Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    01-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.175. Herr Seele

    te gast bij Wim Helsen, Herr Seele met
    De avonturen van Pa Pinkelman & Tante Pollewop van Godfried Bomans

    Tante Pollewop zoekt Pa Pinkelman

    Reeds gedurende vijf maanden leeft Tante Pollewop
    in het Tehuis voor Corpulente Dames en kwijnt
    daar gestadig weg. Zij wordt steeds neerslachtiger
    en steeds dikker. Dit nu is aldus gekomen.

    Na Kareltje en Flop in Bussum te hebben
    achtergelaten, is zij met Pa Pinkelman in haar eigen
    huisje getrokken en daar onmiddellijk thee gaan zetten.
    U herinnert zich dat toch wel? Maar reeds
    de volgende dag is er een ambtenaar gekomen om te
    informeren ‘hoe het eigenlijk zat’. Pa Pinkelman
    haalde uit de broodtrommel alle formulieren, die
    hij in zijn lange leven niet had weg gegooid, maar
    er ontbraken er acht en dertig.

    Tante Pollewop vond er toen in haar naaidoosje
    nog drie, waaronder een verklaring dat zij geboren
    was en een oud schoolrapport. Maar het was lang
    niet genoeg voor de ambtenaar. Hij wilde met
    dertig formulieren genoegen nemen, maar
    daaronder ging hij niet. Hij liet niet met zich spelen,
    zei hij. Hij was niet gek.

    De avonturen van tante Pollewop, Godfried Bomans

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Herr Seele in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a18/
    10min31



    Over Herr Seele : https://nl.wikipedia.org/wiki/Herr_Seele
    Over Godfried Bomans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Godfried_Bomans 

    https://nl.wikipedia.org/wiki/De_avonturen_van_Pa_Pinkelman 
    illustraties Carol Voges : https://nl.wikipedia.org/wiki/Carol_Voges

    De Avonturen van Pa Pinkelman.jpg

    m

    01-12-2017 om 03:16 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    30-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.174. geschoeid

    klompen & de slippers van mijn leven

    p
    latijn / plattijn :  Benaming van zeker schoeisel, dat in verschillende tijden een verschillenden vorm had;
    inzonderheid een schoeisel, bestaande uit een houten onderstuk,
    met van boven een riem om het onder den voet te bevestigen.

    Trip, muil op houten blok. Eertijds soms ook van een ijzeren beslag voorzien.

    De platijnen dienden om den voet in te steken als men dezen bij het gaan niet vuil of nat wilde maken,
    of om des winters niet met den kouden vloer in aanraking te komen.

    ‘een schoen met houten zool en lederen bovenbekleding’. 

    -------

    Ziezo, dat weten we ook weeral.

    De beschrijvingen doen me denken aan de Zweedse klompen. 
    Zo rond ’81 waren ze nog overal te verkrijgen. Men zag ze ook overal.
    Ze werden veel gedragen door mensen met staande beroepen.
    Verpleegkundigen, de mensen van de bakkerij, de mensen van de keuken…
    Ik wou ook zo’n paar. Witte. Om te dragen aan boord.
    Klompen met ingebouwde steunzolen!
    Gedaan met de vermoeide benen en de pijnlijke enkels ’s avonds.

    En klompen zijn niet open aan de teen.
    Dat is een groot voordeel wanneer het schip bulk vervoert en
    het kolengruis of de bauxiet of het ammoniumsulfaat
    door de deuren komt binnenwaaien en zich in hoeken en spleten nestelt.

    De kok en de bakker droegen ze toch ook, waarom ik dan niet?
    Kermille, dat ik daar niet eerder aan gedacht had.
    En ik kocht gelijk twee paar.
    Witte voor tijdens de service-uren, zwarte voor de uren van onderhoud.

    Waar ik niet aan gedacht had, was dat aan boord de vloerbekleding op een stalen plaat ligt
    en dat daardoor het geluid van de klompen in het kasteel (de bewoning)
    veel verder draagt dan in een gebouw aan de wal.
    En aan boord is er altijd wel iémand die slaapt of moet gaan slapen,
    omdat er de klok rond gevaren, dus gewerkt wordt.

    Van de klompen van de kok en de bakker had men zo geen last,
    onder de keuken liggen geen cabines, daar liggen het magazijn en de koelkamers.
    En de keuken heeft een betegelde vloer, daar ligt een dikkere chape dan in de andere ruimtes
    en op alle andere decks, waar een lichtere vloerbekleding ligt.
    De derde dag werd ik verzocht mijn klompen uit te laten.
    Oók in de mess, want daaronder lagen de cabines van de bemanning.

    Iedereen werd er oren-dol van, van die houten zolen, behalve de keukencollega’s en ik.
    Ik zweefde op mijn klompjes, maar ik kon ze dus niet meer dragen. 
    Daar ging mijn goed idee. De klompen konden al terug de valies in en
    het contract zou nog zes maanden duren. 
    ‘k Had wel ander schoeisel bij, maar dat was de bedoeling niet hé.
    Dat waren trouwens geen werkschoenen.

    In Brasil ben ik dan geschikte werkschoenen gaan zoeken.
    Van het plaatselijk aanbod kwamen enkel slippers in aanmerking.
    De solide versie van het strandschoeisel, op stevige rubber plateau’s van ongeveer 2cm dik.
    Antislip-slippers, met onder de zool ribbels tegen de aquaplaning.
    Heel stille en stevige, veerkrachtige, heel bruikbare en comfortabele werkslippers,
    gevonden in een onooglijk winkeltje in een havenbuurt.
    ‘k Mis ze soms nog, ze liepen zo mals! 
    ‘k Had toen drie paar moeten kopen. Of 30 paar, van ’81 tot nu.

    m
    EZW-04/2013, HiH-11/2014, bijgewerkt

    30-11-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.173. Johan Braeckman

    te gast bij Wim Helsen, Johan Braeckman
    met 'De Elementen' van Euclides

    Algemeenheden

    Dingen die aan een ander ding gelijk zijn, zijn ook aan elkaar gelijk.
    Als men aan gelijke dingen, gelijke dingen toevoegt, zijn de totalen ook gelijk.
    Als men van gelijke dingen gelijke dingen afneemt, zijn de resten ook gelijk.
    Dingen die met elkaar overeen komen zijn gelijk.
    Het geheel is groter dan het deel.

