Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
15-01-2012
50 jaar !
14 januari 2012. Slechts een dag later heb ik het tegenovergestelde aan de hand. Niet dat ik nu alles zou vergeten zijn van hetgeen er in het voorbije jaar is gebeurd. Alles behalve ! Maar ik mag naar een feestje ! Het is het eerste feestje in een jaar. Feestjes zijn er zo dikwijls maar nu is het toch eventjes helemaal anders. M'n nichtje wordt 50 winters. Toch een mijlpaal in een mensenleven. Daar wordt ik vandaag verwacht. En eigenlijk is het iets totaal onverwachts. Voor mij is het een raar iets. Het is de eerste maal dat ik naar een feestje ga , alleen. Ik ga , maar met " héél " gemengde gevoelens. Als ik geen taxi zou moeten spelen , dan zou ik gewoon thuis blijven. Maar ook mijn ouders zijn uitgenodigd. Ik heb ze nog niets anders horen zeggen dan : voor ons is dat niets meer - voor ons is dat allemaal veel te laat. Maar toch wensten ze er bij te zijn. Van het begin tot zo goed als het einde. Ze mochten toch niets missen ! Ook al waren ze de oudsten . En ik kon niet anders dan gewoon alles mee te doen. Ik kon niet anders dan gewoon wachten tot ze naar huis zouden gaan. Goed, ik heb lekker gegeten. De muziek ? al bij al viel die nog goed mee. De discjockey van dienst heeft zijn best gedaan. Hij zorgde dat er voor iedereen wat was en dat was dus een meevaller. En het stond juist niet te luid zodat men toch nog iets kon zeggen. En daar bleef het voor mij bij. Ik was aanwezig , ik heb enkele babbels gedaan , ik heb naar de muziek geluisterd , en dat was het. Ik kon me niet echt amuseren. Ik miste iemand. Ik hoop dat het ooit terug zal beteren. Ik hoop dat ik ooit terug zal kunnen genieten.
Een jaar geleden was het koud , mistig , nat ,guur . . . Ik bracht je ten grave. Met mijn ouders , familie en vrienden. Vanaf toen stond ik er alleen voor - en ik sta nog steeds alleen aan je graf. Mijn ouders die zijn er nog , maar ze worden oud . . . Mijn overblijvende schoonfamilie heeft geen tijd . . . Vrienden komen niet over de vloer want . . . Ik heb me door dit eerste jaar heen geslagen , met vallen en terug opstaan. Veel meer vallen dan opstaan. Ik heb me het voorbije jaar heel goed voorgedaan in het bijzijn van anderen tot , tot ik thuis kwam. Thuiskomen in een leeg huis. Thuiskomen zonder dat er iemand een begroeting roept. Thuiskomen zonder een warme omhelzing. Vroeger was dat alles heel gewoon. De normale gang van de wereld , bij ons toch. Nu weet ik : het zijn de kleine dingen die het doen. Het zijn de kleine dingen die alles zo leefbaar maken. Een woord , een gebaar . . . Wat mis ik dat alles. Elke dag , een beetje meer.
Vandaag , één jaar terug heb ik je moeten afgeven. Ik heb die dag opnieuw beleefd en zal hem nooit vergeten. Het is een dag geweest van herrinneringen. Mooie herrinneringen. Maar ik stel me nog steeds de vraag : waarom ? Waarom zo vroeg in ons leven ? Wij moesten nog beginnen te genieten want we hadden er eerst voor gewerkt. Nu zouden wij gaan genieten van het leven ! Wij zouden de wereld gaan verkennen ! Nu zit ik al een jaar alleen thuis. Ik ben de wereld aan het verkennen , op mijn ééntje. Alleen , het wil maar niet lukken. Met niets. Na dit jaar van zoeken weet ik nog steeds niet wat ik wil. Ik krijg mijn leven niet terug op de rails gezet. Ik mag het je alle dagen komen vragen maar de antwoorden komen niet. Ik weet niet meer wat te doen. Ik ben eigenlijk jaloers op anderen die dat wel kunnen. Is het waarheid of is het schijn ? Ik weet dat ik in het slop zit en ik moet er zien uit te geraken. Maar ik weet niet hoe ! Ik probeer nu ook boeken te lezen om een antwoord te vinden. Ik zoek op internet naar antwoorden. Maar ik heb nog niets tegen gekomen dat me kan helpen. Waarom moest je gaan ? Uitgerekend jij ?
