uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
18-02-2010
slapen overdag
Slapen overdagkan zo van die nare gevolgen hebben, toch voor mij.
Gisteren moest ik in de namiddag om 14u schilderles geven. Ik was s morgens, door een samenloop van omstandigheden, nog vroeger dan gewoonte opgestaan. In de voormiddag was ik druk bezig geweest en om 13u keek ik even naar het nieuws.Ik zeg wel duidelijk even de rest kan je gemakkelijk raden.Mijn cursist en Let hebben mij door hun gebabbel wakker gemaakt. Met een goede pot koffie kan je vlug weer op je positieven komen.Het probleem bij mij is dat ik reeds jaren geen koffie meer drink. Let had dus een ander middel Hier, ga even naar de kippen met het restenbakje en dat zal reeds een beetje helpen.
Inderdaad, het hielp een beetje de rest was geeuwen en gapen en op de tanden bijten.
Ik ben er toch in geslaagd om mijn pupil te leren geen fotos te copieren maar ze te interpreteren. Daarom is het voor een beginneling altijd nuttig om een situeringschets te maken op schaal vooraleer op doek of paneel te beginnen. IK heb de foto niet en ook de schets is niet te vinden. Daarom zie je hier enkel de aanzet van het werkje en hoop ik later de totale afwerking te kunnen tonen.Dit werkje wordt gemaakt op een paneel waar een lichte structuur op is aangebracht.
In een vorige les hebben we gewerkt op de impasto, wat wil zeggen, het aanbrengen van structuur op de ondergrond. We hadden met licht papier en verf gewerkt maar na een week was de verf nog niet droog en bij het rechtzetten gleed een deel van de structuur gewoon van het paneel af. Dit hebben we eerst verbeterd door nu donkere lijm op waterbasis te gebruiken. Waar het nogal dik ligt droogt het langzamer en dat kan je goed zien op de foto. Waar de glans is, moet het nog drogen. Deze keer zal het er niet afglijden. Het is goed dat dit voorvalt, dan weet een leerling dat hij niet moet panikeren. Het is altijd op te lossen.
Ik werk dan gewoonlijk aan eenzelfde onderwerp m.a.w., schilder ik hetzelfde onderwerp tezamen met de leerling.Omdat ik scheel zie van het werk, heb ik enkel mondelinge richtlijnen gegeven terwijl ik bezig was een eigen geknoei op te ruimen. Het embleem KiS mislukte op het grote paneel. Dit heb ik, in de tussenperioden dat de pupil aan het werk was, weg gewreven en een nieuwe ondergrond erop aangebracht. Nu ligt het kleinere, beter geslaagde voorbeeld erbij. En zeggen dat ik nog zo'n paneel moet maken.
Het is de tweede keer dat ik photoshop elements volg, deze keer bij de 50 plussers en het wil maar niet vlotten.
Gedurende het krokus verlof probeerde ik herhaalde malen te studeren maar het ging er niet in, beter gezegd wat ik gezien heb was er zo goed als allemaal uit zodat ik niet in staat was om thuis, ook maar 1 oefening tot een goed einde te brengen.
Het geweer van schouder veranderen en een andere manier van studeren toepassen was het enige dat ik nog kon doen.
In de plaats van de leerstof een beetje te laten rusten, vlieg ik er de volgende morgen direct in.Tussen 5 en 6u, deze morgen ben ik er voor de eerste keer in geslaagd om thuis twee oefeningen tot een goed einde te brengen.Ik ben er zelfs in gelukt, die feillos op te slaan in mijn eigen documenten.Wat ik voordien ook probeerde, ik vond de afbeelding nooit terug.
origineel
Skiën
bewerkte versie.....Skiën met kader.
Ik zal proberen om regelmatig een oefening hier te presenteren. De leraar heeft ons gisteren ook getoond hoe we met de theorie moeten omgaan. Op het eerste zicht lijkt het te lukken. Ik denk ook dat ik wat tijd nodig had om mij aan te passen aan het klassikale. Toen ik gisterenavond thuis kwam heb ik aan let gezegd -'Ik heb in de les afgezien als een paard en het wil maar niet lukken. Daarom ben ik er deze morgen vroeg ingevlogen. De tuinblog kan wachten. Die kan ik aanvullen tussen twee spitbeurten in, toch vandaag. Daarvoor al het toch droog moeten blijven.
