uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
12-05-2009
dag vijf bis
Ons voorlaatste bezoek betreft de 40hectaren grote Rosemoor Garden van de RHS (Royal Horticultural Society) Een laatste zicht op de wilde orchideën in Clovelly en dan opnieuw voor een paar uur de bus in en ooruit met de geit. We belanden rirect in de moestuin van de gardens waar een tuinier koolrabbi aan het planten is. Ik vraag waar de kweekserres zijn maar die zijn helaas niet door bezoekers te bezichtigen zijn. Wat mij aanstonds in het oog viel was het onpraktische voorbeeld om in een cirkel van ursusdraad rijserwten te kweken. De binnenkant van de planten heeft niet voldoende licht en lucht zodat daar niets kan groeien. Geef mij maar mijn erwtenkooi. De artiest in mij moest natuurlijk het bloempottenkoppeltje op de gevoelige plaat zetten.
Prachtige bloemboorden met voorjaarsbloeiers en veel andere mooie versieringen en vormen, waarvan ik slechts enkele foto's nam, kon je her en der vinden in de vele tuinvoorbeelden die weergegeven waren. Drie uur kregen we hier toegewezen en daarmee moesten we zorgen dat we gegeten hadden en konden we ook het verkooppunt van plantjes (stinkend duur) en de schop bezoeken
Iedereen kon hier zijn eigen gang gaan of zich aansluiten bij één van de bloemen- en plantenkenners van onze groep. Het was nog maar eens genieten en als je mij niet gelooft, vraag het maar eens aan nonkel Petje. Elke dag was een hoogtepunt op een ander gebied. Van afwisseling en verscheidenheid gesproken...dat was nog eens afwisseling en verscheidenheid. En zeggen dat het nog niet afgelopen was maar de volgende dag zou het mooie liedje toch uit zijn.
En daar gaan we weer: zoeken en nog eens zoeken, proberen en nog eens proberen, tot het lukt en als we dreigen te verzuipen...hulp inroepen. Met één foto, moet je er gewoon op klikken tot hij groter wordt. Een volgend experiment met meerdere foto's heb uik verwijderd omdat die te groot waren en je telkens ook moest scrollen. Nonkel Noël kwam lang en verhielp er aan met een voorlopige oplossing. We nemen de proef op de som.
Dat staat mij tenminste aan. Het is gewoon gelukt Dank je wel N.N. Ik leerde opnieuw bij. allen reeds jouw methode van zoeken heb ik geobserveerd en dat is al veel. Wat ik vaststel is: dat iedereen het op een andere manier doet. De ene gaan direct en zeker van hun stuk recht op het doel af(diegenen met een degelijke opleiding) en de zoekers (self makers) verdwalen al eens maar komen uiteindelijk toch terecht. Het resultaat telt en het amusement.
De vorige avond was geëinding, daar waar wij de volgende morgen startten met een schitterend ontbijt. Daarna was het weer valiezen inladen en op weg richting Avebury. Dit is een oudere tegenhanger van 'Stone Hedge'. Het is niet zo bekend en bezocht en daardoor voor ons des te interessanter. Het weer zat dreigend maar laarde later op de dag helemaal uit Het mysterie waart in Avebury rond en het is indrukwekkend en boeiend. Het is de eerste keer in mijn, naar het eind toehellend leven, dat ik een plaatsje heb gezien waar ik eeuwig zou willen blijven rusten, zeg maar begraven zijn. Dat is nog één van die wensen in het luchtledige waarvan je bijna 1.000% zeker bent dat hij toch nooit uitkomt. Een beetje in de cathegorie van 'moest ik maar eens de grote pot in de loto winnen' of nog maar dan meer absurd 'moest mijn poes een koe zijn, ik zou haar melken op de sofa'. Genoeg gefilosofeerd, het is tijd om courgetten te gaan planten en nog meer van dat.
En hier is het dan, in de schaduw van deze boom, alsof ik reeds 1000 jaar geleden overleed en iedereen mij vergeten is en ik jullie niet. De rest was heel even bijzaak.
