uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
16-09-2009
Nu iets heel anders
Och ja. Loop naar de maan, zei hij heel vriendelijk en herhaalde het tot driemaal toe, telkens stiller. Lachte hij mij uit? Dreef hij de spot met mij en waarom dan wel? Alles zo geheimzinnig en zonnig! Toen zag ik hem langzaam van mij weg gaan en zelf kon ik geen stap verzetten want ik wilde die innemende man achterna voor wat meer toelichting. Ik stond perplex. Dit overkomt mij slechts uiterst zelden. Toch stond ik perplex. Toen schoot ik wakker, met een zachte kreet. Van zodra ik mijn hoofd rechtte, was ik er mee bezig en het laat me niet los hé. Ik wist op geen honderd jaar wie tot mij in mijn droom gesproken had. Waarover kon het gaan? Waar zou het naar verwijzen?
Wie kan er mij uitleg geven over zo'n droom die schijnbaar nergens bij aansluit. Wie is die man? Ben ik verkeerd bezig? Ik ben wie ik ben en ga er altijd voor! Neem ik te veel hooi op mijn vork of kijk ik te veel films?
Dat ik veel films kijk is een gevolg van de uitspraak van mijn huisarts. 'Je moet het wat rustiger aandoen en rusten met jouw benen in de lucht'. Ik kan niet altijd boeken lezen en wandelen met mijn benen in de lucht; daar ben ik niet atletisch genoeg voor. Daardoor bekijk ik de laatste vier weken elke dag minstens één film. Ik doe het weliswaar in schuifjes.
Na die droom zit ik niet met een angstig gevoel, in tegendeel. Ik voel me licht en zonnig van humeur. Het is alleen mijn benen die zo nu en dan in een acht slaan.
Ik moest eergisteren naar de kliniek voor een routine onderzoek van de prostaat omdat dat ik s nacht wat de dikwijls moet opstaan voor een sanitaire noodzakelijkheid.
Na een echografie en een sondecontrole in de blaas stelde de uitspraak van de specialist mij aanstonds gerust. De straal is goed sterk. Je plast je blaas volledig leeg en je hebt geen poliepen in de blaas. Ik zal je een medicamentje voorschrijven dat je één keer per dag 's avonds moet nemen en na 8 weken zou ik je graag terugzien. Je krijgt ook een ingevuld formulier mee voor een bloedonderzoek dat je een week vóór jouw terugkomst moet laten afnemen en het resultaat naar mij laten doorsturen. Ik vroeg hem wat er dan scheelde en hij gaf als enig antwoord dat hij het aan het uitzoeken was met medicatie! Dat noemen ze dan ...moderne geneeskunde. Zou dit alles, die niet bedreigende, zonnige droom, tot gevolg kunnen hebben?
Ik betrap mezelf op zenuwachtig en prikkelbaar gedrag. Ik durf al eens uitschieten en dat is niet mijn gewoonte. Het is een beetje druk. De laatste tijd is dat erg. - De gevolgen van die gescheurde spier in mijn rechterdij. - Jolientje en al wat er rond komt kijken. - Het oogsten en verwerken van groenten vraagt veel tijd. - De start van de lessen fotobeheer op SNT Brugge. - Me inwerken in mijn nieuw fototoestel. - De perikkelen met de PC. - Rijden voor de 'Minder Mobielen Centrale'. - Ook nog veel kleine dingen zonder naam.
Daarbij moet ik dringend beginnen schilderen aan nieuwe panelen en ook de aankondigingsborden moeten dringend vernieuwd worden. Het wordt een drukke winterperiode. Normaal gesproken mag dat geen druk op mezelf brengen en is er nu wel. Dat is een lichte vorm van inwendige paniek...met andere woorden -te veel hooi ineens op de vork-
Met het nemen van foto's gaat het nu goed en daar haal ik toch een beetje mijn hart aan op. Laat ons eens samen ons huis bekijken maar dan de achterkant. Het zithoekje met de bank en stoeltjes bij een klein rond tafeltje bij het venster van de keuken. We wandelen met de camera verder langs het huis naar het terras toe met een zicht op de achterdeuren van keuken en verranda. Terras en verranda. Zicht op het altelier en de garage. En we zullen de beloemde trap nemen om terug in de tuin te komen. In de zomer is het terras en de tuin rond de vijver onze leefkamer. We eten buiten, ontvangen er mensen, ruziën er samen en verzoenen er ons...allemaal op en rond het terras.