De voorjaarsdrukte is begonnen. Een zonnige dag en dus spitten met de platte schop. Ik zit waarempel met de eerste lentekriebels.Ik moet zeer goed opletten want ik voel me in goed.Dan moet ik doseren. Ik spitte vier maal een kwartier, verspreid over de dag: 8u, 10u, 11u45 en 15u45.Tussenin hielp ik een beetje bij het op orde krijgen vóór het kuisen van de garage.Het bord de drie koningen hing nog op straat en werd binnen gehaald en verder werden latten en planken naar het houtkot gebracht waar ik bijna niet meer binnen kan (vanwege de wanordelijke opstapeling).Je kent dat misschien wel.Je stapelt en stapelt maar.Er zakt al eens iets scheef en je aanvankelijke orde is naar de wup. Zolang je binnen kan, laat je het zoals het is.
Er was ook tijd over om het reclamepaneel voor Kis verder af te werken.Het begint stilletjes aan te voldoen aan mijn verwachtingen.
Deze morgen ben ik verder gegaan met mijn Photoshop Elements. Ik maakte een oefening op canvas vergroten; dus één of meerdere kaderser rond plaatsen of de canvas verkleinen; de foto verkleinen. Deze oefeningen zijn in klas nog niet verbeterd . Het lukte en ging voldoende vlot.Ik ben ervan overtuigd dat het juist is omdat ik het eindelijk begin te snappen. Ik krijg controle over de zaak.
Van5 tot 6 werd vandaag van 5 tot 7 en ik kom er verdorie in hoor. Nadat ik meer dan een uur geblokt en 'gebeest' had, dat mijn hersenen ervan gloeiden, heb ik mij een beetje geamuseerd door te foefelen met een foto en wil jullie het resultaat tonen. Ik kom er in en hoop er niet in te blijven. Geen gevaar want daar zullen Let, de tuin en nog zoveel meer wel voor zorgen.
origineel
bijgesneden op zicht
afmetingen gebracht op +/- afdrukformaat
Dit veranderen van formaat noemt bijsnijden door een deel van de foto weg te snijden door middel van Photoshop Elements (PE). Van foefelen gesproken; dat is verantwoord bezig zijn.
Je kan bijsnijden met pixel verlies (densiteit van het aantal vierkantjes per vierkante inch) of zonder pixel verlies m.a.w. de verhoudingen blijven bestaan m.a.w. de resolutie blijft gelijk op alle fotos in kwestie .
Na de Jaarmis voorons Moeder, Vader en nonkel Charles Vercruyse kon ik niet veel napratenwant om 18 u was de seizoensopening van de Kunstkring Rodrigo Flamenco gestart.Ik had gemeld met zekerheid te laat te zullen komen.Ik moest ook zo nodig .je weet wel hé.Rond de kerk gaat dat nu echt niet en zo vertrok ik gehaast. Mijn rijallure was beetje te vlug, althans volgens de verkeerscode. Aan het hoogveld zag ik de eerste uitwijkmogelijkheid zich voordoen. Tijd om een gepaste boom te zoeken was er niet. Daarom liet ik mijn plas zo vlug mogelijk de vrije loop maar met de wind mee. Daar kon ik nog tijdig aan denken. Het was meer dan hoogtijd. De bevrijding was groot. Veel tijd voor preutsheid had ik niet en het was ook totaal overbodig. De omgeving was zo verlaten als een woestijn.
Mijn weg zette ik daarna verder, rustig en helemaal niet meer gehaast. Ik was toch reeds te laat. De vergadering was zelfs bijna afgelopen. Helemaal op het einde van de tafel plaatste ik mijn bijgehaalde stoel en zat toevallig bij Mia Moreau, Cyrille Declerck en zijn vriendin. Wie Mia niet kent moet maar eens op het net gaan surfen en zo zal je worden verwelkomt.
Zij werkt als beroeps beeldhouwer - schilder en stelde zich ook zo voor en ik naast haar zei prompt Daniël...schilder - beeldhouwer. Wat ik er niet bij voegde was...amateur. De daaropvolgende receptie bleef ze verder babbelen over haar namiddag op een vernissage en een flauw eerbetoon aan een kunstenaar die aan de stad Oostende een belangrijk beeld geschonken had.