Voor mij was dit het absolute hoogtepunt van de reis, althans in mijn geest.
We zijn in de bus gestapt. Ik heb me gesetteld met een boeiend humoristisch pikant boek 'Wat jij wilt, schat' geschreven door Sanderijn Cels ISBN 90 446 0804 5
Het gelach en gekrakeel in de bus heb ik aan mij laten voorbijgaan, wel werd ik wel even gestoord door mijn achterbuurvrouw die op mijn schouder tikte en vroeg of het zo boeiend was en graag had geweten wat ik las. Ik heb haar het boek even over de zetelleuning laten bekijken en ik heb haar voor de rest niet meer gehoord. Na,van mijn eeuwig rustplaatsje te hebben gedroomd, was ik helemaal stil gevallen, wat van de rest van de reis niet kan gezegd worden. Het volstond om mijn buurvrouw vóór mij eventjes op te jutten en het spel zat op de wagen. Die vrouw heeft een tong van lintjes, is nooit verlegen met een gevat antwoord en een vinnige aanval maar zonder te kwetsen. Waar ze het allemaal haalt is de duivel wijs. Eén voorwaarde moet gerespecteerd worden...nooit vroeg in de morgen. Rond elf uur kwam ze pas echt wakker. En Letje, naast mij, gaf mij zo nu en dan een por in de ribben. Mijn rechterarm zat na de reis vol blauwe plekken. Ik neem medrol en dan mag je met ruzie naar iemand wijzen of zijn vel slaat blauw uit. Als voornaamste punt moet ik toegeven dat ik geen enkele onverdiende duw heb gekregen. Het is voor Coletje blijkbaar de enige methode die werkt, om mij toch een beetje in toom te houden.
De overzet naar Dover duurde schijnbaar lang en omdat we een eerdere boot haalden dan voorzien waren we ook eerder thuis dan voorzien. Een onvergetelijke reis. Langs de snelweg naar Dover hadden we een versterking kunnen nemen dat als avondmaal moest functioneren. We hadden meteen eens de benen kunnen rekken. Zes uur bus zitten is voor mij van het goede te veel hoor.
Dat gewone doen is niet zo gewoon. Op de eerste plaats, de tuin op zijn effen krijgen. Nog vlug de laatste voorjaarszaai bijwerken en dan te veel werken om goed te zijn. Ik verhelp daar deels aan door dat in feite geen werken te noemen maar 'mij bezig houden'. En natuurlijk, genieten van de tuin. Daarom op de eerste plaats, voldoende drinken, anderhalve liter water per dag en wat erbij komt hoeft niet altijd koffie of erzatzkoffie te zijn.
De tuin staat er zeer fris bij en de voorjaarsbloei geeft extra kleur. Het is een oase van rust.Ik moet me ook bezig houden. Als ik dat verkleurde, door de vegetatie, half verdoken raam zie, dan denk ik aan de pot verf die al een paar jaar staat te wachten tot hij uitgesmeerd wordt om dat venster een fraaier uitzicht te geven. Het oog wil heel veel en het valt op die groenwordende latten die jaren in de tuin gediend hebben voor een nu verdwenen afsluiting. Die kan ik ook goed gebruiken. Ik weet waar maar niet wanneer. Dan kom ik op het einde van de tuin, bij de kippen, waar nu een opgesnoeide lindeboom staat te pronken en dan denk ik aan de helpende handjes die dat deden. Ik voel me dankbaar. Hier moest ik een foto verwijderen die meer dan 800 x 600 pixels had (1024 x 768) en die er de oorzaak van was dat jullie moesten scrollen. Dat heb ik van nonkel N bijgeleerd die hiermee kan vaststellen dat hij niet voor niets is gekomen en mij ondertussen telefonisch ook uit de nood hielp voor een ander probleempje. Dank je wel. Overstappen van office 2003 naar office 2007 is geen grote stap maar een moedige sprong over een ravijn van onwetendheid, overbrugd door raad en hulp krijgen en vooral door geduldig zelf zoeken. Aan de berm, tegen een kriekelaar staan mijn reserve palen en latten, die de laatste tijd sterk geminderd zijn. Als ik verder ga dan kom ik in de moestuin terecht en daar is momenteel te veel werk dat altijd maar blijft liggen. Het groeit een beetje boven mijn hoofd dat eivol zit met plannen waarvoor ik geen tijd vind om die uit te voeren.