Het verlangen is er om langzaam, heel langzaam weer op mijn plooi te komen. De lessen fotoshop vallen zwaar uit. De oorzak is niet dat ik het niet begrijp maar wel dat ik het moeilijk kan asimileren. Het is veel ineens. De grote vraag is, wat er in feite het belangrijkste is om te onthouden. Ik moet me inleven in de cursus, me aanpassen om met vista te werken, mijn nieuw foto aparaat leren kennen en vooral juist gebruiken. Bekijk de onderstaande foto's. De eerste is scherp en de tweede is onscherp en zelfs wazig. De oorzaken kunnen verschillend zijn. Bij de eerste, zijn de lichtomstandigheden veel minder(kunstlicht binnen) dan bij de tweede (daglicht buiten. Toch is de tweede wazig. Wat deed ik verkeerd? Drukte ik eerst half en dan helemaal de knop in? Stelde ik de macro opnameknop wel goed in of helemaal niet? De vragen komen scherp of onduidelijk op me af. De enige hoop is: 'al doende leert men'.
Het kriepen en klagen over de droogte is nu ook op de tv gestart. Het lijkt erop dat ze het nu ook van bovenuit op de boeren hebben gemunt maar daartegen kunnen ze niet protesteren. Ze kunnen in Brussel gerust zijn. Daar zal tenminste geen betoging van komen.
Voor de eerste keer waren we met ons zevenen om hier onder één dak te slapen. Nu ben ik niet de enige die 's morgens heel vroeg op sta. Kasper is ook steeds vroeg van de partij.
Overdag, het mooiste weer uit en dat voor het einde van deptember. De spinnen zijn ook van de partij en vele bloemen staan nog mooi fleurig te zijn.
Het mooi weer bezorgde ons een prachtig weekend. We konden buiten eten en Kasper was niet binnen te houden. Jolien sliep door alles heen. Ik nam tientallen foto's maar de kinderen willen niet dat ik ze bereikbaar maak voor iedereen. Zondag, na de middagtuk van Kasper zijn we allemaal samen nog naar Tillegembos gereden waar vooral Kasper zijn hartje ophaalde op het afwisselend en goed onderhouden speelpleintje nabij de Trutselaar. Er was heel veel volk op de been. Leen en Maarten keerde na zeven uur terug naar Leuven en ze deden er maar liefst twee en een half uur over. Dat is dan de keerzijde van een aangenaam weekend.
Niet voldoende om in mijn bed te kruipen maar te veel om rond te lopen. Tegenaan de avond altijd koortsig en op de ochtend nog altijd moe. Het dreigt nog maar om te regenen en ik heb reeds heimwee naar de voorbije zomer. Deze namiddag moet ik opnieuw naar de les 'fotoshop-elements' en ik zie het niet al te best zitten. Het zal eventjes tanden bijten worden.
Dit geldt voor Let en niet voor mij want voor de eerste keer deze week ben ik uitgerust opgestaan en voel ik de fut terugkomen. De reuma schijnt zich een poosje rustig te zullen houden. Iedere morgen waren mijn handen opgezwollen en mijn trouwring ingewerkt in mijn vel. Als ik enkele uren in beweging was trok dat langzaam weg zodat ik telkens tegen de middag de ring weer aan en af kon schuiven. Gisteren zwalpte ik nog rond, vooral in huis. Ik ging alleen de tuin in als het hoogst nodig was. Ik zocht vooral mijn toevlucht op de
Bij ons is dat een driezit waarin je heerlijk kunt rusten en in slaap vallen.
Het weer is eindelijk omgeslagen. Na twee dagen steekt het natuurlijk al tegen. Maar mijn regenbak en -put lopen al opnieuw overvloedig over. Met zoveel dakoppervlakte kan ik er gerust twee regputten van 10.000 liter vullen. Met die éné put zijn we toch gespaard gebleven van de totale uitdroging. Ik ben wel spaarzaam geweest. In nood hebben we nog altijd de steenput met de handpomp of dompelpomp.Ik tikte vlagen in bij afbeeldingen en kreeg o.a. dit schilderij te bewonderen. Hier zal het wel over andere vlagen gaan dan regenvlagen waarvoor ik me nu dankbaar voel maar we mogen er natuurlijk niet in verzuipen. Geen enkel beeld gaf een watervlaag weer. Onderstaande afbeelding met gedicht spreekt wel tot de verbeelding. En ik toon nog een derde voorbeeld...rijm daar maar een tekst op met vlagen als onderwerp. Zo zit het internet vol met ongerijmdheden en soms krijg ik vlagen van verbijstering.