Toen werden we in de grote zaal uitgenodigd voor het souper. Omdat Let niet mee was liep ik er een beetje verloren bij en plaatste mij halfweg, luchtraak op een plaats, helemaal vrij, zowel links of rechts van mij. Zo liet ik het toeval bepalen wie er naast mij zou komen te zitten en wie werd het? Mia links en Rosette, de vriendin van Cyrille, rechts. Hij zelf zat nu niet voor maar naast zijn vriendin. Rechtover mij zat de man van Christelle Devriendt, de juwelenmaker in zilver. Zij zat recht tegenover Mia. Beiden zijn afkomstig uit Oostende. Mia woont nu ik Oudenburg en Christel nog altijd in haar geboortestad.
Mia is iemand die bijna constant vertelt en de ene belevenis is al straffer dan de andere. Hoeveel ze aandikt kon ik nog niet achterhalen maar volgens ik het kunstenaarsmidden een beetje ken moet het ongeveer bij de waarheid aanleunen. Haar man was niet mee wegens ik weet niet meer wat, al vertelde ze het in geuren kleuren in haar eigen sappige stijl. Ik was toen even in gesprek met de overburen van Cyrille en zijn vriendin. Dit was een Limburgs koppel dat in Roksem is beland.Hij maakt heel mooie Keramiek.Het was een avond om van te snoepen, zowel van het eten als van de sfeer en de gezelligheid.Ik ken het werk van Mia reeds zon dertig jaar toen ze enkel op zijde schilderde. Het is wel de eerste keer dat ik echt met haar sprak en wat nader leerde kennen.
Wie met het werk van Mia eens kennis wil maken, surft maar op haar site. Het volstaat om op WELKOM te klikken naast haar foto, en je bent er. En maak je geen illusies, Mia is nu zeker 15 jaar ouder dan op de foto. Dat is nu eenmaal zo met vrouwen; vanaf een zekere leeftijd verouderen ze niet meer.
Het is balen bij Leen en Maarten.Gisteren kregen wij het bericht dat ze niet eerder dan begin mei in hun huis zullen kunnen. Over het waarom hebben wij geen precieze gegevens.Het zou over de verwarming gaan.Kaspertje verjaart op zaterdag 6 maart en wordt... Ze hadden het zo graag in Ons nieuw huisje gevierd maar bij oma Lientje zal het ook wel leuk zijn.
Wanneer de babyborrel nu zal plaatsvinden is nog niet bepaald. Alles doet denken aan koers met hindernissen. Maar uiteindelijk komt toch alles in orde.Wij hebben in de tijd ook gebouwd en je moet in niets verschieten. Het venijn zit altijd in de staart.
De trap staat er en dan zou alles heel vlug gaan maar.... ...dat feest gaat dus niet door. Dan krijg je natuurlijk gevolgen die niet zo plezant zijn. Wat enkele weken zou duren zal nu uitlopen op enkele maanden. Het ergste gevolg is iedere morgen en avond, met de twee spruiten in de auto, de file van 1u van Antwerpen naar Mechelen, moeten doorstaan. Dat is elke dag twee uur. Zo te zien is er nog heel wat werk aan de winkel. Maarten heeft om de kruiwagen gevraagd die ik hem beloofde. Het ziet er dus naar uit dat hij er in de tuin gaat invliegen.
Ik kan alleen maar bevestigen dat ik nu eindelijk inzicht heb en moeiteloos meekan in het lessenritme van SNT. Zes maanden zweten en afzien en niet opgeven. Het was dan ook meer dan 40 jaar geleden dat ik niet op de schoolbanken had gezeten voor een zeer lange periode. Al die tijd studeerde en leerde ik bij op mezelf, druppelgewijs. Bij het maken van de oefeningen loopt het niet altijd vlekkeloos maar met een beetje zoeken weet ik er door te spartelen en het tot een goed einde te brengen. Vroeger zocht ik tevergeefs tot ik er scheel bij zag.
Bij onderstaande oefening waar je een foto moet uitsnijden in een bepaalde vorm en op een achtergrond plakken lukte ik maar niet om die op de achtergrond te plakken.