Zegen, zeg dat wel als je kletsnat thuiskomt. en ik geniet vooral als ik luister naar het weerbericht. Hopelijk veranderen ze morgen niet van richting en schrappen ze opnieuw de zon. Regen is een zegen als het niet te fel is en te lang duurt.
Gisteren was ik naar de Stock Vermeersch gegaan in korte broek en T schirt met korte mauwen. Maar ik had mijn regenvest met kap. Het was laf en doef weer en de Jabbeekse lucht zag zwanger van onweer. Toen we, Liesbet en ik, op de snelweg richting Brugge reden, begon het te regenen maar eens in Brugge was het over. Ik zette Liesbeth af aan het station en reed naar de stock waar het nog geen spetter geregend had en er ogenschijnlijk niet naar uitzag dat het zou gaan beginnen. Toch deed ik mijn regenvest aan...waarom ik die keuze maakte, weet ik niet maar het bleek de juiste te zijn. Ik had lang moeten zoeken naar verschillende artikelen maar uiteindelijk bracht ik een tiental keramische bloempotten mee van 25 en 29cm diameter. Die zijn mooier dan al dat plastieken gedoen maar ze zijn des te brozer. Ik wilde ook een grote ronde en lage bloemkbak meebrengen maar enkel in plastiek waren ze aanwezig. We zullen nog zelf zo'n pot moeten draaien en bakken of toch maar algemeen gaan doen en overstappen naar plastiek. Als het anders kan, niet hoor.
Eindelijk ook heeft het serieus geregend en wij hebben er niet veel hinder van ondervonden...integendeel. Het gegon gesapig. Het terras was gesloten voor etens- en rustactiviteitein. De natuur kon zijn gang laten gaan en de soldaatjes van uit onze jeugd, wat een mooi beeld, hadden de vrije dans. Toen brak heel even de zondvloed los en ons teras werd een poosje herschapen in een ware vijver. De afvoerput kon het niet slikken en dan werd het weer kalm en ging de regen over. Daarna stond alles fris en groen en daar bracht ik wat beginkleur in met wat geraniumpotten op de tuintrap. In de bak op het muurtje staan verbena's reeds in volle vuur. De smeerwortel aan het grote keukenvenster is omgevallen. In heb het voorlopig nog te druk mat de moestuin en er komen altijd maar uitstapjes, boodschappen en andere afleiding om de hoek kijken. Met de nieuwe PC begint het goed te vlotten. Die nieuwere versie van Office van 2007 is alleen maar moeilijker dan de versie van 2003, omdat er zoveel meer mogelijkheden zijn en mijn grijze hersencellen moeten op volle capaciteit werken om enigzins inzicht daarin te krijgen. Er mee werken gaat maar het zijn al die instellingen en veranderingen die het mij lappen hé. Nu ben ik ook in het bezit van een oudere versie van fotoschop en dat is een goede aanwinst met veel meer relatief gemakkelijke mogelijkheden dan die ik tot nogtoe had met het andere programma.
In mei pluk ik de eerste erwten en er komt meer en meer bloei in de tuin. Doe maar eens de hele wandeling en probeer te raden welke plant het is die in bloei staat. zo moeilijk is het niet. Geniet met mij.
In de zeventiger jaren liep ik academie en daarna schilderde ik een tijdje figuratief. Door een ernstig accident waar ik nogal gehavend uitkwam, lag mijn schilderen 10 stil. Daardoor ging mijn figuratief schilderen vlug verloren. Geniet er maar. Het hield een grote belofte in. Dat het anders is gelopen is het lot, dat je niet kan ontlopen. Ik heb heimwee naar deze periode maar kort na het accident had ik niet de energie om dit te hernemen. Na tien jaar ben ik herbegonnen op een totaal andere manier. De vorm werd ondergeschikt aan de kleur. Ik deed verschillende pogingen om naar het figuratieve terug tekenen.
