Zondag 6 november
Hallo België, Nederland & Italie !
We zijn reeds 10 dagen terug in ons heerlijk mooie Selimiye : THUIS !!!
Dank aan diegenen die ons verwenden met een etentje of drankje – sorry aan dezen waar wij niet konden langsgaan wegens tijdsgebrek. Het was goed weer eens in België te zijn, maar we zijn zo blij weer in onze toren te zijn.
Voor wie haar kent en het nog niet weet : Rita, de vrouw van Frank (duits echtpaar) is tijdens onze afwezigheid plots overleden : herseninfarct. 51 jaar oud, de jongste, sportiefste en gezondste van ons allemaal : moeilijk te geloven, maar de harde werkelijkheid.
Jullie kunnen deze keer zeker niet klagen over de nazomer en het Allerheiligen weekend. Bij ons was het kouder dan bij jullie : ijzige wind en geen te hoge temperaturen. Nu is het weer beter, maar de zon verdwijnt achter de berg om 3 uur in de namiddag en om 6 uur 's avonds is het helle-steke-donker. De winter is blijkbaar een maand vroeger begonnen dan vorig jaar, we hebben al  zware regen met onweer gehad begin oktober en nog enkel lichte regens erna. Het dorre landschap heeft weer plaats gemaakt voor groen, de eerste lentebloemetjes en opschietende bloemknollen. Blijkbaar was iedereen enthousiast na de eerste regen : overal in het dorp en op de heuvel zagen we rookpluimen : weer veilig om het afval te verbranden.
Ramad(z)an is voorbij, gevolgd door het Suikerfeest dat 3 dagen duurde. Vandaag, de eerste dag na de feestdagen (zondag) zijn de werken hoger op de heuvel weer gestart. Nog maar eens een 15 tal betonmixers over ons weggetje. Ze kunnen er enkel geraken als ze achteruit rijden anders kunnen ze niet meer draaien. (opmerking van mijn broer na dit mailtje "Dat van die betonmixers doet me denken aan die keer dat ik net hetzelfde zag. Maar een uurtje later zag ik diezelfde vrachtwagen ook achteruit de berg afrijden. Toen ik hem vroeg waarom, zei die chauffeur: ik kon onverhoopt toch draaien boven". .... (een doordenkertje dus) Aanschuivertje op het veld naast ons waar het ietwat vlak is en waar ze wel kunnen draaien. En die beton komt van voorbij Marmaris – voor die vrachtwagens zeker anderhalf uur rijden ! Ze werken nu reeds anderhalve maand op volle kracht – 7 dagen op 7. En wat staat er al ? Een grote hoge lange lelijke betonmuur om de berg te stutten en de fundering van een reuzengroot huis. Goed dat wij de rekening niet zullen moeten betalen.

Sinds we thuisgekomen zijn heb ik vooral …. hout ontschorst. Voor ons vertrek werden onze eucalyptus stammen geleverd (niet speciaal voor ons gerooid, ze moesten gekapt worden omwille van wegverbreding) die we zullen gebruiken voor het maken van een pergola boven de tafel buiten. Wat horen we bij aankomst ? Een ongelofelijk geluid die uit de stammen komt en we dachten “er zit leven in”. Inderdaad, bij nazicht hadden de houtwormen zich heerlijk genesteld tussen schors en stam : werk aan de winkel ! Ben eraan begonnen met de moed der wanhoop, elke dag 4 à 5 of zelfs 6 als Ali Baba de stammen hielp vasthouden. ’s Avonds kattelam natuurlijk en mijn handen zijn niet meer die van een boekhouder. Tijdens het ontschorsen heb ik die ontelbare beestjes bestudeerd en daarna koelbloedig in twee gesneden (is niet mijn normale omgang met dieren). Lelijke witte slijmerige gerimpelde wormen met een duidelijk zichtbaar mondje die vreet en vreet en vreet. Als je ze doorsnijdt zie je er oranje sap uitkomen. De stukken hout die ze opeten verwerken ze tot harde poederige uitwerpselen. Een echt houtverwerkend bedrijfje ! Maar zoveel op zo’n korte tijd, ongelofelijk. Wat me het meest opviel was : zodra al die wormenlijkjes op de grond vielen kwam er een aanval van ...MIEREN ! Hoe konden ze het weten ? Vanwaar kwamen ze? Elk stukje worm werd meegesleept naar hun nest. De natuur zorgt wel voor zichzelf hé.
Verder was alles OK in en om de toren. Mutlu en de poezen waren dolblij dat we terug waren en deze keer heeft Mutlu er geen frustratie aan over gehouden, gelukkig maar. Sinds vandaag zijn we weer alleen op de heuvel : Jos & Hale zijn via Istanbul naar Nederland vertrokken en Moosje helpt Mutlu met het bewaken van ons beider bezittingen.
Voor Selimiye is het toeristisch seizoen voorbij en voor het torentje voorlopig ook ... tot 23 december wanneer ons An en Lieve komen. We zullen van de eenzaamheid gebruik maken om de pergola te bouwen en de buitenmuren in te smeren met isolatieverf (in de hoop dat het deze winter niet meer binnenregent). Je ziet, de verveling slaat nog steeds niet toe.
Zo, genoeg voor vandaag. Het was lang geleden dat jullie nog een briefje van me kregen, dus ben ik er vandaag maar meteen aan begonnen – goed hé !

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Woensdag 16 november
Hallo allemaal !
Oef, vandaag slechts een half uurtje stroomonderbreking. Als er geen stroom is wil ik de reserves van mijn laptop niet opgebruiken, want je weet nooit wanneer die terugkomt. Het was dus heel veel “elektrik yok” de laatste week. Niet dat ik jullie ervan verdenk wakker te liggen als ik geen nieuwsbrief schrijf, maar ik doe het liever als de mogelijkheden optimaal zijn en als er geen buitenwerk te doen is nu het nog mooi weer is.
Vanaf morgen (of deze nacht ?) wordt er onweer, wind en regen voorspeld – 4 dagen lang. Dit betekent meestal : geen stroom, geen telefoon, binnenblijven, lui zijn en genieten van de angstwekkende natuurpracht.
Ondertussen is ons werk goed opgeschoten. De muren buiten hebben 2 lagen isolatieverf gekregen. Mustafa en Mehmet zijn het klusje komen klaren want noch ik noch Ali Baba zagen het zitten zo hoog op de ladder te kruipen. Iemand uit het dorp vragen bleef ook zonder succes, want die mannen zitten liever op hun gat te niksen in het theehuis dan moeite te doen om een Eurootje bij te verdienen. De voeten van de pergola zijn inmiddels ook ingebetonneerd en we wachten tot Mustafa en Mehmet het zware werk komen doen.
Vorige week kregen we weer een uitnodiging voor een huwelijk : een “faire part” zoals ze bij ons zeggen, maar dan in de vorm van een gewone handdoek. Iemand komt dit aan huis afgeven en zegt dat er een trouw is. Moet je dan zelf maar te weten komen waar, een vooral WIE. Nu, heel het dorp is uitgenodigd en je hoort zowieso waar de trouw is, en je moet maar afgaan op de klank van de muziek. Wie er trouwt zie je dan ter plaatse, want de bruid is steeds uitgedost in het wit met rode lintjes. Dan maar eventjes gaan en kijken naar het dansen, wat geld op de boezem van de bruid spelden en de plichtplegingen zijn gebeurd. Van de muziek zelf kunnen we genieten vanaf onze toren, het galmt de hele baai door. Het begint met een feest bij de bruidegom – een bruid komt er niet aan te pas. ’s Anderendaags start de muziek terug tegen de noen en dan gaat iedereen – begeleid door de life muziek – naar het huis van de bruid, waar het tweede feest is. Dan pas komt de bruid op de proppen en danst de hele namiddag door. Kledij ??? Geen belang. Je kan er zowel je werkkledij als je suitekledij voor bovenhalen. Op Güllers trouw verscheen haar eigen vader met dezelfde kleren en plastiek slippers die hij al de hele week aanhad. Het feest zelf ??? Indien mogelijk buiten natuurlijk, ergens op een (bijna) effen stuk grond. Rijen plastiek stoelen staan er om de dorpsvrouwen te parkeren. De mannen en speciale genodigden krijgen een tafel, stoelen, eten en drank. De muziek ??? Turks, natuurlijk. Verschillende klanken voor de specifieke mannen en dito vrouwendansen, en vooral veel tromgeroffel. Enigszins anders dan bij ons, maar wel veel socialer in zekere zin.