Na eventjes zoeken en herzoeken kwam ik tot de vaststelling dat ik de uitgesneden vorm niet had geselecteerd en toen was het nog even zoeken bij het opslaan. Dat moet een routine zijn. Maar het lukte toch. De moeilijkheden bij het opslaan op SNT zijn er omdat het totaal anders is dan Thuis, waar het veel eenvoudiger gaat en waar je het dagelijks toepast tegenover één keer per week op school. Het duurt dan ook langer eer het daar een gewoonte wordt die je dan als het ware met de ogen toe gebruikt. De eindfoto moest niet op afdrukgrootte gebracht worden. Leuk resultaat is het wel. Of je het mooi vindt is een persoonlijke zaak.
Je maakt het niet altijd mee maar als het gebeurt is het enig en mooi.Vlug het apparaat genomen en geschoten. 3,4,5 ik wist het niet meer tot ik ze op de PC plaatste.Het zijn er wel degelijk 5 en na even bewerkt te hebben zijn ze nu hier op deze blog geplaatst.
foto 1
foto 2
foto 3
foto 4
foto 5
foto 6 Kies er voor jezelf gerust maar de mooiste uit en als je het wilt, dan stuur ik die wel door. Om het gemakkelijk te maken heb ik er hier een nummer onder geplaatst.
De koude blijft maar aanhouden.Hoe mooi wandelweer het ook lijkt van achter glas, om het ook effectief te doen moet je dik aangekleed zijn. Gisteren wou ik een flinke wandeling maken maar hoe ik ook stapte in mijn volle vermogen, opwarmen lukte niet. Het bleef bibberen geblazen. Ik was gewoon te licht gekleed en had daarbij nog de verkeerde schoenen aan ook.
Lang heeft mijn wandelen dan ook niet geduurd. Ik veranderde van gedacht.
Bij het maken van de oefeningen van 'Photoshop Ellements' ben ik blijven steken, voorlopig toch, op de oefening van een foto spiegelen. De lagen blijven vergrendeld waardoor de foto draait op de andere laag. Ik zal blijven zoeken hoe dit te ontgrendelen valt. Het is de laatste oefening die we moeten maken. We zullen ze in klas verband wel oplossen maar het zou een grote overwinning zijn op mijn onwetendheid moest ik er thuis in slagen. Het kan ook niet allemaal lukken van de eerste poging.
Niettegenstaande opa Vanelsen was overleden zou de verjaardag van Kasper toch gevierd worden.Oma wilde het. We waren uitgenodigd. Er ging veel aandacht naar Oma en naar Kasper.Eerst hebben we ons medeleven betoond en ze vertelde het hele relaas en dat het leven verder gaat en dat dit leven nu haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen is.
We hadden om 13u met de trein richting Kapellen genomen. In Brussel wilden we overstappen naar de trein richting Amsterdam.We waren aan de vroege kant en konden een trein eerder nemen naar Antwerpen centraal om in Mechelen uit te stappen.
Maarten stond ons op te wachten en nog geen 5 minuten later waren we bij de bouw.Hij was er aan het werk. Nu ze pas ten vroegste tegen begin mei zullen kunnen verhuizen gaat hij veel zelf doen, o.a. de binnendeuren plaatsen en alle muren schilderen, waardoor ze veel geld kunnen uitsparen.De babyborrel zal waarschijnlijk in de loop van de maand juni plaatsvinden.
De vrije kant van de trap is beweiligd door een vannet.
De trapleuning staat tegen de muur. Op het bovenste komt er een stijlmuur.
Vanuit het venster, door de stellingen heen heb je een prachtig zich op de bijgelegen watertoren die een prachtig orientatiepunt is, zowel met de bus als te voet.
Op het eerste verdiep is de speelruimte voor de kinderen. De schommel hangt er reeds. En ik zal niet alles verklappen maar dat is toch iets heel appart hoor. Dat moet je met je eigen ogen zien om het te kunnen geloven. Ik voorzie toch wel tantes die ongelovig met hun hoofd zullen schudden.
Eens buiten wordt je aandacht vooral getrokken naar de heel nabije watertoren.
Het deel van de tuin dicht bij de bouw is een warboel .
Het verdere deel is dan een wildernis en eerst moet je een paar stevige, bij regenweer glibberige hindernissen overwinnen om daar toegang te krijgen. We zijn niet lang gebleven om dan te vertrekken naar Kapellen...toch wel een 25 minuten rijden bij vlot verkeer.