    De Elementen, Euclides


    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Braeckman in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a17/ 
    13min35



    Over Johan Braeckman : https://nl.wikipedia.org/wiki/Johan_Braeckman 
    Over Euclides : https://nl.wikipedia.org/wiki/Euclides_van_Alexandri%C3%AB , 300 v.Chr. 

    Over de Elementen : https://nl.wikipedia.org/wiki/Elementen_van_Euclides 

    De invloed van de Elementen is enorm groot, het bleef een basiswerk in het onderwijs en de meetkunde tot in de twintigste eeuw.
    De strikte methode om met behulp van de rede vanuit slechts enkele axioma's verscheidene theorema's te bewijzen
    bleef van belang in de ontwikkeling van de wetenschap en de wiskunde.
    Het beïnvloedde ook het werk van
    wetenschappers - zoals Nicolaus Copernicus en Isaac Newton,
    wiskundigen en logici - bijvoorbeeld Bertrand Russell en Alfred North Whitehead en
    filosofen als René Descartes en Baruch Spinoza.

    m

    30-11-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    29-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.172. spinnen en liefde

    ‘k Ben geen arachnofoob die wild begint rond te stampen bij het zien van een spin,
    maar ik ben evenmin een arachnofiel die de diertjes in saaie bakjes verzamelt.

    ‘k Wil gewoon eerst laten horen dat ik die twee moeilijke woorden opgezocht heb.

    Dood maken doe ik niet, spinnen eten insecten.
    Ik niet. Dus zijn spinnen nuttiger diertjes. 
    Volgens mij is er genoeg plaats op deze planeet
    en ook in ons appartement voor, buiten ons twee, nog een aantal wezens.

    Behalve in de douche. Douchen doe ik liefst alleen.
    Sommige spinsoorten hebben vier paar ogen.
    Dan voelt een mens zich toch bekeken zeker.

    Spinnen hebben af en toe water nodig voor het een of ander,
    iets met chitine, als ik het goed begrepen heb.
    Er zit al eens een spin in de douche.
    Die schep ik er dan uit met een stukje karton van de geurstaaltjes.
    Er zitten genoeg kartonnetjes in dat mandje voor een heel spinnenseizoen.
    En dan wip ik de spin boven op de kast.
    Uit het raam gaat niet, we hebben zo’n hoge reep kipraam in de badkamer,
    ik krijg de spin langs daar niet buiten.

    Toen we hier pas woonden, zette ik de spin in de wastafel, maar dat doe ik nu niet meer.

    Er zat eens een spin in de douche, op weg naar water.
    Ik nam haar op een kartonnetje, en ik had geen zin om mijn badjas weer aan te trekken
    en naar het raam van de slaapkamer te stappen om de spin buiten te zetten.
    Daarbij, het beestje moest niet in de slaapkamer zijn, het was opzoek naar water.
    Dus dropte ik de spin in de wastafel. Dat leek me een logisch alternatief voor de douche.

    Toen ik uit de douche stapte was ze niet meer te zien.
    ‘k Was ze eigenlijk al vergeten. Uit het oog, uit het hart.

    Toen den echtgenoot de badkamer in gebruik nam begon hij met tandenpoetsen en ging dan over op gebrul. 
    Ik sprong de badkamer binnen klaar om hem alle mogelijke eerste hulp te verstrekken,
    maar het was de spin die hulp nodig had. 
    Het beestje was uit de afvoer tevoorschijn gekomen
    en voor LM was het een territoriumkwestie, een van de twee moest wijken.

    Aangezien LM de grootste van ons drie was, ordonneerde hij mij de spin weg te maken.
    Ik opnieuw met een kartonneke in de weer en vermits Spinnekop waarschijnlijk
    voldoende waterdruppels gevonden had in de afvoerbuis,
    bracht ik haar naar de vensterbank van de slaapkamer.

    Dus nooit nog spinnen in de wastafel.
    Altijd bovenop de kast.
    Daar kunnen ze hun beurt afwachten.
    Daar zitten ze dan in zijn nek te kijken tot hij weg is.
    Maar dat weet hij niet.

    m
    EZW-04/2013, HiH-11/2014

    29-11-2017 om 02:55 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.171. Koen Fillet

    te gast bij Wim Helsen, Koen Fillet
    met een tekst van Maarten Boudry

    Er is een gegevenheid in het talig geschrevene,
    althans voor zover het zich aandient in
    inscripties van betekenaars, dat zich ten
    enenmale onttrekt aan elke betrachting tot
    aanschouwelijk-worden, als ware het een
    verdwijnpunt van herme(nue)tische verdichting.
    Precies dat nu, wat zich aandient als het
    elusieve/allusieve in elke taligheid (cf. Derrida)
    verhult een zeker manco (Lacans ‘objet petit a’),
    de verknoping in het web van betekenaars. Het
    on-denkbare kan zich niet laten schrijven zonder
    zichzelf op te heffen, zonder zich als het ware te
    ver-denken.

    Maarten Boudry

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Fillet in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a16/ 
    08min33



    Over Koen Fillet : https://nl.wikipedia.org/wiki/Koen_Fillet 
    Over Maarten Boudry : https://nl.wikipedia.org/wiki/Maarten_Boudry 

    Over Ger Groot : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ger_Groot 
    Sokal-affaire : https://nl.wikipedia.org/wiki/Sokal-affaire 

    m

    29-11-2017 om 01:20 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.170. zon-zeep-bloed

    over zon en zeep en bloedgeven

    Bloed geven vond ik een plicht maar ik ben bang van naalden.
    En dat bang zijn beterde niet met de leeftijd. Echt niet. 
    In de zomer van '88 kreeg ik de kans om komaf te maken met die naaldenfobie.

    Het was een zeer zonnige ochtend en
    ik stapte naar de bakker in het centrum van de gemeente, de berg af. 
    De deur van het café stond open en Josiane (de bazinne) was daarbinnen aan het schrobben
    dat het schuim tot halverwege de stoep kwamen gezweefd. Gezwoven.
    Het rook fris naar propereteit en bruine zeep en de vlokken schuim twinkelden in de ochtendzon.
    De wereld blonk.

    - Ge zijt al zo vroeg bezig, Joske, andere openingsuren?
    - Neenee, ik ga sebiet bloed geven, dus doe nu ik de kuis hé.
     
    Straks zal dat niet meer gaan.