Vorige vrijdag ben ik naar Datça gereden met Bahri, Bahri’s vader en 500 kg vers geplukte olijven. Naar een olijfperserij gelegen in een subliem authentiek dorpje. Je komt daar aan met je lading en die wordt in een put gegooid. Van daaruit belanden de olijven via een laadband in een soort wasmachine. Dan verdwijnen ze door de muur in de diverse machines om ze te persen en de olie eruit te raffineren. De afval wordt automatisch buiten gedumpt en wordt hergebruikt als brandstof voor de machines.

Op een uurtje tijd is alles klaar en je kan je olijfolie mee naar huis nemen. Tijdens de wachttijd krijg je soep “van het huis”. In een inkom - gelegen tussen het (openstaand) toilet en een slaapkamer - is een lange tafel neergezet (geen stoelen). De vrouw des huizes serveert de eigengemaakte super lekkere soep met vers brood : hart- en lichaamversterkend. Nadien nog een thee, aangebracht door het theehuis.
Het resultaat van de olijven lijkt zeer goed. Gemiddelde is 1 Liter olijfolie op 5 kg olijven. Vader Sen had 128 Liter van zijn 500 kg.

Deze week weeral vrachtwagens enz … op ons weggetje. Maar, het was deze keer wel degelijk om ONS weggetje te herstellen. Bijna perfect gedaan, we kunnen de berg op en af in 2e versnelling en tevoet loop je bijna geen kans meer een been te breken. Op sommige plaatsen is het zelfs mogelijk geworden om een auto te kruisen ! Ook de hoofdweg is hersteld, ben er gisteren in 3e versnelling doorgevlamd ! Na de 4 volgende dagen regen zullen we de resultaten eens bekijken, waarschijnlijk is het weer werk voor niets geweest. Ze begrijpen nu eenmaal niet dat ze eerst de afwatering moeten onder controle krijgen vooraleer ze goede wegen kunnen bouwen of houden.
Zo, ik denk dat het meeste verteld is voor deze week.
Hopelijk alles OK bij jullie. Nieuws van jullie is steeds welkom, en, hoe positiever nieuws, hoe beter.

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 27 november
Hallo allemaal !
Ik durf het bijna niet zeggen, maar … terwijl jullie door de sneeuw ploeteren of een sneeuwman maken wijst de thermometer aan de voordeur … 21° aan (Celsius). Wel veel wind. Ons grote zwembad ziet eruit als een reusachtig zwemtornooi van schuimkopjes. De zwemmertjes gaan in razende snelheid van Oost naar West, mooi naast en achter elkaar, en tussenin hier en daar een windhoosje als een ballerina.
Sinds Eddy’s verjaardag (de 2e in Selimiye) : geen al te mooi weer. Begonnen met storm, gietregen, fluitende wind, donder en bliksem. Natuurlijk heel dikwijls geen stroom. Eèn volledige avond zelfs niets. Het dorp was helemaal pikdonker op enkele weinige plekken na waar ze zo rijk zijn een generator te hebben. Mooi hoor als er dan een felle bliksem komt die de hele baai èn het dorp enkele seconden belicht. Het voelt evenwel eenzaam en verlaten aan, je weet maar nooit wat er kan gebeuren en je bent zo machteloos in het duister.
Wat zei ik in mijn vorige nieuwsbrief alweer ? Ja, de weg is inderdaad weer hopeloos. 4 dagen lang was het pico bello en dan begon de regen … Vermits wij op de heuvel leven zijn wij altijd de laatste die mogen genieten van de dorpsroddels. Ondertussen weten we waarom de wegen hersteld (!) zijn. Selimiye zou het hoge bezoek krijgen van 200 politiekers uit Ankara, DUS moest alles er een beetje netjes uitzien. Maar, ze hadden geen rekening gehouden met Allah. Die zette de hemelsluizen open de dag voor de politiekers aankwamen met als gevolg : hun bussen geraakten vast in het slijk en de dorpstractors moesten rescue 911 spelen ! Het hele weekend dat ze hier verbleven (we konden de toespraken en de muziek horen tot bij ons) heeft het geregend. Een sight-seeing naar de heuvel zat er voor hen niet in vermits ons baantje één slijkpoel was. Onze burgemeester was eraan voor de moeite en de kosten en iedereen had er duidelijk plezier in (uitgenomen de burgemeester zelf). Ik ben na de regen te voet naar beneden geweest en heb mijn voeten 3 x moeten wassen onderweg.

Tot morgen hebben we nog toezicht op het eigendom van onze buren. Samen met de honden ga ik elke dag naar boven om te zien of alles in orde is. Ondertussen rennen en stoeien de honden dat het een lust is in de grote tuin.
Vermits de avond invalt rond 5 uur is er veel tijd om te lezen. Recent las ik 2 leuke boekjes over Turkije. Echte aanraders voor Turkije-liefhebbers. Het eerste : “reisleesboek Turkije” geschreven door Iris Alanyali (uitg Het Spectrum, Ned). Leest heel vlot en vertelt de speciale dingen van het volk, iets waar niet iedereen oog voor heeft. Iets eruit dat ik nog niet wist : in de tijd van koning Mausolus werd er belasting geheven op het dragen van een baard. Heb ik even geluk met mijnen Ali Baba dat dit nu afgeschaft is.
Het tweede boekje : “Het gaat niet om de lokum” geschreven door Joop Triëst (eigen uitgave). Deze Nederlander verbleef in Selimiye in de tijd dat de weg naar Marmaris er nog niet was. Heel interessant voor wie Selimiye en omgeving kent.

Het plaatsen van de pergola wordt elke dag weer uitgesteld. In Turkije moet je nu eenmaal geduld hebben als je iets wil bekomen. Ali Baba echter heeft de laatste maanden serieuze verbeteringen aangebracht aan het huisje. In de keuken een groot werkblad en rekken gezet zodat hij handiger kan koken. De vuilbak onder de trap en de kabels die uit de muur kwamen zitten nu ook verstopt achter een mooie houten schutting. En dan nog hier en daar wat kleinere klusjes. Hij vloekt wel altijd op het Turske hout en het Turkse materiaal, maar wat hij maakt is wel mooi. Elke dag een beetje en ooit komt het toch voor mekaar.
De natuur zit nu gekleed in herfsttinten. De weinige loofbomen worden rood, geel, oranje – klaar om hun bladeren te verliezen. Sommige dorpelingen hebben reeds hun land geploegd – na de regen werd de grond terug zacht en mogelijk te bewerken. Weer hetzelfde zicht als vorig jaar : vrouwtje voorop, het ossenstel volgt en als laatste de “ploegbaas” die de ploeg dirigeert èn, natuurlijk, de heerlijke geur van vers omwoelde grond.
Zo, dit was zowat et Selimiye nieuws – grote dingen gebeuren hier nu eenmaal niet en we zijn er blij om.
Hopelijk alles OK bij jullie. Nieuws van jullie is steeds welkom, en, tot schrijfs

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 18 december
Hallo allemaal !
Oei oei oei, al 3 weken geleden sinds mijn laatste nieuwsbrief. De tijd vliegt vooruit – volgende week reeds Kerstdag en het jaar loopt teneinde !!! Vandaag om en bij de 19 graden. Een mooie zonnige periode gehad. De buurman stond vorige week zelfs in bloot bovenlijf op zijn dak te werken “ik zweet me kepot” zei ie.
En de pergola staat er !!! Mustafa en Mehmet hebben er 2 dagen aan gewerkt. Daarna : het afschuren en oliën was voor mij – ook een hele klus en … op die hoogte (heb hoogtevrees). Maar, ‘t is me gelukt al bibberend en bevend op een splinternieuw klapladdertje met een knik in zijn poot en geroeste voeten (je moet hier kopen wat je krijgen kan en voor die prijs kan je niet klagen). De pergola oogt mooi : de eens zo vervloekte houtwormen hebben er toch mooie motiefjes in geknabbeld en wandelgangetjes gemaakt, heel speciaal effect. Die beestjes hebben het wel niet overleefd, maar als dank heb ik ze een mooie crematie bezorgd. Boven op “de” pergola” kan de druivelaar nu rustig zijn gang gaan en tijdens de zomer voor schaduw zorgen boven de tafel. (sorry voor de mensen die hier graag op tafel lagen te zonnen …)

Deze week nog een prachtige volledige regenboog gezien boven de baai. Spijtig genoeg kan onze camera niet panoramisch fotograferen om de hele boog erop te krijgen.