Daar zijn we ontvangen in het kinderdagverblijf van oma Lientje. Het verblijf heeft parodiale papieren. De sfeer was er rouwend en gelijktijdig vierend. Toch iets heel apart hoor. Ik kan het best vergelijken met feesttrompet in sourdine.
Gaan wandelen aan zee in het zonnetje. Tien minuutjes rijden, fijn lekker warm in de auto. Uitstappen op de parking en alles in orde, aangenaam in de zon. De meegenomen sjerp laat je maar liggen, niet nodig.
We komen op de dijk na een korte helling naar boven.
Twee stappen terugzetten.Een ijzige wind sneed alle woorden uit onze mond weg. Maar we beten door tot aan de eerste trap naar het strand en het laagwatergedeelte om vaste voet aan de grond te hebben. Zonder woorden was het gegaan maar met een schouderduwtje en een hoofdbeweging naar links. Vanaf dan was het wind mee.Toch moest in nog mijn kraag recht zetten.Let was ingeduffeld in haar kap.We keerden terug in volle zon maar drie trappen in de andere richting zijn we naar de dijk terug geploeterd in het opgehoopte zand.
Daar is een klederenwinkel die we vlug binnen stapten. In de zomer blijf ik altijd buiten op de mannenbaken die juist voor de ingang staan.Daar zitten zo goed als nooit vrouwen op want die zijn aan het snuisteren en het neuzen in de textiel.
Gisteren had ik mijn fotoapparaat mee maar onverrichte zake keerden we terug. Zonder handschoenen waren mijn vingers te versteven en met handschoenen fotograferen, begin er zelf maar eens aan. Met protocolhandschoentjes aan zou het misschien wel lukken maar wie draag die nu tegen de koude.
De thee heeft thuis dubbel gesmaakt en pas dan voelden we hoeveel deugd we hadden gehad van onze sterk ingekorte bewegingsuitstap. Heerlijk!!!???
Toen ik gisteren voor mijn bijdrage over dat wandelen en passende figuur zocht om bij opgehoopt zeezand te plaatsen stootte ik plots op een virus en kreeg er een melding van. Op het eerste ogenblik is dat in zulke omstandigheden toch altijd even schrikken.Het geeft mij altijd het gevoel alsof ik op een mijn ben gelopen en het er levend van af breng en niet dat van bekropen worden van vieze beesten. Een ander gevoel is dat van ik heb je bij je pietje hé vriend.
Ik klikte op connectie verbrekenen avastdoet dan de rest. Vroeger bij Macfee stond er 'virus verwijderen' waarop je diende te klikken. Dat gaf een groter gevoel van zekerheid dan connectie verbreken.
Toen ik even later in 'Photoshop Elements' iets abnormaals voor had dacht ik van lappe, 'k het liggen, de virus speelt met mijn voeten . Op slag ben ik gestopt en pas in de namiddag heb ik terug de PC heropgestart en heb op het pijltje gedrukt waarmee je de teksten oproept van werktuig herstellen en alle werktuigen herstellen en ik klikte op het laatste en al mijn miseriegedachten waren plotsklaps opgeruimd. P.E. werkte weer zoals het hoort. Dat noemen ze dan de kleine miserie van de beginneling. Sorry avast',in het vervolg moet ik wat meer vertrouwen hebben dat jij het probleem wel van de baan helpt.
In de les van dinsdag laatst op SNT heb ik het eindelijk doorgekregen hoe je een foto kan bewerken van je eigen gelaat zodat je een symmetrisch gelaat bekomt.Anders uitgedrukt luidt dat dan: foefelen met een portret van je eigen kop totdat je twee linkse of rechtse kanten hebt. .
Je kan ook zeggen tot je er uitziet alsof je een stierenkop hebt en een XLnek of een sterke vermageringskuur hebt ondergaan letterlijk dan, al naargelang welke kant je symmetrisch maakt.
Conclusie: links is er meer plaats voor verstand dan rechts. Amuseer je nu ook maar.
Op de PC bezig zijn vraagt volle .Voor mailadressen moet het kloppen tot in de kleinste detail of je kan fluiten naar de verbinding.
