UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Voor zover we weten is de aarde vandaag de dag de enige leefbare planeet in ons zonnestelsel. Maar miljarden jaren geleden was dat wellicht wel anders…

Vandaag de dag is Venus allesbehalve een aangename plek om te vertoeven. Het is er ontzettend warm, er is geen water te vinden en de atmosfeer is giftig. Kortom: onleefbaar. Maar in het verleden is dat wellicht heel anders geweest, zo stellen onderzoekers in een paper met de veelzeggende titel ‘Was Venus the First Habitable World of our Solar System?‘.

Simulaties
Om een antwoord op die vraag te kunnen geven, moeten we eigenlijk weten hoe Venus er miljarden jaren geleden uitzag. Maar dat is nog niet zo eenvoudig. De vulkanische activiteit op de planeet is indrukwekkend en verandert het oppervlak voortdurend. Dat oppervlak kan dus niet meer onthullen hoe de planeet er miljarden jaren geleden uitzag. Hoe kunnen we daar dan achterkomen? De onderzoekers besloten hun toevlucht te nemen tot klimaatsimulaties. Tijdens die simulaties lieten ze zich onder meer leiden door gegevens verzameld door ruimtesonde Magellan. Tevens moesten de onderzoekers een aantal – onderbouwde – aannames doen. Zo gaan ze er in hun simulaties vanuit dat Venus in het verleden een oceaan bezat die ongeveer 60 procent van het oppervlak van Venus bedekte. Dat is geen wilde gok: in de atmosfeer van Venus zijn aanwijzingen gevonden dat de planeet ooit een grote hoeveelheid water bezat.

Venus.

Afbeelding: Galileo / JPL / NASA / Calvin J. Hamilton.

Zonlicht en rotatie
De onderzoekers simuleerden het klimaat van Venus vier keer en veranderden elke keer de variabelen iets. Zo gingen ze er tijdens enkele simulaties vanuit dat Venus in het verleden net zo snel roteerde als vandaag de dag. Maar er vond ook een simulatie plaats waarbij de planeet zestien keer sneller draaide dan de aarde. Ook de hoeveelheid zonlicht die Venus in vroeger tijden ontving, was in de ene simulatie anders dan in de andere.

Leefbaar
En de simulaties suggereren dat Venus in het verleden echt wel leefbaar kan zijn geweest. Zo rolt uit één simulatie een gemiddelde temperatuur van 11 graden Celsius. Heel aangenaam, dus. Of het ook echt zo geweest is op Venus blijft natuurlijk gokken. Het is eigenlijk van twee dingen afhankelijk: de rotatiesnelheid van de planeet en de topografie. Als Venus er 2,9 miljard jaar geleden topografisch net zo uitzag als het moderne Venus en ook net zo snel roteerde dan kunnen de temperaturen gemiddeld op zo’n 11 graden Celsius zijn uitgekomen. Maar als Venus 2,9 miljard jaar geleden net zo snel roteerde als de moderne Venus, maar dezelfde topografie had als de aarde, zou de temperatuur tussen de -13 en 46 graden Celsius zijn uitgekomen. En als Venus 2,9 miljard jaar geleden er topografisch net zo uit zou hebben gezien als het moderne Venus, maar zestien keer sneller zou hebben gedraaid dan de aarde, dan zouden de temperaturen tussen de 27 en 84 graden Celsius hebben gelegen. “We ontdekten dat deze wereld – ondanks dat deze meer zonlicht ontving dan de aarde vandaag de dag – wellicht gematigde temperaturen had, mits Venus een rotatiesnelheid had die trager was dan 16 aardse dagen,” zo stellen de onderzoekers.

Vier simulaties: vier heel verschillende uitkomsten. Afbeelding: Geophysical Research Letters.

Lang
En de planeet is wellicht ook heel lang leefbaar geweest. “Met de huidige rotatiesnelheid van 243 dagen kan het klimaat van Venus tot zeker 715 miljoen jaar geleden leefbaar zijn geweest, zolang de planeet een ondiepe oceaan bezat.”

Missie naar Venus
Of Venus daadwerkelijk leefbaar is geweest, blijft gissen. Maar het is zeker niet onaannemelijk. Er is echter maar één manier om te bevestigen dat de planeet ooit een aangenaam en stabiel klimaat had: een missie naar Venus organiseren. Helaas staat er nog niets concreets op de planning.

Het onderzoek vertelt niet alleen meer over het verleden van Venus, maar heeft ook implicaties voor onze zoektocht naar leefbare planeten buiten ons zonnestelsel, zo stellen de onderzoekers. Want als Venus ooit leefbaar was, zijn andere planeten die heel dicht bij hun ster staan en nu als onleefbaar worden bestempeld dat wellicht ook.

IN BRIEF

A team of researchers propose an alternative explanation to what a black hole contains, one that deviates from Einstein's theory of gravity. They propose that a simple, rotational, electrically charged black hole contains new geometric elements, like those of crystals and graphene, with a spherical center point.

SPAGHETTIFIED PEOPLE

Scientists believe that in the middle of a black hole is a one-dimensional point that contains a huge mass despite its infinitely small space. And in this point, the density of matter becomes infinite, the whole fabric of space-time breaks apart, physics no longer applies, and basically, everything blows into chaos and nothing makes sense. This theoretical point of madness is called the gravitational singularity.

Much like everything else about black holes, the gravitational singularity is a source of endless debate. One interesting theory is that if you, for some crazy reason, end up in this hellhole, you will be stretched and squeezed in different directions, infinitely—a process technically called (yes, technically) spaghettification.

“Spaghettification” looks like fun, but it’s probably not.

Credit: Katherine Streeter for NPR

“The gravity wants to sort of stretch you in one direction and squeeze you in another,” says Joe Polchinski, a physicist at the University of California, Santa Barbara.

Since very little is known (much less definitively proven) about black holes, the floor is open to exploration of concepts beyond general relativity. A team of researchers are trying to look at the singularity in an entirely different light.

They propose that perhaps the gravitational singularity were an imperfection in the geometric structure of space-time, with geometric structures like that of a crystal or graphene.

“Just as crystals have imperfections in their microscopic structure, the central region of a black hole can be interpreted as an anomaly in space-time, which requires new geometric elements in order to be able to describe them more precisely. We explored all possible options, taking inspiration from facts observed in nature,” the team explains.

DE-SPAGHETTIFICATION

In a model following their theory, the new geometries would imply that the center point would be a very small spherical surface—consistent with that of a wormhole in a simple, rotational, electrically-charged black hole.

“Our theory naturally resolves several problems in the interpretation of electrically-charged black holes”, says Gonzalo Olmo, one of the researchers from the Institute of Corpuscular Physics, Universitat de Valencia. “In the first instance we resolve the problem of the singularity, since there is a door at the center of the black hole, the wormhole, through which space and time can continue.”

This model would also make the spaghettification process possible (yay?), and would allow a hypothetical traveler to go through the wormhole, and come out of it in their normal, pre-spaghettification size (phew!, yay).

That sounds okay. That is, until you hear Neil DeGrasse Tyson describe that journey in graphic detail.

Unlike Einstein’s theory of gravity, which requires unusual properties such as a negative energy pressure or density (which have yet to be observed), the team’s wormhole is much more feasible: “In our theory, the wormhole appears out of ordinary matter and energy, such as an electric field,” says Olmo.

This “backdoor” would also address the information paradox, because nothing is lost but instead comes out the other end. Where and what is in that other end, however, is another “black hole” of questions.