Toen ik eergisteren opstond als het nog maar half licht was, zag ik middenin ons grote zwembad ….. een boorplatform liggen. Ik dacht eerst dat ik nog droomde, maar nee hoor : het is er ècht. Wat ze daarmee aan het doen zijn weet ik niet (we wachten nog op de dorpsroddels), maar we kunnen mee-genieten van een bijna constant doekkedoekkedoekke. Kom naar Selimiye voor de rust en de stilte !!!!!
Het is de tijd van het jaar voor vers geviste calamares, voor jonge geitjes en lammetjes, voor het uitlopen van de bomen, voor de eerste lentebloemen en het verse gras, voor het opschietende koren en voor de vogeltjes die hun nest beginnen te maken. Nu is alles zoveel mooier dan tijdens de hete zomer.
Ondertussen ben ik weer eens op olijventransport geweest. Eerst de olijven gaan ophalen van “het veld”. En dat veld ligt nota bene op de hoogste bergtop van Orhaniye, dankzij de 4x4 van de Tata konden we er geraken – anders onmogelijk. De olijfbomen groeien er tussen de vergeten ruines van Bybassus. Niemand bezoekt ze, tenzij enkele verloren gelopen wandelaars (moeten ze toch ver voor verloren lopen). Alleen de vorm van het theater is nog te onderscheiden, de rest is overgroeid met struiken en bush. Bybassus was lang geleden een gezondheidscentrum. Moeilijk voor te stellen dat de mensen dààr – zo hoog en ontoegankelijk – naartoe kwamen. Maar het zicht van daaruit is schitterend, je hebt een weids zicht op de grote baai gelegen tussen de Bozburun en Datça schiereilanden. Onderweg staan er duizenden bijenboxen beschermd door “berenverschrikkers” – iets zoals bij ons vogelverschrikkers. De laatste beer is jaren geleden gezien in de streek, maar de dorpelingen zijn ervan overtuigd dat ze er nog steeds zijn. En, daarboven vind je de “bergaardbeien”, een voor ons onbekende vrucht. Zeer zacht (moeilijk te vervoeren zonder schade), rood, rond en zoet – heel lekker (schijnbaar vroeger het voedsel van de beren). We zijn veilig terug beneden geraakt met nog eens een 500 kg olijven en dan weer naar Datça om ze te laten persen. Onderweg zag ik een doodgereden “domuz” of wild zwijn langs de baan en heb er een foto van gemaakt om het een laatste eer te bewijzen. De Turken zijn er vies van : varken is varken, en varken is vuil.

Blijkbaar is het dit jaar een heel slecht olijvenjaar. Niet alleen in Turkije, maar ook in Spanje en Griekenland. Ze zullen uit de voorraden moeten putten tot volgend jaar ! Bahri’s vader had anders wel oogst – minder dan vorig jaar – maar toch meer dan 1000 kg.

Weer iets plezants meegemaakt : net 2 jaar geleden (voor onze intrede in Selimiye) had Bahri een auto ongeval gehad met onze eerste Tata juist voor de marina in Orhaniye. Deze week kwam het de gerechtszitting “ter plaatse” (toevallig was ik er ook bij). Natuurlijk een echt Turks rendez-vous : 3 kwartier te laat kwam een monovolumewagen aan uit Marmaris met 6 personen (een chauffeur, Bahri’s advocaat en 4 personen van de Rechtbank). De typiste toverde onmiddellijk de laadbak van mijn pick-up om tot een kantoortje, parkeerde er haar oranje oudbakken portatief typmachientje op en typte alle getuigenverklaringen terstond. Stel je voor : gewoon op straat ! Na alle getuigenissen, handtekeningen en stempels verzameld te hebben verdwenen ze weer even snel als ze gekomen waren. Nu maar op de uitspraak wachten.

Zo, meer nieuws is er niet. We wachten wel met ongeduld de komst van onze dochters af. Vrijdagavond zijn ze weer in het torentje – en zowel zij als wij zien het zitten om weer eens met ons vier samen te zijn.
Hopelijk alles OK bij jullie. Nieuws is steeds welkom, en, tot mails

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 8 Januari 2006
Dankewel voor alle lieve wensen per telefoon, mail of kaartje. Het doet goed te weten dat we nog niet vergeten zijn. Onze wensen waren dit jaar niet geïllustreerd – ik weet het - maar de computer doet nu eenmaal niet altijd wat IK zeg. Nu schijnt alles weer in orde te zijn en kan ik terug nieuwsbrieven sturen. Als het lukt met deze stuur ik het verslag van 18 december ook nog door voor diegenen die ze verzamelen.
Ons Kerstgeschenk : de komst van An en Lieve. Nu is het weer stil in het torentje, ze zijn vrijdagmorgen heel vroeg terug naar huis vertrokken. Ze vlogen deze keer met Turkish airlines en alles liep stipt en perfect : Dalaman-Istanbul-Brussel. Wel iets duurder dan de zomercharters, maar toch comfortabeler.
Ze zijn hier aangekomen de dag voor Kerstdag en konden dus mee met ons deze dag vieren in het super visrestaurantje Denizkizi in Sögüt. Onze Nederlandse buren en de Amerikanen waren er ook bij. Eten vlak aan zee met zicht op de eilandjes rondom – deze keer binnen - volle zon maar koude wind. De zonsondergang was onvergetelijk, maar betekende ook : “naar huis” want de donker valt hier heel snel en we moesten nog een half uurtje rijden langs smalle bergweggetjes. Voor de Kerstlunch met alles erop en eraan betaalden we samen 124 € voor 8 personen ….
An en Lieve hebben weer eens genoten zowel van Selimiye als van met ons 4 samen te zijn. Geen grootse dingen gedaan maar de tijd gevuld met kijken naar het panorama, wandelen, bloemen plukken in de bergen, vrienden bezoeken, amandelnoten kloppen en er marsepein van maken, naar de markt in Marmaris geweest, in Datça gaan kuieren, de markt in Bozburun enz… De (vroege) avonden brachten we door met gezelschapsspelletjes, gekibbel, gelach en muziek.
Oudejaar vierden we bij Jos en Hâle, dé superlocatie voor feestjes : 12 man. Iedereen deed zijn inbreng van werk en kosten zodat niet alles op dezelfde nek terecht kwam. Gezien het de dagen ervoor had geregend moest Jos zijn auto gebruiken als shuttle om de mensen veilig boven en terug naar beneden te brengen – te voet in het donker langs ons modderweggetje stond gelijk met één of meer gebroken botten.
Het weer tijdens hun verblijf was niet denderend. Veel droge dagen, maar weinig ècht zonnige. Sinds ze weg zijn daarentegen hebben we prachtige dagen – ideaal om alle beddegoed te wassen – spijtig voor hen dat ze niet langer konden blijven. Hun laatste dag werden ze vergast op klank en lichtspel : gietregen, donder, bliksem, fluitende wind, hagelstenen èn zon met als gevolg 2 prachtige volledige regenbogen. An was op het bovenverdiep het natuurgeweld aan het bewonderen : van venster tot venster (12 stuks), je geraakt er niet op uitgekeken ! Elk venster een ander zicht – beter dan televisie, daar heb je maar 1 venster.