    En of ik mee ging.

    Bloed geven … ikke.
    Met een naald. In mijn vel.
    Zelfs tot helemaal in mijn ader. 
    Op slag blonk de wereld vele minder.

    Mijn andere hersenhelft hield het rationeel: Josiane had een drukke job, een gezin en was 26j.
    Ik was 36j, weeral eens met verlof, en ik had buiten de job geen noemenswaardige verplichtingen.
    Wie van de twee zou er eigenlijk bloed moeten geven. Juist ja.
    En ik voelde de schaamte van mijn kippevel naar mijn binnenste kruipen. 
    Dus ging ik mee. 
    We moesten verder bergaf en met mijn gemoedsrust ging het ook zo.

    In het paviljoentje werd Josiane begroet als een oude bekende
    en ze stelde mij voor als kandidaat-bloedgeefster.
    Dat deed ze zó opgetogen dat ik heel efkes dacht
    dat bloedgevers een premie ontvangen per nieuwe rekruut.

    Zij mocht doorlopen, ik moest een vragenlijst invullen.
    Op die vragenlijst werd ik afgekeurd: ik kwam te vaak in malariagebieden.
    'k Mocht geen bloed geven.
    'k Ging buiten op het bankje zitten wachten.
    Ik had geen naald gezien en geen bloed gezien en de zon scheen.
    Ik was opgelucht. En tegelijk gegeneerd dat ik zo opgelucht was.

    - Awel? Waar waart gij nu ? vroeg Josiane toen ze buiten kwam.
    - Awel, ik ben afgekeurd vanwege de koopvaardij. 'k Ben te vaak in malariagebieden.
    - Ah. En hébt gij malaria?
    - Niet dat ik weet ...
    - Tiens. 

    Nu nog, wanneer ik aankondigingen zie dat er bloedinzameling georganiseerd wordt
    en hoewel ik qua leeftijd zelfs niet meer in aanmerking kom,
    ruik ik zon op vlokken zeep en voel ik een mengeling van opluchting en schaamte.

    m
    EZW-11/2011, HiH-11/2014

    28-11-2017 om 04:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.169. Siska Schoeters

    te gast bij Wim Helsen, Siska Schoeters
    met 'De romantische komedie' van Stephanie Coorevits

    Reeds als kind zag ik opvallende discrepanties tussen de familie Tanner en de familie Coorevits.
    Tot op de dag van vandaag heb ik bijvoorbeeld nooit tegen mijn ouders, zussen of broer gezegd
    dat ik van hen hou. Wij zeggen zulke dingen niet tegen elkaar.
    Niet omdat we elkaar niet graag zien, integendeel –
    gewoon omdat het nu eenmaal niet in onze aard ligt om kwistig met emoties te sproeien.
    Mocht ik het ooit in mijn bolle hoofd krijgen om mijn liefde uit te spreken ten aanzien van mijn familie
    dan zouden ze 1. Wegkijken 2. Ietwat ongemakkelijk op hun stoel beginnen draaien en
    3. In het beste geval iets mompelen in de zin van ’dat is goed, kind’ –
    maar waarschijnlijker is dat ze me keihard zouden uitlachen.
    Ik vind dat niet erg. Grote emoties geven me een ongemakkelijk gevoel en ik ben van mening dat
    als je na dertig jaar intensief contact nog steeds blij bent om de ander te zien,
    dat meer zegt dan drie onnozele woordjes die zo vaak gebruikt worden
    dat ze hun betekenis volledig hebben verloren.

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Schoeters in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a15/ 
    10min02



    Over Siska Schoeters : https://nl.wikipedia.org/wiki/Siska_Schoeters 
    Over https://nl.wikipedia.org/wiki/Stephanie_Coorevits 

    m

    28-11-2017 om 04:36 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.168. fluiten

    fluiten en op de vingers fluiten

    Dat had ik heel graag gekund, op de vingers fluiten. 
    Niet om er frivole of gekke dingen mee uit te halen
    maar om signalen te geven naar mensen die te ver af staan om stemgeluid te horen.
    Of wanneer er teveel lawaai is om iemand te horen.
    Een fluitgeluid is hoog en scherp en snerpt door de andere geluiden door.

    Niet dat ik heelder toonladders zou fluiten,
    maar als ik een stuk of vier signalen had kunnen fluiten
    zou ik daar heel blij mee geweest zijn. Toen.
    Nu is dat zo niet meer nodig. Ons actieterrein is niet zo groot meer.

    Oefenen? Oefenen heeft niet geholpen.
    Ik produceerde hoogstens wat blaasgeluiden gelijk een boze kat.
    Of ik schoot in een lach. En fluiten en lachen tegelijkertijd, dat gaat niet,
    mijn lippen wisten niet meer wat ze eerst moesten doen. En ik ookni.

    Later, na een paar verbouwingen aan mijn gebit, kon ik zelfs niet meer gewoon fluiten.
    Dat vond ik eerst eigenaardig. Misschien is het een kwestie van wennen, dacht ik, of oefenen.
    Maar mijn fluitvaardigheid keerde niet weer. Dat vond ik jammer. 
    Want ik floot toonvast hoor, ook al zing ik vals.
    Zingen kan daarom enkel onder de douche.
    Fluiten kon ook in de woonkamer, in de keuken, in de inkom, in de nachthall & de berging,
    op het balkon, op het terras, in de slaapkamer, in ‘t bureau en in de garage.
    Eventueel ook in de lift, als er niemand bij was.
    Fluiten vergrootte dus aanziénlijk mijn toonkunstig territorium. 
    Helaas. Sinds ik niet meer kan fluiten heb ik enkel nog de douche als muzikaal toevluchtsoord.

    Mijn zus Laura kan het wel fluiten, en op haar vingers fluiten ook.
    Wanneer zij haar volk aan tafel moet roepen
    fluit ze een signaal dat over een prairie van 3 ha hoorbaar is.
    Zelfs wanneer mist de geluiden dempt.
    En ook wanneer er sneeuw ligt die de geluiden opslorpt.
    Zo goed kan mijn zusje fluiten.