Waar het programma 'fotoshop' bestemd is voor beroeps, is 'fotoshop elements' reeds meer dan ingewikkeld genoeg voor amateurs en vooral voor oude krakers als ik ben.
Ik leerde deze week iets zeer interessants bij over het wissen van foto's op de geheugenkaart. Als je wilt dat de geheugenkaart nooit blokkeert dan is het beter, telkens je alle foto's verwijderd van de kaart, niet gewoon te wissen maar telkens de geheugenkaart te formateren op jouw apparaat. Dat is niet moeilijker dan gewoon wissen. Het is misschien een paar handelingen meer maar het is alleen een kwestie van er aan te denken. Dan ben je in elk geval zeker dat je kaart nooit zal blokkeren.
Voor diegenen die er wat meer over weten gaat het over die vierkanten hokjes waaruit de pixelindeling bestaat. Hoe meer pixel een foto is hoe hoe meer van die vierkantjes in beslag worden genomen door die foto. Als je gewoon uitwist, blijft de foto gewoon staan maar wordt uit het geheugen van de interne regeling van het aparaat gehaald en kan die zogezegd vrije ruimte overschreven worden met één of meerdere foto's maar door de ongelijkheid van de grootte zullen die foto's, wat de plaats op het raster betreft, gefragmenteerd worden. Dat kan je niet controleren. Zo kan het op een ogenblik zo gecompliceerd worden voor het intern geheugen dat de geheugenkaart gewoon blokkeert. Als je telkens, dat je alles wist, gewoon formateert zullen opnieuw alle foto's mooi naast elkaar staan. Dat zou een reden kunnen zijn om nooit foto's te wissen op de kaart maar enkel op het programma. Dat is natuurlijk vooor diegenen die geen vertrouwen hebben in het systeem want dat blokkert nog zo vlug niet als het een beetje van kwaliteit is.
De foto's die ik hier afdruk hebben niets te maken met die saaie uitleg, alhoewel ze ook aan dat systeem onderworpen zijn. Die plaats ik, opdat iedereen toch wel iets, aan mijn bijdrage van vaandag, zou hebben.
Alhoewel ik reeds veetien dag sukkel met mijn maag, ben ik niet opgehouden om te genieten van mijn foto's en soms te luiteren naar mooie muziek maar op films op tv ben ik voorlopig scheel gekeken. Ik denk dat er eeen leesperiode zal aanbreken. De maagmiserie is begonnen met een nieuw medicament dat ik gisteren toen Let naar Leuven in een colère gesmeten heb dat het kwakte. Het gevolg was dat ik tien minuten op mijn knieën heb verzameld en 's avond verwittigde ik Let, dat indien ze ergens nog een pil vond, ze die maar in de vuilbak moest kiepen. Ik heb mijn huisart gebeld om te melden dat ik met die rommel van de specialist zou stoppen en hoe ik het moest doen. De dokter begreep en gaf me gelijk. Met dat soort pillen mocht je plots ophouden. Financieel is het een ramp...113 voor een doosje van 80. Merde de merde. Die specialist moet niet meer afkomen met zijn specialiteiten hoor. Proefkonijnen, dat zijn we in hun ogen.
Familiefoto's zijn belangrijk maar ook persoonlijke kiekjes zijn dat. Het is altijd aangenaam die te bekijken.
Velen worden stilaan gewoon om die op de PC te bekijken maar ze kunnen ook op het TVscherm getoond worden. Voor de meeste ouderen is foto's bekijken enkel de moeite als ze die foto's of het album waarin ze gekleefd zijn, in handen hebben. Zolang mijn blog openbaar is zal ik enkel foto's plaatsen met toestemming.
