn nieuwsbrief doorsturen. Maar, die zaken waar we in Europa zon belang aan hechten èn die er ook levensnoodzakelijk zijn kan je hier beter relativeren. Het voordeel is hier : we zijn er niet van afhankelijk voor onze broodwinning en de Turken hebben er geen last mee : geen stroom niet werken.
Soms denk ik : wat zal ik volgende week schrijven ?, maar nog steeds geen probleem, ons eerste jaar is nog niet rond en we ervaren dagelijks nieuwe belevenissen. Vergeef het me als ik sommige dingen twee maal vertel, maar dat gebeurt meestal als ik ten volle geniet van iets en vergeten ben dat ik het jullie reeds verteld heb.
Nu hier - op dit moment : je ruikt, je ziet en je voelt de LENTE !!! De vogeltjes ook, vroeg in de morgen reeds hoor je suskewiet, wiet wiet wiet, tjierp, enz je weet niet meer wààr je voeten zetten bij een wandeling, want steeds trap je een bloempje dood. Het landschap is herschapen in een waar bloementapijt, ongelofelijk voor wie het dorre landschap van Turkije enkel zag tijdens de zomer. Ook voor ons een revelatie, wij waren hier nooit tijdens dit (mooiste) seizoen dit was voor ons nog steeds het ongekende Turkije.
Ook zit het landschap vol vuile mama-schapen (die hangen aan een touw met een madammeke eraan), maar ze zijn nu vergezeld van hun kersverse kroost : jonge witte (soms met zwarte pootjes en dito snoet) lammetjes die rondhuppelen en ervan overtuigd zijn dat het leven mooi is. Zo mooi om zien, zelfs onze honden hebben zin ermee te stoeien, maar dàt mag en kan dus niet.
En, het is hèt moment van de amandelbloesems ! Prachtig, zo jong, zo fris, zo teer gelijkend op appelbloesems. En toch zijn het diè bloesems die de harde noten maken. Wat is de natuur toch geweldig !!! Eèn boom is al mooi, maar heel Selimiye is nu één boeket van amandelbloesems en dàt is pas de moeite waard !
Ik vertelde 2 weken geleden al over mijn computerproblemen. De interne muis moest steeds gerepareerd worden bij het opstarten (danke aan mijn super petekind Driesje die me onbewust motiveerde om dit waar te maken !!!). Nu is er een wonder gebeurd : Felix, onze meest intelligente kat, heeft het klaargespeeld om die muis terug constant actief te maken !!! Zo er een computerfirma is in de buurt : ik verhuur Felix voor een heel hoge wedde om de muizen te beheersen, want het beest kent er iets van !!! Alleen, ik betrouw haar niet helemaal : Ali Baba heeft nu een kartonnen doos geamputeerd die de laptop moet beschermen zo die niet gebruikt wordt.
Ik weet, mea culpa, mea culpa, dat er regelmatig mensen onder jullie verjaren. Soms denk ik eraan (soms ook te laat), maar het is hier zo moeilijk de dagen bij te houden ondanks de kalender van de druivelaar. Laat me nu al jullie allen een gelukkige verjaardag toewensen, wanneer die verjaardag er ook moge zijn. Het is van harte gemeend !!! De fotos hierbij dienen als verjaardagskaartjes.
Vorige donderdag hoorden we hier abnormale muziek tromgeroffel bazuingeschal geroep enthousiasme ------. Op donderdag, geen huwelijksfeesten, dàt gebeurt meestal tijdens het weekeinde (zoals vanavond). s Anderendaags werd het mysterie opgehelderd : 4 maal per jaar worden jongemannen opgroepen voor de legerdienst. Februari, één van de 4. Ze worden uitgeleid met muziek, getoeter en gebral (meestal zijn er al een pak dronken) en er wordt afscheid genomen voor de 15 maand durende legerdienst. Ongelofelijke akoestiek hier : wàt er ook gebeurt in de baai, wij horen het ook (maar we weten niet altijd het waarom).
Wat ook erg aangenaam is (een lekker gevoel) : kledij speelt hier geen rol. Je kan hier gerust een paars-groen gestreepte lange broek dragen met daarbij een geel-rode bloemetjesbloes. Niemand zal naar je omkijken. De Turken zijn wel specialist in het combineren van onmogelijk combineerbare kleuren. Maar, het voelt goed omdat het je ook een stuk vrijheid geeft. En, dàt was uiteindelijk één van de redenen waarom we hier kwamen wonen
Ondertussen kregen we weer aankondigingen van bezoek : 3 april : ons An samen met Ellen (mijn super-kamergenote tijdens de Oost Turkije reis. Ze komen met hetzelfde vliegtuig aan : Ellen blijft één week, An 2 weken. Daarna proberen wij een vlucht te boeken voor een Belgische 14-daagse. Als we thuiskomen zal ons torentje ingenomen zijn door Marscha en Arja (ook OostTurkije vriendinnen) en einde Mei komen Dominique en Kristientje (dichtste buren uit Belgie) voor een weekje. Ik kèn de aantrekkingskracht van het torentje ! Dus, wil je op bezoek komen : boek tijdig, de plaats is beperkt !!!!