Pro Arte Veldegem houdt op te bestaan. Als afsluiter en een soort bekroning voor de overblijvers brachten we met carpooling een bezoek aan de tentoonstelling van de werken van de luminist Emile Claus.
De meeste werken komen nogal pastelkleurig over. Het licht speelt in zijn werken een grote rol. Hier heb je maar enkele voorbeelden.
Het bezoeken aan de tentoonstelling in het Museum van schone kunsten in Gent is meer dan de moeite waard. Wij hebben er wel een hele dag van gemaakt. In de voormiddag brachten wij een bezoek aan de tekeneningententoonstelling van Claus in 'het Museum van Deinze en de Leiestreek' te Deinze. Tegen de middag hadden we gereserveerd in het 'Colmar restaurant' in Gent waar we heerlijk hebben getafeld en in de namiddag kwam de hoofdbrok met de schilderijen van Emile Claus in het Museum van schone kunsten. We mochten ook de vaste collectie van het museum bezoeken. Tegen zes uur waren we weer thuis en dat speelt ook een grote rol voor mensen van onze leeftijd.
Een mooiere afsluiter voor de getrouwen konden wij ons niet voorstellen. Mijn persoonlijke dank gaat naar de mensen die dit voorbereid en uitgewerkt hebben.
Ik ben mijn tuin grondig aan het anderen. Het nonchanlante karakter ben ik aan het wegwerken om het uitzicht wat mooier te maken. Daarom moet ik bepaalde delen overhoop halen. Rond de composthoop zag het er eventjes uit als een slagveld maar er komt verbetering. De oude afsluiting is weggenomen. De fortisia tot de grond gesnoeid. Groeit hij terug dan is het goed en groeit hij niet terug dan is het al even goed. De oude afsluiting zal op twee andere plaatsen worden gebruikt en werd daarom middendoor gezaagd. De nieuwe afsluiting is minder hoog en volop in aanbouw. Als laatste zal het kastanje net aangebracht worden dat reeds maanden op verwerking staat te wachten. Het plantseizoen en onze reis naar Engeland gingen voor. Ik zal me nu een beetje moeten matigen want gisterenavond zei Let. Het enige wat jij nog doet is werken in de tuin en slapen.
Op vrijdag gaan we gewoonlijk Klemskerke fruit halen, rechtstreeks bij de fruitboer. Als we enkel naar daar gaan doen we dat per fiets. maar vrijdag gingen we per auto omdat we naderhand een wandeling maakten naar de kust. Deze keer kozen we voor de Vosseslag. Daar staat, bij mooi weer, altijd een 'crème karre. Je hebt niet zoveel keuze maar het is de lekkerste crème van de wereld. Toen de kinderen klein waren kwamen we altijd daar naar de zee. Ook nu konden wij niet weerstaan. Ook Let, die normaal geen ijskreemfan is kan daar niet weerstaan. Misschien is het wel pure nostalgie. We wandelden dan rustig een kwartierke op het strand, omdat het laag water was. Bij hoog water moet je teveel ploeteren door het mulle zand. Er stond een strakken noord-oostenwind waardoor het nogal fris aanvoelde. We kozen voor de richting De Haan en keerden dan terug.Op een bepaald ogenblikken waren we helemaal alleen en ook de duinen leken totaal verlaten. Toen we turug over de voetgangersbruk trokken zagen we dat de kreemmadam reeds vertrokken was. Bij het plaatsen van die foto's zie ik dat de lens van mijn fotoaparaatje eens een poetsbeurt nodig heeft. Terug thuis stelde ik vast dat we anderhalf uur waren weg geweest. Meer moet dat niet zijn. We waren uitgewaaid, in de zon geweest en we vonden het fijn.
Reeds geruime tijd heb ik te weinig mogelijkheid om te schilderen. Ik ben anders te sterk benomen geweest. Het voorzitterschap van 'pro arte' is nu opgedoekt.