    Ze heeft eens een jaar en langer met blokskes op haar tanden gelopen.
    Toen ging het fluiten niet zoals ze het wou.
    Ze gebruikte bij etenstijd een koebel die had ze nog van in Melchtal.
    ‘k Wou haar een triangel cadeau doen om buiten aan de keukendeur te hangen.
    Maar dat vond Ma Dalton toen niet nodig. 
    Ze kan allang terug fluiten nu en dat doet ze weer goed. Nu Grandma Dalton.
    Een holster aan elke kant van het schortje zou haar tenue compleet maken.

    m
    EZW-11/2014, herwerkt

    27-11-2017 om 05:24 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.167. prentenboeken

    prenten kijken in november
    Zonnig, koud en droog.
    Bij zulk herfst- & winterweer mochten we buiten spelen.
    Zo lang het maar droog bleef.
    Ingeduffeld als poolreizigers renden wij onszelf blozende wangetjes.

    Bij grijs en vochtig novemberweer zoals vandaag werden we binnen gehouden.
    Dan haalde mijn Ma al eens de prentenboeken uit de kast.
    Prentenboeken waren geen beeldverhalen hoor.
    Die kwamen bij ons thuis niet binnen want ‘daar wordt men lui van’.

    Mijn Pa zat mee Suske & Wiske te lezen op familiebezoek waar beeldverhalen in huis waren.
    Daar mocht het dan wél … ?

    De prentenboeken waren 'de boeken van Oma' met verhalen en
    de prenten had men twee generatie vóór ons bijeen gespaard met chocoladepunten.
    De prenten waren ooit ingekleefd met vloeibare lijm, uit een klein glazen flesje
    met een rode rubberen dop. Arabische gom.
    Dat woord snapte ik niet, want een gom diende om te gommen.
    Maar gom uit Arabië was vloeibaar en men kon er mee lijmen.
    Er was zelfs een film over Arabië, maar die ging niet over gom.
    1962, Lawrence of Arabia , https://nl.wikipedia.org/wiki/Lawrence_of_Arabia_(film)

    De
    prentenboeken waren breder dan ze hoog waren en de prenten stonden
    afwisselend links en rechts in de tekst.   
    Met die boeken moesten we aan tafel blijven zitten omdat ze nog van Oma geweest waren.
    Ze werden niet in de sofa of op het tapijt gelezen zoals Jip en Janneke.
    En niet met betterfoodhandjes ookni! Laura was pas drie maar elk soort illustratie boeide haar.
    Toen al.

    Een paar dagen geleden was ik op zoek naar iets en ik kwam
    illustraties van Blanche Fisher Wright tegen. 
    Zij tekende helemaal in de sfeer van die prentenboeken van Oma.
    Over Blanche Fisher Wright zijn zeer weinig gegevens te vinden op ’t Net.
    Enkel dat ze als illustrator actief was in de jaren 1910.   
    Dat kan kloppen, Oma is geboren in 1908 of daaromtrent.
    Fisher Wright is niét de illustrator van de prentenboeken van Oma,
    maar haar tekeningen hebben wel dezelfde sfeer.

    Er zijn de prenten over gewone mensenkinderen, zoals u en ik,
    en er zijn de prenten over prinsen en prinsessen. En pages.
    Page worden leek me haalbaar.

    Afbeeldingsresultaat voor blanche fisher wright to the market Afbeeldingsresultaat voor blanche fisher wright the tarts

    voor meer  Afbeeldingen van blanche fisher wright

    Meer moest dat toen niet zijn, die dagen in november
    m
    HiH-11/2015, herwerkt

    27-11-2017 om 05:16 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    26-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.166. frietjes

    afscheid van de frietketel

    Amai, als ik de precisie-instructies op TV zie, dan eh, dan zal ik maar ik iets bekennen :
    ik heb in mijn leven nog nooit een frietketel bediend. Sinds '52, wil dat zeggen.

    Dat is zo gegroeid en ik heb dat laten bestaan omdat ik,
    de geschiedenislessen indachtig, doodsbenauwd was van kokende olie.

    Nog voor ik groot genoeg was om met mijn neus boven het aanrecht te komen,
    mocht ik meehelpen in de keuken. 
    'k Heb een zeer levendige herinnering aan de keuken in de Mommaertsstraat (Brussel),
    'k zal toen vier jaar geweest zijn. 
    Mijn moeder was aan het afwassen, de zon scheen binnen en
    ik wou per se helpen. Ik drong aan. Ze gaf me een lepeltje om af te drogen.
    Dat was beneden mijn waardigheid want ik was al bijna een jaar 'grote zus'
    en wou dus het echte werk.

    Ik sleepte een stoel naar de keuken, spreidde een handdoek over de zit
    en eiste zo ongeveer van mijn moeder dat zij daar een teloor zou opzetten.
    Ik heb met de vier tippen van de handdoek dat bord staan droog boenen tot
    mijn moeder klaar was met de afwas. De stoel had springveren in de zitting.
    Misschien was het dat wat me aan de gang hield.

    De zon scheen volop binnen, het was een achterkeuken en de duiven roekoeden.
    Toen was geluk nog heel gewoon - 1956.

    Jaren later woonden we ergens anders en stak ik al een eind boven de potten uit.

    In een huishouden waar én Pa én Ma een winkel hebben,
    was elke hulp welkom. Zodoende leerde mijn Moeder me koken, dieet-koken.
    Zij hartpatiënte (sinds haar 16j) en hij toen al suikerpatiënt.
    Dus: eten maken - iedere avond intijds een maaltijd op tafel.
    Pa & Ma sloten elk hun winkel om 19h en aten thuis om 19h30.
    Dat is te laat voor de jongsten, zij aten om 18h. 
    Eten opwarmen voor Pa & Ma?
    Nee, dan wordt het vettige prak en juist zíj twee mochten dat absoluut niet hebben.
    En microgolf bestond nog niet. Dat betekende twee keer koken hé. 
    Afruimen, afwassen, opruimen, huiswerk maken.
    Slapen en 's anderendaags om 06h er terug uit.
    Soms denk ik dat ik nu nog aan het uitrusten ben van toen.

    Voor één ding heb ik het been stijf kunnen houden: ik wou niet werken met de frietketel.
    Die moest uit de kelder naar boven gehaald worden en
    ik zag me de trap niet doen met zo'n zwaar ding.

    Ten tweede, ik wou geen kokende olie
    met lastige zusjes die mekaar achterna zaten ipv hun huiswerk te maken.
    Wisten die twee Groten veel wat er thuis allemaal gebeurde wanneer ze er niet waren.
    Geen frietketel dus.  En bij uitbreiding geen oven.
    Die schotels zijn ook meer dan 100°C wanneer ze er uit komen.

