een ogenblik maar
zal jij naast me staan
en nooit zal je nog wederkeren
jij bent slechts gekomen
om even warm te raken
want het antwoord gaf je al
voor de tijd in stukken viel
en ik door de bruine aarde kroop
met smalle, bleke handen omdat
ik geen bomen kan verplaatsen
of sterren tot een ongekende
hoogte kan bewegen
met een verre vleugelslag en
nog zwarter dan de nacht
schuif je de diepte in mijn oor
hoe lang nog, vraag ik
aan de volgende uren
eer de dood mij weer bekoort
kerima ellouise ©
|