De behoefte om meer te schilderen is er maar ik heb steun nodig. Zonder een hard werkende kunstgroep achter mij kan ik het niet klaarspelen.
De organisatie van de jaarlijkse tentoonstelling in Stalhille heb ik doorgeschoven naar de cultuuraad van Jabbeke. Het enige wat ik nog te doen heb is een beetje meewerken als de panelen voor 'kleur in Stalhille' worden opgehangen. Het blijft officieel wel op mijn naam staan omdat ik de enige van de medewerkers ben die in Stalhille woont. De organisatie gebeurt volledig door de cultuurraad.
Toeval of niet maar met het verlengde weekend van Pinksteren is in Oudenburg een eerste tentoonstelling gehouden van de onlangs nieuw opgerichte activiteitengroep. Ieman die vroeger meermaals hier voor mij tetoonstelde in Salhille nodigde mij uit. De tentoonstelling was open op zaterdag, zondag en vandaag; georganiseerd door Kunstkring Rodrigo Flamenco vzw
Colette en ik zijn zaterdag eventjes vluchtig gaan zien. De eerste bekende die ik er tegen het lijf liep was Beeldhouwster Carla Metsch en ik zie ook werken hangen van iemand die nog bij ons hier in Stalhille, ver na Carla eveneens tentoonstelde.
Heel spontaan heb ik mij lid gemaakt met het vaste voornemen er bij de volgende tentoonstelling vast en zeker bij te zijn. Ik maak voortaan tijd vrij om meer te schilderen. Om de maand komen we samen op de laatste zaterdag en dit van 11 tot 13u.
Ik ben gisteren nog een paar uurtjes naar Oudenburg geweest om en kennis te maken met de groep artiesten die deze eerste tentoonstelling van de kunstkring 'Rodrigo Flamenco' maken tot wat het is. Ik geef hier enkel sfeerbeelden.
De rest was moeilijk te fotograferen omwille van het zeer mooie weer met een grillige lichtinval. Er is een grote verscheidenheid van diciplines en ook van niveau. Goed gevorderden en echte beginnelingen hangen er door elkaar.
In volle overschakeling naar een minder gevuld programma zit je altijd met het probleem dat je het tijdelijk nog veel drukker hebt. Ik moet eventjes het principe van enkel in de voormiddag in de tuin te werken overboord smijten en elke dag...gelijk waneer minstens een half uur bezig zijn in de tuin. Een dag zonder in de tuin te komen kan niet in het voorjaar.
Vorige zaterdag was er 'siertuin ten huize van' een activiteit van Velt waar een lesgever tuinarchitect om beurten naar een tuin komt van één van de acht deelnemers. Zelfs tuinen die volledig af lijken te zijn kunnen soms sterk verbeterd worden zodat ze meer aan de ecologische principes voldoen. De tuin die we bezochten is er zo een en is gelegen in de straat waar in in juli en augustus wil tentoonstellen met kunstkring 'Rodrigo Flamenco'. Het gaat om het deels gerestaureerde romaanse kerkje van Ettelgem. Ik had amper de tijd om op de parking enkele foto's te nemen van de buitenkant waarvan ik er maar eentje hier weergeef.. Als ik zeker ben van deelname zal er ook meer komen over de tentoonstelling en over de locatie.
Het is nu officieel; ik neem deel aan de tweemaandelijkse tentoonstelling van de kunstkring 'Rodrigo Flamenco' in het Romaanse kerkje van Ettelegem. Ik zal er aanwezig zijn met drie schilderijen en twee beelden. Vandaag heb ik mijn gegevens voor de brochure ingediend. In mijn atelier is het een en al bedrijvigheid. De kaders dienen wat bijgewerkt en opgefleurd. Voorlopig is het materiaal vreemd aan verf en borstel. en er staan nog twee schilderijen te wachten voor 'opkallefatering'. Als je wilt weten dewelke en welke beelden ik plaats, dan zal je eens moeten komen kijken gedurende het verlof. Moest de tentoonstelling tegen vallen dan kan je nog altijd genieten van het zo mooie kader en omgeving. Nadere gegevens zullen volgen alsook een persoonlijke uitnodiging voor diegenen die ik uitverkies.