Ik ben heel druk bezig met van alles en nog wat maar de voorbije week heb ik meer op de pot vertoefd dan me lief was, zelfs een paar nachten stand by moet blijven. Er zijn zaken die ik plesanter en belangrijker vind maar als je er mee zit, dan moet je er door, hoe pijnlijk ook.Ik zeg je maar dat. Overdag kon ik zo nu en dan een paar uur op beide oren slapen. Ik heb het gedaan, om beurten dan. Ik heb ook karweitjes opgeknapt, inderhaast dan of goed getimed, op het buigevoel afgemeten dan. Ons Liesbet is enrstiger geworden en legt zich steeds maar gedrevener toe op haar studies. Ze zal waarempel nog een echte studax worden. Dit gitaarspel maakt deel uit van dat leren. Avondschool, soms na een dagtaak was vorig naar niet uitzonderlijk. Het voorbije jaar was voor haar dan ook stevig doorbijten. Ze is nu binnen het gebouw waar ze reeds een jaar woont verhuisd naar een kamer die in plaats van één venster met uitzicht op een kinderkamer aan de overkant van de straat, een verdiep lager ligt, op het eerste. Daar heeft ze drie vensters waarvan twee uitzien op de Gentpoort en een deeltje van de vesting. Ze studeert enrstig maar is het lachen niet verleerd. Wees maar gerust, deze foto is niet geposeerd. Dit jaar heeft ze echt geluk gehad. Ze solisiteerde voor deeltijds werk aan stad Brugge en kreeg een jobke aan de cultuurdienst bij het onthaal voor culturele manifestaties. Ze voelt er zich thuis en is er in haar nopjes. Ik zou haar graag eens bezig zien met haar rode vest aan. Dat is immers het deel van het uniform, geleverd door stad zelf. Wij zijn heel blij voor haar.
Gisteren ben ik op toer geweest met mijn fotoaparaat om alle panelen te fotograferen in volgorde. Dit is noodzakelijke omdat we zouden weten waar we de panelen volgend jaar moeten hangen om niet op dezelfde plaats te komen als dit jaar. Hier plaats ik enkele voorbeelden. Er is teeds een klein deeltje van de omgeving mee gekiekt om de plaats van het werkt te kunnen situren. Op één van van de bijgeplaatse houten muren heb ik eerst
voor het eerst het embleem van het project geschilderd.
Haar naam was ik vergeten. Groot is ze niet. Ze heeft wel een open stralend en lachend gezicht, altijd welgezind en steeds bezig. Ik vind haar op haar drempel in de lucht starend, tegen zon met haar hand boven haar ogen, in de richting van de kerk. 'Ben je dat boompje, in de goot aan het bewonderen'? Begin ik een gesprek. 'Het is toch kurieus dat het zo groot kan worden hé en dat het nu wel zal sneuvelen, nu ze in het gebouw aan het werken zijn hé' - 'Ja' antwoord ik maar neem me niet kwalijk, ik ben je naam vergeten! Zo rap als kijken dient ze mij van replike.-'Lortje men slortje' en begint te lachen. Ik bekijk haar verwonderd en herinner mij haar gevatheid van toen ik haar voor de eerste keer ontmoet heb op een receptie van het jaarlijk aperitief concert van het davidsvonds, dat hier altijd in de kerk van Stalhille wordt gehouden, omwille van de goede acoustiek en omwille van het historisch Orgel. Eenzelfde orgel staat ook in de kerk van Vive Kapelle. Dat is tussen haakjes. Ze wordt ernstiger en zegt: mijn naam is Laura van de wagenmakers en ik woon hier in dat groot kot. Dat, inderdaat groot kot staat in het begin van de Spanjaardstraat en valt in feite niet op omdat het aansluit met de relatief hoge huizen van de Cathilleweg. 'Kom gerust maar eventjes binnen'. Nodigt ze me uit en ik mee naar binnen. Het is inderdaad zeer groot. Een ruime hall en daarachter een grote klare woonkamer met leren fauteuils en alles wat er nodig is. Een gangetje naar buiten maar eerst toent ze haar garage, waar geen auto meer in staat en het chaufagekot met een werkbank en enorm veel materiaal aan de muur. 'Van Michel, mijn overleden man'geeft ze als uitleg. 