    Dat heb ik erdoor gekregen : geen frietketel en geen oven.
    Ja, het was dat of helemaal geen eten.
    Dat ik mijn positie toen niet méér uitgebuit heb
    ligt waarschijnlijk aan mijn ingebakken gemeenschapsgevoel.
    Lach niet. Ík zit er mee hé, met dat ingebakken.

    Later zat ik ergens op een studentenbudgetje te overleven en
    stond de aankoop van een frietketel op geen enkele lijst. 
    Toen kwam er een huishouden, nogal alternatief, macrobiotisch en zo, geen frietketel nodig. 
    Dat huishouden hield op na een tijd -in peis en vree- want zo wordt men van macrobiotiek.
    En het leven ging verder zonder echt nood aan kokende olie.

    Begin '92 waren LM en ik een huishouden. Eind '92 zijn LM en ik getrouwd.
    Iets later wou & zou LM een frietketel. Op een dag kwam hij er mee thuis.
    En dan niet met dat gemakkelijk te onderhouden model waarvoor ik eventueel wou settelen. 
    Ik kon geen kant meer op, tenzij terug in de tijd,
    naar de Middeleeuwen : geen kokende olie, genade! 
    Er werd een bestand gesloten, hij zou zich bezig houden met dat gedoe. 

    Voor frietjes hebben we de ketel nooit gebuikt.
    Hoogstens voor loempia en dat zal het ongeveer zijn. 
    Ook wel voor schijfjes. Of 'Engelse' frietjes: een 7 à 8 mm dik en een 15 à 20 mm breed.
    Ooit gegeten in Immingham, en verliefd als we toen waren, vonden we dat lekker.
    vandaar Engelse frietjes.  Engelse frietjes aten we zo om de twee maanden. 
    In 2005 kwam het verdict : geen gefrituurd voedsel meer voor LM.
    Het kostte me geen greintje moeite solidair te zijn. 
    De frietketel staat nu al jaren in de berging.
    We zouden hem al jaren naar de Kringwinkel brengen, en het is er eindelijk van gekomen, gisteren.

    Waarom schrijf ik dat nu allemaal? Dat weet ik zelf niet.
    Misschien omdat ik heel dat parcours vannacht heb liggen overdenken. 
    Frietjes komen sinds 2005 uit de friterie.
    Zo om het jaar eens. In november. Gisteren.

    m
    EZW-04/2011, HiH-11/2014, herzien

    26-11-2017 om 05:06 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.165. postbode

    woordenschat
    Woorden die eindigen op -teur hebben als vrouwelijk -trice
    acteur-actrice, directeur-directrice, …

    Met het woord facteur lag het wat moeilijker hier in het gebouw.
    Voor onze naaste buren was onze dame postbode een facteuse.
    En zij waren daar categoriek in, haast fanatiek.
    Zodanig, dat ik omwille van de lieve vrede en de rust in het gebouw
    de zaak blauwblauw gelaten heb. Ze wat laten bekoelen.
    Want het was een echte kwestie aan het worden hoor, facteuse/factrice.

    Ergens moet een kleinkind toch voor Verlichting gezorgd hebben want
    sinds de omschakeling van De Post naar B-Post zijn beide woorden
    goedgekeurd & oké bevonden. De naam van de nieuwe dame was Patricia,
    genaamd: Patrice, beroep: factrice. 

    Ooit hadden w’ een facteuse
    Die dame deed dat reuze
    Nu hebben w’ een factrice
    Die doet dat ook niet mis

    m
    EZW-2013

    26-11-2017 om 04:43 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.164. een eigen leven

    Als je geen plan maakt voor je eigen leven,
    wordt je vaak ongevraagd ingezet voor andermans plannen. van P²

    Ondanks onze plannen voor een eigen leven
    werden mijn zussen en ik opgevorderd voor de plannen van Pa,
    werden we regelmatig voor voldongen feiten gesteld.

    Onze plannen waren soms vaag, we kenden enkel de richting. Zo is dat bij opgroeiende mensen.
    En omdat die plannen (nog) niet vastomlijnd waren, wisten we volgens hem niet wat we wilden
    en daar zou hij dan iets aan doen, want hij wist wat goed was voor ons :
    iets dat niks met ons te maken had maar alles met hemzelf en met zijn eigen visie.
    Zij kinderen waren de accessoires en figuranten in zijn bestaan, lijfeigenen.

    Wij zijn het thuis afgebold, weg van de dictator en de tirannie.
    Ik heb ongeveer mijn meerderjarigheid afgewacht,
    Tina heeft gemaakt dat ze zwanger werd en
    Laura ben ik gaan halen toen ze 19 was, na grondig navragen bij jeugdrecht of dat al kon.
    Ze had onderdak en ik zou mee financieel instaan voor haar.

    Tien jaar later, in ’88, -we waren toen al 36, 33 en 29- was hij nog zeer verbaasd
    dat ik een bepaald papier over een BVBA niet wilde tekenen.
    Zo vervuld was dat wezen van zijn eigen denken, dat zelfs
    volwassen kinderen lijfeigenen bleven zonder eigen beslissingsrecht.

    Over die avond zou ik eens een schrijfsel moeten maken.
    Maar dan gaan er weer herinneringen met mij op de loop en dat wil ik niet.
    Hij is nu overleden en mijn gemoedsrust is van mij.

    ‘k Weet niet of Tina en Laura al waren aangemaand om te komen tekenen.
    Want we werden aangemaand hé, niet verzocht.
    Hij formuleerde geen verzoek : zoudt ge eens kunnen langskomen?
    Hij gaf een instructie : ge moet eens langskomen!

    Nee, ideeën hebben was niet genoeg met een creatuur als hem in de buurt.
    Daarom zijn mijn zussen en ik het thuis afgebold, om uit zijn buurt te zijn.
    Om een eigen leven te kunnen bekijken.
    Om een eigen richting te kunnen kiezen en eventueel plannen te maken. 
    En van ons drie koos ik voor het verst mogelijk weg.
    Toen Laura in veiligheid was koos ik voor de koopvaardij.

    m
    HiH-11/2015

    25-11-2017 om 04:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.163. de concerthoorn

    als garnituur op de buffetkast

    Hier moet het weekend nog beginnen en de eerste relazen van Thanksgiving zijn er al.