De drukste week van mijn jaar zit er bijna op. Eergisteren werden de panelen terug opgehangen in het straatbeeld. Ik was 'strate moe' door enkel en alleen maar rond te lopen en hier en daar een klein advies te geven. Mijn rug speelt mij opnieuw parten met sterke uitstraling naar het rechter been. Gisteren deed ik dan in zeven haasten een uitgebreid familiebezoek. Ongeveer van 2 tot 6, ben ik overal geweest maar waar men niet thuis leek te zijn heb ik de brief in de bus gedropt. Een paar keer kreeg ik op een verontwaardigde zuster op de nek en op één voordeur vond ik de sleutel zo maar op de deur ...ik heb die omgedraaid en ben naar binnen gegaan...de zuster in kwestie was blij dat ze haar sleutel terug had en de deur weer kon sluiten. Ze wist in geen honderd jaar waar die gebleven was. Zo zie je maar dat ik niet de enige ben die sleutel aan de buitenkant laat zitten. Eén plaats ben ik als laatste terug gegaan om te zeggen dat de brief in de bus zat maar hij was er reeds uitgehaald.
Volgende week wordt het opnieuw zwaar met de voorbereiding van de zomertentoonstelling bij de 'kunstkring Rodrigo Flamenco' maar zo hektisch als deze week zal het wel niet zijn. Daar zijn we met rond de twintig die goed hun string trekken en de helft zijn jongere mensen met een visie. Ik hoop in deze groep, als kunstenaar opnieuw actiever te worden en dat ik aan de verleiding kan weerstaan om in het bestuur te gaan. Het is nu stilletjesaan wel geweest. Ik wil weer schilderen en als het lukt, ook boetseren. Beeldhouwen zal er wel niet meer in zitten.
Jullie zijn allemaal welkom op de opening of ook later want de tentoonstelling loopt tot einde augustus. Ik dien zaterdag mijn permanetiebijdrage in en stel voor om elke maandag in de namiddag aanwezig te zijn van 2 tot 6. Dit schema kan aanvaard worden of gewijzigd. We zullen wel zien. Hieronder enkele foto's opgenomen bij het ophangen van de panelen, vooral aan de schoolmuur.
Deze vreemde eend in de bijt vraagt toch een beetje toelichting. Op het eind van de ophanging kwamen we met twee legen plaatsen te staan en moesten die panelen uit de reserve gehaald worden op het containerpark van Snellegem. Er waren ook enkel aanhechtingsplanken te weinig en die werden opgehaald bij de houthandel in Varsenare. Ondertussen bleef ik in de Camion wachten en schoot ik dit plaatje dat door die uitleg, toch past in die werknamiddag. Na de terugkeer was het allemaal vlug gedaan. ik moet nog terug met een paar verfpotten om een beetje camouflage toe te passen door hier en daat de blootgekomen rauwe planken wat in een passend kleurtje te steken. Dit alles is nog te bewonderen in Stalhille tot ongeveer half oktober. Dan worden alle panelen weer weggehaald.
De eerste kunstcafé die ik zaterdag meemaakte bij de nieuwe kunstkring 'Rodrigo Flamenco' was een kennismakingsronde met de talrijke leden en sympathisanten. Het weerzien met enkele mij goed bekende kunstenaars had aangename en minder aangename verrassingen in petto.
Een oudere vrouw kwam op mij af...'ik wilde jou in feite nooit meer terugzien, zei ze, maar ja.... En ze ging zonder onderbreking verder en zoals naar gewoonte kan je bij haar, er geen woord tussen krijgen tot ze ophoud met ratelen. Ze was zo ontgoocheld in mij omdat ik na de dood van haar man niets meer van mij liet horen en wel tien keer wilde ze mij niet meer zien en het leek mij alsof ik er voor haar werkelijk niet was. Toen ik uiteindelijk kon zeggen dat ze mocht vragen aan mijn vrouw hoeveel ik haar had opgebeld en hoe dikwijls ik aan haar huis was geweest en uiteindelijk vernam dat ze naar haar vroeger huis was teruggekeerd door simpelweg van huis te wisselen met haar dochter en ik het adres niet kende. Toen pakte ze me wat slapjes vast en zei niets meer. En... ik had ook geen verdere behoefte er nog meer woorden aan te besteden. Ze werd door een nieuwkomer in beslag genomen en ik stond even alleen wat uit te blazen.