'Maar dat is nog niet alles hoor, kom maar mee naa achter'. We gaan naar buiten en gaan een deur binnen en staan in een volledig ingericht atelier met allemaal apparte houtbewerkingsmachines. Alles nog compleet en werkend. De machines staan allemaal ingebetonnerd en zijn aangedreven op de oude maniet met een centrale as die in beweging komt door drijfkracht en boven elke machien een wiel met een riem. Ik heb dat systeem nog geweten in de vakschool van Brugge maar ik stond in Stalhille, in de Nachtegaalstraat. Ik stond in een volledig ingericht atelier van een wagenmakerij van de beginperiode van de vorige eeuw. Het atelier bevindt zich aan de achterkant van het gebouw. Langs een grote poort komen we aan de straatkant en staan in een grote plaats waar tee auto's geparkeerd staan en waar nog plaats is voor twee andere. 'Dat was hier de houtstapelplaats' geeft ze verder uitleg. 'De auto's mogen niet te hoog zijn want het is nogal laag, zoals je kan zien hé!' Dan keren we terug naar de woonkamer. 'Je hebt mijn keuken nog niet gezien, kom maar meer. Naast de woonkamer vinden we een grote lichte ruimte met een mooi geïnstalleerde keuken. 'Hier leef en werk ik', ratelt ze verder en vertelt honderd uit over haar liefde voor het koken en toont mij het derde kookboek van Piet Huysentruyt. Ik raak er bijna niet weg maar moet nog enkele foto's gaan nemen in de nachtegaalstraat. Ze zegt me ook nog dat ze nooit uit Stalhille weg is geweestn nooit op reis maar dat ze enorm veel boeken leest. Ze bewondert mij, zegt ze nog, voor wat ik met die panelen, doe voor Stalhille. 'Zeg, als je begint met wierook te zwaaien, ben ik weg zulle' en ik begeef me naar de voordeur. Met,'ik woon te dicht bij de kerk hé!' zegt ze al lachend 'Daar zwaaien ze iedere zondag met wierook', en ze laat me al lachend buiten. Ik had tenslotte alle tijd want Let moest weer een marathon werken van 2u in de namiddag, tot 2u30 de volgende dag.
Dat rusten, omwille van been- en buikmiserie heeft nu toch wel stilaan lang genoeg geduurd. Ik kan nu opnieuw langzaam op gang komen. Er is wel wat werk in de tuin en rond het huis. Natuurlijk moet de poes erbij zijn als opzichter. Je weet maar nooit dat het werk niet goed genoeg verricht is of dat er hier of daar een veldmuizeke in de weg loopt. Donderdag, de voorlopig volledig droge en zonnige dag, werden de panelen afgehaald en opgeborgen.De grote exemplaren van 2,5 x 1,25m worden naar een verwarmde berging op het containerpark van de gemeente gevoerd. Al de rest wordt naar onze garage gebracht. De kleine paneeltjes, van de lagere school, worden bij ons op zolder bewaard. De grotere, allemaal door dala uit zijn duim gezogen en op een paneel gekladderd, overwinteren in onze garage. Elk jaar komen er enkele bij. Zo hebben we er reeds een voorraad aangelegd. We gebruiken niet elk jaar dezelfde. We probeerden om het oppervlak aan werken langzaam op te drijven door het plaatsen van houten muren. Tot nu toe is dat een beetje dweilen met de kraan open. Er zijn reeds 6 ruimtes voor schilderijen van 2,5 x 1,25m verdwenen door nieuwbouw of afbraak. We konden twee nieuwe muren krijgen en bouwden houten muren voor vier plaatsen. De poging om meer ruimte te bekomen werd dus teniet gedaan. Door de dreiging van afbraak is de komst van die muren een beetje bespoedigd geweest. Of we er nu nog zullen bijkrijgen is zo de vraag. Het gemeentebestuur gaat meer en meer op ons geld zitten. Of is dat bij jullie niet zo misschien?
Veel kleur is hier niet meer te zien want 'KiS' is afgelopen tot volgend jaar eind juni. Behalve de boom in de goot, die ten dode is opgeschreven, nu het huis gerenoveed wordt, zijn er toch enkel bijzonderheidjes, die Stalhille maken tot wat het maar is of tot wat het werkelijk is. Er is meer activiteit en creativiteit dan je zou vermoeden in dat éénstraats polderdorpje van rond de 700 inwoners(als het er zoveel zijn). Het kruidenboerderietje dat van Klemskerke enkele jaren geleden verhuisde naar hier en openbloeide tot een goed draaiend winkeltje met een, in de zomer, druk bezocht terras.