We toonden hen ook weer nieuwe plekjes op het schiereiland die we recent ontdekten zoals de oude weg naar Marmaris via Bayir en Osmaniye – prachtige berglandschappen. Toen de rechtstreekse (?) weg naar Selimiye er nog niet lag was dit de enige mogelijkheid voor de schiereiland-bewoners om naar “stad” te gaan. Te voet : 2 dagen èn lastig. De toeristen, met name de jeep-safari-toeristen hebben ervoor gezorgd dat deze weg nu vernieuwd werd. De keerzijde van de médaille is dat die authentieke dorpjes stilaan hun eigenheid verliezen. Al het mooie moet nu eenmaal wijken voor Koning Toerist.

Voor wie er ooit aan twijfelde of we lang in Turkije zouden blijven : we hebben 2004 en 2005 reeds overleefd. Nu beginnen we aan 2006 en we voelen dat we er werkelijk thuishoren. En vooral tijdens wat hier “winter” genoemd wordt – alles is zo mooi ! Wat hier Winter is is in Europa zoiets als Lente : de amandelbloesems, de veldbloemen, de bergbloemen … De koeien, schapen en geiten verlustigen zich aan het groeiende gras, overal lopen ze rond met een hoedster die hen aanspoort met speciale geluiden. Je moet het zien, horen en de atmosfeer proeven. Wie Turkije zag tijdens de zomer denkt dat het een dor land is, maar niets is minder waar. We klagen niet als het regent, het land, de gewassen en de dieren hebben er nood aan, en, er moet watervoorraad zijn om de vele droge zomermaanden door te komen.
Zo, dit was het voor vandaag, tot volgende keer,
Groetjes, Hilde & Ali Baba



Zondag 15 januari
Hallo allemaal !
Geschreven door Isabelle Eberhardt in El Oued, Tunesie, Juni 1899 toen ze 22 jaar oud was :
“Er zijn van die speciale momenten die om een raadselachtige reden iets uitzonderlijk hebben, waarop bepaalde streken ons in een plotselinge ingeving hun ziel onthullen - hun wezen in zekere zin – waarop wij er ineens een juist duidelijk beeld van krijgen dat door maanden bestudering niet meer aangevuld zou kunnen worden en zelfs niet veranderd. Ligt het aan een bijzondere gemoedstoestand, of aan een speciaal aspect van de plaats dat we terloops en altijd onbewust hebben opgevangen ?”
Zo voelde ik me inderdaad ook toen ik het torentje ontdekte jaren geleden. Gisterenavond was de opkomende – volle – maan zo mooi boven de bergen. Oranje-gele gloed die spookachtig, maar prachtig weerscheen op ons grote zwembad. Nog steeds denk ik soms dat we in een sprookje leven, het ontroert me nog altijd dat het werkelijkheid is. We voelen ons bevoorrecht hier te zijn : nu, en zolang het kan.

Kurban Bayrami – het Offerfeest (dé feestdagen van de Moslims) is weer eens voorbij. Deze keer hebben ze geluk gehad met het weer (vorig jaar was het totaal in het water gevallen door de hevige regens) : 3 dagen lang op familiebezoek her en der over het land. De geiten werden geslacht gedeeltelijk voor eigen gebruik en gedeeltelijk om uit te delen aan de armen. Overal mensen met takken in de handen om op de graven te leggen en zo de doden te herdenken. De graven liggen soms op de meest onverwachte en ontoegankelijke plaatsen. (geen verplichting om op een kerkhof begraven te worden). Een altijd kijvend en roepend oud vrouwtje bedacht ons met een zakje oliebollen – we horen er blijkbaar toch al een beetje bij ..

Al veel nieuwsberichten doorgekregen over de vogelgriep ? Elk, maar nu eens elk jaar is er iets nieuws om Turkije in een slecht daglicht te stellen voor de toeristen. Ofwel is het een oorlog (op een paar duizend Km hiervandaan), ofwel is het een aardbeving ergens ver weg, ofwel is het een terroristische aanslag in één of andere grootstad en nu : ja de vogelgriep. Logisch dat Turkije veel risico loopt met het grote aantal en soorten trekvogels die hier overwintert, maar reden tot paniek is er niet. We eten enkel nog voorverpakte en gecontroleerde kip en eieren, maar verder geen probleem. Er wordt via de dorpsluidsprekers wel bevolen de kippen binnen te houden, maar ik zie hier toch nog heel wat loslopende exemplaren op de heuvel.

Gisteren nog eens naar Keçibükü bij Bahri geweest. Ze waren net een moerbeiboom aan het snoeien. Heb weer bijgeleerd : het binnenste van de boom is saffraangeel ! Nooit voorheen gezien – wel mooi, dat zaagsel. Het is ook altijd alsof we van bij St Niklaas komen bij het weggaan : vele kilo’s mandarijnen en appelsienen, boter en kaas van eigen koe, plat dorpsbrood recht uit de oven (alles gemaakt door moeder), eieren van hun – nu binnen opgesloten – kippetjes enz…

Gisteren was ook het huwelijksfeest van Sevgi. Veel onder jullie hebben Sevgi gekend toen ze hielp in bistro Cosmos. Zij heeft dus gedaan wat voor de familie dé grote schande betekent : ze is er vandoor gegaan met een jongen uit een ander dorp zonder goedkeuring van de ouders. Geen verzoening mogelijk, voor hen is ze dood. . Vroeger werd het koppeltje vermoord door de familie zo ze vonden, nu wordt ze alleen maar verstoten. Eerst grote paniek toen ze verdween, want ze moesten haar voor de nacht terugvinden. Nadien blijft maar één mogelijkheid voor het meisje : ze moet trouwen anders heeft ze nog maar weinig kansen in deze maatschappij. Jos & Hale zijn naar het trouwfeest gegaan : een dorpje nabij Yatagan op een 3-tal uren rijden. Hun relaas : Sevgi is gelukkig. En eigenlijk, gezien de eeuwenlange isolatie van het dorp is er zoveel inteelt - bijna iedereen is op èèn of andere manier familie van elkaar – is het veel gezonder een buitenstaander te trouwen.
Zo, dat was zowat het nieuws vanuit Selimiye. Bij jullie nog iets speciaals of het melden waard ??
Veel groetjes van
Hilde & Ali Baba


Zondag 22 januari
Hallo iedereen !
Alles OK bij jullie ?? Hopelijk niet ingevroren, want ik hoor heel weinig nieuws uit de Lage Landen aan zee.
Hier alles onder controle. Na een prachtige lenteweek hebben we vandaag gure wind, zware bewolking en regen in aantocht.
Ik zal maar niet wachten met schrijven, want hoe langer ik wacht hoe minder inspiratie er komt. Gisteren was Selimiye veranderd in een oorlogsterrein. Vroeg in de morgen verzamelden een 15-tal stoere kerels uit het dorp zich aan onze parkeerplaats. De meesten gekleed in een legervestje met plaats voor (veel) kogels en allemaal een geweer in de hand. Geweren voor grof geschut en geweren met licht geschut – er was zelfs één met een heel speciaal maffiageweertje. Een schietvergunning had zeker geen van alle, want wapendracht in Turkije is een dure aangelegenheid. Na veel gepraat en geroep trokken ze de berg achter ons op : op jacht !!!! Er waren de laatste tijd teveel everzwijnen gesignaleerd die de gewassen kwamen omwoelen, dus …. Met nog meer geroep klommen ze de berg op, geroep genoeg om alle evers te doen verhuizen naar een andere provincie. Zo van rwahhh en oe oe oe en ahoujou enzomeer. Een klopjacht in de oertijd had er het meeste vergelijk mee. Binnen de 10 minuten zagen we de jagers op de bergtop en ja, klakkeboem, klakkeboem. De hele dag door schoten, de één na de andere. We zagen van bij ons een everzwijn wegrennen – slim beest, is niet getroffen. Eigenlijk hadden we nooit beseft dat ze zo dichtbij wonen. De hond doet ’s nachts wel eens lelijk – waarschijnlijk als er zo’n dier in de buurt is – maar wij blijven lekker binnen. We hebben er geen nood aan hen te storen in hun nachtelijke activiteiten.
Heb dan maar enkele klusjes achter het huis gaan klaren om de jagers te zien terugkomen met hun vangst. En inderdaad daar kwamen ze – ontgoocheling – ze hadden enkel plastiek zakjes met vlees bij, de rest lieten ze liggen voor de aaseters. Ondanks de vele salvo’s hadden ze er maar 3 te pakken gekregen, ter plaatse geamputeerd en kwamen me het vlees aanbieden (ze weten dat buitenlanders wèl vuile varkens eten). Nu hebben we 8 kg everzwijnenham in de diepvries – als iemand een goed recept kent : dankewel !! (Onze kookboeken zijn in België gebleven).