    Een muziekstudent bracht vrijdag zijn concerthoorn naar het atelier voor reparatie.
    Het was dringend want er waren optredens gepland op zaterdag en zondag.
    Hij dacht dat iets in de windingen zat.
    Het voelde geblokkeerd aan en hij kreeg er amper of geen lucht doorgeblazen.

    Gerelateerde afbeelding


    Het is niet ongewoon bij koperblazers dat er gedeeltelijke obstructies zijn in de tubes,
    omdat kleine voorwerpen er kunnen in verzeild geraken, de kleine legoblokjes bvb.

    De baas testte de hoorn en die zat dicht. Volledig, compleet, helemaal dicht !
    De student was op zijn onderlip aan 't kauwen van de zenuwen.

    Na wat koteren, poken en prutsen kwam er iets uit de beker gerold.
    Een mandarijntje. 
    Ow, zei de jonge muzikant schaapachtig.
    De baas en de jongeman bleven beiden staan kijken naar dat mandarijntje. 
    De baas keek op.
    De jongeman begon aan een verklaring, met blozende kaken.

    - Mijn Moeder heeft eh … we hadden gisteren gasten. 
      Ze had met mijn hoorn een garnituur gemaakt, voor op het buffet,
      met gedoe van herfstbladeren en fruit en zo, een Hoorn des Overvloeds.

    - Ja, zei de buikige baas vaag, moeders …

    Voor die reparatie heeft hij niks aangerekend.
    Ook al omdat hij het mandarijntje mocht houden.
    Na zijn lunch heeft hij het opgegeten, terwijl hij uit het raam staarde
    in herinneringen aan moeders en grote familietafels van lang geleden.

    m
    HiH-11/2015, met dank aan RD

    25-11-2017 om 04:22 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.162. stroompanne

    een welgekomen stroomonderbreking

    Ergens half jaren ’70 was ik voor een etentje uitgenodigd bij Lies en haar man Luk,
    samen met haar broer SB. Lies en Luk stonden allebei in het onderwijs.
    Het was een uitgestelde housewarming. SB & ik kregen het etentje aangeboden
    omdat we
    bij de obligate barbecue in de zomer allebei out of Belgium waren, afwezig.
    SB zat toen met een opdracht in Zaïre en ik was ergens aan boord met een contract van zes maanden.
    Vandaar dat etentje, de uitgestelde housewarming.

    De sfeer in huis had van in het begin iets onwennigs, iets geforceerds.
    Koel & killig, niks warming.
    Niet omdat het huis en het interieur kraakten van nieuwigheid en affigheid,
    maar er hing iets in de lucht tussen Lies en Luk.
    SB pikte dat op en werd er mistroostig van.

    Lies had alle registers opengetrokken :
    bij kunstige hapjes en een ingewikkeld aperitief
    vertelde ze welke traktaties er nog op het menu stonden.

    SB en ik zaten toen in het plebs-circuit, pils-&-spaghetti,
    en wij waren absoluut niet onder de indruk van haar menu.
    In tegendeel. Een pot mosselen of een dagschotel ware meer welkom geweest.

    Luk zat ongeveer voortdurend naar buiten te staren en
    wanneer Lies hem iets zei of vroeg antwoordde hij afwezig. Of bitsig.

    Die wil niet hier zijn, ging het door mijn hoofd. Hij wil ergens anders zijn.
    Die zit continu weg te kijken, te denken aan ergens anders …
    helemaal opgeslorpt door elders: hij heeft iemand anders! 
    Ik ben net niet recht gesprongen toen mijn cent viel.
    Die slome leptosome had dus hormonen die hij niet aan de leiband wist te houden.
    Ge zult maar leraar zedenleer zijn hé.

    - Straks voetbal, zei hij in een houterige poging tegen SB.
    - Straks eten we, replikeerde Lies.
    - Dan kan de TV toch opstaan!
    - Vandaag niet.

    Lap, het Menu sloot het Voetbal uit. Ik verwachtte nog meer bitsigheden
    en SB –een beer van een vent- kromp alvast ineen onder zoveel disharmonie.

    En toen viel de radio stil.
    In de keuken stopte de koelkast met spinnen.
    De sfeerlampen in de woonkamer hielden ook een stop. 
    SB, klank-& lichtman zijnde, stapte naar de schakelkast :
    daar viel niks te doen. Noppes.

    - ’t Zit buiten, zei hij tegen zijn zus, in de straatkast.
    - Ha! gilde Luk overspannen, we laten Chinees brengen en we kijken voetbal!
      En daar gaat uw dineeke!
    Lies nam de afstandsbediening, zette de TV aan en toonde haar groot genie
    wat er te beleven viel op het scherm: niks. Geen beeld, geen klank.
    - En daar gaat uw match! deed ze triomfantelijk.
    Luk op zijn sofa zakte ongeveer ineen, zijn laatste houvast om de avond door te komen
    was opgeslokt door de stroompanne die hij zojuist met gespreide armen verwelkomd had.

    Buiten was het pikkedonker, we zijn over het terrein naar de auto’s gesukkeld
    en we hebben de bewoonde wereld bereikt :
    in Ternat hebben we in een café spaghetti gegeten,
    met een paar pinten erbij. Want die hadden we verdiend, SB en ik. 
    En de TV stond er aan : Voetbal. 
    Luk staarde naar het scherm alsof zijn zieleheil er van af hing.
    Lies zat luidop te organiseren hoe ze de marchandise van het etentje
    de komende dagen kon opgebruiken.
    SB hield zich bezig met zijn bord en ik bedacht dat de elektriciteitspanne die avond
    ons alle vier gered had van iets dat al lang niet meer bestond.

    Het was een gewoon café, zonder smuk, gezellig en warm.
    Simpel en lekker.


    EZW-12/2013, HiH-11/2014

    24-11-2017 om 03:58 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.161. inspiratie pikken

    andermans boodschappenlijstjes als inspiratie

    Deze morgen stapte ik naar de supermarkt
    en ik was al goedgezind op voorhand.
    De lucht was fris en knisperig, bijna lekker.

    Ik zou raadselachtige boodschappenlijstjes vinden en
    deze keer zou ik ze mee naar huis brengen.
    Die kleinodiën zou ik voorzichtig strijken onder een doekje en dan
    inscannen en de meest plausibele of bizarre scenario’s zou ik erbij bedenken en
    daar zou ik dan de rest van de week zoet mee blijven.