Genoeg gezeverd, tot volgende week !
Hilde & Ali Baba
Zondag 27 februari
Hallo, allemaal !
Nu zijn we toch wel blij niet in de sneeuw te zitten
. Sorry, ik wil jullie niet echt jaloers maken, maar vorige zondag hebben we hier gebarbecued. Ja, sneeuw kan mooi zijn, maar ik mis het niet. Trouwens, hier moet je maar enkele uurtjes rijden en je zit er ook midden in. In sommige gebieden kan je zelfs s morgens gaan skiën en s namiddags in zee zwemmen : iemand zin ??? Op mijn trip naar Bodrum zag ik ook sneeuw op de bergtoppen, en bevroren watervalletjes langs de weg. Maar in onze beschermde baai aan zee : geen vorst en geen sneeuw.
Voor diegenen die de tijd en de goesting zouden hebben eens in Selimiye te overwinteren (misschien mijn jongste broer ????.....), geef ik nog eens een korte samenvatting van wat je hier te wachten staat.
af en toe een dag met gietregen, maar dan in de ergste vorm
af en toe een dag met wind die rond te toren huilt en fluit met een kracht dat je met moeite kan blijven rechtop staan (buiten dan)
af en toe een dag met donder en bliksem. De donderslagen rollen en knallen dat het een lust is en je ziet de bliksemflitsen in zee vallen
de dagen zijn kort in December en Januari en de nachten zijn lang
de elektriciteit die uitvalt, en als dit te lang duurt vallen ook de oplaadbare lampen uit, vooral vervelend s nachts. Dan lig je in het donker te luisteren naar de regen en de wind, en je voelt je zo machteloos en kwetsbaar.
tot nog toe zaten we slechts 2 dagen met gesloten voordeur. Die staat anders altijd open.
het stoofje brandt alleen s morgens vroeg en s avonds en zelfs niet elke dag
de laagste temperatuur die we noteerden was 6 graden (voor zonsopgang). Normaal schommelt die tussen 10 en 15 graden
vermits de regendagen afgewisseld worden met zonnige lentedagen kan de was altijd buiten drogen. Alleen kwestie van te wassen op het juiste moment.
De belichting en de zee zijn elk uur van elke dag een wonder om naar te kijken (ideale bezigheid als er geen stroom is)
Ook al is de hemel grauw en bewolkt, je ziet altijd ergens een stukje blauw waar de zon doorheen komt
In België gaven we de vogels eten tijdens de winter. Hier hoeft het eerder tijdens de zomer nu vinden ze alle voedsel in de natuur en in de zomer is alles dor
Ons besluit : overwinteren hier is best aangenaam. De slechte dagen worden ruimschoots vergoed door de zonnige dagen en perioden.
Sinds enkele weken zet een grijsharig madammeke haar zwarte geit vlak naast ons torentje te grazen. Ik denk dat het een oud beest is en ze hoopt waarschijnlijk dat één van onze monsterhonden hem zullen neervellen èn dat ze er dik zal voor betaald worden. Maar ze is er lelijk naast : de honden bekijken het beest zelfs niet meer.
Moosje is hier nu al meer dan een maand en Ali Baba begint scheef te groeien : de twee honden willen natuurlijk altijd op hetzelfde moment gestreeld worden, maar
het hoogteverschil is zo groot !!
Regelmatig krijgen we ontbijt aan bed. Vermits de voordeur ook s nachts open staat komen en gaan de katten zoals ze willen. Heel fier komen ze dan hun vangst aan ons tonen : ra ra wat ?
We vorderen met de aanleg van de achtertuin : nu staan er 2 citroenen, 2 appelsienen en één mandarijn. Nu maar hopen dat ze groeien, maar deze zomer zullen we zeker dagelijks moeten sproeien De gezaaide radijsjes komen ook al boven. Hier is dit een niet gekende groente. Gezien de plaatselijke groenten zeer goedkoop zijn zaaien we wat we hier niet vinden. Heb ook al 2 artisjokken staan (van Hale gekregen). De van België meegebrachte frambozenstruikjes zijn opgevreten door een schaap.
Het witte huisje in ons panorama is verkocht : Duitsland vertrekt uit Klein Europa want een Turkse dokter uit Marmaris heeft het gekocht. Maar het blijft er rustig : nog niemand gezien.
Mijn inspiratie is op, volgende week wat meer (of minder)
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba
zondag 6 maart
Hallo, jullie allen !