Het is nog steeds zo aangenaam natuurlijk wakker te worden, dwz zonder piep-piep of ring-ring. De imam (Alah is groot enz ..) bij dageraad stoort veel minder, je beseft dat de dag in aantocht is, maar dat je nog lekker door kan blijven soezen. De poezen evenwel durven ons met zachte klopjes van hun poot laten weten dat we lang genoeg geslapen hebben en dat zij grote honger hebben. Mutlu daarentegen blijft in zijn bedje tot wij opstaan. Dan maakt zij een ochtendwandeling met Ali Baba om het terrein te controleren op alles wat haar neusje haar wijst.
Daarnet, bij een kaartspelletje, gesnoept van de lekkere salami (pointe de jambon d’Auvergne) die onze vriend Jan voor ons meebracht. Die Europese lekkernijen worden door Ali Baba spaarzaam verdeeld. Voor mij echter geldt het motto “beter één keer kermis dan altijd armoede” (dixit mijn grootmoeder), maar Ali Baba bewaakt zijn voorraad als een goed huisvader … We hebben zeker geen tekort aan voedsel, maar zoiets “speciaals” doet ons toch altijd likkebaarden. Een winkel achter het hoekje is er niet en zelfs in Marmaris is het aanbod beperkt. Let wel, ze gaan er met de jaren meer op vooruit – we hebben de tijd gekend dat charcuterie totaal ongekend was. Nu liggen in de rekken van de grootwarenhuizen tal van “schelletjes” kip en kalkoenbereidingen die soms zelfs smaken naar varken (er staat wel op het label : gegarandeerd zonder varken …)
Zo, dat was weer het Selimiye nieuws. Tot volgende keer en veel groetjes van
Hilde & Ali Baba


Zondag 5 februari
“Er was eens een tijd dat de mensen nog tijd hadden
en wanneer ze toch eens geen tijd hadden, dan mààkten ze daar tijd voor.
Waar is dié tijd ?....” (Louis Verbeeck)
Een doordenkertje ?? OK, jullie denken nu wel “zij hebben goed zeggen, die gepensioneerden daarboven in hun toren”, en jullie hebben gelijk, maar toch …. het proberen waard.
We zijn weer sinds 14 dagen alleen op de heuvel. Jos & Hale vertrokken terug naar Nederland wegens de kritieke gezondheidstoestand van hun vader – en Moosje is natuurlijk weer bij ons op logement tot Mutlu’s grote vreugde en plezier.

Wat meer over de huidige toestand van onze heuvel. Toen ik het torentje jaren geleden ontdekte, stond het er helemaal alleen, pretentieus de baai dominerend en bewakend. Overal rond stonden er wel typische Turkse éénkamerhuisjes, opgetrokken in natuursteen en aan elkaar gemetst met klei. Al deze huisjes waren door de bewoners reeds verlaten om dichter bij zee te gaan wonen en ze deden enkel nog dienst als kippen- of geitenstal. Eén van de huisjes echter blijft tot op heden (tijdens de dag) bewoond. Twee oude dametjes komen er dagelijks naartoe, je moest ze zien trippelen ’s morgens vroeg en bij valavond (het ligt nog een stuk hoger dan onze toren). Beiden hebben nochtans al ruim de 70 lentes overschreden. Ze hebben er hun vee, hun kippen, hun amandel- en olijfbomen, hun groentetuin en een waterbron – een miniatuur park van “hoe het vroeger was”. Jos & Hale waren de eersten die het waagden een huis neer te poten hierboven. Dan is “de kolonel” gevolgd met een afschuwelijk lelijk en groot huis – maar hij woont er (nog) niet. Dan, in September heeft een Engels echtpaar een huis gebouwd vlakbij dat van de oudjes – bijna afgewerkt, maar nog onbewoond. En, wat mooi had kunnen zijn hebben ze heel lelijk afgewerkt met glanzend witte marmer OVERAL ! En dan, ik vertelde er reeds over, de muurbouwers. De muur staat nog steeds in beton, de natuursteen die ervoor zou komen blijft op zich wachten. En de fundering ….. wordt met elke regen meer bedolven met vallende aarde en stenen. Zo ze niet snel verder werken mogen ze binnenkort spreken over “hun verdwenen ruines in Selimiye”.
Maar nu het ergste : ik was al van plan een oproep te richten aan jullie om jullie spaarcentjes te investeren in het land naast ons dat te koop was (7000 m2 en prachtig gelegen). Deze morgen zijn er mensen (Turken) komen zeggen dat ze het gekocht hebben en ze noemden me reeds “komsu” (=buur). Nu maar met een bang hart afwachten naar wat zal komen ….
Vandaag weer regen en storm op komst na bijna 14 dagen lenteweer (tot 16 graden). Door de zon barsten de amandelbloesems open, oh zo mooi ! En het mooie is vooral omdat er zo ontelbaar veel staan, overal de wit-roze bomen. Ze steken prachtig af tegen de helblauwe hemel en als je onder een boom gaat staan hoor je een symfonie van bijengegons. Er zullen weer veel amandelen te rapen (en te kloppen ) zijn. Net zoals de olijfbomen dragen ze maar elke 2 jaar, en ook tijdens hetzelfde jaar – een grap van de natuur ??

De spechten zijn nu ook hun nesten aan het maken. Hun snavel maakt een geluid als een drilboortje “tokketokketokke” met een ongekende snelheid. Niet te geloven welke kracht die vogels in hun nek en bekje hebben om die perfect ronde gaatjes + nest te maken in die harde bomen. Ze zijn ook niet erg schichtig, je kan ze heel goed benaderen en observeren. De arenden zijn ook weer in actie – er zijn malse lammetjes in de buurt ! Zwevend zoeken ze naar voedsel en vanaf een zeer grote hoogte schieten ze neer op hun prooi – ik wou dat ik ook zo’n goeie ogen had …
Ons eerste bezoek is aangekondigd : van 24 mei tot 9 juni : ons An en haar nichtje Niki. Wie ook graag komt dit jaar : liefst deze periode niet wegens plaatsgebrek in de toren.
‘k Zal nu maar stoppen, er moet nog gewerkt worden ook – tot binnenkort !
Veel groetjes; Hilde & Ali Baba


Zaterdag 25 Februari
Oei oei oei, weeral 21 dagen voorbij sinds mijn laatste brief ! De tijd vliegt zo snel vooruit en elke dag is een verrassing. Vooral, vermits het zo goed als elke dag een weertje was om “buiten te spelen” zag ik het niet zitten om binnen te tokkelen op de computer.
Waarom komen de toeristen altijd tijdens de zomer naar Turkije ??? NU is het veel en veel mooier. De bloemen, het groen, de bomen. Ook veel gevarieerder : elke dag kan een ander weertype geven – elke dag kan heel verschillende temperaturen hebben. Maar, zelfs regen, wind, storm en donder zijn een ervaring waard omdat het zo allesomvattend aanvoelt. Dé natuurelementen op hun best ! Eergisterenavond begon het opeens te waaien en het ging door de hele nacht plus gisteren de hele dag. Je kon met moeite blijven rechtstaan in de wind en Mutlu zag het ook niet zitten om erdoor te lopen (vlug even de roep van moeder natuur beantwoorden en terug binnen). De bomen werden gegeseld en de bloesems vlogen in het rond en maakten een sneeuwtapijt – en dàt bij 20 °C. s’ Nachts heb ik beneden opgezeten omdat je boven zo goed voelt dat de toren beweegt onder invloed van elke windslag – en dan dat hard gefluit, het overstemt zelfs Ali Baba. De moederbananenboom is dood. De dag ervoor was ik nog aan het overwegen of ik haar zou afkappen of laten staan – de wind heeft de beslissing voor mij genomen. OK, nu kunnen de kleintjes groter worden.
De dag voor de winddag hadden we ons eerste ontbijt buiten in de zon …. Wie van jullie destijds dacht of zei dat we zot waren om naar Turkije te verhuizen zal er nu misschien anders over denken. We hebben ook enkele bar koude dagen gekend. Zelfs lichte nachtvorst aan de grond, maar tijdens de dag was er zon – weer geen binnen-zit-dagen.