    Een mens kan zich nogal verheugen op een nieuw speeltje hé,
    op andermans boodschappenlijstjes.
    Edoch : sedert mijn vorig bezoek waren de plastic boodschappenwagentjes gepoetst. Duidelijk.
    Allemaal. Zo ver ik kon kijken. De tweewielertjes waren proper en leeg en totaal oninteressant.
    Afbeeldingsresultaat voor shopping basket plastic two wheels
    Zonder een trouwe klant iets te vragen of me te verwittigen
    had men die dingen hogedruk gereinigd, gezandstraald bijna.
    Allemaal hadden ze weer heldere kleuren en er in was nergens nog
    een achtergelaten floddertje papier te bespeuren.

    Dat zal me leren, blij te zijn op voorhand.

    m
    EZW-11/2012, bijgewerkt

    24-11-2017 om 03:35 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.160. de bench

    Hij is zeven en hij krijgt een hond,af te halen op 6 december.
    Het hele Sintgedoe met de intrede verzinkt erbij in het niets.
    Van enthousiasme telt hij zelfs de dagen niet meer af
    zo hard klopt bij momenten zijn hartje : hij-krijgt-een-hond.
    Dat staat vast, dat is zeker, het hondje is echt.

    Over de Sint is hij niet helemaal zeker meer, of die echt is,
    zeven en schrander zijnde.

    Het hondje heeft al een naam en het is een meisje.
    Dat noemen ze een wijfje, zegt hij met kennis van zaken.
    Nu is ze nog bij de moederhond want ze is nog een baby.
    Hij heeft haar zelf mogen kiezen en soms al mogen vasthouden.
    Ze is klein en lief. En ze blijft klein en lief. Want haar moeder is ook zo.

    Thuis staan al meubelen en huisgerief.
    Er is een etensbakje en een drinkbakje en ook een slaapkussen dat hij van Oma gekregen heeft.
    Het is van poezen geweest, maar dat weet het hondje niet.
    Er moet een dekentje op, want het is winter.
    En omdat het winter is heeft mama kleine jasjes besteld op het internet.
    De zakjes voor de poepjes krijgt hij ook van Oma. Cadeau.
    Hij bekijkt en keurt alle stukken en dan wordt hij stil van zoveel geluk. Een hondje.

    En er is de bench, zo’n binnenhuiskooi in draadwerk, de slaapkamer van het hondje.
    De kooi is ruim genoeg voor een grote hond.
    In de bench zal Zijn Hondje slapen, op dat slaapkussen, onder dat dekentje.

    Een bed en een deken kent hij. Maar hoe voelt een bench?
    Af en toe kruipt hij er in, om te weten hoe het daar ligt.
    Soms trekt hij het deurtje toe en sluit de ogen.
    Zo zou Zijn Hondje dus slapen.
    Het jongetje zuchtte van contentement.

    Toen kwam daar een van de groten langs en die sloeber draaide de grendel van de kooi naar beneden.
    Dicht!
    Plots was de bench te klein, en het huis ook.
    18h15 : 
    ze zijn hem aan het uitleggen dat zo’n grote binnenhuiskooi voor een kleine hond veel ruimer aanvoelt
    dan voor een jongen van zeven.

    m
    naar een idee van MML – HiH-11/2016

    23-11-2017 om 03:18 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.159. G. Van Istendael

    te gast bij Wim Helsen, Geert Van Istendael
    met Aandenken van Friedrich Hölderlin.

    Noordoostenwind,
    mij het liefst van alle winden
    Hij die vurige geest en
    behouden vaart beloofd aan alle schippers.
    Ga nu en groet
    de mooie Garonne
    en de tuinen van Bordeaux,
    daar, waar op de steile oevers
    het pad loopt en diep in de stroom
    de beek neerstort, waarboven echter
    uitkijkt een edel paar
    eiken en zilverabelen.

    Nog steeds blijft het mij bij, ook hoe
    de brede toppen wuiven
    van het olmenwoud, boven de molen,
    in de tuin echter groeit een vijgenboom.
    Op feestdagen lopen
    de bruine vrouwen daar
    over zijden weiden,
    zo omstreeks maart,
    als dag en nacht gelijk zijn
    en over trage paden
    van gouden dromen zwaar
    een wiegende bries trekt.

    […]
    En ook de liefde richt onvermoeibaar de ogen,
    wat blijft echter stichten de dichters.

    Friedrich Hölderlin, 1803
    vertaling : Geert van Istendael en Erik Derycke


    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Van Istendael in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a14/
    12min36



    Over Geert Van Istendael : https://nl.wikipedia.org/wiki/Geert_van_Istendael 
    Over Friedrich Hölderlin : https://nl.wikipedia.org/wiki/Friedrich_H%C3%B6lderlin

    m

    23-11-2017 om 03:13 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    22-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.157. Eva de Roo

    te gast bij Wim Helsen, Eva de Roo
    met 'Verliefdheid is sterk' van Herman Brusselmans

    Ik was twaalf jaar
    en verliefd op
    het mooiste meisje
    van heel ons dorp.

    Wij hadden nog nooit
    een woord
    met elkaar gesproken,

    tot ik haar vroeg
    of ze mijn vriendinnetje
    wilde worden.

    Toen ze ‘Ja, heel graag’ zei
    hoorde ik dat ze heel
    erg stotterde.

    En meteen werd ik
    ook nog ‘ns verliefd
    op het meisje met
    het mooiste spraakgebrek
    van heel ons dorp.