Er was een plaatsje vrij naast een man, wiens vrouw herhaaldelijk voor mij had tentoongesteld en daar beleefde ik de stoot van die middag. Ja dat is een heel ander verhaal voor een andere keer.
Ja, dat ik het heb over de opening van de kunsttentoonstelling in het Romaanse kerkje van Ettelgem spreekt natuurlijk voor zichzelf. Vrijdag 3 juli om19u30 is het dan zover.
Gisteren namiddag werd het deels gerestaureerde gebouw, vanaf 14u, een beetje opgepoetst. Daarna kwamen de werken bij horten en stoten binnen en begon een ijverig bestuurslid die op te hangen. Het was een kleine vergissing want pas om 16 u, als de drie verantwoordelijken voor de schikking aanwezig waren zou worden gestart. Toen de hoofdverantwoordelijke en echt bekwame persoon, voor die zaken althans, toekwam, ontstond er een babelonische spraakverwarring en moest de zaak grotendeels herschikt worden. Enkelen werden zeer boos, maar tenslotte, toen het resultaat begon in te slaan als een bom, moest iedereen toegeven dat het echt, maar dan echt verbeterd was. Er was een evenwichtig geheel ontstaan. Voordien was het een verzameling met een overdreven aantal werken. Sommigen mochten de helft van hun verzameling weer meenemen naar huis. Vooraf was heel klaar en duidelijk gezegd geweest dat het aantal beperkt zou blijven tot een viertal schilderijen of beelden. Ik bracht zorgvuldig uitgekozen 3 doeken en 1 beeld mee en die werden opgenomen in het geheel. Ik nam er een paar foto's van maar zal die nu niet plaatsen. Eerst moeten jullie de kans krijgen om ze te zien in het geheel van de tentoonstelling. Ik hoop jullie te kunnen ontvangen op de opening of toch minstens op een andere keer. Mijn permanentie is vastgelegd. Ik zal er zeker zijn, elke maandagnamiddag van 14 tot 18u en dan op afspraak, tenminste als jullie er mij willen bij hebben.
Na dertig jaar tentoongesteld te hebben tussen de landschapjes en bloemstukken, als vreemde eend in de bijt, voel ik me thuiskomen tussen gelijkgestemde zielen. Wie er zich niet thuisvoelt zal hier zeker niet bijblijven. Automatisch zal ik opnieuw veel meer gaan schilderen en boetseren. Natuurlijk zal de staat van mijn rug bepalend zijn.
Gisterenavond sliep ik, beneden in de zetel, mijn eerste diepe tuk uit tot middernacht. Daarna hield ik het nog vol tot 3u en ben ik onmiddelijk aan de slag gegaan, heel fit en vooral klaar wakker.
Och ja, iemand van de medekunstenaars vergeleek mij met de Duitse expressionist Emile Nolde en ik zocht die op. doe maar eens hetzelfde en oordeel dan zelf maar of het een beetje klopt. Persoonlijk vind ik van niet maar ja, wat wilde die man juistzeggen of heeft hij meer welken van Nolde gezien. Mij zal het een zorg zijn, afgekeken is het echt wel niet. Ik had tot gisteren nooit van die man gehoord. Zelf zou ik het liefst mijn strekking 'kleursymbolischtisch expressionisme' noemen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Prachtige bloemboorden met voorjaarsbloeiers en veel andere mooie versieringen en vormen, waarvan ik slechts enkele foto's nam, kon je her en der vinden in de vele tuinvoorbeelden die weergegeven waren. 
Iedereen 
Zegen, zeg dat wel als je kletsnat thuiskomt.
Hier heb je maar enkele voorbeelden. 
De nieuwe afsluiting is minder hoog en volop in aanbouw. 