Vermits de wind de meeste amandelbloesems nu afgewaaid heeft, verplaatsen de bijen zich naar de tijm, laurier, rozemarijn, marjolein en oregano bloemen die de bergen doen geuren naar de “Herbes de Provence” Eerst maken de bijen dus bloemenhoning, daarna kruidenhoning en ook pijnboomhoning. Hoewel, ik heb me laten wijsmaken dat de pijnboomhoning niet van de pijnboom zelf vandaan komt, maar van de luizen die erop parasiteren. Ik geloof echter niet dat honing met een etiket “luizenhoning” verkoopbaar is. Nog eens over de amandelbomen (ik leer ook elke dag nog bij) : nu hebben de vroegbloeiers (bestaat evengoed bij bomen als bij mensen) al vrucht : zachte bittere lekkere noten, je kan ze zo opeten zonder te kraken, want alles is nog mals. De dorpelingen hebben er zelfs een aparte naam voor.

Ondertussen hebben jullie zich misschien afgevraagd wat ik eigenlijk bedoel met “buiten spelen”. Wel, vorige lente maakte Dominique hier een toegangspaadje met geraapte natuursteentjes (een sukses), nu hadden Jos & Hale het idee om een heel terras aan te leggen met natuurstenen ! 35 m2 aub !!! DUS : iedereen vlakke grote en kleine stenen zoeken (en stelen) overal. Het wordt een obsessie, soms droom ik zelfs van platte stenen waarop je aangenaam kan lopen … Ondertussen is het terras daar af, maar Hale wenst nog een toemaatje : een looppaadje van het huis naar dat terras, dus weer …. En, ikzelf ben ook bezig het inkompaadje verder uit te breiden, dus, weer …..

Het is zo leuk stenen te zoeken, er zijn er zoveel en in zoveel kleuren. Elke steen is het oppakken en het bekijken waard – zelfs zie je dikwijls een grijsbruine vieze steen, maar als die doormidden gebarsten is komen er zuivere kwarts kristallen uit. Eeuwenlang heeft de natuur hier een werkje verricht dat voor een student geologie een paradijs moet betekenen. En dan pak je een steen op en wat zie je ? Ja onder elke steen zit er wel één of ander insect. Hoofdzakelijk mieren in alle formaten en ook duizendpoten van klein naar groot. Vorige week nog zag ik een massa kevertjes – rood op de rug met een zwart streepje in het midden - die tussen de stenen aan het paren waren. Waren dat zenuwachtige beetjes, tijdens hun werk konden ze het niet eens opbrengen stil te zitten, ze liepen heel de tijd aan elkaar vast heen en weer.

Wat je hier ook veel in de grond vindt is terracotta. De geschiedenis van Selimiye is naar mijn weten nooit te boek gesteld – dus weinig op die manier te weten te komen. Maar rondom ons huisje ligt het vol terracotta scherven. Soms vind je nog een oor of een dop van een amfora, maar meestal zijn het gewoon platte of licht gebogen stukken. Er moet hier een “site” bestaan hebben in lang vervloden tijden, enkele grote gekapte stenen wijzen erop, maar, ik denk dat hier een soort “depot” was van wijn, anders zouden er nooit zoveel potscherven kunnen liggen – op en in de grond. Er is natuurlijk heel veel “opgeraapt” door de dorpelingen die de waardevolle stukken verkochten en/of versleepten. Misschien heb ik al eens verteld dat hier veel wijnbouwterrassen zijn die overgebleven zijn van de tijd dat de Grieken hier woonden. Data ??? Enige aanwijzing die ik heb : in 1996 heeft een groep archeologen een boot opgediept uit de baai. Zou gezonken zijn in de 9e eeuw, vol met amfora’s, koperen munten enz.. Voor wie er interesse in heeft : zoek in Google op “Institute of Nautical Archaeology Bodrum Selimiye”..

Terwijl ik buiten speel of op tocht ben verdiept den Ali Baba zich meer en meer in kookboeken. Met resultaat, want elke avond komt er iets lekkers op mijn bord. Elk zijn job en zonder discussies.

Sinds vorig jaar iets nieuw in Selimiye : Muhammet van het super gerenommeerd restaurant Sardunya had een luxueuze gulet laten bouwen. Maar…….. de uitbater is een …. BELG !! Wel Franstalig denk ik want zijn naam is Philippe Biot. Hij schijnt in België publiciteit te maken in een heel select publiek. Het zal wel niet meer het avontuurlijke zijn van wat we ooit konden genieten op onze kleine gezellige Mizana. Weer eens iets voor de dikke-nek- toeristen die willen avontuurlijk doen in alle luxe. Wij hebben nog niet de eer gehad Monsieur Biot te ontmoeten, maar, onbekend maakt onbemind, dus we zien wel.
Zo, genoeg voor vandaag. Iedereen veel groeten en tot ????
Hilde & Ali Baba


Dinsdag 14 maart
Hallo allemaal !
Hopelijk alles OK bij jullie. Ik hoor weinig nieuws en veronderstel “geen nieuws - goed nieuws”. Bij ons ook niets speciaals, maar als ik niets meer laat weten denken jullie misschien dat we omgekomen zijn in een aardbeving of een storm – of erger nog : doodgebeten door één of ander reptiel, maar die slapen nu en wachten op de warmte van de maand Mei.
Ik had eigenlijk vroeger willen schrijven, maar de recente stroomonderbrekingen lieten het niet toe. Let wel : deze winter waren er veel minder – en minder lange - dan vorige winter. Naar horen zeggen heeft de elektriciteitsmaatschappij de herstellingswerken nu uitbesteed aan private onderaannemers en dat maakt het hele verschil.

Selimiye gaat erop vooruit : sinds vorige week is er een Postkantoor ingericht ! Vroeger lag alle post in de gang – op een tafel – in het gemeentehuis. In het nieuwe gebouwtje staat nu een bureautje en een klasseerkastje, en dààr ligt de post in. Nog even ongeschikt en hopeloos als altijd, doch het heeft een mooier zicht. Wel moeilijk om de post hier te sorteren. Er zijn maar 2 straten : de hoofdweg en ons weggetje en ik weet zelfs niet of ze een naam hebben. De huizen staan ook kris kras verspreid tussen zee, hoofdstraat en onze weg. Zodoende is het heel moeilijk de post te verdelen over klasseerbakjes. Een huisnummer hebben we wel (het onze is 333), maar daar kan je ook weinig rekening mee houden vermits deze om de X jaar verandert.