    Verliefdheid is sterk, 1997, Herman Brusselmans
    uit: Meisjes hebben grotere borsten dan jongens


    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Roo in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a13/
    07min51



    Over Eva de Roo : https://nl.wikipedia.org/wiki/Eva_De_Roo

    Over Herman Brusselmans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_Brusselmans 

    Over Meisjes hebben grotere borsten dan jongens:

    Dit is de eerste dichtbundel voor kinderen van Herman Brusselmans,
    de bekende en vooral onder jongeren geliefde romanschrijver en columnist -ook op de radio.
    Zoals in zijn boeken probeert Brusselmans ook hier te provoceren; hij doet dit door de keuze van de titel,
    door de manier waarop hij met onderwerpen als kinderseks en -geweld en racisme omgaat en door zijn taalgebruik.
    De zwart-wit tekeningen passen wonderwel bij de brutale sfeer van de gedichten.
    De bundel bestaat uit twee delen: "Het rijmt" en "Het rijmt niet".
    Rijm en metrum doen in het eerste deel geforceerd en gekunsteld aan,
    de niet-rijmende gedichten lopen veel beter en natuurlijker.
    Hoewel sommige gedichten de indruk wekken zonder veel overweging geschreven te zijn,
    blijft er veel te lachen over om de grappige gedichten.

    m

    22-11-2017 om 04:34 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.158. de rozemarijn ?

    in de keuken, vandaag

    Vandaag gaat LM osso buco maken. Voor morgen.
    Het gerecht moet eerst helemaal afkoelen en wordt morgen zachtjes weer opgewarmd.
    Tot zover de theorie. 
    In de praktijk staat er voor het ogenblik een 83 kilo enthousiasme, goede wil en ondernemingszin in de keuken.
    De kennis van zaken ligt in print naast hem.
    Hij wou nog een videootje bekijken bij njam.tv maar Telenet ligt hier plat sinds een uur of wat,
    hij zal het moeten doen met zijn A4-tje.

    Voor het ogenblik is hij bezig met de mise en place.
    Dat heb ik hem goed ingeprent, ttz, ik heb hem getoond
    dat zelfs de grootste chefs dat doen.
    En toen nam hij het aan,
    dat men eerst alle nodige ingrediënten moet gereed zetten.

    "Waar staat de rozemarijn?"
    "Op zijn plaats!"

    Omdat ik uit de keuken gevlucht ben en vermits zowel Net als TV geveld zijn
    hou ik me in stilte bezig. Ik maak me nuttig met schrijven.
    Een blad vol. Of twee bladdes. Of meer. ’t Hangt er van af hoe lang de panne duurt. 
    Door de panne voel ik me compleet afgesloten van de wereld.
    Ik zit in een saai landschap te wachten op betere tijden, zoals onder die vulkaan bvb,
    en ik kan niet eens opzoeken wie dat boek nu weer geschreven heeft.
    Malcolm Lowry, 1947

    De Internetverbinding is mijn lijn naar mijn extern geheugen.
    En die is nu onderbroken door ergens een technisch falen.
    Jamaar! Het Internet is juist de bypass voor mijn falend geheugen! 
    Geen Encyclo-woordenboek, geen synoniemen.nl, geen beeldmateriaal, geen documentatie, niksni.
    ‘k Zit hier te schrijven met enkel mijn twee povere hersenhelftjes.
    Voorlopig lukt dat nog, maar het voelt al wat benepen.

    Het had zo niet hoeven te zijn.
    Telenet leverde TV en Mobistar leverde Internet.
    Nu vroeg ik me vanmorgen af hoe het kon dat én Telenet én Mobistar
    tegelijk een panne meemaakten.
    Zouden zij een gemeenschappelijke infrastructuur hebben? 
    Wat bleek : LM heeft weken geleden voorzieningen van Mobistar
    ondergebracht bij leverancier Telenet. Zonder me dat te zeggen.

    - Waarom? vroeg ik.
    - Omdat het  voordeliger is.
    Dat is een geldige reden. 
    - Waarom hebt ge mij dat niet gezegd, bedoel ik.
    Daarop had hij kermille geen zinnig antwoord.

    Daarom zeg ik niet waar de rozemarijn staat.
    Tussen de oregano en de tijm. Maar ik zeg het niet.

    m
    HiH-11/2015, herzien

    22-11-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-11-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.156. schrijfgerei

    knabbelen en sabbelen

    In de lagere school heb ik dat een hele tijd gedaan, op potloden knabbelen & sabbelen.
    Het hoorde erbij.
    Maar niet de potloden met gommetjes!
    Die gommetjes zaten in een koperen bandje en eens het gommetje er uit,
    kon men zich aan zo’n koperen randje lelijk pijn doen.
    Daarom knauwden we dat bandje dicht en viel er aan het potlood nog weinig genoegen te beleven.
    Trouwens gommetjes waren niet lekker, te korrelig.

    Eerst alleen potloden, later ook bics.
    Liefst de echte, die met een houdertje en een drukknopje bovenaan. (foto links)
    Dat houdertje raakte na verloop van tijd kromgebogen.
    En het topje verdween ook al eens.
    Dan moest men de bic indrukken met wat men ter beschikking had. Een passerpunt bvb.
    ‘k Kan me niet herinneren dat iemand dat gek of eigenaardig vond,
    want er waren nog kinderen met omgekrulde houdertjes.

    Het model rechts, de bic crystal was bijlange niet lekker, trok op niks.
    En wanneer het achtereinde kapot geknabbeld was,
    moest men nog opletten dat men geen inkt mee naar binnen zoog.
    Afbeeldingsresultaat voor bic  Afbeeldingsresultaat voor bic cristal

    Door het knabbelen kan men zich concentreren hé.
    Het was ook een bron van inspiratie. Nu heet het gewoon pica.

    Ergens in het middelbaar kwamen de Parkers in de mode ('67?)
    en die hebben een metalen uiteinde.
    De makers van Parker wisten wel wat ze deden. Ze wilden niet dat een van hun producten
    afgesabbeld en afgeknabbeld
    ergens op een lessenaar of op een bureau lag te liggen.
    Dat zou antireclame zijn.

    De vader van een klasgenote vloog op New York en bracht de Parkers mee per doos van 24 stuks.
    Zijn dochter verkocht ze aan 50 BF per stuk.
    Dat was, als ik me goed herinner,
    vijf keer minder duur dan in de winkel.
    Op een keer had hij Lady Parkers meegebracht.
    Een vergissing maar het 
    formaatje was op school een onmiddellijk succes.
    Het was korter en dunner dan de gewone Parker,
    was meer hanteerbaar en lag beter in de hand.

    De mijne was ivoorwit, de onderste helft, de bovenste inox natuurlijk. En het woord 'lady' gaf cachet.
    Dat woord had toen nog geen sanitaire bijklank, het klonk nog chic.

    Met de komst van de Lady Parker was het gedaan met knauwen en sabbelen.
    Maar dat was niet erg, ‘k had me allang een weggetje geknabbeld naar de schoolkrant.

    m

    EZW-08/2012, HiH-11/2014

    21-11-2017 om 03:06 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!