Nog niet ondergesneeuwd ??? Wij missen de sneeuwpret (ik maakte altijd graag sneeuwmannen ook nog als de kinderen geen kindjes meer waren), maar 19 graden Celsius vorige Donderdag is ook niet slecht hé ! Elke keuze is een opoffering
Vandaag wel een Belgische regendag en vorige nacht gierende wind, maar de toren blijft recht staan. En de kosten voor verwarming deze winter : tot op heden 124
. Voel je het verschil ???
Ik voeg weer eens wat fotos bij anders zullen jullie me niet geloven : het bloementapijt op elk plekske grond dat niet bewerkt wordt.
En dan ook : het schapenmadammeke neerzittend op een steen en sokken breiend voor haren dierbaren terwijl ze haar schapen in de gaten houdt op de grond vlak naast ons.
En nog : het boeket van de week jarenlang zag ik de knollen en wist niet welke bloemen eruit kwamen
Nu WEL !!!!!
Selimiye was ooit Grieks en heette toen Losta. In die tijd (lang geleden) legden ze terrassen aan op de heuvels om wijnranken te planten. Volgens de overlevering produceerden ze hier heel goede wijn, maar de Turken hebben dit niet verdergezet. De terrassen zijn er nog steeds en de niet bewerkte stukjes zien eruit als besneeuwde stukjes land
maar geen sneeuw het zijn bloemen : papatyas (zoiets als grote madeliefjes).
Bahri is ondertussen in zijn nieuwe huis gaan wonen in Keçibûkü. Ze hebben de renovatie in een minimum van tijd uitgevoerd en van een vierkante betonen blok een prachthuis gemaakt. De kleine Denizhan kan zijn geluk niet op de overschakeling van een appartementje in stad naar een huis met tuin midden de bergen ! En, ik moet toegeven : het is echt mooi geworden. De tuin geeft ook aan ons zijn vruchten. De hoeveelheid aan citrusvruchten die er aan de bomen groeien kunnen zij nooit alleen op. Ben dus deze week de keuken ingegaan en heb (dankzij het recept van Ruth) 2 maal appelsienenconfituur en éénmaal citroenconfituur gemaakt. Ali Baba vindt het super lekker (ik mag ook wel eens iets doen in de keuken
). Heb ook hand-made marsepein gemaakt : de noten gepeld en dan geplet in een vijzel want mijn keukenrobot staat nog in Ichtegem. Veel werk, maar t is lekker en amandelen zijn hier ook in overvloed.
Eigenlijk wisten we niet wat ons hier te wachten stond ivm sociaal contact. OK, we kenden Bahri en de familie, maar voor de rest niemand anders. Ik moet wel zeggen dat dit enorm meegevallen is. De aangespoelden vormen hier een echte hechte groep en ze zijn ook heel sociaal tegenover elkaar. Na korte tijd reeds waren we als familie ingeburgerd. Geen jaloersheid, geen geheimen, geen valsheid - elk deelt wat hij heeft of kent. Ruth & Dean (de Amerikanen) hebben geen auto en zijn aangenaam gezelschap als ze met ons mee rijden naar de markt in Bozburun of naar Marmaris. Maar, toen Mutlu spuitjes antibiotica moest hebben na de operatie was Ruth hier elke dag voor de job. Toen we met die ellendige lekkage zaten in de toren waren Jos en Hale er om te zeggen dat we onze intrek konden nemen in hun vakantiehuisjes. Frank en Rita komen binnenkort terug uit Duitsland, voelt aan als : een stukje familie komt terug. Samen met Dean heb ik op Kerstdag een nieuw lief voor Emel (van restaurant Cinar) proberen te arrangeren. EN, het is gelukt !!! Pete, een Engelsman (na 32 jaar huwelijk gescheiden) die zich hier al jaren thuis voelt is er met beide voeten ingelopen geen roddels maar Emel draagt nu een nieuwe ring
.
Dus, eigenlijk hebben we de Turkse taal niet echt nodig om te overleven. Net genoeg om naar de winkel en naar de markt te gaan. Meestal spreken we Engels of Nederlands (met Jos, Hale en Erika)
En ik wil mijn nieuwsbrief van de week afsluiten met een ode aan de zee. Misschien vinden jullie het tijdverspil om er zoveel aandacht aan te geven (zou ik vroeger ook gedacht hebben), maar ik vind dat onze taal geen synoniemen genoeg heeft voor het kleurenspel, het kleurenpalet en de beweging ervan die we van hieruit kunnen bewonderen. Soms is ze zo helder als spiegel, koud en glad soms ook als een warm harig tapijt soms als een korenveld, bewegend met de wind, soms
. Zoveel verscheidenheid, je moet er minstens één seizoen naar kijken en je raakt er niet op uitgekeken. En dan de kleuren : WAT is blauw ??? Je ziet elke dag een ander blauw en, er zijn geen namen voorhanden..
Tot zover het nieuws van deze week. Groetjes !
Hilde & Ali Baba
|
Ik ben Hilde 