Mutlu houdt het vol om Ali Baba te overtuigen voor een ochtendwandeling. De eerste hond die dààr in slaagt ! In België zei Ali Baba “zonder hond ga ik niet wandelen”. OK, de eerste Ierse Setter kwam – geen wandelingen, de tweede en derde – idem dito – dan onze Duitse herder – ook weer niets. Mutlu heeft blijkbaar iets wat de andere niet hadden. ’s Morgens staat ze Ali Baba aan te kijken met kwijloogjes en ja, hij steekt zijn pijp op, trekt zijn schoenen aan (dé signalen voor Mutlu dat het zal lukken) en maakt een wandeling in de buurt. Soms moet hij Mutlu wel terecht wijzen als zij met een jong geitje wil stoeien, een kip doet rennen, een schildpad wil omdraaien enz … maar ze luistert al beter en beter. Felix (onze gekke kat) neemt ook deel aan de wandelingetjes en daagt Mutlu uit om haar achterna te zitten – dat doet ze dan ook, maar Felix heeft het voordeel dat er overal bomen staan èn dat ze erin kan klimmen.
Felix gaat ook heel dikwijls met mij mee stappen, zelfs naar de bergtop. Zodra ik aanzet verlaat ze haar beschutte slaapplaatsje in de boot (die niet van ons is) op onze parking (die ook niet van ons is) en ze wandelt gewoon met me mee.

Mutlu is indrukwekkend nu ze haar volwassen grootte heeft en nog onder haar mooie winterpels zit. Laatst was ik op de berg aan het wandelen met haar en hoor een vrouwtje in paniek roepen “ASLAN !!!” (betekent leeuw). Een vrouwtje aan de andere kant van de berg riep terug “ het is geen leeuw, ’t is maar een hond”. Hoe ze er bij komen weet ik niet, want het moet toch al veel eeuwen geleden zijn dat hier nog leeuwen rondliepen. Altijd komiek te horen hoe die vrouwtjes naar elkaar roepen – ik begrijp er meestal geen woord van – soms hele conversaties van de ene berg naar de andere.
De vrouwtjes verzamelen nu wilde groene asperges. Voor hen een lekkernij, maar ik zie me nog niet direct die dunne groene sprietjes opeten. Hetzelfde met hun paddestoelen “çintar”. Ze zijn oranje met paarse randjes en je gaat er niet dood van. Die worden geplukt in het bos en verstoppen zich onder de dennennaalden. Als je er niets van kent vind je er nooit één !

Mijn laatste investering : een mooie rieten mand met deksel om mijn brei- en haakwerken in te stoppen. Een blinde oude man uit Orhaniye heeft hem speciaal voor me gemaakt. Dankzij de hulp van de Sennekes kon ik het klaarspelen om te hebben wat ik hebben wou. Misschien voor die man eens iets nieuws, want hij maakt normaal meestal groenten en aardappel-manden.
We zullen proberen een vlucht naar België te boeken zo vroeg mogelijk in April om dan weer eens 2 weken daar te vertoeven en jullie te vereren met een bezoekje. Zodra ik de data weet geef ik ze door. We staan er niet om te springen, maar het zal toch deugd doen veel van jullie terug te zien (en vooral onze dochters, natuurlijk).
Zo, tot volgende keer en veel groetjes van
Hilde & Ali Baba


Zondag 19 Maart
Hallo Eskimos,
Ik hoop dat er niet teveel rondlopen met een druip neus ! Als ik de weerberichten zo lees in mijn dagelijkse krant, (als er stroom is of als lap top zin heeft) dan gaan jullie binnenkort kunnen jagen op ijsberen en pinguïns. Maar optimist blijven en denken aan een lange hete zomer, want na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord. Hier is de winter ook anders dan verleden jaar, kouder en minder hevige regenbuien. Kan een probleem worden voor de watervoorziening deze zomer, maar we zijn nog zo ver niet want ze voorspellen regen en onweer voor morgen. De weersvoorspellingen zijn hier al even juist zoals in België, dus dikwijls verkeerd, maar we zitten hier in een raar gat, boven onze baai schijnt dat precies weg te draaien. Maar Hilde is er niet rouwig om, zo kan ze rustig met steentjes spelen. De laatste weken doet ze niet anders dan stenen aanvoeren van al haar tochten. Ze gaat bloemen zoeken, of naar de bron, of waar dan ook: stenen heeft ze!Daarom heeft ze al eens gedacht een ezel aan te schaffen, om wat meer te kunnen dragen en omdat ze zo lief zijn. Dat zegt ze nochtans niet van mij! Maar ze heeft nu een plek gevonden waar er duizenden liggen zoals ze wil hebben. Het is nog niet gelijk welk een , buurman Jos heeft ze er ook mee naartoe gesleurd. Was die even blij, zoveel mooie stenen zoals hij ze wil lagen er ook, hij is ook zo moeilijk in zijn keuze. Jammer echter dat hij juist aan het laatste stuk bezig was, dus een beetje te laat voor hem. Het is trouwens doordat Jos zijn terras in natuurstenen was aan het leggen dat Hilde de noodzaak zag om het werk van Dominique verder uit te bouwen. Zijn weggetje doortrekken naar boven, een weggetje naar de trap en nu steentjes leggen op die lelijke beton naar de berging.

Wat ze daarna gaat verzinnen weet ik nog niet ! Ze zegt dat ze er dank zij Dominique heeft durven aan beginnen, dank zij de lessen die ze in de tijd van hem heeft gekregen. Ze zegt dat het een goeie leermeester is. De mensen die hier al geweest zijn zullen het niet meer herkennen. Gelukkig is de toren nog niet verbouwd en gemakkelijk herkenbaar. Maar door haar gejaagdheid heeft ze geen tijd voor iets anders. Gisteren was het licht aan het regenen, geen probleem, de parasol opgezet en verder werken. Steentjes uitzoeken en vast zetten, ze had alleen maar een natte poep! Je zou niet zeggen dat ze boekhouder was ! Een vrouw met kwaliteiten, maar zeg het haar niet of ze gaat nog zweven ! Maar daardoor ben ik maar in de pen gekropen. Heb eigenlijk niet veel inspiratie want er zijn geen mieren om over te schrijven, of muggen, of wespen. Er zijn wel een hoop bijen, en ze zetten ze dan nog tamelijk dicht in de buurt. En ik ben allergisch voor bijensteken. Gelukkig laten ze mij met rust ,er zijn bloesems en bloemen genoeg, dus laat ze maar rustig zoemen. Is nog een mooi geluid.
Voor de rest niet veel bijzonder nieuws. Goed nieuws is dat buurvrouw Hale terug is van weg geweest en dat de gulle lach weer op onze berg weerklinkt. Langzaam komen de buitenlanders - die hier normaal enkel zomeren - terug. En binnenkort de toerist die de rust komt storen, maar dat hoort bij de charme van Turkije.
Ik ga nu maar stoppen, ik weet niet of Hilde er nog iets wil aan toevoegen, en ik vraag mij af in hoeveel stukjes ze dit verslag nu zal moeten verzenden om er door te krijgen. Er was vorige keer niets mis met jullie computer maar Lap top vindt onze berichten te lang om in één keer door te zenden. Volledige revisie is een noodzaak tijdens ons verlof in België , want hij (of zij) krijgt te veel kuren.
Groeten en tot een volgende keer.
Ali Baba de dierentemmer.
Bij gebrek aan veertig rovers!


Donderdag 30 maart

Ja dus, we hebben HET gezien : DE zonne eclips van het jaar. Vorig jaar deze tijd maakten de reisbureaus in Europa al publiciteit om dit spektakel mee te maken in Cappadocië of in Antalya. Enkele vrienden uit ons dorp zijn ervoor naar Antalya gereden, wij hebben het ter plaatse gezien. Wel geen 100 % éclips, maar toch dichtbij. Jos & Hale kwamen hier net op tijd aan met een laskap om veilig te kunnen kijken. Heel speciale atmosfeer : het wordt kil en ijzig, het kwik daalt op enkele minuten van 21 tot 18 graden, het licht wordt zwak, de hanen beginnen overal te kraaien (en er zijn er in Selimiye heel wat – zullen de kippen nu 2 eieren leggen vandaag ?), de straatlampen die op sensors werken slaan aan en onze Mutlu is bang en verschuilt zich in de keuken (doet zij ook bij een aardbeving en een donderslag). Wel te begrijpen dat de mensen vroeger dachten dat het einde van de wereld aankwam, het voelde echt akelig aan.