Dat onbehaaglijke gevoel dat ik vorig jaar had is er vandaag opnieuw. Ik zal het me nooit vergeven dat ik de onheilspellende tekens niet zag. Geen enkele keer had ik de kamer moeten ontruimen wanneer er een ingreep gebeurde. Nu kwam men mij koudweg zeggen dat de kamer moest vrijgemaakt worden. Er waren bedden tekort ! ! ! En waarom duurde het zolang eer ik nieuws kreeg uit de operatiekamer ? Nu weet ik wel beter. Vanaf het moment dat je verdween in de operatiekamer was er iets. Maar wat ? Als ik vandaag de dag zoiets zou mee maken , ik zou het nu wel weten. Dat zijn van die gevoelens die niet meer weggaan. Dat blijft bij voor de rest van mijn dagen. Een dag die ik nooit zal vergeten. Een dag waarop ik veel heb geleerd. Maar ook een dag die blijvend gegrifd blijft in mijn gedachten. Een dag met vraagtekens die nooit meer opgehelderd worden.
Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Al de hele tijd spookt het in mijn hoofd. Vandaag één jaar geleden ben ik met jou naar de kliniek gereden. We hadden de afspraak gemaakt om gewoon langs de opname binnen te komen. Er was reeds een kamer gereserveerd zodat we ons geen zorgen moesten maken. Na één week wachten , want je wilde de verpleegsters niet tot last zijn. Toch niet met de nieuwjaarsdagen Ik had me daar bij neergelegd , niet met volle goesting maar het was je wens. Je zou wachten tot na nieuwjaar. En dat was vandaag. Ik zie het voor me alsof het gisteren was. De "kliniektas" stond klaar. We vertrokken thuis. Je keek nog naar de kerstboom , jouw boom. Zoals alle jaren had je ervan genoten. Als ik er nu aan terug denk misschien meer dan vroeger. Je genoot maar zonder iets te zeggen, stilzwijgend . . . Je vroeg nog om hem nog niet af te breken want je wou hem nog zien als je terug thuis zou komen. Het was tenslotte maar een opname van enkele dagen. Waarom , ik weet het niet maar het ging me niet. Een voorgevoel van iets ? maar van wat. Heel de dag bleef ik bij je zoals ik altijd deed wanneer je werd opgenomen. Ik heb het nooit gekund om je daar alleen achter te laten tot ik toch naar huis moest. Toen ik s'avonds thuis kwam , en het was al laat , ben ik er toch aan begonnen. Ik brak jouw kerstboom af. Ik weet nog dat ik beken heb gehuild en ik wist niet waarom. Nu een jaar later weet ik het maar al te goed. Het zal nooit geen Kerstmis meer zijn zoals het ooit was. Ik zeg nu , er zal nooit geen boom meer staan ! En dit was het eerste jaar , van zolang ik me kan herrinneren , dat er geen kerstboom stond. Kerstmis is voorbij gegaan alsof het een gewone dag door de week was. Ik heb geprobeerd om het kerstgevoel te vinden maar dat was er niet. Ik stel me de vraag : zal het ooit terugkomen ?
Nieuwjaar ! Weer zo een avond voor mij alleen. Weer heb ik het zelf zo gewild. Toch gedeeltelijk. Ik heb wel aan mijn ouders gevraagd of ze tot bij mij zouden komen. Helaas, ze bleven thuis. Eigenlijk hetzelfde ritueel als de voorgaande twee jaren. Mijn vader wil gewoon thuis blijven en mijn moeder legt zich daar dan maar bij neer. Eerlijk, ik had ze eigenlijk toch verwacht. Maar ik kan hen toch niet dwingen. Dus weer gans alleen. En ik heb dan maar hetzelfde gedaan als met Kerstavond. Kaarsen, een borrel en een film. Twaalf uur ! ! ! Middernacht ! ! ! Met de borrel in de hand, een warme jas aan en zo het balkonnetje op. Het vuurwerk is langs alle kanten bezig. Ik die zo van vuurwerk hou kan er echt niet van genieten. Ik probeer het wel maar daar blijft het bij. Een half uurtje later is alles voorbij en kleurt de hemel opnieuw donker. De rust keert weer en het geblaf van de honden verstomd ook. Oud jaar , Nieuwjaar , 2012 is bezig. Wat ben ik blij dat deze dagen zo goed als voorbij zijn. Nu morgen nog een heel moeilijke dag en maar hopen dat het vlug 2 januari is.