Om bewerkingen te verrichten op bv. Photoshop Elements mag je geen enkel onderdeel vergeten en dan nog in de juiste volgorde of je hier fluiten naar resultaat. En telt er nu juist?....Dit is dan ook de reden waarom ik nu 's morgens tussen 5 en 6u oefeningen maak en theorie herhaal voor mijn lessen op SNT en het resultaat is zeker niet uitgebleven. Al de rest wordt opgeschoven, de 'blogs' als eerste kandidaat.
Ik had zojuist de fotos die genomen werden de dag voordien nog eens bekeken en er zaten heel wat onscherpe bij.Ik geraak vermoeid.Het was een helse week. Mijn fototoestel lag nog op het bureau en ik wilde het bergen.De bergtas stond op de grond viel om bij het erin plaatsen van mijn toestel. Mijn apparaat robbelde over de grond.Bij een vluchtige controle leek het niet helemaal pluis. Het lichtte op maar een heleboel fotos leek verdwenen.Ik was te vermoeid om veel na te denken en ging maar naar bed en slapen dat ik deed.
Om half vier ben ik na een wat rusteloze slaap, puur uit miserie opgestaan.Ik liep overal tegenaan.Een goed stortbad bracht me wel enigszins op de been.
Na mijn stil half uur heb ik eerst de nieuwsberichten bekeken, die ik de avond voordien had gemist en dan ben ik op de PC gaan werken. Mijn fotoapparaat liet ik nog even in de tas zitten.Studeren voor de SNT cursus heb ik wijselijk achterwege gelaten en verzorgde ik de tuinblog.
Toen kwam het apparaat aan de beurt. Het werkte maar er stond een melding die iknooit eerder kreeg: Intern geheugen is vol. Rap afsluiten en de geheugenkaart controleren.Die was door de tuimeling gewoon losgekomen.Een klein duwtje en de opluchting was groot.Alles werkte weer normaal.Een verwittigd man is er in mijn geval meer dan twee waard. Ik spaar jullie de onscherpe foto's niet hoor.
Maar ik zal er geen commentaar bij geven. Het beste wat ik nu kan doen is terugkruipen onder de lakens en mijn vermoeidheid eruit slapen.
Het was interessant, leuk maar ook nogal moeilijk op SNT
En dan hebben we eindelijk kaartjes leren maken. Je krijgt een foto en een opdracht er rond.
Alles wat we de laatste tijde apart leerden zoals grootte aanpassen, bijsnijden, roteren, dupliceren en spiegelen en nog meer. Het is allemaal van toepassing op deze groep van drie oefeningen die we in klas moesten maken en die reeds werden verbeterd. Ik heb ze hier thuis ook gemaakt maar moest bij die bellen het lettertype aanpassen omdat het op de PC van SNT staat maar niet op de onze. Deze oefeningen konden wij niet maken omdat we nog geen tekst hadden leren toevoegen en bewerken. Zelfs deze morgen moest ik toch een paar keer mijn theorie boven halen en zoeken. Toch stel ik vast dat er reeds veel routine in gevlochten zit waar je het blindelings toepast.
Vandaag in de heel vroege morgen, maakte ik twee oefeningen die we in klas nog niet maakten.
We vertrekken van 1 foto. Na het uitvoeren van alle opdrachten is dit hier het resultaat.
Hier vertrekken we van twee foto's. zie boven en onder.
Dit is het uiteindelijke resultaat. De routine komt er stilaan in. Ik moest maar één keer mijn theorie raadplegen en een tweetal keren moest ik op e menubalk eventjes proberen waar bepaalde opties te vinden waren. Het zal nu een kwestie zijn van regelmatig zulke oefeningen te maken tot de routine erin gebeiteld zit.
Dinsdag hebben we in SNT een hoofdstuk van Photoshop Elements afgesloten met een uitstap in het Minnewaterpark. De bedoeling was om fotos te maken waarvan de voorgrond scherp en de achtergrond totaal wazig was m.a.w. macro fotografie.Maar ook het omgekeerde wazig op de voorgrond en scherpte in de achtergrond. We leerden ook het apparaat regelen om onderbelicht,bij zeer zonnig en overbelicht,bij duister weer, fotos te nemen. Het effect van inzoomen werd bekeken. De fotoschikking t.t.z. de compositie kwam ook ter sprake. Vooral dit laatste onderwerp lukte bij mij opperbest.Zo kreeg ik van 6 medestudenten hun mailadres met de vraag om hun foto door te sturen.