Een waar gebeurd verhaaltje : hoe krijg je soms echtelijke ruzie … Deze week wou ik mijn oren een beurt geven met een oorstokje (of wattenstaafje). Het doosje was leeg en ik was er pertinent zeker van dat het enkele dagen ervoor nog meer dan ¾ vol was. Ik vraag Ali Baba waarvoor hij zoveel oorstokjes nodig gehad heeft. Hij wist van niets … en dàn ??? We zijn maar met 2 in huis, en een dief (die we hier niet verwachten) zal zeker geen oorstokjes stelen.
Na wat discussie de badkamer rondgekeken en wat zien we ? Daar waar het houten dakje van de badkamer aansluit op de ruwe stenen is een opening en dààr ligt een oorstokje dienstig als loopbrugje. Wie het oorstokdiefje is weten we niet, maar we vermoeden dat het een kleine gekko is. Die is aub met meer dan 150 wattenstaafjes gaan lopen in enkele dagen. Wellicht heeft hij (of zij) boven in het dak een kasteel (Pamukkale ?) of een flatgebouw opgetrokken. Het spijtige is dat we geen periscoopje hebben om het te kunnen zien. In de woonkamer woont ook een gekkootje, die slaapt achter het nachtlampje (is niet dom want daar is het lekker warm). Elke morgen als ik het lampje uittrek sprint hij vlug naar boven.

Heeft iemand zich al eens verdiept in het seksleven van een schildpad ? Toen ik aan het wandelen was hoorde ik doorlopend een dof geluid : doeke, doeke, doeke. Ik zag eerst niets, maar Felix de kat had het sneller door dan ik en wees me de plaats van het gebeuren aan. Gek om zien hoor : het mannetje stoot telkens met zijn schild tegen dat van het vrouwtje (ik denk om haar te verleiden of om haar in de juiste positie te dwingen). Hij moet wel goed opletten want bij elke stoot moet hij tijdig zijn kop intrekken anders heeft hij zware koppijn. Het vrouwtje scheen niet té gewillig te zijn zodat het een langdurige taak voor het mannetje werd. Spijtig genoeg begon het te donkeren en heb ik “de daad” niet kunnen bijwonen. Heb er natuurlijk foto’s van gemaakt waarop je duidelijk het verschil kan zien tussen het schild van mannetje en vrouwtje.

Ja, wellicht zitten we volgende week deze tijd al in België. Op 1 April gaan de kantoren van Thomas Cook open in Marmaris en dan kan ik boeken. Op 5 April gaat het eerste vliegtuig van Dalaman naar Brussel en we hopen dat daarop 2 stoeltjes voor ons vrij zijn. Ik laat nog juiste data weten aan wie het aanbelangt.
Het is erg weer eens ons paradijsje te moeten verlaten nu zoveel bloemen en bomen openbarsten in het heerlijke lenteweer maar we verheugen ons op het weerzien van familie en vrienden.
Wellicht tot binnenkort en
Veel groetjes van Hilde en Ali Baba


Maandag, 3 April
Hallo iedereen,
Ja, eindelijk hebben we een vaste datum voor ons verblijf : we komen aan in België op 10 april in het holst van de nacht. De vroegste mogelijkheid om terug te komen naar hier was ofwel 19 april (=8 dagen) ofwel 3 mei (=3 ½ weken). Volgens Thomas Cook zijn alle andere vliegtuigen volzet met “naar de zon smachtende mensen uit het Noorden” Dus ja, een kort, maar intensief verblijf zal het moeten worden. Misschien komen we dan toch nog eens tussen April en Oktober vermits de gezondheidstoestand van Ali Baba’s moeder erop achteruit gaat (89 jaar oud).
We zullen wellicht deze keer maar weinig mensen met een bezoekje kunnen vereren, maar misschien bij volgend verblijf vermits de omstandigheden deze keer niet zo best zijn.
’t Allerbeste en hierbij gevoegd een beetje zonnewarmte en blauwe hemel
Groetjes, Hilde & Ali Baba


Zondag 23 april
Hallo allemaal,
Ja, we zijn weer thuis en genieten van zon en warmte !! ’t Was wel erg koud in ons Belgenlandje.
Weer een goede stipte vlucht gehad, dwz 10 uur van deur tot deur – optimaal dus. Een groot vliegtuig volledig volzet met witte Belgjes die hoopten op een bruine teint bij thuiskomst. En deze keer heb ik voor het eerst de heel domme fout gemaakt om iemand anders’ tas mee te nemen … Bij thuiskomst in Selimiye wil ik uitpakken en zie … ja, de tas van een zekere familie Slobianovitch (of zo), van echte Belgen dus. Ik voelde me zo beschaamd om die mensen zonder hun reisgerief te laten zitten en heb meteen het Thomas Cook agentschap opgebeld met de belofte om de tas ’s anderendaags naar Marmaris te brengen. Onze tas is nog niet hier, maar die halen we wel één van de dagen af vermits er niets dringend in zit.

Noodgedwongen heb ik in België moeten investeren in een nieuwe laptop. Eerst binnengebracht bij de spoedgevallendienst waar na ernstig onderzoek gemeld werd : “je laptop is op sterven na dood”. 2 ½ jaar oud aub. De oorzaak was die blikseminslag van vorige winter, waarop een langzame maar zekere aftakeling volgde. Nu maar hopen dat die waar ik nu op tokkel het langer zal trekken. (Nu zijn we wel heel voorzichtig bij mogelijk onweer). Hopelijk is alle miserie van de vorige maanden voorbij en kan ik terug de verslagen in éénmaal doormailen en foto’s bijvoegen.

Het toeristisch seizoen is nog niet begonnen in Selimiye. In Marmaris komt het wel langzaam op gang : je ziet reeds melkwitte mensjes rondslenteren die hun shorts en blote topjes uit de kast gehaald hebben. De restaurant kelners proberen hen aan te klampen om bij hen te komen eten. Er zijn ook al enkele Jeeps op de baan om het hinterland te verkennen. Gisteren voeren er 4 zeilboten onze baai binnen, maar tot nog toe geen enkele gulet en/of jacht. Nog een maand verder en ons grote zwembad wordt weer overrompeld door boten van allerlei slag. Tijdens de wintermaanden zien we enkel de twee-takt vissersbootjes in en uit de baai varen.
Mutlu en de poezen werden tijdens onze afwezigheid heel goed verzorgd door de buren, maar waren oh zo blij om ons terug te zien. Alles in de tuin groeide tijdens die 10 dagen ongelofelijk. De druivelaars hebben blad, de bananenbomen komen weer in leven, de cactussen maken bloemen en de zaaibloemetjes bloeien en groeien (zolang ze niet opgevreten worden door slakken). De geraniums (allemaal vrucht van gestolen stekjes) zijn meer struiken dan potplanten aan het worden. De moestuin doet het ook goed dankzij de op straat verzamelde koeienmest. Soms denk ik dat ik last heb van kleptomanie : ik voel een hevige drang om overal stenen, grond en stront op te rapen …….
Ons oorstokdiefje (alle gekko’s op een stokje … mooie respons van mijn schoonzus) heeft grote schoonmaak gehouden in zijn dakkasteel : één oorstokje had hij eruit gegooid (was er ééntje teveel) en op de grond lag allerhande vuil dat waarschijnlijk tussen de pannen zat. Een ander beestje had zich geamuseerd met het doorbijten van de telefoonkabel. Gelukkig hebben we een reservekabel zodat we toch niet zonder telefoon moeten zitten.
Zo, dit keer een kort verslagje, misschien volgende keer wat meer.
Veel groetjes en een grote dankewel aan de mensen die ons vervoer regelden en een grote dankewel aan de mensen waar we heel hartelijk ontvangen werden. We proberen volgende keer toch enkele dagjes langer te komen zodat we meer vrienden kunnen ontmoeten.
Hilde & Ali Baba