Kerstmis De hoogdag bij uitstek en zeker Kerstavond. De avond dat iedereen gezellig bij elkaar zit rond de tafel. Ik heb mijn ouders gevraagd om me alleen te laten. Ik wil echt alleen zijn. Alleen met mijn verdriet. Alleen met mijn herrinneringen , mooie herrinneringen Alleen in de zetel maar met een borrel. Ik heb ook overal kaarsen staan , sfeervol dat wel , maar . . . Kaarsen , een film en een borrel , het zou voor heel iets anders moeten dienen. Maar ik wil het nu zo. Ook mijn man zou hiervan genoten hebben. Nu is het voor mij alleen maar het doet me niets. Het brengt alleen heimwee teweeg. Naar mijn man. Een film , maar het is een film van toen mijn man 50 jaar werd. Ik ben de maker van die film dankbaar dat hij zijn tijd daarvoor genomen heeft. Gelukkig heb ik die film. Een heel mooie herrinnering. Ik zag mijn man opnieuw lachen , zingen en dansen. Het was toen een onvergetelijke avond , zowel voor hem als voor mij. Wat ben ik blij dat ik dat mocht meemaken. En blij dat ik die film heb. Het geeft me troost om naar die film te kijken. Ik word er zelfs rustig van en eigenlijk is dat niet te geloven maar toch waar. Wat mis ik mijn man, elke dag een beetje meer. Zijn lach , zijn warmte , zijn liefde , zijn alles.
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar. Wel de kabouters. Drie kleine kabouters die tegen de kast omhoog kruipen. Net als vroeger, op dezelfde plaats. En ja , ook enkele lichtjes. Het oogt mooi en het brengt een klein beetje leven in de dagelijkse sleur. En ja , ze branden maar de schittering ontbreekt. Of zie ik die schittering niet ? Dat kan natuurlijk ook. Als ik aan vorig jaar terugdenk , hoe mooi mijn man die lichtjes op de kast vond dan is het nu een heel verschil. Ook de schaduwen die er vorig wel waren zijn er nu niet. Ik zie ze toch niet. Vorig jaar was alles anders. Dit jaar is het donker en stil ondanks de lichtjes, ondanks de kerstmuziek. Vorig jaar croste ik nog van het éne uur naar het andere. Nu krijg ik de uren amper gevuld ondanks dat ik nog heel wat heb af te werken. Maar het lukt me nog steeds niet om er mijn gedachten bij te houden. Ze dwalen altijd weg. Mijn gedachten gaan altijd terug naar vorig jaar toen mijn man nog bij me was. Ik probeer elke dag opnieuw te beleven. Ik zoek naar de mooie pluspunten die er toen geweest zijn. En dus heb ik me er bij neergelegd dat alles ooit wel eens in orde zal komen. Wanneer ? Dat zullen we wel zien in de verdere toekomst.
Verdomme , wat heb ik het moeilijk. Al die straten , al die etalages , ze zijn zo mooi versierd. Vroeger kon ik echt genieten van al dat moois. Nu is het gewoon mooi. Er is versiering , er is verlichting , en iedereen doet zijn best. Zo bekijk ik het nu. Totaal anders dan andere jaren. Voorheen kon ik er echt naar toe leven. Nu zie ik het nut er niet van in. De eindejaarsfeesten komen eraan. Ik heb er nog nooit zo tegenop gezien als nu. Ik beleef er geen vreugde aan dit jaar. Ik probeer wel alles in goede banen te leiden voor mijn ouders, zeker voor mijn moeder. De kerstboom heb ik bij mezelf achterwege gelaten. " Onze kerstboom " komt nog niet terug. Ik denk zelfs dat hij de volgende jaren ook niet gaat terugkomen. Maar dat zullen we nog wel zien. Bij mijn moeder heb ik er wel op aangedrongen om een kerstboom te zetten. Het is toch niet omdat ik geen kerstboom zet dat zij dat ook niet moet doen. Met omwegen is het dan toch gelukt. En ik ben blij voor haar. Ik ben blij dat ik het toch een beetje Kerstmis kan laten zijn. Het is zo al moeilijk genoeg en ik hoop dat ze er toch een heel klein beetje van geniet. En ik denk van wel, dat is tenslotte de bedoeling.
14 januari 2012.
Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten.
Kerstmis 
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar.