De foto's onder en boven zijn macrofoto's waardoor de achtergrond zeer wazig wordt.
Dit is foto 1 van 3 en is genomen met breedhoekwaarde 28 waar je de afstand tussen de lantaarnpaal en het kasteeltje juist kan inschatten.
Hier heb je foto 2 van 3, een eindje achteruit gestapt en zo gefocust dat de lantaarnpaal ongeveer dezelfde hoogte heeft als op foto 1. De zoomwaarde is +/- 150. Het gevolg is dat het kasteeltje dichter lijkt te komen.
Tenslotte foto 3 van 3 genomen nog een twintigtal meter achteruit met zoomwaarde tussen 330 en 400. Het kasteeltje lijkt heel dicht bij de lantaarnpaal gekomen. De drie personen die op de foto gekomen zijn, betreffen drie medestudenten die hun tweede foto van de drie aan het nemen zijn.
Nu komen we aan een serie van 3 waarbij je de belichting regelt op het apparaat. Foto 1 is stand nul, normaal. Hier kan je de tekst die op de muur is gekrast goed lezen. Foto 2 op stand +2 overbelicht voor heel duister weer. De muur is enkel nog te vermoeden.
Foto 3 op stand -2 is duidelijk onderbelicht (voor felle zon) maar de structuur van de muur en de tekst zijn even duidelijk te onderscheiden dan op foto 1 hier is de kleur van de muur is niet herkenbaar. Daarna heb ik een serie foto's genomen van de medestudenten als oefening op de compositie. Drie van de negen zaten met platte batterij en hadden geen vervanging mee. Eén van de negen is het gewoon vergeten dat we het moesten doen. Met drie hadden we aan die oefening gedacht en de rest (vrouwen), stond onderling van gedachten te wisselen over de vorige oefeningen.
Vandaag plaats ik wat fotos die ik gisteren nam in eigen tuin en huis. Deze fotos hebben allemaal gemeen dat ze van heel dicht genomen zijn bij het onderwerp, hoogstens enkele cm ervan af. De stand van het apparaat op super macro.
Hier is het onderste deel van het madeliefje wat wazig omdat het te dicht bij de lens was. Als je goed de foto bekijkt dan zie je dat ik in feite het gras op de ideale afstand had en is het gras hier in de kijker gekropen ten nadele van het bloemetje. Dat is de leerschool van het fotograferen.
Deze mini paasbloem heb ik eerst van opzij benaderd en dat geeft dit gewone resultaat. In de plaats van met super macro te werken kon ik evengoed inzoomen van op een meter afstand.
Ga je er frontaal tegenaan met een boeiender resultaat want dan zie je meer dan van op de gewone kijkafstand. Ik kijk nu in het hart van een bloem.
Denk nu maar niet dat ik dit droge blaadje daar heb gelegd om een interessante compositie te hebben. Daar heeft de natuur zelf voor gezorgd. Dat is een onderwerpen dat je zelf moet kiezen uit alles wat je rondom rond aangeboden wordt.
In oma's keuken verzorgt ze haar orchideeën.
Dat zijn nu eenmaal open bloemen die in feite niet zo moeilijk te houden zijn als ze maar op de juiste plaats staan. Het fotograferen van die schoonheden is dan ook helemaal geen probleem.
Je kan er van opzij naar kijken met een donkere achtergrond.
Als je ze echter tegenlicht frontaal bewondert dan krijg je prachtige effecten.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
origineel
bewerkte versie.....Skiën met kader. 
lentekriebels.
naar de wup.
Het bleef bibberen geblazen. Ik was gewoon te licht gekleed en had daarbij nog de verkeerde schoenen aan ook. 
die we vlug binnen stapten. In de zomer blijf ik altijd buiten op de mannenbaken die juist voor de ingang staan.
op een virus en kreeg er een melding van. Op het eerste ogenblik is dat in zulke omstandigheden toch altijd even schrikken.
ik heb je bij je pietje hé vriend.
.
Dit is dan ook de reden waarom ik nu 's morgens tussen 5 en 6u oefeningen maak en theorie herhaal voor mijn lessen op SNT en het resultaat is zeker niet uitgebleven. Al de rest wordt opgeschoven, de 'blogs' als eerste kandidaat. 