De oude geit op rust gegane van boer Robert, die ook in de winter niet binnen kan blijven en die doet denken aan 'Le chèvre de monsieur Seguin' van Alphonse Daudet.
De speelplaats van het creatieve schooltje met zeer goede naam en faam dat steeds boven de 100 leerlingen telt (dit jaar 114).
De grijze afiche op de grijze poort van boerenzoon meubelmaker-timmerman Mermuys die in de leeftijd is van onze dochters.
En ik sluit voor vandaag af met de poppen op het terras van café 'Het Hoekske' op de hoek van de Cathilleweg en de Sanjaardstraat. Wordt vervolgd...
Ik deed nog eens de toer van de bloemetjes die eind oktober nog in onze tuin staan. Het is niet meer het grote geweld maar ik geniet er des te meer van. Je kan ook teveel kleur hebben zodat je niet weet waar eerst gekeken. Hier stopt mijn commentaar...geniet maar mee met mij.
Een moeilijke week is achter de rug. De gezondheid gaat beter maar ik heb te veel aan mijn hoofd. Voor de eerste keer kon ik donderdag mee met de leraar in de cursus 'fotoshop elements-deel 1' Tot nog toe moest ik altijd beroep doen op mijn buurvrouw (drie vierden zijn vrouwen die de cursus volgen). Ik zit helemaal vooraan en heb dus maar één buur. Hoe kan dat nu?
Ik moet hard blokken om al de termen uit elkaar te houden. Pas in de zevende les had ik voor de eerste keer een goed gevoel. Mijn buurvrouw was ziek en ik kon deze keer goed mee. Dat heb ik grotendeels aan haar te danken. Die startersgids heb ik niet en het programma, werd er door een goede ziel in de familie met veel plezier opgeplaats. De doos waar het programma in verkocht wordt ziet er zo uit.Je had het reeds kunnen raden uit de voorpagina van de startersgids.
Waarom zou Windows, concurrent van Adobe zijn nieuw programma Windows 7 hebben genoemd?
Wat ik me in feite allemaal afvraag hé. Ik ga nog een beetje bestuderen hoe ik het ppi kan wijzigen zonder pixelverlies. Het heeft blijkbaar te maken met een vinkje aan of uit en dat is de kwestie!
Ik gebruikte voor in de tuin nog steeds mijn klein fotoaparaatje maar dat is nu in rack gevallen. Het is ergens vastgelopen in het menu. Gelukkig heb ik nu de fuji S100Fs. Voor deze foto zou ik vroeger plat op de buik zijn gegaan. Nu is dat met mijn Fuji niet meer nodig doot het kantebaar lcd-schermpje. Het terras is op zijn winters. Dat komt een beetje ongewoon over. Maar zoalang er wat bloei zit in de eenjarige potplanten, mogen die blijven staan. De foto van de vijg toonde ik reeds. Tot nu toe kon ik nooit van zo dicht een scherpe foto nemen. De vijg is scherp en de achtergrond is wazig waardoor er een goed dieptezicht ontstaat. Wat de foto van de vis betreft, heb je hetzelfde maar hier is zowel de vis als het water en de planten scherp. Wat is er dan vaag op deze foto? en het is geen strikvraag hoor! De twee laaste foto's zijn zo goed als op hetzelfde ogenblik getrokken. Op de betonklinkers zijn de regendruppels veel moeilijker zichtbaar dan op de arduintegels van de waterput. Heeft dat fenomeen te maken met de aard van de klinkers en de tegels of heeft het te maken mat wat eronder ligt. De betontegels liggen op qtabilisé en daaronder de grond, tyerwijl de arduintegels op een roosterliggen met daaronder de waterput die eind september bijna leeg was. Als je zeker wilt zijn of erover discutiëren dan moet je maar mailen.
Zondag de viering, maandag de dag dat ik 72 werd. Allemaal goed en wel maar ik denk dat mijn gestel en mijn leeftijd niet echt meer opgewassen is tegen plotse invasies. Ik zie bij Let ook grote vermoeidheid...groter dan naar gewoonte. Als Let in de namiddag drie uur slaapt, dan is dat echt uitzonderlijk, tenzij dat ze ziek is. Het is op zijn minst ongewoon. Leen en Maarten zijn hier zaterdagvoormiddag aangekomen en pas dinsdagavond terug vertrokken. Maarten is weliswaar afwezig geweest van zondagavond tot dinsdagnamiddag, voor een opleiding van zijn werk in het Novotel te Brugge. Dat wil zeggen dat er twee helpende handen wegvielen en Kasper voortdurend rond oma of opa draaide. Jolientje hebben we praktisch niet gehoord. Wat een rustig kind, een echt lachtertje van twee maanden oud. Leen nam de zorg voor Jolientje op zich en rustte zoveel mogelijk want ze staat er nu overdag weer alleen voor. Kasper is dan wel in de opvang want alleen met twee kleine kinderen op een appartement op het tweede verdiep, zonder lift, gaat moeilijk. Ze hebben vooruitzichten. Hun huis staat onderdak en ze voorzien om in de tweede helft van januari te kunnen verhuizen naar Mechelen. Dat zal een grote verandering zin met voor en nadelen. Maarten werkt in Mechelen en zal met de fiets naar het werk kunnen. Hun tweede auto zullen ze kunnen van de hand doen. Een huis volledig inrichten en een tuin van wildernis tot kindvriendelijk maken. Ze zullen hun handen vol hebben.
Ook al begrijp ik er niet zo heel veel van en vergeet ik meer dan de helft van wat er wordt gezegt. Ik ben geïnteresseerd en zit met vragen waarop ik na hard zoeken tot nu toe steeds een sluitend antwoord op vond. Het is met dat zoeken dat je beter met de PC leert omgaan. We krijgen ook veel nuttige tips voor het gebruik van onze digitale camera. Nu neem ik foto's met een resultaat dat ik vroeger nooit heb bereikt en het ligt wel voor een deel aan de kwaliteit van mijn Fuji maar nog voor een groter deel aan de toepassing van tips en informatie, op SNT gekregen.
Neem nu deze twee foto's van de Kaapse kruisbes (ananasbes). De manier waarop de aandacht is getrokken op de besjes, zowel groen en amper zichtbaar op de plant als op het vensterbank om wat bij te rijpen. Ze springen telkens goed in het oog. Ik geniet nu veel meer van het hele proces en gaandeweg begin ik er mee te spelen. Ja, en kennis brengt rust. Het kiezen, welke foto's ik wil bewaren, is er ook sterk door beïnvloed. Ik heb mijn opgeslagen voorraad reeds gehalveerd en het is nog niet afgelopen. Ik leer enkel foto's te bewaren die aanspreken. Gelukkig heeft Letje me zover gekregen om eindelijk toch die moeilijke lessen te volgen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
De reuma schijnt zich een poosje rustig te zullen houden. Iedere morgen waren mijn handen opgezwollen en mijn trouwring ingewerkt in mijn vel. Als ik enkele uren in beweging was trok dat langzaam weg zodat ik telkens tegen de middag de ring weer aan en af kon schuiven.
Ik tikte vlagen in bij afbeeldingen en kreeg o.a. dit schilderij te bewonderen. Hier zal het wel over andere vlagen gaan dan regenvlagen waarvoor ik me nu dankbaar voel maar we mogen er natuurlijk niet in verzuipen. Geen enkel beeld gaf een watervlaag weer. Onderstaande afbeelding met gedicht spreekt wel tot de verbeelding. .jpg)
maar een tekst op met vlagen als onderwerp. Zo zit het internet vol met ongerijmdheden en soms krijg ik vlagen van verbijstering.
Ze bewondert mij, zegt ze nog, voor wat ik met die panelen, doe voor Stalhille. 'Zeg, als je begint met wierook te zwaaien, ben ik weg zulle' en ik begeef me naar de voordeur. Met,'ik woon te dicht bij de kerk hé!' zegt ze al lachend 'Daar zwaaien ze iedere zondag met wierook', en ze laat me al lachend buiten.
Die startersgids heb ik niet en het programma, werd er door een goede ziel in de familie met veel plezier opgeplaats. De doos waar het programma in verkocht wordt ziet er zo uit.
